Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πόρτο Ρίκο | Vasilis Papakonstantinou - Porto Riko

Κάντε ΕΓΓΡΑΦΗ εδώ: / @vasilis_papakonstantinou
Επισκεφτείτε το ηλεκτρονικό μας κατάστημα και βρείτε σε βινύλιο 180 γραμμαρίων και CD τις νέες κυκλοφορίες του Βασίλη πατώντας εδώ: rainmusic.gr/es...
Official Facebook: / papakonstantinouv
Instagram: / papakonstantinouv
Official Website: www.vasilisp.co...
UA-cam Iocastis: / @iocastis
Twitter: / vasilisp_com
Spotify Βασίλης Παπακωνσταντίνου: open.spotify.c... Κάντε ΕΓΓΡΑΦΗ εδώ: / @vasilis_papakonstantinou
Official Facebook: bit.ly/2H0hIiQ
Official Instagram: bit.ly/2tBZfpI
Official Website: bit.ly/2kjDQx7
UA-cam Iocastis: bit.ly/Iocastis...
Spotify Βασίλης Παπακωνσταντίνου: bit.ly/VasilisP...
Επικοινωνία για συναυλία Stray Music: www.straymusic.gr/
(Υπεύθυνος καλλιτεχνικού γραφείου) Ελισσαίος Πατσέλας: 6976768782, 2109024100
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πόρτο Ρίκο | Vasilis Papakonstantinou - Porto Riko
¨40 Χρόνια εξόριστος στην τρύπα μιας κιθάρας¨ Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1973 - 2013)
Δίσκος:Εφ' όλης της ύλης
Μουσική: Σταμάτης Μεσημέρης
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Copyright: 2006
Δισκογραφική εταιρία: Minos
Website:www.vasilisp.co...
Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι,
γιατί όλη τη ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη.
Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε κι έλεγε
στη σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου,
τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας,
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του.
Μα ο κόσμος προχωρά, χωρίς να μας ρωτά,
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες κι αστυνόμοι,
αγάπα το κελί σου του 'παν κι ύστερα,
έξω πιο μόνος, μα γελούσε ακόμη.
Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες,
ημερολόγια καίει και πτυχία,
το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του τη σκηνοθεσία.
Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa,
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι,
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη.
Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιαστα
και της καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα,
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες κι έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα.
Κάποια ζεστή βραδιά σ' ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του,
τ' αφεντικά στο δρόμο τον πετάξανε,
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του.
Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε,
δεν έλλειψε στιγμή απ' το πλευρό του,
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του.
Σαλπάρησε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει,
αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.
Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια,
Ερνέστο τον ελέγανε ή Νίκο
κι ακόμα συγχωρήστε με που ξέχασα,
αν χάθηκε στο Μετς ή στο Πορτο Ρίκο.
Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία.
Είν' όμορφα απόψε που ανταμώσαμε,
μ' αρέσει ν' αρμενίζουμε παρέα.