Benim oğluma da 6-7 yaşlarında as teşhisi konmuştu. Deha düzeyinde zekası var. Şimdi 24 yaşında çok çok iyi ve mühendis oldu ama ne zorluklar yaşadım bilseniz şimdi 24 yılı anlatan bir kitap yazıyorum
Lütfen o yeteneği öldürmeyin. Neye takıntılıysa neyi seviyorsa onun peşinden gitsin. Sevdiği konularda bol bol kitap okusun. Bakın ben de üstün zekalıyım 17 yaşındayım maalesef kitap okumaya daha yeni başladım. Ama hiçbir şey için geç değil. Size diyeceğim şu. Çocuğunuz depresif olabilir içe kapanık olabilir. Aşırı takıntılı olacaktır. Arkadaş sayısı bir elin parmağını geçmez. Genelde çevresi onu anlamıycak hatta dışlayabilirler. Garip huyları olacaktır. Ama unutmayın o çocuğun dünyayı değiştirme potansiyeli var.
@@serapca hanım merhaba. Mail adresinizi ya da özelden iletişim kurabileceğimiz bir adres verebilir misiniz? Asperger durumu hakkında sormak istediklerim var.
Hayatı bitiriyor şu lanet asperger. Ya düşünsenize resmen Allah size damga yada lanet vuruyor sanki. Empatiyle bile bu kişileri anlayamazsınız... Aşırı zor, Çok acı.
@@roinfvr bence sen asperger sendromundan çok , küçüksün 8 yaşındasın gibi saldırı içeren şeyler yazmak istemiyorum ama hastalıkların bellirtilerini göstermiyorsan kendine kendi tanını koyma bi psikolog a gitmeni tavsiye ederim çünkü hastalığın çok başka bir şey de olabilir ben hastayım diye düşünerek yaşamak iyi birşey değil çünkü belki de sadece baait kişiden kişiye değişen algılama farklılığı ben de aynı senin gibi soruyorum tanı koyan kim önemli olan bu neden kendi kendine tanı koyduğunu düşündüğüme gelirsek hastalıklarla aram çok iyi demişsin bir kere böyle şeyler söylemek iyi bir şey değil mesela ben iyi bir gözlemciyim gibi bunu bilmemenden %90 yaşının küçük olduğu ve dolayısıyla hastalığını kendin koymuş olduğunu çıkarttım
@@vai-may Ben 16 yaşındayım. OKB ve sosyal fobiye sahibim. Asperger sendromunun ne olduğu konusunda kısa süre öncesine değin bilgi sahibi değildim ve hakkında bir şeyler öğrendiğimde aspergerli olma ihtimalimin yüksek olduğu kanısına vardım. Çünkü tıpkı asperger sendromlu çoğu kişide görünen el çırpma gibi stereotipik hareketlere sahibim. İnsanlara karşı hep kayıtsız biri oldum. Özellikle küçükken kalabalık ortamlardan uzaklaşmak için elinden geleni ardına koymayan, oyun oynama anlayışı kendi hayal dünyasında var kıldığı dostlarla konuşmaktan ibaret olan biriydim. Bu el çırpma hareketini de insanların kendi kendine konuşmak olarak tanımladığı fakat benim zihnimde var ettiğim dünyadakilerle konuşuyor olduğum zaman dilimlerinde ya da aşırı mutlu olduğumda yapıyordum hep. Mutluluk başta olmak üzere tüm duyguları çok yoğun yaşarım. Dediğim gibi şu an 16 yaşındayım ve bu tuhaf el çırpma hareketi hâlâ devam ediyor. İlkokulun ilk günü bu yüzden dalga konusu olduğumu hatırlıyorum hatta. Bu yüzden yapmaya engel olmakta zorlandığım ve farkında olmadan yapmaya başladığım bu tuhaf davranışı insanların içinde yapmama yetisi geliştirmiş olabilirim. Aspergerlerde olan tuhaf duruş ve tuhaf yürüyüş gibi durumlar da bende var. Beden koordinasyonumu nedenini bilmediğim şekilde kontrol etmekte zorlanıyorum. Çoğu kişi robot gibi ve paytak paytak yürüdüğümü söylüyor. Çoğunlukla kilolular paytak paytak şeklinde ifade edilen biçimde yürür. Ben kilolu değilim. Yürümek çok tuhaf bir eylem ve biraz zor. Bunların yanında küçüklüğümden beri resim yapıyorum. Okuldakiler sen resim yapmak dışında bir şey bilmez misin diyorlar. Sanırım resim yapmakla gereğinden fazla ilgileniyorum. Tüm bunların yanı sıra tıpkı aspergerliler gibi gerçek anlamlarının dışında kullanılan kelimlerin ifade ettiği şeyin ne olduğunu anlamakta zorlandığım anlar oluyor. Örneğin bana hep çok soğuk olduğumu söylerlerdi. Soğuk kelimesinin samimi ilişkiler kurmaktan hoşlanmayan insanları tanımlamak için kullanıldığını geçen sene öğrendim. Evet, 15 yaşındayken. 10-11 yaşlarındayken sevdiğim bir çocukluk arkadaşımın evimizi ziyarete geldiğini,annem o sırada evde olmadığı için kapıyı benim açtığımı hatırlıyorum. Kapının dışında birkaç şey hakkında konuştuk ve sonra gitti. Onu içeri almadım çünkü içeri girmek istediğini söylemedi ve böyle bir şey yapma niyetinde olabileceğini düşünmedim. Akşam olduğunda annemi o çocuğun annesi aradı ve arkadaşımın onu içeri almadığım için eve gidip ağladığını söyledi. O zaman kafama dank etti. İçeri girebilir miyim deseydi onu içeri alırdım. Kendime tanı koymanın doğru olduğunu düşünmüyorum ama dediğim gibi neredeyse tüm belirtilere sahibim. Ha bu arada, göz teması da kuramıyorum. Aslında neden göz teması kurmakta zorlandığım konusunda biraz düşündüm; konuşurken anlatmak istediğim şeyler zihnimde önce görsel olarak beliriyor, daha sonra kelimelere dönüşüyor. Ben konuşurken o görsellere odaklanıyorum. Başkasının gözünün içine bakarken zihnimdeki görüntülere odaklanamaz ve konuşamam. Bu konu hakkında ne düşündüğünü merak ediyorum. Asperger sendromlu olma ihtimalim yüksek midir?
