* Wil je mijn nieuwsbrief graag ontvangen? Ik deel daarin teksten van Osho over meditatie in het dagelijks leven, inzichten uit familieopstellingen, mijn aanbod en mijn nieuwste podcast afleveringen en UA-cam filmpjes. Je vindt het inschrijfformulier helemaal onderaan elke pagina van mijn website genietenvanmeditatie.nl
Interessant en een heel breed onderwerp. Een baan met wisseldiensten (dag/avonddienst) biedt ons ruimte. Ik heb een ochtendritme, mijn partner meer een avondritme, zulke dingen helpen ons. Ik heb een bed van 140, mijn partner een bed van 90cm. Dat is de max wat we kwijt kunnen in onze slaapkamer. Ik kan in mijn grote bed lekker in mijn eigen ei liggen. Willen we samen, is mijn bed lekker cosy en geen last van de gleuf in het midden, haha. Roeien met de riemen die je hebt. Als ik jong zou zijn, zou ik niet meer gaan samenwonen en zeker niet meer gaan trouwen. Nu hebben we jong volwassen kids, die voorlopig nog thuis wonen en lijkt het wel op een studentenhuis af en toe. Ruimte scheppen voor iedereen is weer een leuke nieuwe uitdaging❤
Helemaal eens. En de kinderen een vaste plek bij 1 ouder. De andere ouder komt af en toe logeren ❤ zoals bij ons 😊 mooi en zinvol onderwerp. Dank je. Ik ben al op de helft van je boek " depressie, een opstap naar geluk " ik heb er heel veel aan 🙏
Bedankt voor het fijne onderwerp. Ik heb 2 keer lang samengewoond, en bijna een derde keer. Maar het bekroop me enorm. Ik voel mij te onvrij en ervaar het niet als prettig steeds in 1 huis te zijn . Dus als er weer een relatie komt, dan wordt het niet meer samen wonen. Ik voel me heel vrij en opgelucht, terwijl ik vroeger zelf degene was, die aanstuurde om samen te wonen, omdat ik de ander bij me wilde "hebben" vanuit angst voor verlies. Maar ik verloor juist mezelf voor mijn gevoel. Ik ben er heel anders na gaan kijken,en ben blij met dit filmpje, want in mijn omgeving voel ik me wel eens een "vreemde eend" haha, misschien ben ik dat ook. ;)
wat leuk dit onderwerp ik heb jaren samen gewoont maar na mijn scheiding niet meer,en ik merkte ook dat ik nu weet dat mijn eigen ruimte en tijd voor mijzelf ook erg belangrijk is voor mij, dus ik wil niet meer samen wonen, mijn nieuwe vriend vind dat soms lastig omdat het inderdaad als gezond gezien word in deze maatschappij, maar ook merk ik dat het steeds vaker nu voorkomt ,dus voor mij is latten erg prettig
Volgens mij gaat er vooral om dat je elkaar vrij kunt laten en de ruimte kunt geven. Daartoe behoef je niet per se aparte woonruimte te hebben. Maar onze manier van wonen met allemaal aparte huisjes en gezinnetjes, schutting ertussen voelt inderdaad vrij onnatuurlijk. Een meer community achtige manier van wonen waar je het op het laatste over hebt klinkt mij natuurlijker in de oren, en lijkt me wel wat. Ieder individu een eigen huis lijkt mij onrealistisch en onwenselijk. Wij wonen met een gezin in een gezinswoning. Nu de kinderen jong zijn lijkt me dat ook het meest praktisch, maar wat mij betreft hoeft deze manier niet altijd zo te blijven. Momenteel experimenteren we met allebei in een eigen bed slapen, op dezelfde kamer en verder is het voor ons belangrijk om eigen werk, hobby's etc. te hebben.
Mijn man is voor zijn werk regelmatig van maandag tm donderdag weg, dat is prettig en dat vindt hij ook. En ik ben alleen op vakantie geweest, dat was zo fijn, lekker op mezelf. We hebben een dochter en dat we haar samen een thuis kunnen bieden is heel waardevol. Wat je zegt, twee huizen aan elkaar, lijkt me ook super. We hebben wel ieder een eigen plek. In zijn hoekje achter de computer zit ik nooit. En ik heb een klein kamertje boven waar ik even tot mezelf kan komen, heb dat soms echt nodig. Maar dat voelt wat opgesloten, een eigen huisje zou best fijn zijn. Verder is mijn man ook mijn beste vriend en het is top dat ik altijd bij hem terecht kan en als hij bijv. heerlijke soep maakt voor ons,, dan ben ik zo blij dat hij er is 😃
Voor ons mensen is het zo normaal dat we trouwen of gaan samenwonen en meestal een gezin stichten. Ik zelf vind dat heel mooi, maar als er zich conflictsituaties voordoen en vooral als er kinderen in het spel zijn, kun je beter voor aparte woonruimtes zorgen. In andere gevallen zou ik zeggen, blijf gezellig bijelkaar, maar geef elkaar genoeg ruimte, letterlijk en figuurlijk.
