پناهیان : یک تجربه عاشقانه

«حُبُّ اللّه ِ نارٌ»؛ محبت خدا آتش است. «لا یَمُرُّ عَلى شَیءٍ إلاَّ احتَرَقَ»؛ شما اگر بخواهید این حرف‌ها را یک‌جا تجربه کنید خدا فرصت‌اش را داده. آن چیست؟ آن محبت اباعبدالله الحسین است. کجا می‌توانیم تجربه کنیم؟ آن لحظه‌ای که این محبت در دل ما آتشی به‌پا می‌کند یک دفعه‌ای کنارش می‌بینی هیچی نیست حتی خودت. حاجت هم داری می‌روی مجلس امام حسین، یک دفعه‌ای توی اوج روضه قرار بگیری می‌بینی حاجت هم نیست، خودت هم نیستی. ببین برای امام حسین چقدر آتش می‌گیری! برو اینجا می‌توانی تجربه کنی. اینجا تجربه کردی، بعد امام حسین دستت را می‌گیرد می‌بَرد آدرس اصلی.
این حسین عبد خداست. یعنی خدا خودش چه‌کار خواهد کرد با دل ما؟ و اگر سؤال بکنی آیا خدا هم مثل حسین مظلوم است که من اینگونه برای او بسوزم؟ تو فکر نکن به خاطر مظلومی حسین برای او آتش می‌گیری این اشتباه را نکن. تو چون حسین را دوست داری تحمل مظلومیت او را نداری. حتی نگو این به خاطر اینکه امام حسین خیلی آدم خوبی بودند. مگر تو می‌فهمی این حرف‌ها را؟ من که نمی‌فهمم! خوبی آدم‌ها را از کجا می‌فهمم؟ من از کِی تا حالا فهمیدم امام حسین خیلی خوب بودند؟ امام حسین که فرقی با امام حسن ندارند. الکی توجیه نکن.
خدا یک هدیه بهت داده، می‌گوید می‌خواهم همین‌جوری یک عشقی را تجربه کنی و آن حرارتی است که از قتل اباعبدالله الحسین در دل ما انداخته. این حرارت یک تجربۀ کوچک عاشقانه است. این تجربه را داشته باش و همیشه می‌آیی مجلس حسین می‌روی بگو خدایا می‌شود یک روزی من عاشق خود تو بشوم؟ پرده‌ها حجاب‌ها برود کنار؟ برای تو بسوزم آتش بگیرم؟ واقعاً می‌شود؟! بله! بله!