Wartościowy filmik :) Pracuję z dziećmi jako wolontariuszka, a tak wlasciwie jako harcerka. Bycie przy dzieciach 7-10 letnich daje mi ogromna satysfakcję, ulgę, usmiech na buzi i tak jak mowisz- dzieci zyja terazniejszoscia i nie maja wiekszych zmartwien. My "dorosli"mozemy sie uczyc od dzieci cieszenia chwila. Gdy jestem przy nich wszystkie moje zmartwienia i problemy znikaja- a ppjawia sie za to radosc i usmiech :) Kucyk pony :)
Noo, ale za to dzieci mają inną wadę, a mianowicie często słabo u nich z empatią. Obecnie mam praktyki w przedszkolu i często widzę sytuacje, kiedy jeden dzieciak powie drugiemu coś przykrego, wyrwie mu zabawkę albo wykluczy z bawiącej się grupy, dlatego, że tak w tym momencie ma ochotę zrobić i nie widzi nic poza tym, właśnie dla niego liczy się to co on chce tu i teraz i nie rozumie tego, co druga osoba czuje. Rzecz jasna, nie dotyczy to każdego. Ale tego raczej dziecko musi się nauczyć. Właśnie od nas, dorosłych. Dlatego warto byśmy zamiast spełniać dziecięce zachcianki, pamiętali o tym, by rozwijać w nich myślenie o drugiej osobie :)
Hania Es Nie wiem, jak to działa, ale mega mnie motywuje do działania. Poza tym, refleksje w nim zawarte są tak cholernie prawdziwe, że aż wzruszające c:
Lęk i obawa przed zmarnowaniem życia towarzyszy mi nieomal codziennie. Lęk przed przyszłością ale z drugiej strony pokładam w tym spore nadzieje i nie mogę sie doczekać wyrwania z mojej małej miejscowości, cały czas myślę o tym jak fajnie będzie skończyć liceum zacząć studia i wyprowadzić sie do dużego miasta. Utożsamiam ten czas z czymś mega cudownym wolnością, masą imprez, koncertów, poznania cudownych ludzi przez co nie doceniam tego co mam teraz, nie umiem się cieszyć z małych rzeczy co w gruncie rzeczy mega przygnębia.
Powodem może być to, że uczymy się szerzej myśleć, jesteśmy w stanie myśleć o kilku rzeczach na raz (jednocześnie zapominając jak myśleć o jednej), a dzieci może tego nie potrafią, ale to tylko gdybanie. Mi tam pomaga, gdy mówię sobie, że mam jeszcze tyle czasu przed sobą i że zdąrzę, i jednocześnie patrzę jak wiele już zrobiłem. Wtedy mam pewność, że się nie okłamuję i mogę na prawdę odetchnąć, skupić się na tym co chce robić. Świetne filmiki! 😃
Dlatego jak zawsze staram się cieszyć z takich malutkich rzeczy, a gdy pod koniec dnia przypomnę sobie o tych wsztkich momentach, gdy się uśmiechnęłam albo sprawiłam, że ktoś się uśmiechnął to mam mega satysfakcję i motywację by kolejnego dnia zrobić jeszcze więcej i cieszyć się jeszcze bardziej. Czasami to zastanawiam się czy nie jestem wręcz zbyt dziecinna mając taką radochę z wielu rzeczy, ale koniec końców, jestem po prostu sobą 😊 Kucyk pony i cieszmy się dalej, bo lepiej się cieszyć, niż nie cieszyć ❤
Myślałam, że to będzie okropny dzień. Po obejrzeniu tego materiału, dostałam kopa pozytywnej energii. Przemyślałam wszystko, w sensie z czego mam się cieszyć i od dziś postanowiłam przez resztę wakcaji być jak dziecko. Wierzę, że KUCYK PONY, mi w tym pomoże. Dzięki wielkie za to co robisz! Uwielbiam Cię! 💖💖
Kucyk Pony Na codzień mam wrażenie, że aż za bardzo żyję teraźniejszością, przepuszczam każdą minutę przez palce i pozwalam jej odejść, ale wieczorem, kiedy przychodzi czas na głębokie myślenie planuje jak będzie wyglądać moja przyszłość, czy ona w ogóle kiedyś nastąpi. Teraz wyjechałam na mieście do cioci do stanów. Jestem szczęśliwa, oczywiście, ale porównuję się ze swoją najlepszą przyjaciółką i wiem, że ona podziwiała tu każdą dachówkę czy kolor trawy, choć niczym się nie różni. Zazdroszczę jej, ale jeszcze bardziej chciałabym, by była teraz przy mnie 😢❤️ Bardzo lubię Twoje filmy, w jakiś sposób mam wrażenie, jakby otwierały mi oczy, dziękuję
Kucyk pony ❤ To jest smutne ale prawdziwe, że będąc w wieku 15-16 lat czekamy na tą 18-nastkę bo myślimy, że to coś zmieni, ale nie zmienia no chyba, że wtedy już jesteśmy za swoje czyny odpowiedzialni, możemy legalnie pić spożywać alkohol i płacić podatki. Będąc dziećmi nie myślimy ile mamy lat tylko cieszymy się każdym dniem. Czekamy aż znów pójdziemy się pobawić do piaskownicy. Bardzo wartościowe słowa. Miłego dnia Haniu 💖
Też kiedyś zastanawiałam się, kiedy przestajemy być dziećmi. Mam wrażenie, że nie tyle mają na to wpływ zakazy czy nakazy, ale bardziej presja otoczenia i wymagania, które stawiają przed nami rodzice, nauczyciele i rówieśnicy :/
Świetny filmik Haniu, kilka miesięcy temu, mniej więcej wtedy, kiedy odkryłam Twój kanał zaczęłam leczenie, depresji, nerwicy... można by jeszcze wymieniać ;) Jest nieopisanie lepiej, zaczęłam doceniać właśnie te małe rzeczy, których niestety dorastając z chorobą, jako dziecko nie doceniałam. 🦄😘
przede wszystkim nie potrafimy cieszyc się z małych rzeczy tylko wciąż chcemy więcej i więcej oraz zapominamy jak wiele mamy i jak bogaci jesteśmy każdy z nas ma w sobie góry złota sztuką jest tylko je dostrzec i cieszyć się nimi.
Myślę, że bardziej szczera i autentyczna (?). Nie uważam, że poprzednie filmy były przekłamane, ale widać, że są bardzo profesjonalne i dopracowane, ale czasem nie o to chodzi. Oczywiście w filmikach gdzie poruszasz określony temat (naukowy, czy bardziej teoretyczny) należy postawić na profesjonalizm, ale w zwykłych przemyśleniach i pogadankach czasem brakuje ciebie. Jest scenariusz, jest wszystko dopracowane, ale brakuje Hani. A w tym materiale jesteś. Po prostu.
Obejrzałem dopiero dwa filmiki Hani, ale rzeczywiście, ten zachwyca autentyzmem, bo Hania, jak wspomniałeś, Krystianie, po prostu jest. A to dla nie znaczy, że nie jest tylko w swej "głowie", że nie jest tylko umysłem "ja", ale jest swego rodzaju pełnią, której doświadcza się wtedy, gdy jest się w kontakcie z tym, co w nas autentycznie żywe.
Twoje filmiki są mega wartościowe bo dają dużo do myślenia... Ja na przykład po każdym mam jakaś refleksje o której myśle przez cały dzień.... Dziękuje Ci za ten kanał i za to że poświęcasz czas i wszystko na kręcenie filmików 💕💕 Jesteś mega wartościową dziewczyną 🦄 #kucykpony musi być ✨✨
Mówię, tylko wycinam. :D Chociaż nie, przez Snapy, nagrywanie i montaż już nauczyłam się nie robić tych ciągłych "yyy", tylko ewentualnie milczę. Ale to musiałam wyćwiczyć, chyba każdy tak ma na początku.
Mówisz poprawnie, pięknie, obrazowo. Dobrze się Ciebie słucha. I nie przeklinasz. (Z jednym wyjątkiem, sprowokowanym, jak mogę się domyślać, nieuwagą).
Wyciągnęłaś moje myśli i wsadziłaś do filmu! Moje rozważania pokrywają się z tym co mówisz, słowo w słowo! Czytasz mi w myślach? Kiedy wlazłaś do mojej głowy? - Przyznaj się ! ❤❤
To ja chyba nigdy nie byłam dzieckiem :) Nigdy nie byłam szczęśliwa (tzn odkąd mam świadomość :P), na żadnym zdjęciu z dzieciństwa nie jestem uśmiechnięta. Po prostu od zawsze byłam smutna, nigdy nic mnie nie cieszyło. Dopiero teraz nauczyłam się cieszyć
Ja jeszcze kilka lat temu też tak miałem cały czas żyłem przeszłością, tym co było, ale teraz przestałem, tylko trudno jest mi się skupić i cieszyć się tymi małymi rzeczami, ponieważ ciągle ten kolejny dzień egzamin gna, czy zmiana osoby, z którą będę mieszkał i tak mi trudno jakoś to pogodzić żeby zostać tu w teraźniejszości. Powiem ci, że masz rację dokładnie jak byłem małym dzieckiem czy jak nawet miałem te 12-15 lat to człowiek czy jeszcze mnie to cieszy Lem się że wszystkiego tych małych rzeczy, przyszłość, przeszłość się nie liczyła, ale teraz tylko ta przyszłość mnie gna przez te studia.
