Emile Verhaeren Gekkenlied (6)

Ook in zijn zesde Gekkenlied schetst Emile Verhaeren een hallucinant beeld van het Vlaamse platteland dat in de greep is van de dood. Over het sombere landschap klept de noodklok. Niets kiemt of groeit er nog. De mensen zijn dode zielen zonder kracht of toekomst. Zal het ooit beter worden, vraagt de ‘ik’ zich af. Conclusies trekken moet men nooit, luidt het antwoord. Maar ondertussen…? Ik lees het gedicht in de vertaling van Stefaan van den Bremt. De litho is van de in Brugge geboren Britse kunstenaar Frank Brangwyn (1867-1926) en diende als illustratie bij een uitgave van Verhaerens les Campagnes hallucinées uit 1927.