50.saniyedeki ' nicin kendimi ısrarla anlatmaya çalışıyorum" fikrinize farklı bir açıdan bakıyorum bn de... Benim açımdan aile çok etkili, mesela bnm ailem sınırlara çok da saygı duyan bir aile değil ve çok baskinlar, o yüzden onlarla bir şey konuşurken tek tek aciklamak hatta ikna etmeniz gerekiyor, hakli veya haksiz olmaniz fark etmez, hep bir direnis icerisindesiniz. Bu yüzden bazen arkadaşlarımla konuşurken kendimi telkin ediyorum, "sakin ooll, onlar senin ailen değil, anladilaaar, tekrar anlatmana gerek yook" diye... 😊
Bu çok çetrefilli bir konu :) haklılığını ve içinde bulunduğun duygu durumunun karşı tarafa kabul ettirme dürtüsü onay arayışından da gelebiliyor. Ben kendimi haklı buluyorsam kimsenin onaylamasına ihtiyaç duymamalıyım zaten -ki herkes kendine göre haklıdır. İçinde yaşadığımız duygu durumunu da o an sadece biz yaşadığımız için (artık her ne deneyim geçiriyorsak) karşı tarafın gerçekten anlaması mümkün değil. Velhasıl kelam, aslında kendimize has algı dünyamızda kendimizi paylaşma çabası mıdır nedir...Bunu burdan yalnızlığa bağlayabilirim :))
Рік тому
Can Yücel'in çok sevdiğim bir şiiri vardır orda derki "ne renk olursa olsun kaşın gözün, karşındakinin gördüğüdür rengin" O yüzden evet kendini anlatma çabası nafile bir çabadır. Yalnızlıktan değil de egoyu tatmin etmek için diyebilirim belki ben de. Yani herkes beni, benim gibi görsün, benim gibi anlasın, ben, ben, ben
Uzun bir dönem kendimi o kadar anlatmaya çalıştım ki ve bunlarda sevdigim hayatimdaki önemli insanlar. Sonra bi kırılma anı yaşadım, o sıra her şeyden vazgeçtim gibi bir şeydi. Şunu düşünüyordum artık: evet beni anlamadı, hatta bu davranışımi yanlış anladı. Ama bu zamana kadar her böyle düsündüğümde kendimi anlatmaya, acıklamaya calısıyordum ve buna rağmen yanlıs anlaşıldığım veya onaylanmadığım oluyordu, artik bunu yapmayı bırakıyorum, eger kırıldıysa ve eğer gercekten benimle görüşmek istiyorsa gelip sorar, küsmez, bana bilenmez. Sormaz ve bana bilenirse de iliskimi ona göre düzenlerim diye düşnmüştüm. Epey bi zaman böyle düşünmeye devam ettim ama şu sıralar yine kendimi acıklarken, beni yanlş anladı, ben haksız druma düştümlerle geciriyorum. Eskisi kadar cok degil ama bu bile kötü hissettiriyor
Рік тому+1
Eğer kırıldıysa gelir kendisi konuşur kısmına o kadar katılıyorum ki, samimiyet bence de böyle birşey. Konuşmadan tepki koymak ve hiç anlamaya çalışmamak gerçek dostların yapacağı birşey değil
Sağ ol İdil Hanım. Aslında doğamız gereği söylemlerimiz uslara ekilen tohumlara benziyor. Filizleneceği anı beklemek direnç yerine yalnızca yeterli ölçüde dayanç gerektiriyor. Kırka dayandıktan sonra deneyimlediğim bilgidir. :)
Hayatımda olmasada olacak insanlara yapıyorum tabiki. Yani bir elin parpağını geçmeyecek kadar. Nekadar sade okadar huzurmuş. Yaklaşık bir yıldır bu kafadayım. Tabi ki bir dönüm noktası vardı.