Oj Hania! Znowu nam wrażenie, że mówisz konkretnie do mnie, o tym o czym myślałam przez ostatnie dni... Też zastanawiałam się czemu dzieci są szczęśliwsze od dorosłych (a często nawet nastolatków) a Ty tak ładnie to ujęłaś... A, No i KUCYK PONY, który wygląda mi na Pinkie Pie😂
Świetnie o tym opowiedziałaś, Haniu. O tym, jak przestajemy być dziećmi, a stajemy się martwiącymi się, przejmującymi się, dorosłymi. Moje refleksje na temat umiejętności cieszenia się życiem, są bardzo podobne. Uważam, że nie jest łatwo dorosłemu cieszyć się "chwilą", bo na ogół, jako dzieci nie byliśmy wystarczająco kochani, doceniani, wspierani, często nosimy w sobie niezaleczone traumy z dzieciństwa. Dlatego nie wystarczy dorosłemu powiedzieć - przypomnij sobie jak to było, gdy byłeś dzieckiem i przestań się zamartwiać, ciesz się chwilą. To na ogół nie działa. Osoba dorosła, moim zdaniem, może cieszyć się życiem równie mocno, jak wtedy, gdy była dzieckiem, ale musi wpierw przepracować swoje traumy i deficyty uczuciowe z dzieciństwa, i musi stać się duchowo dojrzałą. Człowiek duchowo dojrzały, to człowiek który w sensie duchowym sam siebie urodził. Przebudził się ze snu "nie dorastania". Pozdrawiam Cię Haniu!
Ja też Ci dziękuję, Haniu, za Twój niezwykle jasny, pozytywny przekaz. Odebrałem go jako wezwanie do "Przebudzenia się" do świadomego życia. Jestem jedną z tych osób, które nigdy nie pogodziły się z utratą dziecięcej spontaniczności, i która wierzy w to głęboko, iż ten stan radości bez zamartwiania się, znany nam z dzieciństwa, możemy odzyskać właściwie w każdym wieku, ale nie za pstryknięciem palcami, lecz dzięki pracy nad sobą, by stać się człowiekiem duchowo dojrzałym, a więc wolnym, wyzwolonym od wszelkich zbędnych zahamowań, błędnych przekonań i ograniczeń. Dobrze, że tu jesteś, Haniu, i dzielisz się z nami swoimi przeżyciami, refleksjami, i swoją życiową mądrością! Powodzenia!
Po tym, jak ponownie obejrzałem Twój filmik, doceniłem jak celnie uchwyciłaś ten nasz, dorosłych, stan ducha - "przestajemy żyć teraźniejszością, a zaczyna nam krzyczeć w głowie głos przeszłości, przyszłości i obowiązków"... Czy jesteśmy więc skazani na ten stan rozproszenia i utraty kontaktu z chwilą obecną? Moim zdaniem, na szczęście, istnieje sposób na wyzwolenie się, przywracające nam to, co utraciliśmy. Jeśli ktoś wytrwale go szuka, wreszcie odnajduje. I można to nazwać urodzeniem samego / samej siebie. Bo rodzimy się przecież nie tylko jako ciało, ale także jako dusza.
Po prostu aż nie wiem co napisać ten odcinek był po prostu fantastyczny, dał mi naprawdę wiele do myślenia. Jesteś najlepszą youtuberką na całym świecie i nagrywasz naprawdę super filmy. Zawsze z rana oglądam jak wrócisz nowy odcinek, i to mnie zawsze umila nowy dzień. PS. Kucyk Pony
A ja jak miałem 13 lat, bardzo chciałem być dorosłym, bo wydawało mi się, że moje wszystkie problemy z okresu bycia nastolatkiem się skończą, a ja wreszcie zacznę żyć tak jak zawsze chciałem, czyli po swojemu... Życie zweryfikowało te moje oczekiwania - okazało się, że samo wyjście z trudnego domu, nie jest wyzwoleniem od jego toksycznej atmosfery. I właśnie ta życiowa lekcja była dla mnie najtrudniejsza do odrobienia. ;)
Też nie chcę dorastać i chciałabym być dzieckiem zawsze... Ale to właśnie pokazuje, że już nim nie jestem. Wiele dorosłych by się pewnie teraz śmiało, bo dla nich jestem jeszcze dziewczynką, która nic nie wie o życiu i okej, za dużo wiedzieć nie mogę xD Nie wiem, czy to przez to, jaką wszyscy kładli na mnie presję, ale mi w wieku jakoś 11 lat to wszystko się zawaliło. I to nie było tak, że to powoli się wyciszało. Po prostu jeden rok był dobry, ale następny był już najgorszy w moim życiu. Tak wtedy myślałam, bo od tamtego momentu każdy wygląda tak samo, a jedyne co mnie powstrzymuje od zwariowania to jakieś resztki nadzieji, że to się zmieni, cóż... To aż dziwne, że mogłam się cieszyć ze wszystkiego jak dziecko, a kilka miesięcy później przestałam i no... mogę się cofnąć w czasie? Proszę? 😅
Przyszłam tu z tym myśleniem teraz. Obecny stan to 16 lat 4 miesiące. Boję się przyszłości, wiem, że tyle rzeczy się zmieni, studia, reakcje innych ludzi na moje wygłupy, samodzielność Przeraża mnie to
Kucyk pony! Dobrze jest czasem zatrzymać sie w czasie i pobyć takim beztroskim dzieckiem. Mysle, ze w świecie gonienia za wszystkim to przydatna, a nawet konieczna umiejetność ☺️
Kucyk Pony :D Staram się tak myśleć, ale to jest cholernie trudne, ponieważ chociaż bardzo chcesz cieszyć się z drobiazgów i żyć teraźniejszością, to umysł tak ni z tego ni z owego przypomina Ci jakieś czasy albo myśli co będzie potem itp. U mnie jest to dodatkowo trudne, że mam nerwicę natręctw, niestety tą bardziej związaną z myślami niż różnego rodzaju robieniem czegoś po kilka razy, a to niestety u mnie się wiąże, że jak przychodzi myśli z przeszłości lub o przyszłości to od razu włącza się do tego nerwica natręctw i wyobraź sobie, że tak jest praktycznie ciągle. Dopiero jak zasnę to nie mam tego... Ehh jest to trudne... Tak czy siak, bardzo dziękuję za ten filmik! Pozdrawiam i całuję! 😘
Rozumiem Cię, Kamil. Też przechodziłem nerwicę, ostry kryzys tożsamości. Nie wiedziałem co ze mną jest, dlaczego wszystko staje się ciężkie, a problemy mnożą się lawinowo... Dopiero gdy zacząłem szukać przyczyn tego stanu rzeczy, sytuacja stopniowo zaczęła się poprawiać na lepsze. Odkryłem, że w moim przypadku źródłem moich problemów, była utrata silnej, pozytywnej więzi łączącej mnie z babcią i dziadkiem, moimi prawdziwymi rodzicami, i konieczność przebywania z biologicznymi rodzicami, którzy emocjonalnie mnie odrzucali. Dopiero to odkrycie, że źródłem moich problemów, były trudne przeżycia w dzieciństwie, sprawiło, że zaświtała we mnie nowa nadzieja. Trzeba było "tylko" te trudne przeżycia przepracować. Nie było to dla mnie łatwe, ale jedynie to mogło przywrócić mnie życiu. Pozdrawiam Cię Kamilu!
Haha, racja Haniu :) Aczkolwiek mimo wszystko staram się nie spać zbyt długo bo potem jak się budzę to nie jest mi jakoś łatwiej 😁 Nie mogę być ani niewyspany, ani zbyt wyspany bo i tak, i tak mam gorzej jeśli chodzi o różnego rodzaju myśli :D Pozdrawiam cieplutko Haniu 😘
Masz rację Sławku! Ewidentnie problem jest gdzieś skryty we mnie, o którym nawet nie mam pojęcia, że to akurat to powoduje u mnie taki stan. Chyba muszę znowu wybrać się do psychologa... Dziękuję za radę i również pozdrawiam Cię Sławku! :)
Cześć! Bardzo mądrze mówisz, ale jako że siedzę mocno w psychologii,to nie mogłam się powstrzymać i muszę coś sprostować: niestety, ale dzieci nie rodzą się jako ,,blank slate" - co więcej, nawet 2latki mogą mieć depresję (!) Jest wiele czynników , które wpływają na charakter/podejście do życia dziecka. Wpływ ma na to nawet nastrój matki podczas ciąży, style przywiązania , które kształtują w przyszłości stosunek dziecka do świata i ludzi. Natomiast jeśli chodzi o schematy zachowań, społeczne normy , stereotypy i wszelki narzucony przez społeczeństwo punkt widzenia na to co jest "dobre" a co "złe" i jak ,,należy" żyć - tu masz jak najbardziej rację. Dzieci uczą się przez obserwacje i często słysząc od rodziców "nie ciesz się tak , zachowuj się , bądź ciszej, nie biegaj" - uczą się tłumienia swoich naturalnych instynktów. Niestety. Poza tym film bardzo na plus! Pozdrawiam ciepło :)
Hej! Dzięki za ten komentarz. To, co mówię, określając dzieci białą kartką, to zwrócenie uwagi na to, że może rodzimy się z jakimiś tam tendencjami - oczywiście. Ale wierzę jednak, że na początku jesteśmy tak, ymmm, elastyczni i nieskażeni codziennością, że ciężko mi uwierzyć w „winę” dziecka.
Moim zdaniem jest to jeden z Twoich lepszych odcinków Haniu. Faktycznie wizja tego przełomu po 18 urodzinach towarzyszy mi już od paru miesięcy, Ale dzięki Tobie zdecydowanie zmieniam swój tok myślenia! Dziękuję! PS: Kucyk Pony 🦄
"Kucyk Pony" :D Subuję od niedawna, więc dopiero oglądam. Bardzo mi się podoba ten materiał, szczególnie że jest on taki magiczny, to że trzeba się zatrzymać, pomyśleć, wrócić do tych małych rzeczy z dzieciństwa. Montaż jest mistrzowski z tą Warszawą ❤️❤️❤️ Całuski 😀
Kucyk pony. No nie wiem to chyba zależy od dziecka. Mój kuzyn, a także moja siostra jak byli mali szybko się wszyskim nudzili, dużo krzyczeli, byli zazdrośni, głośni, szybko wpadali w złość itp. Ale znam dzieci, które są z natury ciche i nieśmiałe (byłam takim dzieckiem, a jeden z moich kuzynów też taki był kiedy się nim zajmowałam). A teraz moja siostra ma 12 lat i widzę w niej inne cechy z których jeszcze nie wyrosła, nie wiem czy są dziecinne czy nie, ale jednocześnie mnie one w niej denerwują i jak jej zazdroszczę. Ona niczego nie postrzega na poważnie. Jest mało empatyczna, nie jest też tak uczuciowa i otwarta, łatwowierna co do ludzi jak ja. Trudno ją przekonać do poznania nowej osoby, ale jak już złapie kontakt to utrzymuje się on i jest dość trwały, bez znaczenia w jakim wieku jest osoba, którą poznała. U mnie jest totalnie odwrotnie. Jestem bardzo otwarta na poznawanie nowych ludzi, ale kiedy oni porozmawiają ze mną i poznają mnie zazwyczaj nie utrzymują później kontaktu. Dziecko też ma to do siebie, że bardzo trudno je czymś zainteresować (przynajmniej tak miały dzieci z którymi miałam kontakt), a jak już się zainteresują wpadają w fascynacje tym tematem, ale na dość określony okres czasu. Z tym też jest u mnie inaczej. Bardzo łatwo mnie czymś zainteresować, ale z fascynacją jest to bardziej trwałe. Jeśli wpadnę w fascynacje raczej ona nie przeminie, a jak już to będę do niej wracać bardzo często.
