Büyürken hiçbir zaman hata yapmama izin yoktu halbuki ailenin küçük kızıydım bilirsiniz küçük kız aileye en son gelir ve en az bilen kişi olarak ama ablam dikkatleri üzerine çekmeyi seven ve bu uğurda öfkesini kullanan (en işe yarayanı buydu) biriydi. O hata yaptıkça benim iyi kız olma yüküm artıyordu sanki. Ta ki bunun bütün hayatımı kapladığı zamana dek böyle devam etti. Sonra buhranlar yaşadım ve önce kendimi düşünmeye başladım. Bu zor (du) hâlâ biraz daha çaba gerektiriyor ama içimdeki çocuğu dinledikçe daha da kolaylaşıyor. Çünkü o kendi iyiliğini düşünmemi söylüyor çoğu zaman
benim içinde aynı durum söz konusu. Derler ya hani travmayı yaşayan hep en büyük çocuk olur diye. Oysaki en büyük çocuk genellikle yaşadığı travmaları kendi küçüğü üzerinde sürekli gösterir.
Bahsettiğiniz üzere bazı rolleri kabullenmiş bazı anlamlara da maruz kalmış biri olarak günlük hayat içerisinde her şeyin mükemmel olması gerektiğini ve bunun için bir çok beceriye sahip olmam gerektiğini sık sık hissederim bu çocukluğumdan itibaren var olan bir problem ve hala çözemediğim bir problem bunun bünyemdeki karşılığı da sanıyorum şöyle yaşanıyor sık sık mide bulantısı; karnım doyana kadar asla yemek yiyemem, aşırı derecede alışık olduğum bir insanla beraber yemek yiyemem, kalabalık ortamlarda sohbet eşliğinde yemek yiyemem, yersem kusarım gibi şartlandırmaların altında buluyorum kendimi sonra bu mide bulantısı geçince kenardan kendimi izliyorum ve ben oraya gelirken çok fazla görev üstlendiğim için bunları yapabilmek için çabaladigim için çok strese giriyorum fakat bu stresi her şeyi dalgaya vurarak ve çok fazla tabiri caizse şaklabanlık yaparak geçiştirmeye çalışıyorum işin nihayetinde de başarılı oluyorum kimse bunların farkında olmuyor bahsettikleriniz için teşekkür ederim umarım bir gün sizinle beraber terapi yapıyor olurum. Sevgiler, iyi yayınlar.
neredeyse her şeyi yaşıyorum aynı zamanda yüksek işlevli depresyon dönemlerim de oldu yaklaşık 9 yıldır dönem dönem bu ikisini yaşıyorum ve basen felaket artıyorlar dibe sürükleniyormuşum gibi hissettiğim çok zaman var anksiyetem de en son panik atak olmaya başlayınca ilaca başladım ilaçla bile tamamen geçmiyor aslında bana göre normal düzeye iniyor ancak öyle yoğun ki yine de tüm vücudumu istemsizce kasıyorum sonra şiddetli ağrılar çekince ne kadar kastığımı fark ediyorum ağrıyla yaşamadığım sayılı gün vardır can sıkıntısı yalnızlık gibi sorunlara hiç girmiyorum ve ben bunları yaşarken gerçekten kimse fark etmedi herkes ne kadar sakin bir insan olduğumu olaylara yaklaşımımın ne kadar rahat olduğunu işimi ne kadar iyi yaptığımı söylediler ama düşüncelerim tam tersiydi nasıl yani diye kendi kendime şaşırırdım daha yeni yeni fark edebiliyorum kendimi şu sıralar panik atağın kıyısında baş etmeye çalışıyorum ve depresyon dönemine girme anksiyetesiyle yaşıyorum 🥹 terapiye de başladım umarım daha rahat bir hayata ulaşabilirim
