Lyrics Τους έχω βαρεθεί δεν κάνουν κάτι για ν’ αλλάξουν μικροαστοί μαλάκες κοιτάνε μόνο ν’ αράξουν βολεμένοι, όλοι φυλάν την σκούφια τους πνιγμένοι από τα χρέη των δανείων τους κυνηγημένοι Όλο κλαίνε, κλαίνε, κλαίνε και τι κάνουν όλο λένε για την τωρινή κατάντια τους πάντα άλλοι φταίνε χαμένοι μες’ τη λήθη τους, «τρώνε» το παραμύθι τους φουσκώνουν την κοιλιά τους, αδειάζουνε την μνήμη τους η διασκέδασή τους είναι η τηλεόρασή τους φιμώνουν κάθε μέρα την μιλιά τους και την όραση μπροστά από ένα χαζοκούτι με οθόνη η αληθινή ζωή είναι στους δρόμους ρε κωθώνι… Κι’ όλο ξεχνάς αυτά που ‘λεγες πιο μικρός ότι δεν συμβιβάζεσαι και θα’ σαι πάντα δυνατός του εαυτού σου πια προδότης να πετάς κάθε στιγμή έχεις γίνει και ρουφιάνος για μια άνετη ζωή. Η άποψή σου για τα τεκταινόμενα είναι μολυσμένη απ’ τα δελτία των ειδήσεων διαβρωμένη η γνώμη σου συνέχεια αλλάζει παραστάσεις ευκαιριακός μαλάκας σ’ όλες τις καταστάσεις φοβισμένος στο κλουβί σου, κλειδωμένος καλά το σκοτάδι σου η παρέα και τα μάτια κλειστά μεγαλώνει το μίσος, φοβάσαι μια αγκαλιά ξέχασες πως είσαι άνθρωπος αδειάζεις ψυχικά Τρέφεις μένος γι’ αυτόν που είναι κατατρεγμένος γι’ αυτόν που ζει στη εκμετάλλευση και είναι διωγμένος αλλά που να τα δεις εσύ, εσύ είσαι πάντα καθισμένος μην σου «λερώσουν την φωλιά» και νιώσεις θιγμένος πλήρωσε τους φόρους σου να είσαι σωστός αξιόλογος πολίτης ως παράδειγμα λαμπρός και αν μέσα σε όλα αυτά νιώσεις αδυναμία να ξέρεις πάντα δίπλα σου είναι η αστυνομία… Τους έχω βαρεθεί, ρε τους έχω βαρεθεί η υπομονή μου είναι έτοιμη να εκραγεί ανήμποροι άνθρωποι βουτηγμένοι στη σιωπή παραμορφωμένα πρόσωπα σε μίζερη ζωή Τους έχω βαρεθεί, ρε τους έχω βαρεθεί ανίατη ασθένεια μικροαστική γεννιούνται και πεθαίνουν σε σύντομη ζωή το μόνο που κατάφεραν να γίνουν αριθμοί. Έρεβος, καπιταλισμός και χάνεις έδαφος στο πόλεμο του χρήματος θέλεις να βγεις ανέπαφος νομίζεις πως επάνω σου δεν έπιασε ο έλεγχος των πολυεθνικών και τώρα δήλωσες κι ανένταχτος σ’ αξίζει, ένοχος η λέξη που θα σε χαρακτηρίζει η δικιά σου ανοχή είναι που σε περιορίζει φοβίζει, η σκέψη να έχεις διαλέξει, να ζεις υπό τη θέληση των άλλων και μάλλον νομίζεις πως διαφέρεις σώζοντας το περιβάλλον την ίδια στιγμή που με τρεις τηλεοράσεις, δυο αμάξια και ένα φύλακα σκυλί σε υπόγειο διαμέρισμα με δορυφορική έχεις φτιάξει μια ζωή με τεχνητή αναπνοή μικροαστοί ζούνε νεκροί, δε θα πεθάνουνε ποτέ δεν έχουνε πνοή, και ανασαίνουνε λεφτά δεν έχουνε ψωμί, μίσος, αισθήματα και γλώσσα πόσα πια να πούνε μα δεν έχουνε φωνή και δεν ακούνε όσους όσα κι ότι να τους πούνε πόσους, πόσα πρότυπα και πρώτη θα σκοτώσεις πράγματα κοινότυπα το σπίτι σου κι οι δόσεις χώματα, ενότητα, θρησκεία, παραδόσεις νομοταγή λαμόγια που δεν έχουνε κυρώσεις σκοτώνουνε