Cóż, ja tam umiejętności cieszenia się z życia jak na razie nie straciłam i sam ten fakt też mnie niezmiernie cieszy :) Może to właśnie dlatego nie lubię tego "gloryfikowania" dzieciństwa - za nic nie chciałabym wrócić do tego czasu, za bardzo cenię to, co przeżyłam do teraz i za bardzo nie lubię tego okresu z mojego życia. Rozumiem jednak, czemu wiele osób ma inne zdanie ;)
:D Tak czy siak, podobał mi się film :) Ale cudem napisałam komentarz, bo kot zaciekle próbował dorwać się do mojego śniadania, a teraz atakuje rękę - kto by pomyślał, że będzie taki śmiały już trzeciego dnia :P
No tak, wszystko zależy od tego, jakie mieliśmy dzieciństwo. Do siódmego roku życia, wychowywałem się u babci i dziadka, którzy byli mi prawdziwymi rodzicami. Ten okres dzieciństwa wspominam jako Raj, Niebo na Ziemi. Gdy zaczęło się uczęszczanie do szkoły podstawowej, przypomnieli sobie o mnie moi biologiczni rodzice i wbrew mojej woli, oraz wbrew woli mojej babci i mojego dziadka, zabrali mnie do siebie, przez lata nic od siebie, w sensie pozytywnym, nie dając. I tak z Nieba trafiłem do Piekła na Ziemi. Nie potrafiłem się w tej obcej mi, odrzucającej mnie rodzinie, odnaleźć. Byłem jeszcze zbyt mały, by o siebie zawalczyć. To była dla mnie niezwykle drastyczna zmiana, bo zupełnie nie mogłem się odnaleźć w tej obcej mi rzeczywistości, w której zupełnie nie liczyły się uczucia i coś takiego, jak wartości i zasady. Ta moja nieumiejętność przystosowania się do nowej sytuacji, spowodowała u mnie koszmarny kryzys tożsamości, trwający przez lata całe. Ale dziś jestem zadowolony z moich trudnych uwarunkowań, bo mój kryzys zmusił mnie do intensywnej pracy nad samym sobą i do poszukiwania tego "głębszego" siebie, tego, który nie doznaje podłości od innych, nie infekuje się złem w jego stronę kierowanym, bo jego jestestwo oparte jest na trwałym fundamencie miłości. To idea Przebudzenia, duchowych narodzin, przywróciła mi nadzieję i chęć powrotu do życia. W gruncie rzeczy uratowały mnie te zalążki prawdziwej miłości, doświadczonej w relacji z moimi prawdziwymi rodzicami - babcią i dziadkiem. I to przede wszystkim im zawdzięczam, że to zło, jakie mnie spotkało po odejściu z mojego prawdziwego domu, ostatecznie mnie nie zniszczyło, nie pokonało. Pozostała we mnie cząstka dobra, jej się uczepiłem, by mozolnie wspinać się z upadku na samo dno, na górę, do światła...
Może dzieci się cieszą bo mają świadomość że ktoś o nie dba i je kocha? Nie zastanawiają się jeszcze, za co, ani dlaczego, wiedzą że zawsze ktoś jest dla kogo one są ważne. Dorastając, walczymy o uznanie i zainteresowanie wybranych przez nas osób, nie zawsze to się udaje, a czasem ktoś kogo my kochamy bardzo nas rani. A człowiek kiedy wie, że jest kochany, rozwija skrzydła i jest szczęśliwy.
Kucyk pony. Super filmik Haniu, nwm od kiedy ja zaczelam sie przejmowac przeszloscią, kiedy przestalam byc "dzieckiem", ale w wieku 15 lat bardzo boje się że przy wyborze nowej szkoly liceum\technikum popelnie bląd i bd musiala sie z nim zmagac do konaca zucia robiąc cos czego kompletnie nie chce. Pozdrawiam 😘😘
Też się tego bałam strasznie. Co mogę Ci powiedzieć z perspektywy czasu - wydaje się, że to takie ważne, ale tak naprawdę nie ma to większego znaczenia. I zawsze jakąś decyzję musisz podjąć, a nie jesteś w stanie przewidzieć, jaka się ona okaże z perspektywy czasu.
Kornelia Szulc , nie przejmuj się, ja co prawda wybrałam kierunek który był kompletnie nietrafiony, przez liceum było koszmarem. 2 lata po jego skończeniu stwierdzam że wybór profilu nie ma większego znaczenia, mało kto w wieku 16 lat wie co chciałby robić w życiu, a wybór nietrafionego profilu nie oznacza ze nie możemy poprowadzić naszego życia w kompletnie innym kierunku 😉
Moi rodzice zmusili mnie swego czasu bym poszedł do znienawidzonego technikum, zamiast do upragnionego liceum o profilu matematyczno - fizycznym. To była dla mnie straszna katastrofa. Kornelia, dobrze się zastanów, co chcesz w życiu robić, co Cię pasjonuje, jaka praca będzie po linii Twoich zainteresowań, i niechaj to będzie kryterium wyboru szkoły średniej. Jest to, myślę sobie, ważny wybór i młoda osoba powinna dokonać go sama, bez nacisków z zewnątrz, kierując się intuicją, swoimi talentami, marzeniami i ambicjami. Ważnym jest, by nauka w szkole średniej była dla nas pozytywnym wyzwaniem, by nam się po prostu "chciało" uczyć, dążąc do jakiegoś upragnionego zawodu w przyszłości. Pozdrawiam Cię Kornelio!
Dobrze gada! :) Nie pomylcie tylko beztroski z brakiem odpowiedzialności moje kochane kucyki pony ;) Jeśli jutro masz test z historii i siedzisz nad książkami to wyjdź z nimi na balkon- nawet jeśli jest chłodno- opatul się kocem, zrób sobie pyszne kakao, albo ucz się z przyjaciółką, wymyślając dla siebie nawzajem pytania, a nie rzucaj naukę w diabły i leć na imprezę do Tomka.
Ale to nie jest jakaś przesadnie ciekawa historia. Z tego co pamiętam, zadawała mi pytania na Asku, jak jeszcze obie miałyśmy tylko blogi, a nie byłyśmy na UA-cam - i potem się do mnie odezwała, proponując spotkanie na kawę. I poszłyśmy. :)
Ten chłopak od wibrafonu! Za każdym razem jak jestem na Starówce to mam nadzieję, że będzie, bo uwielbiam go słuchać. Ale niestety. Trafiło mi się tylko 2-3 razy :C A sama chciałabym wrócić do dzieciństwa, bo mam wrażenie, że obecnie jest bardzo mało rzeczy z których się cieszę, a czasem czuję się jak styrana życiem kobieta, która nie ma na nic czasu. A jak ma to nie ma siły, aby go dobrze wykorzystać.
Ja mam niebawem 16 lat a już przeżywam to jak bardzo marnuję każdy dzień na leczeniu i spędzaniu czasu na telefonie. A jednocześnie nic z tym nie robię. Bardzo mnie to irytuje. No i co tu dużo mówić - po prostu nie chce mi się ruszyć dupy, bo albo pogoda jest nie odpowiednia albo mam coś ,,lepszego do roboty. Kiedy przeczytałam taki cytat: "Nie ma złej pogody, są tylko słabe charaktery" :/
Ja mam mniejsze poczucie marnowania czasu jak na przykład czytam książkę. To już samo w sobie jest dla mnie jakąś wartością - i nie mam wyrzutów sumienia, nawet jak nie wychodzę z domu (czy to bo brzydka pogoda, czy po prostu łóżko ma mocne przyciąganie).
Hania Es Tak czytanie książek jest wyjątkowe. Od niedawna zaczęłam "Od zwierząt do bogów" i faktycznie nie żałuję poświęconego na nią czasu. Ale ta cała reszta... Poświęcam czas nawet na rzeczy, które nie chcę robić. I wyjątkiem nawet nie jest szkoła czy to, że muszę posprzątać bo narobiłam niezłego syfu w pokoju ( chociaż porządki są spoko). Nawet nie potrafię pospać dłużej, bo kiedy się obudzę myślę o rzeczach, które mogłabym tego dnoa robić. Ale kończy się tak, że wstaję, ścielę jużko i po prostu wszystkiego mi się odechciewa. To głównie lenistwo, ale również negatywne myśli. Wszystko co chciałam osiągnąć i tego nie zrobiłam działa na mnie najmocniej. Wręcz robie się agresywna ( ale nie do stopnia w, którym mogłabym kogoś pobić). Po prostu chce mi się płakać, wyżyć na innych osobach i przeważnie to drugie się spełnia. Jakbym po prostu w końcu nie mogła ruszyć się z tego łóżka. Odnoszę wrażenie, że stoję w miejscu a reszta po za moim domem przemija i tak tracę wszystko.