İlk önce şunu belirtmeliyim ki. Galiba ben de ankisiyete var galiba. Çünkü bir işleri becermeye çalıştığımda tek başıma yapmak zorundaymışım gibi hissediyorum. Bazen yardım istiyorum ancak yararlı dönüt ya da yeteri cevap alamıyorum. Bu yüzden yüklendiğim yükleri uykusuz kalarak, araştırma yapmadan, bir şeyleri okumadan izlemeden duramıyorum. Hatta öyle endişe ediyorum ki çevremdeki insanlar çok konuştuğumu ve heyecanlandığımı söylüyorlar ondan değil aslında işim ya düzgün olmazsa ya yapamazsam? başkaları ne der? olmayacak senaryolar yazdığımdan kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Bazen öyle çok düşünüyorum ki bazı şeyleri olması gerektiği zamanda tamamlayamıyorum ve son zamana kalıyor. Çevremdekiler mükemmeliyetçi olabileceğimi söyledi oysa ki o an ki durumumdan örnek çıkarıyor. Olmazsa olmaz dediğim zamanlar oldu hatta bunda vardır bir hayır vardır dediğim zaman çok oldu. Söz verdiğim saatlere toplantılara yetişmem gerektiği durumlarda yürüyerek gittiğim çok zaman oldu üstelik geç kaldım da, azarlandım ve aşağılandım da, özür diledim ancak yine o gün içerisinde korku içimde yine vardı. Aslında ailem ve çevrem konusunda başarılarım çoğunlukla sadece bir tebrik ve hafif tebessümlerle geçiyor. Takdir edilmem yok, düşüncelerim ve fikirlerim sorulmuyor genellikle küçümsendiğimi hissediyorum. Küçük yaşlarımdan bu yana annemi babamı kız kardeşimi hep sevdim onları mutlu etme gayem olmadı ama onlara karşı iyi olmaya çalıştım. Ama annem sürekli çocukluğunuz çok güzel geçti. Eskiden çok iyiydiniz derdi. Bir gün anneme dedim anne şimdi iyi değil miyim? o da dedi ki "öyle demek istemedim tabi ki iyisin ama çocukluğunuz ayrı bir güzeldi bembeyazdınız diğer çocuklar size özenirdi" dedi. Yine içimde bir burukluk aklımın iyice karmaşıklaşması da cabası. Çünkü annem geçmişimi özlüyordu oysa ki ben dibindeydim kendi varlığımı şuan ki özelliklerimi karakterimi anneme kabullendiremedim. Eğer kendini bu zamana kadar nasıl ankisiyetten uzak oyaladın derseniz. Çocukken öğretmenlerimin benden beklentisini görüyor aksine gidiyordum tamamen değil aklımın erdiği kadarıyla ders çalışma aşırıklıkların yararları ve zararlarını belirleyerek notlarımı ortalama tutarak dengelemeye çalışıyordum çünkü bu beni daha rahat hissettiriyordu (ödevlerimi tek başıma yapma gayretim vardı). Çocukken kendi kendime temizlik yapıyor kafam yine dolu olduğunda günlük yazıyor resim çiziyor televizyon bakıyordum (Ebeveynlerim hep çalışıyordu, kendi kendimin bakıcısıydım bir nevi). Peki başarıma engel miydi bu ankisiyete? Olabilir de olmayabilir de bugünümün güzel olduğunu düşünüyorum. Ayrıca bir aylık kuran kursu sonrası kuranı tecvidli okumam namaz kılmam da ruh halime iyi geliyor. Bazen zaman ve yer algım bir anda kayboluyor (bunun