19 yaşındayım hayata geç kalmış hissediyorum.liseden mezun oldum sınava girdim olmadi mezuna kaldım şimdi tekrar girip girmemek arasındayım.işe girmek istedim bulamadım her yer tecübeli istiyor.kendimi her konuda yetersiz ve eksik hissediyorum ne yapıcağımı şaşırmış bi haldeyim bu video ilaç gibi geldi 🥹🩷
25 yaşındayım. Hiç bir şeyi başaramamış gibi hissediyorum. Her şeye geç kalmışım gibi de geliyor. 25 yaş bana çok büyük bir yaş gibi geliyor. Ben kendimi çocuk gibi hissediyorum. O kadar stres doluyum ki saçlarım beyazladı. Belki de 25 yaşında hayal ettiğim yerde olmadığımdan öyle geliyordur. Allahtan ailem baskıcı değil motive edici destekleyici insanlar. Nazımı çekiyorlar sağ olsunlar. En azından bir amacım bir ümidim var ona tutunuyorum.
Yalnız değilsin ben de 25 yaşındayım ve seninle tamamen aynı hisleri ve düşünceleri paylaşıyorum kendimi aşırı geç kalmış hissediyorum atanamadım ve özel sektörde bile çalışmışlığım yok yaşıtlarımda yıllardır çalışanlar var benim ise çalıştığım gün sayısı 0, çevremdeki insanlar bana tembel işe yaramaz ailesinin sırtından geçinen biri olarak bakıyor ailem böyle konuşmazken yabancı kişiler beni eleştiriyor dayanamaz hale geldim ve pişmanım keşke kpss diye tutturmayıp özelde bi işe girseydim en azından 2 senedir çalışıyor olabilirdim ama ben hep kpss odaklı oldum kpss iĺe zamanım boşa geçti ona üzülüyorum
Öykü ben 22 yaşında hukuk fakültesi son sınıf öğrencisiyim. Alttan 1 tane bile dersim yok. 3.2 ortalamam var. 3 ay sonra mezun oluyorum. Ama bu halde bile ay ben mezun olamiycam stresine girdim mesela. Bı dur bı nefes al diyemiyorum kendime. Potansiyelimi sanki hiç gerçekleştirememiş, sanki hiç başarılı olamamış hissettim kendimi. Gittim fakültenin en zor senesinde ikinci üniversiteye başladım. 4 senelik üni hayatımın yarışı pandemide zaten geçti. Diğer yarısında da çalışmak zorunda kaldım. Şimdi biri şirket biri hukuk bürosu olmak üzere iki işte birden çalışıp bir de iki üni okuyorum. Ama zaman zaman hala başarısız hissettiğim oluyor. Aslında baktığımda en buyum hedefim bir zamanlar hukuk kazanmakti. İyi bir sıralama ile kazandım. Anneme yine yaranamadım. Çünkü o zamanlar benim içten içe en buyum hedefim annemin brnimle gurur duyması, sevmesi vsvs ydi. Hukuk kazandığım gün annemin tepkisi "o kadar çalıştın bir de üstüne alkış mı bekliyorsun" oldu. O gün dedim ki siktir et kızım ananı babanı kendi mutluluğuna bak. Şimdi de annemi mutlu etmeye çalışmıyorum ama fark ettim ki annemin başarı kıstasları sinsice benim kistaslarim haline gelmiş ve kendimi annem gibi annemin cümleleri ile yargılayıp ağzıma sıçıyorum. Şimdi de baktığımda 2 işte staj yapıyorumz kendi paramı kazanıyorum ailemden para almıyorum iki üni okuyorum, hukuk fakültesi gibi boru gibi götüme giren zorlukta bir bölümü bitiriyorum. Ama daha yeni dank etti aslında başarılı hissetmeyi hak ettiğim. Bunu 2 senedir birlikte olduğum sevgilim sayesinde fark ettim. Kendimi şanslı biri olarak görmem ama onunla karşılaşmak benim için çok güzel bir şans oldu. Benim hayatımı renklendirdi, beni sevdi, bana kimsenin göstermediği sevgi ve saygıyı gösterdi, 1 gün olsun beni manipüle etmedi, onunla güldüğüm kadar bu hayatta kimseyle gülmedim, hiç bir zaman bu kadar kahkaha dolu zamanlarım olmadı, sevildiğimi ilk kez onunla hissettim. Onun sevgisi beni güzelleştirdi (her anlamda). Kendimi keşfettim, renklendim, kendimi sevebildim. Ya ben en çok istediğim şeyi onunla buldum. O da sabahlara kadar kitaplarz filmler felsefi akımlar, tarih vs vs üzerine derdin derin sohbetler edebilmekti. Ben bunu buldum ve çok mutluyum her anlamda ilişkimde🧿🧿🧿Okulu bitirip 2 3 sene para biriktirip evlenmeyi planlıyoruz. Annem erkek arkadaşımın mesleğini şimdi de problem yapıyor. Kendisi devlet memuru bir özel guvenlik ve hakikaten çok iyi kazanıyor. Belki benden iyi kazanacak mesleğin ilk yıllarında. Annem için bu da başarısızlık. Bana bu konuda yaptığı baskı psikolojik olarak beni çok yiratti.Yapsın zor.olur ama olur diyorum. Ama artık anneme kendimi kabul ettirmekten, annemle mücadele etmekten çok ama çok yoruldum sadece. Hayatta istediğim çoğu şeyi yaptım, yapmaktayım. Şimdiki isteğim sabit bir gelir ve avukatlık ardından evlenip sevdiğim insanlar mutlu ve huzurlu bir hayat. Bu kadar ufacık bir isteği bile birilerine kabul ettirmeye çalışmak beni çok yoruyor ve anlamsız geliyor. Sırf bu sebeplerle hayatta kendimi çok yalnız ve basarisiz hissettim oysa ki ne kadar gereksizmiş. Mesela o kadar anlatmama rağmen annem bana sormadan hakim savcılık için referans verebilecek biriyle irtibata geçmiş. Oysa ben defalarca hakim savcı olmak istemediğimi anlattım. Hakim savcı olmak.onlara göre müthiş başarı ama beni mutsuz edeceği için benim için müthiş bir başarısızlık oluyor. Bir de beden algısı mevzuu var. Ben çocukluktan beri kronik astımdım atlattım zamanla tedavi görerek ama o ilaçlar bana çok kilo aldırdı. Çocukken annemin beni düğüne vs goturmedigini hatirliyorum kıyafetler yakışmıyor diye. Kendimi o kadar çirkin o kadar bok gibi hissederdim ki. Teyzemler gelirdi ben ben onların olduğu odadan ayrılır ayrılmaz ay ne kadar kilo almış, aslında kilo verse çok güzel kız da gibi fısıldaşmalar duyar odama gidip sabah kadar ağlardım. Onlara yetmek onlar tarafından başarılı görülmek istiyordum çünkü. Sonra stres sebepli bir sağlık sorunum oldu ve 15 kg verdim ve ideal.kiloya indim. Ne oldu güzel mı oldu hastalıkla kilo vermek diye yüzlerine hönkürmek istiyorum. Ohh içimi döktüm rahatladım. Seviliyosun ♥️♥️♥️
YAAAA KIZIM SANA KIYAMAM BEN SENİ YERİMMM.... ya sen neymişssin be n o kadar başarılısın ki kanka annen yüzünden farkına varamamışssın . Dışardan bi göz olarak söylüyorum çok başarılı ve annesine ragmen güçlü kalmayı başarmış bir görrlllsün çok gurur duydum yaşasın güçlü ve başarılı kadınlarım ya seviyorum sizi. YILMAK YOK KIZLAR HAYALLERİMİZ İÇİN DEVAMM HERKESE VE HER ŞEYE RAĞMMENN.
Selam tatlım hukuk fakültesinden birkaç sene önce mezun Bir ablan olarak sana tavsiyem istediğin meslek için sonuna kadar savaş. Hakim savcılık sevmeden istemeden girilebilecek bir yol değil. Maalesef aile baskısı çevren baskısı çok yıpratıcı ama sen zekanla ve ısrarınla bak neler yapmışsın tebrik ediyorum yolun açık olsun..
33 yaşındayım. 20lerime dek toplum normlarına göre başarılı bir hayat yaşadım sayılır. Sevmediğim bir bölümde beni gram anlamayan, ortak nokta bulamadığım insanlarla iki sene geçirdikten sonra bir gün ansızın bölümümü bıraktım. Yeni bir hayata bir dönüşüme kapı açmamı beklersin demi? Majör depresyonla suclandim. Bir insanı depresyonla doktorlar dahi suclayabilir mi ya? Ruh sagligim için aldığım bir karar bir anda hayatımın en büyük lekesi oldu. Nasıl diş hekimliğini bırakırsın? Nasıl "iyi aile çocuğu" arkadaşlarınla iletişimi kesersin. Bana serbest bir alan bırakacak bir okul okuyup mezun oldum. O ara evlendim. Ama hala insanlara kararlarımi savunmaya çalışıyordum. İşin ilginci yavaş yavaş depresyon fikrine bende inanır olmuştum. Üst üste iki çocuğum oldu. Gerçekten içten bir şekilde genç bir anne olduğum için çocuklarımla daha rahat irtibat kurabilecegim bir yaşta tabiri caizse 'aradan çıktığı' için çocuk sahibi olmayı çok sevdim. Elalem durmuyor tabi. Ay çok zor olucak ay nasıl yapacaksın bak bu da depresyonda ne yapacağını şaşırdı. Eşim bile bu guruba katilmaya başladığında yeter diyip uzak bir ile taşındık. İnsanların asosyallikle suçladığı iki sene birbirimize ailemize bağlandık. Tam anlamıyla takım olup birbirimizi anladığımız bir zamandi. Geri döndugumuzde aç kurt sürüsü gibi usustuler üstümüze. Zannettim ki ozlediler, yetişkin muhabbetine de ihtiyacım var. En büyük hatam oldu. Eşimle iletişimim kayboldu. Yalnız kaldım resmen. Ve herkesin kabusu pandemi. Evin içinde artık yabancilastigin bir adam. Aslında çok iyi huylu olan ama toplumun 'ya bunların yaşı çok yakın kesin zorlaniyosundur diye beynimi yokadigi ve bana herşeyi batan iki çocukla bir sene geçirdim'. Cehennemde gibi hissediyordum boguluyordum. Suclandigim depresyonla orda tanışmış oldum. Sağlıkla iç içe bir aileden yetismeme rağmen terapiyi bir zayıflık gördüğüm için çok geç profesyonel yardıma başvurdum. Ayağımı sürüye sürüye gittiğim ilk ayın sonunda yeni bir ben uyaniyordu resmen. İlk iş annem babam da dahil herkesi engelledim. Çok acil bir durum olursa bana eşimden ulasabilirlerdi. O sırada af çıktı ve neden olmasın diyerek diş hekimligine geri döndüm. Şimdi benden 15 yaş küçük sınıf arkadaşlarımla derslere giriyorum. Diş hekimliginden değilde üniversiteden nefret ettiğimi anladım.. farklı bir universite farklı vizyonda insanlar algimi değiştirdi resmen. Eşimle iletişim kurmaya çalışıyorum tekrar. Şaşırıyor büyük ihtimalle çünkü aynı kişi değilim artık. Şimdilik Murat Soner style kötü türk dizilerine laf sayarak konusuyoruz bakalım. Çocuklarıma maalesef kendi anne babam gibi ebeveyn olamıyorum. Benim bu calkantilarim onları algıları yüksek çocuklar haline getirdi. Bu bir yandan iyiyken bir yandan insanların zayifliklarini tespit edebilen çocuklar olarak duygusal zorbalık yapabiliyorlar. Yine toplum standartlarinda başarılı değilim. Kapımda madem başlayacaktım tekrar niye biraktincilar aleste bekliyor. So what?? Ben ve paşa keyfim böyle başarılı hissediyoruz. Bir evim yok ama çok pis latte art yapıyorum. Bence basariliyim. Her sene yurtdışı tatili yapacak bir gelir düzeyinde değilim ama uygulamalar sayesinde üç dil öğrendim ve online dahi olsa konuşabilir seviyeye gelmeye çalışıyorum. Bu benim "başarım". Birilerinin yazıp çizip pintereste koyduğu " yapılması gerekenler listesinde" bir şey yapamadım. Ama geçen yaz tirmanamadigim yokuşun sonuna bugün duraklamadan yürüyerek çıkacak kondisyonu yakaladım. Benim listemde bu gitti. Gecikmiş değilim birşeyleri yapmaya . Hayat lineer değil tabi iniş çıkışı olacak. Yarın yada ötekisi gün yetersizlik hissiyle uyanabilirim. Ama bu toplumun yeterlilik sınırlarinda değil kendimle uzlaşarak toparlanacagim kendi sınırlarımda. Senin benim içinde dile getiremediğim duyguları sözlere dökmen ve karşılıklı bir kahve içerek sanki sohbet ediyormuscasina bunları dile getirmen o kadar iyi geldi ki. Bir kahveyle sana eşlik ettim. Günüm çok lezzetli bir an kazandı sayende. Teşekkürler ☺️
Kendinizi sürekli bir adım öteye götürmüşsünüz bence her şeyden öte istemediğiniz şeyi başkaları ne derse desin kendi kararınızı ön plana koymanız konusundaki cesaretinizi tebrik ediyorum.
Sizi tebrik ediyorum ❤ bir de çocuklarınızın ne yazık ki duygusal zorbalık yapabildiğini söylemişsiniz bu konuda onları yapıcı şekilde yönlendirmeniz çok kıymetli olacaktır diye düşünüyorum. Çünkü sizin gibi ufku açık bir annenin çocukları olarak zorba olmaları değil onların da sizin güzel özelliklerinizi almaları en hoş seçenek olacaktır. Hayatınızda başarılar ❤
GO GÖRRLLLL . Ben şahsen seninle gurur duydum ve hayran kaldım helal olsun sana be . sonlara dogru hafif bir tebessümle okudum yazdıklarını . Zolaaysın . Hayatta başarılar nfdlkvnkfgjlkjg sana göre olan başarılardan yalnız ;) toplumma göre olan bbaşarıları sktr et askom .
Hayatında olmasını istemediğin toksik insanlardan kurtulmak için kendi düzenini bozup bir yerlere taşınmak yerine onların önüne çok sağlam bir duvar koy. Öyleki bu duvar gerçekten yıkılmaz olsun ve insanlar artık sana bir şey söylemeye çekinsin. Diğer türlü senin de yazdığında gibi kapında tünerler habire. Haddimi aşıyorsam affola.
Gerçekten yorumunuza ağladım bende 21 yaşındayım diş hekimliği okumaya çalışıyorum ve kendimi o kadar başarısız hissediyorum ki 2 aydır bırakmaktan başka bişey düşünmüyorum şimdilik sizin kadar cesur değilim belki ama kesinlikle bu mesleği yapmak istemediğimi biliyorum yolda alışırım diye umut ediyorum ağlama krizlerinden ve gençliğimi hiç ediyorum düşüncelerinden kurtulacağımi umut ediyorum başarılar dilerim bu yolda emeğinize sağlık ❤️
18 yaşında gelecek kaygısından kendi kendime yaptığım baskının , hissettiğim geç kalmışlık hissinin haddi hesabı yok. Canım ülkemin etkisi de büyük tabi bu konularda Seviliyorsun ablaa💜
22 Yaşındayım ve hayallerim için yıllardır mezuna kalıyorum. Bütün arkadaşlarım neredeyse üniversiteyi bitirecek ben daha başlayamadım bile. Bu yüzden sıklıkla başarısız, hayata geç kalmış gibi hissediyorum. Sanki bilim kurgu filmlerindeki gibi 1 güne sıkışıp kalmışım da her gün aynı güne uyanıyorum gibi... Çok yoruldum ama bazen de düşünüyorum gerçekten başarısız olan ben miyim yoksa tam tersine hayallerimin peşinden gitme cesareti gösterdiğim için daha mı başarılıyım? 2. seçeneği kafama daha fazla empoze etmeye çalışıyorum :) Ve Öykü'm de her zamanki gibi müthiş konuşmalarıyla bakış açımı değiştirip , özgüvenimi kazanmama yardımcı oluyor. Bu seri hiç bitmesin hiç :')
19'uma üç ay kaldı, mezuna kaldım ve üniversite sınavına hazırlanıyorum. istediğim bölüm için yıllarca sınava girebilirim, yeter ki olsun diyorum. biliyorum, söylemesi çok kolay. şimdi sizin yazdıklarınızı okuyunca aslında ne kadar güçlü olduğunuzu düşündüm. bu dönemde öğrenci olmak o kadar zor ki. ve siz öyle büyük bir cesaret gösteriyorsunuz ki. ileride mesleğinizi elinize aldığınızda işinizi âşkla yapacağınıza eminim, lütfen pes etmeyin. belki hiç haberim olmayacak ama ben hayallerinize kavuşacağınıza eminim, hep birlikte kavuşacağız. şimdiden ben de hayata geç kalmış gibi hissediyorum, sanki sonucunda elde ettiğim hiçbir şey olmayacakmış gibi, sanki böyle bir döngünün içinde sıkışıp kalmışım gibi... ve çok daha fazlası. sizi anlıyorum, kalbinize ferahlık diliyorum, hiç tanımıyorum ama destekçinizim! kendinize inanın.
