Μανόλης Στιβακτάκης Δεσποινιώ Τα ζαχαρένια , 2016

Στίχοι: Χρόνης Στιβακτάκης Μουσική: Χρόνης Στιβακτάκης Ερμηνεία/λαούτο: Μανόλης Στιβακτάκης...
Μια νύχτα χειμωνιάτικη που τα πουλιά κοιμούνται
Κι ανθρώποι δεν πορίζουνε, κριγιώνουν και φοβούνται
Κι έχουν τις πόρτες σφαλιχτές, το λύχνο αυτωμένο
Πρινοκουτςούρια στη φωθιά, στο τζάκι τ´ αναμμένο
Εις τσι καθέκλες κάθουνται γερόντοι και δηγούνται
Κοπέλια στο πυρόμαχο τα λέγουνται φρουκόυνται.
Παρέκει σ´ άλλ’ αρχοντικό που ν´ όλοι μαζωμένοι
Ένας του χώρια κάθεται σα να ´ν´ οι γι-άλλοι ξένοι.
Αλάργο νιος απ´ τη φωτιά, σε πέτρινο πεζούλι,
Κάθεται όμως δε γελά, όπως γελούνε ούλοι...
Ρυάκι τρεχούμενου νερού οι μέρες και περνούνε
Χώρια σαν ειναι π´ αγαπά, χρόνια ‘ναι και πονούνε
Ετσά ‘ναι και του Κωσταντή η κάθε μέρα χρόνος
Γιατί πληθιαίνει όσο περνά, τσ’ αγάπης του ο πόνος
Εσπούδαζε το ζάλο ντου πάνω στο καλντερίμι
Μέσα στη νύχτα περπατεί σαν τ’ αοριού τ’ αγρίμι.
Δε διχαλώνει να χαθεί, δε ‘λάσσει το δρομάκι
Μόνο τη νύχτα περπατεί ετούτο το σοκάκι
Εξέτρεχε το ζάλο ντου, πολυώραν επερπάτει
Κι ως είδε σπίτι αρχοντικό πριν να σιμώσει εστάθει.
Σάζει κιρίκι κι άφτει το κι ως στέκει το καπνίζει
Μια σπίθα απ’ τ’ αρχοντικό εφάνει να φωτίζει.
Μέσα σ’ αυτη την σκοτεινιά η πεθυμιά του εφάνει
Σαν το πουλί εχύθηκε σαν τον αέρα φτάνει.
-Ώρα καλή σου Δεσποινιό, χίλια καλώς σε βρήκα
Να γλυκοκουβεντιάσουμε και τούτηνε τη νύχτα
-Χίλιοι να ‘ναι οι χρόνοι σου στο κόσμο Κωσταντή μου
Κι ως ήρθες ήφερες χαρά στη παραπόνεση μου.
Όντε γρικώ το ζάλο σου στη στράτα να πορεύγει
Ο πόνος που ‘χω στη καρδιά πορίζει και μιςεύγει
Ούλα τα πάθη τα ξεχνώ και νιώθω τη χαρά μου
Να λευτερώνει το κορμί απο τς βάςανα μου.
-Τση σκέψης σου και του σεβντά οι έγνοιες με τρυγούνε
Τα μάθια δεν κλαδεύγουνε ύπνο σα δε σε ιδούνε
Κι ούλη τη μέρα δε μιλώ μόνο σε ντουχιουντίζω
Το διγαβρέ σου κουβαλώ τσι σκέψεις κανακίζω.
Κ’ ήντα πως φανερώνει αυγή κι ο ήλιος φως τση δίδει
Που ‘χ’ η καρδιά μου χώρια σου θαμπάδα και σκοτίδι.
Κ’ ήντα πως φανερώνει αυγή, ήντα πως ξημερώνει
Σα δε γρικώ κελάιδισμα απ’ το δικό μου αηδόνι.
Γρικά η νια και τςη καρδιάς τα φύλλα τζη πονούνε
Τρέμουν τα χείλη κι εμιλιά να βγάλουν πολεμούνε
-Ηκουσα τα μου μίλησες και τα περνάς κατέχω
Αφού κι εγώ μες ‘τη καρδιά τον έρωντα σου έχω...
Από τη συλλογή διηγημάτων του Χρόνη Στιβακτάκη «Στ’ αναπετάρισμα του νου» ( 2007)
που θα βρείτε εδώ → www.mystis.gr/e....
___________________________________
Β' φωνή: Μαρία Στιβακτάκη
Κρουστά: Μηνάς Παιγνιωτάκης
Τσέλο: Ζέτα Τσώνη
Λύρα: Χάρης Παναγιωτάκης
Κλασική κιθάρα: Μανόλης Στιβακτάκης
Η ηχογράφηση και η επεξεργασία του ήχου έγινε στο Groove Studio,
στο Ηράκλειο Κρήτης, από τον Γιάννη Πρατικάκη: