Nasze Babcie i Prababcie / Our Grandmothers and Great-grandmothers
Вставка
- Опубліковано 6 тра 2024
- Babcia Teresa i Aniela były wspaniałe, pierwsza pochodziła z centralnej Polski, druga z Wołynia.
Rozmawiałem z nimi dniami i wieczorami, przeważnie o wojnie, Niemcach, Żydach, Ukraincach, strachu i niepewności.
Podczas całych tych opowieści przenikały się tez relacje z codziennego życia w ich domach , relacje z ich rodzicami, rodzeństwem, wspomnienia ciężkiej pracy, pierwszych miłości, wesel, mężów, powojennego życia.
Zawsze jednak pierwsze skrzypce grały u wspomnienia wojenne a tamte inne wkładałem do szuflady...
Po przeczytaniu książki Joannny Kuciel-Frydryszak "Chłopki " zobaczyłem jak na kliszy wszystkie obrazy z opowieści Anieli i Teresy, zacząłem wywoływać pamięci raz jeszcze jak zdjecia w ciemnicy, zdjęcia na których były oczywscie kochane babcie, ale i też ich siostry, ciotki, sąsiadki, przyjaciółki z pola, ojcowie, mamy i babcie a moje prababcie 🙂
Przypomniały mi się piosenki, które śpiewały pasąc krowy i harując od switu do nocy w obejściu.
Marzenia o zdobyciu męża ,który będzie miał bogate gospodarstwo, nie będzie pił, bił i zmuszał do rodzenia kolejnych dzieci.
Zrozumiałem , aż do samej głebi, dlaczego babcia Teresa tak bardzo chciała abym czytał jej na głos swoje szkolne lektury, zobaczyłem jaki miała potężny żal do swojej matki, że ta w czasie wojny i po jej zakończeniu nie nauczyła jej pisać i czytać i została do końca życia analfabetką...
Historia ma przede wszystkim twarz zwykłych ludzi i dziś odcinek o takich ludziach, naszych babciach i prababciach.
👉Partnerem dzisiejszego odcinka jest wydawnictwo Marginesy wydawca książki Joanny Kuciel -Frydryszak "Chłopki "
Szczerze polecam i zachęcam
👉Link do zakupu książki poniżej.
marginesy.com.pl/sklep/produk...
👉 Pamiętajcie, że od teraz możecie nas wspierać bezpośrednio przez UA-cam.
Pod każdym odcinkiem znajduje się przycisk WESPRZYJ 🔥🔥
Wystarczy w niego wejść i wybrać sobie próg wsparcia z przypisanymi do niego bonusami.
👉 Podcasty, reportaże, książkę "Faszystowska Mać" z osobista dedykacja autora, priorytetowe odpowiedzi na komentarze, pozdrowienia w odcinku History Story, czy dostęp do tajnej grupy na Facebooku gdzie dzielimy się nieznanymi materiałami i naszymi odkryciami🔥🔥
Szczegóły w poniższym linku:
/ @lukaszkazekhistorystory
👉 Jeżeli podobał się Wam ten odcinek zapraszamy do naszego innego materiału
Mala dziewczynka i wojna
• Mała dziewczynka i woj...
🔥 Widzimy się w każdy wtorek o godzinie 20.00
💥 Każdy odcinek emitujemy w jakości SD, HD i 4K z napisami polskimi i tłumaczeniem angielskim
💥 Lubicie wyprawy w czasie? Subskrybujcie mój kanał, kliknijcie w dzwoneczek i dajcie łapkę w górę!
💥 Zajrzycie też do mnie na Instagram:
/ lukaszkazekhistorystory
💥 Zapraszam na mój Facebook:
/ lukaszkazekhistorystory
💥 Kanał znajdziecie pod adresem:
www.historystory.pl
☕️ Już dziś możecie wspierać realizację nowych odcinków poprzez postawienie nam wirtualnej kawy na platformie:
buycoffee.to/lukaskazekhistor...
🎯Prowadzenie i reżyseria: Łukasz Kazek
🎯Zdjęcia i montaż: Daniel Stanisławski
www.danielstanislawski.com
🎯Dźwięk i napisy: Krzysztof Bąk
/ dzwiekwfilmie
©2023 Łukasz Kazek, Wszelkie Prawa Zastrzeżone
Zabrania się zmieniać, kopiować i w jakikolwiek sposób wykorzystywać materiały bez pisemnej zgody autora.
Korzystanie z materiałów kanału Łukasz Kazek History Story wymaga wcześniejszej zgody Łukasza Kazka
👉Partnerem dzisiejszego odcinka jest wydawnictwo Marginesy wydawca książki Joanny Kuciel -Frydryszak "Chłopki " którą
szczerze polecam i zachęcam do przeczytania.
👉Link do zakupu książki poniżej.
marginesy.com.pl/sklep/produkt/133728/chlopki-opowiesc-o-naszych-babkach
👉 Pamiętajcie, że od teraz możecie nas wspierać bezpośrednio przez UA-cam.
Pod każdym odcinkiem znajduje się przycisk WESPRZYJ 🔥🔥
Wystarczy w niego wejść i wybrać sobie próg wsparcia z przypisanymi do niego bonusami.
👉 Podcasty, reportaże, książkę "Faszystowska Mać" z osobista dedykacja autora, priorytetowe odpowiedzi na komentarze, pozdrowienia w odcinku History Story, czy dostęp do tajnej grupy na Facebooku gdzie dzielimy się nieznanymi materiałami i naszymi odkryciami🔥🔥
Szczegóły w poniższym linku:
ua-cam.com/channels/2acn2VYkzLAbR9Zc1n-NFA.htmljoin
👉 Prośbą o wykopanie odcinka niech wieść niesie się w świat
wykop.pl/link/7434551/nasze-babcie-i-prababcie-our-grandmothers-and-great
Książka przeczytana jakiś czas temu. Mega wartościowa lektura. Polecam.
@@kilaheysmorientes6598 super bo chciałem już wysłać 🔥😉
Kupiłam na prezent i zanim dałam to szybko przeczytałam w ekspresowym tempie. Bardzo dobra książka!
Szkoda że tak późno trafiłem na Twój kanał 😑 Obiecuję że teraz go będę śledził 😊 Super robota
Moja babcia Zosia jako nastolatka została wywieziona na przymusowe roboty do niemiec. Była najstarszą córką i rodzina zdecydowała że rodzice nie mogą jechać więc ją wyznaczyli. Pierwsza robota była ponoć koszmarem gospodarstwo i karczma. Druga praca była przy rodzinie z małymi dziećmi. Tamci ludzie pokochali moją babcie jak własną krewną. Po wojnie prosili aby z nimi została. Ona wróciła do poski z podarunkami od tej rodziny. Jak wróciła rodzice stwierdzili że trzeba ją zamąż wydać. Znaleźli jej świetną partię bogatego, jak na tamte czasy gospodarza, 17 lat starszego. Dziadek miał duży dom to oddał izbę na szkołę bo wierzył że edukacja jest ważna dla dzieci. Mieli kilkoro dzieci wszystkie urodzone w domu. Kiedy ich najstarszy syn został zamordowany w niejasnych okolicznościach Babcia popadła w rozpacz i umarła przedwcześnie. Dużo starszy mąż został sam z córkami. Był zdeterminowany żeby je wyksztalcić i to się udalo. Dziś ja mieszkam w domu mojego dziadka. Jem jabłka z jabłoni którą szczepił i tak czasem wspominam ich ciężkie życie...
Pracowałam kiedyś z kobietą która twierdziła wielokrotnie, że jej matka i jej siostra powtarzały zawsze, że nigdzie nie było im lepiej niż na robotach w Niemczech. Tam pierwszy raz w życiu mogły się najeść do syta, spały we własnym łóżku same, a za zarobione pieniądze mogły kupić ubranie i swoje pierwsze korale ze szklanych paciorków choć ich zarobki były niewielkie.
@@elas5797 tyle że moja Babcia była przymusowym pracownikiem bez wynagrodzenia i własnej woli. Z dala od bliskich, pozbawiona edukacji i kto wie co się działo w tym pierwszym miejscu gdzie pracowała.
@@vidiaviola943 poszukaj swojej babci ofiary.ipn.gov.pl/ofi/z-archiwum-ipn/pracownicy-przymusowi/kartoteki-robotnikow-pr
@@vidiaviola943 mylisz przymusowych pracowników z więźniami obozów pracy
@@elas5797 i z tymi pracownikami przymusowymi było różnie. sąsiadka mojej babci pojechała na robot jako 7 letnia dziewczynka i w piwnicy przez całą wojnę obierała ziemniaki do jakiejś kuchni zbiorowego żywienia. po 12h/ dobę. słońce widziała tylko kilka razy w tygodniu.
Moja babcia miała wiele żalu i smutku, że rodzice, nie pozwolili jej się uczyć, że bili ją. Uwielbiała czytać książki, jak tylko dało radę czytała dużo Została wydana za mężczyznę, który był rzeźnikiem. Mój "dziadek", nie dbał o nią i dzieci, dbał tylko o siebie, ona sama musiała kombinować by przetrwać z dziećmi. W opowiadaniach nienawidziła go. Niektórzy naśmiewają się z feministek, a ja im dziękuję, że dziś mam ogrom możliwości.
