Ölüm anında peygamberimizin çektiği acı :( ve son nefeste bizi bekleyen olaylar | Hüseyin Oruç
Вставка
- Опубліковано 3 жов 2021
- Her insanın dünyada anlam vermekle yükümlü olduğu bir hayatı vardır. Yaşamı boyunca olaylara, özellikle de var oluşunun sebebine ve mahiyetine vermesi gereken bir anlam... Kısıtlı bir zamana sığdırılmış bir hayat sürüp ölecektir. Hem de habersizce ve ansızın. Madem kendisine yaşamak takdir edilmiştir, o halde niçin ölür? Yahut ölecekse niçin yaşar? Neden ömrü kısadır ve kontrolü elinde değildir?
Bunlara “büyük sorular” deniliyor. Bugünkü haz ve eğlence kültürüne rağmen, aklı oyalacak bin bir oyuncağa rağmen bu sorular her insan tekinin aklını kurcalar durur.
Soruları çoğaltmak, detaylandırmak mümkün elbette. Mesela daha doğarken nasıl bir aileye misafir olacağını bilmezken, bir de hiç tanımadığı görmediği, seçimi kendisine ait olmayan insanların arasına gönderilir. Neden? Erkek mi kız mı, sarışın mı esmer mi, zayıf mı dolgun mu? Bütün bunlardan habersizce ve hiçbir dahli olmadan dünyaya geliverir. Bütün bu seçimsizliği nasıl yorumlamak gerekir?
Milyarlarca insanın uğradığı bu yeryüzü gemisi, her nesilde aldığı yolcuları başkalarıyla değiştiriyor. Her gelen, miras yoluyla aldığını sonra gelenlere yine miras olarak bırakıp gidiyor. Hiç kimse hiçbir şeyin asıl ve ebedi sahibi olma hakkını elinde bulunduramıyor.
Görünen o ki herkes bir yolcu ve bu yolculukta herkesin gideceği bir yer var. Gelenlerin nereden ve niçin geldiğini, gidenlerin ise nereye ve nasıl gideceğini bilmek ve önemsememek mümkün mü? Bu akışa aklı ve kalbi teskin eden bir cevap verilmezse, insanın bir anlamsızlık kayalığına çarpıp batıvermesi işten bile değil.
Belki şuradan başlamak lazım: Gördüğümüz görmediğimiz her ne varsa, en ufak böcekten gezegenlere kadar madem ki hepsinin büyük sistem içinde bir yeri, bir görevi var, insan kesinlikle sebepsiz, hikmetsiz yaratılmış olamaz. Sonra dönüp “Kitap”a bakmak lazım: “Sizi boşuna yarattığımızı ve bize döndürülmeyeceğinizi mi sandınız?” (Mü’minûn 115)
Demek ki bir döngünün içindeyiz. O’ndan geldik, yine O’na gideceğiz. Demek ki doğum bir “geliş” ölüm ise “dönüş.”
Bu çağda ölüm
Yaşadığımız çağda ölüm ısrarla unutulmaya ve unutturulmaya çalışılan bir fobiye, yani bir korkuya dönüşmüş durumda. Oysa sonsuz hayata, asıl vatana bir eşik. Unutulması değil hatırlanması gereken, korkulması değil hazırlanılması gereken en büyük olay.
Eskiden büyüklerimiz “ölümü hatırlamak ömrü uzatır” derlerdi. Ecdadımız fâniliği unutmamak için kabirleri mahalle içlerine, cami hazîrelerine koymuşlar ki hiç kimse akıbetini unutmasın. Övünüp dururken, nice hayaller kurarken kendisinden önce övünenleri, hayal kuranları görerek ibret alsın. Şimdi ise ölüm bir tabu. Kabristanlar şehir dışında, gözlerden ırak. Eskiden kabir üzerine dikilen taşlar, sonsuz hayata dair okumanın “hece taşı” olarak görülürdü.
Ne acayip, yakasını dünyaya kaptıran insan, büyük hakikati hecelemek yerine çözümü ölümden kaçmakta, kabristanları gözden ırak tutmakta arıyor. “Nerede olursanız olun, sağlam kaleler içinde bile bulunsanız, ölüm size erişecek.” (Nisa 78) buyurur Allah Tealâ. Bu hakikatten uzak yaşayan her insan ölümden kaçamayacağını ancak yaşlılığın ya da akıbeti belli bir hastalığın çaresizliğinde idrak ediyor.