belki B12 eksikliğinden dolayı olabildiğini düşünüyorum). Denildiği üzere çok düşünürsem araştırma yapıyorum bir şeyler okuyor izliyor yeni hedefler yazıyorum. İncelemeler yapıyorum bu beni sakinleştiriyor. Özellikler insan davranışı ve kültür izleniminde bulunmak kafamdaki o karmaşık trafiğini açıyor. Ne insanlar varmış diyebiliyorum :) Meslek olarak sanat eğitimi ve sanatı seçtim. Memnunum doğrusu davranışları izlemek analiz etmek hoşuma gidiyor az önceki dediğim gibi kuranı kerim okumak kalbimi rahatlatıyor, içimi dinlendiriyor. Sosyal medyayı bazen ara veriyorum. Her zaman aynı şeyi yapmak canımı sıkıyor. Başka birilerin görevini üstelenmek canımı sıkıyor ama yardım etmeyi seviyorum. Birilerini mutlu etmek için gayem yok dediğim gibi, sadece ihtiyacı giderilsin yeter teşekkür etmese de olur., düşüncesindeyim (çok empatik insanmışım gibi geliyor). Yersiz kaygılarım, girişim yapmamı engelliyor galiba. Ya boşuna olursa, ya boşuna yaparsam, onun yerine bunu yapsaydım daha iyi olur muydu ki? gibi sorular kafamda çok dönüyor. Çok çabalamaktan enerjimi dışarıya vermekten dolayı yorulduğumda eve kapanıyorum. Kimseyle konuşasım gelmiyor. Gereksiz bir çekiniyorum. Bu arada lisans dönemim de bu mesleği kendimi tedavi etmek için seçtiğimi fark ettim yani sanat terapisi (Aklıma şimdilik bunlar geldi Merve hanım belki okumazsınız ama yine de yazayım dedim).
Ailem konusunda böyleyim ama karşıdan bir şey göremeyince ben öfkeliniyorum ve gece uyumakta ve uykuyu sürübdürmekte zorlanıyorum kaos istemeyim derken kaos beni buluyor
Vay be videoya yanlışlıkla tıkladım ve başlığa bakınca bende bu yoktur ya demiştim. İyiki tıklamışım söyledikleriniz resmen kafamda bir ampul yaktı. Evet ben neden bu sorumluluklar altında kendimi eziyorum dedim. Ama bir taraftan benim ailem yaşlı ve tüm kardeşlerim zor zamanlar yaşıyor. Tüm anlattıklarınıza ve sizi haklı bulmama rağmen yine de kendimi bu durumdan atmakta zorlanıyorum çünkü onlara yardımcı olmak zorunda gibi hissediyorum. Onları terketmek istemiyorum. Arada kaldım ne yapmalıyım lütfen bir video daha çekin, ben var mı diye kanalınıza bakıcam ama yoksa lütfen bir tane daha çekin.
Hocam konuştuklarınızın yarısı var küçükken değil de son zamanlarda bak çok iyileştin iyisin geleceğin güzel olacak gibisğnden konuşuyorlar ve ben eski karakterime dönmekten korkuyorum travmatik şeyler de yaşadım ve cidden dört ay çok çileli geçti kaygı açısından ama ben farkındyım ilerlememin ama yinede insanda bir şey oluyor travmatik deneyimlerden kaynaklı şu an iyim meditasyonlarla ile ama öfke ve uyku sıkontımı psikoloğumla bir türlü aşamıyorum ama sanırım zamanı var
Dinlerken kendimi gördüğüm için kötü hissetim kendimi, tesadüfen açmıştım videoyu, bu kadar birebir kendimle örtüşeceğini tahmin edemedim. Daha da detaylı öğrenmek istersek konuyu, kitap önerebilir misiniz?
