💟💟 دلنوشته ای برای فرامرز اصلانی 💟💟 سال 1356 بود که آوایی زیبا از «رادیو ایران» شنیده شد، که می خواند: الا ای آهوی وحشی کجایی... یه دیواره یه دیواره یه دیواره... آدم که یاد گذشته هاش میفته... کو یارم یارم کو... اگه یه روز بری سفر... این آوای دلنشین و روان و ساده، در گستره ی خنیای «پاپ ایرانی» با شتاب فراوان پیچید. آوایی که با آواهای دیگر خوانندگان پاپ، هیچ همسانی ای نداشت. گفتند خواننده ی این ترانه ها، دانش آموخته ی رشته ی روزنامه نگاری از کشور انگلستان است، که از این دیدگاه نیز، بسیاری از خوانندگان پاپ، نمی توانستند همپایه ی او باشند. پسینگاه دانستیم که خودش آهنگ می سازد، خودش ترانه سرایی می کند، خودش گیتار می نوازد، و خودش می خواند!!! در این زمینه نیز، بسیار یگانه می نمود، و همتایی در میان همکاران خود نداشت. «کاف» او، همچون «شین» عهدیه، ویژه ی خود او بود. ولی، هر چه «شین» عهدیه پرمایه بود، «کاف» این خواننده، بسیار نرم و نازک بود. ما نوجوانان جویای پدیده های نو، شیفته ی او و کارهایش می شدیم، و آرزو می کردیم که فرتور (عکسی) ی از او بیابیم و ببینیم، و کاستی از ترانه های او فراوری شود، تا ما هم بخریم و گوش کنیم. بیکباره «فریدون فرخزاد» نوجو و شناساننده ی بسیاری از خوانندگان جوان و جویای نام، در شو رنگی «بزرگ ترین نمایش هفته» (که بیشتر پژوهندگان و شورمندان خنیای دیرین ایرانی، همه ی شوهای فرخزاد را، با نام نخستین شوی او «میخک نقره ای» می شناسند) «تلویزیون ملی ایران»، چهره ی او را به ما نمایاند. این خواننده ی نوپو و رازورز (عرفان) گرا، «فرامرز اصلانی» بود. چهره اش کمتر زیبایی آوایش را داشت. ولی، آوازه ی پرشتاب او در همان سال، نمایندگی بنگاه آمریکایی «سی بی اس» در ایران را، که تازه پاگرفته بود، واداشت تا دو کاست از ساخته های اصلانی با نام های «به یاد حافظ» و «دلمشغولی ها» را، فراوری نموده و به بازار بفرستد. باری، پس از شورش سال 1357، آوای فرامرز اصلانی، از کمیاب آواهای خوانندگان پیش از سال 57 بود، که چند سالی از رادیو پخش می شد. چراکه، ترانه های خوش آهنگ او، که رگه هایی از چپ گرایی مارکسیستی نیز داشت، «انقلابی»!!! بودند: «آزادی» (گذشت آن زمانی که آنسان گذشت...) و «کارگر». شنیدن این ترانه های سراسر نمک ناشناسانه ی او در پیوند با سامانه ی پادشاهی پیشین، نه تنها برایم دلنشین نبود، بلکه دشوار نیز می نمود. ولی من از او یک یادگاری بسیار ارزشمند دارم. این فرامرز اصلانی بود که مرا با «حافظ شیرازی» آشنا ساخت. آنچنان شورمند حافظ شدم، که بی درنگ دیوان او را خریدم، و هر روز بر روی تاب-صندلی حیاط خانه ی کوچک مان در پایین شهر، می نشستم و بلند بلند حافظ خوانی می کردم، به گونه ای که دختران همسایه های دیوار به دیوار هم، آوایم را بشنوند و... «فرامرز اصلانی»، خواننده ای باسواد و فرهیخته، و یک سر و گردن بالاتر از بسیاری از خوانندگان همدوره ی خود بود. دیر آغازید و زود پایان یافت. ولی همه ی ما باید برای ارزش کار او، کلاه از سر برداریم. سعید بابایی 1403/1/2 #دالان_نغمه_های_لاله_زار @naghmehayelalezar 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
😢😢😢😢😢😢😢
💟💟 دلنوشته ای برای فرامرز اصلانی 💟💟
سال 1356 بود که آوایی زیبا از «رادیو ایران» شنیده شد، که می خواند: الا ای آهوی وحشی کجایی... یه دیواره یه دیواره یه دیواره... آدم که یاد گذشته هاش میفته... کو یارم یارم کو... اگه یه روز بری سفر...
