ตอนที่ 91-120 นิยายเสียง เรื่องเกิดใหม่ยุค 60 นี่มันลำบากจริงๆ ตอน มันฝรั่งเถา

[@lamoonsanitthai4483]

ขอบคุณ❤

[@natchaskulpoolkitti655]

ขอบคุณค่ะ สนุกมากค่ะ❤❤❤❤❤❤😂😂😂😂😂😂😂

[@สุวพัชรทูลพุธา]

ขอบคุณค่ะ ❤❤❤❤❤

[@bugharch4056]

เหตุการณ์หลังฟู่เบาทักยัยป้านั่นว่ามีผีเด็กหายไป กำลังสนุกเลย ตอนหายไปอีกละ

[@wcchannelaudionovels6641]

ฟู่เป่าพูดต่อว่า:
“พวกเขาบอกว่า พวกเขาชื่อ เติ้งเป่ากั๋ว กับ เติ้งเป่าฮวา”
ผู้คนรอบข้างถึงกับหน้าถอดสีด้วยความตกใจ แม่ของเติ้งชิงชี้นิ้วไปที่ท่านหญิงเฒ่าเกิ่งพลางพูดว่า:
“หวงเหลียนเหลียน เจ้าคิดจะทำอะไร? ถ้าอยากแก้แค้นข้าก็พูดมาตรง ๆ ไม่จำเป็นต้องมาเล่นอะไรพรรค์นี้”
ท่านหญิงเฒ่าเกิ่งตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า:
“ใช่สิ ข้าต้องคาดการณ์ล่วงหน้าว่าเจ้าจะมาที่นี่ คาดการณ์ล่วงหน้าว่าบ้านเจ้ามีลูกชายสองคน แล้วยังต้องบอกให้ฟู่เป่าของข้าพูดเรื่องนี้ออกมาด้วยรึ? เจ้าว่าข้าว่างนักหรือไร?”
ใบหน้าของแม่เติ้งชิงยิ่งซีดลงไปอีก จู่ ๆ ก็มีคนพูดขึ้นว่า:
“ข้าว่าลูกชายสองคนนั้น เหมือนจะเป็นลูกของภรรยาเก่าตระกูลเติ้งนี่? โธ่เอ๋ย! หรือว่าสองคนนั้นถูกใครทำร้ายจนตายกันแน่?”
ฟู่เป่าพยักหน้าพลางพูดว่า:
“พี่ชายทั้งสองบอกข้าว่า พวกเขาถูกคนผลักตกลงไปในแม่น้ำ คนผู้นั้นก็คือ...”
แม่เติ้งชิงตวาดขึ้นทันที:
“พูดจาเหลวไหล! พวกเจ้าจะพูดจาไร้สาระไปถึงไหนกัน หวงเหลียนเหลียน เจ้าช่างไร้ยางอายสิ้นดี ถึงกับให้หลานสาวของเจ้ามาแต่งเรื่องโกหก ข้าไม่ปล่อยพวกเจ้าผ่านไปแน่”
ดวงตาของนางเต็มไปด้วยพิษร้าย มองฟู่เป่าอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า:
“หนูน้อย ปิดปากของเจ้าให้สนิท ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้าเสีย”
พูดจบนางก็ใส่รองเท้าส้นสูง เดินกระแทกส้นจากไป
เดิมทีนางตั้งใจจะมาดูเรื่องสนุก แต่กลับกลายเป็นตัวตลกเสียเอง บรรดาคุณนายที่อยู่รอบ ๆ ต่างพูดกันว่า:
“หรือว่านางกลัว? คนทำเรื่องชั่ว ต่อให้ปิดอย่างไร ก็ไม่อาจปิดบังไปตลอดได้หรอก”
บรรดาคุณนายบางคนมองฟู่เป่าด้วยสายตาแปลกประหลาด ท่านตาเกิ่งได้แต่ถอนหายใจพลางพูดว่า:
“หนูน้อย ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่รึว่าอย่าพูด แต่เจ้าก็ยังพูดออกมา แม่เติ้งชิงนางเป็นแม่เสือผู้หญิง มีชื่อเสียงเรื่องความร้ายกาจ ถ้านางคิดจะทำร้ายเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”