öfke ve anlayış konusunda da bir video çekebilir misiniz? bazen öfkelendiğim kişiler oluyor ama sonrasında o kişiyi anlayışla karşılayıp öfkemden utanıyorum ve anlayışla karşılayamacağım hiçbir konu olmuyor. Her seferinde iyi ki öfkemi belli etmedim çünkü bu yanlış olurdu diyorum. Bu konuda netlik kazanmak için önereceğiniz kitap da varsa çok sevinirim direkt ordan bakabilirim
Hocam dediklerinizin hepsi var, fazlasi var eksigi yok. Rollenme de dahil, ailenin buyuk cocugu ve buyuk torunuyum ve gec bulunmus bir cocugum, sen buyuksun vb benden beklentiler her zaman kardesimden daha fazla olmustur. Anksiyete, kaygi bozuklugu ve panik atagim var ve nasil basa cikacagimi bilmiyorum, bu konuyuda ele alirsaniz cok mutlu olurum 🙏🏻
Kendimi o kadar zorladım ki artık konversiyon nöbetlerim başladı üstelik tam nöbetin geleceğini anladığımda işteysem o an kalan tüm işlerimi hemen tamamlamaya çalışırım aynı dediğiniz gibi zorlandığım halde ağlaya zırlaya yaparım neredeyse. Elimde olmadan kimse en ufak bir şey demesin diye. Hep yüksek şeyler vermeye çalışırım çevremdekilere kendim daha azıyla yetinirim. Ve bu beni çökertti sürekli konversiyon yaşamaya başladım bu da anksiyetemi daha çok artırıp döngüye soktu. Aktif psikoterapi aldığım ve ilaç kullandığım halde daha kötüye gidiyor. Ne yapabilirim bilmiyorum 😢
O şakayı yapmayınca ya da normal, gülmeden öylesine durduğumda üzerime çok gidildiği oluyo noldu sana sen böyle değilsin gibi insanım yaa bende insanım her zaman öyle biri olamam ama insanların bu baskıları üzerine ayy yokya bişiy yok gibi olayı geçiştirip istemediğim bi duygudaymışım gibi davranmaya başlıyorum bu tarz şeyler oluyo genel olarak, hayat böyle yaşarken çok yorucu oluyo
Yüksek anksiyete bozukluğum var bu da dehpli olmamın sebebi videoda söyledikleriniz tamamı doğru nasıl çözüm bulabilirim bilmiyorum ilaçla tedavi oldum ama bunu bu şekilde tedavi olmak istemiyorum
Ben 6 subat 2023 te anksiyete bozukluğu tanısı aldim ağustosta 6 yillik psikaytrim öldü rehber hocam emekli oldu ekimde okb tanısı aldim sosyal fobi icin 2 ay ilac kullandim su an daha iyiyim ama takıntılarim cok nadir olarak oluyor anksiyete de arada bu tedavi sureci masrafli oldu borcum oldu iste bulamiyorum biraz gerginim
Büyürken hiçbir zaman hata yapmama izin yoktu halbuki ailenin küçük kızıydım bilirsiniz küçük kız aileye en son gelir ve en az bilen kişi olarak ama ablam dikkatleri üzerine çekmeyi seven ve bu uğurda öfkesini kullanan (en işe yarayanı buydu) biriydi. O hata yaptıkça benim iyi kız olma yüküm artıyordu sanki. Ta ki bunun bütün hayatımı kapladığı zamana dek böyle devam etti. Sonra buhranlar yaşadım ve önce kendimi düşünmeye başladım. Bu zor (du) hâlâ biraz daha çaba gerektiriyor ama içimdeki çocuğu dinledikçe daha da kolaylaşıyor. Çünkü o kendi iyiliğini düşünmemi söylüyor çoğu zaman
benim içinde aynı durum söz konusu. Derler ya hani travmayı yaşayan hep en büyük çocuk olur diye. Oysaki en büyük çocuk genellikle yaşadığı travmaları kendi küçüğü üzerinde sürekli gösterir.
😢
Gün içindede çok yoruluyorum akşamları evde , kitap okuyacak zaman ayiramiyorum. Tam da kendimi buldum. Teşekkürler.
Anksiyete çok düşünmek beni kitliyor ve çok çok yorgun oluyorum sürekli erteliyorum başka şeylerle ilgileniyorum ve çok mutsuzum özguvenim yerle bir
Sana atfedilen rollerden kurtul.
Ben ne istiyorum ? Sorusunu kendine sor.
