_Φοβάμαι, μήπως πρέπει να ξεπουληθούμε_ _μην ξεμείνουμε από χρώμα και στο γκρίζο θα χαθούμε (...)_ _φοβάμαι τα όνειρα μου μην βγάλουν στο κλαρί_ _τα φιμώσουν και τους δώσουν και τιμή_
Ορισμένοι από τους στίχους. Σόρρυ για τα κενά αλλά μίξη και ηχογράφηση είναι χάλια. Όποιος μπορεί ας αφήσει σχόλιο με διορθώσεις να τους αλλάξω. Φοβάμαι, απόψε αναρωτιόμουνα που πάμε πως κατάντησα να λέω εγώ πως δεν θυμάμαι ή δεν ξέρω, σταμάτησα για πάντα να υποφέρω ή μήπως είχα την γνώμη πως βόλτα θα τα φέρω φοβάμαι σου λέω, τα παιδιά δεν ονειρεύονται δεν παίζουν μεταξύ τους, ούτε καν δεν ερωτεύονται δεν μάθανε ν'αγαπάνε μα κουμπάκια να πατάνε και όταν ψάχνω την αλήθεια "πυροβόλα τους ρουφιάνε" με τρομάζεις αλήθεια όταν σε βλέπω να διατάζεις και όταν πάω να σου μιλήσω και αρχίζεις να φωνάζεις διαστρέβλωση ο κόσμος δήλωσε παραίτηση για αυτό δεν προσδοκώ εγώ καμιά προσέγγιση με 'σένα και όσους σκάψανε τον λάκκο μας καταραμένους πρίγκιπες που σκότωσαν τον δράκο μας και φύγαν με πριγκίπισες στα χέρια μα θα υπάρχουμε και εμείς όσο θα υπάρχουνε αστέρια αλλά κοιτάμε και ελπίζω πως θα πάψω να φοβάμαι και τώρα που μιλάμε σαν ν'αρχίζω να θυμάμαι Θυμάμαι τα ψέμματα που μου 'λεγες στην τάξη το κοινωνικό καλούπι που για εμένα είχες φτιάξει θυμάμαι ακόμα φρουρούς δημοκρατίας φορείς της ευταξίας και της έμμονης βίας θυμάμαι και έναν φόνο που τον βάπτισες τυχαίο και κάθε μου (...) να το ονομάζεις ακραίο θυμάμαι να κρυφά ακούς το κινητό μου να με κλειδώνεις σπίτι δήθεν για το καλό μου και όταν ο κόσμος καίγεται εσύ να (..) άλλα άντε και θεάματα, τσόντες και μπάλα θυμάμαι επαναστάτες κουστουμάτους κι ωραίους δουλειά δεν είχες πια ούτε για (...) ένα πράγμα δεν θυμάμαι για αυτό θύμισε μου κάτι εσύ μου είχες χαρίσει μια απάτη για αγάπη εσύ μου είχες τάξει ευτυχία στο χρήμα κάθε καινούργιο ποίημα να το ντύνω με φτήνια θυμάμαι να μην θέλεις να θυμάμαι και φοβάμαι θυμάμαι να μου κλέβεις τα όνειρα μου όταν κοιμάμαι λυπάμαι που δεν σου έκανα την χάρη μεγάλε κοίτα με ν'ανασαίνω δίπλα σε όσους μιλάνε θυμάμαι να μην ξέρω το που πάμε, θυμάμαι να πέφτουνε αστέρια και ευχές να μετράμε για λίγο να κοιτάμε και μετά να προσπερνάμε μα πιο πολύ φοβάμαι το να πάψω να θυμάμαι Φοβάμαι, μήπως πρέπει να ξεπουληθούμε μην ξεμείνουμε από χρώμα και στο γκρίζο θα χαθούμε μην γίνω μάζα (...) να δακρίσω φοβάμαι μήπως και με λυπηθούνε φοβάμαι τα όνειρα μου μην βγάλουν στο κλαρί τα θυμώσουν και τους δώσουν και τιμή μήπως στα πλήθη ακουστούν τα ουρλιαχτά μου στον παράδεισο γλιστράω μέσα από τα δάχτυλά μου μην χαθώ σε ψέμα και αλήθεια μήπως πω σ'αγαπώ από συνήθεια φοβάμαι όταν παίρνω (...) φοβάμαι τα (...)
