Aynı yaşlardayız. Aynı bölümü okumuşuz. Bende cinsiyetin, büyüdüğümüz evrenin, nerd oluşumuzun, içe dönük ve hassasiyeti güçlü karakterimizin hepsi bir şekilde birleşip bu ayrıkotlarını ortaya çıkarıyor. Bir kimlik edinebilmek için sevmediğim şeyleri yapmak zorundayım, mesela hiç bir zaman öğretmen olmak istemedim ama şuan elimde kurabileceğim tek düzgün yaşantı bu gibi görünüyor. Öte yandan küçük yaştan beri kadın olmanında içinde bulunduğu aslında temelinde kadın olmanın yattığı ve üzerine birsürü saçma sapan yasağın da eklendiği sebepler silsilesi ile istediğim alanlardan mecburi uzak kalışım..Sosyal bilimlerle mecburi bir ünsiyet ve sosyal bilimlerin insana bir türlü anlamlı somut bir şey yapıyormuş hissi vermemesi. İstediğin alanlara çok uzak olmak geç kalmışlık gibi değil çünkü önünde az da olsa bunları yapmak için harcayabileceğin seneler var ama artık hayatının köklenememesinden zihninin berraklaşamamasından o kadar yorulmuşsun ki yeni bir eğitim almaya en baştan iş kurmaya vs. mecalin yok. Bu iş ne zamana kadar böyle sürecek ve bu insanların sonu ne oluyor bilmiyorum yaşayıp göreceğiz herhalde.
O kadar tanıdık bir hal ki videonuzdan bana geçen. Hatta şöyle eksisi de var, ben bu kadar çok şeyle uğraşarak ne konuda iyiyim onu anlayacak kadar tecrübe de edinemeden yürümeme izin verilen yolda düşe kalka bir yere kadar gelebildim. Yazıp çizmeyi çok seviyorum hep sevdim ancak bunu dönüştürebilecek, ilerletecek mecalim de kalmamış. Kendime manevi boyutta yetecek kadar devam edebiliyorum ama. Hayatımı sürdürebilmek içinse sevmeden de yapılabilecek iş kollarından devam... Dolayısıyla siz karşımda olsanız sanırım söyleyecek sözüm olmazdı. Yan yana oturup kırık bir tebessümle bakışabilirdik ancak. ❤
Bu videoyu izledikten sonra içime bir öküz oturdu çünkü benim hayatım da az çok böyle geçti, utandırılarak, değer görmeyerek, bazen aşağılanarak. Eğer erkek olsaydım bu kadar yargılanmaz, yabani muamelesi görmezdim. Elimde kalan sadece geçen yıllar, hevesler... eskisi gibi bir şeyler denemek de istemiyorum artık, kırgınım ve isteksizim. İşin sonunda sadece kendimi paralamış oluyorum ve değmiyor.
Bir kadın olarak yaşadıklarını tabiki iyi bir şekilde anlayamıyorum ama bende de geç kalmışlık, birçok ilgi alanı sebebiyle arada kalmış hiçbirini iyi bir seviyeye getirememiş ne olduğunu bilmeyen biri hissiyatı var. İçim daralıyor, ne olacak ne yapmam gerekiyor diye düşünürken bir noktada aklıma abimin,annemin, babamın diğer akrabalarımın hakkımda ne düşünecekleri geliyor. Yılda maksimum 1 kere gördüğüm amcam, üniyi iyi bitir de ailenin başına kalma demişti ve biliyorum ki bir çok insan böyle düşünecek. Çözüm olarak bırakıp yurtdışına mı kaçsam diye düşünüyorum. Senin gibi benim gibi birçok insan var yalnız hissetme diye yazdım. 1 ay önce galiba geç kalmışlıkla alakalı bir podcast yapmıştın senin için de geçerli 80 yıl mı yaşıyoruz daha yarısına gelmemişsin, evet senden çok daha iyiler olacak yıllarını arayış yerine kendini geliştirmekle geçirmiş insanlardan daha geride olacaksın ama en iyisi de olmamıza gerek yok.Biliyorum başlarda bu yaşa gelmiş hala bu seviyede diye yadırgayanlar çok olacak ama güçlü kalmak lazım.