hem okula 1 yıl geç yazılmış hem de bir yıl mezuna kalıp yks çalışan 19 yaşında biri olarak sırtım sıvazlandı bu videoda…öykü abla sen benim hiç sahip olamadığım ablamsın🫶🏼🩷
Bende iki sene mezuna kaldım bir de hazırlık okudum 25 yaşında yeni mezun oldum 😂 merak etme üniversitede çok güzel zaman geçireceksin ama tavsiyem memleketinde okuma
Merhabalar 😊 26 yaşındayım istemediğim ve bana dayatılan tıbbi laboratuvar bölümünü okudum alttan üç dersim kaldı okula devam etmedim ve bir markette işe girdim iki buçuk yıl sonrasında sağlık sorunları sebebiyle işten ayrıldım ve bir yıldır iş bulamıyorum o kadar bunaldım ki kendi potansiyelimin farkında olduğum için bunu değerlendirememek beni kahrediyor dansa oldukça ilgim var üniversite döneminde çeşitli dans eğitimleri aldım ve gösteriler hazırlayıp sahneye çıktım şu an maddi olanağım olmadığı için dansla ilgili hiç bir şey yapamıyorum bana manevi maddi hiç bir anlamda destek olabilecek belki yol gösterebilecek tanıdığım hiç kimse yok , ümidimi kaybetmek istemiyorum lütfen güzel şeyler olsun hepimiz için bunu tüm kalbimle istiyorum 😢
Bir de seyi unutmamak lazim "the gifted child syndrome" hep boyle ilkokulda ortaokulda basarili olup sonra her zaman her seyi yapabilecegini dusunup en ufak basarisizlikta mahvolman 😅
sen kendime dönüp baktığımda hiç ben bunu başardım, şu konuda çok iyiyim diyemiyorum dediğin zaman gerçekten şaşırdım. çünkü çoğu insan (ben de dahil) sosyal medyada kamerayı önüne alıp iki cümleyi bir araya getiremez. sen hem kendi özgüvensizliklerinden ve deneyimlerinden böyle akıcı ve düzgün bir şekilde bahsedip hem de ortak dertlerimiz hakkında çok sarmalayıcı bir şekilde bahsedebiliyorsun. ve bu kesinlikle büyük bir başarı. insan kendine daha acımasız olabiliyor. ben senin sadece bu videonla bana ve çoğu insana dokunabildiğin için başarılı olduğunu düşünüyorum. gerçekten içimden geçenler bunlar. bana 18 yaşımda bu hisler konusunda iyi hissettirdiğin için teşekkürler. umarım benim yorumum da sana iyi hissettirir💖
21 yaşıma girmeme az kaldı ve bu sene ilk kez YKS ye gireceğim ona bile yeni çalışmaya başladım. Eylülden itibaren 10 gün çalışıp araya aylar soktum, 5 gün çalışıp yine devam edemedim.Şubatta sıfırdan başladım inanılmaz yetersiz hissediyorum geç kalmışlık zaten başını alıp gitmiş. Ailemin inancının olmadığı biliyorum yüzüme demediler ama her hareketlerinden belli oluyor. Bu sene benden 3 yaş küçük kardeşim de girecek. O, 1 yılı aşkındır çalışıyor. Evde herkes onu konuşuyor, daha ilk senen kendini çok kasma falan diyorlar. Görünmez gibiyim. Geçen dedem aradı bizleri soruyordu annem yukarıda odasında bilmiyorum ne yapıyor dedi oysaki ders çalıştığımı söylemiştim fakat kız kardeşimden sürekli olarak ders çalışıyor diye bahsediliyor. Takılmamam gereken bir şey olduğunu düşünüyorum ama duyduğumda çok kötü hissettim. Zaten hayatta sürekli olarak her konuda kendimi eleştiriyorum. Bu yaşa kadar hiç keşke dememistim 20 den sonra defalarca şu aklımla 17 olsamda mantıklı kararlar versem demekten kendimi alıkoyamadım. 2023 Eylülde DEHB teşhisi aldım ilaçları kullanmakta bile istikrar sağlayamadım. Aldığım her kararda devam edebileceğime dair kendime güvenim kalmadi sanki her an bırakabilir ve başarısız olabilirmişim gibi geliyor. Hayatta dürtüsel ve bana anlık olarak mantıklı gelen kararlar aldım. 9. Sınıfta sınıf birincisi okul 3. Oldum. Hangi akılla 10 başlamadan açığa geçtim asla sinavlara çalışmadım kitapçığı açmadan optiğe şıklarla desenler yapardım. Bu sebeple obp çok düşük. Hayat boyu girdiğim her ortamda en iyi olup kendimi ispatlama zorunluluğu hissettim. Övgü almadıkça, örnek gösterilen olmadıkça hayatta yokmuşum gibi geliyor. Sanki mükemmel olma zorunluluğuyla doğmuşum. 2 yıldır hiçbir sey yapmadım asosyal asosyal evde takıldım o aralar yemek yapmaya sarmıştım evlenmek mi istiyorsun niye bir anda bu konuda kendini geliştirmeye başladın diye cinsiyetçi iğrenç şeyler duyunca 3 aylık kendimi kaptırabildiğim bilmediğim bir yanımı keşfettiğim anlarıda sonlandırmak zorunda kaldım. Yaklaşık 3 sene önce çalışma tecrübem oldu sektörlerin vampir gibi çalışanları nasıl sömürdüğünü görünce hedefim iyice yükseldi çünkü ofis ortamında yapamazdım. Ayrıca garanti iş olmazsa mesela doktorluk gibi benim kafam asla rahat olmaz, iş mevzusunu inanılmaz takıntı yaparım kendimi biliyorum. Ama düşük obp ile derece yapsamda beni gerilere atacak inancım kırık olduğundan çalışma konusunda heves duyamıyorum. Hayalim hep ACIBADEM TIP olmuştu ama kazanmam imkânsiz sadece başarı puanı ile olsa bir nebze umudum olurdu ama sistem sağ olsun aklını başına sonradan alanlara asla kolaylık sağlamıyor. Kafam çok karışık ileriyi düşünmeden edemiyorum. Ailemdeki ilk çocuk diğer kardeşlerine yol gösteren örnek olan olmalı baskısı beni bitirdi. Belki bir şeyleri abartmadan gidebilsem en iyisi olmak gayesinde olmasam devam etmem kolaylaşırdı. Düşüncemi değiştirmem gerektiğini biliyorum ama onun için çaba sarf etmiyorum. Geçen 2022 Eylülde sınava çalışma kararı alıp dershaneye yazılmıştım. Mezunların sınıfında olduğumdan içlerinde bilgisiz olmam derste anlatılanların bana hiçbir şey ifade etmemesi yani geride olmak gururumu incitti. 1 ay olmadan çıktım. Evden devam ederim dedim 2023 Eylüle kadar birşey yapmadım. 2023 te sadece kiloma kilo ekledim. 13 yaşımda hormon bozukluğu ile 1 senede inanılmaz kilo almıştım. Devamında uzun süre aburcuburla beslendiğimden kolesterol fırladı obezite başlangıcı dediler diyetisyenle yaklaşık 10 kilo verince yüksek kolesterolün zararı kalmadı. Bende diyetistene devam etmedim. İlerleyen senelerde gün içinde can sıkıntısından geceleriyse uyuyamadığımdan çok fazla yemeğe başladım verdiğimi geri aldım. 6, 7 sene olmuş hâlâ kilo veremedim 2023 Temmuz ayından sonra iyice aldım. Ocak ayında ilk kez tartıldım ve o rakamları gördüm , beden ölçülerimdeki santimler gibi fena durumda. Kilo vermem lazım. Ders çalışmam lazım. Bu sene zaten sadece TYT ye gireceğim yetişse o yetişir. Herşeye sıfır noktadayım. Sınava yaklaşık 100 gün kaldı bu süreçte hem benim hem annemin ameliyatı var ve annemin refakatçisi ben olacağım. Kendimle birlikte en fazla 2 haftam gider. Ameliyata kadar kilo versem iyi olacakmış doktor öyle dedi. 1 aydır aralıklı oruç tutuyorum henüz spor falan yapmıyorum. Onada başlayacağım en azından 10. 000 üzerinde yürüyüş yapsam iyi olur. Birşeylere yeniden başladım tek dileğim 2025e kadar ders çalışmaya düzenli olarak devam etmek. Çünkü 22 olduktan sonra artık Üniversiteye başlamak istiyorum. Bu video için teşekkür ederim ❤ iyi ki varsın. Zor süreçler geçiremene rağmen harika ilerliyorsun. Ilerleyişin bana umut oluyor en güzeli senin olsun. Çoook öpüyorum
askm sınavda şimdiden başarılar ve de ameliyatta da şimdiden geçmiş ooolsun kendine dikkat et . Ve yaşını bu kadar takma hiçbir sey için geç degil . ben 19 um şu an bölümden arkadaşım 24 yaşsında ve farkedilmiyo bile hatta aylar sonra ögrendik 24 oldugunu . Sen sadece istedigin seylere ulaşmaya bak kendi mutluluguna huzuruna bak . Yaşmış , insanların düşünceleriymiş siktir et . Tek oldugunu da hisssetme yaşadıklarının benzerlerini bennde yaşadım . Düzelicek her sey kızım benim sana ınancım tamm. GOOO GÖRRLLL GOOOO
Kendime zor konular konseptini çok seviyorum ve umarım devam ettirirsin. Ben de birkaç şey söylemek istedim. 27 yaşındayım ve psikoloji bölümü mezunuyum ve okul bitince psikolog olacağımı sanıyordum. Ama tam da senin dediğin gibi yeni mezun psikolojisi içinde buldum kendimi ve asla iş bulamıyorum ne yapsam nereye başvursam kabul olmuyordu ve o sırada yaşıtlarının basamakları sanki ikişer beşer çıkıyormuş gibi gözükmesi gerçekten insanı dibin dibine sokuyor. '' En dibe vurduğunda tek yön geri yukarı çıkmaktır'' bu şekilde düşündüm hep ama gerçekten çok zorlayan, çok eksik, başarısız hissettiren bir süreçti ve hala kendi alanımda iş bulamadım bilmiyorum bulacak mıyım ama bence şu var hayat süreçlerden oluşuyor ve oldu başardım dediğimiz yer kısa bir an. Girdiğimiz sınavlar, kabul aldığımız işler belki ilişkiler bile buna dahil ve o kısa anın öncesinde ki düşünce şeklimiz, davranışlarımız, tutumlarımız aslında bizi biz yapıyor. Belki her şey sırasıyla olsa aslında o kadar da ilgi çekici ne kalır ki hayatta. Bitiyor yenisi başlıyor ve biliyorsun ne olacağını. Hayatın süreçlerin özellikle yıkıcı olmamakla birlikte bizim için uzun diye nitelendirdiğimiz süreçlerin insanları yetiştirdiğine ve aslında onlar için insanın potansiyelini ortaya çıkarmak için gerekli süreler olduğunu düşünüyorum artık. Belki isteklerimiz belirlediğimiz zamanda olsalar bize bir fayda katmayacaklar. Ben çok uzun süre bu hissi taşıdım ve bu his başkalarının mükemmel olarak gösterdiği hayatlarından ve sürekli senin hayatına müdahale edici tutum ve söylemlerinden dolayı oluyor bence ve insanlar kendilerinde eksik arıyorlar. Oysa hayat kısa olduğu kadar çok uzun ve her an başka bir tecrübe elde ediyoruz ve asla o tecrübeden sonra aynı kişi olmuyoruz bu nedenle de aslında hep ileri doğru gidiyoruz. Sevgiler
Öykü seni kendime çok benzetiyorum. Senden iki yaş büyüğüm ve balık burcuyum. Şu an anlatttıklarına o kadar katılıyorum ki. Tam olarak farkındalık evrelerimiz birbirine çok benziyor. Aynı duyguları yaşayan küüçük kardeşlerim inanın bu hayatta sizden değerli hiçbir şey yok. Siz iyi olmazsanız ne hayatınızda ne de sevdiklerinizin hayatında bir etkiniz olamıyor malesef. Her şeyi geçtim kendinizi tanıyarak sevin. Kendinizi geliştirin, kendinize programlar yapıp ilginizi çeken alanlara yönelin. Kapılar kapandığında herkes uykuya daldığında siz kendinizle kalıyorsunuz. Sizi kimsenin ezmesine, aşağı çekmesine izin vermeyin.
dinlerken zihnimde kendimi başarısızlık korkusu yüzünden nasıl küçük gördüğümü fark ettim... aslında çabalarsam ve emek versem gerçekleştirebileceğim hayallerimi sadece korkularım yüzünden geri plana attığımı fark ettim ve çok da olması gereken bir dönemde fark ettim. Kalbimde istediğim üniversite farklı olmasına rağmen onun bir belki birkaç tık altını hedef koyuyorum kendime çünkü korkuyorum. Sınava henüz varken ve beni kendimle yüz yüze getirdiğin için teşekkür ederim bebek❤ dilerim ki herkes kendi potansiyelini fark eder, birkaç kendini bilmez ağızdan çıkan cümlelerin sizi yansıtmadığını fark eder ve aynada gördüğü kişiye baktığında sadece gurur hisseder, sizi seviyorum💐
Sana benden bi tavsiye. Kendine hedef koyman çok güzel ama istediğin universite belki sana mutluluk getirmeyelbilir bu ihtimali sakin unutma. Belki başka bi üniversitede belki de daha düşük bi bölümde daha mutlu ve başarılı olacaksın bunu asla bilemezsin. Umarım her şey gönlünce olur ❤
Sadece mutlu olmak istiyorum ve para düşünmek istediğim son şey olsun istiyorum. Duygusal olarak huzurlu bir hayat. Eskiden olsa buna erişebileceğime dair umudum daha çoktu şimdi zaman zaman azalıyor ve bunu yükseltmeye çalışmak bile külfet geliyor. Keşke bu anlarda güzel bir şeyler olsa da olumlu kalmaya daha rahat, yorulmadan devam edebilsek
O kadar doğru ki dediklerin. 22 yaşındayım yeni mezunum ama bu yaşımda ve özellikle stajda aslında okuduğum şeyi istemediğimi anladım ve yeniden okumak istiyorum başarısız, her şeye geç kalmış, mutsuz hissettim sürekli ama aslında dediğin gibi herkesin hayat yolu çok farklı herkesi bekleyen şeyler çok farklı ve başarı kalıplarla sınırlı asla değil videon ilaç gibi geldi ❤
arkadaşlarımla oturup lisedeki, ünideki arkadaşlarımızı stalkladığımızda o kadar down oluyorum ki herkes bir bok olmuş ben hala şu kursa girip bu sınava gireyim bir işim olsun diye düşünüyorum. Sevgilimle bile istediğim hiçbir şeyi yapamıyorum evde telefonla bile konuşamıyorum, o zaten erkek ve akıllarda erkekler hep çalışmalı düşüncesi olduğu için çok daha kötü durumda
Ben de neredeyse 26 yaşındayım ve 2 yıldır "yeni mezun" olarak tanımlıyorum kendimi. İş hayatına atılamadım, düşündüğüm hayal ettiğim adımları atamadım ve geri dönüp baktığımda keşke keşke diyip duruyorum sonra da keşke dediğim için kendime sinirleniyorum. Ne yapmak istediğimi bile hala bilmiyorum. Linkedin'e girip arkadaşlarımın güzel yerlerde çalıştığını görünce kendimi o kadar başarısız ve geç kalmış hissediyorum ki. Ben bir noktada iş başvurusunda bulunmayı bile bıraktım. İnsanların beni küçümseyeceğini ve aptal olduğumu düşüneceklerini sanıyordum. Emekleme halinden o ilk adımı atmaya çalışmak gerçekten çok zor. İnsanların düşünceleri bir yana en zoru da anlattığın gibi kendi kendime yüklenmek. Bazen ben de diyorum 26 yaşında geç kalmış biri değilsin henüz yetişkinliğe yeni adım atmış küçük bir çocuksun diye.
Tam da bu zamanlarda surekli bu konular hakkinda dusunuyorum lise hayatim 1 seneden ibaret deprem+karantinadan dolayi ve butun potansiyelim harcanmis gibi hissediyorum. Bir suru kitap okumak, bir suru yer gezmek, bir suru insanla tanismak ve bir suru sey olmak istiyorum ama hem ekonomi hem aile yapisi hem de zaman cok yetersiz geliyor caresiz hissettiriyor en kotusu de surekli birileriyle kiyas halinde olmak ve bize bir kereligine verilen bu omur suresini en iyi sekilde gecirmek isterken akista kaybolmak. Donup baktigimda olmak istedigim hicbir sey olamamis olmaktan o kadar korkuyorum ki bu korku gunden gune beni bitiriyor sanki
Bu videoyu izlerken ve kendimi diğer insanlarla kıyaslamamayı öğütlerken bile içten içe kendimi kıyaslamamam konusunda uyardığım kişinin bana göre kendini diğer dış etmenlerle daha az kıyasladığını hatırlayıp, kendimi tekrardan o kişi ile kıyaslıyorum. Bu bir kısır döngü gibi; kıyaslamamayı denerken bile, kendimle kıyasladığım kişinin benden daha az insanlarla kendisini kıyasladığını hatırlayıp bunun sonucunda ise, tekrardan kendimi umutsuz, çaresiz ve iğrenç hissediyorum. Ve en sonunda farkındayım ki , bu kendimi sokmuş olduğum hal neticesinde, asla ve asla bir adım atmayı denemeyip, hayıflanarak kendimi tüketmenin beni ancak kendi yaratmış olduğum konfor alanından bir adım bile öteye götürmeyeceğinin bilincindeyim. Ama elbette ki bu bilinç benim kendi hayatımı, yaratmış olduğum toxic konfor alanından bir öteye çıkarmamasının esasında hayatımda daima niteliksiz ve tiksinç olacağımın sinyallerini verse bile; bu konfor alanına sığınan ve sorumluluklardan kaçan yanım tüm bu sinyallere rağmen gene de kendimi tüketmeme neden olacak. Lakin ümit ederim ki; bir gün ben adım atmaktan korkmayan bir kız olarak, kendi hayatımı kendi doğru ve yanlışlarımla yaşayabilirim.
