Owczarek niemiecki

Subskrybuj ten kanał kliknij: tiny.pl/7xkqt
Więcej informacji na:
akademiazoo.pl/
subscribepage.io/pakiet_ziolo...
Książki:
ridero.eu/pl/books/5_krokow_s...
ridero.eu/pl/books/recepty_zi...
Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax.
Po ośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony przez rotmistrza Maxa von Stephanitza trzeciego kwietnia tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku. Kiedy von Stephanitz wraz ze swoim przyjacielem Arturem Mayerem był w Karlsruhe na wielkiej ogólnokrajowej wystawie hodowlanej, ich uwagę zwrócił jeden z prezentowanych na tej wystawie psów. Był to pracujący owczarek w typie pierwotnym, silny, wytrzymały i sprężysty. Pies wabił się Hektor Linksrhein i stał się nowym nabytkiem von Stephanitza do jego psiarni w Grafrath. Hodowca zaczął wabić go Horand von Grafrath i zarejestrował go pod numerem 1 w księdze hodowlanej owczarków niemieckich.
Właściciel psa opisał go słowami: "Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek. Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął - był wtedy najszczęśliwszym z psów."
Stephanitz swoje założenia hodowlane oraz doświadczenia związane z tym przedsięwzięciem opisał w monografii Owczarek niemiecki w słowach i obrazach.
Od chwili odkrycia Horanda von Stephanitz i jego współpracownicy rozpoczęli poszukiwanie suk, u których występowały cechy zbliżone do Horanda, aby rozpowszechnić jego typ. Wstępnie selekcjonowano szczenięta tuż po urodzeniu, a końcowa selekcja następowała w wieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostatecznie ustalone.
Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jego potomkach, stosując chów wsobny i ostrą selekcję potomstwa. Nowa krew do chowu wsobnego była wprowadzana przez suki, zawsze jednak pochodzące z użytkowych gniazd pasterskich. W wyniku chowu krewniaczego i upodobań niektórych hodowców do dużych psów hodowla owczarka przybrała w pierwszym ćwierćwieczu dwudziestego stulecia nie taki kierunek, jaki obrali założyciele rasy. Około tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku psy tej rasy stały się zbyt wysokie, kwadratowe i niezgrabne, brak im było cech postrzeganych przez Stephanitza jako idealne. Notowano ponadto coraz więcej wad charakteru oraz mnożyły się braki w uzębieniu. Max von Stephanitz wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, na których analizowano i przeprowadzano surową krytykę każdego kandydującego do rozpłodu psa, z dokładnym opisem i poleceniem, jak go hodować.
W roku tysiąc dziewięćset dwudziestym piątym odbyła się we Frankfurcie nad Menem wystawa, na której poddano surowej ocenie owczarki i wyselekcjonowano osobniki, mające mieć od tej pory najsilniejszy wpływ na kształtowanie rasy według założeń von Stephanitza. Zwycięzcą wystawy został pies Klodo von Boxberg.
Po drugiej wojnie światowej ze względu na złą sławę Niemiec w krajach alianckich owczarka niemieckiego zaczęto nazywać owczarkiem alzackim.
Zachowanie i charakter
Owczarek niemiecki powinien być psem żywiołowym, energicznym, inteligentnym, posłusznym i lojalnym. Szybko i chętnie się uczy, współpracuje. Wymaga od właściciela zapewnienia dużej ilości ruchu i zajęcia. Psy nieprawidłowo socjalizowane i źle wychowywane mogą stać się lękliwe, nerwowe lub agresywne. Owczarek niemiecki zwykle akceptuje inne zwierzęta, może jednak nie tolerować kotów, zwłaszcza jeśli nie był z nimi oswajany jako szczenię. Najwłaściwsze warunki lokalowe dla tej rasy to dom z ogrodem.