τη πλήξη σε «πράσινες» οργανώσεις βγαίνουν απ’ το σπίτι τους μονάχα στις εκπτώσεις και τους τρέχουνε τα σάλια ρε και ζουν τις διαφημίσεις μας ‘φέραν ως εδώ και τώρα έχουν κι απαιτήσεις βλέπεις βλέπουν ειδήσεις και ανησυχούν για την ασφάλειά τους μοναδικός τους στόχος να επενδύουν στα παιδιά τους βουλιάζουν στην ανία τους κι όλοι ευτυχισμένοι μεθυσμένοι απ’ το όνειρο της ήρεμης ζωής πολυτέλεια και χλίδα και σε όλα συνεπής ρουφιάνοι, ηθικόφρονες και πας να εκραγείς. Με πρόγραμμα και σχέδιο ζυγίζουν τη ζωή στα δίχτυα ανταγωνισμού που έχουνε μπλεχτεί προγραμματισμένοι μόνο να κρατάνε σιωπή σας έχω βαρεθεί, ρε σας έχω βαρεθεί… Τους έχω βαρεθεί, ρε τους έχω βαρεθεί η υπομονή μου είναι έτοιμη να εκραγεί ανήμποροι άνθρωποι βουτηγμένοι στη σιωπή παραμορφωμένα πρόσωπα σε μίζερη ζωή. Σας έχω βαρεθεί, ρε σας έχω βαρεθεί ανίατη ασθένεια μικροαστική γεννιούνται και πεθαίνουν σε σύντομη ζωή το μόνο που κατάφεραν να γίνουν αριθμοί
Lyrics
Τους έχω βαρεθεί δεν κάνουν κάτι για ν’ αλλάξουν
μικροαστοί μαλάκες κοιτάνε μόνο ν’ αράξουν
βολεμένοι, όλοι φυλάν την σκούφια τους
πνιγμένοι από τα χρέη των δανείων τους κυνηγημένοι
Όλο κλαίνε, κλαίνε, κλαίνε και τι κάνουν όλο λένε
για την τωρινή κατάντια τους πάντα άλλοι φταίνε
χαμένοι μες’ τη λήθη τους, «τρώνε» το παραμύθι τους
φουσκώνουν την κοιλιά τους, αδειάζουνε την μνήμη τους
η διασκέδασή τους είναι η τηλεόρασή τους
φιμώνουν κάθε μέρα την μιλιά τους και την όραση
μπροστά από ένα χαζοκούτι με οθόνη
η αληθινή ζωή είναι στους δρόμους ρε κωθώνι…
Κι’ όλο ξεχνάς αυτά που ‘λεγες πιο μικρός
ότι δεν συμβιβάζεσαι και θα’ σαι πάντα δυνατός
του εαυτού σου πια προδότης να πετάς κάθε στιγμή
έχεις γίνει και ρουφιάνος για μια άνετη ζωή.
Η άποψή σου για τα τεκταινόμενα είναι μολυσμένη
απ’ τα δελτία των ειδήσεων διαβρωμένη
η γνώμη σου συνέχεια αλλάζει παραστάσεις
ευκαιριακός μαλάκας σ’ όλες τις καταστάσεις
φοβισμένος στο κλουβί σου, κλειδωμένος καλά
το σκοτάδι σου η παρέα και τα μάτια κλειστά
μεγαλώνει το μίσος, φοβάσαι μια αγκαλιά
ξέχασες πως είσαι άνθρωπος αδειάζεις ψυχικά
Τρέφεις μένος γι’ αυτόν που είναι κατατρεγμένος
γι’ αυτόν που ζει στη εκμετάλλευση και είναι διωγμένος
αλλά που να τα δεις εσύ, εσύ είσαι πάντα καθισμένος
μην σου «λερώσουν την φωλιά» και νιώσεις θιγμένος
πλήρωσε τους φόρους σου να είσαι σωστός
αξιόλογος πολίτης ως παράδειγμα λαμπρός
και αν μέσα σε όλα αυτά νιώσεις αδυναμία
να ξέρεις πάντα δίπλα σου είναι η αστυνομία…
Τους έχω βαρεθεί, ρε τους έχω βαρεθεί
η υπομονή μου είναι έτοιμη να εκραγεί
ανήμποροι άνθρωποι βουτηγμένοι στη σιωπή
παραμορφωμένα πρόσωπα σε μίζερη ζωή
Τους έχω βαρεθεί, ρε τους έχω βαρεθεί
ανίατη ασθένεια μικροαστική
γεννιούνται και πεθαίνουν σε σύντομη ζωή
το μόνο που κατάφεραν να γίνουν αριθμοί.