@@cacciatore3202 tabi ki bilemiyorum ama gayet düzgün bir yazı yazmışsın sendromun varsa da yoksa da başka bir şeyin de varsa kesinlikle kendini bulma ve algılama sonuç çıkarma yönteminin çok daha mantıklı olduğunu düşünüyorum ayrıca bu tüm belirtiler gerçekten sendromlu olmanın mümkün olabileceğini gösteriyor ama karşılıklı konuşma da sıkıntı çeksen de burda yazıya döktüklerinde benden iyi konuştuğun kesin aslına bakarsan bu tür şeyler çocukluk travması özgüven düşüklüğü vs ile mümkün olabilir 10 11 yaşında kapıya gelen arkadaşım içeri gelmek istemediği sürece ben de gel diyeceğimi düşünmüyorum bence gayet mantıklı düşünüyosun bu konu hakkında kendine iyi bak
Gerçekten komik yani sırf sıkıntısı var insanlar oana gülmüyor ama eminim bir noktada o böyle olduğunu düşünüyordur
Bugün 6 yaşındaki oğlumun asperger olduğunu öğrendim üstün zekalı aşırı hareketli ne yapıcağını bilmiyorum
Benim oğluma da 6-7 yaşlarında as teşhisi konmuştu. Deha düzeyinde zekası var. Şimdi 24 yaşında çok çok iyi ve mühendis oldu ama ne zorluklar yaşadım bilseniz şimdi 24 yılı anlatan bir kitap yazıyorum
Lütfen o yeteneği öldürmeyin. Neye takıntılıysa neyi seviyorsa onun peşinden gitsin. Sevdiği konularda bol bol kitap okusun. Bakın ben de üstün zekalıyım 17 yaşındayım maalesef kitap okumaya daha yeni başladım. Ama hiçbir şey için geç değil. Size diyeceğim şu. Çocuğunuz depresif olabilir içe kapanık olabilir. Aşırı takıntılı olacaktır. Arkadaş sayısı bir elin parmağını geçmez. Genelde çevresi onu anlamıycak hatta dışlayabilirler. Garip huyları olacaktır. Ama unutmayın o çocuğun dünyayı değiştirme potansiyeli var.
@@serapca hanım merhaba. Mail adresinizi ya da özelden iletişim kurabileceğimiz bir adres verebilir misiniz? Asperger durumu hakkında sormak istediklerim var.
@@serapca kitap ne oldu acaba yazabildiniz mi?
@@dacram. yazdım yayınevinde değerlendirme sürecinde
Hayatı bitiriyor şu lanet asperger. Ya düşünsenize resmen Allah size damga yada lanet vuruyor sanki. Empatiyle bile bu kişileri anlayamazsınız... Aşırı zor, Çok acı.
@@ahmetersoy4998 enazından sosyal fobiden kurtulunuyor, kurtulan var. İkisi de kötü ama böyle kıyaslama yapman aşırı yanlış.
@@ahmetersoy4998 neden kıyaslıyorsun ki, çok gereksiz ve anlamsız.