Daha 17 yasında bir cocugum sizlere göre ama su kısa hayatımda o kadar travmaya maruz kaldım ki. Ben doğuştan gelen bir kalp hastalığı ile yasıyorum bunlar yetmezmiş gibi birde 9 yasında iken kendime yetmeyi öğrendim ve bir daha kendimi bir insan gibi göremedim. o kadar çaresiz ve acınası hissediyorum ki anlatamam size. Bir çocuk bir kez olsun hastaneden çıkamaz mı ya bir kez olsun dondurma almaya gidemez mi yanımda her bir yetişkin olmak zorundaydı benim.9 yasıma yeni girmişken Bipolar bozukluk teşhisi kondu ve hala daha terapi alıyorum ailem ve o zaman ki terapistim tek basıma kalmama izin vermiyordu. 11 yasındayken kuzenim tarafından tacize uğradım, 13 yasımda dogum günümde babamın isinden olan misafirlerden biri tarafından hayatımın en korkunc dogum gününü geçirdim ne olduğunu anlamışsınızdır belki ama söyleyeyim tecavüze uğradım ve üstelik gecen seneye kadar kimseye anlatamadım bunları. gecen sene nisan ayıydı sanırım okulumuzun rehberlik hocası beni odasına çağırdı ve bir sorunum olup olmadığını sordu kuzenim beni yine taciz etmişti ve okulumda ki hiçbir arkadasım ile iletişim kurmuyordum neredeyse o gün anlık bir gazla anlattım ve ben ağlarken gelip bana sarıldı. o kadar sasırdım ki, sok oldum diyebilirim. bunları anlatmış olmamın cok zor olduğunu ve cok güçlü olduğumu söyledi o an icimde bodruma kilitlediğim mina bana gülümsedi sanki. ailemle konuştu bu konuyu babam ilk kez bana sarılıp ağladı. Annem inanmadı bana gerci hala inanmıyor ama neyse. bununla yasamayı öğrendim. Öykü abla gibi izlediğim birkaç yayıncı ve içerik üreticisi sayesinde icimde yeşeren ufakta olsa umut tohumları var. O tohumları yeşerttikleri için ölene kadar onlara minnettar kalacağım. Buraya kadar okuduysanız cok teşekkür ederim ve özür dilerim çok uzun oldu sanırım. Dilerim ki ışıklarla dolu bir geleceğiniz olur.
Yaşıtım, hemcinsim , güçlü kız ❤ muhtemelen annen sana inanmadığı için çok büyük bir "sahipsizlik" hissine kapılmış olabilirsin. Ama şunu bil ki bunu anlatabilmen , sesini duyurman o kadar kıymetli ki. Sen o kadar güçlü, o kadar cesursun ki. Seninle gurur duydum. Yanında olsam sana kocaman sarılmak isterdim Mina. Hayat sana pek adil davranmamis, yaşadıkların inanılmaz zor ve travmatik ne yazık ki. Ama baksana nasıl da her şeye göğüs germissin, nasıl da yaşamışsın hayatın ve insanların tüm kötülüklerine inat. Gerçekten ve yürekten söylüyorum ki sen kendinle gurur duymalısın. Umarım ama umarımm istediklerini elde ettiğin, mutlu , sağlıklı ve huzurlu bir gelecek seni bekliyordur . Iyi ki varsın Mina, var ol ❤
Öykü.. bu videoyu durdura durdura, ağlaya ağlaya 1 haftada zor bitirdim. Çünkü bu video tam olarak ben. Hayatta her şeye geç kaldım, her şey elimden kayıp gidiyor duygusunu en üst noktalarda yaşadığım bir dönemdeyim. Ciddi anlamda hiçbir başarım yok elimde.. okulumu okudum ama her yer yoz olmuş, ikili ilişkiler beni soğutmuş. Ne güzel sen başarmışsın, umarım darısı başıma. Gidip biraz daha ağlayacağım.
Öyküü güzel sohbetin için teşekkürler, ben sürekli geç kalmışlık ve yetersizlik hissinin bize empoze edildiğini düşünüyorum açıkcası. En basit örnek hiçbir zaman yeterince güzel hissetmemize izin verilmemesi. Çünkü zaten çok güzel olduğunuza inanırsanız ve yaşlanmaktan korkmasanız o kadar güzellik ürününü kim alır? Dirseklerimize kadar ayrı ürün var kaş sabitleyici diye bir şey yok satıyor abi kaşım bari sabit olmasın? Yeterince başarılı hissetsen niye başkalarının işinde eşşek gibi çalışasın değil mi? Yarış içinde hissettirilmesek onların köleliğini kim yapacak
benim safe place burası🥲yaa senin sinirlenip nefessiz kalmanı yerimm Öykü abla🫶🏼🫶🏼 nası pure bir insansın ya🫂bilmem farkeder mi ama we appreciate you🫶🏼bi de akrabalarını dövdürmek istesen söyle bize gelelim valla ben de trigger oldum
19:47 günün sonunda hayatlarımız hakkında hesap vermemiz gereken tek kişinin biz olduğumuz gerçeği... cidden o kadar çoooook katılıyorum kiii bütün video boyunca çok güzel konuştun umarım daha da iyi yerlere gelirsin başarılarının devamını dilerimm:)😻🤩
Öykü abla iyi ki varsın, 18 yaşında bir bebek olarak gerçekten bazen 90 yaşında gibi hissediyorum sınav, aile, gelecek, geç kalmışlık ve tüm bunlarla savaşmaya çalışan ben. Hayır neye kime geç kalıyorsak gerçekten dediğin gibi. Hepsini bir süre dondurmak ve kendime iyi gelmek istiyorum sadece, teşekkür ederim bu video bana çok iyi geldi
Öykü abla Affetmem şarkını lise 2’deyken keşfetmiştim ve o aralar dinleyip kendimi iyi hissediyordum bence birine bu duyguyu yaşatmak çok güzel bir şey bunun için kendini başarılı hissetmelisin eminim benim gibi birçok insan vardır şarkılarını dinleyip iyi hisseden 🥹
Öyküüü var ya hayatımı nasıl etkilediğini sana anlatamammmm. Ben 19 yaşındayım. Meslek lisesini yarıda bıraktım. 1 yıldan fazla süredir boştayım. Şu ana kadar Sürekli bi boşluk hissim oluyodu. Ve tek odak noktam ünversite kazanmaktı. Okul zamanlarımda böyle anksiyetik boşluk hissi hiç yok denecek kadar azdı. O yüzden aklımda her an "üni kazandığımda hayatım düzene girecek" düşüncesiyle yaşadım. Seni dinledikçe farkına vardım, E ben Üniversiteyi o rutin hali için kazanmak istiyor muşum meslek için değil. Şu ana kadar dinlediğim tüm motivasyon konuşmalarını yalan ettin benim için. Sana ne kadar teşekkür etsem azdır.
Ayyy oykum ihtiyacım olan şeyleri söylemişsin aşk kuşummm Ayrıca dediğin gibi bunları hepimiz biliyoruz bi arkadaşımıza rahatça söyleyebiliriz ama içselleştirmek çok zor. Gerçekten insanların beklentilerinden önce kendi beklentilerimiz oluyor. Ve buna odaklanmak daha mutluluk verici. Umarım hayallerine ulaşır ve kariyerinde daha iyi yerlere gelirsinnnn❤❤❤
17 yasindayim dinlerken gozum sulandi. Muzik yapiyorum bestelerim var ve en onemlisi severek yapiyorum. Iyi bir lisedeyim derslerim fena degil ama ailemin dayattigi sayisal meslek algisi var uzerimde. Ve sayisal bolumdeki mesleklerin bana uygun oldugunu dusunmuyorum. Evet fizik seviyorum ama ilerde makine muhendisi olmak istemiyorum veya saglik alaninda birsey yapmak istemiyorum. Tek yapmak istedigim muzik kendimi bu alanda gelistirmek istiyorum ama ayni zamanda biliyorum ki asla ilgimin olmadigi bir muhendislik yazicam ve okicam. Cunku muzikte nasil ilerliyebilirim bilmiyorum elimden tutan biri yok bu konuda. Gecici bir heves olarak yapmiyorum muzigi . O kadar kafaya taktim ki ruyamda bile beste goruyirum hemen kalkip notalarini cikarmistim o bestenin. Ileride sadece sevdim isi yapip para kazanmak istiyorum cok birsey istemiyorum. Ama imkanlar buna izin vermiyor. Dedigim gibi 17 yasindayim ve bu ulkeye bu aptal zihniyete ve sisteme katlanamiyorum. Kimsenin beni anladigini hissetmiyorum. Normalde cok neseli bir insanim ama son iki yildir yuzum gulmuyor bile. Okuldaki hocalarim durduk yere iyi misin diyip duruyolar sinifin icinde ve bu durum beni kotu hissettiriyor. Onlarla herhangi bir sorunu paylasmak istesem zaten paylasirim sorunlu muamelesi gormek cok rahatsiz edici. Okulda zorbalaniyorum ayni zamanda ve bu durumdan nasil cikacagimi bilmiyorum. Babqm bana hakaret edip duruyor annem zayiflikla kafayi bozmus durumda ve beni de kiloya takintili hale getirdi normalde cok zayif birisiyim ve son 3 ayda 11 kilo aldim. Bu surecte tek yaptigim sey muzik. Elimdeki besteleri napicagimi da bilmiyorum. Yardim eden veya destekleyen biri yok kimse bu isi ciddiye almiyor. Cunku potansiyel bir meslek olarak gormuyorlar. Eger bu ana kadar okuyan varsa cok teşekkür ederim beni sikilmadan dinlediginiz icin. Ne kadar karisik yazsam da icimi dokmus oldum
Öykü sadece şunu bil bu anlattıklarını inanki herkes yaşıyo ben geriye dönüp baktığımda o salak bi hayatım varki o kdar saçma sapan tercihleri yapmışım ki sanki bütün hayatımı kendi kendime bok etmişim gibi geliyo ama bazen diyorum ki bunlrın hiç birini hayatımızı bok etmek için yapmadık ama şartlar hayat durumlar bu hale geldik bence öğrenmemiz gereken en en en önemli şey artık kendimizi zorbalamayı bırakıp teslim olup akışına bırakmak tabiki çabala ama kendini ezmeye başladığın noktada bırakabilmek yaaa şöyle düşün öykücüm bin kerede gelsen bu dünyaya bin kere aynı sorunlar yaşicaktın bin kerede gelsen şu dünyaya hiç bir zaman gül bahçesi olmayacak hayatımız bunları sana diyorum ama kemdimi bok gibi zobalıyorum😂 ama yater ya bunu bırakmalıyız bence bu arada gercekten çok güzelsin bununda farkında ol ❤🎉
Öykü ben 26 yaşındayım neredeyse seninle aynı durumdayım. Üni 2de bölüm değiştirdim ve 25 yaşında mezun oldum. Sonraki 1 seneyi boş geçirdim o sıralar yapabileceğim bir şey yoktu kendimi geliştirmek istedim ama kendimi hiçbir şekilde geliştiremedim üstüne bir ton istemediğim olaylar yaşadım bu konuda ne yazık ki ailem de beni kötü etkiledi. O bir yılın sonunda hem psikolojik hem mesleki yeterlilikte eskisinden de kötü noktaydım ve nur topu gibi de ülserim olduğunu öğrendim. Şimdi önceliğimi sağlığıma verdim ve psikolojik açıdan da kendimi toparlamaya çalışıyorum. Artık elimden geldiği kadar endişleriminden uzaklaşmaya çalışıyorum ve yavaş yavaş kendi hayatımı yoluna sokacağımı umuyorum.
Şu 30 dakikada bahsi geçen tüm konuları böyle düşünebilmek başlı başına bir başarıdır zaten. 👏 Tebrik ederim. Keşke videoda da dediğin gibi bilinç seviyesinde böyle düşünmek kadar bilinçdışında sindirmek de kolay olsaydı ama artık son zamanlarda şöyle düşünüyorum varoluşsal sancılarımızı düşünmek kafa yormak belki de insanın temelidir. Belki biz bundan ayrı düşünülemeyiz. Düşünsenize varoluşsal sancılarınız yok eee sonuç olarak hayatımızda ne yapmalıyız diye nasıl düşünebilirizki? Ya da oturduğumuz yerden 'konfor alanından' çıkmayı nasıl başabiliriz? Çünkü bizi buna itekleyen dürtü içimizde bulunmaz. Sadece en en önemli şey şunu idrak etmeliyiz. Ne olursak olalım memnun olsak da olmasak da kendimizi çok fazla yıpratmadan sorulara cevaplar aramalıyız. Yıpratmanın tek sonucu mental ya da fiziksel sağlığımızın elden gidişi oluyor. Unutmayın siz sadece var olduğunuz için biricik ve çok özelsiniz. Ne yaptığınız ya da yapmadığınız bu içten gelen değeri düşürmüyor. Karşınızdaki sizi değersiz hissettiriyorsa bilinki kendisi asıl değersiz olandır. Kendisinde var olmayan bir şeyi kimse karşısındaki insana veremez. Bu ister sevgi olur ister değer ister mutluluk veya başka şeyler. Biz ne isek karşıya onu yansıtırız. Kendimde de bir çok kez bunu gördüm. İnsanlara olan nefretim aslında kendime olan nefretimdi örneğin. Ve gerçekten genel geçer başarı örneklerine takılıp kalmayın. Gün sonunda yastığa başını koyduğunda kendinden memnun musun? Bu soruya her zaman odaklanın. Kendinden memnun olduğun şeyi bulduğunda o zaman tüm sancılar sona ericek. Huzura o zaman ulaşacaksın. Hala o huzuru kendisi de arayan bir arkadaşınızdan selamlarımla. 🤍
Öykü iyi ki boyle bir video serisi yapiyorsun dinlerken kendimi buluyorum ve rahatliyorum seni dinledikce , her konustugun konuda biraz daha aydınlanıyorum ve herkes bu sorunlari yasiyor yalnız degilim diyebiliyorum🤍 ve sende yalniz değilsin 🫂 gerçekten bana cok iyi geliyorsun teşekkür ederim ❤
kendimi gerçekten ama gerçekten bok gibi hissettiğim zamanda gelen o bildirim ve defalarca izlediğim o zor konular videoların benim resmen terapi seansımsın Öykü abla ,düşüncelerin ,duyguların bakışların bile insanın güven alanında hissettiriyor ve seni bulduğum için gerçekten çok şanslıymışım bunu anladım bu yüzden teşekkür ederim.
Akşam başlamıştım ama bitiremmemiştim, bitirdim ve o kadar iyi geldi ki söylediklerin düşündüklerin, artık sadece sosyal medyada değil günlük hayatta dahi insanlar sadece hayatlarının iyi güzel sorunsuz kısımlarını öne çıkarıyorlar ve bu da insanın sorun bende mi lan gibi düşüncelere sürüklenmesine neden oluyor, bunları senden ve yorumlardakilerden dinlemek gerçekten iyi hissettirdi ve umut verdi, yolumuzun ne olacağı dediğin gibi reçeteli bir şekilde verilmitor elimize bu yüzden reçeteyi deneye yanıla bir şekilde kendimiz yazmalıyız. Bilmiyorum buradaki insanlarda sende yalnız olmadığımı hissettirdiniz ve cidden çok ferahladım. Sadece artık daha sıkı daha dolu tutunmaya çalışacağım ve en ufak başarımda öpeceğim yanaklarımı seveceğim kendimi, öbür türlü cidden olmuyor bizi dünyaya getiren insanlar bile nihayetinde bize bir noktaya kadar bu sevgiyi açıkça belli ediyor ya da edemiyor. Küçüklüğümden beri insanların gemeli beni sevmesine rağmen sevmeyen insanlara odaklandım beni sevmedikleri için hep kendimde aradım hatayı ağladım üzüldüm, insanların insanları sevmeme hazetmeme gibi haklarının olduğunu ya da en basitinden kıskanabildikleri gerçeğini göz ardı ettim hep en sevilen en değer gören olnak için çabaladım olmayınca da durmadan ağladım. Ciddi anlamda bu yetersizlik hissini çocukluğumdan beri nedenini bilmediğim bir şekilde yük ettim sırtıma, yükü attım ama yükün kamburluğu hala orada, sırtımda.
sınav senemdeyim ve 4 ay önce bi anda ellerimin tutmamasıyla başlayan ciddi bi hastalığa yakalandım. 4 ayımın 2 ayı zaten hastanede geçti, kalanında da ancak evde yatabildim. arkadaşlarımın çoğu sınav senelerinde olduğu için kimseyle düzgün iletişimim kalmadı. şimdi biraz daha iyiyim ve okula gitmek için çabalıyorum ama hala düzgün kalem bile tutamıyorum. ya okulda ya da eve dönüşte hep ya ayaklarımda ya da ellerimde tutmamazlık oluyor. şu 4 aya kadar hep başarılı ve çalışkan bi öğrenci olduğum için hocalarımdan, okuldaki herkesten ''okula gelmediğin süreçte hiç çalışmadın mı?'' tarzında cümleler duyuyorum ve her duyduğumda ağlamamak için zor duruyorum. bu sene doğal olarak mezuna bırakacağım. hazırlıklı fen lisesine gittiğimden bir senemi de dil öğrenmeye harcadığım için en erken 20 yaşında üniversiteye gidebileceğim ve sanki çoktan bunun için çok geçmiş gibi geliyor. hem geç kalmışım, hem başarısızmışım ve 4 aydır düzgün hareket edemediğimden dolayı kilo aldığım için yaşamamam gerekecek kadar çirkinmişim gibi evden her çıkışımda kendimle savaş veriyorum. gerçekten iyileşip iyileşemeyeceğim bile kesin değilken hala insanlara onların yaşadığı hayatı yaşayamayacak kadar hasta olduğuma inandıramıyorum. çok yoruldum. özellikle kendime zor konular serine bayılıyorum ve her seferinde bir yerlere dokunuyorsun bende. teşekkür ederim. her videondan sonra ben de günlüğümü açıp içimden geçenleri yazıyorum ve çok iyi geliyor. bu sefer burda da paylaşmak istedim. umarım hep mutlu olursun bu arada
Çok geçmiş olsun bende hazırlık okudum bence hicbirsey için geç kalmadın. İyi bir lisede olunca etrafındaki insanların tek amaçları deli gibi ders çalışmak oluyor çoğunun hedefi bile yok sadece sürü psikolojisi onları kafana takma hocalarını da aynı şekilde. Ya b3n gercekten anlamıyorum öğrencinin ciddi bir hastalık geçiriyor ve nasıl hala tek derdiniz yks olabilir. Bu sene sınava girecek misin bilmiyorum ama bence kendine bir es ver ben senin yerinde olsam öyle yapardım yazın veya ne zaman hazır hissedersen kendini calimaya başlayabilirsin. Ben sınava seneye giricem derslerim de iyi ama sayisal bir bölümde okumak istemiyorum müzik yapıyorum bestelerim var ve buna devam etmek istiyorum. Umarım sen istediğin mesleği yaparsın tekrardan geçmiş olsun. En önemli şey sağlık. Değerini kaybedince anlıyorsun malesef
17 yaşındayım ve en en en korktuğum şey ilerde 'her şeye geç kaldım' hissi yaşamak çünkü abim bunun canlı örneği, onu her gördüğümde ilerde onun gibi olurum diye korkuyorum. Liseden mezun oldum yksde berbat bir puan yaptım ve şimdiden kendimi çok geç kalmış hissediyorum, benim hedefim asla büyük bir şey değil üniversiteyi bile vakit kaybı olara görüyorum. 5 ay sonra 18 yaşıma girdiğim anda özel güvenlik kursuna yazılıp kurs biter bitmez mesleğime başlamak istiyorum üniversiteyi de 2 yıllık açıktan okurum diye düşünüyorum. Dediğim gibi hiç bir zaman büyük hedeflerim olmadı sadece paramı kazanıp huzurlu bir şekilde yaşamak istiyorum, bu 5 ayım evde yatarak geçicek ve bu bile berbat hissettiriyor. Mesleğimi elime alıp paramı kazandıktan sonra gerçekleştirmek istediğim hayallerimin hepsini sırayla gerçekleştirmek istiyorum..
