Εκανα μια προσπαθεια για τους στιχους: Έλα και νιώσε τη πίεση από την ένταση βάζω τη μείωση μες στη παραίσθηση δίνω την έμφαση βάλε το κράτημα πάντα το άφηνα για μια παραίτηση, μπαίνω σε άμυνα μα θέλουν κι άλλοι να γίνουν φονιάδες παράλυτα σώματα άφηνα πάντα μισάνοιχτα τα κρυβα, πες μου που τα δες; Κάνω τομές λίγο πάνω απτά ούλα, φοράω κουκούλα, βγαίνω στο δρόμο, σκοτώνω πολίτες, με συλλαμβάνω, να περιμένω, δεν έχω χρόνο, που είν'το τρελαδικο να με μαζέψει, το χουν πιστέψει πως θα γυρίσω, βρίσκω τον λόγο δε βρίσκω τη λέξη ανοίγω το στόμα και παίρνω το ρίσκο κι έτσι όπως χάνομαι βλέπω κανόνες στον τοίχο φοβάμαι να φύγω νευρώνες λαμβάνουν το σήμα μου και το προβάλλουν σε οθόνες , σε σκέφτομαι λίγο, αλλάζω γνώμη συγγνώμη το κάνω συχνά μα τελείωσα δίχως να αρχίσω, έχω ένα σχέδιο, που ολοκληρώνεται γιατί ζωγραφίζω, στρέφω το βλέμμα στο πατωμα, δε βλέπω πόδια, βλέπω δύο άτομα, βλέπω τα λόγια, βλέπω το σκαλωμα και μου τρυπάει τη μύτη το άρωμα, ψάχνω τη τρύπα, βάζω ένα κρίκο, γράφω ένα στίχο, δεν ήταν εύκολο, αγκαλιάζω με μίσος τον ένστολο και φουντάρω μαζί του απ'τον τρίτο, μέσα απ'τον μπάφο γράφω έναν βίο αβίωτο δύο στις δύο και βλέπω το ύστατο φως και μια λεπίδα που χάραξε πάνω του τη φράση "είμαι ζωντανός", ρωτά με πως, γίνεται κι ύστερα μη με πιστέψεις, ήταν αυτός ο σκοπός ή απλά σε μπερδεύουν οι γρήγορες σκέψεις; Βλέπω το ικριωμα νιώθω το κρύωμα κι όλα είναι σύντομα κι ίσως γι'αυτό να μου μοιάζουνε σίγουρα, κοίτα τα σύνορα, ψάξε να βρεις τα χαμένα σου κύτταρα, πιάνω τα σύρματα, κάνω το βλακα και πάνω που χάνω την αίσθηση νιώθω την ένεση να μου τρυπάει το σώμα, κι ύστερα τίποτα... Όμως η ανατομία ενός φόνου Δεν οδηγεί απαραίτητα στις τύψεις Πιάνω τον νου μου να παραλογίζεται κι απτή στιγμή την οποία αποστρεφομαι κι όσο νομίζω πως όσα νομίζετε δέχομαι πέφτουν την ίδια στιγμή αυτός που προσεύχεται θα πρεπε να ζει το λόγο να πεσει μα κοίτα πως στέκεται και του αρέσει εφόσον αυτοί που στέκονται λέγονται αγνοί, συνταγογράφηση, συναισθημάτων, κατάρηψη κάθετως του αξιώματος, μέσα απο φάσμα, των άλλων φασμάτων, άσμα ασματων, ελλείψης του χρώμματος, μοιάζει μισό, βάζω τελεία για να συνεχίσω να ζω, χάνω τον έλεγχο βάση του χρώματος και καταλήγω στο να με μισώ Αναποφευκτά Σεβάσου τη κάθοδο ακομα κι αν δεν πιστεύεις σ'αυτή Σεβάσου τη κάθοδο ακομα κι αν δεν πιστεύεις σ'αυτή Σεβάσου τη κάθοδο ακομα κι αν δεν πιστεύεις σ'αυτή Χάνει το χρόνο και πάνω στο μέτρημα έτοιμα βρίσκει τα πάντα και πέφτει μα, κοίτα σηκώνεται και αναλώνεται πάλι στο έλλειμα έμεινα μόνος στη θέση που έξυπνα δημιουργήσατε για την απόσπαση, είμαι τρεις λέξεις, δε βγάζω νοήμα, άρα δεν έγινα πρόταση έκλισα τη λογική μου προς το αυτονόητο, είναι ανύπαρκτο, τώρα σνομπάρω την αισθητική μου ωσότου να πάψεις να κάνεις τ'αντίθετο, ζητάμε τα πάντα και εν τέλη το συμπαν μας δίνει μονάχα το χάος τι θελει, να γίνει κουκκίδα μας είπαν, αφου το θέλει αφήστε το, είναι το ψέμα που αλλάζει τον ρόλο του ρόλου θα πέσω το ... του κι όπου, κι αν πέσει το βλέμμα σου, κάνεις το λαθος σωστό επιτόπου, έδαφος φόβου, ένοπλος κίνδυνος στέκεται στην αντανάκλαση, μόνο που παίρνω απάντηση, από κάτι που μοιάζει με μένα, δαγκώνω τη κάννη με μίσος, τραβάω τη σκανδάλη και νιώθω τη σφαίρα, αν είμαστε όλοι παιδιά ενός θεού είμαστε όλοι ορφανοί από πατέρα.