W imieniu naszych babć dziękuję za ten pełny współczucia, wrażliwości odcinek.
Jak byłem mały wszedłem do kuchni i zobaczyłem jak moja babcia płacze i zapytałem dlaczego,a ona że znalazła wyrzucana kanapkę i dlatego płacze.Powiedziala żebyśmy nigdy nie zaznali głodu …. Do dziś to pamiętam i bardzo szanuję jedzenie
Mam bardzo podobne wspomnienie..
Te biedne kobiety w tamtych czasach,szczególnie na wsiach były bardzo skromne,wycieńczone porodami i ciężką pracą, zaniedbane emocjonalnie 😢😢
No... Moja babcia żyje już 82. Dziadek umarł w wieku 67 lat. Tak miały ciężko
W miastach lepiej nje mialy, szly na 12-14godzin do fabryki i tak dzien w dzien, bez macierzynskiego , szkoly, malzenstwo jednoczesnie ratowalo i rujnowalo zycie
❤
@@rafaszwed2887 Częste picie skraca życie.
Moja babcia miała 12 dzieci. Moja mama była 12 dzieckiem.Przeżyło 9 dzieci. Podziwiam moją babcie,chociaż jej nie znałam. Dziadek po l w.ś. wyjechał do Niemiec - Bochum do kopalni do pracy. Część dzieci urodziło się w Niemczech a część w Polsce. Podziwiam babcie za to,że z takiej małej wioski jeździła do dziadka. Moi rodzice mieli nas 5 byliśmy szczęśliwą rodziną. Mama też mówiła po Niemiecku. Zbliżała się ll w. ś. to dziadek wrócił do Polski z moją mamą,która miała 5 lat.Każde pokolenie żyje po swojemu.Mamy 21 wiek,teraz ludzią też jest ciężko.
Moja babcia miała 8 dzieci, (dziewiąte zmarło), i wychowała każde na dobrych ludzi. Dziadek bil, pił i miał w nosie rodzinę. Mała kobietka, filigranowa i znikąd pomocy.
Moja świętej pamięci babcia Anielcia rocznik 1921 była najmłodsza z siedmiorga rodzeństwa, od 14 roku życia chodziła na służbę do dworu do mleczarni.
Babcia "została wydana" za morgi. Rodzice zdecydowali, żeby "grunty scalić", ponieważ ich pole z dziadka polem sąsiadowało. Kochała z wzajemnością kogoś innego, ale za biedny był dla rodziny. Dziadek nie był wsparciem dla babci. To ona musiała zajmować się wszystkim - dziecmi, obejściem, polem i handlem tego co uchowa i wytworzy. Była niesamowicie dzielną kobietą. Pamiętam kiedy poznałam jej miłość Maniusia było mi niesamowicie przykro, że nie mogli razem być.
Piękny i wzruszający odcinek. Obydwie moje babcie były emocjonalnie niedostępne. Jako dziecko nie potrafiłam zrozumieć dlaczego. Obydwie wychowały się na wsi i jako młode panienki, 14/15 lat wyszły z domu by szukać pracy poza gospodarstwem. Później założyły własne rodziny. Już wiem dlaczego społeczeństwo w wieku moich rodziców, dziadków, pradziadków nie potrafi swobodnie okazywać miłości…smutna rzeczywistość.
Piękny i bardzo prawdziwy komentarz 😊 za który bardzo dziękuję
tak, mam to samo doświadczenie. Nie jest łatwo wychowywać się wśród, czy raczej być wychowywanym przez ludzi z takimi traumami. Obie moje babcie i obaj dziadkowie zostali osieroceni przez ojców na wojnę. Szczególnie dziadkowie ze strony mamy bo byli małymi dziećmi. Bieda, głód, strach i próba przetrwania, niedożywienie. Jedna prababcia została sama z 6 drobiazgu, jak się wtedy mówiło. A Niemcy zabrali ostatnią świnię z chlewa i jeszcze do ognia wylali nędzny obiad, który się akurat gotował. Od wtedy zawsze jak coś gotowali, to ktoś stał na czatach, żeby tej resztki jedzenia nie stracić. Siostrze dziadka nogi powykrzywiały się z niedoborów. Ech o historii biedy w mojej rodzinie mogłabym napisać książkę...ogrom cierpienia.
@@dzikieziele3914• Przykro bardzo 😰
Biedne te kobiety. Poniewierane i nieszczęśliwe.
Nie wiem czy nie jestem w Pan wieku i takiego życia jeszcze doświadczyłam. Myślę, że nie ja jedna. Kobiety, które nie boją sie pracy i nie jęczą NIGDY NIE SĄ DEOCENIANE, nigdy., bo utryrana kobieta nie jest wart uwagi i nie tryska atakcyjnością. Takie życie takie fakty. Koń który ciągnie jeszcze dostanie batem.
Dokładnie tak jeszcze dostała od męża wiele razy 😢
To prawda 😢
Ja mam ponad 70 lat i codziennie dziękuję losowi, ze urodziłam się w tych czasach.
Moja matka pochodziła z gospodarstwa, więc często na wsi bywałam i widziałam, jak kobiety posłusznie chodziły koło seniora rodu i innych mężczyzn z rodziny. Powiedziałam sobie już jako dziecko, że ja nigdy nie będę się tak zachowywać i nie pozwolę się poniżać. Ta obserwacja zainspirowała mnie do zdobycia wykształcenia i dobrej pracy, a potem też własnej działalności. Byłam całkowicie niezależna i żaden mężczyzna nie spojrzał na mnie z wyższością, pogardą czy zachował się wobec mnie agresywnie. Unikałam też takich osób. Mogę powiedzieć, że miałam dobre życie. W czasach mojej matki i babci, rocznik 1907, moje życie wyglądałoby z całą pewnością gorzej.
Moja mama rocznik 1916 mając 10 lat, jako najstarsza z dzieci, została wysłana przez babcie Annę do pracy w sklepie. Codziennie chodziła tam aż 8 km aby zarobić na chleb dla rodzeństwa a miała ich aż ośmioro. To dziadek Jan bardziej oszczędzał moja mamę niż babcia.Majac 14 lat wyjechała do wujka który prowadził ogrody u sióstr zakonnych ale również tam pracowała żeby wysyłać pieniądze na życie rodzeństwa. . Później podjęła pracę w szpitalu w którym pracowała niemal całą wojnę. Skończyła szkołe a w niej poznała tatę. Wiem że życie moich dziadków i mamy były bardzo ciężkie na kieleckiej wsi. Szkoda ze będąc młodsza nie bardzo słuchałam wspomnien mamy i cioci. Ale, wakacje zawsze tam spędzałam i nadal kocham tamte rodzinne strony mamy.
Przeczytałam w życiu setki kryminałów. Makabryczne opisy scen zbrodni, jednak zmyślone, nie robiły na mnie wrażenia.
Do książki o naszych babkach miałam dwa podejścia. Nie jestem w stanie unieść historii kobiet. Tej niekończącej się męki. Tak długiej jak ich życie. Nie dokończyłam tej książki.
Żałuję, że nie rozmawiałam z babciami o ich życiu. Teraz juz za późno. A wiem, że nie było kolorowe, bo tak jak Pan powiedział, u kresu życia wypłynął cały potok żalu.
Zazdroszczę że mieliście tak fajne babcie ja niestety nie chce ani o swoich babciach pamiętać jednej nie znałam a druga nie chciała mnie znać
Moja babcia,rocznik 1912,była jedną z tych tysięcy wiejskich kobiet, które żyły w ciężkich czasach.Wychowywały gromadkę dzieci,żywiły dzieci z ubogich zapasów.Zawsze ją podziwiałam,że była taka pracowita i dała radę.❤
Łukaszu słucham Ciebie , i ryczę, moja babcia kochana , która nie miała ani jednej klasy ukończonej, zawsze do pracy wysyłana bo według rodziców nie była wątła jak starsza siostra . Mieszkali w siódemkę w jednej izbie , w lesie , dzień przed komunią świętą mama wysłała ją na wieś ,na zwiady , w tym dniu była pacyfikacja Boru Kunowskiego , widziała na własne oczy jak sąsiadów ze wsi Niemcy podpalili za partyzantkę w stodole, zamknęli dzieci , kobiety i mężczyzn . Całe życie babci upłynęło pamiętając te wydarzenia, że na drugi dzień do I Komunii św.poszła w czarnej sukience. Próbowałam podpytywać o jej życie, ale zawsze kończyło się płaczem, przerywała,nie chciała opowiadać. Żal miała do rodziców że nie wysłali jej do szkoły, ona jedna zamiast po wojnie do szkoły pójść,została wysłana do pracy w Polskę.
Kochałam ją nad życie tak jak ona mnie a później mojego synka jak się urodził, ale codzienność sprawiła że nie rozumiałam jej czasami , kłóciliśmy się , miałam wrażenie że ten ciężar który nosiła całe swoje życie przekazywała na mnie. Dożyła 90 lat i żyłaby na pewno dłużej pomagając mi przy synku, ale wszystko wróciło, wszystkie wspomnienia jak w telewizji pokazali wojnę która zaczęła się na Ukrainie, zobaczyła dzieci płaczące, zniszczone domy, wojsko i jej serce nie wytrzymało, wróciła do domu ze szpitala po przebytym zawale serca ,codziennie płakała i modliła się za te dzieci, dopóki miała siły.