Öykü çok tatlısın. Seni dinlemeyi çok seviyorum. Bol bol bu şekilde içerik yaparsan çok mutlu oluruz. Çok küçük yaşlarda kendi başına yaşamak zorunda kalan biri olarak hayat çokta kolay değildi. Ama artık en çok sevdiğim şey kendimle baş başa kalmak ve kendimin sırtını okşayabilmek.❤
okulum uzadığı için kendimi geri kalmış hissediyordum ve var olan anksiyetem daha kötüleşmişti ilaçlar ile kendime gelmeye başladım ve videoyu izlerken ağlamak istedim çünkü o kadar güzel konuşmuşsun ki sana sarılmak istedim
Daha yeni izleme fırsatım oldu :) 26 yaşındayım üniversiteden mezun 2018 yılında olmam gerekiyordu ve 3 sene okulumu uzattım 2021 yılında mezun oldum tabi o arada yaşadığım "büyüme sancısı" diye adlandırıyorum ben yani yetişkin olma süreci o kadar sancılı geçti ki benim için akrabalarım, arkadaşlarım. Ben kimseyi tanımamışım ya dedim hayatımda ki insanlar hep sahteymiş ben nasıl görmemişim dedim. Sonra 1 günlük iş tecrübem oldu 1 günde mobbinge uğradım kendi mesleğimden soğudum iş hayatından soğudum, uzun bir süre iş aramadım. Tabi hepinizin bildiği gibi o ara pandemi de vardı her şey üst üste geldi ve kendi benliğimi, kendimi kaybetmişim gibi hissediyorum, üstüne bir de sağlık anksiyetem çıktı aşırı takıntılı bir tip oldum ve ben doktora gidemeyenlerdenim.... Şuan bir çıkmaz da yaşıyorum tünelde ışık var farkındayım hatta çok yakın gibi ama oraya ulaşmak o kadar zor ki... Umarım her şey gönlümüzce olur ve ilerde bu yazdıklarımızı okuyup helal olsun bana, kendime deriz.. İnanıyorum, inancım tam❤❤❤
Uzun uzun yazmaya mecalim yok ama bana o kadar iyi geldin ki hayatıma dokunduğun için çok teşekkür ederim gerçekten çok uzun bir süredir karşı koyamadığım kendimi toplayamadığım bir durumdaydım kim bilir benim gibi hayatına dokunduğun kaç kişi daha var kendinle gurur duymalısın başkalarının hayatına dokunmak oldukça zordur ben bu süreçteyken annem ve sevgilim uzun uzun hiç pes etmeden konuştular ama bu kadar etki etmedi bilmiyorum belkide son parça buydu herşey daha da anlam kazanmaya başladı çok konuşmayacak dedim çok konuştum iyi ki varsın bunu bütün samimiyetimle söylüyorum ❤❤ öpüldünnn aşkoo 😽
Seni çook seviyorum Öykü ablamm. Sen benim için örnek alınacak bir insansın. Gerçekten muazzam bir insansın. İyiki hayatıma girdin, iyiki varsın🥺❤️❤️❤️❤️
Covid döneminde sınava 2 ay kala hastanede yattım ailem bosanma sürecine girdi ama bosanmadılar neticede ben stedigim bölümü kazanamadım ve bu sene son senem. Planım çok calısıp derece bi ort ile mezun olurum ya da 2. Sınıfta üni sjnavına girerim ve bölümümü degistiririmdi ki ilk sınıfta ort cpk yuksekti ama hayat hic hesaba katmadıgım seyleri cıkardı karsıma. Ben asık oldum, hic tatmadıgım bir duyguydu, cok fazla arkadas kazıgı da yedim. Hayatım ters düz oldu. Olay sadece asık olusumdan cıktı, sana o 2 senemi tarif bile edemem. Kendimi hayattaki her konu için yetersiz hissettim. Ki normalde ben çok hırslı ve idealleri olan ideallerine de sadık olan bi insanımdır ama bu 2 sene yasadıgım her sey hayata dair tüm dogrularımı bana sorgulattı, hatta yasamak istemedigim ve bunun icin somut seyler yapmayı dusundugum noktaya bile geldim. Yeni yeni kendimi toparladım. Kendimle barıstım. Tüm özelliklerimle kendimi sevmeye ve kendimin arkasjnda durmak icin kendimle cok savastım. 2. Sınıfta akademik olarak cok düstüm 3 te toplamaya calıstım biraz da topladım diyebilirim Ama simdi de baska bi problem var karsımda. İstemediğim bir bölümden mezun olucam ve annem hayalini kurdugum meslegi istemiuo. Ben yeniden sınava calısıp 2. Üni okumak istiyorum cunku kendimi hep savcı avukat olarak görmyi hayal ediyodum ama annem para kazanmam gerektigini hep bana söylüyp yani kpss. Ki denedim calısmayı ama sonunfa beni mutlu etmeyecek seye calismak dünyanın en zor seyi. Can cekisiyo gibiyim çalışırken. Napıcagımı o kadar bilmiyorum ki. Kenfimi suçlamak da istemiyorum o korkunc ve hic bi sey yapmayarak geçirdiğim 2 sene icin (cunku o kötü psikolojidwn cıkmak icin neler çektim bi ben bilirim bi allah) ama planlarımı yapmıs ve su an istedigim yerde olmus olabilirdim dusuncesibeni cok uzuyo. Bu yetersiizlik ve gec kalmıslık hissini 21 yasında yasicagımı hic düşünmezdim.
Videolar çok iyi toplu sohbet ve dertlesme gibi🙏💙ben herkesten buyuk olabilirim çabalayin ve kendi ize yetin ,kimseye yaranamazsoniz iliskiler ise deneme yanılma tarzında olabilir suçlamayın kendinizi özellikle toplumumu baskici,art bitetli gergin belki 22 yildir.Her şey aizde baslar hic bi şey olamasak bile ne evlilik ne kriyer iyi bir vicdana sahibim iyi insanim,kendimce kültürüyüm diyelim günun sonunda.( Öykücüm kız az yavaş konusursan daha tatli olur tane tane anlatimla,ufak bir eleştiri zaten diksiyonun güzel❤ )
15 Yaşındayım lise ikinci sınıfım ben hiç takdir edilmediğim için tatmin olamıyorum ailemi çok seviyorum ama hiçbir zaman aferin lafını duymadım ama ne zaman birşeyi yapamadığımda “niye?” diye sorulur kavga ederiz. İlk ortaokulda başladı tatmin olamamam yüksek bir not aldığımda koşa koşa giderdim annemlere söylerdim ve sen yaparsın zaten yarınki sınavındada bunu yap derlerdi. Bugün bile bazen anne ben yapamıyorum diye hüngür hüngür ağlıyorum diyo ki hayır sen yaparsın yok öyle bişey. Bir kere bile “olsun” yoktu hep daha daha daha bu yaşımda pariste erasmus kazandım martta gidiyorum. Aldığım tepki yine biliyoduk zaten sen yaparsın dendi. Robot gibiyim sadece insanları tatmin etmeye ayarlanmış gibi. O kadar ihtiyacım var ki öğretmenlerimin hepsi beni sevmek zorundadır mesela çünkü sevmezse berbat hisederim. Bir öğretmenim bana aferin ve çok iyi dese bir hafta bunu düşünerek gezerim. Acınası durumdayım. Ama bunu değişteremiyorum çünkü o kadar beynime kodlanmışki. “Ben yaparım” “ZORUNDAYIM” “Tek iyi olduğum şeyide yapamazsam napıcam” Bana gerçekten yardımcı oldun biraz da olsa bugün dedim ki kendime Gerçekten biraz nefes almaya ihtiyacin var. Oturdum kağıda tüm toplumda başarı sayılabilcek şeyleri yazdım ve cidden bugün hayatımda ilk defa derin bi nefes alıp “ben bişeyler başarıyorum galiba” hissine kapıldım ve yıllar sonra içimdeki berbat hisettirden boşluğu bir nebzede olsun silebildim. Teşekkür ederim öykü abla 💕
Merhaba, Bu aralar herkes gibi benzer kaygıları, öz eleştirileri, yermeleri ve karşılaştırmaları çok sık yaptığım ve boşa kürek çektiğimi düşündüğüm bir dönemdeyim yine yeniden.. :) 32. yaşıma girmeme 1 ay kala yaklaşık 6 aydır iş bulamamanın sancısıyla defalarca farklı sektör ve pozisyonlarda görüşme yapmama rağmen bulamıyorum. Hala ailemle yaşıyorum. Düzenli hayat, ayrı bir yaşam ve düzen kurmak için neye çabaladıysam sürdürebilir ve istikrarı tutturamadım. Süreç içerisinde deneme yanılmayla geçti yaklaşık 6 yıllık çalışma hayatım.. Dönüp baktığımda da pek çok şey deneyip tamamlamış, biri beni desteklediğinde kişisel sabotelerimden -bence abartıyorlar- dediğim kendimi küçültme eğilimimden ötürü başarıyı gölgelediğim çok oluyor. Akışta bırakmak, akışa kapılmadan vazgeçmemek gerektiğini öğreniyor insan. Yanlış kararların sonucunu yine kendin bedelleri ödeyerek geçiriyorsun. O yüzden coğrafyanın kader olduğu bir toplumda imkanlar içinde imkansızlıkları görerek ya da görmeyerek hareket etmekten ziyade mutlu, keyifli olabilecek ortamları arayın. Ben ne kadar değersiz, başarısız hissetsem de imkanlar dahilinde bekleyebilme lüksüne sahip olduğuma şükrediyorum. Umarım herkesin kendi yolunda olduğu, güzel hayatlar inşaa ettiğiniz bir yolculuğunuz olsun..
2 yıldır üniversiteden mezun oldum ve farklı ülke, fakrlı kültür ve farklı eğtim sistemimiz olmasına rağmen bendeki o konuya dokundun… Teşekkürler. Konuşmak iyi geliyor🫶🏻
17 ye adım atmasına çok az kalmış biri olarak bende böyle hissediyorum, belki aile yapısından belki başka bir şeyde bilmiyorum ama çok erken yaşlanmış gibiyim çocukluğumdan beri teşvik edildiğim herhangi bir hobi olmadı, olduğunda da maymun iştahlılığım yüzünden hemen bırakıverdim sadece arada bir şeyler karalıyorum ve bilmiyorum bir şeyler için geç gibi geliyor. Üniversite sınavı senem ama gerçekten tam anlamıyla çalışmadım ve bu pişman hissettiriyor, rakiplerim daha hırslı daha çok çalışıyor. Hep bir "daha" var. Bende deniyorum ama o kadar istikrarlı olamadım şu ana kadar ve istediğim bölümünde puanı hayli yüksek. Kötü olan kendimi o meslek dışında başka hiçbir noktada hayal edemedim şu ana kadar. Umutluyum diyorum tak bir şey oluyor her şey güzel gidiyor, gidecek diyorum yine bir umutsuzlukalıp götürüyor. Bir ileri iki geri yani. Ailevi olaylar zaten karışık. Kendimi tanımıyormuşum gibi geliyor çoğu zaman. Yaşıtlarım kadar güzel veya ilgi çekici hissetmekte zorlanıyorum. İçime kapanığım. Arkadaşlarım bir elin parmağını geçmez. Bilmiyorum. Bu sadece ergenlikte mi böyle ya da hep mi böyle olacak bilmiyorum ama gerçekten yorucu. Her konuda ikircikli düşüncelere dalmak, ülke ve dünya gerçekleriyle bu kadar erken yüzleşmek orta doğu coğrafyasında düşünebilen her insanın mı sorunu bilemiyorum. Ama her şeye rağmen kendime inanıyorum, yani inanmaya çalışıyorum. Sylvia'nın dediği gibi belki asla istediğim bütün insanlar olamayacağım ama deneyeceğim, anlamsız ve hızlı gelen bu hayatta en azından o neşeli ve hayat dolu küçüklüğümü gururlandırmaya çalışacağım. Hangi noktada buraya geldik bir fikrim yok ama artık sürekli insanlardan sevgi beklemiyorsun, seni sevmeleri için çırpınmıyorsun bil istedim. Her neyse uzun ve saçma konuştum sanırım pardon. Uzun zamandır yazmıyordum yazmaya ihtiyacım varmış sanırım iyi geldi. Şu an böyle hissediyorum belki ama geçecek inanıyorum ben.
Dünyanın en saçma bölümünü yazıp2 yıl okuduktan sonra hem psikolojik hem de akademik olarak 1 yıldır hiçbir şey yapmadan yattım sadece. Bu yıl 21 olacağım ve ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Eskiye hiçbir şekilde devam edemem. Ne okuması ne sonrasında yapacağım iş, önüme gelecek hayat iyi ama içimde yaşa bağlı bir sınırım da var. Bu yıl doğru düzgün çalışmak istesem de kendimi fazla hor görüyorum. Çevremdeki insanlar ,mutsuz da olsalar, bir düzenin parçası olabilmişler. Ben ise belli bir kimliğe sahip olamamanın verdiği yoğun pişmanlıkla sosyal herhangi bir ortama çıkmaya fikrine dahi stres olmaya başladım. Arkadaşlarıma, bedenimle, hayallerime bağım koptu.
Ne zaman üniversiteden mezun oluyorsunuz o zaman yetişkin hayatı başlıyor dendi ya ben daha 22 yaşındayım üniversiteye başlamadım geç kalmışlık hissi değil geç kalmışlığın ta kendisiyim 😢😢😢 çok moralim bozuluyor süreklj
Benzer şekilde 21 olcam hâlâ ne üniversiteye girdim ne sınava. Şubatta yeni başladım bu sene yetişse tyt yetişir seni çok iyi anlıyorum. Kendinden vaz geçme, inanmak istiyorum bir gün istediğimiz noktada olmuş olacağız
Yksye hazırlanıyorum hedefim çok yüksek bu vakte kadar çok çalışmıştım son zamanlarda zaten pek çalışamıyordum ve canımdan çok sevdiğim kedim çok kötü bir şekilde vefat etti nerdeyse 2 haftadır uyuyamıyorum sürekli aklıma geliyor ağlama krizine giriyorum gerçekten içim hiç soğumayacak gibi asla derse odaklanamıyorum ders çalışmak istesem bile gece uyuyamadığım için kafam ders almıyor napıcam bilmiyorum toparlanamıyorum
Ay bu başlık neee hayatım mı yaa
19 yaşındayım hayata geç kalmış hissediyorum.liseden mezun oldum sınava girdim olmadi mezuna kaldım şimdi tekrar girip girmemek arasındayım.işe girmek istedim bulamadım her yer tecübeli istiyor.kendimi her konuda yetersiz ve eksik hissediyorum ne yapıcağımı şaşırmış bi haldeyim bu video ilaç gibi geldi 🥹🩷
25 yaşındayım. Hiç bir şeyi başaramamış gibi hissediyorum. Her şeye geç kalmışım gibi de geliyor. 25 yaş bana çok büyük bir yaş gibi geliyor. Ben kendimi çocuk gibi hissediyorum. O kadar stres doluyum ki saçlarım beyazladı. Belki de 25 yaşında hayal ettiğim yerde olmadığımdan öyle geliyordur. Allahtan ailem baskıcı değil motive edici destekleyici insanlar. Nazımı çekiyorlar sağ olsunlar. En azından bir amacım bir ümidim var ona tutunuyorum.
