Μανώλη θα το ξαναπώ: ήταν μεγάλη η ευχαρίστηση και η χαρά να είμαι μαζι σου σ αυτό το ταξίδι ! Δεν σε ήξερα, όπως δεν ήξερα κανένα, αλλά να σας γνωρίσω ήταν το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της περιπέτειας. Είναι αδύνατο σε τόση λίγη ώρα βίντεο να χωρέσουν όλα αυτά που είδαμε και νοιώσαμε. Ειδικά ο γυρισμός από τα Lofoten στο Abisko θα μου μείνει αξέχαστος. Οπως και ο αστυνομικός που ήρθε να μετρίσει τα άτομα στο ξενοδοχείο μετά από την κατολίσθιση στο βουνό από πάνω μας. Οι νταλίκες φωτισμένες σαν λατέρνες στο απόλυτο σκοτάδι του αρτικού δρόμου και ο συνοριακός σταθμός που φανταζε σαν διαστιμόπλοιο στην μέση των χιονισμένων βουνών. Το κυνήγι της aurora εμπεριέχει και το ένστικτο της επιβίωσης, που κάποιες φορές μέσα σου λες: "μωρέ ας φτάσουμε κι ας μην δω ποτέ μου το Βόρειο Σέλας"
Μανώλη θα το ξαναπώ: ήταν μεγάλη η ευχαρίστηση και η χαρά να είμαι μαζι σου σ αυτό το ταξίδι ! Δεν σε ήξερα, όπως δεν ήξερα κανένα, αλλά να σας γνωρίσω ήταν το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της περιπέτειας. Είναι αδύνατο σε τόση λίγη ώρα βίντεο να χωρέσουν όλα αυτά που είδαμε και νοιώσαμε. Ειδικά ο γυρισμός από τα Lofoten στο Abisko θα μου μείνει αξέχαστος. Οπως και ο αστυνομικός που ήρθε να μετρίσει τα άτομα στο ξενοδοχείο μετά από την κατολίσθιση στο βουνό από πάνω μας. Οι νταλίκες φωτισμένες σαν λατέρνες στο απόλυτο σκοτάδι του αρτικού δρόμου και ο συνοριακός σταθμός που φανταζε σαν διαστιμόπλοιο στην μέση των χιονισμένων βουνών. Το κυνήγι της aurora εμπεριέχει και το ένστικτο της επιβίωσης, που κάποιες φορές μέσα σου λες: "μωρέ ας φτάσουμε κι ας μην δω ποτέ μου το Βόρειο Σέλας"
Να είσαι καλά Γιώργη. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. 🙂