ตอนเด็กๆขึ้นรถเมล์ไม่เป็น | นิทานก่อนนอนกับลุงไนท์
Вставка
- Опубліковано 21 тра 2018
- ไม่เคยขึ้นรถเมล์มาก่อน พอถึงเวลาบังคับให้ขึ้นก็รู้เรื่องเลยทีเดียว
ผม live อยู่ทาง twitch เวลาค่ำเกือบทุกวัน ว่างๆมารับชมกันนะครับ / gssspotted
หากชื่นชอบอย่าลืมกด like และ subscribe เพื่อติดตามคลิปใหม่ทุกวันนะครับ
ติดตาม facebook ของผมได้ทางนี้เลย
/ king.kronggg - Комедії
สรุปเรื่องคือแค่หยอดตู้จนตังหมดจนต้องนั่งเมล์แต่ขึ้นผิดฝั่งแถมดันเป็นเที่ยวสุดท้ายไปจบที่อู่ แต่สามารถเล่าได้ถึง20นาที ละเอียดมาก คิดตามสัมผัสได้ถึงอารมณ์หดหู่สิ้นหวัง ณ วงเหล้าเลย555 สุดยอดครับ
่
นี่นั่งรถตู้ จากรังสิตจะไปพระราม2 อุตส่านั่งข้างคนขับ ดันเผลอหลับ ตื่นมาคือเจอป้ายยินดีต้อนรับสู่จ.สมุมรสาคร55555
เป็นผมสิ้นหวัง เริ่มสร้างอารยธรรมใหม่ตรงนั้นแหละ
@@Gssspotted สร้างอารยธรรมใหม่เลยหรอ 5555 ไม่คิดจะกลับเลยสินะถ้าเป็นแบบนั้นแล้ว55555
สุดท้ายแล้วเป็นยังไงคะ? 5555555555
แล้วไงต่อ.................
ก็ตัดไม้สร้างบ้านที่นั่นเลย
ข้อคิด พ่อแม่ควรสอนลูกขึ้นรถเมล์ เพราะทุกวันนี้ยังขึ้นแบบงูๆปลาๆได้เพราะเพื่อนพาขึ้น
จัดทอล์คโชว์มั้ย พูดเก่งอะ ลำดับเรื่องดี5555
ผมไล่ดูเพลลิสท์พี่ทุกคลิป เพราะ 100% ล้วนๆ555555555555555
จริงครับ สะพานไม่เท่าไร เจอ passive income เข้าไปตามดูแม่งทุกคลิป 555555555
ใช่เลยย 5555
สร้างสะพานกับสร้างโรงบาลก็ปั่นชิบหาย
ใช่เลยค่ะ55555🤣
555
งงคนขับกับกระเป๋ารถเมล์ว่าทำไมไม่ตอบ คือถ้ารู้ว่าเขาขึ้นผิดก็ต้องบอกตั้งแต่แรกๆปะ อันนี้คือปล่อยเขานั่งไปจนสุดสาย ฉันงงใจ
เพิ่งโดนมาเดือนที่แล้วเลย งงเหมือนกันทำไมไม่บอก คือคนไม่เคยขึ้นอะ แล้วพอเราถามก็มาหงุดหงิดใส่ คิดแล้วยังเคืองไม่หาย
ของเรา พ่อขับรถไปส่งถึง ป.ตรี XD โตมา ขึ้นรถเมล์/รถไฟฟ้าไม่เป็น ต้องให้เพื่อนสอนขึ้น
ถ้าปล่อยทิ้งไว้ เราก็หลงทางอยู่ตรงนั้นละ กลับบ้านไม่ถูก เพื่อนแม่งชอบแกล้งบอกจะทิ้ง
อ๊ากกก ตรูหลงทางงงง โบกแท็กซี่กลับก็บอกทางไม่ถูกอีก
ต้องฝึกวิชาเอาตัวรอดในป่าไว้ครับ เผื่อหลงจะได้ไปล่ากวางในป่า
ผมยกให้คุณเป็นคนเดียวในประเทศไทยที่เลียนเเบบเสียงเปิดปิดกระป๋องใส่เงินกระเป๋ารถเมล์ได้ดีที่สุด 0:37
5555555555555555555 กราบขอบพระคุณมากครับ
เคยขึ้นผิดด้าน กระเป๋าเค้าก็ไล่ลงเลยนะ แล้วบอกให้ข้ามไปขึ้นอีกฝั่ง
เเค่พี่สร้างสะพานก็ทำให้หนูเริ่มเสพติดคลิปพี่เรื่อยๆ555555555555555
เหมือนกันเลย555
จริงๆหลังจากคลิปนั้นก็มูฟออนไม่ได้5555
คลิปสร้างสะพานในตำนานที่ทำให้คนดูมูฟออนกันไม่ได้555
@@sasithon_z.p6384
ดูมาครึ่งคลิปพึ่งเห็นแทนนี่มุมขวาล่าง ร้องเชี้ยดังมาก ตกใจ555555
ถ้าคุณไม่บอกเราก็ไม่รู้จริงๆนะเนี่ย555555555555555
