Χορός Κωνσταντινουπολιτών υπό Θρ Στανίτσα - Τροπάριον Κασσιανής, Κων. Πρίγγου
Вставка
- Опубліковано 16 жов 2015
- Πρόκειται για το Δοξαστικό των Αποστίχων των Αίνων της Μεγάλης Τετάρτης «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις...», γνωστό και ως «Τροπάριον της Κασσιανής» από το όνομα της υμνογράφου του Κασσίας μοναχής ή Κασσιανής. Η μελοποίηση ανήκει στον αοίδιμο Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντίνο Πρίγγο και αποτελεί σύντμηση της μελοποιήσεως του Πέτρου Λαμπαδαρίου του Πελοποννησίου.
Στην παρούσα ανάρτηση παρατίθεται η ηχογράφηση του μέλους αυτού από τη μεγάλη χορωδία του Συνδέσμου Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως στην εκδήλωση για το Ιωβηλαίον του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Μ.τ.Χ.Ε. Κωνσταντίνου Πρίγγου. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στις 21 Ιανουαρίου 1962. Το χορό διηύθυνε ο Άρχων Πρωτοψάλτης της Μ.τ.Χ.Ε. Θρασύβουλος Στανίτσας.
Το κείμενο παρατίθεται από την έκδοση του Κωνσταντίνου Πρίγγου «Πατριαρχική Φόρμιγξ - Μεγάλη Εβδομάς». Είναι δε το μοναδικό μέλος του εν γένει εντύπου έργου του Πρίγγου, μαζί με το αργότερο μέλος του Πέτρου, στα οποία τοποθετεί ισοκρατήματα και γι' αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Στο βίντεο τα ισοκρατήματα παρατίθενται με ερυθρά μελάνη για να ξεχωρίζουν από το κυρίως μέλος.
Δε χορταίνω να το ακούω..... είναι τόσο τέλεια η ερμηνεία!!!
Συγχαρητήρια σε όλα τα μέλη της χορωδίας . Εξαιρετική ερμηνεία και απόδοση.
Πρόκειται για μια μια μνημειακή ερμηνεία ενός κλασικού μουσικού έργου όπως ειναι αυτή η εκδοχή του έργου της Κασσιανής. Μια ερμηνεία πολύ πιο μπροστά από την εποχή της και έτη φωτός από παρόμοιες νεότερες σε σχέση με αυτή. Μιλάμε για ερμηνεία και όχι για μετροφωνια. Αν και το σύντομο μέλος εντούτοις και το μουσικό κείμενο και η ερμηνεία εμπερικλειουν σε βαθμό μια κατασταλαγμένη εμπειρία αιώνων τόσο όσον αφορά την γραφή αλλά και όσον αφορά την εκτέλεση του μέλους. Ο Θρασυβουλος Στανιτσας ειναι αυτός που και ως μονωδος αλλά και ως διευθυντής-διδάσκαλος της χορωδίας δημιούργησε αριστοτεχνικά κάτι που κατά την γνώμη μου θα μείνει αξεπέραστο, αναλλοίωτο στην φθορά του χρόνου και άρα κατά τούτο αθάνατο. Γενικότερα το έργο του Στανιτσα θα μείνει ανερμήνευτο για πάντα όσον φυσικά και η ερμηνευτική δεινότητα του ιδιου. Κατά τούτο και η πολεμική του τύπου ο Στανιτσας τραγούδαγε η έλεγε αμανέδες. Κάθε μηδενικό μηδενίζει τα πάντα για να μπορέσει έτσι να πείσει αυταπατωμενο για την (μηδενική) αξία του.
Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω απολύτως μαζί σας! Μόνο που δεν ξέρω αν η ερμηνεία ήταν μπροστά από την εποχή της ή αν η εποχή μας είναι πίσω από το επίπεδο ερμηνείας της εποχής εκείνης. Και άλλες χορωδίες της εποχής άγγιζαν αντίστοιχα ερηνευτικά ύψη. Τότε, βέβαια, υπήρχαν ΨΑΛΤΕΣ. Σήμερα νομίζουμε όλοι πως τα ξέρουμε όλα, αλλά η τέχνη έχει πάρει τον κατήφορο και δε σταματά...
Ποια πιο άξια χορωδία ανθρώπων για να ψάλλει στον παράδεισο;