Lütfen sakinle ülkemiz zaten gergin kötü ekonomik ve baskıcı ben 39 yaşındayım belkide buranın yaşlisiyim 😊
Yalnız değilsin ben de 25 yaşındayım ve seninle tamamen aynı hisleri ve düşünceleri paylaşıyorum kendimi aşırı geç kalmış hissediyorum atanamadım ve özel sektörde bile çalışmışlığım yok yaşıtlarımda yıllardır çalışanlar var benim ise çalıştığım gün sayısı 0, çevremdeki insanlar bana tembel işe yaramaz ailesinin sırtından geçinen biri olarak bakıyor ailem böyle konuşmazken yabancı kişiler beni eleştiriyor dayanamaz hale geldim ve pişmanım keşke kpss diye tutturmayıp özelde bi işe girseydim en azından 2 senedir çalışıyor olabilirdim ama ben hep kpss odaklı oldum kpss iĺe zamanım boşa geçti ona üzülüyorum
Öykü ben 22 yaşında hukuk fakültesi son sınıf öğrencisiyim. Alttan 1 tane bile dersim yok. 3.2 ortalamam var. 3 ay sonra mezun oluyorum. Ama bu halde bile ay ben mezun olamiycam stresine girdim mesela. Bı dur bı nefes al diyemiyorum kendime. Potansiyelimi sanki hiç gerçekleştirememiş, sanki hiç başarılı olamamış hissettim kendimi. Gittim fakültenin en zor senesinde ikinci üniversiteye başladım. 4 senelik üni hayatımın yarışı pandemide zaten geçti. Diğer yarısında da çalışmak zorunda kaldım. Şimdi biri şirket biri hukuk bürosu olmak üzere iki işte birden çalışıp bir de iki üni okuyorum. Ama zaman zaman hala başarısız hissettiğim oluyor. Aslında baktığımda en buyum hedefim bir zamanlar hukuk kazanmakti. İyi bir sıralama ile kazandım. Anneme yine yaranamadım. Çünkü o zamanlar benim içten içe en buyum hedefim annemin brnimle gurur duyması, sevmesi vsvs ydi. Hukuk kazandığım gün annemin tepkisi "o kadar çalıştın bir de üstüne alkış mı bekliyorsun" oldu. O gün dedim ki siktir et kızım ananı babanı kendi mutluluğuna bak. Şimdi de annemi mutlu etmeye çalışmıyorum ama fark ettim ki annemin başarı kıstasları sinsice benim kistaslarim haline gelmiş ve kendimi annem gibi annemin cümleleri ile yargılayıp ağzıma sıçıyorum. Şimdi de baktığımda 2 işte staj yapıyorumz kendi paramı kazanıyorum ailemden para almıyorum iki üni okuyorum, hukuk fakültesi gibi boru gibi götüme giren zorlukta bir bölümü bitiriyorum. Ama daha yeni dank etti aslında başarılı hissetmeyi hak ettiğim. Bunu 2 senedir birlikte olduğum sevgilim sayesinde fark ettim. Kendimi şanslı biri olarak görmem ama onunla karşılaşmak benim için çok güzel bir şans oldu. Benim hayatımı renklendirdi, beni sevdi, bana kimsenin göstermediği sevgi ve saygıyı gösterdi, 1 gün olsun beni manipüle etmedi, onunla güldüğüm kadar bu hayatta kimseyle gülmedim, hiç bir zaman bu kadar kahkaha dolu zamanlarım olmadı, sevildiğimi ilk kez onunla hissettim. Onun sevgisi beni güzelleştirdi (her anlamda). Kendimi keşfettim, renklendim, kendimi sevebildim. Ya ben en çok istediğim şeyi onunla buldum. O da sabahlara kadar kitaplarz filmler felsefi akımlar, tarih vs vs üzerine derdin derin sohbetler edebilmekti. Ben bunu buldum ve çok mutluyum her anlamda ilişkimde🧿🧿🧿Okulu bitirip 2 3 sene para biriktirip evlenmeyi planlıyoruz. Annem erkek arkadaşımın mesleğini şimdi de problem yapıyor. Kendisi devlet memuru bir özel guvenlik ve hakikaten çok iyi kazanıyor. Belki benden iyi kazanacak mesleğin ilk yıllarında. Annem için bu da başarısızlık. Bana bu konuda yaptığı baskı psikolojik olarak beni çok yiratti.Yapsın zor.olur ama olur diyorum. Ama artık anneme kendimi kabul ettirmekten, annemle mücadele etmekten çok ama çok yoruldum sadece. Hayatta istediğim çoğu şeyi yaptım, yapmaktayım. Şimdiki isteğim sabit bir gelir ve avukatlık ardından evlenip sevdiğim insanlar mutlu ve huzurlu bir hayat. Bu kadar ufacık bir isteği bile birilerine kabul ettirmeye çalışmak beni çok yoruyor ve anlamsız geliyor. Sırf bu sebeplerle hayatta kendimi çok yalnız ve basarisiz hissettim oysa ki ne kadar gereksizmiş. Mesela o kadar anlatmama rağmen annem bana sormadan hakim savcılık için referans verebilecek biriyle irtibata geçmiş. Oysa ben defalarca hakim savcı olmak istemediğimi anlattım. Hakim savcı olmak.onlara göre müthiş başarı ama beni mutsuz edeceği için benim için müthiş bir başarısızlık oluyor. Bir de beden algısı mevzuu var. Ben çocukluktan beri kronik astımdım atlattım zamanla tedavi görerek ama o ilaçlar bana çok kilo aldırdı. Çocukken annemin beni düğüne vs goturmedigini hatirliyorum kıyafetler yakışmıyor diye. Kendimi o kadar çirkin o kadar bok gibi hissederdim ki. Teyzemler gelirdi ben ben onların olduğu odadan ayrılır ayrılmaz ay ne kadar kilo almış, aslında kilo verse çok güzel kız da gibi fısıldaşmalar duyar odama gidip sabah kadar ağlardım. Onlara yetmek onlar tarafından başarılı görülmek istiyordum çünkü. Sonra stres sebepli bir sağlık sorunum oldu ve 15 kg verdim ve ideal.kiloya indim. Ne oldu güzel mı oldu hastalıkla kilo vermek diye yüzlerine hönkürmek istiyorum. Ohh içimi döktüm rahatladım. Seviliyosun ♥️♥️♥️
Umarım hayallerini gerçekleştirebilirsin
YAAAA KIZIM SANA KIYAMAM BEN SENİ YERİMMM.... ya sen neymişssin be n o kadar başarılısın ki kanka annen yüzünden farkına varamamışssın . Dışardan bi göz olarak söylüyorum çok başarılı ve annesine ragmen güçlü kalmayı başarmış bir görrlllsün çok gurur duydum yaşasın güçlü ve başarılı kadınlarım ya seviyorum sizi. YILMAK YOK KIZLAR HAYALLERİMİZ İÇİN DEVAMM HERKESE VE HER ŞEYE RAĞMMENN.
KIZ BU KADAR ŞEYİN İÇİNDE BİR DE ANNENLE SAVAŞIP ORDAN DA MASTER YAPMIŞSIN daha nasıl başarılı olucaksın acaba alnından öptüm seni
Selam tatlım hukuk fakültesinden birkaç sene önce mezun Bir ablan olarak sana tavsiyem istediğin meslek için sonuna kadar savaş. Hakim savcılık sevmeden istemeden girilebilecek bir yol değil. Maalesef aile baskısı çevren baskısı çok yıpratıcı ama sen zekanla ve ısrarınla bak neler yapmışsın tebrik ediyorum yolun açık olsun..
Bütün bunların farkına varmak bile büyük bir başarı tebrik ederim seni
33 yaşındayım. 20lerime dek toplum normlarına göre başarılı bir hayat yaşadım sayılır. Sevmediğim bir bölümde beni gram anlamayan, ortak nokta bulamadığım insanlarla iki sene geçirdikten sonra bir gün ansızın bölümümü bıraktım. Yeni bir hayata bir dönüşüme kapı açmamı beklersin demi? Majör depresyonla suclandim. Bir insanı depresyonla doktorlar dahi suclayabilir mi ya? Ruh sagligim için aldığım bir karar bir anda hayatımın en büyük lekesi oldu. Nasıl diş hekimliğini bırakırsın? Nasıl "iyi aile çocuğu" arkadaşlarınla iletişimi kesersin. Bana serbest bir alan bırakacak bir okul okuyup mezun oldum. O ara evlendim. Ama hala insanlara kararlarımi savunmaya çalışıyordum. İşin ilginci yavaş yavaş depresyon fikrine bende inanır olmuştum. Üst üste iki çocuğum oldu. Gerçekten içten bir şekilde genç bir anne olduğum için çocuklarımla daha rahat irtibat kurabilecegim bir yaşta tabiri caizse 'aradan çıktığı' için çocuk sahibi olmayı çok sevdim. Elalem durmuyor tabi. Ay çok zor olucak ay nasıl yapacaksın bak bu da depresyonda ne yapacağını şaşırdı. Eşim bile bu guruba katilmaya başladığında yeter diyip uzak bir ile taşındık. İnsanların asosyallikle suçladığı iki sene birbirimize ailemize bağlandık. Tam anlamıyla takım olup birbirimizi anladığımız bir zamandi. Geri döndugumuzde aç kurt sürüsü gibi usustuler üstümüze. Zannettim ki ozlediler, yetişkin muhabbetine de ihtiyacım var. En büyük hatam oldu. Eşimle iletişimim kayboldu. Yalnız kaldım resmen. Ve herkesin kabusu pandemi. Evin içinde artık yabancilastigin bir adam. Aslında çok iyi huylu olan ama toplumun 'ya bunların yaşı çok yakın kesin zorlaniyosundur diye beynimi yokadigi ve bana herşeyi batan iki çocukla bir sene geçirdim'. Cehennemde gibi hissediyordum boguluyordum. Suclandigim depresyonla orda tanışmış oldum. Sağlıkla iç içe bir aileden yetismeme rağmen terapiyi bir zayıflık gördüğüm için çok geç profesyonel yardıma başvurdum. Ayağımı sürüye sürüye gittiğim ilk ayın sonunda yeni bir ben uyaniyordu resmen. İlk iş annem babam da dahil herkesi engelledim. Çok acil bir durum olursa bana eşimden ulasabilirlerdi. O sırada af çıktı ve neden olmasın diyerek diş hekimligine geri döndüm. Şimdi benden 15 yaş küçük sınıf arkadaşlarımla derslere giriyorum. Diş hekimliginden değilde üniversiteden nefret ettiğimi anladım.. farklı bir universite farklı vizyonda insanlar algimi değiştirdi resmen. Eşimle iletişim kurmaya çalışıyorum tekrar. Şaşırıyor büyük ihtimalle çünkü aynı kişi değilim artık. Şimdilik Murat Soner style kötü türk dizilerine laf sayarak konusuyoruz bakalım. Çocuklarıma maalesef kendi anne babam gibi ebeveyn olamıyorum. Benim bu calkantilarim onları algıları yüksek çocuklar haline getirdi. Bu bir yandan iyiyken bir yandan insanların zayifliklarini tespit edebilen çocuklar olarak duygusal zorbalık yapabiliyorlar.
Yine toplum standartlarinda başarılı değilim. Kapımda madem başlayacaktım tekrar niye biraktincilar aleste bekliyor. So what?? Ben ve paşa keyfim böyle başarılı hissediyoruz. Bir evim yok ama çok pis latte art yapıyorum. Bence basariliyim. Her sene yurtdışı tatili yapacak bir gelir düzeyinde değilim ama uygulamalar sayesinde üç dil öğrendim ve online dahi olsa konuşabilir seviyeye gelmeye çalışıyorum. Bu benim "başarım". Birilerinin yazıp çizip pintereste koyduğu " yapılması gerekenler listesinde" bir şey yapamadım. Ama geçen yaz tirmanamadigim yokuşun sonuna bugün duraklamadan yürüyerek çıkacak kondisyonu yakaladım. Benim listemde bu gitti. Gecikmiş değilim birşeyleri yapmaya .
Hayat lineer değil tabi iniş çıkışı olacak. Yarın yada ötekisi gün yetersizlik hissiyle uyanabilirim. Ama bu toplumun yeterlilik sınırlarinda değil kendimle uzlaşarak toparlanacagim kendi sınırlarımda.
Senin benim içinde dile getiremediğim duyguları sözlere dökmen ve karşılıklı bir kahve içerek sanki sohbet ediyormuscasina bunları dile getirmen o kadar iyi geldi ki. Bir kahveyle sana eşlik ettim. Günüm çok lezzetli bir an kazandı sayende. Teşekkürler ☺️
Kendinizi sürekli bir adım öteye götürmüşsünüz bence her şeyden öte istemediğiniz şeyi başkaları ne derse desin kendi kararınızı ön plana koymanız konusundaki cesaretinizi tebrik ediyorum.
Sizi tebrik ediyorum ❤ bir de çocuklarınızın ne yazık ki duygusal zorbalık yapabildiğini söylemişsiniz bu konuda onları yapıcı şekilde yönlendirmeniz çok kıymetli olacaktır diye düşünüyorum. Çünkü sizin gibi ufku açık bir annenin çocukları olarak zorba olmaları değil onların da sizin güzel özelliklerinizi almaları en hoş seçenek olacaktır. Hayatınızda başarılar ❤
GO GÖRRLLLL . Ben şahsen seninle gurur duydum ve hayran kaldım helal olsun sana be . sonlara dogru hafif bir tebessümle okudum yazdıklarını . Zolaaysın . Hayatta başarılar nfdlkvnkfgjlkjg sana göre olan başarılardan yalnız ;) toplumma göre olan bbaşarıları sktr et askom .
Hayatında olmasını istemediğin toksik insanlardan kurtulmak için kendi düzenini bozup bir yerlere taşınmak yerine onların önüne çok sağlam bir duvar koy. Öyleki bu duvar gerçekten yıkılmaz olsun ve insanlar artık sana bir şey söylemeye çekinsin. Diğer türlü senin de yazdığında gibi kapında tünerler habire. Haddimi aşıyorsam affola.
Gerçekten yorumunuza ağladım bende 21 yaşındayım diş hekimliği okumaya çalışıyorum ve kendimi o kadar başarısız hissediyorum ki 2 aydır bırakmaktan başka bişey düşünmüyorum şimdilik sizin kadar cesur değilim belki ama kesinlikle bu mesleği yapmak istemediğimi biliyorum yolda alışırım diye umut ediyorum ağlama krizlerinden ve gençliğimi hiç ediyorum düşüncelerinden kurtulacağımi umut ediyorum başarılar dilerim bu yolda emeğinize sağlık ❤️
18 yaşında gelecek kaygısından kendi kendime yaptığım baskının , hissettiğim geç kalmışlık hissinin haddi hesabı yok. Canım ülkemin etkisi de büyük tabi bu konularda Seviliyorsun ablaa💜
22 Yaşındayım ve hayallerim için yıllardır mezuna kalıyorum. Bütün arkadaşlarım neredeyse üniversiteyi bitirecek ben daha başlayamadım bile. Bu yüzden sıklıkla başarısız, hayata geç kalmış gibi hissediyorum. Sanki bilim kurgu filmlerindeki gibi 1 güne sıkışıp kalmışım da her gün aynı güne uyanıyorum gibi... Çok yoruldum ama bazen de düşünüyorum gerçekten başarısız olan ben miyim yoksa tam tersine hayallerimin peşinden gitme cesareti gösterdiğim için daha mı başarılıyım? 2. seçeneği kafama daha fazla empoze etmeye çalışıyorum :) Ve Öykü'm de her zamanki gibi müthiş konuşmalarıyla bakış açımı değiştirip , özgüvenimi kazanmama yardımcı oluyor. Bu seri hiç bitmesin hiç :')
O kadar aynı ki
Diğerleri hayatına devam ederken senin yerinde sayıyormuş gibi hissetmen,sürekli kendini sorgulaman...Maalesef tanıdık şeyler.
19'uma üç ay kaldı, mezuna kaldım ve üniversite sınavına hazırlanıyorum. istediğim bölüm için yıllarca sınava girebilirim, yeter ki olsun diyorum. biliyorum, söylemesi çok kolay. şimdi sizin yazdıklarınızı okuyunca aslında ne kadar güçlü olduğunuzu düşündüm. bu dönemde öğrenci olmak o kadar zor ki. ve siz öyle büyük bir cesaret gösteriyorsunuz ki. ileride mesleğinizi elinize aldığınızda işinizi âşkla yapacağınıza eminim, lütfen pes etmeyin. belki hiç haberim olmayacak ama ben hayallerinize kavuşacağınıza eminim, hep birlikte kavuşacağız. şimdiden ben de hayata geç kalmış gibi hissediyorum, sanki sonucunda elde ettiğim hiçbir şey olmayacakmış gibi, sanki böyle bir döngünün içinde sıkışıp kalmışım gibi... ve çok daha fazlası. sizi anlıyorum, kalbinize ferahlık diliyorum, hiç tanımıyorum ama destekçinizim! kendinize inanın.
