Չ'ատել

Երբ մտքերդ խառն են
Ու նստած ես տունը
Քեզ գրկում է միայն ատելությունը
Ես կասեի դուրս արի
Դուրս արիԱրի քայլենք
Բայց չունեմ այդ տարբերակը
Ես գիտեմ որ միայն ես կարող եմ ինձ օգնել
Բայց երևի չունեմ այդ ցանկությունը
Կամ էլ իմաստությունը դեռ
Իմ սեղանին միշտ կարելի է գտնել
Երեկվա կիսատ թողած գինին
Ես ինքս ինձ խոստանում եմ որ էլ չեմ վնասելու
Բայց անում եմ ճիշտ հակառակը
Երևի այդպես է մտաժված իմ կերպարի կյանքը
Որ երկրորդ փուլում սովորեշ սիրել ինձ
Պիտի առաջինում երևի ատեմ ուժեղ
Դու փորձում ես ինձ օգնել բայց ամեն ինչ ավելի է վատանում
Ես որոշել եմ որ մենք նման չենք
Որ մենակ մնամ կամ էլ փախչեմ
Ես մտել էի այս ամենի մեջ մեկ ոտքով
Բայց հիմա մինչև վիզս խրված եմ
Ամեն ինչ ավարտվում է մի օր
Ինչպես կարագն ու հացը
Ինչպես անձրևն ու թացը
Ինչպես միտքն ու երկխոսությունը։
Բայց մեր սեփական եսին չհասկանալու ուղին անվերջությունն է։