"achter in de rij gaan staan" om "af te kijken hoe hij iets moest doen" Heel herkenbaar. Dat deed ik ook bij gym en zwemmen. Precies om dezelfde reden.
wat ik heb opgestoken van deze video dat een veilig omgeving heeft gehad. sommige (in mijn geval) hebben een onveilige omgeving gehad waar de ouders te maken hadden gehad met alchole en drugs. zo weet ik dat mijn moeder alchole verslaaft was en dat ze er zwaar agresief door werd daarom is op mijn 5e dat mijn vader het niet meer aan kon om veder in de relatie te hebben met mijn moeder. ik weet zelf nog dat mijn moeder mij opsloot op mijn slaapkamer uit haar eigen veiligheid omdat ze onzeker was tijden haar agresieve momenten in leven als ze dronken was. het ook zo ver gekomen dat mijn moeder begon st stelen in de supermarkt. kan mij herinderen dat we zelfs naar de politiebureau zijn geweest omdat ik met mijn moeder mee ging naar de winkel maar dat ze betrapt werd op stelen. dus voor mijn opvoeding is hier helaas flink fout gegaan wat ik nu als volwassenen zeer veel moeite mee heb zoals een relatie te behouden om het te begrijpen van de omstandigheden
het is zo jammer dat in sommige situatie's er altijd gedacht wordt dat het aan de manier van opvoeden ligt. Autisme er is zo weinig van bekent. Super dat deze moeder uitlegd hoe het is om als moeder hier mee om te gaan,, en zo te horen heeft zij van nature precies gedaan wat haar zoon nodig heeft . Ik herken hier zoveel . Ook hoe haar zoon reageerd , daarin herken ik mijn kind ..
Er is niks mis met Autisme. Ik heb zelf een lichte vorm van Autisme en ik ben er niet minder door geworden hoor. God heeft mij zo geschapen en God maakt geen fouten. Autisme of niet, we zijn allemaal mensen en allemaal zijn wij waardig. Alles wat leeft is bezielt, en verdient respect. 🧕💟♥️. Autisme heeft ervoor gezorgd dat ik geobserdeerd ben door mijn interesses. Maar daardoor heb ik wel een studie theologie af kunnen maken !!!!! En heb ik veel verstand van archeologie en geschiedenis. Autisme heeft ook veel positieve voordelen! En ik ben er blij mee. T zijn meestal andere mensen die t erger maken omdat zij mij niet kunnen accepteren. Dat is hun probleem. Niet de mijne.
Er is zeker niks mis met autisme maar een lichte vorm bestaat niet, Je hebt t of je hebt t niet. Het is een spectrum en iedereen met autisme is anders en bij iedereen uit het zich anders en heeft andere kenmerken. Ik heb het zelf ook en het heeft indd voor en nadelen we moeten ermee leren leven❤️
Sinds kort ook diagnose. Ik zie t ook in mijn kinderen. 1 vooral, die andere wat minder. Maar school is lastig idd. Dit verhaal komt me bekend voor. Sterkte met alles😊😊😊
Ik vind dat hij het heel goed uitlegt wat zijn uitdagingen zijn . Wat ik jammer vind dat er nog altijd vooroordelen zijn over autisme. Het zijn gewoon mensen net als ieder ander. IK heb ook autisme en ADHD al zeggen sommige dat ik geen ADHD heb en dat vind ik soms vervelend dat sommige mensen dat zeggen en dat ik word overschat of onderschat en dat ik me heel vaak moet bewijzen als ik ergens begin met bijvoorbeeld stage en ten op zichten van andere mensen. Wat ik lastig vind is een gesprek volgen of beginnen met mensen die ik niet ken.
Heel herkenbaar! Ik vind het achteraf jammer dat het bij mij zo laat de diagnose PPNOS heb gekregen (pas op mijn 21e!). Geen speciaal onderwijs gehad. Wel fijn voor de deze jongen dat hij en zijn familie op tijd hebben geweten wat hij heeft! Ik wens hem heel veel succes. Waardeer waar je goed in bent; uiteindelijk komt alles goed!😀🤗
Op 12-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose PDD-NOS. Hoewel dit resulteerde in speciaal onderwijs en alles wat daarbij hoort, vond ik het een lastige ervaring. Veel mensen zijn geneigd om snel labels op anderen te plakken, en hoewel het voor sommigen wellicht nuttig is, zie ik het slechts als een etiket. Ik kies er bewust voor om deze diagnose niet actief te delen. In plaats daarvan heb ik mezelf getraind om de vaardigheden en gedragingen die vaak geassocieerd worden met PDD-NOS te verbeteren. Bijvoorbeeld, ik had moeite met oogcontact. Om dit te overwinnen, oefende ik door gewoon een uur lang iemand recht in de ogen te kijken, totdat het voor mij natuurlijk aanvoelde. Er waren nog tal van andere uitdagingen, maar ik weiger mezelf te beperken tot een DSM-label. Ik worstelde met het omgaan met veranderingen. De oplossing hiervoor vond ik in het continu blootstellen aan nieuwe omgevingen. Hoewel het in het begin overweldigend was, werd het mettertijd steeds vertrouwder. Ik bleef doorgaan totdat ik me volkomen op mijn gemak voelde in een nieuwe omgeving. Sociale interacties waren eveneens een uitdaging voor mij. In plaats van me terug te trekken, zocht ik actief het gezelschap van anderen op. Door stelselmatig nieuwe mensen te ontmoeten en sociale situaties aan te gaan, leerde ik me geleidelijk comfortabel te voelen in gezelschap van anderen. Laten we juist stoppen met het labelen van kinderen en ze allemaal onderdrukkende medicijnen te geven. ADHD plaats ik hier ook onder.