Bardzo mi jej brakuje, ale cieszę się że miałam możliwość ostatnie 10 lat jej życia być blisko niej , pomagać jej i opiekować się tak jak ona całe życie opiekowała i poświęcała się dla nas. 😢
Proszę się dziś do niej przytulić myślami, niech wrócą wszystkie wspomnienia, ona też to poczuje i będzie nad Tobą czuwać już na zawsze..
Ja uczynię to samo.
Dziękuję za ten przenikliwy i wzruszający komentarz.
Dobrej nocy
@@lukaszkazekhistorystory dziękuję. Również życzę dobrej nocy. I dziękuję za każdą opowiedzianą przez Pana historię, każdą opowieść o losach zwykłych i niezwykłych ludzi, o ich historii.
Jest Pan wspaniałym człowiekiem , tyle emocji jest w historiach opowiadanych przez Pana . Pozdrawiam serdecznie
@@tibrakarola21 staram się tak życ aby nie bolało, ani mnie , ani tych co wokół mnie.
@@lukaszkazekhistorystoryPieknie powiedziane.Jestes szlachetnym,prawym i dobrym czlowiekiem Lukaszu.Dziekuje,ze moge Cie poznawac i sluchac poprzez ten kanal i historie,ktore tak ciekawie,ale tez pieknie opowiadasz.Pozdrawiam serdecznie
@@madameonlyme dziś będzie długa noc...
Do zobaczenia na Sudeckim szlaku 🙂
Pastelowych snów życzę.
Że strony matki jestem z innej planety. Babcia skończyła studia w Wilnie, pradziadek w Petersburgu. Męża, ojca i brata babci wywieźli bolszewicy, żaden nie wrócił. Wychowała dwie maleńkie córeczki sama, choć była chowana na księżniczkę, odzyskała ziemię i dom w mieście, choć rząd zrobił przedszkole na parterze Mimo tych strat i bólu, całkowitej zmiany życia, bo przed wojną mieli służąca, praczkę i stróża, zawsze mówiła, że rewoluca była potrzebna, bo jest wielka niesprawiedliwoscia, że dziewczyna ze wsi nie może się kształcić.
To jest cudo co pan czynisz pamięci ich wszystkich warto
Moja babcia urodzona w 1935 ma teraz 89 i też opowiadała że za jej dzieciństwa też tak było. Była najmłodsza, miała 5 rodzeństwa, 3 zmarło. Ciężko pracowała, chodziła na zarobek z matką do dworu. Wyszła za mąż w wieku 16 lat za 10 lat starszego. Babcia mieszkała we wsi gdzie był prąd a poszła na kolonię gdzie nie było prądu, dostała z mężem mały pokoik i z sieni zrobiła maleńka kuchnie. Miała 3 dzieci i w tym małym pokoju mieszkali w 5 osób, a teściowa z teściem obok mieli duży pokój i kuchnię. Babcia oczywiście nie wyszła za mąż z miłości została wydana za mąż na zamianę, tego samego dnia dziadka siostra wyszła za mąż za babci brata. Babcia opowiadała że całe wesele przepłakała, a dziadek się bawił 3 dni. Później okazało się że dziadek często bił babcie, musiała jakoś radzić sobie żeby mieć pieniądze na ubrania, buty i książki dla dzieci, więc co tylko mogła to robiła, sprzedawała jajka, kapustę, zbierała i suszyła grzyby, zbierała jagody, chodziła na zarobek do ludzi.
Moja Mamusia była z 1937 roku, jak miała 7 lat zmarł dziadek, ale żyła w innej epoce niż Twoja babcia. Mamusia skończyła 7 klas i nawet podjęła naukę w szkole średniej, ale z powodu zdrowia przerwała edukację. Tatuś był 10 lat starszy i pobrali się z miłości. Ciężko pracowali bo była piątka dzieci, ale kochali się i szanowali, Tatuś zawsze dobrze traktował mamusię i babcię, swoją teściową. Myślę, że dużo zależało od regionu kraju, poziomu wiedzy i zasobności. Im biedniej tym gorzej. pozdrawiam
Dziękuję Moja Kochana Babcia też z Wołynia Była najmłodsza Wydano ja za gościa który miał starsze od niej córki Pogrom Wołyński przetrwała z dwiema córkami dzięki Niemcom Zostały wywiezione do obozu pracy Niechętnie opowiadała ale była fantastyczną osobą Nigdy nie chodziła do szkoły a pisała czytała i mówiła w kilku językach Nauczyla mnie szyć robić na drutach na szydełku gotować i praktycznie wszystkiego co w życiu ważne Jej motto było "żyj tak aby nikt przez ciebie nie płakał " bardzo mi jej brakuje😢
Pani Kasiu dziękuję za tak osobisty i z serca komentarz.
Pani babcia jest z jedną z gwiaz którą każdej nocy spogląda na Panią z kosmosu 🙂
Proszę dziś o niej pomyśleć ja zrobię to samo a one zaświecą dla nas jeszcze bardziej jaśniej niż zwykle.
Dobrego dnia codziennego ♥️
Moja babcie również miała Takie Motto!❤
Nasze Babcie były Silne i Cudowne!!!❤❤❤
Piekny portret Babci - pięknego człowieka🌹🌿 Dziękuję❤ .Piekne motto .
Cudowny Babczyk ❤
To prawda nasze babcue i orababcue ,przezwyciężyły wszystko, wojnę, poniewierkę, gwałty, bicie i ogromną biedę..przygotowały nas zeby bylo nam leoiej nauczyły walczyć o swoje. Kochamy nasze babunie❤
Odkąd przeczytałam tę książkę, jestem naprawdę wdzięczna za to, jakie wygodne życie wiodę i w jakich czasach żyję, nawet za wodę w kranie, ale przede wszystkim za wykształcenie, o którym moja babcia marzyła, a nigdy nie miała takiej możliwości. Pamiętam, jaka dumna była, gdy dostałam się wieki temu do liceum. Niestety, mojej matury już nie dożyła.
Widzisz ! To wszystko zawdziecza sie tzw.komunie.Nie jestem komunista - chociaz ta ma rozne oblicza - a raczej socjaldemokrata.Dziadek po powrocie z USA byl najbogatszy we wsi pod Zbarazem.
Obiektywnie komunistyczny rzad Gomulki i pozniej pracowal dla dobra ludu.
O wladze nie walczyl , bo ja mieli. Nie zarabiali krocie jak teraz .Nie bylo KORYTA W BRIKSELI.Sekretarz wojewodzki mieszkal w bloku, jak inni.
Komuna kladla nacisk na edukacje.
Efect tego to nasi chlopcy po technikum wybijaja sie wyzej na budowach .czy tez indziej w NY City.
Dodam Ci jeszcze !d! Ze komuna dawala mieszkania za darmo. No czasem trzeba bylo czeka kilka lat. To zalezalo od rejonu. Jak powstawala kopalnia ZG Rudna to piersi kilka miesiecy.
A w Polsce dochodzilo do dytuacji ze dawano miesxkania nie wykonczone. Znaczy pomaluj sam .poloz tapety. Podloge i co jak chcesz . Miesxkac mozna od zaraz.
As co terax daka.
Pozdrawiam !
Dziadek 73 l
Nowojorczyk od 1994 roku
Nie zaluje wyjazdu. Ale to co mam to ciezka praca.
Moj syn po paroletnim pobycie tez w UK urzadzil sie .Wzial przyklad ze mnie i pierwsze kupil dom w Ascot.
Mam tak samo. Odkąd przeczytałam książkę rozumiem, jak dobre, wygodne i dostatnie mam życie. Nie narzekam na nic. Ta książka to hołd złożony tamtym kobietom...
Zupełnie fantastyczny przekaz. To absolutna rzadkość ponieważ my Polacy wypieramy prawdę o nas. Wszyscy pochodzą od szlachty itp fanaberie słyszymy . A o chłopach wiedzą ludziska tylko to co im prymitywna telewizornia pokaże. Moja babcia opowiadała mi podobne historie.
Dzisiaj my kobiety zyjemy w najlepszych mozliwych czasach i mamy latwe i lekkie zycie. I jeszcze tego nie doceniamy.
Cała prawda. Śmieszy mnie jak feministki dzisiaj mówią o jakimś uciśnięciu, zniewoleniu kobiet. A przecież nigdy wcześniej kobiety nie były tak niezależne i nie miały tyłu udogodnień czy równouprawnienia.
@@user-xh7qb3yc7f gdzie to równouprawnienie?? Śmieszny jesteś.
@@EmilyRose-qs9hxJa też go nie widzę, kiedy zostaną zrównane normy w pracy i wiek emerytalny.
