SÖZLÜ TARİH PROJEMİZİN BU DEFA Kİ KONUĞU: NERMİN YILMAZ AKBALABAN

ÇABAMIZ OLSUN BİRAZ, GELECEĞE KALSIN MİRAS ( İbrahim Alaattin ATEŞ / Proje Koordinatörü)
AMAÇ:
Toplumları oluşturan en küçük temel taşı ailedir. İnsanlara doğuştan verilen içgüdüsel hareketlerin dışında dil, din, fikir, öğrenme gibi olgular ise sonradan kazanılır. Bu olguların kazanılmasında ailenin payı büyüktür. Teknolojinin ile birlikte, televizyon, telefon, internet gibi insanları bireyleştiren alışkanlıkların olmadığı yıllarda, aile büyüklerinin anlattığı ve küçük bireylerin saygı ile dinleyerek öğrendiği gelenek örf ve adetler nesilden, nesile aktarıla gelmiştir. Birçok meslek ve el sanatları, cumhuriyetin kuruluşu ile birlikte yaygınlaşan eğitim sistemimizden önce dinleyerek ve ilerleyen yaşlarda tatbik ederek öğrenilmiştir.
Hiç kuşkusuz değişen dünya şartları içerisinde, geriye dönmek mümkün değildir ve ileriye gitmenin de doğasına aykırıdır. Tabii ki ileriye gitmek, her alanda başarılı olmak için pozitif ilimleri iyi bilmemiz gerekir.
Ancak; unutulmaya yüz tutmuş somut olmayan kültürel değerlerimizin kayıt altına alınarak gelecek nesillere aktarılması, pozitif ilimlerin öğrenilmesine de engel değildir. Öteden beri kökleriyle gurur duyan ve binlerce yıldır bu topraklarda hüküm sürmüş bir milletin bireyleri olarak, öz değerlerimizden yavaş yavaş kopmakta olduğumuz da göz ardı edilemeyeceği bir gerçektir.
Anadolu’nun cömert topraklarında yetişen türlü çiçek ve otlar, yaban hayatı, el sanatları, sözlü edebiyatımız ve birçok kültürel değerlerimizin gelecek nesillere aktarılması gerekmektedir. Bu nedenle; her gün elimizin altından birer birer kayıp giden geçmişin tanıkları niteliğindeki yaşlı kişilerden alacağımız bilgilerin kaydedilerek gelecek nesillere aktarılması çok önemlidir. Bu konuda 10 Nisan 2009 yılında çıkarılan 27196 sayılı Resmi Gazetede Yer alan kültür ve turizm bakanlığı araştırma ve eğitim genel müdürlüğü halk kültürü Bilgi ve belge merkezi hizmetleri yönetmeliği de söz konusu bu projemizi destekler niteliktedir.
HEDEF KİTLE:
Tarihi filmlerde gördüğümüz uçurumun her iki yakasına iplerle yapılan köprü misali her gün birer birer yitirdiğimiz ve bildikleriyle toprağa verdiğimiz yaşlılardan alacağımız gelenek, görenek, örf ve adetlerimiz olarak tanımlandırdığımız somut olmayan kültürel değerlerimizin gelecek nesillere aktarmak için yapılacak bu projenin yerinde bir çalışma olduğu muhakkaktır. Zira paranın ve maddi şeylerin yerine konulması mümkündür ama somut olmayan değerlerimizi yeniden başa dönerek oluşturma gibi bir lüksümüz yoktur.
O nedenle; kayıt altına alarak bilahare yazılı ve görsel olarak şimdiki ve gelecek nesillere aktaracağımız bizi millet olarak ayakta tutan kültürel değerlerimiz sayesinde milli ruhunu kaybetmemiş bir millet olarak Ulu Önder Atatürk’ün de işaret ettiği gibi ‘Naçiz vücutlarımız çürüse de Türk Milleti olarak ilelebet yaşamaya devam edeceğiz. Üzülerek söylemek gerekirse; (Asli görevi olarlar hariç) hangi kurum ve kuruluşta istiklal gazilerimizle yapılan ve o günleri anlatan kaç tane çalışma bulabiliriz. Belki imkânların kısıtlı olduğu dönemlerdi o yıllar, zararın neresinden dönülse kardır, felsefesi ile başlattığımız proje ile belki birçok yaşlımızdan,
Cumhuriyet dönemi yaşantıları,
Her gün sabah kahvaltımızı süsleyen peynir, yağ, bal gibi gıdaların yılllar önce hangi şartlarda ve hangi yöntemlerle yapıldığını,
Yıllar önce düğünlerin, asker uğurlamalarının, Torunların babanlerinden dinledikleri masalları, yine torunların dedelerinden dinledikleri kahramanlık öykülerini,
Kore’de savaşa katılan bir amcanın hatıralarını,
Kıbrıs Barış Harekâtındaki Karartma Gecelerini,
12 Eylül Askeri Darbesini,
1939 yılındaki Erzincan depremini, 1999 yılındaki Marmara Depremi gibi… Birçok hatırayı gelecek nesillere aktarma fırsatı bulacağız. Maalesef günümüzde teknoloji insanlar üzerindeki çabuk unutma olgusunu da beraber getirmiştir. O nedenle yaşlılarımızın hatıralarını da anlatması geleceğe somut bir miras bırakılması açısından çok önemlidir