Hata yapmana izin ver.(gerekirse bilincli olarak yap)
Kendine sefkat goster❤
Beni anlattiniz. Temelinde mukemmeliyetcilik ve cocukluga gidiyor. Uzerinde calisiyorum sukur
işler ters gittiğinde izole olma durumunu çok yaşıyorum sanki benim başıma gelen şeyler için başkalarına hesap vermem lazım ve ondan kaçıyormuşum gibi
Tamda öyle 😢
Anksiyete yüzünden aşırı önlem alıyorum
Bahsettiğiniz üzere bazı rolleri kabullenmiş bazı anlamlara da maruz kalmış biri olarak günlük hayat içerisinde her şeyin mükemmel olması gerektiğini ve bunun için bir çok beceriye sahip olmam gerektiğini sık sık hissederim bu çocukluğumdan itibaren var olan bir problem ve hala çözemediğim bir problem bunun bünyemdeki karşılığı da sanıyorum şöyle yaşanıyor sık sık mide bulantısı; karnım doyana kadar asla yemek yiyemem, aşırı derecede alışık olduğum bir insanla beraber yemek yiyemem, kalabalık ortamlarda sohbet eşliğinde yemek yiyemem, yersem kusarım gibi şartlandırmaların altında buluyorum kendimi sonra bu mide bulantısı geçince kenardan kendimi izliyorum ve ben oraya gelirken çok fazla görev üstlendiğim için bunları yapabilmek için çabaladigim için çok strese giriyorum fakat bu stresi her şeyi dalgaya vurarak ve çok fazla tabiri caizse şaklabanlık yaparak geçiştirmeye çalışıyorum işin nihayetinde de başarılı oluyorum kimse bunların farkında olmuyor bahsettikleriniz için teşekkür ederim umarım bir gün sizinle beraber terapi yapıyor olurum. Sevgiler, iyi yayınlar.
İsteyerek yalnız kafa dinlemeli bir dönem geçirdim ama artık yalnızlıktan kurtulmak istiyorum, başaramıyorum. İnsanlar neden bu kadar acayipleşti.?
neredeyse her şeyi yaşıyorum aynı zamanda yüksek işlevli depresyon dönemlerim de oldu yaklaşık 9 yıldır dönem dönem bu ikisini yaşıyorum ve basen felaket artıyorlar dibe sürükleniyormuşum gibi hissettiğim çok zaman var anksiyetem de en son panik atak olmaya başlayınca ilaca başladım ilaçla bile tamamen geçmiyor aslında bana göre normal düzeye iniyor ancak öyle yoğun ki yine de tüm vücudumu istemsizce kasıyorum sonra şiddetli ağrılar çekince ne kadar kastığımı fark ediyorum ağrıyla yaşamadığım sayılı gün vardır can sıkıntısı yalnızlık gibi sorunlara hiç girmiyorum ve ben bunları yaşarken gerçekten kimse fark etmedi herkes ne kadar sakin bir insan olduğumu olaylara yaklaşımımın ne kadar rahat olduğunu işimi ne kadar iyi yaptığımı söylediler ama düşüncelerim tam tersiydi nasıl yani diye kendi kendime şaşırırdım daha yeni yeni fark edebiliyorum kendimi şu sıralar panik atağın kıyısında baş etmeye çalışıyorum ve depresyon dönemine girme anksiyetesiyle yaşıyorum 🥹 terapiye de başladım umarım daha rahat bir hayata ulaşabilirim
bu video kelimesi kelimesine beni anlatıyor ama işin ilginç tarafı bende 30 yaşından sonra oldu çocukken böyle değildim
İlk önce şunu belirtmeliyim ki. Galiba ben de ankisiyete var galiba. Çünkü bir işleri becermeye çalıştığımda tek başıma yapmak zorundaymışım gibi hissediyorum. Bazen yardım istiyorum ancak yararlı dönüt ya da yeteri cevap alamıyorum. Bu yüzden yüklendiğim yükleri uykusuz kalarak, araştırma yapmadan, bir şeyleri okumadan izlemeden duramıyorum. Hatta öyle endişe ediyorum ki çevremdeki insanlar çok konuştuğumu ve heyecanlandığımı söylüyorlar ondan değil aslında işim ya düzgün olmazsa ya yapamazsam? başkaları ne der? olmayacak senaryolar yazdığımdan kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Bazen öyle çok düşünüyorum ki bazı şeyleri olması gerektiği zamanda tamamlayamıyorum ve son zamana kalıyor. Çevremdekiler mükemmeliyetçi olabileceğimi söyledi oysa ki o an ki durumumdan örnek çıkarıyor.