ฟู่เป่าหัวเราะเยาะก่อนจะตอบว่า:
“ข้าไม่กลัวพวกขยะไร้ค่าแบบนั้นหรอก!”
แม่เติ้งชิงขึ้นรถ นางถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งอย่างหมดแรง นางพูดกับคนขับว่า:
“เหล่าหวัง แย่แล้ว มีคนรู้เรื่องที่ข้าทำให้เติ้งเป่ากั๋วกับเติ้งเป่าฮวาตาย ฮือ ๆ ข้ากลัวเหลือเกิน...”
คนขับเหล่าหวังมองนางพลางพูดว่า:
“เกิดอะไรขึ้น? เรื่องนี้มันจบไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?”
แม่เติ้งชิงร้องไห้สะอึกสะอื้น:
“ข้าเองก็ไม่รู้ มีเด็กคนหนึ่ง... นางบอกว่านางเห็นพวกเขา ข้ากลัวจริง ๆ นะ”
นางพูดพลางโผเข้าไปกอดผู้ชายคนนั้น ชายคนนั้นปลอบใจนางว่า:
“อย่ากลัวเลย ๆ ยังมีข้าอยู่ ข้าจะจัดการเด็กนั่นเสีย จะได้ตัดปัญหาไม่ให้เหลือร่องรอยอีกต่อไป...”
ไม่นานนัก ทั้งสองก็โผเข้าจูบกันอย่างดูดดื่ม ถ้าฟู่เป่าอยู่ตรงนั้น คงร้องว่า “โอ้โห!” ออกมาเสียงดัง
ท่านหญิงเฒ่าเกิ่งมีความสุขมาก พอแขกไปหมดแล้ว นางก็ถอนหายใจพลางพูดว่า:
“ท่านเฒ่า ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าชอบชุดเครื่องประดับหยกมรกตนี่? ข้าแอบมองมานานแล้วนะ”
ท่านตาเกิ่งยิ้มก่อนจะตอบว่า:
“แหม! เรื่องแค่นี้คิดว่าข้าจะดูไม่ออกหรือไร?”
ฟู่เป่าและเกิ่งเหนียนอวี๋ถึงกับทำหน้าไม่ถูก เกิ่งเหนียนอวี๋ไอแห้ง ๆ ก่อนจะพูดว่า:
“ท่านตา ท่านยาย พวกท่านทำแบบนี้ เขาเรียกว่าความรักอมตะคนกับผีไม่ใช่รึ?”
ฟู่เป่าถึงกับสำลักนมที่กำลังกินเข้าไป ไอค่อกแค่กจนเกิ่งเหนียนอวี๋ต้องรีบลูบหลังให้
“ค่อย ๆ กินสิ! นมผงนี่มันดูแย่ไปหน่อยแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะพาเจ้าไปที่สหกรณ์การค้า แล้วเหมานมผงมาให้เจ้าทุกยี่ห้อเลย”
ฟู่เป่าพยักหน้ารัว ๆ พี่ชายของนางช่างใจดีและแข็งแกร่ง นางจะกอดขาของเขาไว้แน่น ๆ ให้ได้
หลังอาหาร ท่านตาเกิ่งก็พาฟู่เป่าเดินชมรอบ ๆ ลานบ้านพลางพูดว่า:
“บ้านสี่ประสานแห่งนี้ เดิมทีเคยเป็นของขุนนางใหญ่ในเมืองหลวง ต่อมาข้าซื้อมันเอาไว้ เจ้ารู้ไหมว่าตอนที่ข้าซื้อ ข้าใช้เงินไปเท่าไหร่?”
ฟู่เป่าเกิดความสงสัยขึ้นมา เพราะเงินในยุคนี้มีมูลค่ามากเหลือเกิน นางมองท่านตาเกิ่งด้วยความอยากรู้
ท่านตาเกิ่งยิ้มก่อนจะพูดว่า:
“เจ้าลองเดาดูสิ”
ฟู่เป่าคิดว่า บ้านสี่ประสานที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ อย่างน้อยต้องมีมูลค่าถึงหมื่นห้าพันหยวนเป็นแน่ นางจึงลองถามออกไปว่า:
“หนึ่งหมื่นห้าพันหยวนใช่ไหม?”