Nie chcę brzmieć zbyt cynicznie, ale w zasadzie o czym innym mają myśleć dzieci? Przy założeniu, że mają dobrą rodzinę (bo dzieciaki od alkoholików czy zbyt wymagających rodziców też na pewno zachowują się inaczej), to tak naprawdę chyba niewiele jest takich "obowiązków" dla dziecka. To i nie myśli i się skupia na tej bańce. Jeść dostanie, rodzice płacą rachunki, jak chodzi do przedszkola czy szkoły to też chwilka w domu i zabawa. Nie, żebym przeczyła, że ważne jest cieszenie się z małych rzeczy (prawie napisałam "małych dzieci" XD), ale nie powiedziałabym, że dzieci mają taką umiejętność. Dzieci po prostu nie mają nic innego "do myślenia". Ja nadal przystaję, jak zobaczę coś ciekawego i cieszę się z tęczy. (Btw ostatnio obserwowałam parkę szpaków. Samiec skakał i szukał jedzenia, a samiczka tylko się na niego darła i latała za nim z otwartym dziobem. Komicznie to wyglądało.) Ale równie dużo czasu poświęcam na ogarnianie życia, bo obowiązków trochę mam. Mam wrażenie, że to jedna z tych wypowiedzi, która by nie powstała na przykład jutro, więc zobaczymy. Pozdrowienia dla kucyka pony i ciebie, Haniu. Nigdy się nie odzywałam chyba, ale naprawdę cenię twoje filmy - zwłaszcza odnośnie depresji. Leczyłam się na cyklotymię, więc trochę zahaczałam. Głaski ode mnie i tak trzymaj.
Mogłabyś nakręcić film o tym, że w terapii trudne jest to, że tak podświadomie nie chcemy niczego stracić. Na przykład chcemy się czuć lepiej, ale trudno nam zaakceptwać fakt, że najpierw musimy poczuc się nawet gorzej. a to dlatego, że musimy się skonfrontować z tym, co w nas nie jest fajne, z fałszywym obrazem nas samych, który mamy, z tym, że bycie w ciągłym ruchu i robienie czegoś wcale nie poprawia nam samopoczucia, że wcale nie jesteśmy tacy racjonalni, itd itp. kucyk pony! mowiąc my mam na mysli ja, oczywiście.
Kucyk pony ;) Mysle ze dzieci po prostu nie mają tak przytloczonych umyslow jak nastolatkowie i dorosli wiec ich wyobraznia i kreatywnosc jest dla nich wszechobecna. Nawet w małym listku potrafi sie dla nich ukryc jakis maly elfik :c
Też odniosłem takie wrażenie, Aleksandro, oglądając ten filmik, że kocham Hanię, taką miłością szczerą, niczego nie wymagającą, jaką kocha dziecko... A wydaje mi się, że tę umiejętność altruistycznego kochania odzyskałem, po latach pracy nad uzdrawianiem bolesnej przeszłości i pracy nad duchowym dojrzewaniem. Ja, mężczyzna 60-cio letni, odkrywam, że znów potrafię kochać, jak wtedy, gdy jeszcze byłem szczęśliwym dzieckiem. I wraca mi też dziecięca fascynacja wszystkim, co mnie otacza, a także umiejętność cieszenia się prostymi rzeczami. Wydaje mi się, o czym mówi tu w filmiku Hania, że dzieci są szczęśliwsze niż dorośli, bo u nich wszystko opiera się na trwałym fundamencie miłości. Dorośli często, niestety, tym fundamentem czynią strach, martwienie się. Jednak ci, którzy nie godzą się z takim stanem rzeczy, szukają od niego wyzwolenia. I wielu znajduje. :)
Zawsze próbuje się cieszyć chwilą i moja dziewczyna zawsze mi mówi, że jestem dziecinna hah. I choć bardzo próbuje trudno mi wpoić w nią chociaż troche tego cieszenia sie chwilą i cały czas myśli o wszystkim tylko nie o tym co tu i teraz eh.
Jak powiedziałaś pod koniec filmiku - "Kucyk Pony" mnie tu przyciągnął, bowiem jestem wierną fanką MLP. I tutaj wypowiem się na temat właśnie Bronies - fandomu, który tworzą dorośli fani kolorowych kucyków (tak, jest coś takiego). A więc droga Haniu. Sam fandom tak właściwie składa się z "dorosłych dzieci". A przez sam fakt, że oglądamy ten serial wystarczy abyśmy byli hejtowani z tego powodu. Ludzie z zewnątrz twierdzą, że my to albo sami geje, albo zwyczajnie ludzie niespełna rozumu. Właściwie to każdy wierny broniacz do dziś dnia zadaje sobie pytanie: "Czemu ja to właściwie oglądam?". No właśnie, nie wiemy czemu. Wielu Bronies i Pegasis to ludzie, którzy zostali odrzuceni przez społeczeństwo, a nawet tacy, którzy byli krzywdzeni w dzieciństwie i teraz poprzez kucyki chcą do niego wrócić. Zazwyczaj po prostu ludzie z problemami. Chcę poznać twoją opinię na ten temat. Co sądzisz o nas? O dorosłych facetach i kobietach, którzy oglądają "różowe kucyki dla małych dziewczynek"? Bo przecież wszyscy gdzieś w głębi nadal mamy ten pierwiastek z dziecka :) PS. Kucyk Pony to błędna forma. Albo "kucyk", albo "pony".
Ej a ja to mam odwrotnie - byłam bardzo smutnym dzieckiem, wciąż martwiłam się o przyszłość, bałam się świata, ludzi i miałam "o fuck kolejny dzień". Za to teraz im jestem starsza tym bardziej umiem cieszyć się chwilą i zatapiać w niej. Czy z tego wniosek że jestem Benjaminem Buttonem psychiki? :-D :-3 Pozdrawiam wszystkie kucyki pony!
Ten poranek nie może być już teraz lepszy ❤❤❤
Kucyk pony 🐎
Cieszę się, że mogę dostarczyć miłych bodźców z rana! :)
Wartościowy filmik :)
Pracuję z dziećmi jako wolontariuszka, a tak wlasciwie jako harcerka. Bycie przy dzieciach 7-10 letnich daje mi ogromna satysfakcję, ulgę, usmiech na buzi i tak jak mowisz- dzieci zyja terazniejszoscia i nie maja wiekszych zmartwien. My "dorosli"mozemy sie uczyc od dzieci cieszenia chwila. Gdy jestem przy nich wszystkie moje zmartwienia i problemy znikaja- a ppjawia sie za to radosc i usmiech :)
Kucyk pony :)
Super, że masz coś takiego!
Hania Es
cukierek 454 zuszki! ❤
Noo, ale za to dzieci mają inną wadę, a mianowicie często słabo u nich z empatią. Obecnie mam praktyki w przedszkolu i często widzę sytuacje, kiedy jeden dzieciak powie drugiemu coś przykrego, wyrwie mu zabawkę albo wykluczy z bawiącej się grupy, dlatego, że tak w tym momencie ma ochotę zrobić i nie widzi nic poza tym, właśnie dla niego liczy się to co on chce tu i teraz i nie rozumie tego, co druga osoba czuje. Rzecz jasna, nie dotyczy to każdego. Ale tego raczej dziecko musi się nauczyć. Właśnie od nas, dorosłych. Dlatego warto byśmy zamiast spełniać dziecięce zachcianki, pamiętali o tym, by rozwijać w nich myślenie o drugiej osobie :)
Bardzo lubię wracać do tego filmiku.
O, a czemu akurat do tego? 😌
Hania Es Nie wiem, jak to działa, ale mega mnie motywuje do działania. Poza tym, refleksje w nim zawarte są tak cholernie prawdziwe, że aż wzruszające c:
Lęk i obawa przed zmarnowaniem życia towarzyszy mi nieomal codziennie. Lęk przed przyszłością ale z drugiej strony pokładam w tym spore nadzieje i nie mogę sie doczekać wyrwania z mojej małej miejscowości, cały czas myślę o tym jak fajnie będzie skończyć liceum zacząć studia i wyprowadzić sie do dużego miasta. Utożsamiam ten czas z czymś mega cudownym wolnością, masą imprez, koncertów, poznania cudownych ludzi przez co nie doceniam tego co mam teraz, nie umiem się cieszyć z małych rzeczy co w gruncie rzeczy mega przygnębia.
Powodem może być to, że uczymy się szerzej myśleć, jesteśmy w stanie myśleć o kilku rzeczach na raz (jednocześnie zapominając jak myśleć o jednej), a dzieci może tego nie potrafią, ale to tylko gdybanie. Mi tam pomaga, gdy mówię sobie, że mam jeszcze tyle czasu przed sobą i że zdąrzę, i jednocześnie patrzę jak wiele już zrobiłem. Wtedy mam pewność, że się nie okłamuję i mogę na prawdę odetchnąć, skupić się na tym co chce robić. Świetne filmiki! 😃
Dzięki!
Dlatego jak zawsze staram się cieszyć z takich malutkich rzeczy, a gdy pod koniec dnia przypomnę sobie o tych wsztkich momentach, gdy się uśmiechnęłam albo sprawiłam, że ktoś się uśmiechnął to mam mega satysfakcję i motywację by kolejnego dnia zrobić jeszcze więcej i cieszyć się jeszcze bardziej. Czasami to zastanawiam się czy nie jestem wręcz zbyt dziecinna mając taką radochę z wielu rzeczy, ale koniec końców, jestem po prostu sobą 😊
Kucyk pony i cieszmy się dalej, bo lepiej się cieszyć, niż nie cieszyć ❤
Super! Bardzo dobre podejście :)
Myślałam, że to będzie okropny dzień. Po obejrzeniu tego materiału, dostałam kopa pozytywnej energii. Przemyślałam wszystko, w sensie z czego mam się cieszyć i od dziś postanowiłam przez resztę wakcaji być jak dziecko. Wierzę, że KUCYK PONY, mi w tym pomoże. Dzięki wielkie za to co robisz! Uwielbiam Cię! 💖💖
Trzymam kciuki, żeby tak było! :)
Kucyk Pony
Na codzień mam wrażenie, że aż za bardzo żyję teraźniejszością, przepuszczam każdą minutę przez palce i pozwalam jej odejść, ale wieczorem, kiedy przychodzi czas na głębokie myślenie planuje jak będzie wyglądać moja przyszłość, czy ona w ogóle kiedyś nastąpi. Teraz wyjechałam na mieście do cioci do stanów. Jestem szczęśliwa, oczywiście, ale porównuję się ze swoją najlepszą przyjaciółką i wiem, że ona podziwiała tu każdą dachówkę czy kolor trawy, choć niczym się nie różni. Zazdroszczę jej, ale jeszcze bardziej chciałabym, by była teraz przy mnie 😢❤️
Bardzo lubię Twoje filmy, w jakiś sposób mam wrażenie, jakby otwierały mi oczy, dziękuję
Stany - ale super! Gdzie dokładnie? :)
Kucyk pony ❤ To jest smutne ale prawdziwe, że będąc w wieku 15-16 lat czekamy na tą 18-nastkę bo myślimy, że to coś zmieni, ale nie zmienia no chyba, że wtedy już jesteśmy za swoje czyny odpowiedzialni, możemy legalnie pić spożywać alkohol i płacić podatki. Będąc dziećmi nie myślimy ile mamy lat tylko cieszymy się każdym dniem. Czekamy aż znów pójdziemy się pobawić do piaskownicy. Bardzo wartościowe słowa. Miłego dnia Haniu 💖
Tobie też!
eh.. to nigdy nie byłam dzieckiem
"Wszyscy dorośli byli kiedyś dziećmi." Mały Książę. Cudny filmik!