Dość przywilejów kobiet
@@EmilyRose-qs9hx jak już to śmieszną kobietą ;) Żaden facet nie przejdzie tak szybko na emeryturę jak my. Żaden facet nie może przez 9 miesięcy być na L4 bez konsekwencji, a później pare lat być na macierzyńskim i wychowawczym i normalnie wrócić do swojej pracy, w której mogą pracować godzinę krócej niż reszta gdy zadeklaruja się, że karmią piersią. Więc masz rację, to nie równouprawnienia tylko lepsza sytuacja kobiet ❤️ Pomocne jest też to, że kodeks pracy zabrania kobietom dźwigać takich ciężarów jak faceci, pracować na nocki jeśli ma dziecko do któregoś tam roku życia itd. Naprawdę jeżeli nie widzisz tego, że jesteśmy w świetnym położeniu to jesteś ślepa
@@EmilyRose-qs9hx podaj jeden przykład, że kobieta jest mnie równouprawniona niż mężczyzna. JEDEN krety...ko, bo ja Ci za chwile pokażę parę, gdzie mężczyzna ma mniejsze równouprawnienie od kobiet.
Takie filmy pokazują nam kobietą jakie teraz mamy piękne życie🌼mamy wszystko co dusza zabraknie aby nasze życie codzienne było łatwiejsze na każdym kroku, człowiek sobie nawet sprawy nie zdawał ile musiały cierpieć nasze babki już nie wspomnę że musiały wychodzić za mąż za starych dziadów których zapewne nie kochały😣dziękuję Bogu za to co mam i że żyje właśnie w tych czasach😚
bez obrazy: _pokazują nam _*_kobietom_*
@@teresablizinska235Właśnie
Chłopki wstrząsnęły mną zrozumiałam genetykę mojej rodziny książka stoi na widoku musi ją przeczytać córka i wnuczka książka wiele wyjaśnia absolutnie powinna być w każdym domu
Szacunek dla tych kobiet
W pełni się zgadzam z powyższym komentarzem
@@lukaszkazekhistorystory 👍🫡
To samo.oja babcia, która miała dziewiecioro dzieci. Na. Białorusi, koło Drochyczyna, dziadek zmarł w 1942r.wdzskie dzieci były jeszcze małe. Jak wojna się skończyła, sama z dziećmi i dobytkiem, jechała na ziemie odzyskane, transportem, czyli pociągiem towarowym,a moja mama urodziła się ostatnia, miała siostrę bliźniaczkę, urodziły się w 1932 roku. Babcia dużo mi opowiadała o tamtych strasznie ciężkich czasach, waleczna kobieta, pozdrawiam, a tak to też mam na imię Jadwiga ❤
P.Łukaszu.Pokazałem to mojej Mamie rocznik 1938.Popłakała się i piwiedziała,że to wszystko jest absolutna prawda,co Pan opowiedział.Bardzo Panu za to dziękuję.Jest Pan dobrym Człowiekiem.Łzy mi nie przestają płynąć...I mojej Mamie też...
Panie Krzysztofie bardzo mnie Pan wzruszył.
Proszę przytulić mamę ode mnie.
Trzymajcie się ciepło.
Posiedzimy dziś razem i pomyślimy o naszych babciach i prababciach.
Ale proszę nie płakać... Dla mnie też łzy polecieli aż po nogawkach, ale to nie wstyd jest
@@KlejnotTV2 A Ty katolik ?
Moją mamę Ojciec oddał na nianię do bogatych żydów bo nie chciała jej macocha ale trafiła do wspaniałej rodzinny bo tak ich wspominała.Zawsze do śmierci mówiła mi że na drugie śniadanie to jadła banany i inne owoce.A ich smak poznałam w latach 70 .
Moja mama pochodziła ze wsi, rocznik 1929 i ja dużo takich historyjek słyszałam.. Nie każdy mógł zdobywać wiedzę, bo był biedny. Dzieci bogaczy kończyły wyższe uczelnie, że nauczyciele w okresie międzywojennym zarabiali 100zl , to było bardzo dużo..Do kościoła było parę kilometrów i dzieci szly boso, dopiero przed wejściem, mogły sobie buty założyć..Jako małe dziecko płakałam, słuchając tych opowieści i dopiero dzisiaj słuchając pańskich, przypomniałam sobie o nich.
Pozdrawiam
Moja babcia mieszkała w słynnym domku zwanym "poniatówką",z resztą do dzisiejszego dnia mieszka w tym domku mój wujek.To była bardzo pracowita kobieta- kiedy zrzekła się gospodarstwa na rzecz syna,to pomimo próśb,nie chciała odpoczywać,tylko pomagać w gospodarstwie,bo nie wyobrażała sobie bezczynnego siedzenia.W końcu stanęło na tym,że będzie się opiekować ptactwem domowym , i pomoże w obowiązkach domowych,bo to nie wymagało zbyt dużo siły.Ta ponad osiemdziesięcioletnia kobieta chciała być potrzebna.To nic,że czasami czegoś nie dosoliła,lub przesoliła,to nic,że po kryjomu- tak, aby nie widziała- moje kuzynki,kiedy babcia udawała się na poobiednią drzemkę- zmywały ponownie talerze po obiedzie- ważne,by babcia czuła się cały czas potrzebna.
IJuz Ci odpisuje!! Przed wojna i wstecz ogolnie , babcie ,dziadki pomagali mlodym. Mowisz ze zdala gospodarstwo na syna.!
To pomysl komynistow Gierka . A tez dano za to emerytury ,a tez ubezpieczenie chlopom.
A to po to aby mlodzi rozwijali gospodarstwo. Czasy Gierka tobczasy rozwoju. Wiekszego niz mozliwosci.
Z czasem okazalo sie ze produkcja towarow nie nadaza za rozwojem. Komiec Gierkowski to ogolny brak towarow.
A ceny tez byly niskie. Wykupywanon ponad potrzeby.
Eksport na placenie dlugow. A tez tysiacami wywozono prywatnie.
To co nie mozna bylo kupic w Polsce ,to napewno w Budapeszcie bylo. Tez w Bulgari ,Jugoslawi , Grecji.
W latach 80-tych w Grecji za mydelko placono nawet 1 dolara.Za kucheny reczniczek 1.5 dol
Bo w Polsce bylo tanio.
@@waclawpelech3628 Miło mi,że orientujesz się w tych spawach.Ja czasy późnego Gomułki i czasy dekady Gierka odczułam na własnej skórze.
Dobrze wychowała dzieci ❤
moja Mama rocznik 1956 miała koszmarne dzieciństwo w podkrakowskiej wsi . Mając 3 lata była zabiierana w pole do pracy.. w wieku szkolnym od 4 rano w polu a potem bez śniadania do szkoły. po szkole kromka chleba i w pole !! nie miała czasu na dzieciństwo , w wieku 6 lat gotowała obiady ( zabicie kury itd) . Zazdrościła koleżance bo ją tata do szkoły odwoził ( wozem/saniami) więc biegła do niej rano po pracy polowej by się na podwózkę załapać. W zimie chodziła w gumiaczkach po siostrze, . kolegowała sie z kimś kto miał jakiegoś słodycza . Płakać mi się chce gdy o tym myślę . Babcia jeszcze żyje ale od czasu gdy Mama mi opowiedziała o swoim dzieciństwie to inaczej na nią patrze :(
Nie zdajemy sobie sprawy z tego jak się żyło kiedyś. Patrzymy na tamte czasy przez pryzmat obecnych czasów. Tamci ludzie byli naprawdę twardzi, zaradni, wiedzieli że nic łatwo nie przychodzi. A teraz, dzieciom się wszystko należy, jak nie to płacz, histeria. Największy problem to brak miejsca na parkingu... przed drzwiami supermarketu. Ból głowy to jak dawniej amputacja nogi. Zmęczenie od siedzenia przy komputerze... . Z lichej gliny dziś są ludzie ulepieni.
Dokladnie takie mameke
Akurat ja nie, uwazam, ze teraz ludziom w dupach przewraca od dobrobytu, a ja jestem z gorskiego miasta z dziada pradziada
@@tosiek4226 oj przewraca się, prowadzę handel to widzę po ludziach.
@@artshi7260Trudne czasy tworzą silnych ludzi, silni ludzie tworzą dobre czasy, dobre czasy tworzą słabych ludzi, a słabi ludzie tworzą trudne czasy.
@@artshi7260 to właśnie widać ,jak zostali super wychowani przez starsze pokolenie :)
Życie na wsi było piekłem. Dla dziewczynek i kobiet podwójnie. Uciekały do miasta, ale i tam życie było ciężkie, bardzo ciężkie.
Babciu, kocham Cię 🖤
Dziękuję za dar pózniego urodzenia.
Wielki Szacunek dla wszystkich strudzonych Babć naszej strudzonej RP.
Te opowieści są fascynujące ale dotyczą innego regionu Polski. Jestem z Wielkopolski i wiem z pamiętników prababci i opowiadań że tu bylo jednak inaczej, mniej nędzy i niepismiennosci przynajmniej od początku XX wieku. Bardzo pozdrawiam wszystkich którzy dbają, aby nie zaginęła pamięć o życiu naszych przodków.
