Gabriela Mościcka - WYMARSZ UDERZENIA

Muzyka: Bronisław Onufry Kopczyński
Słowa: Andrzej Trzebiński
Rok powstania: 1943
Śpiew: Gabriela Mościcka
Fortepian: Maciej Smoląg
Realizacja nagrania: Jakub Krukowski | studio Sound And Wave
Miks: Kazimierz Nitkiewicz
Pomysł: Michał Gniadek-Zieliński
Finansowanie: nieistniejący już Instytut Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Paderewskiego
Zdjęcia: Grzegorz Domański
WYMARSZ „UDERZENIA”
A jeśli bzy już będą, to bzów mi przynieś kiść
i tylko mnie nie całuj, i nie broń, nie broń iść.
Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł
i ciebie z karabinem do końca będę niósł.
To wymarsz Uderzenia i mój, i mój, i mój,
w ten ranek tak słoneczny piosenka nasza brzmi -
słowiańska ziemia miękka poniesie nas na bój -
Imperium gdy powstanie, to tylko z naszej krwi.
A jeśli będzie lato, to przynieś żyta kłos,
dojrzały i gorący, i złoty jak twój włos,
i choćby śmierć nie dała, bym wrócił kiedy żyw,
poniosę z twoim kłosem słowiańskich zapach żniw.
To wymarsz Uderzenia…
A jeśli będzie jesień, to kalin pęk mi daj
i tylko mnie nie całuj, i nie broń iść za kraj.
Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł
i ciebie z karabinem do końca będę niósł.
To wymarsz Uderzenia…
Poniosę nad granice kaliny, kłosy, bzy,
to z nich granica będzie - z miłości, a nie z krwi,
granice mieć z miłości w żołnierskich sercach U -
nasz kraj się tam gdzieś kończy, gdzie w piersiach braknie tchu.
To wymarsz Uderzenia…