เคยขึ้นรถเมลล์ผิดสาย เคยเจอคล้ายๆกันเลยค่ะ ตอนนั้นพึ่งมากทม.แรกๆด้วย หลงทางอีก แต่คนขับรถเมลล์กับพี่ที่เก็บตังคือดีมาก แล้วเราผญ.คนเดียวอ่ะ นั่งตอนเกือบเที่ยงคืน แล้ว ตอนเค้าขับไปแล้วบอกรถอีกคันเหมือนฝากฝังเราอ่ะ ลงเดินไปบอกคุยแบบเป็นเรื่องเป็นราวเลย เราได้นั่งรถ3 เที่ยวกว่าจะถึง ใช้วิธีฝากเป็นทอดๆ รู้สึกประทับใจ
เคยนั่งแต่วินมอเตอร์ไซค์ครับ ช่วงนี้อยู่แต่บ้านจะไม่ออกไปไหนถ้าไม่จำเป็น ฟังลุงไนท์แล้วเป็นวิทยาทานมากครับ ถ้ามีโอกาสผมจะไปลองฝึกขึ้นรถครับ
ปั่นตั้งแต่เอารูปตัวเองตัดแปะในรถเม5555555555555
555555555+ ลุงแกใจดีม๊ากกก โชคดีจริงๆครับ
จริงครับ เกือบเดินเส้นทางสายนักเก็บตั๋วแล้ว
เคยเป็นเหมือนกันค่ะพี่ เราเป็นเด็กตจว. ขึ้นรถเมล์ก็บ่อยอยู่ แต่มีวันนึงเผลอหลับบนรถเมล์ จนรถเลยบ้าน เลยไปไกลพอสมควร จนคนข้างๆสะกิดว่า หนูๆเลยบ้านแล้วรึเปล่า(แล้วพี่แกก็ตะโกนบอกคนขับรถให้ด้วย) รถเมล์ก็จอดให้เราลง แต่ลงที่ไหนไม่ลง ลงข้างสุสาน(ตอนนั้นเอ๋อแดกมาก)เราก็ไปไม่เป็นเลย ที่ไหนวะ สุดท้ายโทรหาแม่ให้แม่มารับ 😂😂
ถือว่าเเปลกนะคะที่เค้าไม่บอกว่าขึ้นผิดสายทั้งๆที่ถามตั้ง2รอบ5555555 ถ้าหัดขึ้นรถเมล์เรื่อยๆเอาจริงๆเป็นประโยชน์มากค่ะ เเบบมากๆ จะช่วยให้จำเส้นทางได้พอตัวเลย ได้ประสบการ์ณอีก
หรือเค้าคิดจะจับเรียกค่าไถ่ พอพี่ไนท์พูดเยอะๆเลยเปลี่ยนใจ
เมล์* นะคะ🥺
@@kaedex อห.ตัวมาแกให้เราทั้งๆที่เราพิมพ์ไปตั้งเเต่ปีที่เเล้ว ขอบคุณนะคะ😂😂
@@mmsilr1025 แงขอโทษค่ะ555555 ลืมมอง
ปกหล่อมากค่ะมาชื่นชมหลังเม้นผ่านไป 2 ปี
มีช่วงนึงนั่งรถสองแถวกลับบ้าน
ตอนลงมันต้องลงฝั่งตรงข้ามบ้าน
แล้วเดินข้ามสะพานลอยไป
ข้ามไปก็ยังไม่ถึงบ้านทันทีนะ
ต้องเดินต่อไปอีก ตอนนั้นก็คือขี้เกียจเดิน
เลยคิดได้ว่า ถ้านั่งไปจนสุดสาย
แล้วสองแถวมันกลับรถก็จะได้ลงหน้าบ้านพอดี ตอนนั้นก็ตื่นเต้นมากเลย
พอสุดสายถึงอู่ สรุปว่าไม่ได้กลับรถจ้า
แต่พักรถแทน คนขับก็มาถามว่าทำไมนั่งมาขนาดนี้ หลับหรอ เราก็เออ ออว่าใช่ค่ะๆ
ดีที่ตอนนั้นแค่บ่ายๆ เค้าก็ให้เราไปขึ้นรถคันต่อไปที่กำลังจะออก
ได้ลงหน้าบ้านสมใจ แต่เสียเงินเพิ่ม5555
แต่ก็ดีนะ ได้เห็นอู่รถว่ามันเป็นยังไง อยู่ตรงไหน
ชอบเปิดคลิปเล่าเรื่องของพี่ระหว่างขับรถ ชอบมากเลยค่ะ ไม่ง่วงดี เหมือนมีคนมานั่งเม้าท์เป็นเพื่อน 55555
โอ่โฮ่ ผมเป็นคนแทบไม่ออกจากบ้าน
ถ้าไม่โดนบังคับและผมก็ไม่ค่อยจำ
ทางด้วยฟังเรื่องที่พี่เล่าแล้วผมสัมผัส
ได้ถึงความชิบหายในอนาคตเลย :-0
5555555 ต้องลองครับ จะได้จดและจำ เกิดจำใจต้องไปจริงๆจะชิบหายหากไม่เคย
ประเด็นคือ ไอ่เป๋ารถเมล์บอกแต่แรก จะได้ลงป้ายถัดไปละข้ามไปขึ้นถูกฝั่ง ฮ่วยยย
เอ้า แล้วอีกระเป๋าทำไมไม่บอกกูวววววววว ทำไมไม่ปล่อยกูลงตั้งแต่ตอนเก็บเงินนนนนน
