Moederziel - documentaire

In het filmportret 'Moederziel' gaat Jeanne Hawinkels (58) voor het eerst in 44 jaar voor drie maanden zonder haar man op pad.
Met haar beste vriendin loopt ze naar het Spaanse pelgrimsoord Santiago de Compostella. De vrijheid is overweldigend. Toch verloopt alles anders dan gedacht en wordt een traditioneel huwelijk, waarin alles zo vanzelfsprekend was, op de proef gesteld.
In 'Moederziel' volgt regisseur en cameraman Pim Hawinkels zijn ouders op de voet, met zijn camera in de aanslag. Dat doet hij in eerste instantie omdat hij benieuwd is of zijn vader het in zijn eentje thuis zal rooien.
"Veel meer dan een ei voor zichzelf bakken kan hij eigenlijk niet", zegt de zoon die weinig waardering kan opbrengen voor zijn vaders overweging om zijn vrouw de voettocht te verbieden. Veel meer bewondering heeft de jonge Hawinkels voor zijn moeders vermetele voornemen. "Ze gaat eindelijk eens iets voor zichzelf doen, zonder man of kinderen." Na een emotioneel afscheid begint Jeanne Hawinkels aan haar pelgrimstocht van 2.600 km. Frans Hawinkels valt op zichzelf terug en komt meteen zichzelf tegen. Het alleen-zijn valt hem zwaarder dan hij had gedacht, terwijl uit de sms'jes van zijn vrouw blijkt hoe vrij en ontspannen zij ze zich voelt. Hawinkels worstelt met zijn eenzaamheid en vooral met de angst dat ze als een heel andere vrouw zal terugkeren. Het is niet zozeer de angst dat ze 'met een Spanjaard zal terugkomen, maar dat ze níemand meer nodig heeft, dat ze minder afhankelijk is, want ik wil er wél voor haar zijn'. Hij gedraagt zich steeds meer als een verwende grote jongen en komt erachter dat hij net zo afhankelijk is van zijn vrouw als hij als kind was van zijn moeder.
Na anderhalve maand besluit de vertwijfelde Hawinkels zijn vrouw te volgen, waarbij de zoon zich bezorgd afvraagt of zijn moeder daar wel op zit te wachten. Hawinkels senior treft ergens in Frankrijk een 'nieuwe vrouw' aan, met 'een nieuwe huid'. "Je zou bijna zeggen, los van alle stress, los van alles wat iemand op een gewone dag allemaal bezighoudt", stelt hij met een tikkeltje jaloezie vast.
Kort duurt die vereniging niet. Wegens familieomstandigheden keert Hawinkels halsoverkop terug naar huis. Zijn vrouw vervolgt haar voettocht. Het weerzien daarna is roerend. Vijf maanden later komt de zoon langs bij het ouderlijk huis om opnieuw à la Frans Bromet de camera te laten draaien en zijn ouders tot uitspraken uit te nodigen die ze anders niet zo gemakkelijk zouden doen.