این آوای دلنشین و روان و ساده، در گستره ی خنیای «پاپ ایرانی» با شتاب فراوان پیچید. آوایی که با آواهای دیگر خوانندگان پاپ، هیچ همسانی ای نداشت.
گفتند خواننده ی این ترانه ها، دانش آموخته ی رشته ی روزنامه نگاری از کشور انگلستان است، که از این دیدگاه نیز، بسیاری از خوانندگان پاپ، نمی توانستند همپایه ی او باشند.
پسینگاه دانستیم که خودش آهنگ می سازد، خودش ترانه سرایی می کند، خودش گیتار می نوازد، و خودش می خواند!!! در این زمینه نیز، بسیار یگانه می نمود، و همتایی در میان همکاران خود نداشت.
«کاف» او، همچون «شین» عهدیه، ویژه ی خود او بود. ولی، هر چه «شین» عهدیه پرمایه بود، «کاف» این خواننده، بسیار نرم و نازک بود.
ما نوجوانان جویای پدیده های نو، شیفته ی او و کارهایش می شدیم، و آرزو می کردیم که فرتور (عکسی) ی از او بیابیم و ببینیم، و کاستی از ترانه های او فراوری شود، تا ما هم بخریم و گوش کنیم.
بیکباره «فریدون فرخزاد» نوجو و شناساننده ی بسیاری از خوانندگان جوان و جویای نام، در شو رنگی «بزرگ ترین نمایش هفته» (که بیشتر پژوهندگان و شورمندان خنیای دیرین ایرانی، همه ی شوهای فرخزاد را، با نام نخستین شوی او «میخک نقره ای» می شناسند) «تلویزیون ملی ایران»، چهره ی او را به ما نمایاند.
این خواننده ی نوپو و رازورز (عرفان) گرا، «فرامرز اصلانی» بود. چهره اش کمتر زیبایی آوایش را داشت. ولی، آوازه ی پرشتاب او در همان سال، نمایندگی بنگاه آمریکایی «سی بی اس» در ایران را، که تازه پاگرفته بود، واداشت تا دو کاست از ساخته های اصلانی با نام های «به یاد حافظ» و «دلمشغولی ها» را، فراوری نموده و به بازار بفرستد.
باری، پس از شورش سال 1357، آوای فرامرز اصلانی، از کمیاب آواهای خوانندگان پیش از سال 57 بود، که چند سالی از رادیو پخش می شد. چراکه، ترانه های خوش آهنگ او، که رگه هایی از چپ گرایی مارکسیستی نیز داشت، «انقلابی»!!! بودند: «آزادی» (گذشت آن زمانی که آنسان گذشت...) و «کارگر».
شنیدن این ترانه های سراسر نمک ناشناسانه ی او در پیوند با سامانه ی پادشاهی پیشین، نه تنها برایم دلنشین نبود، بلکه دشوار نیز می نمود.
ولی من از او یک یادگاری بسیار ارزشمند دارم. این فرامرز اصلانی بود که مرا با «حافظ شیرازی» آشنا ساخت. آنچنان شورمند حافظ شدم، که بی درنگ دیوان او را خریدم، و هر روز بر روی تاب-صندلی حیاط خانه ی کوچک مان در پایین شهر، می نشستم و بلند بلند حافظ خوانی می کردم، به گونه ای که دختران همسایه های دیوار به دیوار هم، آوایم را بشنوند و...
«فرامرز اصلانی»، خواننده ای باسواد و فرهیخته، و یک سر و گردن بالاتر از بسیاری از خوانندگان همدوره ی خود بود. دیر آغازید و زود پایان یافت. ولی همه ی ما باید برای ارزش کار او، کلاه از سر برداریم.
سعید بابایی
1403/1/2
#دالان_نغمه_های_لاله_زار
@naghmehayelalezar
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
ممنون از متن و دل نوشته ی بسیار زیباتون باعث افتخاره که هم وطنی مثل شما داریمم بسیار زیبا بود
❤😘
سپاس و شادباش نوروزی برای شما.