Olmazsa olmaz dediğim zamanlar oldu hatta bunda vardır bir hayır vardır dediğim zaman çok oldu. Söz verdiğim saatlere toplantılara yetişmem gerektiği durumlarda yürüyerek gittiğim çok zaman oldu üstelik geç kaldım da, azarlandım ve aşağılandım da, özür diledim ancak yine o gün içerisinde korku içimde yine vardı. Aslında ailem ve çevrem konusunda başarılarım çoğunlukla sadece bir tebrik ve hafif tebessümlerle geçiyor. Takdir edilmem yok, düşüncelerim ve fikirlerim sorulmuyor genellikle küçümsendiğimi hissediyorum. Küçük yaşlarımdan bu yana annemi babamı kız kardeşimi hep sevdim onları mutlu etme gayem olmadı ama onlara karşı iyi olmaya çalıştım. Ama annem sürekli çocukluğunuz çok güzel geçti. Eskiden çok iyiydiniz derdi. Bir gün anneme dedim anne şimdi iyi değil miyim? o da dedi ki "öyle demek istemedim tabi ki iyisin ama çocukluğunuz ayrı bir güzeldi bembeyazdınız diğer çocuklar size özenirdi" dedi. Yine içimde bir burukluk aklımın iyice karmaşıklaşması da cabası. Çünkü annem geçmişimi özlüyordu oysa ki ben dibindeydim kendi varlığımı şuan ki özelliklerimi karakterimi anneme kabullendiremedim.
Eğer kendini bu zamana kadar nasıl ankisiyetten uzak oyaladın derseniz. Çocukken öğretmenlerimin benden beklentisini görüyor aksine gidiyordum tamamen değil aklımın erdiği kadarıyla ders çalışma aşırıklıkların yararları ve zararlarını belirleyerek notlarımı ortalama tutarak dengelemeye çalışıyordum çünkü bu beni daha rahat hissettiriyordu (ödevlerimi tek başıma yapma gayretim vardı). Çocukken kendi kendime temizlik yapıyor kafam yine dolu olduğunda günlük yazıyor resim çiziyor televizyon bakıyordum (Ebeveynlerim hep çalışıyordu, kendi kendimin bakıcısıydım bir nevi). Peki başarıma engel miydi bu ankisiyete? Olabilir de olmayabilir de bugünümün güzel olduğunu düşünüyorum. Ayrıca bir aylık kuran kursu sonrası kuranı tecvidli okumam namaz kılmam da ruh halime iyi geliyor. Bazen zaman ve yer algım bir anda kayboluyor (bunun belki B12 eksikliğinden dolayı olabildiğini düşünüyorum). Denildiği üzere çok düşünürsem araştırma yapıyorum bir şeyler okuyor izliyor yeni hedefler yazıyorum. İncelemeler yapıyorum bu beni sakinleştiriyor. Özellikler insan davranışı ve kültür izleniminde bulunmak kafamdaki o karmaşık trafiğini açıyor. Ne insanlar varmış diyebiliyorum :)
Meslek olarak sanat eğitimi ve sanatı seçtim. Memnunum doğrusu davranışları izlemek analiz etmek hoşuma gidiyor az önceki dediğim gibi kuranı kerim okumak kalbimi rahatlatıyor, içimi dinlendiriyor. Sosyal medyayı bazen ara veriyorum. Her zaman aynı şeyi yapmak canımı sıkıyor. Başka birilerin görevini üstelenmek canımı sıkıyor ama yardım etmeyi seviyorum. Birilerini mutlu etmek için gayem yok dediğim gibi, sadece ihtiyacı giderilsin yeter teşekkür etmese de olur., düşüncesindeyim (çok empatik insanmışım gibi geliyor). Yersiz kaygılarım, girişim yapmamı engelliyor galiba. Ya boşuna olursa, ya boşuna yaparsam, onun yerine bunu yapsaydım daha iyi olur muydu ki? gibi sorular kafamda çok dönüyor. Çok çabalamaktan enerjimi dışarıya vermekten dolayı yorulduğumda eve kapanıyorum. Kimseyle konuşasım gelmiyor. Gereksiz bir çekiniyorum. Bu arada lisans dönemim de bu mesleği kendimi tedavi etmek için seçtiğimi fark ettim yani sanat terapisi (Aklıma şimdilik bunlar geldi Merve hanım belki okumazsınız ama yine de yazayım dedim).