50.saniyedeki ' nicin kendimi ısrarla anlatmaya çalışıyorum" fikrinize farklı bir açıdan bakıyorum bn de... Benim açımdan aile çok etkili, mesela bnm ailem sınırlara çok da saygı duyan bir aile değil ve çok baskinlar, o yüzden onlarla bir şey konuşurken tek tek aciklamak hatta ikna etmeniz gerekiyor, hakli veya haksiz olmaniz fark etmez, hep bir direnis icerisindesiniz. Bu yüzden bazen arkadaşlarımla konuşurken kendimi telkin ediyorum, "sakin ooll, onlar senin ailen değil, anladilaaar, tekrar anlatmana gerek yook" diye... 😊
Bu çok çetrefilli bir konu :) haklılığını ve içinde bulunduğun duygu durumunun karşı tarafa kabul ettirme dürtüsü onay arayışından da gelebiliyor. Ben kendimi haklı buluyorsam kimsenin onaylamasına ihtiyaç duymamalıyım zaten -ki herkes kendine göre haklıdır. İçinde yaşadığımız duygu durumunu da o an sadece biz yaşadığımız için (artık her ne deneyim geçiriyorsak) karşı tarafın gerçekten anlaması mümkün değil. Velhasıl kelam, aslında kendimize has algı dünyamızda kendimizi paylaşma çabası mıdır nedir...Bunu burdan yalnızlığa bağlayabilirim :))
Can Yücel'in çok sevdiğim bir şiiri vardır orda derki "ne renk olursa olsun kaşın gözün, karşındakinin gördüğüdür rengin"
O yüzden evet kendini anlatma çabası nafile bir çabadır. Yalnızlıktan değil de egoyu tatmin etmek için diyebilirim belki ben de. Yani herkes beni, benim gibi görsün, benim gibi anlasın, ben, ben, ben
Uzun bir dönem kendimi o kadar anlatmaya çalıştım ki ve bunlarda sevdigim hayatimdaki önemli insanlar. Sonra bi kırılma anı yaşadım, o sıra her şeyden vazgeçtim gibi bir şeydi. Şunu düşünüyordum artık: evet beni anlamadı, hatta bu davranışımi yanlış anladı. Ama bu zamana kadar her böyle düsündüğümde kendimi anlatmaya, acıklamaya calısıyordum ve buna rağmen yanlıs anlaşıldığım veya onaylanmadığım oluyordu, artik bunu yapmayı bırakıyorum, eger kırıldıysa ve eğer gercekten benimle görüşmek istiyorsa gelip sorar, küsmez, bana bilenmez. Sormaz ve bana bilenirse de iliskimi ona göre düzenlerim diye düşnmüştüm.
Epey bi zaman böyle düşünmeye devam ettim ama şu sıralar yine kendimi acıklarken, beni yanlş anladı, ben haksız druma düştümlerle geciriyorum. Eskisi kadar cok degil ama bu bile kötü hissettiriyor
Eğer kırıldıysa gelir kendisi konuşur kısmına o kadar katılıyorum ki, samimiyet bence de böyle birşey. Konuşmadan tepki koymak ve hiç anlamaya çalışmamak gerçek dostların yapacağı birşey değil
Sağ ol İdil Hanım. Aslında doğamız gereği söylemlerimiz uslara ekilen tohumlara benziyor. Filizleneceği anı beklemek direnç yerine yalnızca yeterli ölçüde dayanç gerektiriyor. Kırka dayandıktan sonra deneyimlediğim bilgidir. :)
İnsanlara karşı benim en büyük tepkim tepkisizligim aslında uzun zamandır hiç anlatmaya dahi calismiyorum 😊
Ben hala bazen tutamıyorum kendimi🤦🏻♀️ama hiçbir işe yaramıyor genelde😂
Sizi dinlemek o kadar iyi geliyor kii 💖
Bana da bu yorumlar çok iyi geliyor🤗
Seni anlamayan insanları,hayatından at,gitsin.Ben böyle yaptım.Ama yalnızım.Huzurlu bir yalnızlık.❤
Tek başına yalnızlık, kalabalık yalnızlıktan iyidir diye boşuna dememişler🙂
Valla karşımdaki insan anlamıyorsa aman kendimi niye yorayım diye bırakıyorum.
Bi ben miymişim ya kendini anlatmaya çalışan? 😅😅
Hayatımda olmasada olacak insanlara yapıyorum tabiki. Yani bir elin parpağını geçmeyecek kadar. Nekadar sade okadar huzurmuş. Yaklaşık bir yıldır bu kafadayım. Tabi ki bir dönüm noktası vardı.
Sac renginiz çok güzel😊, kaç acaba? Tonu çok hoş cidden
Numarasını bilmiyorum çünkü kendi saç rengim🤗
Devlet 👏🏼👏🏼