จริง 5555555555555555555 ตอนนั้นโคตรงง
@@Gssspotted น่าจะคิดว่ามา กวนมั้ง
เป็นเด็ก ตจว บ้านนอก แถวจังหวัดไม่มีรถเมล์เลย โตมาคือพ่อขี่มอไซค์ด๊อกแด๊กไปส่งตลอด ม.ปลายพ่อก็ไปรอรับ พอเรายนป.ตรีมาเรียน กทม โอ้โหหห ตัองนั่งรถเมล์วันแรกจะไปมหาลัย ไปทำเอกสารรายงานตัว เขินมาก นั่งรถเมล์ไม่เป็น ไม่กล้า สั่นไปหมด ทั้งๆที่มันง่ายมาก แต่เหมือนเราไม่กล้าตัดสินใจ ไม่กล้าเดินขึ้น แล้วมันยังไม่ใช่วันเปิดเทอม คนที่เรียนมหาละยเดียวกันกับเราก็ยังไม่ค่อยมี คือแบบเหงื่อออกมือ ออกตีน เปียกชุ่ม แล้วทันใดนั้น เหลือบไปเห็นรุ่นพี่ในมหาลัย สังเกตจากเสื้อกาวน์ที่ใส่ ใช่แน่ รีบเดินตามหลังนางเลย แต่นางยังไม่ขึ้น รถเมล์ผ่านไปแล้ว ผ่านไปอีก รถครีมแดง ร้อนๆ แต่พอรถเหลืองมา รถแอร์พี่แกสาวเทเาวิ่งขึ้น เราวิ่งตาม สบายใจ 13 บาทค่ารถเมล์ ถ้าตัดสินใจขึ้นรถครีม 6.50 เองเนี่ย อีพี่ พาขึ้นรถแอร์ทำไม้ 55555 ความบ้านนอก ไม่กล้าจริงๆ ขากลับเพื่อบอกครีมแดงก็ไปได้ ตั้งแต่วันนั้นมาไม่นั่งรถแอร์เลย เพราะเปลืองเงิน 55555
เคยเป็นเหมือนกันค่ะ5555 ตอนนั้นอยู่ม.1 ไม่เคยขึ้นรถเมย์เลย พ่อจะมาส่งตลอด พอขึ้นม.1พ่อให้มาเอง ด้วยความเราเป็นเด็กขี้อาย ขี้กลัว กลัวคน ตอนนั้นจะกลับบ้าน เเต่ขึ้นรถผิดฝั่ง ถามกระเป๋ารถเมย์เเล้วว่า หนูขึ้นถูกใช่มั้ยคะ กระเป๋ารถเมย์ก็บอกกูขึ้นถูกๆ ถูกเหี้ยไรละ กูนั้งมา2ชม ยังไม่ถึงบ้าน งงชิพหาย โครตเอ๋อ สุดท้ายได้ลงตรงอู่รถเมย์เหมือนกัน5555 เเต่เราบอกให้พ่อมารับ กลับไปโดนพ่อด่าจร้าาา จะร้องจนตอนนี้ยังนั้งขำกะตัวเองตอนเด็ก โง่ชิพหายย
เดี๋ยวเล่าเรื่องของเราให้ฟัง ชิไหมากเลยค่ะ ยาวนิดนึง 555
.
.
.
.
.
เรื่องสมัยตอน ป.5 ตอนนี้ปี4มหาลัยแล้ว ก็เกือบ 10 ปีได้อยู่ ปกตินั่งรถกลับเองเป็นประจำ มีอยู่สายเดียว รอบเมือง(ต่างจังหวัดอะเนอะ) รถสีส้มเป็นรถเมล์พัดลมทั่วไป
มีวันนึงเห็นรถเมล์ติดแอร์ แล้วสายตามันมองยังไงของมันไม่รู้ เห็นเป็นว่ามันผ่านที่ที่เราจะไป
เลยขึ้นเลยจ้า ไม่เคยนั่งรถแบบนี้กลับบ้าน อยากนั่ง ขึ้นรถไปขึ้นไปพี่กระเป๋าเก็บตัง บอกว่ามีแค่ 5 บาท พอดีกับที่นั่งกลับบ้านปกติ แต่รถแบบนี้มันแพงกว่า
พี่กระเป๋าก็บอกไม่เป็นไร ไม่คิดเงิน นั่งออกไปซักพักก็เริ่มออกนอกเมือง เอ มันจะใช่ไหมหว่า มันจะออกนอกเมืองละนะ
เริ่มสติแตก ข้างทางคือไม่มีไรเลย ต่างจังหวัด ต้นไม้ใบหญ้า ร้อนรนอยู่ซักพัก เดินหน้าหงอไปหาพี่กระเป๋าบอกว่านั่งรถผิดหน้าเครียดมาก
พี่แกก็จำได้ว่าเรามีตังแค่5ปากแกก็ทำหน้าลำบากใจ ให้เรามา 20 ไว้นั่งรถกลับ
ที่ที่เราลงคือจะอีกจังหวัดแล้ว เราก็พยายามโทรหาพ่อหาแม่เผื่อเขาจะมารับ ปรากฏว่าไม่มีคนรับเลย แบตก็จะหมด
