Επάτησα στα γερατεια το πρώτο σκαλοπάτι κι ένιωσ' αμέσως στη ζωή να με πειράζει κάτι. Κομάρες εις τα γόνατα, στην κεφαλή ζαλάδα, τα κόκαλα μου στο κορμί να με πονούν αράδα. Ανήφορο κατήφορο να μη μπορώ να βγάλω, το 'να μου δόντι να πονεί και να μου βγαίνει τ' άλλο. Τα μάτια μου μικράνανε κι όσο κι ανέ γρυλλώνω, δεν το θωρώ το όμορφο να το ποκαμαρώνω. Και συνεχώς βάζω γυαλιά κι αλλάσσω τό ’να τ’ άλλο, ούτε με τό ’να συντηρώ ούτε θωρώ με τ’ άλλο. Και μού ’ρχεται και τα γυαλιά να πιάσω να τα σπάσω, να βλαστημώ τη μοίρα μου σαν ήθελα γεράσω. Κι ύστερα πάλι να σκεφτώ ίντα ’χω καμωμένα, που ντρέπομαι να τα γροικώ και να τα γράφει η πέννα, Και να του πω του Δερμιτζή, γύρευε τη δουλειά σου, μην κυνηγάς το θηλυκό και κάτσε μπλιο στ’ αβγά σου. Κι ευθύς καθίζω φρόνιμα κι αφήνω το κουτάλι, μα μόλις βλέπω θηλυκό ξαναγρυλλώνω πάλι. Και λέω ευθύς την παροιμιά π’ όλος ο κόσμος λέει, ό,τι παθαίνει το κορμί η κεφαλή τα φταίει. Κι ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί ντου, ούτε τη γνώμη τ’ άλλαξε ούτε την κεφαλή ντου. Μα πιο κακή, πιο ελεεινή, πιο τιποτένια αρρώστεια δεν είν’ απού τα γερατιά, Θε μου τση πέτρας δώσ’ τα. Τση πέτρας που να τα βαστά γιατί ψυχή δεν έχει και τούτανέ τα άδικα να τα σηκώσει αντέχει. Ως είν’ η κάθε μας ματιά σπίθα κι ακτινοβόλη, έτσι και συντομότερη είν’ η ζωή μας όλη. Κι όμως να θησαυρίζομε σ’ όλους μας είναι ύμνο, για να τραφεί η σάρκα μας πού ’ναι και θά ’ναι κτήνος. Και μόνο μέσα στα χαρτιά παρέμεινε κι ετάφη. αυτό που δίδαξε ο Χριστός, αγάπη, μόνο αγάπη Αγάπη σ’ όλες τις μεριές, σ’ όλες τις κατευθύνσεις, τότε θα λέγεσαι άνθρωπος κι ως άνθρωπος θα ζήσεις
Μεγάλε Δερμιτζογιαννε! Ένας μεγάλος πρωτομάστορας της παραδοσιακής κρητικής μουσικής. Σε ευχαριστούμε για τα υπέροχα τραγούδια
Πραγματικά φοβερό τραγούδι.
θαυμάσια αυθεντική μουσική !!!!
!!!!!!!!!!!.......
Επάτησα στα γερατεια το πρώτο σκαλοπάτι
κι ένιωσ' αμέσως στη ζωή να με πειράζει κάτι.
Κομάρες εις τα γόνατα, στην κεφαλή ζαλάδα,
τα κόκαλα μου στο κορμί να με πονούν αράδα.
Ανήφορο κατήφορο να μη μπορώ να βγάλω,
το 'να μου δόντι να πονεί και να μου βγαίνει τ' άλλο.
Τα μάτια μου μικράνανε κι όσο κι ανέ γρυλλώνω,
δεν το θωρώ το όμορφο να το ποκαμαρώνω.
Και συνεχώς βάζω γυαλιά κι αλλάσσω τό ’να τ’ άλλο,
ούτε με τό ’να συντηρώ ούτε θωρώ με τ’ άλλο.
Και μού ’ρχεται και τα γυαλιά να πιάσω να τα σπάσω,
να βλαστημώ τη μοίρα μου σαν ήθελα γεράσω.
Κι ύστερα πάλι να σκεφτώ ίντα ’χω καμωμένα,
που ντρέπομαι να τα γροικώ και να τα γράφει η πέννα,
Και να του πω του Δερμιτζή, γύρευε τη δουλειά σου,
μην κυνηγάς το θηλυκό και κάτσε μπλιο στ’ αβγά σου.
Κι ευθύς καθίζω φρόνιμα κι αφήνω το κουτάλι,
μα μόλις βλέπω θηλυκό ξαναγρυλλώνω πάλι.
Και λέω ευθύς την παροιμιά π’ όλος ο κόσμος λέει,
ό,τι παθαίνει το κορμί η κεφαλή τα φταίει.
Κι ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί ντου,
ούτε τη γνώμη τ’ άλλαξε ούτε την κεφαλή ντου.
Μα πιο κακή, πιο ελεεινή, πιο τιποτένια αρρώστεια
δεν είν’ απού τα γερατιά, Θε μου τση πέτρας δώσ’ τα.
Τση πέτρας που να τα βαστά γιατί ψυχή δεν έχει
και τούτανέ τα άδικα να τα σηκώσει αντέχει.
Ως είν’ η κάθε μας ματιά σπίθα κι ακτινοβόλη,
έτσι και συντομότερη είν’ η ζωή μας όλη.
Κι όμως να θησαυρίζομε σ’ όλους μας είναι ύμνο,
για να τραφεί η σάρκα μας πού ’ναι και θά ’ναι κτήνος.
Και μόνο μέσα στα χαρτιά παρέμεινε κι ετάφη.
αυτό που δίδαξε ο Χριστός, αγάπη, μόνο αγάπη
Αγάπη σ’ όλες τις μεριές, σ’ όλες τις κατευθύνσεις,
τότε θα λέγεσαι άνθρωπος κι ως άνθρωπος θα ζήσεις
Υ Κοντιλιρς