Dit is best wel herkenbaar ik heb zelf ook een lichte vorm van autisme en ik herken me al helemaal in het niet goed kunnen plannen van dingen en strek zijn op verbaal gebied met woorden en dan bedoel ik vooral dat ik de betekenis vaak weet, me speling is een heel andere verhaal
Mijn dochter van 15 heeft 2 jaar geleden de diagnose gekregen. Wat herkenbaar! Alleen accepteert zij totaal de diagnose niet, wat hulp vragen bijna onmogelijk maakt. Ik zou zo graag zien dat voor haar de negatieve lading uit het woord gaat. Zolang zij het niet accepteert, is het risico groot dat ze zich afweet aan anderen en zichzelf overvraagt.
Puberteit, wij herkennen dat in onze kinderen.....puberteit en autisme gaan niet samen (in ons geval), ze kijken naar een ander op deze leeftijd en daar past hun "gedrag" niet bij.....en daarnaast is hun lichaam aan het veranderen, ze begrijpen dat niet....wij zijn met onze zoon ( mijn stiefzoon) bezig wat het is om een puber te zijn en wat de verwachting is vanuit een ander.....ik ben zelf heel gelukkig met het feit dat ik "anders" in het leven sta als een gemiddelde persoon.....ben altijd open en vrij geweest, en dat helpt wel!!!
Kreeg de diagnose op 63 jarige leeftijd bij het ATN in Hoogeveen Heb mijn weg altijd in het leven gevonden met veel vallen en opstaan De diagnose was een opluchting, veel puzzelstukjes vielen op hun plek Wel sterk het gevoel van ‘ jammer van niet eerder ‘ dan was het dagelijks leven met wat begeleiding misschien een stuk makkelijker geweest. Vorm van autisme van deze jongeman doet mij aan Asperger denken Gelukkig is hij op de middelbare school blijkbaar niet gepest om zijn anders zijn zoals mij helaas is overkomen
Zo herkenbaar verhaal dit vanuit de moeder en héél gedetailleerd. Hier ook niet bekend met autisme in de familie. Ook huilgedrag, mate van gevoeligheden/overprikkeling. Wat een ontdekkingsreis he? En inderdaad groei je met jouw kind mee. Ze spreekt met veel rust en respect over haar zoon. Hoopvol verhaal. En ook héél herkenbaar. 😊
Verschrikkelijk veel moeite met dingen die vanzelfsprekend lijken voor anderen. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik op een scholengemeenschap terecht kwam. Ik vond de hectiek ondraaglijk. Vaak een gevoel van paniek als het uur voorbij was en ik naar een ander lokaal moest. Ik wist dan niet waar ik naartoe moest en probeerde zoveel mogelijk met andere kinderen mee te lopen. Het maken van aantekeningen en luisteren, dat ging bij mij niet samen. Het was of of.
Hoe is het mogelijk. Iets waar ik 10 jaar voor nodig had..,om er achter te komen wat autisme nou betekend voor mij. Het lijkt weg gestaged xD Deze familie mag van geluk spreken dat ze gaandeweg goede hulp hebben kunnen accepteren dat geld niet voor elk gezin. Het advies wat ik heb is ook "blijf in gesprek praat er over. Heel typisch om te zien. Mindfullnes sport en mediteren helpen.
