"Je hebt niet de noodzakelijkheid en het toeval, dat is een ding." Vanaf: circa 12:35 of zo. Hij refereert net daarvoor naar het verval van atomen van een radioactieve isotoop met een bepaalde massa (bijvoorbeeld 1 kilogram, maakt niet zo veel uit, is voor wat hier volgt makkelijker). Daar gaat die quote over. Maar: is flagrant gelul wat Mulisch beweert. Hij doet alsof de halfwaardetijd van die radioactieve massa en de opeenvolgingen daarvan (wanneer het radioactieve object is geslonken tot een massa van 0,5 kilogram, 0,25 kilogram, 0,125 kilogram, enzovoorts) deterministische (noodzakelijke) ijkpunten zijn, terwijl hij eveneens stelt dat één enkel atoom van die radioactieve massa volgens een probabilistisch principe vervalt. Zo werkt het natuurlijk niet. De halfwaardetijd is net zo goed een probabilistisch principe. Wat een dilettant. En daarnaast heeft hij het over 'statistisch', terwijl het 'probabilistisch' moet zijn, dat lijkt een detail, maar dat is het allerminst.
2:00 Dus muziek maken (nummers schrijven die er nog niet waren, teksten schrijven die er nog niet waren) is geen verbreding van de wereld, maar een boek maken met bestaande woorden/letters en in een bestaande bindwijze (boek) is wél het verbreden van de wereld? Hij haalt zijn eigen punt onderuit. Niet een hele slimme man, maar probeert wel zo over te komen.
Het punt wat Mulisch illustreert naar het voorbeeld van Van Dis is dat het geniale gevoel wat van Dis ervaart bij het dirigeren; het leiden van een ensemble om muziek die eerder is gecomponeerd door een componist, niet overeen komt met het gevoel wat Mulisch ervaart als hij een roman componeert. (En oftewel zelf iets samenstelt). Dus de nuance zit hem in: dingen "namaken" zoals een muzikant muziek probeert te spelen en dingen zelf bedenken: zoals een schrijver, componist of beeldend kunstenaar etc dat doet.
@@thijmenkrijgsman2417 Als Van Dis een dirigent was, dan is dat inderdaad het ‘namaken’ van andermans muziek, tenzij hij de nummers die hij dirigeerde zelf geschreven had. Het maken van mooie, nieuwe en aangrijpende muziek (lees: een eigen nummer/album) is vergelijkbaar met het schrijven van een roman. Je verbreedt de wereld ermee op dezelfde wijze als Mulisch dat deed met het schrijven van een boek.
@@Paniekzaaiertje Dat klopt. Alleen van Dis zegt en ik parafraseer: Ik had het gevoel ook wel hoor, als ik naar de radio luisterde dan was ik altijd de dirigent enzo. Oftewel van Dis componeert niet zijn eigen muziek
@@Paniekzaaiertje Hij is overigens ook geen dirigent…😂😂 maar van Dis schrijft wel erg leuke boeken! Om het maar niet te hebben over zijn Journalistiek (vanzelfsprekend ook erg vermakelijk).
"Je hebt niet de noodzakelijkheid en het toeval, dat is een ding." Vanaf: circa 12:35 of zo. Hij refereert net daarvoor naar het verval van atomen van een radioactieve isotoop met een bepaalde massa (bijvoorbeeld 1 kilogram, maakt niet zo veel uit, is voor wat hier volgt makkelijker). Daar gaat die quote over. Maar: is flagrant gelul wat Mulisch beweert. Hij doet alsof de halfwaardetijd van die radioactieve massa en de opeenvolgingen daarvan (wanneer het radioactieve object is geslonken tot een massa van 0,5 kilogram, 0,25 kilogram, 0,125 kilogram, enzovoorts) deterministische (noodzakelijke) ijkpunten zijn, terwijl hij eveneens stelt dat één enkel atoom van die radioactieve massa volgens een probabilistisch principe vervalt. Zo werkt het natuurlijk niet. De halfwaardetijd is net zo goed een probabilistisch principe. Wat een dilettant. En daarnaast heeft hij het over 'statistisch', terwijl het 'probabilistisch' moet zijn, dat lijkt een detail, maar dat is het allerminst.
Mulisch het grote genie....maar in wat dan?
Dat wist ‘ie dus nog niet.
in gezeur
Mulisch de Ijdeltuit, dus twee ijdeltuiten bij mekaar
Lelijk als de nacht
2:00 Dus muziek maken (nummers schrijven die er nog niet waren, teksten schrijven die er nog niet waren) is geen verbreding van de wereld, maar een boek maken met bestaande woorden/letters en in een bestaande bindwijze (boek) is wél het verbreden van de wereld? Hij haalt zijn eigen punt onderuit. Niet een hele slimme man, maar probeert wel zo over te komen.
Het punt wat Mulisch illustreert naar het voorbeeld van Van Dis is dat het geniale gevoel wat van Dis ervaart bij het dirigeren; het leiden van een ensemble om muziek die eerder is gecomponeerd door een componist, niet overeen komt met het gevoel wat Mulisch ervaart als hij een roman componeert. (En oftewel zelf iets samenstelt). Dus de nuance zit hem in: dingen "namaken" zoals een muzikant muziek probeert te spelen en dingen zelf bedenken: zoals een schrijver, componist of beeldend kunstenaar etc dat doet.
@@thijmenkrijgsman2417 Als Van Dis een dirigent was, dan is dat inderdaad het ‘namaken’ van andermans muziek, tenzij hij de nummers die hij dirigeerde zelf geschreven had. Het maken van mooie, nieuwe en aangrijpende muziek (lees: een eigen nummer/album) is vergelijkbaar met het schrijven van een roman. Je verbreedt de wereld ermee op dezelfde wijze als Mulisch dat deed met het schrijven van een boek.
@@Paniekzaaiertje Dat klopt. Alleen van Dis zegt en ik parafraseer: Ik had het gevoel ook wel hoor, als ik naar de radio luisterde dan was ik altijd de dirigent enzo. Oftewel van Dis componeert niet zijn eigen muziek
@@Paniekzaaiertje Hij is overigens ook geen dirigent…😂😂 maar van Dis schrijft wel erg leuke boeken! Om het maar niet te hebben over zijn Journalistiek (vanzelfsprekend ook erg vermakelijk).
@@thijmenkrijgsman2417 Dan is de opmerking van Van Dis erg bijzonder.