(...) για παντα να υποφερω ή μηπως υποκρινομαι πως κοντρα θα τα φερω (...) μα θα υπαρχουμε και μεις οσο υπαρχουν αστερια να κοιταμε (...) φορεις της ευταξιας και της ενοπλης βιας (...)θυμαμαι και εναν φονο που τον βαφτισες τυχαιο και καθε μου σπουδαιο να ονομαζεις ακραιο (...)και οταν ο κοσμος καιγεται εσυ να δειχνεις αλλα αρτο και θεαματα τσοντες και μπαλα (...)φοβαμαι μηπως φτηνα ξεπουληθουμε (...)μηπως γινω μαζα και ολοι τους να αποδεχτουνε (...)τα ονειρα μου μην βγαλουν στο κλαρι τα φημωσουν τους δωσουν και τιμη μηπως τα ψιθυρα ακουστουν τα ουρλιαχτα μου το παρον που ξεγλυστρα μεσα απο τα δαχτυλα μου (...) μηπως πω σαγαπω απο συνηθεια φοβαμαι οταν οι πορτες μου ειναι κλειστες φοβαμαι τα παραθυρα τις εναλλακτικες, τα κενα βλεματα αντικριζω οταν φοβο και μιζερια στον καθρεφτη κατωπτριζω ξεχναμε την ιδεα να συγκινηθουμε απο τυψεις πως να απαλλαγουμε πλεον το συχνο μια απλη λεξη φοβαμαι αν το μετρο με βολεψει να θελω τα παντα χωρις καν να προσπαθω οι αλλοι να κοιμουνται και γω να ειμαι εδω μας κλεβουνε φωνη, ιδεες, ευκαιριες εχουμε ζωη μα μονο τις αργιες
_Φοβάμαι, μήπως πρέπει να ξεπουληθούμε_
_μην ξεμείνουμε από χρώμα και στο γκρίζο θα χαθούμε (...)_
_φοβάμαι τα όνειρα μου μην βγάλουν στο κλαρί_
_τα φιμώσουν και τους δώσουν και τιμή_
όμορφο!!!!!
ας βαλει καποιος τους στιχους παρακαλω!
Ορισμένοι από τους στίχους. Σόρρυ για τα κενά αλλά μίξη και ηχογράφηση είναι χάλια. Όποιος μπορεί ας αφήσει σχόλιο με διορθώσεις να τους αλλάξω.
Φοβάμαι, απόψε αναρωτιόμουνα που πάμε
πως κατάντησα να λέω εγώ πως δεν θυμάμαι
ή δεν ξέρω, σταμάτησα για πάντα να υποφέρω
ή μήπως είχα την γνώμη πως βόλτα θα τα φέρω
φοβάμαι σου λέω, τα παιδιά δεν ονειρεύονται
δεν παίζουν μεταξύ τους, ούτε καν δεν ερωτεύονται
δεν μάθανε ν'αγαπάνε μα κουμπάκια να πατάνε
και όταν ψάχνω την αλήθεια "πυροβόλα τους ρουφιάνε"
με τρομάζεις αλήθεια όταν σε βλέπω να διατάζεις
και όταν πάω να σου μιλήσω και αρχίζεις να φωνάζεις
διαστρέβλωση ο κόσμος δήλωσε παραίτηση
για αυτό δεν προσδοκώ εγώ καμιά προσέγγιση
με 'σένα και όσους σκάψανε τον λάκκο μας
καταραμένους πρίγκιπες που σκότωσαν τον δράκο μας
και φύγαν με πριγκίπισες στα χέρια
μα θα υπάρχουμε και εμείς όσο θα υπάρχουνε αστέρια
αλλά κοιτάμε και ελπίζω πως θα πάψω να φοβάμαι
και τώρα που μιλάμε σαν ν'αρχίζω να θυμάμαι
Θυμάμαι τα ψέμματα που μου 'λεγες στην τάξη
το κοινωνικό καλούπι που για εμένα είχες φτιάξει
θυμάμαι ακόμα φρουρούς δημοκρατίας
φορείς της ευταξίας και της έμμονης βίας
θυμάμαι και έναν φόνο που τον βάπτισες τυχαίο
και κάθε μου (...) να το ονομάζεις ακραίο
θυμάμαι να κρυφά ακούς το κινητό μου
να με κλειδώνεις σπίτι δήθεν για το καλό μου
και όταν ο κόσμος καίγεται εσύ να (..) άλλα
άντε και θεάματα, τσόντες και μπάλα
θυμάμαι επαναστάτες κουστουμάτους κι ωραίους
δουλειά δεν είχες πια ούτε για (...)