Opowieści dotyczą biednych ludzi którzy walczą o przeżycie, a tych w Wielkopolsce było najmniej w kraju ale to nie znaczy, że nie było wcale. Moi teściowie od pokoleń z wielkopolskiej wsi opowiadają coś innego. Nie mają porównania bo nigdy nigdzie z niej nie wyjeżdżali. Elektryfikacja dopiero w latach 60siątych, spanie chłopców w stajni, ciężka praca dzieci od najmłodszych lat wymuszana biciem. Gdy 9cio letnia siostra miała się opiekować miesięcznym bratem bo matka poszła w pole, a dziecko zasnęło to wózek postawiła w cieniu i czymś innym się zajęła. W tym czasie słońce się przesunęło i noworodek został poparzony słońcem. Jak rodzice wrócili do domu i dowiedzieli się co się stało to ojciec tak pobił 9cio letnią córkę, że jej rękę złamał w kilku miejscach. Nikogo to nie dziwiło, lekarz słowa nie powiedział gdy usłyszał co było przyczyną.
to prawda. Moi dziadkowie pochodzą z Kaszub z terenów przygranicznych z Niemcami i ich opowieści są o wiele mniej przykre, a wiele z nich jest nawet wesołych. Babcia wyszła za sierotę - mojego dziadka, osobę niemajętną, który okazał się być wspaniałym człowiekiem.
Tak mnie to wszystko chwycilo za serce. Dziekuje za ten odcinek.
nasze prababcie i babcie miały ciężkie życie,to jak one żyły jest nie do pomyślenia dla nas.Wielki szacunek dla tych kobiet że mimo trudu wychowały dzieci i wnuki z miłością,chociaż nie zawsze ta miłość miały ze strony mężów.
@joannachudzik3268
I w druga strone bylo tak samo ale gigantyczna pogarda do meskiego życia jest norma a emanacja tej nienawisci jest systemowa dyskryminacja mezczyzn (nierowny wiek emerytalny), bez ktorych wszystkie dzisiejsze wygody by nie istnialy. Samo nagrywanie takich filmow tylko o kobietach, przez autora ktory uwielbia zrownywac niemcow w Polakami, jest sku*wysunstwem.
@@niemamnicku1359chyba przydała by ci się terapia...to nie jest normalne 😮
Moja jedna babcia rocznik 1926 tez "musiala" wyjsc za maz bo brat sie ozenil a jego zona bardzo uprzykrzała babci zycie
Babcia skonczyla 3 klasy ale byla bardzo inteligentna kobietą interesowała sie wszystkim
Zawsze mnie zastanawialo co by osiagneła gdyby miała inne mozliwosci.
Mój ojciec w latach 90 w pegeerach pracował pil bił mamę i jak mama zastawiala dzwi od naszego pokoju taką dużą maszyna do szycia to potpalal nas w pokoju moja babcia i dziadek zawsze mnie uczyli jak żyć i dziś jestem chyba dobrym ojcem
Straszny czas i duża traumą.
Jest Pan wspaniałym ojcem.
Bardzo dziękuję za komentarz prosto od serca .
Gratuluje patola tatuśka
A ja zawsze myślałam ze ludzie z PGR-ów to wyższe sfery,
@@zdzislawavonnygusowa8701to byli zwykłe skur na wysokiej posadce tacy biznes menele
@@user-if1tr2ol5b Nie prawda ja do dzisiaj uważam mieszkańców i pracowników PGR-ów za arystokrację i ludzi z wyżyn społecznych.
Popłakałam się. Kobiety są wielkie.
Moje babcie też miały bardzo ciężkie życie i jedna z nich opowiedziała mi, ze zmęczenia upuściła dziecko: mojego ojca. Uratował go duży becik, jakich wtedy używano. Po wsi nazywano ją sprytna, bo tak była pracowita. Druga od młodości miala talent literacki, ale musiała chodzić w pole paść byka i zajmować się młodszym rodzeństwem. A jak podrosło, szła "na służbę", czyli "bawić" inne dzieci. Luksusem były pralinki, które kupiła za jajka sprzedane Niemce (miała swoją kurkę). I książka Lokomotywa Tuwima, którą dostała kiedy była chora. Nigdy nie miała prawdziwej lalki. Robiła je sobie z łyżki drewnianej i gałganków. To tylko kilka przykładów.
Tak było bardzo dziękuję za ten komentarz ❤
ciezkie zycie? Spytaj sie dziadka jakie miał ciezkie zycie.
@@kwiateg mój dziadek był sierotą, parobkiem u swojego wujka. Książki czytał po kryjomu pod kołdrą, bo "książka jeść nie da". Nie miał łatwo, ale uważam, że jednak później to babcia z trójką małych dzieci, pracą zawodową na powietrzu, kawałkiem pola, gdzie pracowała u ciotki miała ciężej. A nie było pralek, lodówek i wielu innych udogodnień. Przynajmniej ona tak żyła.
@@kwiateg to kobiety miały cięższe życie od mężczyzn, bardzo często wykonywały za nich pracę w polu, która była nie nie ich siły + wychowywały dzieci, zajmowały się domem i wiele innych obowiązków
Moja ś.p. Mama Zofia, rocznik 1936, często opowiadała mi o tych ciężkich czasach, a pochodziła ona z biednej rodziny w Małopolsce Zachodniej, ALE usłyszałam też mnóstwo zabawnych anegdot, bo życie nie było tylko czarne. Ludzie zawsze potrafili z najcięższej sytuacji wykrzesać dobro i radość.
Moja babcia (rocznik 1942) też miała ciężkie życie. W wieku 10 lat musiała chodzić do kanału po wodę i nosić wiadrami bo jej rodzina budowała dom. Skończyła tylko 6 klas szkoły podstawowej. Gdy była dzieckiem jej nogę przejechał powóz konny. Wychowała czwórkę dzieci praktycznie sama i choć dziadek trochę pomagał w gospodarstwie to lubił niestety sobie wypić i grać w karty z kolegami. Rodziną mojej babci były jej dzieci bo ze swoją nie najlepiej się dogadywała.
Piszę to w 4 rocznicę jej śmierci i ciągle za nią tęsknię bo była mi najbliższa w dzieciństwie❣
Moja babcia była na robotach w Niemczech, pracowała jako służba, codziennie im gotowała pure ziemniaczane. Nie mogła go jeść do końca życia
Druga w pończochach wynosiła cukier z fabryki marmolady bo był głód
Panie Łukaszu, dziękuję za Pańska pracę i popularyzację dzieła CHLOPKI. Mój ojciec jako dziecko miał jedną parę butów na spółkę z resztą rodzenstwa. Pracował od 5-tego roku zycia jako pomoc do koni we dworze. Na przedwiosniu dzieci wysylane były na pańskie pole, aby pod osłoną nocy wykopać pozostale jeszcze z jesieni resztki przemarznietych ziemniaków. Głód byl codziennością. W nastepstwie głodu, wycieńczenia i oslabionej odporności śmierć zbierala swoje żniwo wśród młodych i starszych. Aby nie być ciężarem dla rodziny dziadek i babcia nierzadko wyruszali na żebraczkę, a nawet dochodzilo do samobójstw. Takie to byly cudowne te lata dwudzieste i trzydzieste w naszej ukochanej osrodzonej Ojczyźnie, zwlaszcza na malopolskiej wsi 😥
Jak w naturze, starsze i chore osobniki są zostawiane, aby nie były ciężarem dla stada. Liczy się przetrwanie. Ale żeby samobójstwo popełnić to nie wiem jaki to musiałby być głód. Człowiek jest w stanie przetrwać około 2 miesiące bez jedzenia przy normalnej wadze. Tylko dziwię się, że był ogromny głód skoro ludzie mogli sobie coś upolować w zimie. Zająca, sarnę czy inną zwierzynę. Przecież w lasach ich nie brakowało
Historia Jagny z Chłopów Reymonta też pasuje do dzisiejszego odcinka. Czytamy ta książkę z przekonaniem, że to zamierzchłe czasy a tak naprawdę to tylko 2 pokolenia wstecz. Zrobiliśmy ogromny postęp, niemozliwy bez poświęcenia naszych babć.
Serdecznie dziękuję za ukazanie historii naszych ukochanych babci ich ciężkiej doli i walce o przetrwanie może ktoś z mlodych ludzi poslucha i zastanowi się nad tym czym jest jego babcia i co ona wniosla w jego życie
Moja prababcia urodzona w 1924 roku, zawsze wspominała że za 1gr jako dzieci kupowali cały woreczek ciastek i to było szczęście 😊
Pamiętam wieś z lat 80 tych. Praca, praca...od rana do nocy. Pozdrawiam
Ja też, w latach 80 byłam dzieckiem mama zabierała mnie na wieś w góry na wczasy ależ byłam dziwactwem😂miastowa przyjechała na wczasy pamiętam że wszyscy zasówali dzieci opiekowały się młodszym rodzeństwem cały dzień same dla mnie to było nie do pomyślenia, nie miały dzieciństwa tak jak ja😣teraz czasy się zmieniły i bardzo dobrze bo dziecko powinno być dzieckiem👍
Jakie to były straszne czasy ,szczególnie dla kobiet. Aż trudno słuchało się tych opowieści. 😪 Dziękuję za ten odcinek....
