Lyrics 0-100 σειρένε Έχω μια σφαίρα στο στήθος (λέει) Έχω έναν πόνο που μοιάζει σαν άσπρος τοίχος (κλαίει) Έχω δεν ξέρω πια τι, μόνο βουλιάζω ανελλειπώς και έχω παραδοθεί (ακούς;) Θέλω να γράψω όχι απλά ένα 8μπαρο Πρέπει να γράψω να σκοτώσω εγώ τον θάνατο. Με προσπερνάνε τα λεπτά, με διαπερνάει η φωτιά Κι κάνω ότι ισορροπώ στον κόσμο αυτόν τον άστατο. Όχι δεν είμαι καλά Δακρύζω τόσο που το σώμα μου φωνάζει "Φτάνει!Πόσο ακόμα, πόσο θα αντέχεις μια πρησμένη ματιά;" Και λυπάμαι αλλά θα αντάλλαζα τους στίχους μου για λίγη χαρά. Τα χέρια μας απότομα άδειασαν. Μένει μια πόρτα κλειδωμένη κι όσες φίλες με αγκάλιασαν. Είμαι βροχή παγωμένη. Χωρίς εσένα τι μένει; Είμαι σελίδα σκισμένη που άτσαλα πάτησαν. Τρέχω τη πόλη το βράδυ σωπάινω. Δεν βλέπω όταν τρέχω τη μέρα πεθαίνω. Δεν θέλω να πω τι συμβαίνει αρρωσταίνω και Δεν έχω φύγει ακόμα απλά κοιτάζω το τρένο. Μπροστά μας ένα μέλλον γκρίζο. Σαν το τσιγάρο που έστριψα το μέλλον μας καπνίζω Την γέφυρα την γκρέμισα, μια σκάλα τώρα χτίζω Θέλω λίγο φως κι αέρα Θέλω να με δεις να ανθίζω. ρεφρεν Κι αφού με στίβω μες το ραπ τελικά Πετάω τους σπόρους μου στο χώμα ξανά ήμουν άνθρωπος που τώρα έχει γίνει σκιά με αγκάλιασε ο χειμώνας αλλά είμαι καλά Σημάδι Ήρθες ξανά,αλλά δε ξέρω γιατί. Αυτός που είχε πεθάνει θέλεις να αναστηθεί; Να βγει σαν ήλιος να σε δει μετά να αρχίσει να δύει; Όπως τη νύχτα που σωπασαμε κι οι δυο δηλαδή. Εδώ παλεύουνε τα θέλω μέσα στη καταχνιά Μας κερδίζει όμως ο χρόνος μας πετάει στα σκοινιά. Ίδιες έννοιες χορεύουν στα γραπτά μου ξανά, Μα ποιος νοιάζεται για το αν βγάζουμε άκρη καμιά ; Έρωτες καιροσκόποι στο σύμπαν των απολαύσεων τόσο μικροί για το πλάτος των διαστάσεων, που'χουν οι καρδιές κάποιων ανθρώπων τεράστιων , μέσα τους χωράει όλη η θλίψη των αστεων. Δε ξέρω που συγκαταλεγομαι Ξέρω πως διαλέγουμε να φεύγουμε.(Ναι!) Κ ενώ αυτό είναι τόσο ψυχρό,κάθε φορά που φεύγεις, λιώνω και σιγοκαιγομαι. Κι αν είμαστε προτάσεις δε θα βάλω τελεία Στη περίπτωση αυτή η στίξη μοιάζει γελοία. Αυτές οι προτάσεις έχουν γεμίσει βιβλία μα δε διαβάζεις τελευταία σου προκαλεί υπνηλία. Θυμάσαι;ανθισαμε την άνοιξη βγήκανε και τα αγκάθια μας Μετά τους παφλασμους μόνο σιωπή στο ακρογιάλι μας Βγήκαμε σε έναν κόσμο ,δε χωρούσε στο κεφάλι μας. Κοιτάμε στο καθρέφτη και φαίνονται οι αντίπαλοι μας.
