1. Худованд ва як китоб барои ҳидояти ҳама Худованд Қуръонро барои ҳидоят ва роҳнамоии тамоми инсонҳо нозил кард. Аммо, оё ту, ки ин қадар шубҳа мекунӣ, як саҳифаи онро бо ақлу адолат хондаӣ? На, ту танҳо туҳмат мезанӣ, зеро ҳақиқат туро метарсонад. Қуръон инсонҳоро ба раҳмат, адолат ва осоиш даъват мекунад, аммо ту, ки бо дил пур аз кина ва нафрат ҳастӣ, аз ҳидоят бехабарӣ. Худованд инсонро бо ақл ва иродаи озод офарид. Магар гуноҳи Худо аст, ки ту ақлатро истифода намебарӣ? 2. Канизу асирон дар Ислом Ту аз “каниз” ҳарф мезанӣ, аммо намедонӣ, ки Ислом ғуломдориро тадриҷан барҳам зад. Асирон дар он замон воқеияти ҷангҳо буданд, на ихтироъи Ислом. Баръакс, Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) ба озод кардани ғуломон ташвиқ карданд ва онҳоро ба шарифи инсонӣ баргардонданд. Каниздорӣ дар фарҳангҳои пешини ту он қадар умумӣ буд, ки занонро мисли мол мефурӯхтанд. Ҳол он ки Ислом онҳоро аз ин ҳолат раҳо кард. 3. Туҳмат ба Худованд Ту, ки аз Худо ва китобаш шубҳа дорӣ, аввал ба худат нигоҳ кун. Оё ту, ки ҳеҷ чиз офарида наметавонӣ, ҳақ дорӣ, ки аз офаридгори осмонҳо ва замин савол бигирӣ? Магар ту, ки ҳатто як мӯрчаро зинда карда наметавонӣ, дар ҷои пурсидани иродаи Худо ҳастӣ? Худованд ҳикматеро меофарад, ки танҳо доноён онро мефаҳманд, на чоҳилон мисли ту, ки ба ҷои омӯзиш туҳмат мезанӣ. 4. Ҷоҳилони мисли ту аз Ислом метарсанд Ту ва монанди ту аз Ислом нафрат доред, зеро медонед, ки Ислом дини ҳақ аст ва он ҷаҳолати шуморо фош мекунад. Ту дар туҳматҳои худ оҷиз ҳастӣ ва ҳар чизеро, ки нафси заифат ба ту мегӯяд, такрор мекунӣ. Аммо ҳақиқат ҳамеша бар ботил ғолиб хоҳад шуд. 5. Ислом аз ҷаҳолат раҳонид, на мисли ту, ки онро идома медиҳӣ Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) дунёро аз ҷаҳолат ва зулм наҷот доданд, инсонҳоро ба эҳтиром ва адолат даъват карданд. Аммо ту, ки аз ин ҳама дур ҳастӣ, суханҳои ботили худро ҳамчун далел пешниҳод мекунӣ. Хулоса: Суханони ту саршор аз ҷаҳолат ва туҳмат аст. Ба ту мегӯям: агар илм ва фаҳм дошта бошӣ, аввал таърихи ҳақиқиро омӯз. Агар надорӣ, пас хомӯш бош, зеро ҷаҳолати ту фош шуданро идома медиҳад. Дар назди ҳақиқат сафсатагӯӣ накун, зеро он туро бештар шармсор хоҳад кард. (Админи шабака)