To co Pan przedstawia to jest sama prawda . Pytam się tylko kto wychował takich mężów dla tych naszych babć ? Nie chodzi mi o wyręczanie w pracy ale pomoc i empatię wobec tej kobiety - żony . Ja osobiście kiedy upadam na duchu, to zawsze sobie przypominam moje dwie babcie i ich ciężkie życie za młodu. I myśląc o tym ,staję się silna ich siłą . Skoro one mogly, to ja też dam radę . Pozdrawiam serdecznie 😍
Popłakałam się… To były prawdziwe bohaterki❤
Przypomniały mi się opowieści mej babci o butach jedynych butach na niedzielę i święta bo latem boso a zimą po śniegu w drewniakach bądź chodakach tak ma babcia mówiła o drewnianych butach .
Mi opowiadała babcia że do kościoła a z powrotem boso żeby nie zniszczyć...
Wielki szacunek dla naszych poprzedników, którzy budowali to jak żyjemy dzisiaj.
Współczesnym pokoleniom, zwłaszcza młodym gówniakom* życzę jedynie więcej POKORY.
Jak zwykle świetny, przejmujący i pełen emocji materiał.
Pańskie filmy powinny być puszczane w szkołach jako część materiału edukacyjnego.
SZKODA ZESMY WSZYSTKO TOTALNIE ZNIWECZYLI !!! ZAMIAST ROZWIJAC ! KSZTALCIC ! I POMNAZAC ! = jak grecy oddajacy sie korupcji i wylacznie wlasnym , nie spolecznym intersom = sprzealismy nasza Wolnosc ! nasza Oczyzne ! oraz Swoja Dusze ! ZA GARCI KLAKÖW ! = stworzylismy tym samym NAJGORSZA, NIEWOLE I BIEDE dla swoich Dzieci , Wnuczat , i Prawnuczat ........
Moja babcia rocznik 1908 z chłopstwa nie pochodziła,byla urzędniczką w magistracie, ale opowiadała mi mama o jakiś wyjazdach na wieś w dzieciństwie do dalszej rodziny dziadka. Jaka tam bieda była,jedne buty na całe rodzeństwo,albo jak jajka do święcenia nieśli na talerzu przykrytym serwetką i te jejka dzieciom spadały. Opowiadała tez o okresie.. szmatki to mialy kobiety z miasta.... bo one mialy majtki..to był luksus choć trzeba było te zakrwawione szmaty prać ręcznie. A na wsi jak mówiła dziewczyny nie posiadały bielizny, więc nie miało im co trzymać tych szmatek, one w okresie starały się nie wychodzić,bo po prostu krew lała się im po nocach!! Moja mama była zszokowana takim widokiem jako dziecko tak, że jako jedną z nielicznych rzeczy mi opowiedziała.
A w dzień chodziły z zakrwawioną spódnicą?
Bardzo dobry materiał, ten temat należy nagłaśniać, ponieważ ta trauma, wzorzec naszych przodkin i przodków wciąż jest w naszej podświadomości
Nie wiem dlaczego ale fragment o okresie kobiet wzruszył mnie bardzo...kobiety są cudowne! Radzą sobie w każdej sytuacji ❤
Dziękuję, wciąż siedzą w mnie te historię a wczoraj była bardzo dluga noc...
Moje kochane Babcie,które odeszły już dawno temu...wciąż w mojej pamięci.To moje dzieciństwo na wsi u Babci Marii ,chłopki z sercem na dłoni i Babcia Filipina z Wołynia dzielna ,sama wychowała 4 dzieci w tym moja Mamę, cudowne lata już w Żarach. Do dzis czuję zapach dań, którymi rozpieszczały i piekne lata na wsi,gdy szło się w pole i przy obrządku gospodarskim pomagało.
Proszę dziś o nich mocno pomyśleć Przywołać wspomnienia ja tak teraz zrobię....
Dziękuję za ten osobisty komentarz
Mowisz o Zarach w lubuskim?.
To tereny poniemieckie. To bogata czesc Polski.
A tam bogata, jestem z Żar.
Na Podlasiu i Świętokrzyskiem też są bogaci i biedni.
Fakt, bliskość niemiec (specjalnie z małej litery), trochę pewnie wspomaga ekonomie, ale nie sądzę że u nas ludzie są jakoś bogatsi.
Moja prababcia miala 10 córek i jednego syna... Koniecznie chciala miec syna.. urodzil sie jako jedenasty... Wieś na mazowszu kolo Ostrowii Mazowieckiej, okupacja, Niemcy wjechali do wsi naznaczyli co niektóre chaty znakiem z farby... Prababcia przykryla ten znak duza deską. Nazajutrz wszystkie oznaczone chaty niemcy spalili. Jej chata ocała.....
ale sie jebali
Widac nie tylko mężczyźni gardzili kobietami, kobiety same soba nawzajem tez gardzily.
@@katrbudz892 TO JEST POTWORNE I TRAGICZNE W KONSEKWENCJIACH ! czym skorubka za mlodu - tym na starosc traci ! TA POGARDA I NIENAWISC DO KOBIET ! przekazywana z pokolenia na pokolenie !! JAK OKALECZANIE SIEBIE NAWZAJIEM SYNDROMEM BURDELEIN ! = lepiej ze dzisiaj kobiety moga chodzic ze stringami na wierzchu i möwic nawet GLUPOTY = NIZ KIEDYS RAZ ZNIEWOLONE I PONIZONE = SAME DALE WBIJALY SIEBIE W POCZUCIE WINY I NIZSZOSCI !!!!❤❤❤❤❤
Czemu niektóre chaty były wybierane do spalenia a inne nie?
Kobiety w dzisiejczych czasach tez tak mają do dziś ,jak przychodząz pracy do domu juz z zakupami,to czeka kolejna praca do nocy ❤️
Za każdym razem wzruszam się na myśl jakie trudny dnia codziennego przechodzili nasi przodkowie... Uświadamia mnie Pan co odcinek, że jednak żyjemy we względnie dobrych czasach
Tak Panie Bartłomieju nasza codziennosc jest naprawdę o wiele lepsza niż naszych przodków
Dziękuję za ten materiał. Moja kochana babcia pochodziła z Gór Świętokrzyskich z parafii Bieliny, była panieńskim dzieckiem, co w tamtych czasach było strasznie piętnowane. Mając już 5 lat musiała zajmować się gęsiami, potem zbierała owoce w lesie i chodziła z nimi 20 km do Kielc na piechotę żeby je sprzedać. Chciała dokończyć szkołę, ale jej rodzina jej nie pozwoliła, bo musiała pracować w polu. Na koniec babcia wyjechała z tej wsi do Grudziądza, ale musiała wrócić, bo jej rodzina wygnała jej matkę z domu z jedną pierzyną i musiała się nią zająć. Potem przeprowadziła się do miasta, ale czasem odwiedzała rodzinne strony. Babcia miło wspominała naturę, wiejskie zabawy, ale podkreślała zawsze, że ludzie byli często okrutni z racji tego, że trzeba było każdego dnia walczyć o przetrwanie i nie było miejsca na sentymenty. Podstawową formą wychowywania był pocięgiel albo nahaj. Myślę, że babcia miała też coś w rodzaju syndromu sztokholmskiego i często upominała mnie jeśli sama mówiłam coś złego na wiejską mentalność ;) Mimo tego co przeżyła sama była bardzo dobrym człowiekiem i kochającą babcią, do tej pory lubię zacierki albo zalewajkę, pamiętam też niektóre słowa z gwary świętokrzyskiej, których babcia używała. Była bardzo oszczędną osobą, podkreślała że nie ma nic gorszego niż głód, którego sama doświadczyła. Pozdrawiam serdecznie z Chęcin, dziękuję za ten materiał. Nasze babcie i prababcie na zawsze pozostaną w naszej pamięci.
Przepięknie ujęte wspomnienia o babci.
Wzruszyła mnie Pani tym komentarzem
Bardzo za niego dziękuję.
Proszę dziś wieczorem zamknąć oczy na chwilę i przywołać obraz uśmiechniętej babci, ja zrobię to samo...
Życzę pięknego dnia
@@lukaszkazekhistorystory Dziękuję Panu za ten komentarz, również się wzruszyłam.. Tak zrobię. Myślę że wszyscy kiedyś się spotkamy z naszymi kochanymi babciami. Pozdrawiam ciepło ❤
Moja Babcia opowiadała mi jak była mała ok. 4 lat uciekała z mamą i młodszą siostrą przed Niemcami. Widziała jak Niemcy w stodole zastrzelili jej matkę w głowę i ona sama została z młodszą siostrą.
Jako starsza dziewczynka z innymi dziećmi chodziła do kościoła boso kilka km żeby jedyne buty zakładać przed wejściem do kościoła.
Jako nastolatka poszła do pracy do tartaku bez wiedzy ojca który ożenił się z inną kobietą. Jak jej ojciec się dowiedział to musiała wszystkie swoje zarobione pieniądze oddawać na rodzeństwo. Za końcówki z wypłaty czyli po ileś złotowek/groszy zbierała na nowe buty. Ale to też jej zabrano.
