Ο στραπατσαρισμένος

Από το 1948 είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στην Αμερική οι δίσκοι βινυλίου, όμως το 1950 που κυκλοφόρησε «Ο στραπατσαρισμένος» η νέα τεχνολογία δεν είχε φτάσει ακόμα στην Ελλάδα και όλοι οι ελληνικοί δίσκοι εξακολουθούσαν να γυρίζουν στις 78 στροφές. Εδώ λοιπόν, οι γλυκές πενιές του γλυκύτατου Γιάννη Παπαϊωάννου συνοδεύουν δυο ωραίες φωνές εκείνου του καιρού, τον Οδυσσέα Μοσχονά και τον Νίκο Καλλέργη. Κι όσο για τους στίχους, έχουν την υπογραφή του άξιου Κώστα Μάνεση, που το είχε τότε δίπορτο. Προσαρμόζοντας δηλαδή την πένα του στις διαφορετικές απαιτήσεις κάθε είδους, έγραφε πότε ελαφρά και πότε λαϊκά τραγούδια, κερδίζοντας τις περισσότερες φορές τη μάχη με τον χρόνο. Για μένα και ο Στραπατσαρισμένος που έχει τον υπότιτλο «Γιατί γελάτε», θα άξιζε να κερδίσει αυτή τη μάχη.

[@ThanosGR]

τελειο ναι!!!

[@ΓιώργοςΔράνης]

''Γιατί γελάτε, που `μαι στραπατσαρισμένος
και στις ταβέρνες το `χω ρίξει στο πιοτό,
ούτε ο πρώτος είμαι ούτ’ ο τελευταίος,
για μια γυναίκα που `χω κλάψει και πονώ,
ούτε ο πρώτος είμαι ούτ’ ο τελευταίος,
για μια γυναίκα που `χω κλάψει και πονώ.
Οταν τ’ αστέρια τις νυχτιές βγαίνουν σιργιάνι
κι όλοι κοιμούνται και δεν βγάζουν τσιμουδιά,
είναι πολλοί που μεσ’ στους δρόμους τριγυρνούνε,
για μια γυναίκα που τους πήρε την καρδιά,
είναι πολλοί που μεσ’ στους δρόμους τριγυρνούνε,
για μια γυναίκα που τους πήρε την καρδιά.
Ούτε ο πρώτος είμαι ούτ’ ο τελευταίος
κι άλλοι π’ αγάπησαν την έπαθαν κι αυτοί,
δεν είν’ ντροπή να κλαίει κανείς για μια γυναίκα,
που την αγάπησε τρελά μεσ’ στη ζωή,
δεν είν’ ντροπή να κλαίει κανείς για μια γυναίκα,
που την αγάπησε τρελά μεσ’ στη ζωή''