Diline sağlık bu anlattıklarının hepsi bende var gerçekten sanki sadece bana anlatıyormuş gibi dinledim
🙏🏻
Ailem konusunda böyleyim ama karşıdan bir şey göremeyince ben öfkeliniyorum ve gece uyumakta ve uykuyu sürübdürmekte zorlanıyorum kaos istemeyim derken kaos beni buluyor
Daha doğrusu kaos çıkaran ben oluyorum :/
Lütfen daha fazla çözüm odaklı olun yetersiz geliyor daha çok durumu söylüyorsunuz bu durumlardan daha iyi nasıl çıkabiliriz
Bir videonun çözümü sadece bir videoda olamaz. Kanalımda çözüm odaklı çok fazla video var. Onlardan faydalanabilirsiniz
Vay be videoya yanlışlıkla tıkladım ve başlığa bakınca bende bu yoktur ya demiştim. İyiki tıklamışım söyledikleriniz resmen kafamda bir ampul yaktı. Evet ben neden bu sorumluluklar altında kendimi eziyorum dedim. Ama bir taraftan benim ailem yaşlı ve tüm kardeşlerim zor zamanlar yaşıyor. Tüm anlattıklarınıza ve sizi haklı bulmama rağmen yine de kendimi bu durumdan atmakta zorlanıyorum çünkü onlara yardımcı olmak zorunda gibi hissediyorum. Onları terketmek istemiyorum. Arada kaldım ne yapmalıyım lütfen bir video daha çekin, ben var mı diye kanalınıza bakıcam ama yoksa lütfen bir tane daha çekin.
Bugün bir video geliyor tam da bu hissettiğiniz durumla ilgili🙌🏻
Hocam konuştuklarınızın yarısı var küçükken değil de son zamanlarda bak çok iyileştin iyisin geleceğin güzel olacak gibisğnden konuşuyorlar ve ben eski karakterime dönmekten korkuyorum travmatik şeyler de yaşadım ve cidden dört ay çok çileli geçti kaygı açısından ama ben farkındyım ilerlememin ama yinede insanda bir şey oluyor travmatik deneyimlerden kaynaklı şu an iyim meditasyonlarla ile ama öfke ve uyku sıkontımı psikoloğumla bir türlü aşamıyorum ama sanırım zamanı var
Her şeye yetişmeye çalışan birinin , hiçbir şeye yetişememesi...😢
Aynen 👍
14.dakikaya kadar gayet sağlıklydım merve hanım😂😂😂
Dinlerken kendimi gördüğüm için kötü hissetim kendimi, tesadüfen açmıştım videoyu, bu kadar birebir kendimle örtüşeceğini tahmin edemedim. Daha da detaylı öğrenmek istersek konuyu, kitap önerebilir misiniz?