Ба ту мегӯям, ки пеш аз ҳарф задан, аввал худро бине! Ҷаҳолатат ба дараҷае расидааст, ки на дин дорӣ ва на инсоф, аммо бо забони ифлоси худ муқаддастарин арзишҳоро таҳқир мекунӣ. Оё дарк мекунӣ, ки дар куҷоӣ ва бо кӣ сару кор дорӣ? 1. Ту аз дин ҳарф мезанӣ? Шахсе, ки ягон пайванд бо маънавият надорад, ҳақ надорад дар бораи дин баҳс кунад. Даҳони ту, ки аз ҷаҳолат ва бефаҳмӣ пур аст, аз Ислом ва таълимоти он мегӯяд? Пеш аз он ки забони ифлоси худро ба муқаддасоти Худо боз кунӣ, фикр кун: чӣ кардаӣ, ки ин қадар дар гуноҳ ғарқ шудаӣ? 2. Куръонро танқид мекунӣ? Куръон ба ҳамаи паёмбарон эҳтиром мегузорад ва таълимоти онҳоро идома медиҳад. Ту бошӣ, бо ҷаҳолати худ онҳоро “дуздӣ” меномӣ? На ту аз таърихи динҳо хабар дорӣ, на аз фарҳанги маънавӣ. Куръон роҳи рост, адолат ва ҳаёти солимро нишон додааст. Агар ин ҳақиқатро намебинӣ, ин мушкили ақлониву ахлоқии худат аст. 3. “Кушед ва сар буред”? Шармовар аст, ки чунин суханони иғвоангезро мегӯӣ! Ислом ҳаргиз қатлу кушторро ташвиқ накардааст, балки бар зидди зулму ҷиноят бархостааст. Ту, ки ин суханонро баён мекунӣ, ё худ аз таърих хабар надорӣ, ё қасдан ҳақиқатро таҳриф мекунӣ. Шумо кӣ ҳастед, ки ба муқаддасоти Худо ангуштзанӣ кунед? 4. Даҳони худро банд кун! Ба ҷойи ин ки бо ҷаҳолати худ сухан гӯӣ, аввал дар бораи худ фикр кун. Ба оина нигар ва пурс: ман кӣ ҳастам? Шахсе, ки на дониш дорад, на виҷдон, ва на инсоф, бояд хомӯш нишинад. Зеро ҳар калимаи ту туҳматест, ки ту аз пасаш ҷавоб хоҳӣ дод. 5. Сарзамин аз они Худост! Ту, ки аз “сарзамини аҷдодӣ” мегӯӣ, бояд донӣ, ки замин на аз они ту аст, на аз ман, балки аз они Худост. Агар имон надорӣ, пас ҳаққи сухан гуфтан ҳам надорӣ. Агар ту ба Худо нафрат дорӣ, ин мушкили шахсии туст. Аммо ҳақ надорӣ дигаронро бо ҷаҳолати худ озор диҳӣ. 6. Ҳушдор ба ту: Даҳонатро эҳтиёт кун, зеро ҳар туҳмату беэҳтиромӣ, ки ба муқаддасоти Ислом мекунӣ, бе ҷавоб нахоҳад монд. Ту, ки худатро ба ҷойгоҳи доварӣ гузоштаӣ, бояд донӣ: ҳар калимаи ту бар алайҳи худат гувоҳӣ медиҳад. Ин ҷаҳолатат на танҳо туро шарманда мекунад, балки ту ба таърихи худ низ хиёнат мекунӣ. Ба ҷои ин ки иғвоангезӣ кунӣ, хомӯш бош ва ҷаҳолати худро ба дигарон нишон надеҳ! (Админи шабака)
Аввалан, ту, ки аз вичдон сухан мегӯӣ, аввал худро дар оина бин ва пурс, ки оё воқеан вичдон дорӣ? Агар вичдон медоштӣ, чунин туҳматҳои беасосро намезадӣ ва аз гуфтору рафтори беадабона худдорӣ мекардӣ. 1. Илм омӯз ва ҷаҳонро бо ақл бингар! Ту, ки аз таърих ва дин сухан мегӯӣ, ҳатто саводи лозим барои баҳс кардан надорӣ. На шароити таърихиро мефаҳмӣ, на забони дурустро истифода мебарӣ. Пеш аз он ки даъвои танқид ва ҳақиқат кунӣ, аввал бифаҳм, ки сухан гуфтан ва навиштан бо масъулият чист. Ҷаҳл ва надонистан гуноҳ нест, аммо худатро донишманд нишон додан бо ҳамин ҳолатат танҳо шармандагист. 