Έρεβος, καπιταλισμός και χάνεις έδαφος
στο πόλεμο του χρήματος θέλεις να βγεις ανέπαφος
νομίζεις πως επάνω σου δεν έπιασε ο έλεγχος
των πολυεθνικών και τώρα δήλωσες κι ανένταχτος
σ’ αξίζει, ένοχος η λέξη που θα σε χαρακτηρίζει
η δικιά σου ανοχή είναι που σε περιορίζει
φοβίζει, η σκέψη να έχεις διαλέξει, να ζεις υπό τη θέληση των άλλων
και μάλλον
νομίζεις πως διαφέρεις σώζοντας το περιβάλλον
την ίδια στιγμή που με τρεις τηλεοράσεις, δυο αμάξια και ένα φύλακα σκυλί
σε υπόγειο διαμέρισμα με δορυφορική έχεις φτιάξει μια ζωή με τεχνητή αναπνοή
μικροαστοί
ζούνε νεκροί, δε θα πεθάνουνε ποτέ
δεν έχουνε πνοή, και ανασαίνουνε λεφτά
δεν έχουνε ψωμί, μίσος, αισθήματα και γλώσσα
πόσα πια να πούνε μα δεν έχουνε φωνή
και δεν ακούνε
όσους όσα κι ότι να τους πούνε
πόσους, πόσα πρότυπα και πρώτη θα σκοτώσεις
πράγματα κοινότυπα το σπίτι σου κι οι δόσεις
χώματα, ενότητα, θρησκεία, παραδόσεις
νομοταγή λαμόγια που δεν έχουνε κυρώσεις
σκοτώνουνε τη πλήξη σε «πράσινες» οργανώσεις
βγαίνουν απ’ το σπίτι τους μονάχα στις εκπτώσεις
και τους τρέχουνε τα σάλια ρε και ζουν τις διαφημίσεις
μας ‘φέραν ως εδώ και τώρα έχουν κι απαιτήσεις
βλέπεις βλέπουν ειδήσεις
και ανησυχούν για την ασφάλειά τους
μοναδικός τους στόχος να επενδύουν στα παιδιά τους
βουλιάζουν στην ανία τους κι όλοι ευτυχισμένοι
μεθυσμένοι απ’ το όνειρο της ήρεμης ζωής
πολυτέλεια και χλίδα και σε όλα συνεπής
ρουφιάνοι, ηθικόφρονες και πας να εκραγείς.
Με πρόγραμμα και σχέδιο ζυγίζουν τη ζωή
στα δίχτυα ανταγωνισμού που έχουνε μπλεχτεί
προγραμματισμένοι μόνο να κρατάνε σιωπή
σας έχω βαρεθεί, ρε σας έχω βαρεθεί…
Τους έχω βαρεθεί, ρε τους έχω βαρεθεί
η υπομονή μου είναι έτοιμη να εκραγεί
ανήμποροι άνθρωποι βουτηγμένοι στη σιωπή
παραμορφωμένα πρόσωπα σε μίζερη ζωή.
Σας έχω βαρεθεί, ρε σας έχω βαρεθεί
ανίατη ασθένεια μικροαστική
γεννιούνται και πεθαίνουν σε σύντομη ζωή
το μόνο που κατάφεραν να γίνουν αριθμοί
Ντοπα..μπράβο παιχταραδες
GIATI EXEI TOSES LIGES PROVOLES RE