เริ่มน้ำตาแตก แบบ คิดแล้วว่าวันนี้จะไม่ได้เจอหน้าพ่อแม่แล้ว ตู้โทรศัพท์ก็ไม่มี พยายามโบกรถ ก็ไม่มีรถรับ เพราะมันเย็นแล้ว เป็นอารมณ์แบบรถรอบสุดท้าย เริ่มขับกลับบ้านกัน
โทรหาพ่อแม่ก็ไม่ติด ทำทุกอย่างที่ทำได้ จนเจอคุณยายคนนึงก็พยายามถามว่านั่งอะไรยังไง นั่งรถผิดมา น้ำตาแตกใส่ยาย ยายก็บอกคันเดียวกับยาย
ก็โล่งใจขึ้น นั่งรอรถดับยาย รอรถจนปวดฉี่กลั้นไม่ได้แล้ว เลยบอกยายว่าไปห้องน้ำ ปวดมากปิดประตูปุ๊บ ฉี่ราดทันที55555555555555555555555 ยังไม่ทันจะถอดกางเกงเลยจ่ะ
กกน นั่งชุ่มช่ำ รองเท้าถุงไม่ต้องพูดถึง5555 พยายามบิดน้ำเอาน้ำราดซักน้ำเปล่า ชีวิตเหี้ยมมากในความรู้สึกตอนนั้น วิ่งกลับมา ก็เห็นรถจอดรออยู่นี่ก็เต็มสปีดเกียร์หมา
คนเขารอกันทั้งรถ ในใจก็กังวลเรื่องฉี่ต่อ นั่งท้ายรถสองแถวด้วย ลมตีพับๆๆ อายแต่ก็ต้องทน เพราะคิดซะว่าได้กลับบ้านแล้ว อารมณ์ตอนนั้นเหมือนนั่งเล่นMVอย่างซึ้ง ฝนตกนี่ใช่เลย
ถึงในเมืองก็ลง โทรหาพี่สาวให้มารับ พี่ก็นึกแค่ว่าเราเอาแต่ใจอยากให้ไปรับ ไม่กล้าบอกว่านั่งรถผิดมา เลยต้องเดินกลับบ้านเป็นกิโลจากถนนใหญ่ ใจห่อเหี่ยวเหนื่อยล้า
กลับมาบ้าน ทุกคนปกติมาก ทั้งๆที่กลับเย็นมาก แถมไม่มีใครได้รับ miss call เพราะเหมือนว่าที่ตรงโน้นสัญญาณไม่ดี โทรไม่เข้าเลย
เก็บไว้หลายปี จนมาบอกที่บ้าน ไม่มีใครสงสารเลยจ้า หัวเราะอัดใส่หน้า 55555 แต่มันก็เป็นประสบการณ์ที่ดีนะ จากนั้นเราก็กลายเป็นคนจะขึ้นรถอะไรที่ไม่แน่ใจจะถามเขาก่อนว่าผ่านตรงนี้ไหม(วิตกกังวลนั้นเอง5555)
ไปไหนก็ต้องให้คนพาไป เพราะจำทางไม่เก่ง หลงทิศขั้นรุนแรง ถ้าไม่เคยไปเองแทบไม่กล้าไปเลย ความกลัวตอนนั้นมันจับใจมาก สำหรับเด็กป.5
พ่อใจดีอะ อย่างน้อยกลับมาก็ไม่โดนด่าอะ
เกือบได้เป็นขอทานอยู่หน้าอู่ 555
เคยต้องนั่งรถไฟจากหัวลำโพงแล้วหลับ ตื่นมาอีกที เห็นต้นไม้เยอะๆ มองไปมองมาคล้ายๆนากุ้ง เปิดแมพดูเลยรู้ว่าอยู่ฉะเชิงเทรา สิ้นหวังมากเลยครับตอนนั้น ดีนะรถไฟมันยังเหลือรอบกลับ ไม่งั้นคงต้องนอนสถานีรอรถไฟรอบเช้าสถานเดียว
จากคลิป 100% สู่การเป็นแฟนคลับช่องนี้แบบเต็มตัว5555
ย้อนมาฟังอีกรอบละนึกถึงเพื่อนคนนึงมันต้องนั่งรถจากคลองหกไปเมืองเอก เพราะคณะนี่แยกออกมาจากคลองหกไปยุเมืองเอก เพื่อนคนนั้นก็นั่งรถเมล์ไปละมันเผลอหลับ เลยไปถึงอนุสาวรีย์ สรุปมันไปสายพอบอกจารย์ จารย์ก็นั่งขำ555555
การขึ้นรถเมล์ ถ้าขึ้นไม่เป็นแนะนำให้ถามคนในรถไม่ต้องถามกระเป๋าครับ เท่าที่ผมเจอมาทุกคนบนรถยินดีตอบแทบทุกคน และเป็นมุมที่น่ารักมาก
นั่งรถเมล์ครั้งแรกผมก็หลงครับ ขึ้นผิดทาง ไปขึ้นฝั่งเดียวกับคุณไนท์ ตอนนั้นจำได้จะนั่งไปโรงเรียนข้างๆห้างดังครั้งแรก(ซึ่งสมัยผมม1 ไอห้างนี่ยังไม่มี) ละไม่ลงป้ายหน้ารร เรียบร้อย ไปโผล่รรอีกรรนึงที่เค้าเรียนรดกันอะ 5555555 ไปเรียนวันแรกสรุปไม่ได้ไป