2. Замин ва офариниш аз они Худованд аст Замине, ки дар он ту нафас мекашӣ, на аз они “аждодон”-и туст ва на аз они ту. Ин заминро Худованд офаридааст ва онро ба инсонҳо ато кардааст, то ки бо адолат ва эҳтиром зиндагӣ кунанд. Ту, ки имон ба Худо надорӣ, чӣ гуна ҳақ дорӣ, ки аз “замини аждодон” сухан гӯӣ? Шахсе, ки ба офаридгори замину осмон куфр мегӯяд, дар ҳақиқат худ аз зинда буданаш шарманда бояд шавад, на даъвои моликият кунад. 3. “Куштор ва тороҷ” -ро фаҳмиданат аз ҷаҳолат аст Ту аз “дин, ки боиси куштор шудааст,” сухан мегӯӣ, аммо ба таърихи воқеӣ нигоҳ накардӣ. Ҳар ҷомеае, ки бе дин ва бе раҳмат мондааст, ба ботил ва зулм ғарқ шудааст. Ислом баръакси туҳматҳои туст, адолат, баробарӣ ва раҳматро ба ҷаҳониён овард. Он чи ту “кӯчиш” ва “тороҷ” мегӯӣ, бештар аз ҷаҳолати худи мардум ва кинаварзии монанди туст. 4. Ислом дини ҳаёт аст, на ҷаҳолат Ту, ки дини Исломро танқид мекунӣ, ҳеҷ чиз аз таълимоти онро нафаҳмидаӣ. Ислом инсонро аз ҷаҳолат, фитна ва беадолатӣ берун овард ва ҷаҳониёнро ба адолат, илм ва маданият роҳнамоӣ кард. Магар ҷаҳолат дар ту нест, ки ба ҷои омӯзиш ва таҳқиқ, танҳо туҳмат мезанӣ? 5. Ҷавоби охирин: Ба ту мегӯям, ки агар ҳақиқатро меҷӯӣ, аввал илм омӯз, забони рост бигӯ ва бо дониш сӯҳбат кун. Ҳар шахсе, ки бе имон ва бе одоб дар баробари динҳои ҳақиқӣ меистад, худашро шарманда мекунад, на дини Худоро. Ва агар наметавонӣ бо ҳурмат сӯҳбат кунӣ, пас беҳтар аст, ки хомӯш бошӣ, то ҷаҳолати худро камтар нишон диҳӣ. (Админи шабака)
Хуш ба холатон эй варисони Пайомбар (с.а.с)Худо умратноро дароз кунад аз барои Аллох шуморо дустмедорам. Худоё Рахмат кунад Падару Модари шуморо амин.
Аллах аз шумо Рози бошад эшон дуогу бошен дар хаки гарибо эшон
Асалому алайкум 😢Илтимос боби эшон як мавзу дар бораи мухабати Аллоҳ ба банда
ХУДО Аз шумохо Рози бошад омин🥲
МашаАллох Чазакаллоху хайран Устодчон Аллох аз шумо рози бошад
Алҳамдулиллаҳ😢😢😢😢
👍👍👍класс
Рахмат бар падарат бобои Эшон
Эшони нуридинчона баромади навуш боша дар Кадом шахрай
Ича Санкт петрбур хаст соли мумкин 2012.хо хата накунам
Асалому алайкум ман дуо гу шумою ватан астам Аллоху Акбар🤲
❤🤲🤲🤲🤲🤲🤲👍👍👍👍👍
🤝🤝🤝🤲🤲🤲🤲🤲🤲🤲
БИГЗОР БИГИРЯМ КИ ИНШОАЛОҲ АЗ ШОДИ ИНҚАДАР СУХАНРОНИИ БОШИРА БАРОИ ФОИДАИ ҲАМАИ. МУСАЛМОН
Асалому алайкум бародаро лайка гузорен видо пахн шава нахо барои раксу бози 100000 лайк барои сухани аллох ва расулу?????
❤❤😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊🤗🤗🤭🫢🫣🤫💯💯💯💬💯💯💯💯💯💯💯🤲🤲🤲🤲🤲🤲🤲🤲
❤❤❤
ХУДО, КИ АЗ АВВАЛИ ДУНЁ ТО БА ОХИРИ ДУНЁ АЗ ХАМА ЧИЗ БО ХАБАР БУД ЧАРО ТАНХО ЯК КИТОБ НАОФАРИД, КИ МАРДУМ ЯКДИГАРРО НАКУШАНД, БИСЁР МАСЪАЛАХОЕ ДАР КУРЪОН ХАСТ, КИ САВОЛХОРО ХАЛК МЕКУНАД АЗ КАБИЛИ СУРАИ НИСО ВА ЧАНДИН СУРАХОИ ДИГАР, КИ КАНИЗ ВА АСИР ДОШТАНРО ТАРГИБ МЕКУНАД.
ЧАРО ХУДО ХОХАРОНУ ДУХТАРОНИ НАМОЯНДАХОИ ДИГАР ДИНХОРО КАНИЗ Ё АСИРИ МУЛЛОХО БИКУНАД.
