Κάθε φορά που αλλάζει στην ❤ μου το ομορφότερο τραγούδι! Ο καλλιτέχνης πάντα είναι ίδιος, γι'αυτό επιλέγω να με δίπλα σε αυτόν που με αγαπάει πιο πολύ απ όλους, Έτσι πιστεύω πως όπου και αν σταθεί είναι η ψυχή όλου του τόπου.
Είναι που ‘μαι ρεαλιστής Κι οι ουτοπίες με πνίγουν Τα όνειρά μου σταματούν Μόλις τα μάτια ανοίγουν Τι να σου πω για ποιους εχθρούς Για αλήθεια και για ψέμα Εδώ ήρθε εκείνη η στιγμή Να πολεμήσω εμένα Η κάθε μέρα που περνά άλλο ένα βιβλίο Άλλος ένας στίχος στο τρελοκομείο Χειμερία νάρκη, το τοπίο κρύο Βία πίσω από το θρανίο, δάσκαλοι με προσωπείο Κάγκελα παντού, φυλακή το σχολείο Δύσκολα όσα μ’ έκαναν να πω αντίο Lifestyle, σύγχρονοι αιχμάλωτοι Αφομοιώνει η μάζα παρασιτικό στοιχείο Ω ναι! Χάνεται η ιδιαιτερότητα Όμοιοι στην ποσότητα και σκάρτοι στην ποιότητα Μετά λες για προσωπικότητα... Ιδού νεοέλληνα η διαμελισμένη σου αθωότητα Ποια είναι τελικά αυτή η πραγματικότητα, αμφίβολο Ζώντας στον ελλαδικό περίβολο Ζιγκολό πολιτικοί δηλητήριο στο σύνολο Κι έκφραση ποσοτική, η μάρκα, η ράτσα, η δουλειά, το φαΐ Το όνομά μου είναι Ηλίας Ζώντας στο μεταίχμιο φθοράς και αφθαρσίας Διαλέγω να είμαι ρεαλιστής Και όχι φερέφωνο της υποκρισίας Είναι που ‘μαι ρεαλιστής Κι οι ουτοπίες με πνίγουν Τα όνειρά μου σταματούν Μόλις τα μάτια ανοίγουν Τι να σου πω δεν ξέρω πώς Μα πάντα νιώθω ξένος Να φταίει που είμαι ρομαντικός Κι απελευθερωμένος; Με μαθηματική ακρίβεια επιρρεπής Υπηρετώ την τέχνη αιώνια σαν εραστής Γκρίζες ζώνες και εγώ εδώ πολεμιστής Δακτυλοδεικτούμενος αντί ποιητής Ξέρω πως μία μέρα θα πεθάνω Οπότε φωτιά και ξύλο στο ρουφιάνο Όλοι οι φίλοι μου είναι αλήτες και κοπρίτες Την ηθική σας χαιρετίσαμε με τις νύχτες Τη μέρα που φάνηκε ο ήλιος στους φεγγίτες ήμουν λέρα Αρούρι στου υπονόμου τις μαύρες τρύπες Στα κινητά κοίταξαν οι εκαμίτες Καμένοι, χαζοί, στις κάνες μαργαρίτες Στη βιοπάλη ρε κωλόπαιδα δεν θα αντέχατε Γραφειοκράτες και όργανα Πλαστική ατμόσφαιρα κι έξαρση της βίας... Έτσι ήταν πάντα η μάσκα της δημοκρατίας Το όνομά μου είναι Ηλίας Ζώντας στο μεταίχμιο υποταγής και εξουσίας Διαλέγω να είμαι ρεαλιστής Και όχι φερέφωνο μιας υποκριτικής παιδείας! Τι να σου πω για ποια λεφτά; Τα λούσα δεν φτουράνε Αυτά να ‘ναι για τους λειψούς Που τη ζωή ξεχνάνε Και γίνε πια ρεαλιστής Γιατί οι ουτοπίες σε πνίγουν Τα όνειρά σου ξεκινούν Μόλις τα μάτια κλείνουν
Είναι που ‘μαι ρεαλιστής κι οι ουτοπίες με πνίγουν, τα όνειρά μου σταματούν μόλις τα μάτια ανοίγουν. Τι να σου πω για ποιους εχθρούς, για αλήθεια και για ψέμα, εδώ ήρθε εκείνη η στιγμή να πολεμήσω εμένα. Η κάθε μέρα που περνά άλλο ένα βιβλίο, άλλος ένας στίχος στο τρελοκομείο, χειμερία νάρκη, το τοπίο κρύο, βία πίσω από το θρανίο, δάσκαλοι με προσωπείο. Κάγκελα παντού, φυλακή το σχολείο, δύσκολα όσα μ’ έκαναν να πω αντίο, lifestyle, σύγχρονοι αιχμάλωτοι, αφομοιώνει η μάζα παρασιτικό στοιχείο. Ω ναι! Χάνεται η ιδιαιτερότητα, όμοιοι στην ποσότητα και σκάρτοι στην ποιότητα, μετά λες για προσωπικότητα... Ιδού νεοέλληνα η διαμελισμένη σου αθωότητα. Ποια είναι τελικά αυτή η πραγματικότητα, αμφίβολο, Ζώντας στον ελλαδικό περίβολο, ζιγκολό πολιτικοί δηλητήριο στο σύνολο κι έκφραση ποσοτική, η μάρκα, η ράτσα, η δουλειά, το φαΐ. Το όνομά μου είναι Ηλίας, ζώντας στο μεταίχμιο φθοράς και αφθαρσίας, διαλέγω να είμαι ρεαλιστής και όχι φερέφωνο της υποκρισίας Είναι που ‘μαι ρεαλιστής κι οι ουτοπίες με πνίγουν, τα όνειρά μου σταματούν μόλις τα μάτια ανοίγουν. Τι να σου πω δεν ξέρω πώς, μα πάντα νιώθω ξένος. Να φταίει που είμαι ρομαντικός κι απελευθερωμένος; Με μαθηματική ακρίβεια επιρρεπής υπηρετώ την τέχνη αιώνια σαν εραστής, γκρίζες ζώνες και εγώ εδώ πολεμιστής, δακτυλοδεικτούμενος αντί ποιητής. Ξέρω πως μία μέρα θα πεθάνω, οπότε φωτιά και ξύλο στο ρουφιάνο, όλοι οι φίλοι μου είναι αλήτες και κοπρίτες, την ηθική σας χαιρετίσαμε με τις νύχτες, τη μέρα που φάνηκε ο ήλιος στους φεγγίτες ήμουν λέρα, αρούρι στου υπονόμου τις μαύρες τρύπες, στα κινητά κοίταξαν οι εκαμίτες, καμένοι, χαζοί, στις κάνες μαργαρίτες. Στη βιοπάλη ρε κωλόπαιδα δεν θα αντέχατε γραφειοκράτες και όργανα, πλαστική ατμόσφαιρα κι έξαρση της βίας... έτσι ήταν πάντα η μάσκα της δημοκρατίας. Το όνομά μου είναι Ηλίας, ζώντας στο μεταίχμιο υποταγής και εξουσίας, διαλέγω να είμαι ρεαλιστής και όχι φερέφωνο μιας υποκριτικής παιδείας! Τι να σου πω για ποια λεφτά; Τα λούσα δεν φτουράνε. Αυτά να ‘ναι για τους λειψούς που τη ζωή ξεχνάνε. Και γίνε πια ρεαλιστής γιατί οι ουτοπίες σε πνίγουν, τα όνειρά σου ξεκινούν μόλις τα μάτια κλείνουν.
Αγαπάω ρε εισβο... Αγαπάω καψουρευομαι δε μπορώ να στο εξηγήσω... Τι έπος ήτανε αυτό το τραγούδι
Κάθε φορά που αλλάζει στην ❤ μου το ομορφότερο τραγούδι! Ο καλλιτέχνης πάντα είναι ίδιος, γι'αυτό επιλέγω να με δίπλα σε αυτόν που με αγαπάει πιο πολύ απ όλους, Έτσι πιστεύω πως όπου και αν σταθεί είναι η ψυχή όλου του τόπου.
Ευχαριστώ Λιάκο
Χαιρετισμούς από Αμβούργο!!!
Εισβο αλάνι για πάντα στην καρδιά μας
Πολύ ωραίο κομμάτι τραγούδι καλό προσπάθεια 💪👌🏆❤️
Underrated τραγούδι....
