''Το ξύπνημα των νεκρών'' του Χένρικ Ίψεν (1899), Når vi døde vågne - Henrik Johan Ibsen
Вставка
- Опубліковано 20 кві 2024
- ΥΠΟΘΕΣΗ: O Άρνολντ Ρούμπεκ, διάσημος γλύπτης και μέλος της Ακαδημίας Τεχνών της Νορβηγίας, βρίσκεται σ’ ένα παραθαλάσσιο σπα μαζί με τη σύζυγό του Μάγια. Η σχέση τους περνάει κρίση. Η Μάγια παρασύρεται από έναν βάναυσο κυνηγό, τον Ούλφχαϊμ, σε ένα ταξίδι γεμάτο πάθος προς την κορυφή ενός γειτονικού βουνού. Ο Ρούμπεκ, από την άλλη, αναγκάζεται να αποτινάξει την ψυχρότητα και τον κυνισμό του, όταν συναντάει μια όμορφη γυναίκα από το παρελθόν του, την Ειρήνη. Ξυπνώντας μέσα του μνήμες και πόθους ενός άλλου εαυτού, και αναγκάζοντάς τον να έρθει αντιμέτωπος με τη δημιουργική του δύναμη, η Ειρήνη τον οδηγεί στη βουνοκορφή.
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Ακούγονται οι ηθοποιοί: Αλέκος Συσσοβίτης (προφέσορ Ρούπεκ), Ρούλα Πατεράκη (Ειρήνη), Πέρης Μιχαηλίδης (Ιπποκόμης Ούλφχαϊμ), Ευανθία Κουρμούλη (Μάγια), Βαγγέλης Βογιατζής (υπεύθυνος υποδοχής) - Розваги
♥
😮
Κάτσε να δεις... θα γελάσουμε
Μετά χαράς να το ακούσω οσο ταξιδεύω Θεσσαλονίκη!
Κι εγώ για Πάτρα!!!
Αλήθεια?την ίδια σκέψη κάναμε μόλις Κι εγώ για Θεσσαλονίκη Θα το ακούω στο ταξίδι αύριο
Καλησπερα Λουκια μου❤
Ναντια
Πέρα απο το ότι αισθάνομαι πως κάνουνε στείρα ανάγνωση, αν θεωρήσουμε ότι είναι σκηνοθετική οδηγία, θεωρώ ότι ο Συσσοβίτης δεν εκφράζει κατάλληλα τον ιψενισμό του Ρούμπεκ. Ο Ίψεν στο τελευταίο αυτό έργο εκφράζεται ως καλλιτέχνης μέσα από τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Ο ιδεαλισμός του Ρούμπεκ, η συνεχής ανησυχία του για όσα συμβαίνουν και όσα δεν συμβαίνουν, ο προβληματισμός του για την "επούλωση" των ζωντανών τραυμάτων του παρελθόντος και η αισιόδοξη του στάση απέναντι σε ένα θανατερό μέλλον... Μια αγωνία που μας κρατά από το λαιμό μέχρι τη τελευταία στιγμή του έργου. Ο Συσσοβίτης με τους πολύ ασαφείς τονισμούς του, την έλλειψη διαφόρων στην ένταση και ένα ηχόχρωμα κάπως μηχανικό που δεν συνηθίζει σε άλλες του παρουσίες μου εμπνέει μια λάθος εικόνα/οπτική του έργου και του καλλιτέχνη μέσα από το έργο. Ίσως αστείο μπορεί να ακουστεί γιατί για κάτι παρόμοιο παραπονιέται ο Ρούμπεκ σε όλο το πρώτο μέρος. Ο Ίψεν πάντως μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν το επίκεντρο της σκανδιναβικής δραματουργίας, ίσως και γενικότερα της λογοτεχνίας... Των εόρταζαν όλοι και η σορός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, σώζεται μάλιστα και φωτογραφία του στο νεκροκρέβατο του. Ο Ρούμπεκ του Συσσοβίτη σίγουρα δεν θα είχε τετοια μοίρα...😢 Δεν θα το χαρακτήριζα σκηνοθετική αποτυχία ωστόσο.... Μικτή διάθεση μου προκάλεσε η ακρόαση του. Αυτά κατά την δική μου εντελώς "ερασιτεχνική" ματιά...
Επίσης ατυχεστατες μουσικές επιλογές 😢 ψυχεδελικά/εναλλακτικά ακούσματα, σε μια όχι εναλλακτική ή και καθόλου πρωτοποριακή απόδοση του έργου....
Θα συμφωνήσω ! Τόσο άνευρος !