Tajemnicza Magia Chociaż nie wszyscy o tym pamiętają...
Kucyk pony💕💕 nawet nie wiesz jak bardzo mnie motywujesz do wstania z łóżka i życia następnego dnia 😊
Naprawdę? To ekstra!
Też kiedyś zastanawiałam się, kiedy przestajemy być dziećmi. Mam wrażenie, że nie tyle mają na to wpływ zakazy czy nakazy, ale bardziej presja otoczenia i wymagania, które stawiają przed nami rodzice, nauczyciele i rówieśnicy :/
Kucyk Pony :)
Świetny filmik Haniu, kilka miesięcy temu, mniej więcej wtedy, kiedy odkryłam Twój kanał zaczęłam leczenie, depresji, nerwicy... można by jeszcze wymieniać ;) Jest nieopisanie lepiej, zaczęłam doceniać właśnie te małe rzeczy, których niestety dorastając z chorobą, jako dziecko nie doceniałam. 🦄😘
przede wszystkim nie potrafimy cieszyc się z małych rzeczy tylko wciąż chcemy więcej i więcej oraz zapominamy jak wiele mamy i jak bogaci jesteśmy każdy z nas ma w sobie góry złota sztuką jest tylko je dostrzec i cieszyć się nimi.
Taką Hanię chciałem już dawno zobaczyć
A taką - to znaczy jaką? :)
Myślę, że bardziej szczera i autentyczna (?). Nie uważam, że poprzednie filmy były przekłamane, ale widać, że są bardzo profesjonalne i dopracowane, ale czasem nie o to chodzi. Oczywiście w filmikach gdzie poruszasz określony temat (naukowy, czy bardziej teoretyczny) należy postawić na profesjonalizm, ale w zwykłych przemyśleniach i pogadankach czasem brakuje ciebie. Jest scenariusz, jest wszystko dopracowane, ale brakuje Hani.
A w tym materiale jesteś. Po prostu.
Obejrzałem dopiero dwa filmiki Hani, ale rzeczywiście, ten zachwyca autentyzmem, bo Hania, jak wspomniałeś, Krystianie, po prostu jest. A to dla nie znaczy, że nie jest tylko w swej "głowie", że nie jest tylko umysłem "ja", ale jest swego rodzaju pełnią, której doświadcza się wtedy, gdy jest się w kontakcie z tym, co w nas autentycznie żywe.
Im jesteśmy starsi mamy więcej obowiązków, więc też mniej czasu na zatrzymanie się i skupieniu na jednej konkretnej rzeczy.
Kucyk pony❤
Twoje filmiki są mega wartościowe bo dają dużo do myślenia... Ja na przykład po każdym mam jakaś refleksje o której myśle przez cały dzień.... Dziękuje Ci za ten kanał i za to że poświęcasz czas i wszystko na kręcenie filmików 💕💕 Jesteś mega wartościową dziewczyną 🦄 #kucykpony musi być ✨✨
Bardzo się cieszę, że pozostaję w czyichś myślach nawet po wyłączeniu filmów. Dziękuję!
Miło się Ciebie ogląda, bo nie mówisz "yyy" i "eee" między słowami/zdaniami. :)
Mówię, tylko wycinam. :D
Chociaż nie, przez Snapy, nagrywanie i montaż już nauczyłam się nie robić tych ciągłych "yyy", tylko ewentualnie milczę. Ale to musiałam wyćwiczyć, chyba każdy tak ma na początku.
Hania Es Wiadomo. :) To fajna umiejętność, szkoda, że tak niewiele osób zwraca na to uwagę.
Mówisz poprawnie, pięknie, obrazowo. Dobrze się Ciebie słucha. I nie przeklinasz. (Z jednym wyjątkiem, sprowokowanym, jak mogę się domyślać, nieuwagą).
Wyciągnęłaś moje myśli i wsadziłaś do filmu! Moje rozważania pokrywają się z tym co mówisz, słowo w słowo! Czytasz mi w myślach? Kiedy wlazłaś do mojej głowy? - Przyznaj się ! ❤❤
Czytam!
To samo pomyślałem, Julia - Hania głośno mówi tu o tym, o czym ja od lat tylko sobie myślę... :)
Ten film jest po prostu śliczny, a piosenka yesterday pasuje idealnie. Chyba najlepszy twój odcinek. Kucyk Pony
Dzięki :)
To ja chyba nigdy nie byłam dzieckiem :) Nigdy nie byłam szczęśliwa (tzn odkąd mam świadomość :P), na żadnym zdjęciu z dzieciństwa nie jestem uśmiechnięta. Po prostu od zawsze byłam smutna, nigdy nic mnie nie cieszyło. Dopiero teraz nauczyłam się cieszyć
Ja jeszcze kilka lat temu też tak miałem cały czas żyłem przeszłością, tym co było, ale teraz przestałem, tylko trudno jest mi się skupić i cieszyć się tymi małymi rzeczami, ponieważ ciągle ten kolejny dzień egzamin gna, czy zmiana osoby, z którą będę mieszkał i tak mi trudno jakoś to pogodzić żeby zostać tu w teraźniejszości. Powiem ci, że masz rację dokładnie jak byłem małym dzieckiem czy jak nawet miałem te 12-15 lat to człowiek czy jeszcze mnie to cieszy Lem się że wszystkiego tych małych rzeczy, przyszłość, przeszłość się nie liczyła, ale teraz tylko ta przyszłość mnie gna przez te studia.
Oj Hania! Znowu nam wrażenie, że mówisz konkretnie do mnie, o tym o czym myślałam przez ostatnie dni... Też zastanawiałam się czemu dzieci są szczęśliwsze od dorosłych (a często nawet nastolatków) a Ty tak ładnie to ujęłaś... A, No i KUCYK PONY, który wygląda mi na Pinkie Pie😂
Oho, super, że się tak wstrzeliłam z tematem. :)
Cudowny film jak zawsze ❤Bardzo dużo daje do myślenia 😻
Świetnie o tym opowiedziałaś, Haniu. O tym, jak przestajemy być dziećmi, a stajemy się martwiącymi się, przejmującymi się, dorosłymi. Moje refleksje na temat umiejętności cieszenia się życiem, są bardzo podobne. Uważam, że nie jest łatwo dorosłemu cieszyć się "chwilą", bo na ogół, jako dzieci nie byliśmy wystarczająco kochani, doceniani, wspierani, często nosimy w sobie niezaleczone traumy z dzieciństwa. Dlatego nie wystarczy dorosłemu powiedzieć - przypomnij sobie jak to było, gdy byłeś dzieckiem i przestań się zamartwiać, ciesz się chwilą. To na ogół nie działa. Osoba dorosła, moim zdaniem, może cieszyć się życiem równie mocno, jak wtedy, gdy była dzieckiem, ale musi wpierw przepracować swoje traumy i deficyty uczuciowe z dzieciństwa, i musi stać się duchowo dojrzałą. Człowiek duchowo dojrzały, to człowiek który w sensie duchowym sam siebie urodził. Przebudził się ze snu "nie dorastania".
Pozdrawiam Cię Haniu!
To na pewno. Dziękuję! :)
Ja też Ci dziękuję, Haniu, za Twój niezwykle jasny, pozytywny przekaz. Odebrałem go jako wezwanie do "Przebudzenia się" do świadomego życia. Jestem jedną z tych osób, które nigdy nie pogodziły się z utratą dziecięcej spontaniczności, i która wierzy w to głęboko, iż ten stan radości bez zamartwiania się, znany nam z dzieciństwa, możemy odzyskać właściwie w każdym wieku, ale nie za pstryknięciem palcami, lecz dzięki pracy nad sobą, by stać się człowiekiem duchowo dojrzałym, a więc wolnym, wyzwolonym od wszelkich zbędnych zahamowań, błędnych przekonań i ograniczeń. Dobrze, że tu jesteś, Haniu, i dzielisz się z nami swoimi przeżyciami, refleksjami, i swoją życiową mądrością! Powodzenia!
Po tym, jak ponownie obejrzałem Twój filmik, doceniłem jak celnie uchwyciłaś ten nasz, dorosłych, stan ducha - "przestajemy żyć teraźniejszością, a zaczyna nam krzyczeć w głowie głos przeszłości, przyszłości i obowiązków"... Czy jesteśmy więc skazani na ten stan rozproszenia i utraty kontaktu z chwilą obecną? Moim zdaniem, na szczęście, istnieje sposób na wyzwolenie się, przywracające nam to, co utraciliśmy. Jeśli ktoś wytrwale go szuka, wreszcie odnajduje. I można to nazwać urodzeniem samego / samej siebie. Bo rodzimy się przecież nie tylko jako ciało, ale także jako dusza.