[@eakchaitansomskun8203]

ขอบคุณมากค่ะ

[@asdzxc-c3z]

❤ต่ออีกๆๆๆ❤❤

[@user-ob8ef8gf7z]

❤❤❤❤😊😊

[@Vaen44]

❤❤❤

[@ยืนธงร้านเล่า]

..🫕💫จีนยุคคนป่วยเอเชีย สะท้อนมุมวิถีคนจีน รีเลคสกิลฟูเป่า เพลินเลเวลเจ้าแม่

[@bombphone7591]

ขอบคุณค่ะ

[@user-rp3vx4rj5y]

แอดเหมือนเรื้อเรื่องไม่ปะติดปะต่อกันบ้างช่วงน่ะ

[@wcchannelaudionovels6641]

ขอบคุณค่ะ แอดเช็คบทครบ แอดก็งงเหมือนกัน 😢

[@wcchannelaudionovels6641]

เดี๋ยวแอดเปลี่ยนเวปภาษาจีนดู ว่าจะดีขึ้นใหม

[@wcchannelaudionovels6641]

ตอนที่ขาด ของ 103 ฟู่เป่าปวดหัว: “เจ้าคงไม่คิดจะให้ข้าสร้างวัดเทพธิดาหรอกนะ?”
เทพธิดาพยักหน้าพลางมองนางกล่าวว่า: “มีธูปเทียน ข้าถึงจะสามารถบำเพ็ญเพียรต่อไปได้ ฟู่เป่า ข้าขอร้อง ช่วยข้าหน่อยเถอะ?”
ฟู่เป่าคิดจะปฏิเสธ แต่เทพธิดากล่าวว่า: “เจ้าช่วยข้า ย่อมได้รับส่วนบุญกุศลกลับไปด้วยเช่นกัน”
“หืม?” นี่มันทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ ฟู่เป่าจำใจรับปากไปอย่างจนใจ
สุดท้าย นางกลับไปอยู่ข้างหวงอู่หลาง หวงอู่หลางมองนางที่เหงื่อท่วมศีรษะพลางกล่าวว่า: “เรากลับกันไหม?”
ฟู่เป่าตอบอย่างจนใจว่า: “ตอนนี้กลับไปไม่ได้หรอก ลุงห้า ข้าอาจต้องสร้างวัดสักแห่ง...”
สร้างวัด วัด วัด วัด วัด วัด...
หวงอู่หลางถึงกับนิ่งอึ้ง: “ฟู่เป่า เราจะไปเอาเงินที่ไหนมาสร้างวัดกัน?”
ฟู่เป่าถอนหายใจอย่างจนใจ นางก็ไม่อยากเหมือนกัน!
หวงอู่หลางพาคนมาถึงวัดเทพธิดา พอเห็นก็ถึงกับอึ้งสนิท ซากปรักหักพังเต็มไปด้วยวัชพืชหนาทึบ เขาถึงกับอยากจะกลับไป แต่ฟู่เป่าขวางไว้
ฟู่เป่ามองเขาอย่างจนใจกล่าวว่า: “ลุงห้า ข้าทำเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลของข้า”
หวงอู่หลางปวดหัว ฟู่เป่าหันไปมองกลุ่มผู้ลี้ภัยกล่าวว่า: “หลายวันต่อจากนี้ เราจะอยู่ที่วัดเทพธิดานี้กัน ทุกคนตั้งใจทำงาน วันนี้เราจะเริ่มจากการเก็บกวาดวัชพืช”
เมื่อได้ยินคำสั่งของฟู่เป่า พวกนั้นก็เดินเข้าไปทันที สำหรับพวกเขาแล้ว ฟู่เป่าคือสวรรค์ ฟู่เป่าคือแผ่นดิน คำพูดของฟู่เป่าก็เหมือนราชโองการ
ไม่มีใครโต้แย้ง ทุกคนต่างเริ่มลงมือทำความสะอาดวัดเทพธิดา ด้วยแรงคนมากมาย มีถึงสองร้อยกว่าคน ใช้เวลาเพียงครึ่งวัน วัชพืชที่นี่ก็ถูกจัดการจนเกลี้ยง
ฟู่เป่ามองลานวัดที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างก็โล่งใจ นางนอนพักบนเก้าอี้ ไม่นานนัก นางก็จับแพะภูเขาสองตัวกลับมาได้
มื้อเที่ยงกินแพะภูเขา หวงเอ้อร์หลางมองแพะภูเขาสองตัวที่หมดลมพลางกล่าวว่า: “เราจะกินนี่กันตอนเที่ยง? มันจะดีเหรอ?”
ฟู่เป่ากลอกตาใส่เขาพลางกล่าวว่า: “คนตั้งสองร้อยกว่า มื้อเที่ยงเราไม่มีอะไรเตรียมไว้เลย จะกินอะไร ดื่มอะไร? หรือจะให้พวกเขาท้องว่างทำงาน?”
สุดท้าย แพะตัวหนึ่งถูกย่าง อีกตัวถูกนำไปต้มเป็นหม้อใหญ่ซุปแพะ
กลิ่นหอมชวนทานจริง ๆ เมื่ออิ่มกันแล้ว กลุ่มคนก็กลับไปทำงานต่อ
พอเก็บกวาดลานเสร็จเรียบร้อยแล้ว กลุ่มคนก็เข้าไปในภูเขา เอาสมุนไพรทั้งหมดมาปลูกจนเสร็จเรียบร้อย ถึงได้กลับบ้าน
พรุ่งนี้จะได้พักผ่อนแล้ว ฟู่เป่ากลับมาถึงบ้าน ก็เห็นเกิ่งเหรินเหอยืนรออยู่ที่หน้าประตู ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น เขาขี่จักรยาน สวมเสื้อเชิ้ตขาว หิ้วกระเป๋าเอกสาร ในยุคนี้ท่าทางดูภูมิฐานไม่น้อย
ข้าง ๆ ยังยืนอยู่กับหลี่เหมยและหวงชุ่ยชุ่ย หลี่เหมยพูดคุยกับเกิ่งเหรินเหอว่า:
“ท่านเป็นพ่อบุญธรรมของฟู่เป่าใช่ไหม? ข้าจะบอกให้ เราฟู่เป่าที่บ้านข้าไม่ได้เรื่องเลย
ข้าเป็นแม่แท้ ๆ ของนาง นางกลับไม่ยอมแม้แต่จะให้ข้าสักเม็ดข้าว ท่านต้องระวังนางให้ดีหน่อยนะ…”
เกิ่งเหรินเหอมองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้ว หลี่เหมยดีใจแล้วพูดต่อว่า: “นางน่ะ ก็แค่ตัวเนรคุณ ข้าเป็นแม่แท้ ๆ ที่ดีกับนางขนาดนี้ นางยังทำเช่นนี้ ดูน้องสาวข้าสิ น่ารักขนาดไหน เอาอย่างนี้ดีไหม ท่านรับนางเป็นลูกสาวบุญธรรมอีกคนเถอะ?”
ตอนแรก เกิ่งเหรินเหอยังพอทนได้ แต่ตอนนี้เขาโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว:
“เจ้ามันน่ารังเกียจจริง ๆ ฟู่เป่าของข้าต้องมาเกิดในท้องเจ้าถือเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดของชีวิตนาง
นางเป็นเด็กดีขนาดไหน เจ้ากลับไม่เห็นค่า ถ้าเจ้าไม่เอา ข้าเอาเอง
ฟู่เป่า พ่ออยู่ตรงนี้นะ! โอ้โห ให้พ่อกอดหน่อยเถอะ…”