ένα πράγμα δεν θυμάμαι για αυτό θύμισε μου κάτι
εσύ μου είχες χαρίσει μια απάτη για αγάπη
εσύ μου είχες τάξει ευτυχία στο χρήμα
κάθε καινούργιο ποίημα να το ντύνω με φτήνια
θυμάμαι να μην θέλεις να θυμάμαι και φοβάμαι
θυμάμαι να μου κλέβεις τα όνειρα μου όταν κοιμάμαι
λυπάμαι που δεν σου έκανα την χάρη μεγάλε
κοίτα με ν'ανασαίνω δίπλα σε όσους μιλάνε
θυμάμαι να μην ξέρω το που πάμε, θυμάμαι
να πέφτουνε αστέρια και ευχές να μετράμε
για λίγο να κοιτάμε και μετά να προσπερνάμε
μα πιο πολύ φοβάμαι το να πάψω να θυμάμαι
Φοβάμαι, μήπως πρέπει να ξεπουληθούμε
μην ξεμείνουμε από χρώμα και στο γκρίζο θα χαθούμε
μην γίνω μάζα (...)
να δακρίσω φοβάμαι μήπως και με λυπηθούνε
φοβάμαι τα όνειρα μου μην βγάλουν στο κλαρί
τα θυμώσουν και τους δώσουν και τιμή
μήπως στα πλήθη ακουστούν τα ουρλιαχτά μου
στον παράδεισο γλιστράω μέσα από τα δάχτυλά μου
μην χαθώ σε ψέμα και αλήθεια
μήπως πω σ'αγαπώ από συνήθεια
φοβάμαι όταν παίρνω (...)
φοβάμαι τα (...)
(...) για παντα να υποφερω ή μηπως υποκρινομαι πως κοντρα θα τα φερω
(...) μα θα υπαρχουμε και μεις οσο υπαρχουν αστερια να κοιταμε
(...) φορεις της ευταξιας και της ενοπλης βιας
(...)θυμαμαι και εναν φονο που τον βαφτισες τυχαιο και καθε μου σπουδαιο να ονομαζεις ακραιο
(...)και οταν ο κοσμος καιγεται εσυ να δειχνεις αλλα αρτο και θεαματα τσοντες και μπαλα
(...)φοβαμαι μηπως φτηνα ξεπουληθουμε
(...)μηπως γινω μαζα και ολοι τους να αποδεχτουνε
(...)τα ονειρα μου μην βγαλουν στο κλαρι τα φημωσουν τους δωσουν και τιμη μηπως τα ψιθυρα ακουστουν τα ουρλιαχτα μου το παρον που ξεγλυστρα μεσα απο τα δαχτυλα μου
(...) μηπως πω σαγαπω απο συνηθεια φοβαμαι οταν οι πορτες μου ειναι κλειστες φοβαμαι τα παραθυρα τις εναλλακτικες, τα κενα βλεματα αντικριζω οταν φοβο και μιζερια στον καθρεφτη κατωπτριζω ξεχναμε την ιδεα να συγκινηθουμε απο τυψεις πως να απαλλαγουμε πλεον το συχνο μια απλη λεξη φοβαμαι αν το μετρο με βολεψει να θελω τα παντα χωρις καν να προσπαθω οι αλλοι να κοιμουνται και γω να ειμαι εδω
μας κλεβουνε φωνη, ιδεες, ευκαιριες εχουμε ζωη μα μονο τις αργιες