«Στιχουργό με έκαναν δύο Παπαδόπουλοι. Ο δικτάτορας Γιώργος Παπαδόπουλος, και ο ποιητής και στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος. Στις 21 Απριλίου 1967 ο Γ. Παπαδόπουλος επιβάλλει τη δικτατορία στην Ελλάδα. Πολλές εφημερίδες διαμαρτυρόμενες γι' αυτή την κατάσταση διακόπτουν αυθημερόν την έκδοσή τους. Ανάμεσά τους και η «Ελευθερία» στην οποία εργαζόμουν. Και αιφνιδιαστικά ένα πρωί δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο που δούλευε στα «Νέα.» Δε γνωριζόμασταν προσωπικά. Εκτιμούσα τα τραγούδια του και τον διάβαζα. Κι όπως φαίνεται με διάβαζε κι εκείνος και με θεωρούσε αξιόλογη, όπως απεδείχθη με το τηλεφώνημα. Πήγα και τον βρήκα. Με περίμενε με μια κούτα τσιγάρα,ένα σεβαστό χαρτζιλίκι,- γιατί συν τοις άλλοις ήμουν και απένταρη, - και μια πρόταση: να ασχοληθώ με το στίχο έστω και προσωρινά, για επιβίωση. Τα τραγούδια μου έχουν ένα μύθο. Υπάρχει μια μικρή ιστορία μέσα εκεί . Δεν είναι παράθεση εικόνων και λέξεων μόνο. Το 1968 ήμουν στην απομόνωση. Δεν ήμουν μόνο εγώ. Πάρα πολύς κόσμος υπέφερε. Όλα τα κρατητήρια ήταν γεμάτα. 29 μέρες ήμουν εκεί . Όταν βγήκα όλα ήταν «Μια χαρά» ! Ο κόσμος έτρωγε, έπινε. Τότε έγραψα το «Δε βαριέσαι αδερφέ.» Σώτια Τσώτου
Υπέροχο αγαπημένο τραγούδι από δύο μεγάλους καλλιτέχνες 💖
Καλημέρα φίλε μου 💕
«Στιχουργό με έκαναν δύο Παπαδόπουλοι. Ο δικτάτορας Γιώργος Παπαδόπουλος, και
ο ποιητής και στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Στις 21 Απριλίου 1967 ο Γ. Παπαδόπουλος επιβάλλει τη δικτατορία στην Ελλάδα.
Πολλές εφημερίδες διαμαρτυρόμενες γι' αυτή την κατάσταση διακόπτουν αυθημερόν την έκδοσή τους.
Ανάμεσά τους και η «Ελευθερία» στην οποία εργαζόμουν.
Και αιφνιδιαστικά ένα πρωί δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο που δούλευε στα «Νέα.»
Δε γνωριζόμασταν προσωπικά. Εκτιμούσα τα τραγούδια του και τον διάβαζα. Κι όπως φαίνεται
με διάβαζε κι εκείνος και με θεωρούσε αξιόλογη, όπως απεδείχθη με το τηλεφώνημα.
Πήγα και τον βρήκα. Με περίμενε με μια κούτα τσιγάρα,ένα σεβαστό χαρτζιλίκι,-
γιατί συν τοις άλλοις ήμουν και απένταρη, - και μια πρόταση:
να ασχοληθώ με το στίχο έστω και προσωρινά, για επιβίωση.
Τα τραγούδια μου έχουν ένα μύθο. Υπάρχει μια μικρή ιστορία μέσα εκεί .
Δεν είναι παράθεση εικόνων και λέξεων μόνο.
Το 1968 ήμουν στην απομόνωση. Δεν ήμουν μόνο εγώ. Πάρα πολύς κόσμος υπέφερε.
Όλα τα κρατητήρια ήταν γεμάτα. 29 μέρες ήμουν εκεί . Όταν βγήκα όλα ήταν «Μια χαρά» !
Ο κόσμος έτρωγε, έπινε. Τότε έγραψα το «Δε βαριέσαι αδερφέ.»
Σώτια Τσώτου
🌹 ⭐