1. Худованд ва як китоб барои ҳидояти ҳама
Худованд Қуръонро барои ҳидоят ва роҳнамоии тамоми инсонҳо нозил кард. Аммо, оё ту, ки ин қадар шубҳа мекунӣ, як саҳифаи онро бо ақлу адолат хондаӣ? На, ту танҳо туҳмат мезанӣ, зеро ҳақиқат туро метарсонад. Қуръон инсонҳоро ба раҳмат, адолат ва осоиш даъват мекунад, аммо ту, ки бо дил пур аз кина ва нафрат ҳастӣ, аз ҳидоят бехабарӣ. Худованд инсонро бо ақл ва иродаи озод офарид. Магар гуноҳи Худо аст, ки ту ақлатро истифода намебарӣ?
2. Канизу асирон дар Ислом
Ту аз “каниз” ҳарф мезанӣ, аммо намедонӣ, ки Ислом ғуломдориро тадриҷан барҳам зад. Асирон дар он замон воқеияти ҷангҳо буданд, на ихтироъи Ислом. Баръакс, Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) ба озод кардани ғуломон ташвиқ карданд ва онҳоро ба шарифи инсонӣ баргардонданд. Каниздорӣ дар фарҳангҳои пешини ту он қадар умумӣ буд, ки занонро мисли мол мефурӯхтанд. Ҳол он ки Ислом онҳоро аз ин ҳолат раҳо кард.
3. Туҳмат ба Худованд
Ту, ки аз Худо ва китобаш шубҳа дорӣ, аввал ба худат нигоҳ кун. Оё ту, ки ҳеҷ чиз офарида наметавонӣ, ҳақ дорӣ, ки аз офаридгори осмонҳо ва замин савол бигирӣ? Магар ту, ки ҳатто як мӯрчаро зинда карда наметавонӣ, дар ҷои пурсидани иродаи Худо ҳастӣ? Худованд ҳикматеро меофарад, ки танҳо доноён онро мефаҳманд, на чоҳилон мисли ту, ки ба ҷои омӯзиш туҳмат мезанӣ.
4. Ҷоҳилони мисли ту аз Ислом метарсанд
Ту ва монанди ту аз Ислом нафрат доред, зеро медонед, ки Ислом дини ҳақ аст ва он ҷаҳолати шуморо фош мекунад. Ту дар туҳматҳои худ оҷиз ҳастӣ ва ҳар чизеро, ки нафси заифат ба ту мегӯяд, такрор мекунӣ. Аммо ҳақиқат ҳамеша бар ботил ғолиб хоҳад шуд.
5. Ислом аз ҷаҳолат раҳонид, на мисли ту, ки онро идома медиҳӣ
Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) дунёро аз ҷаҳолат ва зулм наҷот доданд, инсонҳоро ба эҳтиром ва адолат даъват карданд. Аммо ту, ки аз ин ҳама дур ҳастӣ, суханҳои ботили худро ҳамчун далел пешниҳод мекунӣ.
Хулоса:
Суханони ту саршор аз ҷаҳолат ва туҳмат аст. Ба ту мегӯям: агар илм ва фаҳм дошта бошӣ, аввал таърихи ҳақиқиро омӯз. Агар надорӣ, пас хомӯш бош, зеро ҷаҳолати ту фош шуданро идома медиҳад. Дар назди ҳақиқат сафсатагӯӣ накун, зеро он туро бештар шармсор хоҳад кард.
(Админи шабака)
@TURAJONTV
ШУМО ХАМАРО БО ДИЛЕ ПУР АЗ КИНАВУ УКУБАТ МУТАХАМ МЕКУНЕД, ЛЕКИН КАСАМ БА ВИЧДОНАМ ДАР КУРЪОН 80% АЗ ИБРОХИМУ МУСОВУ ДИГАР ПАЙГАМБАРОН ХАСТАНД АЗ ПАЙГАМБАРАТОН ТАНХО ЯК ЧАНД СУХАНЕ АЗ КАДОМ ОЛИМЕ АЗ ХАМОН ЗАМОНХО ДУЗДИДАШУДАРО БА НОМИ ХУДАШ ДАРЧ КАРДААСТ, ДИГАР ОН ЧИЗЕ, КИ МАН ХОНДАМ ""ИНРО БИКУШЕД ТО КОФАР АСТ, ОНРО САР БИБУРЕД, КИ БА МО ИТОАТ НАМЕКУНАД, ВАЙРО ШАЛЛОК БИЗАНЕД, КИ БА МО БОЧ НАМЕДИХАД""" ИНХО БУДАНДУ ХАЛОС БАРОДАРАМ.