เคยตอนประถมครับ โดดเรียนไปร้านเกมเลยต้องกลับรถเมล์แทนรถรับส่ง ของผมมัน 8 บาทตลอดสายเลยไม่มีโอกาสได้คุยกับกระเป๋า นั่งเลยไปจนสุดสายเหมือนกันครับ แต่ของผมตอนนั้นน่าจะเย็นๆไม่ก็หัวค่ำอ่ะครับ เลยยังมีรถเยอะ คนขับกับกระเป๋าก็บอกให้ไปนั่งคันนั้นกลับนะ กลับถึงบ้านวันนั้น 3-4 ทุ่มได้ แล้วตอนนั้นยังเด็กที่บ้านเป็นห่วงมาก โทรศัพท์ยังไม่ได้พกเลย แล้ววันที่โดดเรียนดันไปจุดไฟเผากระดาษเล่นกับเพื่อน ที่บ้านเลยคิดว่าสูบบุหรี่อีก
ชอบว่ะพี่ เล่าได้โดนใจมาก5555
ตามฟังนิทานก่อนนอนจะครบแล้ว มาจากการสร้างโรงบาล1+สร้างสะพาน ติดยาววววว
ตอนขึ้นครั้งแรก ลงก่อนถึง1-2ป้าย ไอสัดเดินไกลเลย55555555555555555
เพิ่งเคยได้ดูคลิปนี้ อยู่ๆก็เด้งมาหน้าแรกยูทูป5555 แล้วคือเส้นที่ไนท์เล่าก็คือเส้นใกล้ๆโรงเรียนสมัยมัธยมพี่เลย ทางแถวนั้นเซียนมาก ขึ้นรถเมล์มาทุกสายแล้วตรงนั้น รถตู้ด้วย ไม่ว่าจะฝั่งไหน เพราะเป็นพวกชอบไปเที่ยวบ้านเพื่อน แต่ขนาดว่าเซียน ก็ยังเคยนั่งหลับจนเลยไปไกลโพ้น ยันบางพลีนู่น นั่งย้อนกลับมากว่าจะถึงบ้านคือเกือบ5ทุ่ม แบบจะร้องไห้5555
โชคดีสุดๆที่เจอลุงใจดีอ่ะ
หนูเคยนั่งครั้งแรกจะไปบ้านแต่หนูข้ามถนนไปขึ้นอีกฝั่งนึงรถไปถึงอู่
แล้วกะเป๋ารถเมยก้บอกไปนั่งอีกคันแล้วก้ไปพอถึงบ้านเล่าให้พ่อฟังพ่อก้ขำ555
โอ้ย สงสารอ้า ของหนูที่เคยคิดอย่างใจดีเลย สมัยเด็กมากๆ ยายหนูโดนยึดรถ วันหนึ่งรอรถที่ป้ายตอนเย็นและฝนตกหนัก มีรถเมย์ขับผ่านแล้วเค้าขับกลับมารับไปส่งด้วย เค้าบอกว่ารถเที่ยวสุดท้ายแล้ว ถ้าเค้าไม่ย้อนกลับมาก็ไม่มีรถแล้ว ฮืออ
เพิ่งย้อนมาฟัง โตมาเป็นโอนี่จังเกรียนๆแบบนี้ได้ไงฟะ
บ้านพี่คือแถวบ้านหนูเลยจ้า ตอนเล่าคือคิดภาพออกหมด เซ้นทรัลบางนา สำโรง สะพานข้าม รถสีเขียว ประจำเลยทางผ่าน โคตรน่าสงสารตอนฟัง ตอนพี่กระเป๋ารถเมล์ไม่บอกไม่ตอบคือร้อง "เฮ้ย" ในใจ 5555 กระเป๋ากับคนขับทำไมไม่บอกตอนแรกจะให้ไปขึ้นที่อู้ทำไม คือมันไกลมากเลยนะ ไม่ใช่ใกล้ๆรถคันนี้อ่ะ จอดที่โฮมโปรนู่นเลย โหยย สงสาร
คือนับถือพี่อาร์ตเถอะเพราะตัวเองอยู่ต่างจังหวัดแล้วมันมีแค่สองรถก็คือรถสองแถวและรถเมล์ซึ่งจังหวัดก็มีอยู่แค่นั้นน่ะแล้วก็คือจังหวัดเกิดของตัวเองด้วยไม่ได้อยู่ในกรุงเทพซึ่งจังหวัดหนึ่งก็เล็กๆแต่คือแค่นั่งรถสองแถวจะไปโรงเรียนน่ะก็กลัวมากแล้วว่ามันจะผิดสายหรือเปล่าแต่ตอนแรกที่เริ่มขึ้นคือพี่พาขึ้นก่อนพี่ก็จะบอกให้ฟังว่าเออรถสายไหนอะไรยังไงต้องขึ้นยังไงคือพี่แท้นะที่พาขึ้น ด้วยความที่โดนเลี้ยงเหมือนพี่อาร์เธอร์เลยคือไม่เคยนั่งรถโดยสาร แม่ไม่ให้ขึ้นเพราะมันค่อนข้างอันตรายก็เลยขึ้นรถตู้มาตลอดรถตู้ประจำทางโรงเรียนไม่เคยขึ้นรถสองแถวเลยแม้แต่ครั้งเดียวจนมาเรียนโรงเรียนใกล้ๆบ้านแล้วเลิกเรียนไม่เป็นเวลาเพราะเรียนหลักสูตรมหาลัยอ่ะซึ่งบางวันก็เลิกบ่ายสองบ่ายสามซึ่งรถตู้ประจำทางที่รับส่งนักเรียนเนี่ยรับแค่ 