Angst voor spreken in het openbaar...

Поділитися
Вставка
  • Опубліковано 16 тра 2021
  • psychologievansucces.nl
    Angst voor spreken in het openbaar…
    Dit is een van de meest voorkomende angsten ter wereld.
    Babette stuurde ons een vraag over dit onderwerp in:
    “Hoe zorg ik dat ik mijn zenuwen en lichaam de baas blijf tijdens een presentatie?”
    In deze aflevering bespreken we onze ultieme tips en eigen ervaringen met spreken in het openbaar.
    Veel kijk- en luisterplezier!
    Handige links:
    Stel je vraag voor de podcast via: psychologievansucces.nl/podcast
    Lees het blog: psychologievansucces.nl/angst...
    Brein TV: psychologievansucces.nl/breintv/

КОМЕНТАРІ • 7

  • @FokkeVreeken
    @FokkeVreeken 3 роки тому +2

    Goed verhaal om te horen dat iedereen hier last van heeft. Dank voor de mooie tips.

  • @Tinnerty
    @Tinnerty 3 роки тому +2

    Geen koptelefoons en microfoons meer? Leuk om te zien, lijkt nu net alsof ik er echt 'bij ben' :)

    • @psychologievansucces
      @psychologievansucces  3 роки тому

      Leuk, hè? We zijn ook erg blij met deze ontwikkeling! Gaan we houden zo :-)

  • @slasaus1
    @slasaus1 2 роки тому +1

    Echt genieten van jullie heren! Leuk ook om te zien hoe jullie duidelijk resoneren. Ik zou er graag deze tip aan toe willen voegen, ga vizualiseren hoe iedereen aan je lippen hangt en de speech cresendo gaat. Op het moment dat het zover is weet het onderbewustzijn wat er dient te gebeuren en dat het tijd is om te presteren. In verlengde daarop toch nog een tweede tip: het NU is het enige dat telt. Idd, elke keer als je die dag die Albert had voor rtl latenight hebt en je monkey mind je reeds meeneemt naar een doemscenario of dat het zo spannend is, adem in adem uit, ik ga nu met een podcast van psyychologie van succes op boodschappen doen en mensen en honden observeren.

  • @evanderploeg309
    @evanderploeg309 Рік тому

    Nu ik diverse podcasts van jullie heb beluisterd, kom ik erachter dat veel dingen bij mij, zoals bepaalde angsten en bijvoorbeeld tijd alleen nodig hebben, eigenlijk heel normaal zijn. Dit in tegenstelling tot wat hulpverleners mij na mijn burn-out wilden doen geloven. Die vonden gedrag dat in feite normaal is al snel een afwijking die gelabeld moest worden. Raar maar waar. En wanneer is iets niet meer normaal? Een kwestie van interpretatie?