Dank voor het delen! Dank voor het vragen. Ik woon met m'n lief (geen kinderen) in een camperbus, van 12m2, en leef een nomadisch leven in West Europa. 99% Van de tijd in de natuur, dàt is ons werkelijk thuis. Geen maatschappelijke stress. Een wonder hoe we gegroeid zijn naar ieder onze stilte, onze eigen innerlijke ruimte te ervaren, terwijl we op nog geen 2 meter van elkaar uren kunnen studeren of schrijven. Alleen in stilte wandelen of muziek luisteren (koptelefoon) zijn ook momenten van eigen ruimte hebben, terwijl we continu samen leven. 🦢🦢 Het is onderdeel van onze innerlijke reis. Alle emoties, traumaverwerking, is daar ook onderdeel van. Dus ook boosheid uiten, of een paar uur koppig zwijgen horen er ook bij, om daarna met zelfreflectie en tranen het gesprek weer aan te gaan. Het is het vólle leven. 🍀
* Wil je mijn nieuwsbrief graag ontvangen? Ik deel daarin teksten van Osho over meditatie in het dagelijks leven, inzichten uit familieopstellingen, mijn aanbod en mijn nieuwste podcast afleveringen en UA-cam filmpjes. Je vindt het inschrijfformulier helemaal onderaan elke pagina van mijn website genietenvanmeditatie.nl
Interessant en een heel breed onderwerp. Een baan met wisseldiensten (dag/avonddienst) biedt ons ruimte. Ik heb een ochtendritme, mijn partner meer een avondritme, zulke dingen helpen ons. Ik heb een bed van 140, mijn partner een bed van 90cm. Dat is de max wat we kwijt kunnen in onze slaapkamer. Ik kan in mijn grote bed lekker in mijn eigen ei liggen. Willen we samen, is mijn bed lekker cosy en geen last van de gleuf in het midden, haha. Roeien met de riemen die je hebt. Als ik jong zou zijn, zou ik niet meer gaan samenwonen en zeker niet meer gaan trouwen. Nu hebben we jong volwassen kids, die voorlopig nog thuis wonen en lijkt het wel op een studentenhuis af en toe. Ruimte scheppen voor iedereen is weer een leuke nieuwe uitdaging❤
Wat mooi en kostbaar wat je deelt Marly! Dankjewel daarvoor
Helemaal eens. En de kinderen een vaste plek bij 1 ouder. De andere ouder komt af en toe logeren ❤ zoals bij ons 😊 mooi en zinvol onderwerp. Dank je.
Ik ben al op de helft van je boek " depressie, een opstap naar geluk " ik heb er heel veel aan 🙏
Dankjewel voor wat je deelt. En ik ben zo blij dat je veel aan mijn boek hebt!
Bedankt voor het fijne onderwerp. Ik heb 2 keer lang samengewoond, en bijna een derde keer. Maar het bekroop me enorm. Ik voel mij te onvrij en ervaar het niet als prettig steeds in 1 huis te zijn . Dus als er weer een relatie komt, dan wordt het niet meer samen wonen. Ik voel me heel vrij en opgelucht, terwijl ik vroeger zelf degene was, die aanstuurde om samen te wonen, omdat ik de ander bij me wilde "hebben" vanuit angst voor verlies. Maar ik verloor juist mezelf voor mijn gevoel.
Ik ben er heel anders na gaan kijken,en ben blij met dit filmpje, want in mijn omgeving voel ik me wel eens een "vreemde eend" haha, misschien ben ik dat ook. ;)
Dankjewel voor wat je deelt Hilde
wat leuk dit onderwerp ik heb jaren samen gewoont maar na mijn scheiding niet meer,en ik merkte ook dat ik nu weet dat mijn eigen ruimte en tijd voor mijzelf ook erg belangrijk is voor mij, dus ik wil niet meer samen wonen, mijn nieuwe vriend vind dat soms lastig omdat het inderdaad als gezond gezien word in deze maatschappij, maar ook merk ik dat het steeds vaker nu voorkomt ,dus voor mij is latten erg prettig
Hartelijk dank voor je kostbare delen!