Lyrics
0-100 σειρένε
Έχω μια σφαίρα στο στήθος (λέει)
Έχω έναν πόνο που μοιάζει σαν άσπρος τοίχος (κλαίει)
Έχω δεν ξέρω πια τι,
μόνο βουλιάζω ανελλειπώς και έχω παραδοθεί
(ακούς;)
Θέλω να γράψω όχι απλά ένα 8μπαρο
Πρέπει να γράψω να σκοτώσω εγώ τον θάνατο.
Με προσπερνάνε τα λεπτά, με διαπερνάει η φωτιά
Κι κάνω ότι ισορροπώ στον κόσμο αυτόν τον άστατο.
Όχι δεν είμαι καλά
Δακρύζω τόσο που το σώμα μου φωνάζει
"Φτάνει!Πόσο ακόμα, πόσο θα αντέχεις μια πρησμένη ματιά;"
Και λυπάμαι αλλά θα αντάλλαζα τους στίχους μου για λίγη χαρά.
Τα χέρια μας απότομα άδειασαν.
Μένει μια πόρτα κλειδωμένη κι όσες φίλες με αγκάλιασαν.
Είμαι βροχή παγωμένη. Χωρίς εσένα τι μένει;
Είμαι σελίδα σκισμένη που άτσαλα πάτησαν.
Τρέχω τη πόλη το βράδυ σωπάινω.
Δεν βλέπω όταν τρέχω τη μέρα πεθαίνω.
Δεν θέλω να πω τι συμβαίνει αρρωσταίνω και
Δεν έχω φύγει ακόμα απλά κοιτάζω το τρένο.
Μπροστά μας ένα μέλλον γκρίζο.
Σαν το τσιγάρο που έστριψα το μέλλον μας καπνίζω
Την γέφυρα την γκρέμισα, μια σκάλα τώρα χτίζω
Θέλω λίγο φως κι αέρα
Θέλω να με δεις να ανθίζω.
ρεφρεν
Κι αφού με στίβω μες το ραπ τελικά
Πετάω τους σπόρους μου στο χώμα ξανά
ήμουν άνθρωπος που τώρα έχει γίνει σκιά
με αγκάλιασε ο χειμώνας αλλά είμαι καλά
Σημάδι
Ήρθες ξανά,αλλά δε ξέρω γιατί.
Αυτός που είχε πεθάνει θέλεις να αναστηθεί;
Να βγει σαν ήλιος να σε δει μετά να αρχίσει να δύει;
Όπως τη νύχτα που σωπασαμε κι οι δυο δηλαδή.
Εδώ παλεύουνε τα θέλω μέσα στη καταχνιά
Μας κερδίζει όμως ο χρόνος μας πετάει στα σκοινιά.
Ίδιες έννοιες χορεύουν στα γραπτά μου ξανά,
Μα ποιος νοιάζεται για το αν βγάζουμε άκρη καμιά
;
Έρωτες καιροσκόποι στο σύμπαν των απολαύσεων
τόσο μικροί για το πλάτος των διαστάσεων,
που'χουν οι καρδιές κάποιων ανθρώπων τεράστιων ,
μέσα τους χωράει όλη η θλίψη των αστεων.
Δε ξέρω που συγκαταλεγομαι
Ξέρω πως διαλέγουμε να φεύγουμε.(Ναι!)
Κ ενώ αυτό είναι τόσο ψυχρό,κάθε φορά που φεύγεις,
λιώνω και σιγοκαιγομαι.
Κι αν είμαστε προτάσεις δε θα βάλω τελεία
Στη περίπτωση αυτή η στίξη μοιάζει γελοία.
Αυτές οι προτάσεις έχουν γεμίσει βιβλία
μα δε διαβάζεις τελευταία σου προκαλεί υπνηλία.
Θυμάσαι;ανθισαμε την άνοιξη βγήκανε και τα αγκάθια μας
Μετά τους παφλασμους μόνο σιωπή στο ακρογιάλι μας
Βγήκαμε σε έναν κόσμο ,δε χωρούσε στο κεφάλι μας.
Κοιτάμε στο καθρέφτη και φαίνονται οι αντίπαλοι μας.
❤❤