[@user-rp3vx4rj5y]

@@wcchannelaudionovels6641 ขอบคุณค่ะแอด

[@โซ้ยโก]

แอดเขาใจดีส่วนที่ขาดหายพิมพ์ให้อ่านที่เพิ่มเติมลองหาดูนะคะ

[@Vaen44]

1:25:14 มันข้ามไป104เลยแอด

[@wcchannelaudionovels6641]

😭

[@wcchannelaudionovels6641]

ตอนที่ขาด ของ 103 ฟู่เป่าปวดหัว: “เจ้าคงไม่คิดจะให้ข้าสร้างวัดเทพธิดาหรอกนะ?”
เทพธิดาพยักหน้าพลางมองนางกล่าวว่า: “มีธูปเทียน ข้าถึงจะสามารถบำเพ็ญเพียรต่อไปได้ ฟู่เป่า ข้าขอร้อง ช่วยข้าหน่อยเถอะ?”
ฟู่เป่าคิดจะปฏิเสธ แต่เทพธิดากล่าวว่า: “เจ้าช่วยข้า ย่อมได้รับส่วนบุญกุศลกลับไปด้วยเช่นกัน”
“หืม?” นี่มันทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ ฟู่เป่าจำใจรับปากไปอย่างจนใจ
สุดท้าย นางกลับไปอยู่ข้างหวงอู่หลาง หวงอู่หลางมองนางที่เหงื่อท่วมศีรษะพลางกล่าวว่า: “เรากลับกันไหม?”
ฟู่เป่าตอบอย่างจนใจว่า: “ตอนนี้กลับไปไม่ได้หรอก ลุงห้า ข้าอาจต้องสร้างวัดสักแห่ง...”
สร้างวัด วัด วัด วัด วัด วัด...
หวงอู่หลางถึงกับนิ่งอึ้ง: “ฟู่เป่า เราจะไปเอาเงินที่ไหนมาสร้างวัดกัน?”
ฟู่เป่าถอนหายใจอย่างจนใจ นางก็ไม่อยากเหมือนกัน!
หวงอู่หลางพาคนมาถึงวัดเทพธิดา พอเห็นก็ถึงกับอึ้งสนิท ซากปรักหักพังเต็มไปด้วยวัชพืชหนาทึบ เขาถึงกับอยากจะกลับไป แต่ฟู่เป่าขวางไว้
ฟู่เป่ามองเขาอย่างจนใจกล่าวว่า: “ลุงห้า ข้าทำเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลของข้า”
หวงอู่หลางปวดหัว ฟู่เป่าหันไปมองกลุ่มผู้ลี้ภัยกล่าวว่า: “หลายวันต่อจากนี้ เราจะอยู่ที่วัดเทพธิดานี้กัน ทุกคนตั้งใจทำงาน วันนี้เราจะเริ่มจากการเก็บกวาดวัชพืช”
เมื่อได้ยินคำสั่งของฟู่เป่า พวกนั้นก็เดินเข้าไปทันที สำหรับพวกเขาแล้ว ฟู่เป่าคือสวรรค์ ฟู่เป่าคือแผ่นดิน คำพูดของฟู่เป่าก็เหมือนราชโองการ
ไม่มีใครโต้แย้ง ทุกคนต่างเริ่มลงมือทำความสะอาดวัดเทพธิดา ด้วยแรงคนมากมาย มีถึงสองร้อยกว่าคน ใช้เวลาเพียงครึ่งวัน วัชพืชที่นี่ก็ถูกจัดการจนเกลี้ยง
ฟู่เป่ามองลานวัดที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างก็โล่งใจ นางนอนพักบนเก้าอี้ ไม่นานนัก นางก็จับแพะภูเขาสองตัวกลับมาได้
มื้อเที่ยงกินแพะภูเขา หวงเอ้อร์หลางมองแพะภูเขาสองตัวที่หมดลมพลางกล่าวว่า: “เราจะกินนี่กันตอนเที่ยง? มันจะดีเหรอ?”
ฟู่เป่ากลอกตาใส่เขาพลางกล่าวว่า: “คนตั้งสองร้อยกว่า มื้อเที่ยงเราไม่มีอะไรเตรียมไว้เลย จะกินอะไร ดื่มอะไร? หรือจะให้พวกเขาท้องว่างทำงาน?”
สุดท้าย แพะตัวหนึ่งถูกย่าง อีกตัวถูกนำไปต้มเป็นหม้อใหญ่ซุปแพะ
กลิ่นหอมชวนทานจริง ๆ เมื่ออิ่มกันแล้ว กลุ่มคนก็กลับไปทำงานต่อ
พอเก็บกวาดลานเสร็จเรียบร้อยแล้ว กลุ่มคนก็เข้าไปในภูเขา เอาสมุนไพรทั้งหมดมาปลูกจนเสร็จเรียบร้อย ถึงได้กลับบ้าน
พรุ่งนี้จะได้พักผ่อนแล้ว ฟู่เป่ากลับมาถึงบ้าน ก็เห็นเกิ่งเหรินเหอยืนรออยู่ที่หน้าประตู ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น เขาขี่จักรยาน สวมเสื้อเชิ้ตขาว หิ้วกระเป๋าเอกสาร ในยุคนี้ท่าทางดูภูมิฐานไม่น้อย
ข้าง ๆ ยังยืนอยู่กับหลี่เหมยและหวงชุ่ยชุ่ย หลี่เหมยพูดคุยกับเกิ่งเหรินเหอว่า:
“ท่านเป็นพ่อบุญธรรมของฟู่เป่าใช่ไหม? ข้าจะบอกให้ เราฟู่เป่าที่บ้านข้าไม่ได้เรื่องเลย
ข้าเป็นแม่แท้ ๆ ของนาง นางกลับไม่ยอมแม้แต่จะให้ข้าสักเม็ดข้าว ท่านต้องระวังนางให้ดีหน่อยนะ…”
เกิ่งเหรินเหอมองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้ว หลี่เหมยดีใจแล้วพูดต่อว่า: “นางน่ะ ก็แค่ตัวเนรคุณ ข้าเป็นแม่แท้ ๆ ที่ดีกับนางขนาดนี้ นางยังทำเช่นนี้ ดูน้องสาวข้าสิ น่ารักขนาดไหน เอาอย่างนี้ดีไหม ท่านรับนางเป็นลูกสาวบุญธรรมอีกคนเถอะ?”
ตอนแรก เกิ่งเหรินเหอยังพอทนได้ แต่ตอนนี้เขาโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว:
“เจ้ามันน่ารังเกียจจริง ๆ ฟู่เป่าของข้าต้องมาเกิดในท้องเจ้าถือเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดของชีวิตนาง
นางเป็นเด็กดีขนาดไหน เจ้ากลับไม่เห็นค่า ถ้าเจ้าไม่เอา ข้าเอาเอง
ฟู่เป่า พ่ออยู่ตรงนี้นะ! โอ้โห ให้พ่อกอดหน่อยเถอะ…”