Bir şey diyim mi o üniversiteye gittiğin an bunları unutacaksın. Anın tadına daha da çok varacaksın. Ömrün oldukça hiçbir şey bitmiş değil. ❤
Hangi bölümü istiyorsunuzz
hem okula 1 yıl geç yazılmış hem de bir yıl mezuna kalıp yks çalışan 19 yaşında biri olarak sırtım sıvazlandı bu videoda…öykü abla sen benim hiç sahip olamadığım ablamsın🫶🏼🩷
Bende iki sene mezuna kaldım bir de hazırlık okudum 25 yaşında yeni mezun oldum 😂 merak etme üniversitede çok güzel zaman geçireceksin ama tavsiyem memleketinde okuma
@@yasemindeka ay o kadar iyi geldi ki bu yorum🥹🥹teşekkür ederim, ben de şehir dışında okumayı düşünüyordum💖💖
ben de 05liyim 2.kere mezuna kaldım ama umrumda bile değil giden 2 sene olsun canımız sağolsun
@@zeyuser aynen öyle💘
Merhabalar 😊
26 yaşındayım istemediğim ve bana dayatılan tıbbi laboratuvar bölümünü okudum alttan üç dersim kaldı okula devam etmedim ve bir markette işe girdim iki buçuk yıl sonrasında sağlık sorunları sebebiyle işten ayrıldım ve bir yıldır iş bulamıyorum o kadar bunaldım ki kendi potansiyelimin farkında olduğum için bunu değerlendirememek beni kahrediyor dansa oldukça ilgim var üniversite döneminde çeşitli dans eğitimleri aldım ve gösteriler hazırlayıp sahneye çıktım şu an maddi olanağım olmadığı için dansla ilgili hiç bir şey yapamıyorum bana manevi maddi hiç bir anlamda destek olabilecek belki yol gösterebilecek tanıdığım hiç kimse yok , ümidimi kaybetmek istemiyorum lütfen güzel şeyler olsun hepimiz için bunu tüm kalbimle istiyorum 😢
Bir de seyi unutmamak lazim "the gifted child syndrome" hep boyle ilkokulda ortaokulda basarili olup sonra her zaman her seyi yapabilecegini dusunup en ufak basarisizlikta mahvolman 😅
sen kendime dönüp baktığımda hiç ben bunu başardım, şu konuda çok iyiyim diyemiyorum dediğin zaman gerçekten şaşırdım. çünkü çoğu insan (ben de dahil) sosyal medyada kamerayı önüne alıp iki cümleyi bir araya getiremez. sen hem kendi özgüvensizliklerinden ve deneyimlerinden böyle akıcı ve düzgün bir şekilde bahsedip hem de ortak dertlerimiz hakkında çok sarmalayıcı bir şekilde bahsedebiliyorsun. ve bu kesinlikle büyük bir başarı. insan kendine daha acımasız olabiliyor. ben senin sadece bu videonla bana ve çoğu insana dokunabildiğin için başarılı olduğunu düşünüyorum. gerçekten içimden geçenler bunlar. bana 18 yaşımda bu hisler konusunda iyi hissettirdiğin için teşekkürler. umarım benim yorumum da sana iyi hissettirir💖
21 yaşıma girmeme az kaldı ve bu sene ilk kez YKS ye gireceğim ona bile yeni çalışmaya başladım. Eylülden itibaren 10 gün çalışıp araya aylar soktum, 5 gün çalışıp yine devam edemedim.Şubatta sıfırdan başladım inanılmaz yetersiz hissediyorum geç kalmışlık zaten başını alıp gitmiş. Ailemin inancının olmadığı biliyorum yüzüme demediler ama her hareketlerinden belli oluyor. Bu sene benden 3 yaş küçük kardeşim de girecek. O, 1 yılı aşkındır çalışıyor. Evde herkes onu konuşuyor, daha ilk senen kendini çok kasma falan diyorlar. Görünmez gibiyim. Geçen dedem aradı bizleri soruyordu annem yukarıda odasında bilmiyorum ne yapıyor dedi oysaki ders çalıştığımı söylemiştim fakat kız kardeşimden sürekli olarak ders çalışıyor diye bahsediliyor. Takılmamam gereken bir şey olduğunu düşünüyorum ama duyduğumda çok kötü hissettim. Zaten hayatta sürekli olarak her konuda kendimi eleştiriyorum. Bu yaşa kadar hiç keşke dememistim 20 den sonra defalarca şu aklımla 17 olsamda mantıklı kararlar versem demekten kendimi alıkoyamadım. 2023 Eylülde DEHB teşhisi aldım ilaçları kullanmakta bile istikrar sağlayamadım. Aldığım her kararda devam edebileceğime dair kendime güvenim kalmadi sanki her an bırakabilir ve başarısız olabilirmişim gibi geliyor. Hayatta dürtüsel ve bana anlık olarak mantıklı gelen kararlar aldım. 9. Sınıfta sınıf birincisi okul 3. Oldum. Hangi akılla 10 başlamadan açığa geçtim asla sinavlara çalışmadım kitapçığı açmadan optiğe şıklarla desenler yapardım. Bu sebeple obp çok düşük. Hayat boyu girdiğim her ortamda en iyi olup kendimi ispatlama zorunluluğu hissettim. Övgü almadıkça, örnek gösterilen olmadıkça hayatta yokmuşum gibi geliyor. Sanki mükemmel olma zorunluluğuyla doğmuşum. 2 yıldır hiçbir sey yapmadım asosyal asosyal evde takıldım o aralar yemek yapmaya sarmıştım evlenmek mi istiyorsun niye bir anda bu konuda kendini geliştirmeye başladın diye cinsiyetçi iğrenç şeyler duyunca 3 aylık kendimi kaptırabildiğim bilmediğim bir yanımı keşfettiğim anlarıda sonlandırmak zorunda kaldım. Yaklaşık 3 sene önce çalışma tecrübem oldu sektörlerin vampir gibi çalışanları nasıl sömürdüğünü görünce hedefim iyice yükseldi çünkü ofis ortamında yapamazdım. Ayrıca garanti iş olmazsa mesela doktorluk gibi benim kafam asla rahat olmaz, iş mevzusunu inanılmaz takıntı yaparım kendimi biliyorum. Ama düşük obp ile derece yapsamda beni gerilere atacak inancım kırık olduğundan çalışma konusunda heves duyamıyorum. Hayalim hep ACIBADEM TIP olmuştu ama kazanmam imkânsiz sadece başarı puanı ile olsa bir nebze umudum olurdu ama sistem sağ olsun aklını başına sonradan alanlara asla kolaylık sağlamıyor. Kafam çok karışık ileriyi düşünmeden edemiyorum. Ailemdeki ilk çocuk diğer kardeşlerine yol gösteren örnek olan olmalı baskısı beni bitirdi. Belki bir şeyleri abartmadan gidebilsem en iyisi olmak gayesinde olmasam devam etmem kolaylaşırdı. Düşüncemi değiştirmem gerektiğini biliyorum ama onun için çaba sarf etmiyorum. Geçen 2022 Eylülde sınava çalışma kararı alıp dershaneye yazılmıştım. Mezunların sınıfında olduğumdan içlerinde bilgisiz olmam derste anlatılanların bana hiçbir şey ifade etmemesi yani geride olmak gururumu incitti. 1 ay olmadan çıktım. Evden devam ederim dedim 2023 Eylüle kadar birşey yapmadım. 2023 te sadece kiloma kilo ekledim. 13 yaşımda hormon bozukluğu ile 1 senede inanılmaz kilo almıştım. Devamında uzun süre aburcuburla beslendiğimden kolesterol fırladı obezite başlangıcı dediler diyetisyenle yaklaşık 10 kilo verince yüksek kolesterolün zararı kalmadı. Bende diyetistene devam etmedim. İlerleyen senelerde gün içinde can sıkıntısından geceleriyse uyuyamadığımdan çok fazla yemeğe başladım verdiğimi geri aldım. 6, 7 sene olmuş hâlâ kilo veremedim 2023 Temmuz ayından sonra iyice aldım. Ocak ayında ilk kez tartıldım ve o rakamları gördüm , beden ölçülerimdeki santimler gibi fena durumda. Kilo vermem lazım. Ders çalışmam lazım. Bu sene zaten sadece TYT ye gireceğim yetişse o yetişir. Herşeye sıfır noktadayım. Sınava yaklaşık 100 gün kaldı bu süreçte hem benim hem annemin ameliyatı var ve annemin refakatçisi ben olacağım. Kendimle birlikte en fazla 2 haftam gider. Ameliyata kadar kilo versem iyi olacakmış doktor öyle dedi. 1 aydır aralıklı oruç tutuyorum henüz spor falan yapmıyorum. Onada başlayacağım en azından 10. 000 üzerinde yürüyüş yapsam iyi olur. Birşeylere yeniden başladım tek dileğim 2025e kadar ders çalışmaya düzenli olarak devam etmek. Çünkü 22 olduktan sonra artık Üniversiteye başlamak istiyorum. Bu video için teşekkür ederim ❤ iyi ki varsın. Zor süreçler geçiremene rağmen harika ilerliyorsun. Ilerleyişin bana umut oluyor en güzeli senin olsun. Çoook öpüyorum
Ben sana inanıyorum, çabanı görüyorum ❤
askm sınavda şimdiden başarılar ve de ameliyatta da şimdiden geçmiş ooolsun kendine dikkat et . Ve yaşını bu kadar takma hiçbir sey için geç degil . ben 19 um şu an bölümden arkadaşım 24 yaşsında ve farkedilmiyo bile hatta aylar sonra ögrendik 24 oldugunu . Sen sadece istedigin seylere ulaşmaya bak kendi mutluluguna huzuruna bak . Yaşmış , insanların düşünceleriymiş siktir et . Tek oldugunu da hisssetme yaşadıklarının benzerlerini bennde yaşadım . Düzelicek her sey kızım benim sana ınancım tamm. GOOO GÖRRLLL GOOOO
@@hilal88190hangi bölümdesin bölüm arayışındayım fikir olsun 😢
@@Slayslaygil_ çokk teşekkür ederimm 🤍💫
@@hilal88190 gözlerim dolu dolu okudum💕kalbinin güzelliğinden ağliycam iyi ki yanıt verdin içime su serpildi. Çok teşekkür ederimm🤍💕
Kendime zor konular konseptini çok seviyorum ve umarım devam ettirirsin. Ben de birkaç şey söylemek istedim. 27 yaşındayım ve psikoloji bölümü mezunuyum ve okul bitince psikolog olacağımı sanıyordum. Ama tam da senin dediğin gibi yeni mezun psikolojisi içinde buldum kendimi ve asla iş bulamıyorum ne yapsam nereye başvursam kabul olmuyordu ve o sırada yaşıtlarının basamakları sanki ikişer beşer çıkıyormuş gibi gözükmesi gerçekten insanı dibin dibine sokuyor. '' En dibe vurduğunda tek yön geri yukarı çıkmaktır'' bu şekilde düşündüm hep ama gerçekten çok zorlayan, çok eksik, başarısız hissettiren bir süreçti ve hala kendi alanımda iş bulamadım bilmiyorum bulacak mıyım ama bence şu var hayat süreçlerden oluşuyor ve oldu başardım dediğimiz yer kısa bir an. Girdiğimiz sınavlar, kabul aldığımız işler belki ilişkiler bile buna dahil ve o kısa anın öncesinde ki düşünce şeklimiz, davranışlarımız, tutumlarımız aslında bizi biz yapıyor. Belki her şey sırasıyla olsa aslında o kadar da ilgi çekici ne kalır ki hayatta. Bitiyor yenisi başlıyor ve biliyorsun ne olacağını. Hayatın süreçlerin özellikle yıkıcı olmamakla birlikte bizim için uzun diye nitelendirdiğimiz süreçlerin insanları yetiştirdiğine ve aslında onlar için insanın potansiyelini ortaya çıkarmak için gerekli süreler olduğunu düşünüyorum artık. Belki isteklerimiz belirlediğimiz zamanda olsalar bize bir fayda katmayacaklar. Ben çok uzun süre bu hissi taşıdım ve bu his başkalarının mükemmel olarak gösterdiği hayatlarından ve sürekli senin hayatına müdahale edici tutum ve söylemlerinden dolayı oluyor bence ve insanlar kendilerinde eksik arıyorlar. Oysa hayat kısa olduğu kadar çok uzun ve her an başka bir tecrübe elde ediyoruz ve asla o tecrübeden sonra aynı kişi olmuyoruz bu nedenle de aslında hep ileri doğru gidiyoruz. Sevgiler
Öykü seni kendime çok benzetiyorum. Senden iki yaş büyüğüm ve balık burcuyum. Şu an anlatttıklarına o kadar katılıyorum ki. Tam olarak farkındalık evrelerimiz birbirine çok benziyor. Aynı duyguları yaşayan küüçük kardeşlerim inanın bu hayatta sizden değerli hiçbir şey yok. Siz iyi olmazsanız ne hayatınızda ne de sevdiklerinizin hayatında bir etkiniz olamıyor malesef. Her şeyi geçtim kendinizi tanıyarak sevin. Kendinizi geliştirin, kendinize programlar yapıp ilginizi çeken alanlara yönelin. Kapılar kapandığında herkes uykuya daldığında siz kendinizle kalıyorsunuz. Sizi kimsenin ezmesine, aşağı çekmesine izin vermeyin.
dinlerken zihnimde kendimi başarısızlık korkusu yüzünden nasıl küçük gördüğümü fark ettim... aslında çabalarsam ve emek versem gerçekleştirebileceğim hayallerimi sadece korkularım yüzünden geri plana attığımı fark ettim ve çok da olması gereken bir dönemde fark ettim. Kalbimde istediğim üniversite farklı olmasına rağmen onun bir belki birkaç tık altını hedef koyuyorum kendime çünkü korkuyorum. Sınava henüz varken ve beni kendimle yüz yüze getirdiğin için teşekkür ederim bebek❤ dilerim ki herkes kendi potansiyelini fark eder, birkaç kendini bilmez ağızdan çıkan cümlelerin sizi yansıtmadığını fark eder ve aynada gördüğü kişiye baktığında sadece gurur hisseder, sizi seviyorum💐
Sana benden bi tavsiye. Kendine hedef koyman çok güzel ama istediğin universite belki sana mutluluk getirmeyelbilir bu ihtimali sakin unutma. Belki başka bi üniversitede belki de daha düşük bi bölümde daha mutlu ve başarılı olacaksın bunu asla bilemezsin. Umarım her şey gönlünce olur ❤
Sadece mutlu olmak istiyorum ve para düşünmek istediğim son şey olsun istiyorum. Duygusal olarak huzurlu bir hayat. Eskiden olsa buna erişebileceğime dair umudum daha çoktu şimdi zaman zaman azalıyor ve bunu yükseltmeye çalışmak bile külfet geliyor. Keşke bu anlarda güzel bir şeyler olsa da olumlu kalmaya daha rahat, yorulmadan devam edebilsek
O kadar doğru ki dediklerin. 22 yaşındayım yeni mezunum ama bu yaşımda ve özellikle stajda aslında okuduğum şeyi istemediğimi anladım ve yeniden okumak istiyorum başarısız, her şeye geç kalmış, mutsuz hissettim sürekli ama aslında dediğin gibi herkesin hayat yolu çok farklı herkesi bekleyen şeyler çok farklı ve başarı kalıplarla sınırlı asla değil videon ilaç gibi geldi ❤
arkadaşlarımla oturup lisedeki, ünideki arkadaşlarımızı stalkladığımızda o kadar down oluyorum ki herkes bir bok olmuş ben hala şu kursa girip bu sınava gireyim bir işim olsun diye düşünüyorum. Sevgilimle bile istediğim hiçbir şeyi yapamıyorum evde telefonla bile konuşamıyorum, o zaten erkek ve akıllarda erkekler hep çalışmalı düşüncesi olduğu için çok daha kötü durumda
Ben de neredeyse 26 yaşındayım ve 2 yıldır "yeni mezun" olarak tanımlıyorum kendimi. İş hayatına atılamadım, düşündüğüm hayal ettiğim adımları atamadım ve geri dönüp baktığımda keşke keşke diyip duruyorum sonra da keşke dediğim için kendime sinirleniyorum. Ne yapmak istediğimi bile hala bilmiyorum. Linkedin'e girip arkadaşlarımın güzel yerlerde çalıştığını görünce kendimi o kadar başarısız ve geç kalmış hissediyorum ki. Ben bir noktada iş başvurusunda bulunmayı bile bıraktım. İnsanların beni küçümseyeceğini ve aptal olduğumu düşüneceklerini sanıyordum. Emekleme halinden o ilk adımı atmaya çalışmak gerçekten çok zor. İnsanların düşünceleri bir yana en zoru da anlattığın gibi kendi kendime yüklenmek. Bazen ben de diyorum 26 yaşında geç kalmış biri değilsin henüz yetişkinliğe yeni adım atmış küçük bir çocuksun diye.
Of şu ne yapmak istediğini bilmeme durumu nasıl çözülüyor yirmi yaşında hala sürükleniyorum ve üni okurken
Tam da bu zamanlarda surekli bu konular hakkinda dusunuyorum lise hayatim 1 seneden ibaret deprem+karantinadan dolayi ve butun potansiyelim harcanmis gibi hissediyorum. Bir suru kitap okumak, bir suru yer gezmek, bir suru insanla tanismak ve bir suru sey olmak istiyorum ama hem ekonomi hem aile yapisi hem de zaman cok yetersiz geliyor caresiz hissettiriyor en kotusu de surekli birileriyle kiyas halinde olmak ve bize bir kereligine verilen bu omur suresini en iyi sekilde gecirmek isterken akista kaybolmak. Donup baktigimda olmak istedigim hicbir sey olamamis olmaktan o kadar korkuyorum ki bu korku gunden gune beni bitiriyor sanki
Sanki bu yorumu ben yazzmışım .O kadar aynı durumdayım ki . Ne olacaksa sonumuz bakalım .
@@hilal88190 ben de swiftieyim biz ayni kisiyiz galiba 🥺
Bu videoyu izlerken ve kendimi diğer insanlarla kıyaslamamayı öğütlerken bile içten içe kendimi kıyaslamamam konusunda uyardığım kişinin bana göre kendini diğer dış etmenlerle daha az kıyasladığını hatırlayıp, kendimi tekrardan o kişi ile kıyaslıyorum. Bu bir kısır döngü gibi; kıyaslamamayı denerken bile, kendimle kıyasladığım kişinin benden daha az insanlarla kendisini kıyasladığını hatırlayıp bunun sonucunda ise, tekrardan kendimi umutsuz, çaresiz ve iğrenç hissediyorum. Ve en sonunda farkındayım ki , bu kendimi sokmuş olduğum hal neticesinde, asla ve asla bir adım atmayı denemeyip, hayıflanarak kendimi tüketmenin beni ancak kendi yaratmış olduğum konfor alanından bir adım bile öteye götürmeyeceğinin bilincindeyim. Ama elbette ki bu bilinç benim kendi hayatımı, yaratmış olduğum toxic konfor alanından bir öteye çıkarmamasının esasında hayatımda daima niteliksiz ve tiksinç olacağımın sinyallerini verse bile; bu konfor alanına sığınan ve sorumluluklardan kaçan yanım tüm bu sinyallere rağmen gene de kendimi tüketmeme neden olacak. Lakin ümit ederim ki; bir gün ben adım atmaktan korkmayan bir kız olarak, kendi hayatımı kendi doğru ve yanlışlarımla yaşayabilirim.
Daha 17 yasında bir cocugum sizlere göre ama su kısa hayatımda o kadar travmaya maruz kaldım ki. Ben doğuştan gelen bir kalp hastalığı ile yasıyorum bunlar yetmezmiş gibi birde 9 yasında iken kendime yetmeyi öğrendim ve bir daha kendimi bir insan gibi göremedim. o kadar çaresiz ve acınası hissediyorum ki anlatamam size. Bir çocuk bir kez olsun hastaneden çıkamaz mı ya bir kez olsun dondurma almaya gidemez mi yanımda her bir yetişkin olmak zorundaydı benim.9 yasıma yeni girmişken Bipolar bozukluk teşhisi kondu ve hala daha terapi alıyorum ailem ve o zaman ki terapistim tek basıma kalmama izin vermiyordu. 11 yasındayken kuzenim tarafından tacize uğradım, 13 yasımda dogum günümde babamın isinden olan misafirlerden biri tarafından hayatımın en korkunc dogum gününü geçirdim ne olduğunu anlamışsınızdır belki ama söyleyeyim tecavüze uğradım ve üstelik gecen seneye kadar kimseye anlatamadım bunları. gecen sene nisan ayıydı sanırım okulumuzun rehberlik hocası beni odasına çağırdı ve bir sorunum olup olmadığını sordu kuzenim beni yine taciz etmişti ve okulumda ki hiçbir arkadasım ile iletişim kurmuyordum neredeyse o gün anlık bir gazla anlattım ve ben ağlarken gelip bana sarıldı. o kadar sasırdım ki, sok oldum diyebilirim. bunları anlatmış olmamın cok zor olduğunu ve cok güçlü olduğumu söyledi o an icimde bodruma kilitlediğim mina bana gülümsedi sanki. ailemle konuştu bu konuyu babam ilk kez bana sarılıp ağladı. Annem inanmadı bana gerci hala inanmıyor ama neyse. bununla yasamayı öğrendim. Öykü abla gibi izlediğim birkaç yayıncı ve içerik üreticisi sayesinde icimde yeşeren ufakta olsa umut tohumları var. O tohumları yeşerttikleri için ölene kadar onlara minnettar kalacağım. Buraya kadar okuduysanız cok teşekkür ederim ve özür dilerim çok uzun oldu sanırım. Dilerim ki ışıklarla dolu bir geleceğiniz olur.