Po prostu aż nie wiem co napisać ten odcinek był po prostu fantastyczny, dał mi naprawdę wiele do myślenia. Jesteś najlepszą youtuberką na całym świecie i nagrywasz naprawdę super filmy. Zawsze z rana oglądam jak wrócisz nowy odcinek, i to mnie zawsze umila nowy dzień. PS. Kucyk Pony
❤❤❤🌞🌞🌞
Aww, bardzo dziękuję! Cieszę się, że jakoś mogę potowarzyszyć w ciągu dnia :)
Współczuję wam że jesteście dorośli. Ja się cieszę że mam dopiero 13 lat jestem dzieckiem i jeszcze trochę nim zostane :)) (kucyk pony)
Ja mam 21, ale czasem czuję się, jakbym miała 5, a czasem - 85. ;)
A ja jak miałem 13 lat, bardzo chciałem być dorosłym, bo wydawało mi się, że moje wszystkie problemy z okresu bycia nastolatkiem się skończą, a ja wreszcie zacznę żyć tak jak zawsze chciałem, czyli po swojemu... Życie zweryfikowało te moje oczekiwania - okazało się, że samo wyjście z trudnego domu, nie jest wyzwoleniem od jego toksycznej atmosfery. I właśnie ta życiowa lekcja była dla mnie najtrudniejsza do odrobienia. ;)
Sławek Kuchta ja jak miałam 7 lat chciałam być dorosła bo rodzice nie chcieli mi kupić kolejnej lalki- typowe. Teraz ciesze się dzieciństwem.
Też nie chcę dorastać i chciałabym być dzieckiem zawsze... Ale to właśnie pokazuje, że już nim nie jestem. Wiele dorosłych by się pewnie teraz śmiało, bo dla nich jestem jeszcze dziewczynką, która nic nie wie o życiu i okej, za dużo wiedzieć nie mogę xD Nie wiem, czy to przez to, jaką wszyscy kładli na mnie presję, ale mi w wieku jakoś 11 lat to wszystko się zawaliło. I to nie było tak, że to powoli się wyciszało. Po prostu jeden rok był dobry, ale następny był już najgorszy w moim życiu. Tak wtedy myślałam, bo od tamtego momentu każdy wygląda tak samo, a jedyne co mnie powstrzymuje od zwariowania to jakieś resztki nadzieji, że to się zmieni, cóż... To aż dziwne, że mogłam się cieszyć ze wszystkiego jak dziecko, a kilka miesięcy później przestałam i no... mogę się cofnąć w czasie? Proszę? 😅
Przyszłam tu z tym myśleniem teraz. Obecny stan to 16 lat 4 miesiące.
Boję się przyszłości, wiem, że tyle rzeczy się zmieni, studia, reakcje innych ludzi na moje wygłupy, samodzielność
Przeraża mnie to
Dałaś radę Felicja
Jakoś dałaś radę
Mało co się zmieniło
Kucyk pony! Dobrze jest czasem zatrzymać sie w czasie i pobyć takim beztroskim dzieckiem. Mysle, ze w świecie gonienia za wszystkim to przydatna, a nawet konieczna umiejetność ☺️
Kucyk Pony :D Staram się tak myśleć, ale to jest cholernie trudne, ponieważ chociaż bardzo chcesz cieszyć się z drobiazgów i żyć teraźniejszością, to umysł tak ni z tego ni z owego przypomina Ci jakieś czasy albo myśli co będzie potem itp. U mnie jest to dodatkowo trudne, że mam nerwicę natręctw, niestety tą bardziej związaną z myślami niż różnego rodzaju robieniem czegoś po kilka razy, a to niestety u mnie się wiąże, że jak przychodzi myśli z przeszłości lub o przyszłości to od razu włącza się do tego nerwica natręctw i wyobraź sobie, że tak jest praktycznie ciągle. Dopiero jak zasnę to nie mam tego... Ehh jest to trudne... Tak czy siak, bardzo dziękuję za ten filmik! Pozdrawiam i całuję! 😘
Dlatego spanie > świat. :D
Rozumiem Cię, Kamil. Też przechodziłem nerwicę, ostry kryzys tożsamości. Nie wiedziałem co ze mną jest, dlaczego wszystko staje się ciężkie, a problemy mnożą się lawinowo... Dopiero gdy zacząłem szukać przyczyn tego stanu rzeczy, sytuacja stopniowo zaczęła się poprawiać na lepsze. Odkryłem, że w moim przypadku źródłem moich problemów, była utrata silnej, pozytywnej więzi łączącej mnie z babcią i dziadkiem, moimi prawdziwymi rodzicami, i konieczność przebywania z biologicznymi rodzicami, którzy emocjonalnie mnie odrzucali. Dopiero to odkrycie, że źródłem moich problemów, były trudne przeżycia w dzieciństwie, sprawiło, że zaświtała we mnie nowa nadzieja. Trzeba było "tylko" te trudne przeżycia przepracować. Nie było to dla mnie łatwe, ale jedynie to mogło przywrócić mnie życiu. Pozdrawiam Cię Kamilu!
Haha, racja Haniu :) Aczkolwiek mimo wszystko staram się nie spać zbyt długo bo potem jak się budzę to nie jest mi jakoś łatwiej 😁 Nie mogę być ani niewyspany, ani zbyt wyspany bo i tak, i tak mam gorzej jeśli chodzi o różnego rodzaju myśli :D
Pozdrawiam cieplutko Haniu 😘
Masz rację Sławku! Ewidentnie problem jest gdzieś skryty we mnie, o którym nawet nie mam pojęcia, że to akurat to powoduje u mnie taki stan. Chyba muszę znowu wybrać się do psychologa... Dziękuję za radę i również pozdrawiam Cię Sławku! :)
Cześć! Bardzo mądrze mówisz, ale jako że siedzę mocno w psychologii,to nie mogłam się powstrzymać i muszę coś sprostować: niestety, ale dzieci nie rodzą się jako ,,blank slate" - co więcej, nawet 2latki mogą mieć depresję (!) Jest wiele czynników , które wpływają na charakter/podejście do życia dziecka. Wpływ ma na to nawet nastrój matki podczas ciąży, style przywiązania , które kształtują w przyszłości stosunek dziecka do świata i ludzi. Natomiast jeśli chodzi o schematy zachowań, społeczne normy , stereotypy i wszelki narzucony przez społeczeństwo punkt widzenia na to co jest "dobre" a co "złe" i jak ,,należy" żyć - tu masz jak najbardziej rację. Dzieci uczą się przez obserwacje i często słysząc od rodziców "nie ciesz się tak , zachowuj się , bądź ciszej, nie biegaj" - uczą się tłumienia swoich naturalnych instynktów. Niestety. Poza tym film bardzo na plus! Pozdrawiam ciepło :)
Hej! Dzięki za ten komentarz. To, co mówię, określając dzieci białą kartką, to zwrócenie uwagi na to, że może rodzimy się z jakimiś tam tendencjami - oczywiście. Ale wierzę jednak, że na początku jesteśmy tak, ymmm, elastyczni i nieskażeni codziennością, że ciężko mi uwierzyć w „winę” dziecka.
Moim zdaniem jest to jeden z Twoich lepszych odcinków Haniu. Faktycznie wizja tego przełomu po 18 urodzinach towarzyszy mi już od paru miesięcy, Ale dzięki Tobie zdecydowanie zmieniam swój tok myślenia! Dziękuję! PS: Kucyk Pony 🦄
Ekstra! Pamiętam, jak ja tak miałam, dlatego przestrzegam i mówię, że to banie się i wizja przełomu to nie jest taki dobry pomysł.
"Kucyk Pony" :D
Subuję od niedawna, więc dopiero oglądam. Bardzo mi się podoba ten materiał, szczególnie że jest on taki magiczny, to że trzeba się zatrzymać, pomyśleć, wrócić do tych małych rzeczy z dzieciństwa. Montaż jest mistrzowski z tą Warszawą ❤️❤️❤️
Całuski 😀
Haniu ! Widze, że coraz więcej subskrybcji na twoim kanale! 💓💓💓
uwielbiam twoje odcinki
To super, czekaj cierpliwie. :)
Super przekaz, film daje dużo do myślenia dzięki wielkie że jesteś! Kucyk Pony ;)
ale miło! :)
potrafisz poprawić humor z rana, teraz tylko pozytywnie :)) kucyk pony :))
To dobrego dnia!
Kucyk pony :)
Idealnie trafiłaś, po kolejnej nieprzespanej nocy potrzebowałam usłyszeć coś takiego. :) Dziękuję i życzę miłego dnia!
Tobie również :) Wyśpij się jutro!
Kucyk pony.
No nie wiem to chyba zależy od dziecka. Mój kuzyn, a także moja siostra jak byli mali szybko się wszyskim nudzili, dużo krzyczeli, byli zazdrośni, głośni, szybko wpadali w złość itp. Ale znam dzieci, które są z natury ciche i nieśmiałe (byłam takim dzieckiem, a jeden z moich kuzynów też taki był kiedy się nim zajmowałam). A teraz moja siostra ma 12 lat i widzę w niej inne cechy z których jeszcze nie wyrosła, nie wiem czy są dziecinne czy nie, ale jednocześnie mnie one w niej denerwują i jak jej zazdroszczę. Ona niczego nie postrzega na poważnie. Jest mało empatyczna, nie jest też tak uczuciowa i otwarta, łatwowierna co do ludzi jak ja. Trudno ją przekonać do poznania nowej osoby, ale jak już złapie kontakt to utrzymuje się on i jest dość trwały, bez znaczenia w jakim wieku jest osoba, którą poznała. U mnie jest totalnie odwrotnie. Jestem bardzo otwarta na poznawanie nowych ludzi, ale kiedy oni porozmawiają ze mną i poznają mnie zazwyczaj nie utrzymują później kontaktu. Dziecko też ma to do siebie, że bardzo trudno je czymś zainteresować (przynajmniej tak miały dzieci z którymi miałam kontakt), a jak już się zainteresują wpadają w fascynacje tym tematem, ale na dość określony okres czasu. Z tym też jest u mnie inaczej. Bardzo łatwo mnie czymś zainteresować, ale z fascynacją jest to bardziej trwałe.