Oysa daha birkaç nesil öncesine kadar ölüm, Âlemlerin Rabbi’ne kavuşmaya götüren bir basamak olarak bilinirdi. Adı vefattı ve ebedi dirilişin en büyük adımıydı. Ölüm ümit ve endişe arası bir dengede daima hatırlanır, hatırlatılırdı. İster sıradan bir kul ister padişah olsun, gaflete düştüklerinde ölüm tefekkürüyle uyanırlar ya da uyarılırlardı.
Asıl hüner
Vefatı esnasında Halife Ömer b. Abdülaziz rh.a.’a gelen birileri:
- Ey Ömer, şehadet getir, diye telkinde bulunurlar. Sekerat halindeki Ömer b. Abdülaziz birden gözünü semaya kaldırarak der ki:
- Ya Rabbi, bana seni hatırlatıyorlar. Halbuki cemalin yüzümde, zikrin dilimde ve sevgin kalbimdeyken seni nasıl unutabilirim?
O büyük anda Rabbi ile huzur halinde olmak ne güzel!
Hasan-ı Basrî rh.a. Hazretleri ölen birisi için ağıt yakanları görür ve şöyle der:
- Eğer şu ağıt yakanlar Azrail a.s.’ı görseler ve dediklerini duysalar ölüyü unutur, kendilerine ağlarlardı!
Ölümün yıkıma dönüşmemesi için ilâhî sese kulak vermek lazım: “İman edip sâlih ameller işleyenler, birbirine hakkı ve sabrı tavsiye edenler hariç, her insan hüsrandadır.” (Asr 2-3)
Ölümü sıkça hatırlayıp, hayatı ölüm terazisinde tartıp iman ve amele sarılmak lazım. Efendimiz s.a.v. “Lezzetleri yok eden ölümü çok hatırlayın.” (Tirmizî, Zühd, 4) buyururken kalbimize ve yapıp ettiklerimize çeki düzen vermemizi öğütlüyor bize.
Osmanlı dönemi divan şairlerinden Osman Nevres, meşhur beytinde dünyada asıl hünerin ne olduğunu şöyle hatırlatır:
Nevres, selîm ü pâk gelip gitmedir alemde hüner
Yoksa cihana günde bin âdem gelir gider.
Yani asıl maharet, Cenab-ı Hakk’ın huzuruna selîm bir kalple ve tertemiz çıkmaktır, bu dünyadan bu hal üzere göçmektir. Yoksa şu dünyaya gelmek de gitmek de iş değil, her gün binlerce kişi doğuyor ve ölüyor.
#ölüm #sohbet #kabir
Seccade de kulun en saf en güzel samimi olduğu yerdir Rabbim sana hakkıyla kul olmayı nasip et cümlemize amin
Rabbim bizleri sana laik kul eyle senden başka gidecek ne kapımız var nede halimizden anlayan Allah razı olsun Hüseyin hocam dualarınıza amin amin yarabbel alemin 🌹🤲🌹
Hüseyin hocam agzınıza yüreginize saglık kardeşim sizi ALLAH İCİN ÇOK SEVİYORUM İLAHİLERINIZI AĞLARAK DİNLİYORUM GÜZEL KARDEŞİM ALLAH YOLUNUZU ACİK ETSİN ALLAH YAR VE YARDIMCINIZ OLSUN INŞALLAH KEŞKE SIZİN GİBİ KARDEŞİM OLSAYDI AMA BEN SIZİ KARDEŞİM OLARAK SEVİYORUM VE KABUL ETTİM KARDEŞİM BENİM ALLAH SIZI HERKÖTÜLÜKTEN KORUSUN İNŞAALLAH
Allah razı olsun sizden Çok faideli bilgiler Allaha emanet olun Sağlıcakla kalın inşallah.
Hocam Allah razı olsun onceki mahşerde neler yaşanacak olanları anlatmistin ya har gün dinlerdim hep ölümü hatırlamak gerekir ki o zaman azda olsa günahtan çekiliriz Allah bizi sizi hapimizi affetsin amin amin amin
❤️🌹
👍