[@Vaen44]

@@wcchannelaudionovels6641 ขอบคุณครับผม❤️

[@Sirikorn-eq5bl]

😂😂😂😂😂😂❤❤❤

[@wandeeposuwan5501]

❤❤🙏🙏🙏🙏🥰🥰🌹🌹

[@rujiraammaramorn5191]

ทำไหมฟูเป่า ไม่ซื้อที่บนภูเขาแหล่ะ จะได้ไม่มีปัญหาที่หลัง

[@Vaen44]

2:30:59 ทำไหมข้ามมาผู้ ลี้ภัยเลยแอดขอตอนต่อหน่อยครับ

[@wcchannelaudionovels6641]

ฟู่เป่าพูดต่อว่า:
“พวกเขาบอกว่า พวกเขาชื่อ เติ้งเป่ากั๋ว กับ เติ้งเป่าฮวา”
ผู้คนรอบข้างถึงกับหน้าถอดสีด้วยความตกใจ แม่ของเติ้งชิงชี้นิ้วไปที่ท่านหญิงเฒ่าเกิ่งพลางพูดว่า:
“หวงเหลียนเหลียน เจ้าคิดจะทำอะไร? ถ้าอยากแก้แค้นข้าก็พูดมาตรง ๆ ไม่จำเป็นต้องมาเล่นอะไรพรรค์นี้”
ท่านหญิงเฒ่าเกิ่งตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า:
“ใช่สิ ข้าต้องคาดการณ์ล่วงหน้าว่าเจ้าจะมาที่นี่ คาดการณ์ล่วงหน้าว่าบ้านเจ้ามีลูกชายสองคน แล้วยังต้องบอกให้ฟู่เป่าของข้าพูดเรื่องนี้ออกมาด้วยรึ? เจ้าว่าข้าว่างนักหรือไร?”
ใบหน้าของแม่เติ้งชิงยิ่งซีดลงไปอีก จู่ ๆ ก็มีคนพูดขึ้นว่า:
“ข้าว่าลูกชายสองคนนั้น เหมือนจะเป็นลูกของภรรยาเก่าตระกูลเติ้งนี่? โธ่เอ๋ย! หรือว่าสองคนนั้นถูกใครทำร้ายจนตายกันแน่?”
ฟู่เป่าพยักหน้าพลางพูดว่า:
“พี่ชายทั้งสองบอกข้าว่า พวกเขาถูกคนผลักตกลงไปในแม่น้ำ คนผู้นั้นก็คือ...”
แม่เติ้งชิงตวาดขึ้นทันที:
“พูดจาเหลวไหล! พวกเจ้าจะพูดจาไร้สาระไปถึงไหนกัน หวงเหลียนเหลียน เจ้าช่างไร้ยางอายสิ้นดี ถึงกับให้หลานสาวของเจ้ามาแต่งเรื่องโกหก ข้าไม่ปล่อยพวกเจ้าผ่านไปแน่”
ดวงตาของนางเต็มไปด้วยพิษร้าย มองฟู่เป่าอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า:
“หนูน้อย ปิดปากของเจ้าให้สนิท ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้าเสีย”
พูดจบนางก็ใส่รองเท้าส้นสูง เดินกระแทกส้นจากไป
เดิมทีนางตั้งใจจะมาดูเรื่องสนุก แต่กลับกลายเป็นตัวตลกเสียเอง บรรดาคุณนายที่อยู่รอบ ๆ ต่างพูดกันว่า:
“หรือว่านางกลัว? คนทำเรื่องชั่ว ต่อให้ปิดอย่างไร ก็ไม่อาจปิดบังไปตลอดได้หรอก”
บรรดาคุณนายบางคนมองฟู่เป่าด้วยสายตาแปลกประหลาด ท่านตาเกิ่งได้แต่ถอนหายใจพลางพูดว่า:
“หนูน้อย ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่รึว่าอย่าพูด แต่เจ้าก็ยังพูดออกมา แม่เติ้งชิงนางเป็นแม่เสือผู้หญิง มีชื่อเสียงเรื่องความร้ายกาจ ถ้านางคิดจะทำร้ายเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”
