Με συγχωρείτε, αλλά η συγκεκριμένη πίτα προφανώς έγινε γνωστή σαν «Ζαγορίου» λόγω τουρισμού, ενώ πρόκειται για συνταγή ηλικίας χιλιάδων ετών, τόσο του ελληνικού χώρου όσο και ολόκληρης της Βαλκανικής. Οι παραλλαγές και οι ονομασίες από τόπο σε τόπο πολλές. Ακόμη και στα Ζαγόρια, κάθε νοικοκυρά κάνει τη δική της παραλλαγή. Έτσι, στη Θεσσαλία, όπου συνήθως προσθέτουν και ξηρό κολοκύθι, τη λένε μπατζίνα, οι Σαρακατσαναίοι του Παρνασσού και τα χωριά της πεδινής Λοκρίδας τη λένε κουρκούτι, στον Δομοκό τη λένε μαμαλίγκα και την παραλλαγή με κολοκύθι κολοκυθομαμαλίγκα, στη Λαμία τη λένε κουρκουτό κ.λ.π. Η γιαγιά μου, Σαρακατσάνα του Παρνασσού, την έφτιαχνε στη γάστρα και δεν είχε επισκεφθεί ούτε καν είχε ακούσει ποτέ για τα Ζαγόρια. Η μάνα μου έβαζε γάλα αντί για νερό και πρόσθετε και γιαούρτι, αφαιρώντας τα αυγά, «για να μη σφίγγει», όπως έλεγε. Τα αυθεντικά υλικά της, εξαιτίας του γεγονότος ότι έως και πριν από 100 χρόνια η Ελλάδα είχε εκατοντάδες εκατομμύρια αιγοπρόβατα, ήταν πρόβειο, αίγειο ή αιγοπρόβειο γάλα, βούτυρο, τυρί και γιαούρτι (ανάλογα τι βάζει καθένας στη συνταγή), ενώ χρησιμοποιούσαν είτε το σκληρό, κίτρινο αλεύρι, με το οποίο έκαναν το ψωμί, τα πρόσφορα, τα τσουρέκια, τις τηγανίτες (ή λαγκίτες ή λαλαγκίτες) κ.λ.π., είτε το «ψιλό» καλαμποκίσιο. Το λευκό, «μαλακό» αλεύρι, που ονομάζεται «για όλες τις χρήσεις», μπήκε πολύ αργότερα στην παραδοσιακή ελληνική κουζίνα, π.χ. λόγω του ξενόφερτου γλυκίσματος «κέικ» ή «κεκ» ή των πολιτικών που είχαν σχέση με τα άλευρα. Πολύ καλά κάνουν οι Ηπειρώτες και προωθούν παραδοσιακά παρασκευάσματα της περιοχής τους, όμως δεν έχουν την αποκλειστικότητα, τουλάχιστον όχι σε όλα. Στα Ζαγόρια, αλλά και στη Λοκρίδα (ίσως λόγω αρβανίτικης προέλευσης της συνταγής), έχω δοκιμάσει και μία παραλλαγή της αλευρόπιτας, που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζει, διότι από το πλάι δείχνει σαν να έχει γίνει με πολλά φύλλα, θυμίζει σφολιάτα στο πιο συμπαγές: Τη λένε ζεματιστή τυρόπιτα και η διαφορά της από τη βασική συνταγή είναι ότι ρίχνουν το αλεύρι μέσα σε νερό που έχει πάρει βράση και εν συνεχεία προσθέτουν και τα υπόλοιπα υλικά (με τελευταία τα αυγά). Όσο για τον όρο «κασόπιτα», αυτός προέρχεται από τους βλαχόφωνους, που λένε το τυρί «κάσου», και ονομάζουν έτσι κάθε πίτα που περιέχει τυρί, ακόμη και όταν έχει χόρτα (λένε π.χ. κασόπιτα με τσουκνίδες)...
Καταπληκτικη η κασιοπιτα! Μου τρεχουν τα σαλια!❤🥰😍
Ωραία συνταγή..Το κανάλι είναι πολύ ωραίο...πολλά και διαφορετικά videos...ο αριθμός των συνδρομητών το αδικεί..
Οι περισσότεροι τα βλέπουν στο site, οπότε είναι λιγότεροι εδώ.
Ευχαριστώ πολύ
Α, και το βασικό στοιχείο είναι ότι τραβάω ότι μου αρέσει
Θαυμάσια συνταγή! Ευχαριστούμε πολύ!
Εγώ ευχαριστώ
Η γιαγιά μου είναι ηπειρωτισα και φτιάχνει την συγκεκριμένη πίτα...Είναι το κάτι άλλο!!