Jeśli wpadnę w fascynacje raczej ona nie przeminie, a jak już to będę do niej wracać bardzo często.
Cóż, ja tam umiejętności cieszenia się z życia jak na razie nie straciłam i sam ten fakt też mnie niezmiernie cieszy :) Może to właśnie dlatego nie lubię tego "gloryfikowania" dzieciństwa - za nic nie chciałabym wrócić do tego czasu, za bardzo cenię to, co przeżyłam do teraz i za bardzo nie lubię tego okresu z mojego życia. Rozumiem jednak, czemu wiele osób ma inne zdanie ;)
Ej, to super!
:D Tak czy siak, podobał mi się film :) Ale cudem napisałam komentarz, bo kot zaciekle próbował dorwać się do mojego śniadania, a teraz atakuje rękę - kto by pomyślał, że będzie taki śmiały już trzeciego dnia :P
Koty
No tak, wszystko zależy od tego, jakie mieliśmy dzieciństwo. Do siódmego roku życia, wychowywałem się u babci i dziadka, którzy byli mi prawdziwymi rodzicami. Ten okres dzieciństwa wspominam jako Raj, Niebo na Ziemi. Gdy zaczęło się uczęszczanie do szkoły podstawowej, przypomnieli sobie o mnie moi biologiczni rodzice i wbrew mojej woli, oraz wbrew woli mojej babci i mojego dziadka, zabrali mnie do siebie, przez lata nic od siebie, w sensie pozytywnym, nie dając. I tak z Nieba trafiłem do Piekła na Ziemi. Nie potrafiłem się w tej obcej mi, odrzucającej mnie rodzinie, odnaleźć. Byłem jeszcze zbyt mały, by o siebie zawalczyć. To była dla mnie niezwykle drastyczna zmiana, bo zupełnie nie mogłem się odnaleźć w tej obcej mi rzeczywistości, w której zupełnie nie liczyły się uczucia i coś takiego, jak wartości i zasady. Ta moja nieumiejętność przystosowania się do nowej sytuacji, spowodowała u mnie koszmarny kryzys tożsamości, trwający przez lata całe. Ale dziś jestem zadowolony z moich trudnych uwarunkowań, bo mój kryzys zmusił mnie do intensywnej pracy nad samym sobą i do poszukiwania tego "głębszego" siebie, tego, który nie doznaje podłości od innych, nie infekuje się złem w jego stronę kierowanym, bo jego jestestwo oparte jest na trwałym fundamencie miłości. To idea Przebudzenia, duchowych narodzin, przywróciła mi nadzieję i chęć powrotu do życia. W gruncie rzeczy uratowały mnie te zalążki prawdziwej miłości, doświadczonej w relacji z moimi prawdziwymi rodzicami - babcią i dziadkiem. I to przede wszystkim im zawdzięczam, że to zło, jakie mnie spotkało po odejściu z mojego prawdziwego domu, ostatecznie mnie nie zniszczyło, nie pokonało. Pozostała we mnie cząstka dobra, jej się uczepiłem, by mozolnie wspinać się z upadku na samo dno, na górę, do światła...
Może dzieci się cieszą bo mają świadomość że ktoś o nie dba i je kocha? Nie zastanawiają się jeszcze, za co, ani dlaczego, wiedzą że zawsze ktoś jest dla kogo one są ważne. Dorastając, walczymy o uznanie i zainteresowanie wybranych przez nas osób, nie zawsze to się udaje, a czasem ktoś kogo my kochamy bardzo nas rani. A człowiek kiedy wie, że jest kochany, rozwija skrzydła i jest szczęśliwy.
Brzmi dobrze.
Kucyk pony. Super filmik Haniu, nwm od kiedy ja zaczelam sie przejmowac przeszloscią, kiedy przestalam byc "dzieckiem", ale w wieku 15 lat bardzo boje się że przy wyborze nowej szkoly liceum\technikum popelnie bląd i bd musiala sie z nim zmagac do konaca zucia robiąc cos czego kompletnie nie chce. Pozdrawiam 😘😘
Też się tego bałam strasznie. Co mogę Ci powiedzieć z perspektywy czasu - wydaje się, że to takie ważne, ale tak naprawdę nie ma to większego znaczenia. I zawsze jakąś decyzję musisz podjąć, a nie jesteś w stanie przewidzieć, jaka się ona okaże z perspektywy czasu.
Kornelia Szulc , nie przejmuj się, ja co prawda wybrałam kierunek który był kompletnie nietrafiony, przez liceum było koszmarem. 2 lata po jego skończeniu stwierdzam że wybór profilu nie ma większego znaczenia, mało kto w wieku 16 lat wie co chciałby robić w życiu, a wybór nietrafionego profilu nie oznacza ze nie możemy poprowadzić naszego życia w kompletnie innym kierunku 😉
Moi rodzice zmusili mnie swego czasu bym poszedł do znienawidzonego technikum, zamiast do upragnionego liceum o profilu matematyczno - fizycznym. To była dla mnie straszna katastrofa. Kornelia, dobrze się zastanów, co chcesz w życiu robić, co Cię pasjonuje, jaka praca będzie po linii Twoich zainteresowań, i niechaj to będzie kryterium wyboru szkoły średniej. Jest to, myślę sobie, ważny wybór i młoda osoba powinna dokonać go sama, bez nacisków z zewnątrz, kierując się intuicją, swoimi talentami, marzeniami i ambicjami. Ważnym jest, by nauka w szkole średniej była dla nas pozytywnym wyzwaniem, by nam się po prostu "chciało" uczyć, dążąc do jakiegoś upragnionego zawodu w przyszłości. Pozdrawiam Cię Kornelio!
Jesteś super!❤ Dopiero co trafiłam na twój kanał i nadrabiam właśnie wszystkie filmiki😘😘
Bardzo mi miło. Rozgość się. :)
Dla mnie filmiki Hani to też wielkie, pozytywne odkrycie! Inspirują, sprawiają radość i tyle w nich autentycznego życia! :)
Baaardzo podobała mi sie forma odcinka!💗
Cieszę się!
Ja miałam 10 lat jak przestałam sie ze wszystkiego cieszyć
Twój tatuaż z Piotrusiem Panem to moja miłość
jak sie ma swoje dzieci to czlowiek sobie troche przypomina jak to bylo...:)
fajna sprawa
Billie Sparrow też wrzuciła niedawno film, zapowiada się dobry dzień ^^ ❤
P.S.Kucyk pony!
Właśnie obejrzałam Werkę też. :) Miłego!
O nie! Zaspoilerowłaś mi, że 18-ka nie jest niczym specjalnym 😭 a ja już tak nie mogłam się doczekać 😁💕
Dobrze gada! :)
Nie pomylcie tylko beztroski z brakiem odpowiedzialności moje kochane kucyki pony ;)
Jeśli jutro masz test z historii i siedzisz nad książkami to wyjdź z nimi na balkon- nawet jeśli jest chłodno- opatul się kocem, zrób sobie pyszne kakao, albo ucz się z przyjaciółką, wymyślając dla siebie nawzajem pytania, a nie rzucaj naukę w diabły i leć na imprezę do Tomka.
Imprezy? Boże, dlaczego miałabym to sobie robić!
Masz podobne przemyślenia do moich.
Kucyk pony 💜
Ale pięknie zmontowany film!
Dzięki, bawię się na razie takim montażem, ale co mi tam ;)
Kucyk Pony! :D Hania zawsze potrafi poprawić humor w gorsze dni
Totalnie jestem wróżką!
Hania Es To gdzie chowasz wróżkowe skrzydełka i wróżkową różdżkę? :P
Kucyk Pony💓
postaram się skorzystać z rady, bo mam dziś względnie dobry humor:P
kucyk pony! dzięki temu filmowi mój dzień na pewno bedzie udany;)
Potraktuję to jako komplement. :)
❤❤❤❤❤❤❤
Dzięki Ci za ten filmik
Świetny filmik! ❤
P.s. kucyk pony😀
Opowiesz kiedyś jak poznałaś Billie Sparow?
Ale to nie jest jakaś przesadnie ciekawa historia. Z tego co pamiętam, zadawała mi pytania na Asku, jak jeszcze obie miałyśmy tylko blogi, a nie byłyśmy na UA-cam - i potem się do mnie odezwała, proponując spotkanie na kawę. I poszłyśmy. :)
Kucyk Pony !!
bardzo mądre rzeczy mówisz (humor mi się poprawił)
Miło!
Super film!
KUCYK PONY!
Wypowiadasz moje myśli :) To jest piękne.
Super że poruszyłaś ten temat
PS: Kucyk Pony
Ten chłopak od wibrafonu! Za każdym razem jak jestem na Starówce to mam nadzieję, że będzie, bo uwielbiam go słuchać. Ale niestety. Trafiło mi się tylko 2-3 razy :C A sama chciałabym wrócić do dzieciństwa, bo mam wrażenie, że obecnie jest bardzo mało rzeczy z których się cieszę, a czasem czuję się jak styrana życiem kobieta, która nie ma na nic czasu. A jak ma to nie ma siły, aby go dobrze wykorzystać.
To proszę, ja akurat się załapałam. :)
Kucyk pony. Zaczepisty film💕
Kucyki Pony były moimi ulubionymi zabawkami dzieciństwa :')
Kucyk Pony 🐴
Jesteś SUPER!😉
Najlepszy poranek ❤ Kucyk pony ❤❤❤
Świetny filmik! Dał mi dużo do myślenia i postaram się zapamiętać jego przekaz. (Kucyk Pony :D)
Świetny film...
kucyk pony 💞 jesteś świetna!
a dziękuję :)
Ja jak chodziłam do przedszkola to zawsze się stresowałam tym że się spóźnię miałam koło 5 lat
Jaki cudowny tatuaż :0
Niedawno znalazłam Cię tu ... uwielbiam to jak mówisz . 😀😉
Zostań ze mną na dłużej :)
1:15 yesterday beatlesów, masz łapke w góre ^^ (żartuję, oczywiście, że łapka leci za całokształt 😁)
kucyk pony
Kucyk Pony ♥ Dzisiaj nie myślę ani o przeszłości, ani o przyszłości! No, przynajmniej się postaram :D
Staranie się to już dużo!
jak zawsze super odcinek! KUCYK PONY
Ach Hania, bardzo fajne rzeczy mówisz :)
Super filmik❤👍
Fajny filmik, fajny kucyk pony 😘
0 łapek w dół, szacun, Haniu! ;3
Zawsze jakieś będą - nie da się zadowolić wszystkich. :)
Pinkie Pie - dzięki dałaś mi coś do refleksji 😊😎
super przesłanie
Hania, mega oryginalnie
Super, że się podoba!