Εθνική κληρονομιά είσαι Λίακο να σε καλά εσύ και όσους αγαπάς κ σε αγαπάνε ;)
Είναι. Τέλειο σαγαπαμε
Υπέροχο, όλο το άλμπουμ είναι διαμάντι
❤️🙏
Σ αγαπώ!
Δύσκολα όσα μ’ έκαναν να πω αντίο ρε φίλε... Πολύ δύσκολα.
Πολύ ωραίο τραγουδι
❤❤❤❤❤❤❤❤
Είναι που ‘μαι ρεαλιστής
Κι οι ουτοπίες με πνίγουν
Τα όνειρά μου σταματούν
Μόλις τα μάτια ανοίγουν
Τι να σου πω για ποιους εχθρούς
Για αλήθεια και για ψέμα
Εδώ ήρθε εκείνη η στιγμή
Να πολεμήσω εμένα
Η κάθε μέρα που περνά άλλο ένα βιβλίο
Άλλος ένας στίχος στο τρελοκομείο
Χειμερία νάρκη, το τοπίο κρύο
Βία πίσω από το θρανίο, δάσκαλοι με προσωπείο
Κάγκελα παντού, φυλακή το σχολείο
Δύσκολα όσα μ’ έκαναν να πω αντίο
Lifestyle, σύγχρονοι αιχμάλωτοι
Αφομοιώνει η μάζα παρασιτικό στοιχείο
Ω ναι! Χάνεται η ιδιαιτερότητα
Όμοιοι στην ποσότητα και σκάρτοι στην ποιότητα
Μετά λες για προσωπικότητα...
Ιδού νεοέλληνα η διαμελισμένη σου αθωότητα
Ποια είναι τελικά αυτή η πραγματικότητα, αμφίβολο
Ζώντας στον ελλαδικό περίβολο
Ζιγκολό πολιτικοί δηλητήριο στο σύνολο
Κι έκφραση ποσοτική, η μάρκα, η ράτσα, η δουλειά, το φαΐ
Το όνομά μου είναι Ηλίας
Ζώντας στο μεταίχμιο φθοράς και αφθαρσίας
Διαλέγω να είμαι ρεαλιστής
Και όχι φερέφωνο της υποκρισίας
Είναι που ‘μαι ρεαλιστής
Κι οι ουτοπίες με πνίγουν
Τα όνειρά μου σταματούν
Μόλις τα μάτια ανοίγουν
Τι να σου πω δεν ξέρω πώς
Μα πάντα νιώθω ξένος
Να φταίει που είμαι ρομαντικός
Κι απελευθερωμένος;
Με μαθηματική ακρίβεια επιρρεπής
Υπηρετώ την τέχνη αιώνια σαν εραστής
Γκρίζες ζώνες και εγώ εδώ πολεμιστής
Δακτυλοδεικτούμενος αντί ποιητής
Ξέρω πως μία μέρα θα πεθάνω
Οπότε φωτιά και ξύλο στο ρουφιάνο
Όλοι οι φίλοι μου είναι αλήτες και κοπρίτες
Την ηθική σας χαιρετίσαμε με τις νύχτες
Τη μέρα που φάνηκε ο ήλιος στους φεγγίτες ήμουν λέρα
Αρούρι στου υπονόμου τις μαύρες τρύπες
Στα κινητά κοίταξαν οι εκαμίτες
Καμένοι, χαζοί, στις κάνες μαργαρίτες
Στη βιοπάλη ρε κωλόπαιδα δεν θα αντέχατε
Γραφειοκράτες και όργανα
Πλαστική ατμόσφαιρα κι έξαρση της βίας...
Έτσι ήταν πάντα η μάσκα της δημοκρατίας
Το όνομά μου είναι Ηλίας
Ζώντας στο μεταίχμιο υποταγής και εξουσίας
Διαλέγω να είμαι ρεαλιστής
Και όχι φερέφωνο μιας υποκριτικής παιδείας!
Τι να σου πω για ποια λεφτά;
Τα λούσα δεν φτουράνε
Αυτά να ‘ναι για τους λειψούς
Που τη ζωή ξεχνάνε
Και γίνε πια ρεαλιστής
Γιατί οι ουτοπίες σε πνίγουν
Τα όνειρά σου ξεκινούν
Μόλις τα μάτια κλείνουν
🔥🔥🔥🔥🔥🔥 απ' την Αμερική
Δίνεις πόνο Λιάκο,και δεν μας σκοτωνεις ,μας δυναμώνεις.