Umarım seninde harika bir geleceğin olur ve yaşadıklarının acısı azalır❣️
Yaşıtım, hemcinsim , güçlü kız ❤ muhtemelen annen sana inanmadığı için çok büyük bir "sahipsizlik" hissine kapılmış olabilirsin. Ama şunu bil ki bunu anlatabilmen , sesini duyurman o kadar kıymetli ki. Sen o kadar güçlü, o kadar cesursun ki. Seninle gurur duydum. Yanında olsam sana kocaman sarılmak isterdim Mina. Hayat sana pek adil davranmamis, yaşadıkların inanılmaz zor ve travmatik ne yazık ki. Ama baksana nasıl da her şeye göğüs germissin, nasıl da yaşamışsın hayatın ve insanların tüm kötülüklerine inat. Gerçekten ve yürekten söylüyorum ki sen kendinle gurur duymalısın. Umarım ama umarımm istediklerini elde ettiğin, mutlu , sağlıklı ve huzurlu bir gelecek seni bekliyordur . Iyi ki varsın Mina, var ol ❤
@@senanur1037 sena abla çok teşekkür ederim umarım seninde mükemmel bir hayatın olur çok teşekkürler
Öykü.. bu videoyu durdura durdura, ağlaya ağlaya 1 haftada zor bitirdim. Çünkü bu video tam olarak ben. Hayatta her şeye geç kaldım, her şey elimden kayıp gidiyor duygusunu en üst noktalarda yaşadığım bir dönemdeyim. Ciddi anlamda hiçbir başarım yok elimde.. okulumu okudum ama her yer yoz olmuş, ikili ilişkiler beni soğutmuş. Ne güzel sen başarmışsın, umarım darısı başıma. Gidip biraz daha ağlayacağım.
Öyküü güzel sohbetin için teşekkürler, ben sürekli geç kalmışlık ve yetersizlik hissinin bize empoze edildiğini düşünüyorum açıkcası. En basit örnek hiçbir zaman yeterince güzel hissetmemize izin verilmemesi. Çünkü zaten çok güzel olduğunuza inanırsanız ve yaşlanmaktan korkmasanız o kadar güzellik ürününü kim alır? Dirseklerimize kadar ayrı ürün var kaş sabitleyici diye bir şey yok satıyor abi kaşım bari sabit olmasın? Yeterince başarılı hissetsen niye başkalarının işinde eşşek gibi çalışasın değil mi? Yarış içinde hissettirilmesek onların köleliğini kim yapacak
benim safe place burası🥲yaa senin sinirlenip nefessiz kalmanı yerimm Öykü abla🫶🏼🫶🏼 nası pure bir insansın ya🫂bilmem farkeder mi ama we appreciate you🫶🏼bi de akrabalarını dövdürmek istesen söyle bize gelelim valla ben de trigger oldum
Tam kara kara düşünürken denk geldim bu videoya. Ne kadar güzel konusmuşsun 🥺💕
19:47 günün sonunda hayatlarımız hakkında hesap vermemiz gereken tek kişinin biz olduğumuz gerçeği... cidden o kadar çoooook katılıyorum kiii bütün video boyunca çok güzel konuştun umarım daha da iyi yerlere gelirsin başarılarının devamını dilerimm:)😻🤩
Öykü abla iyi ki varsın, 18 yaşında bir bebek olarak gerçekten bazen 90 yaşında gibi hissediyorum sınav, aile, gelecek, geç kalmışlık ve tüm bunlarla savaşmaya çalışan ben. Hayır neye kime geç kalıyorsak gerçekten dediğin gibi. Hepsini bir süre dondurmak ve kendime iyi gelmek istiyorum sadece, teşekkür ederim bu video bana çok iyi geldi
basligi gordugum an tekrar duygulanacagimi anlamistim cok guzel konusmussun tesekkurler
Öykü abla Affetmem şarkını lise 2’deyken keşfetmiştim ve o aralar dinleyip kendimi iyi hissediyordum bence birine bu duyguyu yaşatmak çok güzel bir şey bunun için kendini başarılı hissetmelisin eminim benim gibi birçok insan vardır şarkılarını dinleyip iyi hisseden 🥹
Öyküüü var ya hayatımı nasıl etkilediğini sana anlatamammmm. Ben 19 yaşındayım. Meslek lisesini yarıda bıraktım. 1 yıldan fazla süredir boştayım. Şu ana kadar Sürekli bi boşluk hissim oluyodu. Ve tek odak noktam ünversite kazanmaktı. Okul zamanlarımda böyle anksiyetik boşluk hissi hiç yok denecek kadar azdı. O yüzden aklımda her an "üni kazandığımda hayatım düzene girecek" düşüncesiyle yaşadım. Seni dinledikçe farkına vardım, E ben Üniversiteyi o rutin hali için kazanmak istiyor muşum meslek için değil. Şu ana kadar dinlediğim tüm motivasyon konuşmalarını yalan ettin benim için. Sana ne kadar teşekkür etsem azdır.
Ayyy oykum ihtiyacım olan şeyleri söylemişsin aşk kuşummm Ayrıca dediğin gibi bunları hepimiz biliyoruz bi arkadaşımıza rahatça söyleyebiliriz ama içselleştirmek çok zor. Gerçekten insanların beklentilerinden önce kendi beklentilerimiz oluyor. Ve buna odaklanmak daha mutluluk verici. Umarım hayallerine ulaşır ve kariyerinde daha iyi yerlere gelirsinnnn❤❤❤
17 yasindayim dinlerken gozum sulandi. Muzik yapiyorum bestelerim var ve en onemlisi severek yapiyorum. Iyi bir lisedeyim derslerim fena degil ama ailemin dayattigi sayisal meslek algisi var uzerimde. Ve sayisal bolumdeki mesleklerin bana uygun oldugunu dusunmuyorum. Evet fizik seviyorum ama ilerde makine muhendisi olmak istemiyorum veya saglik alaninda birsey yapmak istemiyorum. Tek yapmak istedigim muzik kendimi bu alanda gelistirmek istiyorum ama ayni zamanda biliyorum ki asla ilgimin olmadigi bir muhendislik yazicam ve okicam. Cunku muzikte nasil ilerliyebilirim bilmiyorum elimden tutan biri yok bu konuda. Gecici bir heves olarak yapmiyorum muzigi . O kadar kafaya taktim ki ruyamda bile beste goruyirum hemen kalkip notalarini cikarmistim o bestenin. Ileride sadece sevdim isi yapip para kazanmak istiyorum cok birsey istemiyorum. Ama imkanlar buna izin vermiyor. Dedigim gibi 17 yasindayim ve bu ulkeye bu aptal zihniyete ve sisteme katlanamiyorum. Kimsenin beni anladigini hissetmiyorum. Normalde cok neseli bir insanim ama son iki yildir yuzum gulmuyor bile. Okuldaki hocalarim durduk yere iyi misin diyip duruyolar sinifin icinde ve bu durum beni kotu hissettiriyor. Onlarla herhangi bir sorunu paylasmak istesem zaten paylasirim sorunlu muamelesi gormek cok rahatsiz edici. Okulda zorbalaniyorum ayni zamanda ve bu durumdan nasil cikacagimi bilmiyorum. Babqm bana hakaret edip duruyor annem zayiflikla kafayi bozmus durumda ve beni de kiloya takintili hale getirdi normalde cok zayif birisiyim ve son 3 ayda 11 kilo aldim. Bu surecte tek yaptigim sey muzik. Elimdeki besteleri napicagimi da bilmiyorum. Yardim eden veya destekleyen biri yok kimse bu isi ciddiye almiyor. Cunku potansiyel bir meslek olarak gormuyorlar. Eger bu ana kadar okuyan varsa cok teşekkür ederim beni sikilmadan dinlediginiz icin. Ne kadar karisik yazsam da icimi dokmus oldum
Öykü sadece şunu bil bu anlattıklarını inanki herkes yaşıyo ben geriye dönüp baktığımda o salak bi hayatım varki o kdar saçma sapan tercihleri yapmışım ki sanki bütün hayatımı kendi kendime bok etmişim gibi geliyo ama bazen diyorum ki bunlrın hiç birini hayatımızı bok etmek için yapmadık ama şartlar hayat durumlar bu hale geldik bence öğrenmemiz gereken en en en önemli şey artık kendimizi zorbalamayı bırakıp teslim olup akışına bırakmak tabiki çabala ama kendini ezmeye başladığın noktada bırakabilmek yaaa şöyle düşün öykücüm bin kerede gelsen bu dünyaya bin kere aynı sorunlar yaşicaktın bin kerede gelsen şu dünyaya hiç bir zaman gül bahçesi olmayacak hayatımız bunları sana diyorum ama kemdimi bok gibi zobalıyorum😂 ama yater ya bunu bırakmalıyız bence bu arada gercekten çok güzelsin bununda farkında ol ❤🎉
Öykü ben 26 yaşındayım neredeyse seninle aynı durumdayım. Üni 2de bölüm değiştirdim ve 25 yaşında mezun oldum. Sonraki 1 seneyi boş geçirdim o sıralar yapabileceğim bir şey yoktu kendimi geliştirmek istedim ama kendimi hiçbir şekilde geliştiremedim üstüne bir ton istemediğim olaylar yaşadım bu konuda ne yazık ki ailem de beni kötü etkiledi. O bir yılın sonunda hem psikolojik hem mesleki yeterlilikte eskisinden de kötü noktaydım ve nur topu gibi de ülserim olduğunu öğrendim. Şimdi önceliğimi sağlığıma verdim ve psikolojik açıdan da kendimi toparlamaya çalışıyorum. Artık elimden geldiği kadar endişleriminden uzaklaşmaya çalışıyorum ve yavaş yavaş kendi hayatımı yoluna sokacağımı umuyorum.
Şu 30 dakikada bahsi geçen tüm konuları böyle düşünebilmek başlı başına bir başarıdır zaten. 👏 Tebrik ederim. Keşke videoda da dediğin gibi bilinç seviyesinde böyle düşünmek kadar bilinçdışında sindirmek de kolay olsaydı ama artık son zamanlarda şöyle düşünüyorum varoluşsal sancılarımızı düşünmek kafa yormak belki de insanın temelidir. Belki biz bundan ayrı düşünülemeyiz. Düşünsenize varoluşsal sancılarınız yok eee sonuç olarak hayatımızda ne yapmalıyız diye nasıl düşünebilirizki? Ya da oturduğumuz yerden 'konfor alanından' çıkmayı nasıl başabiliriz? Çünkü bizi buna itekleyen dürtü içimizde bulunmaz. Sadece en en önemli şey şunu idrak etmeliyiz. Ne olursak olalım memnun olsak da olmasak da kendimizi çok fazla yıpratmadan sorulara cevaplar aramalıyız. Yıpratmanın tek sonucu mental ya da fiziksel sağlığımızın elden gidişi oluyor. Unutmayın siz sadece var olduğunuz için biricik ve çok özelsiniz. Ne yaptığınız ya da yapmadığınız bu içten gelen değeri düşürmüyor. Karşınızdaki sizi değersiz hissettiriyorsa bilinki kendisi asıl değersiz olandır. Kendisinde var olmayan bir şeyi kimse karşısındaki insana veremez. Bu ister sevgi olur ister değer ister mutluluk veya başka şeyler. Biz ne isek karşıya onu yansıtırız. Kendimde de bir çok kez bunu gördüm. İnsanlara olan nefretim aslında kendime olan nefretimdi örneğin. Ve gerçekten genel geçer başarı örneklerine takılıp kalmayın. Gün sonunda yastığa başını koyduğunda kendinden memnun musun? Bu soruya her zaman odaklanın. Kendinden memnun olduğun şeyi bulduğunda o zaman tüm sancılar sona ericek. Huzura o zaman ulaşacaksın. Hala o huzuru kendisi de arayan bir arkadaşınızdan selamlarımla. 🤍
Abla ne kadar arkadaşın olsa da hep yalnız hissetmek ve asla kendinle başbaşa kalamamak konulu video yapar mısın
Öykü iyi ki boyle bir video serisi yapiyorsun dinlerken kendimi buluyorum ve rahatliyorum seni dinledikce , her konustugun konuda biraz daha aydınlanıyorum ve herkes bu sorunlari yasiyor yalnız degilim diyebiliyorum🤍 ve sende yalniz değilsin 🫂 gerçekten bana cok iyi geliyorsun teşekkür ederim ❤
Öyküümm..
Bu video beni o kadar motive etti kiii...
Böyle videolar daha çok gelsin.
Seni seviyoruzzz🤍
Nefes alamayacak kadar hızlı konuşuyorsun. Yavaş bayılacan :)
kendimi gerçekten ama gerçekten bok gibi hissettiğim zamanda gelen o bildirim ve defalarca izlediğim o zor konular videoların benim resmen terapi seansımsın Öykü abla ,düşüncelerin ,duyguların bakışların bile insanın güven alanında hissettiriyor ve seni bulduğum için gerçekten çok şanslıymışım bunu anladım bu yüzden teşekkür ederim.
O kadar iyi hissetttiriyorsun ki anlatamam cok seviyorummmm 💗
Akşam başlamıştım ama bitiremmemiştim, bitirdim ve o kadar iyi geldi ki söylediklerin düşündüklerin, artık sadece sosyal medyada değil günlük hayatta dahi insanlar sadece hayatlarının iyi güzel sorunsuz kısımlarını öne çıkarıyorlar ve bu da insanın sorun bende mi lan gibi düşüncelere sürüklenmesine neden oluyor, bunları senden ve yorumlardakilerden dinlemek gerçekten iyi hissettirdi ve umut verdi, yolumuzun ne olacağı dediğin gibi reçeteli bir şekilde verilmitor elimize bu yüzden reçeteyi deneye yanıla bir şekilde kendimiz yazmalıyız. Bilmiyorum buradaki insanlarda sende yalnız olmadığımı hissettirdiniz ve cidden çok ferahladım. Sadece artık daha sıkı daha dolu tutunmaya çalışacağım ve en ufak başarımda öpeceğim yanaklarımı seveceğim kendimi, öbür türlü cidden olmuyor bizi dünyaya getiren insanlar bile nihayetinde bize bir noktaya kadar bu sevgiyi açıkça belli ediyor ya da edemiyor. Küçüklüğümden beri insanların gemeli beni sevmesine rağmen sevmeyen insanlara odaklandım beni sevmedikleri için hep kendimde aradım hatayı ağladım üzüldüm, insanların insanları sevmeme hazetmeme gibi haklarının olduğunu ya da en basitinden kıskanabildikleri gerçeğini göz ardı ettim hep en sevilen en değer gören olnak için çabaladım olmayınca da durmadan ağladım. Ciddi anlamda bu yetersizlik hissini çocukluğumdan beri nedenini bilmediğim bir şekilde yük ettim sırtıma, yükü attım ama yükün kamburluğu hala orada, sırtımda.
sınav senemdeyim ve 4 ay önce bi anda ellerimin tutmamasıyla başlayan ciddi bi hastalığa yakalandım. 4 ayımın 2 ayı zaten hastanede geçti, kalanında da ancak evde yatabildim. arkadaşlarımın çoğu sınav senelerinde olduğu için kimseyle düzgün iletişimim kalmadı. şimdi biraz daha iyiyim ve okula gitmek için çabalıyorum ama hala düzgün kalem bile tutamıyorum. ya okulda ya da eve dönüşte hep ya ayaklarımda ya da ellerimde tutmamazlık oluyor. şu 4 aya kadar hep başarılı ve çalışkan bi öğrenci olduğum için hocalarımdan, okuldaki herkesten ''okula gelmediğin süreçte hiç çalışmadın mı?'' tarzında cümleler duyuyorum ve her duyduğumda ağlamamak için zor duruyorum. bu sene doğal olarak mezuna bırakacağım. hazırlıklı fen lisesine gittiğimden bir senemi de dil öğrenmeye harcadığım için en erken 20 yaşında üniversiteye gidebileceğim ve sanki çoktan bunun için çok geçmiş gibi geliyor. hem geç kalmışım, hem başarısızmışım ve 4 aydır düzgün hareket edemediğimden dolayı kilo aldığım için yaşamamam gerekecek kadar çirkinmişim gibi evden her çıkışımda kendimle savaş veriyorum. gerçekten iyileşip iyileşemeyeceğim bile kesin değilken hala insanlara onların yaşadığı hayatı yaşayamayacak kadar hasta olduğuma inandıramıyorum. çok yoruldum. özellikle kendime zor konular serine bayılıyorum ve her seferinde bir yerlere dokunuyorsun bende. teşekkür ederim. her videondan sonra ben de günlüğümü açıp içimden geçenleri yazıyorum ve çok iyi geliyor. bu sefer burda da paylaşmak istedim. umarım hep mutlu olursun bu arada
Çok geçmiş olsun bende hazırlık okudum bence hicbirsey için geç kalmadın. İyi bir lisede olunca etrafındaki insanların tek amaçları deli gibi ders çalışmak oluyor çoğunun hedefi bile yok sadece sürü psikolojisi onları kafana takma hocalarını da aynı şekilde. Ya b3n gercekten anlamıyorum öğrencinin ciddi bir hastalık geçiriyor ve nasıl hala tek derdiniz yks olabilir. Bu sene sınava girecek misin bilmiyorum ama bence kendine bir es ver ben senin yerinde olsam öyle yapardım yazın veya ne zaman hazır hissedersen kendini calimaya başlayabilirsin. Ben sınava seneye giricem derslerim de iyi ama sayisal bir bölümde okumak istemiyorum müzik yapıyorum bestelerim var ve buna devam etmek istiyorum. Umarım sen istediğin mesleği yaparsın tekrardan geçmiş olsun. En önemli şey sağlık. Değerini kaybedince anlıyorsun malesef
17 yaşındayım ve en en en korktuğum şey ilerde 'her şeye geç kaldım' hissi yaşamak çünkü abim bunun canlı örneği, onu her gördüğümde ilerde onun gibi olurum diye korkuyorum. Liseden mezun oldum yksde berbat bir puan yaptım ve şimdiden kendimi çok geç kalmış hissediyorum, benim hedefim asla büyük bir şey değil üniversiteyi bile vakit kaybı olara görüyorum. 5 ay sonra 18 yaşıma girdiğim anda özel güvenlik kursuna yazılıp kurs biter bitmez mesleğime başlamak istiyorum üniversiteyi de 2 yıllık açıktan okurum diye düşünüyorum. Dediğim gibi hiç bir zaman büyük hedeflerim olmadı sadece paramı kazanıp huzurlu bir şekilde yaşamak istiyorum, bu 5 ayım evde yatarak geçicek ve bu bile berbat hissettiriyor. Mesleğimi elime alıp paramı kazandıktan sonra gerçekleştirmek istediğim hayallerimin hepsini sırayla gerçekleştirmek istiyorum..
sen bi harikasın.