Ayyyy 🥴🫠🫠 bu defa ayyyy🫠🫠🫠🫠
Yüksek işlevli deyince tıkladım direkt, bir hoşuma gitti böyle söylenince😂
öfke ve anlayış konusunda da bir video çekebilir misiniz? bazen öfkelendiğim kişiler oluyor ama sonrasında o kişiyi anlayışla karşılayıp öfkemden utanıyorum ve anlayışla karşılayamacağım hiçbir konu olmuyor. Her seferinde iyi ki öfkemi belli etmedim çünkü bu yanlış olurdu diyorum. Bu konuda netlik kazanmak için önereceğiniz kitap da varsa çok sevinirim direkt ordan bakabilirim
Bana yardimci olan tek kelime ACT
Hocam dediklerinizin hepsi var, fazlasi var eksigi yok. Rollenme de dahil, ailenin buyuk cocugu ve buyuk torunuyum ve gec bulunmus bir cocugum, sen buyuksun vb benden beklentiler her zaman kardesimden daha fazla olmustur. Anksiyete, kaygi bozuklugu ve panik atagim var ve nasil basa cikacagimi bilmiyorum, bu konuyuda ele alirsaniz cok mutlu olurum 🙏🏻
Bugün akşam bir video gelecek. İsmi duygusal ensest. Onu izleyin lütfen
@@psikologmervebasibuyuk Tesekkur ederim hocam, hemen izleyecegim 🫶🏻🙏🏻
Siz anlattıkca kendi kendime yaptığım haksızlıkları düşünüp kendime katlanamadım bir an. Bununla başa çıkmanın yollarından biraz daha bahseder misiniz
Kendimi o kadar zorladım ki artık konversiyon nöbetlerim başladı üstelik tam nöbetin geleceğini anladığımda işteysem o an kalan tüm işlerimi hemen tamamlamaya çalışırım aynı dediğiniz gibi zorlandığım halde ağlaya zırlaya yaparım neredeyse. Elimde olmadan kimse en ufak bir şey demesin diye. Hep yüksek şeyler vermeye çalışırım çevremdekilere kendim daha azıyla yetinirim. Ve bu beni çökertti sürekli konversiyon yaşamaya başladım bu da anksiyetemi daha çok artırıp döngüye soktu. Aktif psikoterapi aldığım ve ilaç kullandığım halde daha kötüye gidiyor. Ne yapabilirim bilmiyorum 😢
Hocam anneme delirecem diyorum, sen zaten delisin diyor :'/
O şakayı yapmayınca ya da normal, gülmeden öylesine durduğumda üzerime çok gidildiği oluyo noldu sana sen böyle değilsin gibi insanım yaa bende insanım her zaman öyle biri olamam ama insanların bu baskıları üzerine ayy yokya bişiy yok gibi olayı geçiştirip istemediğim bi duygudaymışım gibi davranmaya başlıyorum bu tarz şeyler oluyo genel olarak, hayat böyle yaşarken çok yorucu oluyo
Yüksek anksiyete bozukluğum var bu da dehpli olmamın sebebi videoda söyledikleriniz tamamı doğru nasıl çözüm bulabilirim bilmiyorum ilaçla tedavi oldum ama bunu bu şekilde tedavi olmak istemiyorum
Ben 6 subat 2023 te anksiyete bozukluğu tanısı aldim ağustosta 6 yillik psikaytrim öldü rehber hocam emekli oldu ekimde okb tanısı aldim sosyal fobi icin 2 ay ilac kullandim su an daha iyiyim ama takıntılarim cok nadir olarak oluyor anksiyete de arada bu tedavi sureci masrafli oldu borcum oldu iste bulamiyorum biraz gerginim
Takıntılarınız ilaç ile mi geçti yoksa psikolog psikiyatrist ile konuşmalarınız farklı açıdan bakmanız sayesin de mi hafifledi
@@yutubcubirinsan6393 ikisi de
Çoğu anlattığınız bende de var
Online seanslariniz yok mu link uzerinden goremedim
❤
İşlevliyi ne yazık ki işveli diye okudum😄😄🤦
Bu ben işte
👍👏💐💜
kamera sizi odaklamamış her yer bulanık görüyor, kamerayı ayarlayan bir arkadaş yokmuydu çalışan