ฟู่เป่าหัวเราะเยาะก่อนจะตอบว่า:
“ข้าไม่กลัวพวกขยะไร้ค่าแบบนั้นหรอก!”
แม่เติ้งชิงขึ้นรถ นางถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งอย่างหมดแรง นางพูดกับคนขับว่า:
“เหล่าหวัง แย่แล้ว มีคนรู้เรื่องที่ข้าทำให้เติ้งเป่ากั๋วกับเติ้งเป่าฮวาตาย ฮือ ๆ ข้ากลัวเหลือเกิน...”
คนขับเหล่าหวังมองนางพลางพูดว่า:
“เกิดอะไรขึ้น? เรื่องนี้มันจบไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?”
แม่เติ้งชิงร้องไห้สะอึกสะอื้น:
“ข้าเองก็ไม่รู้ มีเด็กคนหนึ่ง... นางบอกว่านางเห็นพวกเขา ข้ากลัวจริง ๆ นะ”
นางพูดพลางโผเข้าไปกอดผู้ชายคนนั้น ชายคนนั้นปลอบใจนางว่า:
“อย่ากลัวเลย ๆ ยังมีข้าอยู่ ข้าจะจัดการเด็กนั่นเสีย จะได้ตัดปัญหาไม่ให้เหลือร่องรอยอีกต่อไป...”
ไม่นานนัก ทั้งสองก็โผเข้าจูบกันอย่างดูดดื่ม ถ้าฟู่เป่าอยู่ตรงนั้น คงร้องว่า “โอ้โห!” ออกมาเสียงดัง
ท่านหญิงเฒ่าเกิ่งมีความสุขมาก พอแขกไปหมดแล้ว นางก็ถอนหายใจพลางพูดว่า:
“ท่านเฒ่า ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าชอบชุดเครื่องประดับหยกมรกตนี่? ข้าแอบมองมานานแล้วนะ”
ท่านตาเกิ่งยิ้มก่อนจะตอบว่า:
“แหม! เรื่องแค่นี้คิดว่าข้าจะดูไม่ออกหรือไร?”
ฟู่เป่าและเกิ่งเหนียนอวี๋ถึงกับทำหน้าไม่ถูก เกิ่งเหนียนอวี๋ไอแห้ง ๆ ก่อนจะพูดว่า:
“ท่านตา ท่านยาย พวกท่านทำแบบนี้ เขาเรียกว่าความรักอมตะคนกับผีไม่ใช่รึ?”
ฟู่เป่าถึงกับสำลักนมที่กำลังกินเข้าไป ไอค่อกแค่กจนเกิ่งเหนียนอวี๋ต้องรีบลูบหลังให้
“ค่อย ๆ กินสิ! นมผงนี่มันดูแย่ไปหน่อยแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะพาเจ้าไปที่สหกรณ์การค้า แล้วเหมานมผงมาให้เจ้าทุกยี่ห้อเลย”
ฟู่เป่าพยักหน้ารัว ๆ พี่ชายของนางช่างใจดีและแข็งแกร่ง นางจะกอดขาของเขาไว้แน่น ๆ ให้ได้
หลังอาหาร ท่านตาเกิ่งก็พาฟู่เป่าเดินชมรอบ ๆ ลานบ้านพลางพูดว่า:
“บ้านสี่ประสานแห่งนี้ เดิมทีเคยเป็นของขุนนางใหญ่ในเมืองหลวง ต่อมาข้าซื้อมันเอาไว้ เจ้ารู้ไหมว่าตอนที่ข้าซื้อ ข้าใช้เงินไปเท่าไหร่?”
ฟู่เป่าเกิดความสงสัยขึ้นมา เพราะเงินในยุคนี้มีมูลค่ามากเหลือเกิน นางมองท่านตาเกิ่งด้วยความอยากรู้
ท่านตาเกิ่งยิ้มก่อนจะพูดว่า:
“เจ้าลองเดาดูสิ”
ฟู่เป่าคิดว่า บ้านสี่ประสานที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ อย่างน้อยต้องมีมูลค่าถึงหมื่นห้าพันหยวนเป็นแน่ นางจึงลองถามออกไปว่า:
“หนึ่งหมื่นห้าพันหยวนใช่ไหม?”