Jej macocha nigdy jej nie lubiła, ani jej młodszej siostry. Swoim dzieciom dawała cukierki, a im nic. Raz wybrała się z nią do lasu na grzyby. I tam ją zostawiła sama, bo chciała się jej pozbyć. Babcia swojemu ojcu o tym nie mówiła, bo nie chciała żeby było gorzej.
Napewno życie naszych babć nie było łatwe, wiązało się z wieloma poświęceniami.
Love this episode . The same stories I heard from my grandma and great grandmother
Moja Babcia od strony ojca w 1938r. W Sierpniu wyszła za mojego dziadka. On wdowiec z synem ale i 12h gospodarką ona 30 letnia panna z córką. Rok po ślubie dziadek poszedł na wojne a ona do 46 roku ogarniała sama. Po wojnie - Ojciec opowiadał że też sama praktycznie ogarniała bo dziadek był zdun i często wyjeżdżał do roboty do warszawy. Ileż przedsiebiorczości i pomysłowości było w tych kobietach. ...
Moja Babcia Jadwiga wstawała najwcześniej, robiła obrządek przy zwierzętach w gospodarstwie, przynosiła wodę ze studni, przygotowywała posiłek. Potem szła z mężczyznami pracować w pole. Wracała troszkę przed nimi by przygotować jedzenie. Gdy przychodzili myła mężowi nogi i usługiwała wszystkim przy stole. Oprócz domu, w którym trzeba było sprzątać i prać uprawiała ogród warzywny. Wieczorem doiła krowy, robiła wieczorny obrządek, modliła się i ostatnia szła spać. Raz w tygodniu piekło się chleb, który na ten czas miał wystarczyć. Gotowała na kuchni opalanej drewnem i węglem. W domu pierwotnie nie było bieżącej wody, toaleta była poza domem. Później zrobiono łazienkę ale oszczędzano ją bo szambo było bardzo małe. Były to lata 60/70 XX wieku.
Niestety...
W pełni potwierdzam to wszystko nie skoczyło się wraz z zakończeniem II wojny światowej.
Żyjemy w lepszych czasach.
Proszę wspomnieć dziś swoją babcie Jadwigę.
Dziękuję za szczery i osobisty komentarz.
Życzę dobrej i ciepłej nocy.
I ci dalej z ta woda pi nogach ,Może jeszcze pila ta wodę ,,,dobre
@@bozenasteiner8261 Mój dziadek był dobrym człowiekiem. Takie były zwyczaje. Ze współczesnej perspektywy inaczej to wygląda ale wtedy było naturalnym przejawem miłości i troski o męża, jak teraz zrobienie mu herbaty po pracy. W tym wszystkim chodzi o ilość obowiązków i siłę ówczesnych kobiet.
@@agaagusia4726 no właśnie, czasami zbyt łatwo stosujemy dzisiejszą perspektywę - zaraz niektóre powiedzą, że to upodlenie
@@agaagusia4726 ..... TAK ... RODZICE NIE BIEGLI Z DZIECMI W PIERWSZEJ DOBIE DO PUNKTU SZCZEPIEN - GDZIE NAWET LEKARZ STWIERDZIC NIE MOZE : ,, ZDROWE CZY NIE " = W I E C DZIECI BYLY SILNE I BARDZO SILNE .... nie to co te zmarnowane przez najblizszych , dzisiejsze DZIECI ... szczepienia , telewizor , komörka , kompöter = samowytresowani w niewolniczym posluszenstwie I TOTALNEJ BEZMYSLNOSCI .... nie beda mieli za co podziekowac Rodzicom ....
Moja jedna babcia która dzisiaj ma 99 lat nie była dobrym człowiekiem. To dziadek był biedny w tym związku. Jest to opowieść o mojej drugiej babci. Tak że kiedyś było tak samo jak dzisiaj, zależy kto miał jakiego partnera. Obie babcie pochodzą z Podlasia.
Wspaniała książka, pasjonuje się genealogią i uwielbiam skanseny, planuje w najblizszym czasie odwiedzić skansen wsi kieleckiej. Uwielbiam takie opowieści.
Z opowiadań mojej babci dowiedziałam się, co bardzo mnie poruszyło, że kobiety rodziły dzieci i szybko musiały wracać do pola, zostawiając przy tym często na parę godzin same, spłakane niemowlęta...
Moja babcia opowiadała, że kobiety często rodziły w polu. Przy pracy.
Panie Łukaszu to kolejny odcinek, którego fabuła ściska serce a oczy napełniają się łzami. Żeby zrozumieć tamte czasy i Pana przekaz, trzeba było żyć na wsi w latach 60 i 70tych widząc ciężką pracę ich mieszkańców a zwłaszcza kobiet. Najserdeczniejsze życzenia wszystkiego dobrego dla Pana i Pana bliskich.
Jestem facetem który już ma piątkę z przodu. Nie jedno w życiu widziałem, nie jedno słyszałem i nie jednego byłem świadkiem (z racji zawodu jaki wykonywałem). Uodporniłem się, ale po obejrzeniu tego filmu łzy mi naszły do oczu. Dziękuję.
Panie Łukaszu, im spokojniej Pan opowiada, tym większe wrażenie. Prawda o polskiej biedzie, o wsi i polskiej rzeczywistości przed II WS, to prawdziwa zasługa.
Ostatnia opowieść była mi bardzo bliska....Wujek Ryszard odszedl w tamtym roku nowotwor
Pamiętam opowieści mojej babci, gdy to zapłatą za pracę przy pieleniu chwastów była możliwość zabrania zielska dla własnej krowy! Lub u mojej prababci pracowali w polu za gruszki ule gałki! Była bogata bo miała 8 ha. Ziemi! Takie czasy!
Książka wstrząsająca! Tyle cierpienia kobiet 😔
Moja babcia mi opowiadała jak się żyło na wsi jeszcze przed wojną. Też się zastanawiałam jak dawały radę. Uwielbiałam te historie.
Chłop pańszczyźniany był bity, przychodził z pola i sam bił swoich w domu. Tyle tyko potrafił więc co tu się dziwić.
Dzień dobry. Kolejny terapeutyczny odcinek, który stawia nas do pionu aby docenić jak żyjemy Tu i Teraz. Jakiś czas temu przeczytałem korespondencję mojej Mamy, gdy była na przymusowych robotach w Niemczech (Hubertushoff) i po wojnie gdy siedziała w komunistycznym więzieniu. Pokora jeszcze raz pokora i nieustanie dziękujmy za nasze życie dzisiaj. Krzysztof i Ewa.
Książkę przeczytałam i wysłuchałam- zrobiła na mnie ogromne wrażenie.
Witam! Dziś młodzi nie znają i nie poznają życia jakie wiedli ich dziadkowie lub pradziadkowie. Gdyby wiedzieli jak wyglądała Ich codzienność, może nie narzekali by teraz ,że mają tak ciężko. Dziś wielu młodych ludzi dostaje wszystko podane na tacy, nie musząc ciężko pracować na to , inaczej niż Nasi Pradziadkowie. Oni musieli pracować od małego by po prostu żyć! Pozdrawiam serdecznie Paweł z Łodzi.
Moi rodzice również na wsi wychowani i ciągle byli gnani do roboty, a jak nie chcieli to kijem. Dzieci robili masowo żeby mieć do pracy przy gospodarstwie. Bardzo mają o to żal. Takie smutne realia były na polskich zacofanych pogańskich wsiach, co z tego, że ludzie chodzili do kościoła jak tak naprawdę nie wierzyli w Boga tylko w zabobony. Dziękuję za ten piękny materiał panie Łukaszu.
Księża bardzo pilnowali żeby zacofanie i zabobon się pleniły. Zwalczali wszystkich, którzy chcieli na wsiach uczyć ludzi.
A co teraz z tego społeczeństwa, nie wiedzą z jakiego zboża jest chleb…
Nie muszą, jest Ukraina
Tak jak ty pracujesz dla Angola
Bo to mit, że to z miłości ludzie mieli tyle dzieci. To była najtańsza możliwa siła robocza. Kąt do spania i micha żarcia, o ile było co jeść i od małego do roboty. Dzisiaj dziecko to bezzwrotna inwestycja na lata. Finansowo nigdy się nie zwróci. No i śmiertelność wśród dzieci jest dużo niższa. To moim zdaniem główne przyczyny niskiego przyrostu naturalnego w krajach rozwiniętych.
"Ci, co przeżyli - żyją wśród nas
Tak obrażonych na życie"
Jacek Kaczmarski - 21.8.1997
Pamietam z dziecinstwa te historie- rodzice na wsi pracowali przy zniwach, a male dzieci czesto pozostawione byly samym sobie. Jednej z dziewczynek z ktora bawilam sie na wsi mojej babci, braciszek wybil oko widlami okolo 50 lat temu.
Inne dziecko utopilo sie w stawie, a jeszcze inne zmarlo od udaru slonca.
Budynek "szkoły" a właśnie dom bo tylko izba została poswiecona na sale lekcyjną należy do moich pra pra dziadków 😊 jest w 100% autentyczny i bodajże przewieziony ze Starej Słupii 😅 dawno nie byłam juz w Tokarnii 😢
Zapraszam można się przenieść w czasie.