4 โมงเย็นทำให้ต้องนั่งรถสองแถวกลับเองเพราะมันไม่ได้ไกลบ้าน ซึ่งก็เคยหลงเกือบจะไปอีกอำเภอนึงเลยแต่ก็โชคดีที่ถามคนขับก่อนตอนที่มันใกล้ๆถึงบ้านแล้วสุดท้ายแล้วก็ตอนนี้มีประสบการณ์เยอะกว่าพี่ที่สอนขึ้นรถสองแถวแล้วเพราะว่าเพื่อนพาขึ้นหลายๆสายจนจำได้ พึงขึ้นรถเองตอนปีนี้ ม.1 ส่วนพี่เรานั้นก็แทบไม่ได้ขึ้นเลยเพราะแม่รับส่งเพราะพี่เรียนกันคนล่ะหลักสูตรเลยคือแน่นเรียนไม่แน่นงานเลิกเรียนประมาณ 6 โมง, 3ทุ่ม ,เที่ยงคืน แต่เราแน่นงานไม่แน่นเรียน นี้ปกติปั่นงานถึงตี1
ผมชอบขึ้นรถเมย์นะ เวลาคิดงานไม่ออกก็ชอบไปนั่งรถเมย์มันดูวุ่นวายดีชอบ
พี่หลุยส์ rap is now รึเปล่าครับ55
เคยนั่งผิดไปครั้งนึง เกือบไปชายทะเลบางขุนเทียนเลยค่ะ😂
เคยนั่งรถเมล์สาย40จะกลับบ้านเส้นรามคำแหงแล้วเพลียมากเลยหลับตื่นมาก็งงๆแต่นั่งต่อไปไม่กล้าถามใครเป็นพวกไม่จำทางเหมือนกันโผล่มาพาต้าปิ่นเกล้ามันเริ่มมืดแล้วโทรร้องไห้ให้พ่อมารับพ่อก็ด่าใหญ่เลยทำไมไม่รู้จักถาม55555555555555555
โอ้ยยยย นั่งฟังคลิปนี้คือตัวเองก็อยู่บนรถเขียว ปากน้ำ-บางประกงเนี่ย55555555555555 ลุงเล่ามาคือนึกตามได้หมด
ผมเข้าใจอารมณ์พี่เลยครับ....ลงรถตู้ผิดที่...ไปผิดบขส. ดีนะได้ลุงวินช่วยไว้ทันพอดี เครียดจนปวดหัวเลยครับ ....
ผมก็เป็นนะ ขึ้นไม่เป็นและไม่คิดจะขึ้นด้วยเพราะหลงแน่นอน ประเภทเดียวกันเลยแหละ 5555
ย้อนกลับมาดูแล้วคิดถึงตัวเองเลยอ่ะ555555 ได้ตังมารร.100บาท บางวันยอมอดข้าวเลยอ่ะ ค่ารถไป-กลับ40บาท ไปห้าง ไปร้านหนังสือ ไปเพื่อดูหนังสือทุกวัน ได้กลิ่นหนังสือแล้วรู้สึกดี อีก60บาทก็เก็บไว้ซื้อหนังสือที่ไปดูนั่นแหละ55555555
เหมือนฟังเรื่องของตัวเอง ขึ้นรถเมล์เองครั้งแรกตอนมอสี่เหมือนกัน กว่าจะหาทางกลับบ้านถูกเกือบตายค่ะ55555
9:21 ใช่คนเดียงกันกับที่พี่ทดพูดว่า “ไอ้หลุยกูหิวววว” ปะ
365 โผล่บางประกง ไปเลย 555555555555555
เคยนั่งเลยป้าย คือจะลงที่ม.เกษตรแต่ตอนนั้นง่วงมากหลับคารถเลย ตื่นมาอีกทีจำไม่ได้ว่าที่ไหนแต่เลยดอนเมืองไปค่อนข้างไกล แถมตอนนั้นฝนตกอีกซวยมากๆ
เคยนั่งรถผิดสายที่อุบลเลยไปอีกอำเภอนึง แล้วเงินหมดด้วยเพราะไปซื้อหนังสือเรียนมา แล้วตำรวจเลยให้เงินแล้วจ่ายค่าตุ๊กๆให้ ปลื้มมาก
โอ้โหห สาย365นี่ตีกันหน้าอิมบ่อยสุดละ ทั้งเด็กวัดด่าน เด็กเทพช่าง ศรีวัฒ** บางจาก สุดอ่ะตั้งแต่แยกบางนาไป555
ขึ้นรถเมล์กลางคืนนี่ยิ่งน่ากลัวอ่ะ เราเคยเผลอหลับแล้วยาวไปถึงอู่เลย ตอนนั้นมาเรียนเพิ่งปี 1 ตกใจมาก
นั่ง68ต้นสายบางลำภูไปพระราม2 ด้วยความบ้านไกลเลยนั่งหลังประจำ วันนั้นแอร์ดันเย็น หลับเมื่อไหร่ไม่รู้ตื่นมาอีกทีสี่ทุ่ม ได้ยินกระเป๋ารถเมล์บอกป้ายหน้ามหาชัยเมืองหม่ายยยยยย ช็อคไปเลยกรู