[@Vaen44]

@@wcchannelaudionovels6641 ไม่ๆแอดคือมันคุยๆกันอยู่แล้วข้ามไปว่ามีผู้ลีภัยมีคนส่งมาแกล้งเลยไม่เอ่ยให้รู้แบบตัดไปเลยลองกดฟังตรงเวลาดูครับ

[@Vaen44]

หรือผมคิดไปเองว่าตัด

[@JaJa-u2c]

🧒🐓🐗ขอบคุณ🦋🐰👦🥚
❤🍄🐗🐗🐗🐗🐗🥦❤️🥚
🍅🌽🥕🍆❤️🍆🥕🌽🍅🥚

[@AABB-f3x]

หากว่าจะเจอแต่ละตอน

[@wcchannelaudionovels6641]

แอดใส่ลงplaylist ไว้หมดแล้ว คลิกที่นั่นเลยกดทีเดียวก็รันต่อให้เลย

[@rujiraammaramorn5191]

ทำไหม ต้าหลาง ไม่ หย่า กับ ลีเหม๋ย จะให้ หย่า EP ไหน ค่ะ คนเขียนบท

[@bombphone7591]

พูดชื่อสมุนไพรนี่ลิ้นพันกันเชียว

[@wcchannelaudionovels6641]

555

[@palamee1811]

แอดเนื้อเรื่องหายหรือเปล่าฟังแล้วงง ข้ามแบบไม่มีสาเหตุ เหตุการณ์ยังไม่จบแต่ไปตอนใหม่😢

[@wcchannelaudionovels6641]