@@roinfvr bence sen asperger sendromundan çok , küçüksün 8 yaşındasın gibi saldırı içeren şeyler yazmak istemiyorum ama hastalıkların bellirtilerini göstermiyorsan kendine kendi tanını koyma bi psikolog a gitmeni tavsiye ederim çünkü hastalığın çok başka bir şey de olabilir ben hastayım diye düşünerek yaşamak iyi birşey değil çünkü belki de sadece baait kişiden kişiye değişen algılama farklılığı ben de aynı senin gibi soruyorum tanı koyan kim önemli olan bu neden kendi kendine tanı koyduğunu düşündüğüme gelirsek hastalıklarla aram çok iyi demişsin bir kere böyle şeyler söylemek iyi bir şey değil mesela ben iyi bir gözlemciyim gibi bunu bilmemenden %90 yaşının küçük olduğu ve dolayısıyla hastalığını kendin koymuş olduğunu çıkarttım
@@vai-may Ben 16 yaşındayım. OKB ve sosyal fobiye sahibim. Asperger sendromunun ne olduğu konusunda kısa süre öncesine değin bilgi sahibi değildim ve hakkında bir şeyler öğrendiğimde aspergerli olma ihtimalimin yüksek olduğu kanısına vardım. Çünkü tıpkı asperger sendromlu çoğu kişide görünen el çırpma gibi stereotipik hareketlere sahibim. İnsanlara karşı hep kayıtsız biri oldum. Özellikle küçükken kalabalık ortamlardan uzaklaşmak için elinden geleni ardına koymayan, oyun oynama anlayışı kendi hayal dünyasında var kıldığı dostlarla konuşmaktan ibaret olan biriydim. Bu el çırpma hareketini de insanların kendi kendine konuşmak olarak tanımladığı fakat benim zihnimde var ettiğim dünyadakilerle konuşuyor olduğum zaman dilimlerinde ya da aşırı mutlu olduğumda yapıyordum hep. Mutluluk başta olmak üzere tüm duyguları çok yoğun yaşarım. Dediğim gibi şu an 16 yaşındayım ve bu tuhaf el çırpma hareketi hâlâ devam ediyor. İlkokulun ilk günü bu yüzden dalga konusu olduğumu hatırlıyorum hatta. Bu yüzden yapmaya engel olmakta zorlandığım ve farkında olmadan yapmaya başladığım bu tuhaf davranışı insanların içinde yapmama yetisi geliştirmiş olabilirim. Aspergerlerde olan tuhaf duruş ve tuhaf yürüyüş gibi durumlar da bende var. Beden koordinasyonumu nedenini bilmediğim şekilde kontrol etmekte zorlanıyorum. Çoğu kişi robot gibi ve paytak paytak yürüdüğümü söylüyor. Çoğunlukla kilolular paytak paytak şeklinde ifade edilen biçimde yürür. Ben kilolu değilim. Yürümek çok tuhaf bir eylem ve biraz zor. Bunların yanında küçüklüğümden beri resim yapıyorum. Okuldakiler sen resim yapmak dışında bir şey bilmez misin diyorlar. Sanırım resim yapmakla gereğinden fazla ilgileniyorum. Tüm bunların yanı sıra tıpkı aspergerliler gibi gerçek anlamlarının dışında kullanılan kelimlerin ifade ettiği şeyin ne olduğunu anlamakta zorlandığım anlar oluyor. Örneğin bana hep çok soğuk olduğumu söylerlerdi. Soğuk kelimesinin samimi ilişkiler kurmaktan hoşlanmayan insanları tanımlamak için kullanıldığını geçen sene öğrendim. Evet, 15 yaşındayken. 10-11 yaşlarındayken sevdiğim bir çocukluk arkadaşımın evimizi ziyarete geldiğini,annem o sırada evde olmadığı için kapıyı benim açtığımı hatırlıyorum. Kapının dışında birkaç şey hakkında konuştuk ve sonra gitti. Onu içeri almadım çünkü içeri girmek istediğini söylemedi ve böyle bir şey yapma niyetinde olabileceğini düşünmedim. Akşam olduğunda annemi o çocuğun annesi aradı ve arkadaşımın onu içeri almadığım için eve gidip ağladığını söyledi. O zaman kafama dank etti. İçeri girebilir miyim deseydi onu içeri alırdım. Kendime tanı koymanın doğru olduğunu düşünmüyorum ama dediğim gibi neredeyse tüm belirtilere sahibim. Ha bu arada, göz teması da kuramıyorum. Aslında neden göz teması kurmakta zorlandığım konusunda biraz düşündüm; konuşurken anlatmak istediğim şeyler zihnimde önce görsel olarak beliriyor, daha sonra kelimelere dönüşüyor. Ben konuşurken o görsellere odaklanıyorum. Başkasının gözünün içine bakarken zihnimdeki görüntülere odaklanamaz ve konuşamam. Bu konu hakkında ne düşündüğünü merak ediyorum. Asperger sendromlu olma ihtimalim yüksek midir?
@@cacciatore3202 tabi ki bilemiyorum ama gayet düzgün bir yazı yazmışsın sendromun varsa da yoksa da başka bir şeyin de varsa kesinlikle kendini bulma ve algılama sonuç çıkarma yönteminin çok daha mantıklı olduğunu düşünüyorum ayrıca bu tüm belirtiler gerçekten sendromlu olmanın mümkün olabileceğini gösteriyor ama karşılıklı konuşma da sıkıntı çeksen de burda yazıya döktüklerinde benden iyi konuştuğun kesin aslına bakarsan bu tür şeyler çocukluk travması özgüven düşüklüğü vs ile mümkün olabilir 10 11 yaşında kapıya gelen arkadaşım içeri gelmek istemediği sürece ben de gel diyeceğimi düşünmüyorum bence gayet mantıklı düşünüyosun bu konu hakkında kendine iyi bak