Με συγχωρείτε, αλλά η συγκεκριμένη πίτα προφανώς έγινε γνωστή σαν «Ζαγορίου» λόγω τουρισμού, ενώ πρόκειται για συνταγή ηλικίας χιλιάδων ετών, τόσο του ελληνικού χώρου όσο και ολόκληρης της Βαλκανικής. Οι παραλλαγές και οι ονομασίες από τόπο σε τόπο πολλές. Ακόμη και στα Ζαγόρια, κάθε νοικοκυρά κάνει τη δική της παραλλαγή. Έτσι, στη Θεσσαλία, όπου συνήθως προσθέτουν και ξηρό κολοκύθι, τη λένε μπατζίνα, οι Σαρακατσαναίοι του Παρνασσού και τα χωριά της πεδινής Λοκρίδας τη λένε κουρκούτι, στον Δομοκό τη λένε μαμαλίγκα και την παραλλαγή με κολοκύθι κολοκυθομαμαλίγκα, στη Λαμία τη λένε κουρκουτό κ.λ.π. Η γιαγιά μου, Σαρακατσάνα του Παρνασσού, την έφτιαχνε στη γάστρα και δεν είχε επισκεφθεί ούτε καν είχε ακούσει ποτέ για τα Ζαγόρια. Η μάνα μου έβαζε γάλα αντί για νερό και πρόσθετε και γιαούρτι, αφαιρώντας τα αυγά, «για να μη σφίγγει», όπως έλεγε. Τα αυθεντικά υλικά της, εξαιτίας του γεγονότος ότι έως και πριν από 100 χρόνια η Ελλάδα είχε εκατοντάδες εκατομμύρια αιγοπρόβατα, ήταν πρόβειο, αίγειο ή αιγοπρόβειο γάλα, βούτυρο, τυρί και γιαούρτι (ανάλογα τι βάζει καθένας στη συνταγή), ενώ χρησιμοποιούσαν είτε το σκληρό, κίτρινο αλεύρι, με το οποίο έκαναν το ψωμί, τα πρόσφορα, τα τσουρέκια, τις τηγανίτες (ή λαγκίτες ή λαλαγκίτες) κ.λ.π., είτε το «ψιλό» καλαμποκίσιο. Το λευκό, «μαλακό» αλεύρι, που ονομάζεται «για όλες τις χρήσεις», μπήκε πολύ αργότερα στην παραδοσιακή ελληνική κουζίνα, π.χ. λόγω του ξενόφερτου γλυκίσματος «κέικ» ή «κεκ» ή των πολιτικών που είχαν σχέση με τα άλευρα. Πολύ καλά κάνουν οι Ηπειρώτες και προωθούν παραδοσιακά παρασκευάσματα της περιοχής τους, όμως δεν έχουν την αποκλειστικότητα, τουλάχιστον όχι σε όλα. Στα Ζαγόρια, αλλά και στη Λοκρίδα (ίσως λόγω αρβανίτικης προέλευσης της συνταγής), έχω δοκιμάσει και μία παραλλαγή της αλευρόπιτας, που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζει, διότι από το πλάι δείχνει σαν να έχει γίνει με πολλά φύλλα, θυμίζει σφολιάτα στο πιο συμπαγές: Τη λένε ζεματιστή τυρόπιτα και η διαφορά της από τη βασική συνταγή είναι ότι ρίχνουν το αλεύρι μέσα σε νερό που έχει πάρει βράση και εν συνεχεία προσθέτουν και τα υπόλοιπα υλικά (με τελευταία τα αυγά).
Όσο για τον όρο «κασόπιτα», αυτός προέρχεται από τους βλαχόφωνους, που λένε το τυρί «κάσου», και ονομάζουν έτσι κάθε πίτα που περιέχει τυρί, ακόμη και όταν έχει χόρτα (λένε π.χ. κασόπιτα με τσουκνίδες)...
Εφτιαξα τη πίτα αλλά λογικά δεν είναι ψγμενη ενώ έχει ροδίσει, και μάλλον φταίει το ότι δεν έβαλα το μείγμα σε μεγάλο ταψί και το έβαλα σε μικρό?
Θέρμανση από κάτω είχε; Εάν είναι μεταλλικό ταψί θέλει χαμηλά και αναμονή την κάτω εστία
Είχα πάνω κάτω αντιστάσεις 180 χωρίς αέρα και μετά το έβαλα αέρα.
Ήταν μεταλλικο, όχι του φούρνου το ταψι
Το είχες χαμηλά ; Εάν πάλι ήταν για μεγάλο ταψί και το στρίμωξες σε μικρό ήθελε περισσότερη ώρα και χαμηλότερη θερμοκρασία στους 170.
Λείπει γιαούρτι ή γάλα
Πρώτος.
καλά πότε προλαβες και το είδες?
@@tracerclub Τώρα το βλέπω απλά είπα να προλάβω να στείλω πρώτος Comment.
@@DroneDaysgr χαχαχαχα