Έλα και νιώσε τη πίεση από την ένταση βάζω τη μείωση μες στη παραίσθηση δίνω την έμφαση, βάλε το κράτημα πάντα το άφηνα για μια παραίτηση μπαίνω σε άμυνα μα θέλουν κι άλλοι να γίνουν φονιάδες παράλυτα σώματα άφηνα πάντα μισάνοιχτα τα’ κρυβα, πες μου που τα δες; Κάνω τομές λίγο πάνω απτά ούλα, φοράω κουκούλα, βγαίνω στο δρόμο, σκοτώνω πολίτες, με συλλαμβάνω, να περιμένω, δεν έχω χρόνο, που είν 'το τρελάδικο να με μαζέψει, το χουν πιστέψει πως θα γυρίσω, βρίσκω τον λόγο, δε βρίσκω τη λέξη, ανοίγω το στόμα και παίρνω το ρίσκο κι έτσι όπως χάνομαι βλέπω κανόνες στον τοίχο, φοβάμαι να φύγω νευρώνες λαμβάνουν το σήμα μου και το προβάλλουν σε οθόνες, σε σκέφτομαι λίγο, αλλάζω γνώμη, συγγνώμη το κάνω συχνά μα τελείωσα δίχως να αρχίσω, έχω ένα σχέδιο, που ολοκληρώνεται γιατί ζωγραφίζω, στρέφω το βλέμμα στο πάτωμα, δε βλέπω πόδια, βλέπω δύο άτομα, βλέπω τα λόγια, βλέπω το σκάλωμα και μου τρυπάει τη μύτη το άρωμα, ψάχνω τη τρύπα, βάζω ένα κρίκο, γράφω ένα στίχο, δεν ήταν εύκολο, αγκαλιάζω με μίσος τον ένστολο και φουντάρω μαζί του απ' τον τρίτο, μέσα απ' τον μπάφο γράφω έναν βίο αβίωτο δύο στις δύο και βλέπω το ύστατο φως και μια λεπίδα που χάραξε πάνω του τη φράση "είμαι ζωντανός", ρωτά με πως, γίνεται κι ύστερα μη με πιστέψεις, ήταν αυτός ο σκοπός ή απλά σε μπερδεύουν οι γρήγορες σκέψεις; Βλέπω το ικρίωμα νιώθω το κρύωμα κι όλα είναι σύντομα κι ίσως γι 'αυτό να μου μοιάζουνε σίγουρα, κοίτα τα σύνορα, ψάξε να βρεις τα χαμένα σου κύτταρα, πιάνω τα σύρματα, κάνω το βλάκα και πάνω που χάνω την αίσθηση νιώθω την ένεση να μου τρυπάει το σώμα, κι ύστερα τίποτα Όμως η ανατομία ενός φόνου …. δεν οδηγεί απαραίτητα στις τύψεις Πιάνω τον νου μου να παραλογίζεται κι απτή στιγμή την οποία αποστρέφομαι κι όσο νομίζω πως όσα νομίζετε δέχομαι πέφτουν την ίδια στιγμή αυτός που προσεύχεται θα’ πρεπε να χει το λόγο να πέσει μα κοίτα πως στέκεται και του αρέσει εφόσον αυτοί που στέκονται λέγονται αγνοί, συνταγογράφηση, συναισθημάτων, κατάρριψη κάθετος του αξιώματος, μέσα από φάσμα, των άλλων φασμάτων, άσμα ασμάτων, ελλείψει του χρώματος, μοιάζει μισό, βάζω τελεία για να συνεχίσω να ζω, χάνω τον έλεγχο βάση του χρώματος και καταλήγω στο να με μισώ (αναπόφευκτα) Σεβάσου τη κάθοδο ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σ' αυτή Σεβάσου τη κάθοδο ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σ' αυτή Χάνει το χρόνο και πάνω στο μέτρημα έτοιμα βρίσκει τα πάντα και πέφτει μα, κοίτα