Sporcu da halen olabilirsiniz ve çok güzel bir hikayeniz olabilir bu alanda. Spor yaptığınız için eleştirenler elbet yine olur. Yetişkin bir erkek birey olarak bana da tonla eleştiri geliyor neden sporla haşır neşirim diye. Bitmiyorlar neticede :))
Olayı kadınlık veya asperger olarak görmüyorum ben. Çocuk yaşta çok beklenti yüklenip sonrasında desteklenmeyen takılı plak sendromu bence. Bebeklikten itibaren geri dönüşlerle insanın aklında "ne olurum bilmiyorum ama ben 20 yaşıma geldiğimde süper bir insan olacağım" inancı alttan alta baskın oluyor ama "süper bir insan" olmak tekil bir aktivite değil. Keşfe, maceraya cesaretlendiren ve "ben burada yara alsam da yaralarımın sarılacağı bir sığınağım var" dedirtebilen ebeveynler lazım. Sonra işler sarpa sarınca, 20 yaşına geldiğinde bir bok olamadığını görünce de geç kalmışlık, kaçırmışlık baskın duygu oluyor. Ha normal insanda bir yerlerde bu dengeye oturur ama asperger de başlı başına bir kaygan zemin.
@@Adagio_Minoratti_G.Vivaldi Üff gerçekten saçma saçma konuşmayın, çok sinirleniyorum böyle şeylere. Akademisyen olmak isteyen her türlü olmuyor, tanıdığı varsa, siyasi bağlantısı varsa ya da hocasının kirli her işini saklamak gibi görevler edindiyse oluyor. Doğru düzgün kadro bile kalmadı artık ünilerde, kadro azaltmaya gidiyorlar. Beni veya herhangi birini mi bekliyor o kadrolar? "Olmuyor"dan, "bildiğiniz gibi değil" den neden anlamıyorsunuz inatla, gerçekten hiç bilmiyorum.
Aynı yaşlardayız. Aynı bölümü okumuşuz. Bende cinsiyetin, büyüdüğümüz evrenin, nerd oluşumuzun, içe dönük ve hassasiyeti güçlü karakterimizin hepsi bir şekilde birleşip bu ayrıkotlarını ortaya çıkarıyor. Bir kimlik edinebilmek için sevmediğim şeyleri yapmak zorundayım, mesela hiç bir zaman öğretmen olmak istemedim ama şuan elimde kurabileceğim tek düzgün yaşantı bu gibi görünüyor. Öte yandan küçük yaştan beri kadın olmanında içinde bulunduğu aslında temelinde kadın olmanın yattığı ve üzerine birsürü saçma sapan yasağın da eklendiği sebepler silsilesi ile istediğim alanlardan mecburi uzak kalışım..Sosyal bilimlerle mecburi bir ünsiyet ve sosyal bilimlerin insana bir türlü anlamlı somut bir şey yapıyormuş hissi vermemesi. İstediğin alanlara çok uzak olmak geç kalmışlık gibi değil çünkü önünde az da olsa bunları yapmak için harcayabileceğin seneler var ama artık hayatının köklenememesinden zihninin berraklaşamamasından o kadar yorulmuşsun ki yeni bir eğitim almaya en baştan iş kurmaya vs. mecalin yok. Bu iş ne zamana kadar böyle sürecek ve bu insanların sonu ne oluyor bilmiyorum yaşayıp göreceğiz herhalde.
Böyle düşünen, hisseden ve yaşamaya çalışan biri de benim. Zor, çok zor...
Hikayenize çok üzüldüm. Umarım hayatınızda sizi bu ruh halinden çıkaracak gelişmeler olur ve işler daha tercih ettiğiniz biçimde ilerlemeye başlar.
🙏❤cumleten
O kadar tanıdık bir hal ki videonuzdan bana geçen. Hatta şöyle eksisi de var, ben bu kadar çok şeyle uğraşarak ne konuda iyiyim onu anlayacak kadar tecrübe de edinemeden yürümeme izin verilen yolda düşe kalka bir yere kadar gelebildim. Yazıp çizmeyi çok seviyorum hep sevdim ancak bunu dönüştürebilecek, ilerletecek mecalim de kalmamış. Kendime manevi boyutta yetecek kadar devam edebiliyorum ama. Hayatımı sürdürebilmek içinse sevmeden de yapılabilecek iş kollarından devam... Dolayısıyla siz karşımda olsanız sanırım söyleyecek sözüm olmazdı. Yan yana oturup kırık bir tebessümle bakışabilirdik ancak. ❤
🥰🙏❤
Bu videoyu izledikten sonra içime bir öküz oturdu çünkü benim hayatım da az çok böyle geçti, utandırılarak, değer görmeyerek, bazen aşağılanarak. Eğer erkek olsaydım bu kadar yargılanmaz, yabani muamelesi görmezdim.