МАГАР ИН АМАЛХОИ ПАЙГАМБАРАТОН БОИСИ КИНАВУ УКУБАТ ДАР ДИЛХОИ ДИГАРОН НАМЕШАВАД.
ЯК АМАЛИ ПАЙГАМБАРАТОН, КИ ИМРУЗ ГАЗАРО БА ДУЗАХЕ, КИ ШУМО МЕГУЕД, ДАР ИН ДУНЁ ТАБДИЛ ДОДААСТ, КИ ЯХУДИЁНРО ТО КИЁМАТИ ХУДАШ ДУШМАНИ МУСАЛМОНХО ТАВСИФ КАРД ВА 900 МАРДИ ЯХУДИРО ДАР БОЗОРИ МАДИНА БО КОРДИ КУНД ХАЛОЛ НАКАРД?
Ба ту мегӯям, ки пеш аз ҳарф задан, аввал худро бине! Ҷаҳолатат ба дараҷае расидааст, ки на дин дорӣ ва на инсоф, аммо бо забони ифлоси худ муқаддастарин арзишҳоро таҳқир мекунӣ. Оё дарк мекунӣ, ки дар куҷоӣ ва бо кӣ сару кор дорӣ?
1. Ту аз дин ҳарф мезанӣ?
Шахсе, ки ягон пайванд бо маънавият надорад, ҳақ надорад дар бораи дин баҳс кунад. Даҳони ту, ки аз ҷаҳолат ва бефаҳмӣ пур аст, аз Ислом ва таълимоти он мегӯяд? Пеш аз он ки забони ифлоси худро ба муқаддасоти Худо боз кунӣ, фикр кун: чӣ кардаӣ, ки ин қадар дар гуноҳ ғарқ шудаӣ?
2. Куръонро танқид мекунӣ?
Куръон ба ҳамаи паёмбарон эҳтиром мегузорад ва таълимоти онҳоро идома медиҳад. Ту бошӣ, бо ҷаҳолати худ онҳоро “дуздӣ” меномӣ? На ту аз таърихи динҳо хабар дорӣ, на аз фарҳанги маънавӣ. Куръон роҳи рост, адолат ва ҳаёти солимро нишон додааст. Агар ин ҳақиқатро намебинӣ, ин мушкили ақлониву ахлоқии худат аст.
3. “Кушед ва сар буред”?
Шармовар аст, ки чунин суханони иғвоангезро мегӯӣ! Ислом ҳаргиз қатлу кушторро ташвиқ накардааст, балки бар зидди зулму ҷиноят бархостааст. Ту, ки ин суханонро баён мекунӣ, ё худ аз таърих хабар надорӣ, ё қасдан ҳақиқатро таҳриф мекунӣ. Шумо кӣ ҳастед, ки ба муқаддасоти Худо ангуштзанӣ кунед?
4. Даҳони худро банд кун!
Ба ҷойи ин ки бо ҷаҳолати худ сухан гӯӣ, аввал дар бораи худ фикр кун. Ба оина нигар ва пурс: ман кӣ ҳастам? Шахсе, ки на дониш дорад, на виҷдон, ва на инсоф, бояд хомӯш нишинад. Зеро ҳар калимаи ту туҳматест, ки ту аз пасаш ҷавоб хоҳӣ дод.
5. Сарзамин аз они Худост!
Ту, ки аз “сарзамини аҷдодӣ” мегӯӣ, бояд донӣ, ки замин на аз они ту аст, на аз ман, балки аз они Худост. Агар имон надорӣ, пас ҳаққи сухан гуфтан ҳам надорӣ. Агар ту ба Худо нафрат дорӣ, ин мушкили шахсии туст. Аммо ҳақ надорӣ дигаронро бо ҷаҳолати худ озор диҳӣ.
6. Ҳушдор ба ту:
Даҳонатро эҳтиёт кун, зеро ҳар туҳмату беэҳтиромӣ, ки ба муқаддасоти Ислом мекунӣ, бе ҷавоб нахоҳад монд. Ту, ки худатро ба ҷойгоҳи доварӣ гузоштаӣ, бояд донӣ: ҳар калимаи ту бар алайҳи худат гувоҳӣ медиҳад. Ин ҷаҳолатат на танҳо туро шарманда мекунад, балки ту ба таърихи худ низ хиёнат мекунӣ.