σηκώνεται και αναλώνεται πάλι στο έλλειμμα , έμεινα μόνος στη θέση που έξυπνα δημιουργήσατε για την απόσπαση, είμαι τρεις λέξεις, δε βγάζω νόημα, άρα δεν έγινα πρόταση έκλισα τη λογική μου προς το αυτονόητο, είναι ανύπαρκτο, τώρα σνομπάρω την αισθητική μου ωσότου να πάψεις να κάνεις τ' αντίθετο, ζητάμε τα πάντα απ’ το συμπάν και εν τέλει μας δίνει μονάχα το χάος τι θέλει, να γίνει κουκκίδα μας είπαν, αφού το θέλει αφήστε το, είναι το ψέμα που αλλάζει τον ρόλο του ρόλου θα πέσω το ... ου κι όπου, κι αν πέσει το βλέμμα σου, κάνεις το λάθος σωστό επιτόπου, έδαφος φόβου, ένοπλος κίνδυνος στέκεται στην αντανάκλαση, μόνο που παίρνω απάντηση, από κάτι που μοιάζει με μένα, δαγκώνω τη κάννη με μίσος, τραβάω τη σκανδάλη και ρίχνω τη σφαίρα, αν είμαστε όλοι παιδιά ενός θεού, τότε είμαστε όλοι ορφανοί από πατέρα.
Εκανα μια προσπαθεια για τους στιχους:
Έλα και νιώσε τη πίεση από την ένταση βάζω τη μείωση μες στη παραίσθηση δίνω την έμφαση βάλε το κράτημα πάντα το άφηνα για μια παραίτηση, μπαίνω σε άμυνα μα θέλουν κι άλλοι να γίνουν φονιάδες παράλυτα σώματα άφηνα πάντα μισάνοιχτα τα κρυβα, πες μου που τα δες; Κάνω τομές λίγο πάνω απτά ούλα, φοράω κουκούλα, βγαίνω στο δρόμο, σκοτώνω πολίτες, με συλλαμβάνω, να περιμένω, δεν έχω χρόνο, που είν'το τρελαδικο να με μαζέψει, το χουν πιστέψει πως θα γυρίσω, βρίσκω τον λόγο δε βρίσκω τη λέξη ανοίγω το στόμα και παίρνω το ρίσκο κι έτσι όπως χάνομαι βλέπω κανόνες στον τοίχο φοβάμαι να φύγω νευρώνες λαμβάνουν το σήμα μου και το προβάλλουν σε οθόνες , σε σκέφτομαι λίγο, αλλάζω γνώμη συγγνώμη το κάνω συχνά μα τελείωσα δίχως να αρχίσω, έχω ένα σχέδιο, που ολοκληρώνεται γιατί ζωγραφίζω, στρέφω το βλέμμα στο πατωμα, δε βλέπω πόδια, βλέπω δύο άτομα, βλέπω τα λόγια, βλέπω το σκαλωμα και μου τρυπάει τη μύτη το άρωμα, ψάχνω τη τρύπα, βάζω ένα κρίκο, γράφω ένα στίχο, δεν ήταν εύκολο, αγκαλιάζω με μίσος τον ένστολο και φουντάρω μαζί του απ'τον τρίτο, μέσα απ'τον μπάφο γράφω έναν βίο αβίωτο δύο στις δύο και βλέπω το ύστατο φως και μια λεπίδα που χάραξε πάνω του τη φράση "είμαι ζωντανός", ρωτά με πως, γίνεται κι ύστερα μη με πιστέψεις, ήταν αυτός ο σκοπός ή απλά σε μπερδεύουν οι γρήγορες σκέψεις; Βλέπω το ικριωμα νιώθω το κρύωμα κι όλα είναι σύντομα κι ίσως γι'αυτό να μου μοιάζουνε σίγουρα, κοίτα τα σύνορα, ψάξε να βρεις τα χαμένα σου κύτταρα, πιάνω τα σύρματα, κάνω το βλακα και πάνω που χάνω την αίσθηση νιώθω την ένεση να μου τρυπάει το σώμα, κι ύστερα τίποτα...