Ja mam niebawem 16 lat a już przeżywam to jak bardzo marnuję każdy dzień na leczeniu i spędzaniu czasu na telefonie. A jednocześnie nic z tym nie robię. Bardzo mnie to irytuje.
No i co tu dużo mówić - po prostu nie chce mi się ruszyć dupy, bo albo pogoda jest nie odpowiednia albo mam coś ,,lepszego do roboty.
Kiedy przeczytałam taki cytat:
"Nie ma złej pogody, są tylko słabe charaktery"
:/
Ja mam mniejsze poczucie marnowania czasu jak na przykład czytam książkę. To już samo w sobie jest dla mnie jakąś wartością - i nie mam wyrzutów sumienia, nawet jak nie wychodzę z domu (czy to bo brzydka pogoda, czy po prostu łóżko ma mocne przyciąganie).
Hania Es Tak czytanie książek jest wyjątkowe. Od niedawna zaczęłam "Od zwierząt do bogów" i faktycznie nie żałuję poświęconego na nią czasu. Ale ta cała reszta... Poświęcam czas nawet na rzeczy, które nie chcę robić. I wyjątkiem nawet nie jest szkoła czy to, że muszę posprzątać bo narobiłam niezłego syfu w pokoju ( chociaż porządki są spoko). Nawet nie potrafię pospać dłużej, bo kiedy się obudzę myślę o rzeczach, które mogłabym tego dnoa robić. Ale kończy się tak, że wstaję, ścielę jużko i po prostu wszystkiego mi się odechciewa. To głównie lenistwo, ale również negatywne myśli. Wszystko co chciałam osiągnąć i tego nie zrobiłam działa na mnie najmocniej. Wręcz robie się agresywna ( ale nie do stopnia w, którym mogłabym kogoś pobić). Po prostu chce mi się płakać, wyżyć na innych osobach i przeważnie to drugie się spełnia.
Jakbym po prostu w końcu nie mogła ruszyć się z tego łóżka. Odnoszę wrażenie, że stoję w miejscu a reszta po za moim domem przemija i tak tracę wszystko.
Hania Es To co napisałam to jakiś bełkot z masą błędów. Nie ważne.
Też tak miałam/miewam. Ale do przełamania. ;) Perfekcjonizm się da wyterapeutyzować, przynajmniej do takiego stopnia, gdy jest to „do życia”.
Hania Es Mam nadzieję, że kiedyś mi również się to uda ♡
Nie chcę brzmieć zbyt cynicznie, ale w zasadzie o czym innym mają myśleć dzieci? Przy założeniu, że mają dobrą rodzinę (bo dzieciaki od alkoholików czy zbyt wymagających rodziców też na pewno zachowują się inaczej), to tak naprawdę chyba niewiele jest takich "obowiązków" dla dziecka. To i nie myśli i się skupia na tej bańce. Jeść dostanie, rodzice płacą rachunki, jak chodzi do przedszkola czy szkoły to też chwilka w domu i zabawa. Nie, żebym przeczyła, że ważne jest cieszenie się z małych rzeczy (prawie napisałam "małych dzieci" XD), ale nie powiedziałabym, że dzieci mają taką umiejętność. Dzieci po prostu nie mają nic innego "do myślenia". Ja nadal przystaję, jak zobaczę coś ciekawego i cieszę się z tęczy. (Btw ostatnio obserwowałam parkę szpaków. Samiec skakał i szukał jedzenia, a samiczka tylko się na niego darła i latała za nim z otwartym dziobem. Komicznie to wyglądało.) Ale równie dużo czasu poświęcam na ogarnianie życia, bo obowiązków trochę mam.
Mam wrażenie, że to jedna z tych wypowiedzi, która by nie powstała na przykład jutro, więc zobaczymy.
Pozdrowienia dla kucyka pony i ciebie, Haniu. Nigdy się nie odzywałam chyba, ale naprawdę cenię twoje filmy - zwłaszcza odnośnie depresji. Leczyłam się na cyklotymię, więc trochę zahaczałam. Głaski ode mnie i tak trzymaj.
Tym bardziej doceniam, że napisałaś. Dziękuję!
Mogłabyś nakręcić film o tym, że w terapii trudne jest to, że tak podświadomie nie chcemy niczego stracić. Na przykład chcemy się czuć lepiej, ale trudno nam zaakceptwać fakt, że najpierw musimy poczuc się nawet gorzej. a to dlatego, że musimy się skonfrontować z tym, co w nas nie jest fajne, z fałszywym obrazem nas samych, który mamy, z tym, że bycie w ciągłym ruchu i robienie czegoś wcale nie poprawia nam samopoczucia, że wcale nie jesteśmy tacy racjonalni, itd itp. kucyk pony! mowiąc my mam na mysli ja, oczywiście.
Fajnie, że dodałaś ostatnie zdanie. ;)
czytałem książkę Halber Najgorszy człowiek, ona o tym tam pisze.
Kucyk pony ;)
Mysle ze dzieci po prostu nie mają tak przytloczonych umyslow jak nastolatkowie i dorosli wiec ich wyobraznia i kreatywnosc jest dla nich wszechobecna. Nawet w małym listku potrafi sie dla nich ukryc jakis maly elfik :c
Kocham Cię tak po prostu😁
Wspaniale, miłość zawsze przyjmuję!
Też odniosłem takie wrażenie, Aleksandro, oglądając ten filmik, że kocham Hanię, taką miłością szczerą, niczego nie wymagającą, jaką kocha dziecko... A wydaje mi się, że tę umiejętność altruistycznego kochania odzyskałem, po latach pracy nad uzdrawianiem bolesnej przeszłości i pracy nad duchowym dojrzewaniem. Ja, mężczyzna 60-cio letni, odkrywam, że znów potrafię kochać, jak wtedy, gdy jeszcze byłem szczęśliwym dzieckiem. I wraca mi też dziecięca fascynacja wszystkim, co mnie otacza, a także umiejętność cieszenia się prostymi rzeczami. Wydaje mi się, o czym mówi tu w filmiku Hania, że dzieci są szczęśliwsze niż dorośli, bo u nich wszystko opiera się na trwałym fundamencie miłości. Dorośli często, niestety, tym fundamentem czynią strach, martwienie się. Jednak ci, którzy nie godzą się z takim stanem rzeczy, szukają od niego wyzwolenia. I wielu znajduje. :)
Kucyk Pony ^^
Piękny film :)
Zawsze próbuje się cieszyć chwilą i moja dziewczyna zawsze mi mówi, że jestem dziecinna hah. I choć bardzo próbuje trudno mi wpoić w nią chociaż troche tego cieszenia sie chwilą i cały czas myśli o wszystkim tylko nie o tym co tu i teraz eh.
Kucyk ponyy
Taka dziecinność jest okej. ;)
Smutno mi się zrobiło w sumie. Tyle tracimy, nie ciesząc się. Kucyk Pony :
Jak powiedziałaś pod koniec filmiku - "Kucyk Pony" mnie tu przyciągnął, bowiem jestem wierną fanką MLP. I tutaj wypowiem się na temat właśnie Bronies - fandomu, który tworzą dorośli fani kolorowych kucyków (tak, jest coś takiego).
A więc droga Haniu. Sam fandom tak właściwie składa się z "dorosłych dzieci". A przez sam fakt, że oglądamy ten serial wystarczy abyśmy byli hejtowani z tego powodu. Ludzie z zewnątrz twierdzą, że my to albo sami geje, albo zwyczajnie ludzie niespełna rozumu. Właściwie to każdy wierny broniacz do dziś dnia zadaje sobie pytanie: "Czemu ja to właściwie oglądam?". No właśnie, nie wiemy czemu. Wielu Bronies i Pegasis to ludzie, którzy zostali odrzuceni przez społeczeństwo, a nawet tacy, którzy byli krzywdzeni w dzieciństwie i teraz poprzez kucyki chcą do niego wrócić. Zazwyczaj po prostu ludzie z problemami. Chcę poznać twoją opinię na ten temat. Co sądzisz o nas? O dorosłych facetach i kobietach, którzy oglądają "różowe kucyki dla małych dziewczynek"? Bo przecież wszyscy gdzieś w głębi nadal mamy ten pierwiastek z dziecka :)
PS. Kucyk Pony to błędna forma. Albo "kucyk", albo "pony".
Hmm. W zasadzie to nic nie sądzę. :)
Zobaczyłam moja ukochana Pinkie Pie I od razu weszłam w filmik
Kucyk pony 💕
kucyk pony! ♡♡♡
Ciekawy temat wybrałaś. Podoba mi się ten film. Sceny z bankami, albo mężczyzną, który gra na tym.... czymś.
Kucyk pony 💕
Ej a ja to mam odwrotnie - byłam bardzo smutnym dzieckiem, wciąż martwiłam się o przyszłość, bałam się świata, ludzi i miałam "o fuck kolejny dzień". Za to teraz im jestem starsza tym bardziej umiem cieszyć się chwilą i zatapiać w niej. Czy z tego wniosek że jestem Benjaminem Buttonem psychiki? :-D :-3 Pozdrawiam wszystkie kucyki pony!
Dokładnie :D
pierwsza ❤ pozderki❤ kucyk pony❤
Pozdro!
Kucyk pony :)
Dla mnie przełomem była dopiero 19stka, 18stych urodzin prawie nie zauważyłam ;)
Kucyk pony