Ба ҷои ин ки иғвоангезӣ кунӣ, хомӯш бош ва ҷаҳолати худро ба дигарон нишон надеҳ!
(Админи шабака)
БОБОИ ЭШОН НА ТУ МЕДОНИ НА ПАЙГАМБАРАТ МЕДОНИСТ!
ПАЙГАМБАРАТ ФАКАТ ДАР ПАЙИ КУШТАНУ КАТЛИ ДИГАР МАРДУМОН БУД ТО МОЛИКИЯТАШОНРО ХАМЧУН ГАНИМАТИ ЧАНГИ МУСОДИРА ВА ГАСБ НАМОЯД.
ДАР ХУДИ КУРЪОН БА ВАЗОХАТ ОМАДААСТ, КИ ПАЙГАМБАР БЕСАВОД БУД.
Суханони шумо нишонаи нафрат, ҷоҳилият ва бесаводӣ ҳастанд. Аввалан, шумо на Қуръонро мефаҳмед, на таърихи Паёмбари акрам (саллаллоҳу алайҳи ва саллам)-ро медонед. Бо чунин сафсатаҳо танҳо нодонии худро нишон медиҳед. Биёед, ба суханони шумо бо далел ҷавоб диҳем, то худатон бубинед, ки ин ҳарфҳо то куҷо ботиланд.
1. “Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) дар пайи куштан буд”:
Шумо таърихро намедонед ва худро гӯё таърихдон нишон медиҳед. Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) бештари ҳаёташонро дар Макка бо сабру таҳаммул гузаронданд, гарчанде ки мушрикон ӯро таҳқир мекарданд, пайравонашро шиканҷа медоданд ва куштан мехостанд. Танҳо баъд аз он, ки зулми мушрикон аз ҳад гузашт, Ислом иҷозати ҷангро барои ҳифзи худ дод. Ҷиҳод дар Ислом на барои зулм, балки барои адолат ва ҳифзи ҳақиқат аст.
Шумо, ки аз “ганимат” сухан мекунед, оё медонед, ки молҳои ба дастомада аз ҷанг барои фақирон, ятимон ва эҳтиёҷмандон тақсим мешуд? Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳеҷ гоҳ барои худ молу сарват ҷамъ накардаанд. Ӯ дар фақру зӯҳд зиндагӣ кард ва замоне ки аз ин дунё рафт, аз худ танҳо ду пораи либос ва як хоначаи хоксор гузошт. Оё ин нишонаи “сарватхоҳӣ” аст, ки шумо иддао мекунед?
2. “Паёмбар бесавод буд”:
Оре, Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) хондану навиштан намедонистанд, аммо ин ба ҷои айб, далели муъҷиза буд. Қуръон, ки бо як забони баланд ва фасеҳ нозил шудааст, аз ҷониби шахсе оварда шуд, ки на дар мактаб хонда буд ва на дар назди муаллим таълим гирифта буд. Ин худ далели возеҳест, ки Қуръон сухани Аллоҳ аст, на ихтирои инсон. Агар шумо бо “бесаводӣ”-и ӯ чунин мушкил доред, пас чаро наметавонед ба мисли ӯ як китоб биёред?
3. “Паёмбар моликияти дигаронро мусодира мекард”:
Ин туҳмати паст аст. Ислом ҳамеша моликияти шахсиро ҳифз кардааст. Ҷангҳои Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) танҳо бар зидди онҳое буданд, ки Исломро нобуд кардан мехостанд. Баръакс, Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳангоми фатҳи Макка, ки душманони ӯро бе ягон муқовимат таслим кард, онҳоро бахшид ва амнияти онҳо ва моликияташонро ҳифз намуд. Оё ин “зулм” аст, ки шумо иддао мекунед?
Хулоса:
Суханҳои шумо на бо далел асос доранд ва на бо мантиқ. Онҳо аз нафрат, бесаводӣ ва ҷоҳилият сарчашма мегиранд. Шумо мехоҳед бо чунин сафсатагӯӣ ҳақиқатро тағйир диҳед, аммо ҳақиқат ҳамеша равшан аст: Паёмбар Муҳаммад (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) раҳмат барои оламиён буданд ва Ислом дини адолат, ахлоқ ва ҳақиқат аст.
