غزلیات حافظ شماره 122 - هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد

غزلیات حافظ شماره 122 - هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد
هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد
خُداش در همه حال از بلا نگه دارد
حدیثِ دوست نگویم مگر به حضرتِ دوست
که آشنا، سخنِ آشنا نگه دارد
دلا مَعاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته‌ات به دو دستِ دعا نگه دارد
گَرَت هواست که معشوق نَگْسَلد پیمان
نگاه دار سرِ رشته تا نگه دارد
صبا بر آن سرِ زلف ار دلِ مرا بینی
ز رویِ لطف بگویش که جا نگه دارد
چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت؟
ز دستِ بنده چه خیزد؟ خدا نگه دارد
سر و زر و دل و جانم فدایِ آن یاری
که حقِّ صحبتِ مهر و وفا نگه دارد
غبارِ راهگذارت کجاست تا حافظ
به یادگارِ نسیمِ صبا نگه دارد
-----------------------------------------------------
Every one, who regardeth the people of fidelity,
Him, in every state, from calamity God preserveth.
Save in the Friend’s presence, I utter not the tale of the Friend;
For the speech of the friend, the friend preserveth.
O heart! so live that, if thy foot slip,
With both hands in prayer, thee the angel may preserve.
If desire be thine that the Beloved should not break the covenant,
Keep the end of the cord, so that He may preserve.
O breeze! If thou see my heart on that tress-tip,
By way of kindness, speak to it; that its own place it may preserve.
When I spake to him, saying: “Preserve my heart” how he said:
“What ariseth from the slave’s hand, God preserveth.”
My head, and gold, and heart, and soul a ransom for that true Beloved.
Who the right of society of love and of fidelity preserveth.
Where is the dust of Thy path, that Hafez
In recollection of the work of the fragrant air of the wind, may preserve.
---------------------------------------------------------------------
Record&Mixing : Samet Musix
Video&Editing : Samet Moviex
Nrrator : Milad Samet