Volgens mij gaat er vooral om dat je elkaar vrij kunt laten en de ruimte kunt geven. Daartoe behoef je niet per se aparte woonruimte te hebben. Maar onze manier van wonen met allemaal aparte huisjes en gezinnetjes, schutting ertussen voelt inderdaad vrij onnatuurlijk. Een meer community achtige manier van wonen waar je het op het laatste over hebt klinkt mij natuurlijker in de oren, en lijkt me wel wat. Ieder individu een eigen huis lijkt mij onrealistisch en onwenselijk. Wij wonen met een gezin in een gezinswoning. Nu de kinderen jong zijn lijkt me dat ook het meest praktisch, maar wat mij betreft hoeft deze manier niet altijd zo te blijven. Momenteel experimenteren we met allebei in een eigen bed slapen, op dezelfde kamer en verder is het voor ons belangrijk om eigen werk, hobby's etc. te hebben.
Mooi en kostbaar wat je deelt Ricardo, dankjewel daarvoor
Mijn man is voor zijn werk regelmatig van maandag tm donderdag weg, dat is prettig en dat vindt hij ook.
En ik ben alleen op vakantie geweest, dat was zo fijn, lekker op mezelf. We hebben een dochter en dat we haar samen een thuis kunnen bieden is heel waardevol.
Wat je zegt, twee huizen aan elkaar, lijkt me ook super. We hebben wel ieder een eigen plek. In zijn hoekje achter de computer zit ik nooit. En ik heb een klein kamertje boven waar ik even tot mezelf kan komen, heb dat soms echt nodig. Maar dat voelt wat opgesloten, een eigen huisje zou best fijn zijn.
Verder is mijn man ook mijn beste vriend en het is top dat ik altijd bij hem terecht kan en als hij bijv. heerlijke soep maakt voor ons,, dan ben ik zo blij dat hij er is 😃
Wat kostbaar wat je deelt Petra! Dankjewel daarvoor!
@@moditavanzummeren Dankjewel voor je lieve reactie en ik ben ook dankbaar voor wat jij deelt ❤ blij dat het niet zo gek is wat ik voel 🤗
@@petrabakker8055 Dankjewel Petra!
Hoi Modita, Hoe denk jij over vanuit je Geest gaan leven ipv van uit je hart en ziel?
Daar heb ik geen gedachten over...
Ga Ira Nagel is een tijdje volgen via, Namaste tv youtube. Je zal je verbazen
Voor ons mensen is het zo normaal dat we trouwen of gaan samenwonen en meestal een gezin stichten. Ik zelf vind dat heel mooi, maar als er zich conflictsituaties voordoen en vooral als er kinderen in het spel zijn, kun je beter voor aparte woonruimtes zorgen. In andere gevallen zou ik zeggen, blijf gezellig bijelkaar, maar geef elkaar genoeg ruimte, letterlijk en figuurlijk.
Mooi wat je deelt. Dankjewel daarvoor
Wat is jouw ervaring met al dan niet samenwonen?
Dank voor het delen! Dank voor het vragen.
Ik woon met m'n lief (geen kinderen) in een camperbus, van 12m2, en leef een nomadisch leven in West Europa. 99% Van de tijd in de natuur, dàt is ons werkelijk thuis. Geen maatschappelijke stress. Een wonder hoe we gegroeid zijn naar ieder onze stilte, onze eigen innerlijke ruimte te ervaren, terwijl we op nog geen 2 meter van elkaar uren kunnen studeren of schrijven. Alleen in stilte wandelen of muziek luisteren (koptelefoon) zijn ook momenten van eigen ruimte hebben, terwijl we continu samen leven. 🦢🦢
Het is onderdeel van onze innerlijke reis. Alle emoties, traumaverwerking, is daar ook onderdeel van. Dus ook boosheid uiten, of een paar uur koppig zwijgen horen er ook bij, om daarna met zelfreflectie en tranen het gesprek weer aan te gaan. Het is het vólle leven.
🍀
Wat mooi! Dankjewel voor het delen
Mooi om te lezen. Wanneer je/jullie de vele ervaringen zullen delen,kan dit voor velen heel waardevol zijn 🤩