Ба ҷои ин ки худро расво кунед, омӯзед, фикр кунед ва ба воқеият рӯй оред. Ҳарф задан осон аст, аммо ҳақиқат гуфтан ҷасорат мехоҳад, ва он ҷасорат дар шумо нест.
(Админи шабака)
@@TURAJONTV
БА ВИЧДОНАМ КАСАМ МАН БА ХЕЧ КАСЕ НАФРАТ НАДОРАМ.
ТАНХО ДИНЕ, КИ БОИСИ КАТЛУ КУШТОРИ НАСЛХОИ ГУЗАШТА ВА ТОРОЧУ НОБУДИИ САРЗАМИНИ АЧДОДИИ МАН ШУДААСТ, МЕХОХАМ ТАНКИД КУНАМ, МАГАР МАН ХАК НАДОРАМ?
Аввалан, ту, ки аз вичдон сухан мегӯӣ, аввал худро дар оина бин ва пурс, ки оё воқеан вичдон дорӣ? Агар вичдон медоштӣ, чунин туҳматҳои беасосро намезадӣ ва аз гуфтору рафтори беадабона худдорӣ мекардӣ.
1. Илм омӯз ва ҷаҳонро бо ақл бингар!
Ту, ки аз таърих ва дин сухан мегӯӣ, ҳатто саводи лозим барои баҳс кардан надорӣ. На шароити таърихиро мефаҳмӣ, на забони дурустро истифода мебарӣ. Пеш аз он ки даъвои танқид ва ҳақиқат кунӣ, аввал бифаҳм, ки сухан гуфтан ва навиштан бо масъулият чист. Ҷаҳл ва надонистан гуноҳ нест, аммо худатро донишманд нишон додан бо ҳамин ҳолатат танҳо шармандагист.
2. Замин ва офариниш аз они Худованд аст
Замине, ки дар он ту нафас мекашӣ, на аз они “аждодон”-и туст ва на аз они ту. Ин заминро Худованд офаридааст ва онро ба инсонҳо ато кардааст, то ки бо адолат ва эҳтиром зиндагӣ кунанд. Ту, ки имон ба Худо надорӣ, чӣ гуна ҳақ дорӣ, ки аз “замини аждодон” сухан гӯӣ? Шахсе, ки ба офаридгори замину осмон куфр мегӯяд, дар ҳақиқат худ аз зинда буданаш шарманда бояд шавад, на даъвои моликият кунад.
3. “Куштор ва тороҷ” -ро фаҳмиданат аз ҷаҳолат аст
Ту аз “дин, ки боиси куштор шудааст,” сухан мегӯӣ, аммо ба таърихи воқеӣ нигоҳ накардӣ. Ҳар ҷомеае, ки бе дин ва бе раҳмат мондааст, ба ботил ва зулм ғарқ шудааст. Ислом баръакси туҳматҳои туст, адолат, баробарӣ ва раҳматро ба ҷаҳониён овард. Он чи ту “кӯчиш” ва “тороҷ” мегӯӣ, бештар аз ҷаҳолати худи мардум ва кинаварзии монанди туст.
4. Ислом дини ҳаёт аст, на ҷаҳолат
Ту, ки дини Исломро танқид мекунӣ, ҳеҷ чиз аз таълимоти онро нафаҳмидаӣ. Ислом инсонро аз ҷаҳолат, фитна ва беадолатӣ берун овард ва ҷаҳониёнро ба адолат, илм ва маданият роҳнамоӣ кард. Магар ҷаҳолат дар ту нест, ки ба ҷои омӯзиш ва таҳқиқ, танҳо туҳмат мезанӣ?
5. Ҷавоби охирин:
Ба ту мегӯям, ки агар ҳақиқатро меҷӯӣ, аввал илм омӯз, забони рост бигӯ ва бо дониш сӯҳбат кун. Ҳар шахсе, ки бе имон ва бе одоб дар баробари динҳои ҳақиқӣ меистад, худашро шарманда мекунад, на дини Худоро. Ва агар наметавонӣ бо ҳурмат сӯҳбат кунӣ, пас беҳтар аст, ки хомӯш бошӣ, то ҷаҳолати худро камтар нишон диҳӣ.
(Админи шабака)
ХУДО Аз шумохо Рози бошад омин🥲
❤❤