Όμως η ανατομία ενός φόνου
Δεν οδηγεί απαραίτητα στις τύψεις
Πιάνω τον νου μου να παραλογίζεται κι απτή στιγμή την οποία αποστρεφομαι κι όσο νομίζω πως όσα νομίζετε δέχομαι πέφτουν την ίδια στιγμή αυτός που προσεύχεται θα πρεπε να ζει το λόγο να πεσει μα κοίτα πως στέκεται και του αρέσει εφόσον αυτοί που στέκονται λέγονται αγνοί, συνταγογράφηση, συναισθημάτων, κατάρηψη κάθετως του αξιώματος, μέσα απο φάσμα, των άλλων φασμάτων, άσμα ασματων, ελλείψης του χρώμματος, μοιάζει μισό, βάζω τελεία για να συνεχίσω να ζω, χάνω τον έλεγχο βάση του χρώματος και καταλήγω στο να με μισώ
Αναποφευκτά
Σεβάσου τη κάθοδο ακομα κι αν δεν πιστεύεις σ'αυτή
Σεβάσου τη κάθοδο ακομα κι αν δεν πιστεύεις σ'αυτή
Σεβάσου τη κάθοδο ακομα κι αν δεν πιστεύεις σ'αυτή
Χάνει το χρόνο και πάνω στο μέτρημα έτοιμα βρίσκει τα πάντα και πέφτει μα, κοίτα σηκώνεται και αναλώνεται πάλι στο έλλειμα έμεινα μόνος στη θέση που έξυπνα δημιουργήσατε για την απόσπαση, είμαι τρεις λέξεις, δε βγάζω νοήμα, άρα δεν έγινα πρόταση έκλισα τη λογική μου προς το αυτονόητο, είναι ανύπαρκτο, τώρα σνομπάρω την αισθητική μου ωσότου να πάψεις να κάνεις τ'αντίθετο, ζητάμε τα πάντα και εν τέλη το συμπαν μας δίνει μονάχα το χάος τι θελει, να γίνει κουκκίδα μας είπαν, αφου το θέλει αφήστε το, είναι το ψέμα που αλλάζει τον ρόλο του ρόλου θα πέσω το ... του κι όπου, κι αν πέσει το βλέμμα σου, κάνεις το λαθος σωστό επιτόπου, έδαφος φόβου, ένοπλος κίνδυνος στέκεται στην αντανάκλαση, μόνο που παίρνω απάντηση, από κάτι που μοιάζει με μένα, δαγκώνω τη κάννη με μίσος, τραβάω τη σκανδάλη και νιώθω τη σφαίρα, αν είμαστε όλοι παιδιά ενός θεού είμαστε όλοι ορφανοί από πατέρα.
"Και καταλήγω στο να με μισώ" λεέι νομίζω.
Εμεινα μονος στη θεση που εξυπνα δημιουργησατε για την αποσπαση
Έλα και νιώσε τη πίεση από την ένταση
βάζω τη μείωση μες στη παραίσθηση
δίνω την έμφαση, βάλε το κράτημα
πάντα το άφηνα για μια παραίτηση
μπαίνω σε άμυνα μα θέλουν κι άλλοι να γίνουν φονιάδες
παράλυτα σώματα άφηνα πάντα μισάνοιχτα τα’ κρυβα, πες μου που τα δες;
Κάνω τομές λίγο πάνω απτά ούλα, φοράω κουκούλα, βγαίνω στο δρόμο,
σκοτώνω πολίτες, με συλλαμβάνω, να περιμένω, δεν έχω χρόνο,
που είν 'το τρελάδικο να με μαζέψει, το χουν πιστέψει πως θα γυρίσω,
βρίσκω τον λόγο, δε βρίσκω τη λέξη, ανοίγω το στόμα και παίρνω το ρίσκο
κι έτσι όπως χάνομαι βλέπω κανόνες στον τοίχο, φοβάμαι να φύγω
νευρώνες λαμβάνουν το σήμα μου και το προβάλλουν σε οθόνες, σε σκέφτομαι λίγο,
αλλάζω γνώμη, συγγνώμη το κάνω συχνά μα τελείωσα δίχως να αρχίσω,
έχω ένα σχέδιο, που ολοκληρώνεται γιατί ζωγραφίζω,
στρέφω το βλέμμα στο πάτωμα, δε βλέπω πόδια, βλέπω δύο άτομα,
βλέπω τα λόγια, βλέπω το σκάλωμα και μου τρυπάει τη μύτη το άρωμα,
