พระรถ เมรี-ยูริ พรธิตา ประถมบันเทิงศิลป์

[@ธนาดุล-ภ1ท]

สุริเยนทร์ เมื่อยามค่ำ พระรถจากถ้ำ จากเมรี
กล่อมน้องนิททรา ตื่นมารันทด โอ่โอ้ พระรถ ลืมมารศรี
สุดช้ำใจเอย ... สุดช้ำใจเอย หนอเมรี นับตั้งแต่นี้ ต้องตรอมตรม
พี่ลืมพวงแก้ม พี่ลืมทรงเกศ พี่ลืมดวงเนตร น้องอุ้มสม
พี่ลืมเนื้อก้อน ที่กลิ้งกลม ที่เคยได้ชม อนงค์นาง
พี่ลืมนวลแก้ม ที่เคยแย้ม เคยหยอก จากไปไม่บอก หลอกเอวบาง
ลืมสิ้นรูปทรง อนงนางค์ บั้นเอวบอบบางเมื่อสมบูรณ์
พี่ทิ้งปมุมเออ ที่ตูมตั้ง ที่เคยได้อังแอบอกอุ่น
ให้นวลเนื้อนิ่มจิตใจหว้าวุ่น เมียเคยได้อุ่นแอบอกอิง
เสียดายแต่ก่อนที่เคยอ่อนรันทด ที่เคยกอดกับพระรถให้นอนนิ่งๆ
เสียดายพ่อเนื้อเย็น เออ... ช่างเย็นจริงๆ เนื้อตัวเย็นยิ่งดั่งคงคา
เมื่อยามพระเพย ผัวเคยได้ห่มภูษิต เคยได้แนบสนิทให้นิทรา
เมื่อยามค่ำคืนน้องก็ตื่นขึ้นมา พี่เคยกอดเคยคว้าไว้กับทรวง
ถ้าน้องรู้ว่าพี่หนี โถเมรีต้องทักท้วง
เมื่อยามผัวไกล แต่ใจเป็นห่วง สะท้อนสุดทรวง ดวงใจเมรี
พี่จากไปแล้วหนา โอ้พี่เอย... อย่าจากน้องเลย หนอชาตินี้
ไม่มีวันใหม่ ให้กับเมรี พระรถคนดี พี่อย่าจากเมียเลย เออ....

[@nessnoon6827]

รช