เพลงจบ นี่ ชอบๆๆ ละมุนดี ชื่อเพลงไร
ดีนะผมชอบหนีแม่ไปเที่ยวที่อื่น เลยเซียนรถเมล์มาตั้งแต่เด็ก555555555
แต่ละคำช่างปลอบใจได้ดีจริงเชียว55555
เคยเป็นแบบพี่เลย นั่งรถไปลงที่อู่ แต่ยังดีที่ไปทันเที่ยวสุดท้าย 5555555555555555555555
ผมแม่งนั่งสองเเถวจนสุดสายดีนิลุงเเกพากลับ5555555544555
อะไรคือมันดูน่ารัก55555
สนุกมากครับพี่ไนท์
จริงๆเคยครั้งนึง ที่ขึ้นรถผิดข้าง แต่พอขึ้นยันไม่ทันป้ายนึงเราถามเลยเพราะไม่แน่ใจ ไม่เคยไปแถวนั้น เขาบอกว่าขึ้นผิดสายไม่เก็บตัง ให้ลงรถป้ายหน้าแล้วข้ามถนนไปอีกฝั่ง ดีที่ยังรอด5555555
ขอคลิปภรรยาเด็กแว้นหน่อยค่ะ
น้องนอนที่อู่พี่ก่อนก็ได้นะ 5555555
นั่งฟังบนรถตู้ และเราก็เปนจุดศูนย์กลางคนทุกคน หัวเราะเปนบ้าาา
โอโห โมเม้นนั่งรถพลาดก็เคยเป็นเหมือนกันค่ะ เป็นการนั่งรถเมล์ด้วยตัวคนเดียวครั้งแรกตามคำบอกเล่าว่าสายนี้มันนั่งไปที่นี่ได้นะ (แต่มันต้องรู้จักลงให้ถูกป้ายและเดินต่อให้ถูกทางไง) ทีนี้ด้วยความทะเลาะกับพี่สาวเลยจะนั่งรถไปหาพ่อที่ทำงานอยู่อีกที่นึง หนูก็เลยขึ้นรถสายที่ว่าซึ่งตอนนั้นมันก็เย็นแล้ว แล้วหนูพลาดไม่ได้ลงตรงป้ายที่ถูกต้องก็เลยยาวเลยทีนี้ เพราะเส้นทางของรถคือมันไกลมาก แถมในตอนนั้นภาพรอบข้างมันก็แปลกตาไปหมด บรรยากาศก็เริ่มมืดเพราะตอนนี้เวลามันก็เข้าทุ่มสองทุ่มแล้ว ผู้โดยสารในรถก็เริ่มน้อยลง ตังค์ก็มีจำกัด สักพักพอสับสนคนมันยังเด็กและไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น แถมโทรศัพท์ก็ไม่มีต้องหยอดตู้โทรเอา ก็เลยได้แต่ร้องไห้น้ำตาไหลออกมาด้วยคงามกลัวแบบแอบๆ คิดถึงหน้าพ่อว่าหนูจะได้เจอพ่ออีกมั้ย จนสุดท้ายก็นั่งไปถึงอู่ปลายทางที่มีรางรถไฟ หนูก็เลยลงจากรถเดินมึนๆ ตามชาวบ้านชาวช่องขึ้นไปนั่งรถอีกคันที่เตรียมจะออกเดินทางต่อ พอรถออกก็ต้องบอกเลย แม้สถานการณ์มันเครียดแต่ลมที่ตีหน้ามันเย็นได้ใจจริงๆ จากนั้นพอรถขับมาถึงยังสถานที่ที่หนูคุ้นเคย หนูก็เลยกดลง ควานหาเศษเงินในกระเป๋านักเรียนแล้วโทรหาพ่อทั้งน้ำตา ว่าหนูอยู่ตรงนี้ มารับที พ่อก็มารับ แล้วก็ได้กลับไปที่บ้านอย่างปลอดภัย แต่หม่แน่ใจว่าทำให้พี่โดนด่ามั้ย ว่าทำไมไม่ดูแลน้อง
ขึ้นรถเมย์แบบ 100% 200% 300%
พี่นั่งไปเเยกบ้านเก่าเลยอ่อ นี้เคยเเบบหลับจากสมุทรปราการ ไป อู่เลยจร้า 55555
รถเมลเป็นรถส่วนตัวของเด็กช่างครับ พี่ไนท์ 555
พึ่งค้นพบช่องพี่ได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยย คือฟังไม่หยุดเลย555
เราขึ้นรถเมย์ออกหน้าปากซอยไปถนนใหญ่แค่ตรงนั้นก็หลงเเล้วอ่ะจำทางจำซอยไม่ได้เลย เคยขึ้นรถเมย์ลงผิดที่เเล้วต้องเดินกลับอ่ะฝนก็ตก ดีนะโง่กับเพื่อนสองคนเดินไปขำไปฝนก็ตกอีกควายมาก55555555