ตอนที่ขาด ของ 103 ฟู่เป่าปวดหัว: “เจ้าคงไม่คิดจะให้ข้าสร้างวัดเทพธิดาหรอกนะ?”
เทพธิดาพยักหน้าพลางมองนางกล่าวว่า: “มีธูปเทียน ข้าถึงจะสามารถบำเพ็ญเพียรต่อไปได้ ฟู่เป่า ข้าขอร้อง ช่วยข้าหน่อยเถอะ?”
ฟู่เป่าคิดจะปฏิเสธ แต่เทพธิดากล่าวว่า: “เจ้าช่วยข้า ย่อมได้รับส่วนบุญกุศลกลับไปด้วยเช่นกัน”
“หืม?” นี่มันทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ ฟู่เป่าจำใจรับปากไปอย่างจนใจ
สุดท้าย นางกลับไปอยู่ข้างหวงอู่หลาง หวงอู่หลางมองนางที่เหงื่อท่วมศีรษะพลางกล่าวว่า: “เรากลับกันไหม?”
ฟู่เป่าตอบอย่างจนใจว่า: “ตอนนี้กลับไปไม่ได้หรอก ลุงห้า ข้าอาจต้องสร้างวัดสักแห่ง...”
สร้างวัด วัด วัด วัด วัด วัด...
หวงอู่หลางถึงกับนิ่งอึ้ง: “ฟู่เป่า เราจะไปเอาเงินที่ไหนมาสร้างวัดกัน?”
ฟู่เป่าถอนหายใจอย่างจนใจ นางก็ไม่อยากเหมือนกัน!
หวงอู่หลางพาคนมาถึงวัดเทพธิดา พอเห็นก็ถึงกับอึ้งสนิท ซากปรักหักพังเต็มไปด้วยวัชพืชหนาทึบ เขาถึงกับอยากจะกลับไป แต่ฟู่เป่าขวางไว้
ฟู่เป่ามองเขาอย่างจนใจกล่าวว่า: “ลุงห้า ข้าทำเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลของข้า”
หวงอู่หลางปวดหัว ฟู่เป่าหันไปมองกลุ่มผู้ลี้ภัยกล่าวว่า: “หลายวันต่อจากนี้ เราจะอยู่ที่วัดเทพธิดานี้กัน ทุกคนตั้งใจทำงาน วันนี้เราจะเริ่มจากการเก็บกวาดวัชพืช”
เมื่อได้ยินคำสั่งของฟู่เป่า พวกนั้นก็เดินเข้าไปทันที สำหรับพวกเขาแล้ว ฟู่เป่าคือสวรรค์ ฟู่เป่าคือแผ่นดิน คำพูดของฟู่เป่าก็เหมือนราชโองการ
ไม่มีใครโต้แย้ง ทุกคนต่างเริ่มลงมือทำความสะอาดวัดเทพธิดา ด้วยแรงคนมากมาย มีถึงสองร้อยกว่าคน ใช้เวลาเพียงครึ่งวัน วัชพืชที่นี่ก็ถูกจัดการจนเกลี้ยง
ฟู่เป่ามองลานวัดที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างก็โล่งใจ นางนอนพักบนเก้าอี้ ไม่นานนัก นางก็จับแพะภูเขาสองตัวกลับมาได้
มื้อเที่ยงกินแพะภูเขา หวงเอ้อร์หลางมองแพะภูเขาสองตัวที่หมดลมพลางกล่าวว่า: “เราจะกินนี่กันตอนเที่ยง? มันจะดีเหรอ?”
ฟู่เป่ากลอกตาใส่เขาพลางกล่าวว่า: “คนตั้งสองร้อยกว่า มื้อเที่ยงเราไม่มีอะไรเตรียมไว้เลย จะกินอะไร ดื่มอะไร? หรือจะให้พวกเขาท้องว่างทำงาน?”
สุดท้าย แพะตัวหนึ่งถูกย่าง อีกตัวถูกนำไปต้มเป็นหม้อใหญ่ซุปแพะ
กลิ่นหอมชวนทานจริง ๆ เมื่ออิ่มกันแล้ว กลุ่มคนก็กลับไปทำงานต่อ
พอเก็บกวาดลานเสร็จเรียบร้อยแล้ว กลุ่มคนก็เข้าไปในภูเขา เอาสมุนไพรทั้งหมดมาปลูกจนเสร็จเรียบร้อย ถึงได้กลับบ้าน
พรุ่งนี้จะได้พักผ่อนแล้ว ฟู่เป่ากลับมาถึงบ้าน ก็เห็นเกิ่งเหรินเหอยืนรออยู่ที่หน้าประตู ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น เขาขี่จักรยาน สวมเสื้อเชิ้ตขาว หิ้วกระเป๋าเอกสาร ในยุคนี้ท่าทางดูภูมิฐานไม่น้อย
ข้าง ๆ ยังยืนอยู่กับหลี่เหมยและหวงชุ่ยชุ่ย หลี่เหมยพูดคุยกับเกิ่งเหรินเหอว่า:
“ท่านเป็นพ่อบุญธรรมของฟู่เป่าใช่ไหม? ข้าจะบอกให้ เราฟู่เป่าที่บ้านข้าไม่ได้เรื่องเลย
ข้าเป็นแม่แท้ ๆ ของนาง นางกลับไม่ยอมแม้แต่จะให้ข้าสักเม็ดข้าว ท่านต้องระวังนางให้ดีหน่อยนะ…”
เกิ่งเหรินเหอมองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้ว หลี่เหมยดีใจแล้วพูดต่อว่า: “นางน่ะ ก็แค่ตัวเนรคุณ ข้าเป็นแม่แท้ ๆ ที่ดีกับนางขนาดนี้ นางยังทำเช่นนี้ ดูน้องสาวข้าสิ น่ารักขนาดไหน เอาอย่างนี้ดีไหม ท่านรับนางเป็นลูกสาวบุญธรรมอีกคนเถอะ?”
ตอนแรก เกิ่งเหรินเหอยังพอทนได้ แต่ตอนนี้เขาโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว:
“เจ้ามันน่ารังเกียจจริง ๆ ฟู่เป่าของข้าต้องมาเกิดในท้องเจ้าถือเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดของชีวิตนาง
นางเป็นเด็กดีขนาดไหน เจ้ากลับไม่เห็นค่า ถ้าเจ้าไม่เอา ข้าเอาเอง
ฟู่เป่า พ่ออยู่ตรงนี้นะ! โอ้โห ให้พ่อกอดหน่อยเถอะ…”

[@agakhan3361]

[@ศิริรัตน์-ฃ5จ]

ขอบคุณค่ะ❤❤❤❤

[@AsdfAsdf-yg3es]

หวงต้าหลางเมื่อไหร่จะหย่าเมียซะทีรักเมียหรือขี้เกียจหาใหม่ทนได้ไงเนี่ยขโมยเก่งมาก

[@honlee3977]

ขอบคุณมากค่ะ❤❤❤❤

[@maleenasstrom6080]

🏘🏡🏕🌳ขอบคุณค่ะ🥔🥔🥔