Τι να σου πω για τους εχθρούς για αλήθεια και για ψέμα..
Ελλάς μόνο μάγκες ζήτω η Ελλάς ωραίο τραγούδι
Να πολεμήσω εμένα
Είναι που ‘μαι ρεαλιστής
κι οι ουτοπίες με πνίγουν,
τα όνειρά μου σταματούν
μόλις τα μάτια ανοίγουν.
Τι να σου πω για ποιους εχθρούς,
για αλήθεια και για ψέμα,
εδώ ήρθε εκείνη η στιγμή
να πολεμήσω εμένα.
Η κάθε μέρα που περνά άλλο ένα βιβλίο,
άλλος ένας στίχος στο τρελοκομείο,
χειμερία νάρκη, το τοπίο κρύο,
βία πίσω από το θρανίο, δάσκαλοι με προσωπείο.
Κάγκελα παντού, φυλακή το σχολείο,
δύσκολα όσα μ’ έκαναν να πω αντίο,
lifestyle, σύγχρονοι αιχμάλωτοι,
αφομοιώνει η μάζα παρασιτικό στοιχείο.
Ω ναι! Χάνεται η ιδιαιτερότητα,
όμοιοι στην ποσότητα και σκάρτοι στην ποιότητα,
μετά λες για προσωπικότητα...
Ιδού νεοέλληνα η διαμελισμένη σου αθωότητα.
Ποια είναι τελικά αυτή η πραγματικότητα, αμφίβολο,
Ζώντας στον ελλαδικό περίβολο,
ζιγκολό πολιτικοί δηλητήριο στο σύνολο
κι έκφραση ποσοτική, η μάρκα, η ράτσα, η δουλειά, το φαΐ.
Το όνομά μου είναι Ηλίας,
ζώντας στο μεταίχμιο φθοράς και αφθαρσίας,
διαλέγω να είμαι ρεαλιστής
και όχι φερέφωνο της υποκρισίας
Είναι που ‘μαι ρεαλιστής
κι οι ουτοπίες με πνίγουν,
τα όνειρά μου σταματούν
μόλις τα μάτια ανοίγουν.
Τι να σου πω δεν ξέρω πώς,
μα πάντα νιώθω ξένος.
Να φταίει που είμαι ρομαντικός
κι απελευθερωμένος;
Με μαθηματική ακρίβεια επιρρεπής
υπηρετώ την τέχνη αιώνια σαν εραστής,
γκρίζες ζώνες και εγώ εδώ πολεμιστής,
δακτυλοδεικτούμενος αντί ποιητής.
Ξέρω πως μία μέρα θα πεθάνω,
οπότε φωτιά και ξύλο στο ρουφιάνο,
όλοι οι φίλοι μου είναι αλήτες και κοπρίτες,
την ηθική σας χαιρετίσαμε με τις νύχτες,
τη μέρα που φάνηκε ο ήλιος στους φεγγίτες ήμουν λέρα,
αρούρι στου υπονόμου τις μαύρες τρύπες,
στα κινητά κοίταξαν οι εκαμίτες,
καμένοι, χαζοί, στις κάνες μαργαρίτες.
Στη βιοπάλη ρε κωλόπαιδα δεν θα αντέχατε
γραφειοκράτες και όργανα,
πλαστική ατμόσφαιρα κι έξαρση της βίας...
έτσι ήταν πάντα η μάσκα της δημοκρατίας.
Το όνομά μου είναι Ηλίας,
ζώντας στο μεταίχμιο υποταγής και εξουσίας,
διαλέγω να είμαι ρεαλιστής
και όχι φερέφωνο μιας υποκριτικής παιδείας!
Τι να σου πω για ποια λεφτά;
Τα λούσα δεν φτουράνε.
Αυτά να ‘ναι για τους λειψούς
που τη ζωή ξεχνάνε.
Και γίνε πια ρεαλιστής
γιατί οι ουτοπίες σε πνίγουν,
τα όνειρά σου ξεκινούν
μόλις τα μάτια κλείνουν.