ψάχνω τη τρύπα, βάζω ένα κρίκο, γράφω ένα στίχο, δεν ήταν εύκολο,
αγκαλιάζω με μίσος τον ένστολο και φουντάρω μαζί του απ' τον τρίτο,
μέσα απ' τον μπάφο γράφω έναν βίο αβίωτο δύο στις δύο και βλέπω το ύστατο φως
και μια λεπίδα που χάραξε πάνω του τη φράση "είμαι ζωντανός",
ρωτά με πως, γίνεται κι ύστερα μη με πιστέψεις,
ήταν αυτός ο σκοπός ή απλά σε μπερδεύουν οι γρήγορες σκέψεις;
Βλέπω το ικρίωμα νιώθω το κρύωμα
κι όλα είναι σύντομα κι ίσως γι 'αυτό να μου μοιάζουνε σίγουρα,
κοίτα τα σύνορα, ψάξε να βρεις τα χαμένα σου κύτταρα,
πιάνω τα σύρματα, κάνω το βλάκα και πάνω που χάνω την αίσθηση
νιώθω την ένεση να μου τρυπάει το σώμα, κι ύστερα τίποτα
Όμως η ανατομία ενός φόνου …. δεν οδηγεί απαραίτητα στις τύψεις
Πιάνω τον νου μου να παραλογίζεται κι απτή στιγμή την οποία αποστρέφομαι
κι όσο νομίζω πως όσα νομίζετε δέχομαι πέφτουν την ίδια στιγμή
αυτός που προσεύχεται θα’ πρεπε να χει το λόγο να πέσει
μα κοίτα πως στέκεται και του αρέσει εφόσον αυτοί που στέκονται λέγονται αγνοί,
συνταγογράφηση, συναισθημάτων, κατάρριψη κάθετος του αξιώματος,
μέσα από φάσμα, των άλλων φασμάτων, άσμα ασμάτων, ελλείψει του χρώματος,
μοιάζει μισό, βάζω τελεία για να συνεχίσω να ζω,
χάνω τον έλεγχο βάση του χρώματος και καταλήγω στο να με μισώ (αναπόφευκτα)
Σεβάσου τη κάθοδο ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σ' αυτή
Σεβάσου τη κάθοδο ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σ' αυτή
Χάνει το χρόνο και πάνω στο μέτρημα
έτοιμα βρίσκει τα πάντα και πέφτει μα,
κοίτα σηκώνεται και αναλώνεται πάλι στο έλλειμμα ,
έμεινα μόνος στη θέση που έξυπνα δημιουργήσατε για την απόσπαση,
είμαι τρεις λέξεις, δε βγάζω νόημα, άρα δεν έγινα πρόταση
έκλισα τη λογική μου προς το αυτονόητο, είναι ανύπαρκτο,
τώρα σνομπάρω την αισθητική μου ωσότου να πάψεις να κάνεις τ' αντίθετο,
ζητάμε τα πάντα απ’ το συμπάν και εν τέλει μας δίνει μονάχα το χάος τι θέλει,
να γίνει κουκκίδα μας είπαν, αφού το θέλει αφήστε το,
είναι το ψέμα που αλλάζει τον ρόλο του ρόλου θα πέσω το ... ου κι όπου,
κι αν πέσει το βλέμμα σου, κάνεις το λάθος σωστό επιτόπου,
έδαφος φόβου, ένοπλος κίνδυνος στέκεται στην αντανάκλαση,
μόνο που παίρνω απάντηση, από κάτι που μοιάζει με μένα,
δαγκώνω τη κάννη με μίσος, τραβάω τη σκανδάλη και ρίχνω τη σφαίρα,
αν είμαστε όλοι παιδιά ενός θεού, τότε είμαστε όλοι ορφανοί από πατέρα.
Υπέροχο❤️🔥🖤🌹η μαγεία του…🖤
υπερτατοοος εισαι
link gia agora/download?
Exw ketaminh thelei kaneis?
κανείς ν ανεβάσει στίχους αν τους έχει?
Στο 1:50 λεει: στεκεται εφοσον οι γηινοι που στεκονται.....?
+John Python εφόσον εκείνοι που στέκονται λέγονται αγνοί.
thank youuuu.
+John Python όλα τα υπόλοιπα τα έχεις. δηλαδή?,,,
μαλλον