Öykü çok tatlısın. Seni dinlemeyi çok seviyorum. Bol bol bu şekilde içerik yaparsan çok mutlu oluruz. Çok küçük yaşlarda kendi başına yaşamak zorunda kalan biri olarak hayat çokta kolay değildi. Ama artık en çok sevdiğim şey kendimle baş başa kalmak ve kendimin sırtını okşayabilmek.❤
okulum uzadığı için kendimi geri kalmış hissediyordum ve var olan anksiyetem daha kötüleşmişti ilaçlar ile kendime gelmeye başladım ve videoyu izlerken ağlamak istedim çünkü o kadar güzel konuşmuşsun ki sana sarılmak istedim
Bu seriye aşık oldumm lütfen devam etsinn yalnız olmadığımı bilmek çok iyi geliyor iyi ki varsın öykü ablaaa❤❤
bu video bir süredir ana sayfama düşüyordu bu gün sırf izlemek için hesabına girdim o kadar iyi geldi ki anlatamam teşekkür ederim
Daha yeni izleme fırsatım oldu :) 26 yaşındayım üniversiteden mezun 2018 yılında olmam gerekiyordu ve 3 sene okulumu uzattım 2021 yılında mezun oldum tabi o arada yaşadığım "büyüme sancısı" diye adlandırıyorum ben yani yetişkin olma süreci o kadar sancılı geçti ki benim için akrabalarım, arkadaşlarım.
Ben kimseyi tanımamışım ya dedim hayatımda ki insanlar hep sahteymiş ben nasıl görmemişim dedim. Sonra 1 günlük iş tecrübem oldu 1 günde mobbinge uğradım kendi mesleğimden soğudum iş hayatından soğudum, uzun bir süre iş aramadım. Tabi hepinizin bildiği gibi o ara pandemi de vardı her şey üst üste geldi ve kendi benliğimi, kendimi kaybetmişim gibi hissediyorum, üstüne bir de sağlık anksiyetem çıktı aşırı takıntılı bir tip oldum ve ben doktora gidemeyenlerdenim.... Şuan bir çıkmaz da yaşıyorum tünelde ışık var farkındayım hatta çok yakın gibi ama oraya ulaşmak o kadar zor ki... Umarım her şey gönlümüzce olur ve ilerde bu yazdıklarımızı okuyup helal olsun bana, kendime deriz.. İnanıyorum, inancım tam❤❤❤
İhtiyacım olan sözleri duydum videoda teşekkür ederim
Uzun uzun yazmaya mecalim yok ama bana o kadar iyi geldin ki hayatıma dokunduğun için çok teşekkür ederim gerçekten çok uzun bir süredir karşı koyamadığım kendimi toplayamadığım bir durumdaydım kim bilir benim gibi hayatına dokunduğun kaç kişi daha var kendinle gurur duymalısın başkalarının hayatına dokunmak oldukça zordur ben bu süreçteyken annem ve sevgilim uzun uzun hiç pes etmeden konuştular ama bu kadar etki etmedi bilmiyorum belkide son parça buydu herşey daha da anlam kazanmaya başladı çok konuşmayacak dedim çok konuştum iyi ki varsın bunu bütün samimiyetimle söylüyorum ❤❤ öpüldünnn aşkoo 😽
Seni çook seviyorum Öykü ablamm. Sen benim için örnek alınacak bir insansın. Gerçekten muazzam bir insansın. İyiki hayatıma girdin, iyiki varsın🥺❤️❤️❤️❤️
Covid döneminde sınava 2 ay kala hastanede yattım ailem bosanma sürecine girdi ama bosanmadılar neticede ben stedigim bölümü kazanamadım ve bu sene son senem. Planım çok calısıp derece bi ort ile mezun olurum ya da 2. Sınıfta üni sjnavına girerim ve bölümümü degistiririmdi ki ilk sınıfta ort cpk yuksekti ama hayat hic hesaba katmadıgım seyleri cıkardı karsıma. Ben asık oldum, hic tatmadıgım bir duyguydu, cok fazla arkadas kazıgı da yedim. Hayatım ters düz oldu. Olay sadece asık olusumdan cıktı, sana o 2 senemi tarif bile edemem. Kendimi hayattaki her konu için yetersiz hissettim. Ki normalde ben çok hırslı ve idealleri olan ideallerine de sadık olan bi insanımdır ama bu 2 sene yasadıgım her sey hayata dair tüm dogrularımı bana sorgulattı, hatta yasamak istemedigim ve bunun icin somut seyler yapmayı dusundugum noktaya bile geldim. Yeni yeni kendimi toparladım. Kendimle barıstım. Tüm özelliklerimle kendimi sevmeye ve kendimin arkasjnda durmak icin kendimle cok savastım. 2. Sınıfta akademik olarak cok düstüm 3 te toplamaya calıstım biraz da topladım diyebilirim Ama simdi de baska bi problem var karsımda. İstemediğim bir bölümden mezun olucam ve annem hayalini kurdugum meslegi istemiuo. Ben yeniden sınava calısıp 2. Üni okumak istiyorum cunku kendimi hep savcı avukat olarak görmyi hayal ediyodum ama annem para kazanmam gerektigini hep bana söylüyp yani kpss. Ki denedim calısmayı ama sonunfa beni mutlu etmeyecek seye calismak dünyanın en zor seyi. Can cekisiyo gibiyim çalışırken. Napıcagımı o kadar bilmiyorum ki. Kenfimi suçlamak da istemiyorum o korkunc ve hic bi sey yapmayarak geçirdiğim 2 sene icin (cunku o kötü psikolojidwn cıkmak icin neler çektim bi ben bilirim bi allah) ama planlarımı yapmıs ve su an istedigim yerde olmus olabilirdim dusuncesibeni cok uzuyo. Bu yetersiizlik ve gec kalmıslık hissini 21 yasında yasicagımı hic düşünmezdim.
Böyle videolar daha çok gelsin
dediklerin o kadar iyi geldi ki ❤
aiiiy yaşadıklarımın tam özeti olmuş, teşekkürler
dinlemesi güzel oluyor. okulda öğrendiğim hiçbir şey işime yaramıyor. 3-5 alan dışında iş hayatında asla işine yaramayacak eğitim tarzı veriliyor.
Abla seni her dinlediğimde daha motivasyon oluyorum ❤❤❤
Videolar çok iyi toplu sohbet ve dertlesme gibi🙏💙ben herkesten buyuk olabilirim çabalayin ve kendi ize yetin ,kimseye yaranamazsoniz iliskiler ise deneme yanılma tarzında olabilir suçlamayın kendinizi özellikle toplumumu baskici,art bitetli gergin belki 22 yildir.Her şey aizde baslar hic bi şey olamasak bile ne evlilik ne kriyer iyi bir vicdana sahibim iyi insanim,kendimce kültürüyüm diyelim günun sonunda.( Öykücüm kız az yavaş konusursan daha tatli olur tane tane anlatimla,ufak bir eleştiri zaten diksiyonun güzel❤ )
15 Yaşındayım lise ikinci sınıfım ben hiç takdir edilmediğim için tatmin olamıyorum ailemi çok seviyorum ama hiçbir zaman aferin lafını duymadım ama ne zaman birşeyi yapamadığımda “niye?” diye sorulur kavga ederiz. İlk ortaokulda başladı tatmin olamamam yüksek bir not aldığımda koşa koşa giderdim annemlere söylerdim ve sen yaparsın zaten yarınki sınavındada bunu yap derlerdi. Bugün bile bazen anne ben yapamıyorum diye hüngür hüngür ağlıyorum diyo ki hayır sen yaparsın yok öyle bişey. Bir kere bile “olsun” yoktu hep daha daha daha bu yaşımda pariste erasmus kazandım martta gidiyorum. Aldığım tepki yine biliyoduk zaten sen yaparsın dendi. Robot gibiyim sadece insanları tatmin etmeye ayarlanmış gibi. O kadar ihtiyacım var ki öğretmenlerimin hepsi beni sevmek zorundadır mesela çünkü sevmezse berbat hisederim. Bir öğretmenim bana aferin ve çok iyi dese bir hafta bunu düşünerek gezerim. Acınası durumdayım. Ama bunu değişteremiyorum çünkü o kadar beynime kodlanmışki. “Ben yaparım” “ZORUNDAYIM” “Tek iyi olduğum şeyide yapamazsam napıcam” Bana gerçekten yardımcı oldun biraz da olsa bugün dedim ki kendime Gerçekten biraz nefes almaya ihtiyacin var. Oturdum kağıda tüm toplumda başarı sayılabilcek şeyleri yazdım ve cidden bugün hayatımda ilk defa derin bi nefes alıp “ben bişeyler başarıyorum galiba” hissine kapıldım ve yıllar sonra içimdeki berbat hisettirden boşluğu bir nebzede olsun silebildim. Teşekkür ederim öykü abla 💕
benim safe placeim gelmişşş🩷🩷🌸 yeni mezun sancıları yaşayan biri olarak bana söylediklerin çok iyi hissettirdi çok teşekkür ederim 🩷
Öykü... o kadar haklı o kadar güzel bir video kii kelimeler yetmezz🫠 yüreğinden öpüyorummm❤❤❤❤
Merhaba,
Bu aralar herkes gibi benzer kaygıları, öz eleştirileri, yermeleri ve karşılaştırmaları çok sık yaptığım ve boşa kürek çektiğimi düşündüğüm bir dönemdeyim yine yeniden.. :)
32. yaşıma girmeme 1 ay kala yaklaşık 6 aydır iş bulamamanın sancısıyla defalarca farklı sektör ve pozisyonlarda görüşme yapmama rağmen bulamıyorum.
Hala ailemle yaşıyorum. Düzenli hayat, ayrı bir yaşam ve düzen kurmak için neye çabaladıysam sürdürebilir ve istikrarı tutturamadım. Süreç içerisinde deneme yanılmayla geçti yaklaşık 6 yıllık çalışma hayatım.. Dönüp baktığımda da pek çok şey deneyip tamamlamış, biri beni desteklediğinde kişisel sabotelerimden -bence abartıyorlar- dediğim kendimi küçültme eğilimimden ötürü başarıyı gölgelediğim çok oluyor. Akışta bırakmak, akışa kapılmadan vazgeçmemek gerektiğini öğreniyor insan. Yanlış kararların sonucunu yine kendin bedelleri ödeyerek geçiriyorsun. O yüzden coğrafyanın kader olduğu bir toplumda imkanlar içinde imkansızlıkları görerek ya da görmeyerek hareket etmekten ziyade mutlu, keyifli olabilecek ortamları arayın. Ben ne kadar değersiz, başarısız hissetsem de imkanlar dahilinde bekleyebilme lüksüne sahip olduğuma şükrediyorum.
Umarım herkesin kendi yolunda olduğu, güzel hayatlar inşaa ettiğiniz bir yolculuğunuz olsun..
Gostlama ile ilgili video çeker misiniz
Böyle durumlarda ne yapılmalı
Gelecek kaygısı yüzünden yeme bozukluğu antidepresanlar panik ataklar falan yaşıyorum…
2 yıldır üniversiteden mezun oldum ve farklı ülke, fakrlı kültür ve farklı eğtim sistemimiz olmasına rağmen bendeki o konuya dokundun…
Teşekkürler. Konuşmak iyi geliyor🫶🏻
17 ye adım atmasına çok az kalmış biri olarak bende böyle hissediyorum, belki aile yapısından belki başka bir şeyde bilmiyorum ama çok erken yaşlanmış gibiyim çocukluğumdan beri teşvik edildiğim herhangi bir hobi olmadı, olduğunda da maymun iştahlılığım yüzünden hemen bırakıverdim sadece arada bir şeyler karalıyorum ve bilmiyorum bir şeyler için geç gibi geliyor. Üniversite sınavı senem ama gerçekten tam anlamıyla çalışmadım ve bu pişman hissettiriyor, rakiplerim daha hırslı daha çok çalışıyor. Hep bir "daha" var. Bende deniyorum ama o kadar istikrarlı olamadım şu ana kadar ve istediğim bölümünde puanı hayli yüksek. Kötü olan kendimi o meslek dışında başka hiçbir noktada hayal edemedim şu ana kadar. Umutluyum diyorum tak bir şey oluyor her şey güzel gidiyor, gidecek diyorum yine bir umutsuzlukalıp götürüyor. Bir ileri iki geri yani. Ailevi olaylar zaten karışık. Kendimi tanımıyormuşum gibi geliyor çoğu zaman. Yaşıtlarım kadar güzel veya ilgi çekici hissetmekte zorlanıyorum. İçime kapanığım. Arkadaşlarım bir elin parmağını geçmez. Bilmiyorum. Bu sadece ergenlikte mi böyle ya da hep mi böyle olacak bilmiyorum ama gerçekten yorucu. Her konuda ikircikli düşüncelere dalmak, ülke ve dünya gerçekleriyle bu kadar erken yüzleşmek orta doğu coğrafyasında düşünebilen her insanın mı sorunu bilemiyorum. Ama her şeye rağmen kendime inanıyorum, yani inanmaya çalışıyorum. Sylvia'nın dediği gibi belki asla istediğim bütün insanlar olamayacağım ama deneyeceğim, anlamsız ve hızlı gelen bu hayatta en azından o neşeli ve hayat dolu küçüklüğümü gururlandırmaya çalışacağım. Hangi noktada buraya geldik bir fikrim yok ama artık sürekli insanlardan sevgi beklemiyorsun, seni sevmeleri için çırpınmıyorsun bil istedim. Her neyse uzun ve saçma konuştum sanırım pardon. Uzun zamandır yazmıyordum yazmaya ihtiyacım varmış sanırım iyi geldi. Şu an böyle hissediyorum belki ama geçecek inanıyorum ben.
Bende 17 yim aynı şeyleri asagi yukarı yaşıyorum senle telefonda konuşup dertleşmek isterdim:(
@@Derinkinkonuşmak güzel olabilirdi ama tüm sosyal medya hesaplarımı kapattım :/
Öykü hanım hangi astroloğa gittiniz? Önerir misiniz
geldi benim safe place kadın 💖💖💖
Bu güzel video için teşekkürler
Dünyanın en saçma bölümünü yazıp2 yıl okuduktan sonra hem psikolojik hem de akademik olarak 1 yıldır hiçbir şey yapmadan yattım sadece. Bu yıl 21 olacağım ve ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Eskiye hiçbir şekilde devam edemem. Ne okuması ne sonrasında yapacağım iş, önüme gelecek hayat iyi ama içimde yaşa bağlı bir sınırım da var. Bu yıl doğru düzgün çalışmak istesem de kendimi fazla hor görüyorum. Çevremdeki insanlar ,mutsuz da olsalar, bir düzenin parçası olabilmişler. Ben ise belli bir kimliğe sahip olamamanın verdiği yoğun pişmanlıkla sosyal herhangi bir ortama çıkmaya fikrine dahi stres olmaya başladım. Arkadaşlarıma, bedenimle, hayallerime bağım koptu.
abla muthis bi insansın 💗
hemen burdayız
ağlama ve rahatlama seansı with öykü aşkım
Yks’ye 4 gün kala hüngür hüngür ağlarken izlediğim videolar
Bu video bana iyi gelecek ve yaralarımı saracak
Seni oturup saatlerce izliyebilirim🫶🏻🩷🩷
Çok zor dönemlerde kendini nasıl iyileştirmeye çalışıyorsun neler yapıyosun ?
İyi bilinç akislarii
Özgür: iyiyimm✨💅
17 yaşındayım o geç kalmışlık hissi bende bile var...
öykü sana düz saç çoooooooooooooooook yakışıyo aşkımmmmmmmm
Iyi ki varsınn öykü
Ne zaman üniversiteden mezun oluyorsunuz o zaman yetişkin hayatı başlıyor dendi ya ben daha 22 yaşındayım üniversiteye başlamadım geç kalmışlık hissi değil geç kalmışlığın ta kendisiyim 😢😢😢 çok moralim bozuluyor süreklj
Benzer şekilde 21 olcam hâlâ ne üniversiteye girdim ne sınava. Şubatta yeni başladım bu sene yetişse tyt yetişir seni çok iyi anlıyorum. Kendinden vaz geçme, inanmak istiyorum bir gün istediğimiz noktada olmuş olacağız
@@oyleysevarim umarımmm
uctum yetistim öykümm🤩🤩
İyi ki varsın🥹💗💗
Sende kendimi gördüm öykü çok tatlısın bu vşdeo bana çok iyi geldi😘🩵
Öykü sen ruhumun sesisin🩷
Yksye hazırlanıyorum hedefim çok yüksek bu vakte kadar çok çalışmıştım son zamanlarda zaten pek çalışamıyordum ve canımdan çok sevdiğim kedim çok kötü bir şekilde vefat etti nerdeyse 2 haftadır uyuyamıyorum sürekli aklıma geliyor ağlama krizine giriyorum gerçekten içim hiç soğumayacak gibi asla derse odaklanamıyorum ders çalışmak istesem bile gece uyuyamadığım için kafam ders almıyor napıcam bilmiyorum toparlanamıyorum
Ben de boyle hissediyorum
Uluslarası İlişkiler 1. sınıfım, bu hisleri hayatım boyunca yaşadım. Yalnız olmadığım için mutlu hissettim.
AAAA çok tanıdık, çünkü ben :(
Birbirimize sarılalım 😢
Mü kem Mel sin
Başlık her gün üç öğün kafamda dönen cümleler
Ayyy Öyküm yicem
Bi de herkes yaptim basardim diyo iyice sinir pluyorum😅
Öykü nün hastalığı ne acaba bilen var mı