Wspaniały odcinek, bardzo dziękuję za przypomnienie naszej historii, a właściwie historii naszych babć, pra babć.
Pozdrawiam Panie Łukaszu. Te nasze babcie i prababcie były mocne i zawsze z sercem dla wnuków. Kochane, ciepłe i z sercem i pomocą dla innych. Zawsze był kawałek chleba, czasami tylko ze smalcem albo z wodą i cukrem. To ciepło ich rąk jest teraz takim słodkim wspomnieniem. Dziękuję za wspaniałe wpomnienie.❤❤❤
Panie Łukaszu, tak jak Pan podsumował, bez tych silnych kobiet nie było by nas. Mamy to szczęście żyć w innych czasach.
Moja Babcia mi tez opowiadała czasy międzywojenne. Miala szczęście wychowac się w zasobnym domu, chodzila do szkoly 6 klas, chciala dalej sie uczyc alw to byly inne czasy. W malzenstwie tyrała w gospodarstwie od rana do wieczora a dziadek korzstal z zycia. Byla bardzo mądrą kobietą, dużo mi przekazała wiadomosci. Szkoda, ze nie urodzila sie w dzisiejszych czasach, mialaby wieksze mozliwosci.
Dzieki za wzruszajacy odcinek. 😢
Moja śp Babcia...Najukochansza kobieta też nie umiała pisać,ani czytać...jak byłam młodsza nie rozumialam jak to możliwe...teraz w wieku 50 lat zrozumiałam.
W końcu ktoś opowiada prawdę z tamtych czasów. A nie jak to jest opisywane w powieściach jakie było w tedy cudowne życie . Było może u dziedzica i to też nie zawsze. Dziedzic jechał dorożką a babcia szła drogą i się nie ukłoniła to dostała batem .
@tomaszk4913
Oczywiscie. Za brak szacunku wtedy sie dostawalo.
Powiedzmy o dziedzicach ktorzy dbali o chlopow bo najwiecej jest zapluwania sie na tych zlych
@@niemamnicku1359 dziedzic dbał o chłopa ?🤣🤣
@@tomaszk4913 Tak. Dziecice również dbali o chłopów. W wiose moich krewnych, jej właściciel celowo sciągnął zakonnice, które otworzyły szkołe do nauczania chłopskich dzieci, a Pan był bardzo serdeczny i pomocny. Wielokrotnie zapraszano go na imprezy rodzinne np wesela, albo trzymał dzieci do chrztu,.
Nie masz pojęcia o historii. Za to masz zorany mózg ideologią martyrologiczno niewolniczą.
@@niemamnicku1359 Wiem co mi opowiada opowiadała moja babcia i starsi ludzie którzy jak byłem dzieckiem wspominali tamte czasy. Widocznie to był jakiś ewenement na skalę kraju.
@@tomaszk4913 nie nie ewenement, we wsi mojej babci i dziadka dziedzic za własne pieniądze zbudował dwupiętrową szkołę z salą gimnastyczną w 1905r!!! dla całej okolicy, założył także szkołę rzemiosł dla gospodyń - szycie, gotowanie hodowla zwierząt gospodarskich, ekonomika gospodarstwa domowego, a na dokładkę założył spółdzielnię mleczarską, gdzie kilka osób ze wsi przyuczył do produkcji serów i śmietany i tam pracował jako serowar mój pradziadek. Nie mając ziemi zarobił na wychowanie 6 dzieci sam, gdyż żona - prababcia przy urodzinach mojej babci zmarła. Na koniec w latach 20tych dziedzic założył izbę porodową z akuszerką, gdyż takich śmierci było niemało.
dodam więcej ile dziś jest opowieści, że rodzice przepijają 500+, że kobiety rodzą dzieci dla tych paru złotych, tacy też są i te historie zapadają w pamięć, a normalni rodzicie nikogo nie obchodzą, żaden internet czy telewizja nie pokaże ich zapracowanego i dobrego życia. A patologia zawsze podbije oglądalność.
To były piękne duszą i mądrością Kobiety. Wszystko było na ich głowie. Ówczesne czasy na Wsiach były naprawdę ciężkie. Te Niewiasty pracowały fizycznie i umysłowo. To dzieki nim życie było nieco łatwiejsze a Wiara Miłość i Rodzina miała największe znaczenie. Pamiętajmy o naszych Babciach. Były jedyne i nie zastąpione. Niech śpią w pokoju.
Wiara, miłosć i rodzina? one nie miały wyjścia.
Rodzina I dzieci to byla koniecznosc nie wybor. Dzieci byly darmowa sila robocza byli do pracy a nie kochania.
Dziękuję ❤
Niesamowite historie, dziekuje za film. Nie ma nawet co porownywac kiedys a dzis.
Byłam ciekawa, w jaki sposób będzie Pan opowiadał historie babek i prababek (ze swojego punktu widzenia). Bardzo Panu dziękuję za serdeczność i czułość z jaką Pan to zrobił, a tak rzadko spotykaną. Jestem pod wrażeniem Pańskiej empatii dla kobiet tamtych czasów i cieszę się, że istnieją mężczyźni potrafiący wczuć się w ciężką sytuację tych kobiet i potrafiący docenić ich wysiłek. To był pierwszy wysłuchany przeze mnie odcinek. Zostaję i subskrybuję. Warto przysłuchiwać się życzliwym ludziom i czerpać od nich 🍀
💜Więcej takich ludzi jak Pan Kazek
CUDOWNY MATERIAŁ!!
To moim zdaniem jest najbardziej interesujące i w obecnych czasach najbardziej wartościowe - temat życia codziennego. Jak przetrwały, jak sobie radziły, czym leczyły siebie i dzieci, itd.
Bardzo nam miło dziękujemy za tak ciepłe słowa o naszym kanale History Story.
Bardzo smuci, ale i wzrusza mnie ten film, bo na myśl przychodzi mi moja zmarła babcia, która opowiadała bardzo podobne rzeczy 🥺 "Jak nie bije i nie pije to dobry chłop" - ciągle tak mówiła. Jak bardzo musiała cierpieć...
Świetny materiał! Wzruszajacy i konkretny. Samo mięso bez lania wody. Historie przytoczone potworne. Az nie chce sie wierzyc ze to tylko 100 lat a moje dzieci choc nie jesteśmy majetni maja wszystkiego po uszy. Opowiadam im historie z Chłopek choc to kosmos dla nich. Puszczam tez cykl filmow o tym jak dzieci z Afryki musza przemierzac wiele km do szkoly zeby sie uczyć i zjesc jedyny posilek w ciagu dnia. Przy tym jednak dobrobycie jako mamy mozna sie pogubić w życiu. Bogu dziekuje ze czasem ktos nam o tym jak Pan przypomni! Dodatkowa pochwala dla kardow znad skansenu: bajka! Blogoslawie z całego serca ❤
Dziękuję. Ten odcinek jest też jakby ku czci moich dziadków, którzy w tamtym okresie mieszkali w Polsce, obecnej Białorusi, wieś już nieistniejąca -Jeziorki, 5 km od Przewałaki koło Grodna, dziś granica Polsko - Białoruska. Mam wszystko zapisane, babci wspomnienia. straszne i piękne to było i nie chcę, żeby to znikło, to co mi opowiadała, moja babcia rocznik 1927
Tak bylo. Dlatego moja babcia I jej siostra sie ksztalcily. Mialy wspierajacych rodzicow I ojca tez wyksztalconego, ktory wspieral swoje corki I zone 😊
To chyba niestety rzadkość.
Cudowny i bardzo potrzebny odcinek. Gloryfikujemy okres międzywojenny, zapominając o często okropnej prozie życia. Pozdrowienia dla Ekipy.
Dokładnie tak ....
II Rzeczpospolita miała wiele mroków
@@lukaszkazekhistorystory Pezez wieki dla chlopow to tylko mroczne czasy.
Bo elity żyły wspaniałe.
@bozenagepert3363 .... sludzy diabla maja zaplate na Ziemi .... Ci drudzy otrzymuja w Niebie .....
Mocne słowa. Kaziu jesteś wielki. Pamięć przetrwa dzięki Tobie 👍
Nie "Kaziu" a pan Łukasz Kazek.
@@ewarudnicka399 Jak pani sobie życzy 🤔
Ogromny szacunek i sentyment mam do mojej swięć pamięci mojej prababci z Jeleniej góry za to że mnie wychowywała oraz moją babcię i moje rodzeństwo i jeszcze za jej opowieść o wojnie i o życiu codziennym w czasie wojny pozdrawiam
Bardzo trudne to były czasy. Najbardziej dla zwykłych prostych ludzi. To co oglądamy na filmach jest piękne, ale ile osób tak żyło. Tylko wyższe sfery. Pod zaborami taki polski chłop służył albo niemcowi albo rosjaninowi. W ciągu 20 lecia Polska nawet nie zdążyła soę podźwignąć i znów w nas uderzono. Niestety ubodzy zawsze najbardziej coerpieli. Dobrze że teraz mamy jakąś świadomość i mamy dostęp do edukacji. Młodzież powinna słyszeć o takich historiach. Bardzo dziękuję. Wspaniały kanał Łukaszu.