Elimde kalan sadece geçen yıllar, hevesler... eskisi gibi bir şeyler denemek de istemiyorum artık, kırgınım ve isteksizim. İşin sonunda sadece kendimi paralamış oluyorum ve değmiyor.
): 🙏❤
Bir kadın olarak yaşadıklarını tabiki iyi bir şekilde anlayamıyorum ama bende de geç kalmışlık, birçok ilgi alanı sebebiyle arada kalmış hiçbirini iyi bir seviyeye getirememiş ne olduğunu bilmeyen biri hissiyatı var. İçim daralıyor, ne olacak ne yapmam gerekiyor diye düşünürken bir noktada aklıma abimin,annemin, babamın diğer akrabalarımın hakkımda ne düşünecekleri geliyor. Yılda maksimum 1 kere gördüğüm amcam, üniyi iyi bitir de ailenin başına kalma demişti ve biliyorum ki bir çok insan böyle düşünecek. Çözüm olarak bırakıp yurtdışına mı kaçsam diye düşünüyorum. Senin gibi benim gibi birçok insan var yalnız hissetme diye yazdım. 1 ay önce galiba geç kalmışlıkla alakalı bir podcast yapmıştın senin için de geçerli 80 yıl mı yaşıyoruz daha yarısına gelmemişsin, evet senden çok daha iyiler olacak yıllarını arayış yerine kendini geliştirmekle geçirmiş insanlardan daha geride olacaksın ama en iyisi de olmamıza gerek yok.Biliyorum başlarda bu yaşa gelmiş hala bu seviyede diye yadırgayanlar çok olacak ama güçlü kalmak lazım.
🥰🙏❤
Sporcu da halen olabilirsiniz ve çok güzel bir hikayeniz olabilir bu alanda. Spor yaptığınız için eleştirenler elbet yine olur. Yetişkin bir erkek birey olarak bana da tonla eleştiri geliyor neden sporla haşır neşirim diye. Bitmiyorlar neticede :))
Ben bu saatten sonra anca yürürüm ya
@@radyospektrum yani koşu sporuna da başlangıç yürüyüşle başlıyor örneğin :)
Olayı kadınlık veya asperger olarak görmüyorum ben. Çocuk yaşta çok beklenti yüklenip sonrasında desteklenmeyen takılı plak sendromu bence. Bebeklikten itibaren geri dönüşlerle insanın aklında "ne olurum bilmiyorum ama ben 20 yaşıma geldiğimde süper bir insan olacağım" inancı alttan alta baskın oluyor ama "süper bir insan" olmak tekil bir aktivite değil. Keşfe, maceraya cesaretlendiren ve "ben burada yara alsam da yaralarımın sarılacağı bir sığınağım var" dedirtebilen ebeveynler lazım. Sonra işler sarpa sarınca, 20 yaşına geldiğinde bir bok olamadığını görünce de geç kalmışlık, kaçırmışlık baskın duygu oluyor. Ha normal insanda bir yerlerde bu dengeye oturur ama asperger de başlı başına bir kaygan zemin.
doktora tezi bitince akademik ünvanın olcak her yerde işe girebileceğin
Hahahahadlflf nasıl bir ilüzyondur bu (: doktorayı bıraktım gibi bir şey bu arada
@@radyospektrum kitap yazmışsın, akademisyen olmak istersen her türlü olursun. profesör doktor emine tülin güzel geliyor kulağa :)
@@Adagio_Minoratti_G.Vivaldi Üff gerçekten saçma saçma konuşmayın, çok sinirleniyorum böyle şeylere. Akademisyen olmak isteyen her türlü olmuyor, tanıdığı varsa, siyasi bağlantısı varsa ya da hocasının kirli her işini saklamak gibi görevler edindiyse oluyor. Doğru düzgün kadro bile kalmadı artık ünilerde, kadro azaltmaya gidiyorlar. Beni veya herhangi birini mi bekliyor o kadrolar? "Olmuyor"dan, "bildiğiniz gibi değil" den neden anlamıyorsunuz inatla, gerçekten hiç bilmiyorum.