เข้าใจสุดๆเล้ย
ไม่อยากขึ้น รถเมย์แล้ว แค่ วินมอเตอร์ไซค์ ก็แย่ละ 5555
4:08 อาเธอร์เล่าไว้ในไหนหรอคะ
ช่ายต้องข้ามสะพานลอย ไปขึ้น365 ไปปากน้ำ ผ่านสำโรง ถึงสี่แยกบางนาเค้าจะเลี้ยวซ้าย
แต่ถ้าขึ้น365ฝั่งที่ลงเลย มันก็จะเลยบางนาผ่านบางพลีไปบางปะกง
คิดว่ามีอีกสาเหตุนึงที่กระเป๋ารถเมล์ไม่บอกนะ เพราะว่าจะมีคนแย่ๆบางประเภทที่แสร้งว่าขึ้นผิดฝั่งผิดสายบ้างแหละ ละจะลงป้ายหน้า เพื่อที่จะได้นั่งฟรี1ป้าย เค้าเลยคิดว่าพี่เป็นคนแบบนั้นรึเปล่า ที่มองหน้าอาจจะแบบ มึงขึ้นนานเกินป้ายนึงแล้วยังไม่ลงอีกหรอวะ แต่ถ้าให้พูดตามตรงกระเป๋ารถเมล์ควรบอกนะ เราก็จำทางไม่เคยได้เหมือนกัน อาศัยตอนขึ้นปุ้บบอกให้พี่กระเป๋ารถเมล์ช่วยเรียกตอนถึงที่ที ละพี่เค้าก็น่ารักทุกคนที่เจอ เรียกตลอด พี่ไนท์แจ็กพอตมาก//รึเราโชคดีเอง?
ฟังแล้วก็สงสัย ตอนที่ถามตอนแรกทำไมมันไม่บอกอะ แค่บอกให้ลงไปแล้วข้ามฝั่ง โคตรงง 555 ฟังตอนนี้ก็ขำ แต่ถ้าโดนตอนนั้นคงทั้งหงุดหงิดทั้งกลัว -*-
เป๋ากับคนขับก็แปลกมาก ปล่อยให้นั่งจนสุดสายได้ไง ทั้งที่ถามสองรอบ งง
กุตกใจแทนนี่กำลังกดคลิกคลิป ตกใจตัวอะไรอยู่ด้านขวา555+
ผมเลิกเรียนจากลาซาลแล้วไปเซ็นทรัลไปขึ้นรถแบบนี้ผิดด้านเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีถึงกิ่งแก้ว พร้อมกับหน้าญาติที่มาด้วยแบบงงๆ ดีที่ว่าลงตรงกิ่งแก้วแล้วข้ามกลับมาถูก กลับบ้านมาโดนแม่ตี 5555
เกือบแล้วเกือบได้ไปถึงบางประกงแล้วผม
นานๆจะเจอสตรีมเมอร์ไทยเล่น BBTV Emote, FrankerFaceZ
POGGERS HYPERCLAP
เคยเล่นเกมจนตังค์หมดเหมือนกัน แต่ดีที่นั่งรถมากับที่บ้าน555+😂
ฟังเพลินอีกละโว้ย55555
เปิดดูตอนนอนมาเป็น 10รอบ ไม่เคยดูจบเลยเพราะหลับก่อน555555555555
อุส่าลืมไปนานแล้ว เหตุการณ์เหมือนผมเลย
ผมเคยครับพี่นอนหลับบนรถเมย์จนถึงอู่แล้วพี่กระเป๋าพึ่งมาปลุก
เคยขึ้นเดอะมอลล์บางแค ไปโผล่เดอะมอลล์ท่าพระ เพราะเผลอหลับ บ้านห่างจากป้ายรถเมล์แค่ 2 ป้าย
147 ปะเนี่ย
รุ้จักช่องนี้เพราะ 300%
เราก็มีปัญหาทุกครั้งที่ขึ้นรถเมล์ ทุกวันนี้ก้ยังไม่เข้าใจ 5555
ผมก็เป็น2 รอบนั่งเล่นเกมอยู่ที่ห้องคอมโดรงเรียนจนตกรถประจำตอน ป.4 รอบแรกเดินกลับจนมีพี่ข้างทางเขาสงสารจนเขาให้ติดรถกลับ รอบสองเหมือนเดิมแต่ขึ้นรถอีกคันไปที่อู่รอจนสองทุ่มจนเขาสงสารพาขึ้นรถมอไซกลับ 555
เคยนั่งบีทีเอสกลับบ้าน30กว่าสถานีเพราะขึ้นผิดสายค่ะ(ตอนนั้นมากับเพื่อนด้วยหลงไปด้วยกัน)..ดีที่กลับได้ ใช้เวลา1ชม.
นั่งฟังนอนฟังจนหลับไปเลย55555555
เคยแต่หลับจนเลย สรุปสุดสาย25บาทเดินทางข้่ามจังหวัด
เอ้า!!! เพื่อนร่วมรั้วโรงเรียน เราเรียนเซนโย ทิพวัล 😂
จนตอนนี้ ม.3ยังไม่เคยขึ้นรถเมย์สักครั้งเลยแล้วยิ่งเป็นพวกที่หลงง่ายมากทางกลับบ้านยังจำไม่ได้เลยพี่