Volgens De Wachter is de zin van het leven de verbondenheid met de ander. Maar wat doe je dan als je zoals ik fundamenteel eenzaam door het leven gaat, ik heb geen partner, geen gezin en nauwelijks vrienden. Is mijn leven dan zinloos?
Natuurlijk zijn de antwoorden hier heel uiteenlopend vanuit welke filosofie je de vraag in de eerste plaats stelt. Ik kan alleen maar voor mezelf antwoorden, maar zou durven stellen dat alles zinloos is door de eindigheid. Verder komt deze vraag vooral voort uit onze zeer ontwikkelde hersenen, maar blijkt die in de eerste plaats toch vrij egocentrisch te zijn (zo beoordelen we dieren of andere tekenen van (on)bewustzijn niet adhv deze vraag). Los van het filosofische is er natuurlijk de realiteit en de levenservaring; Hierin kan wel zin ervaren worden en kunnen zaken in zekere mate onzinnig zijn. Maar de invulling daarvan is - volgens het existentialisme - eerder persoonlijk en complexer collectief te beantwoorden. Een gevoel van verbondenheid, vaak terug te vinden in menselijke relaties, blijkt wel een goede parameter voor meer levensgenot - maar is dat dan het antwoord op de levensoverstijgende vraag van zinvol zijn? Ik heb er mijn twijfels bij. De vraag stellen an sich en een antwoord proberen te vinden is langs de andere kant moedig, en dat is een praktische waarheid!
deze man zegt precies zoals het is!
Hij zit er idd plat op!!
Ik bewonder toch wel deze podcast....dank !!!
Mooie openingszin geloof daar heilig in.Zoiezo waardevol gesprek veel wijze woorden inzichten
Heel interessant .,die mens heeft persis gevoeld dat er iets zouw gebeuren met zijn gezondheid!
Zinvolle podcast
Kijk naar omhoog maar blijf met je voeten op de grond
Leuk interview
❤
Mooi interview, ik hou van Dirk de Wachter. Maar dat getrommel met die microfoon stoort enorm.
We hadden wat technische uitdagingen, normaal gezien geen probleem maar bedankt voor de feedback!
essentieel is exisentieel, levinas. mooi gezegd
Volgens De Wachter is de zin van het leven de verbondenheid met de ander. Maar wat doe je dan als je zoals ik fundamenteel eenzaam door het leven gaat, ik heb geen partner, geen gezin en nauwelijks vrienden. Is mijn leven dan zinloos?
Natuurlijk zijn de antwoorden hier heel uiteenlopend vanuit welke filosofie je de vraag in de eerste plaats stelt. Ik kan alleen maar voor mezelf antwoorden, maar zou durven stellen dat alles zinloos is door de eindigheid. Verder komt deze vraag vooral voort uit onze zeer ontwikkelde hersenen, maar blijkt die in de eerste plaats toch vrij egocentrisch te zijn (zo beoordelen we dieren of andere tekenen van (on)bewustzijn niet adhv deze vraag). Los van het filosofische is er natuurlijk de realiteit en de levenservaring; Hierin kan wel zin ervaren worden en kunnen zaken in zekere mate onzinnig zijn. Maar de invulling daarvan is - volgens het existentialisme - eerder persoonlijk en complexer collectief te beantwoorden. Een gevoel van verbondenheid, vaak terug te vinden in menselijke relaties, blijkt wel een goede parameter voor meer levensgenot - maar is dat dan het antwoord op de levensoverstijgende vraag van zinvol zijn? Ik heb er mijn twijfels bij. De vraag stellen an sich en een antwoord proberen te vinden is langs de andere kant moedig, en dat is een praktische waarheid!
Mensen zouden makkelijker psycholoog of psychiater moeten kunnen worden...
deze man zegt precies zoals het is!