Eigenlijk dacht ik dat autisme veel eerder en beter herkenbaar zou zijn in deze tijd. In mijn jeugd, ik ben nu 65 jaar bestond autisme niet, schijnbaar, natuurlijk bestond het wel maar men was er niet mee bekend. Ik was een, onhandelbaar en moeilijk, kind. Dat was ook de reden dat ik van de lagere school af moest en naar een LOM-school moest, wat ik perse niet wou. LOM stond voor, leer en opvoeding moeilijkheden. Na die school moest ik naar het voortgezet onderwijs. Natuurlijk niet naar een LTS o.i.d. maar naar de, ITO. Ik heb al deze stappen altijd ervaren als een vernedering, ook de rest van mijn leven. Ik kon en wilde veel meer, dat bleek ook uit testen die werden gedaan, maar mijn ouders wilden hier absoluut niet aan. Ook dit heb ik ze mijn hele leven kwalijk genomen. Kortom het hele ADHD/Autisme heeft me mijn hele leven achtervolgd, ik durf te stellen dat ik hier blijvende schade door heb opgelopen. Toen ik ongeveer 53 jaar was ben ik langs mijn huisarts gegaan, omdat ik steeds meer het vermoeden kreeg dat er iets niet in orde was met me op verschillende gebieden. gebieden op het vlak van, sociale contacten/omgang met andere mensen. Weinig inlevingsvermogen, grote concentratieproblemen, warrig niet gestructureerd in alles wat ik deed. De situatie in mijn hoofd omschreef en omschrijf ik als, een altijd durende storm in mijn hoofd. Toen ik, enige jaren medicatie had, Methylfenidaat, kwam ik weer terecht bij mijn huisarts met de vraag of mijn medicatie nog iets omhoog kon. toen hij vroeg hoe het er nu mee ging heb ik een hele tijd zitten huilen als een kind, en hem verteld dat mijn leven er totaal anders uit zou hebben gezien als de medicatie van nu er vroeger ook geweest zou zijn. Desondanks zijn de klachten nu toch nog wel van een behoorlijk niveau. Ik vrees dan ook dat ik het er de rest van mijn leven mee moet doen. Toch fijn dat er nu veel meer hulp beschikbaar is voor de jongere generatie, ik gun het ze zo!
Wat erg voor je, want je bent zoveel meer waard. Als je nog geen hulp hebt en het wel nodig hebt, zoek dan hulp. Ook jij hebt een toekomst. Het ga je goed!
Het klinkt heel eerlijk gezegd dat je er zelf achter moest komen wat er nou eigenlijk aan de hand was met jouzelf dat is een eenzame lange verterende weg als je het mijn zou vragen. Heel veel respect daarvoor ik kan rustig met je mee praten maar je bent wel ff 35 jaar ouder als ik en ik deed er 10 jaar over ongeveer. Dat lijkt niks vergeleken met jou verhaal.. Ik moet zeggen dat we vrij sterk uit de verf kunnen komen.
Heel herkenbaar! Kijk zo kun je iemand met autisme ook "neerzetten"; beter als met Kees Momma (ik heb zelf ook PDD NOS)! Fijn dat hij het al jonge leeftijd wist; scheelt een hoop gedoe!
Toch moet je je niet zomaar neerleggen bij een diagnose als ASS, in de zin van 'dat heb ik nou eenmaal. Autisme is de manier waarop het brein zich ontwikkeld heeft als reactie op trauma. Trauma kan succesvol behandeld worden met lichaamsgericht therapie. En de 'blindheid' voor hoe iets moet kan zichtbaar gemaakt worden en geleerd worden. Ons brein is neuroplastisch en kan zich tot op hoge leeftijd aanpassen.
"achter in de rij gaan staan" om "af te kijken hoe hij iets moest doen" Heel herkenbaar. Dat deed ik ook bij gym en zwemmen. Precies om dezelfde reden.
wat ik heb opgestoken van deze video dat een veilig omgeving heeft gehad. sommige (in mijn geval) hebben een onveilige omgeving gehad waar de ouders te maken hadden gehad met alchole en drugs. zo weet ik dat mijn moeder alchole verslaaft was en dat ze er zwaar agresief door werd daarom is op mijn 5e dat mijn vader het niet meer aan kon om veder in de relatie te hebben met mijn moeder.
ik weet zelf nog dat mijn moeder mij opsloot op mijn slaapkamer uit haar eigen veiligheid omdat ze onzeker was tijden haar agresieve momenten in leven als ze dronken was.
het ook zo ver gekomen dat mijn moeder begon st stelen in de supermarkt.
kan mij herinderen dat we zelfs naar de politiebureau zijn geweest omdat ik met mijn moeder mee ging naar de winkel maar dat ze betrapt werd op stelen.
dus voor mijn opvoeding is hier helaas flink fout gegaan wat ik nu als volwassenen zeer veel moeite mee heb zoals een relatie te behouden om het te begrijpen van de omstandigheden
het is zo jammer dat in sommige situatie's er altijd gedacht wordt dat het aan de manier van opvoeden ligt. Autisme er is zo weinig van bekent. Super dat deze moeder uitlegd hoe het is om als moeder hier mee om te gaan,, en zo te horen heeft zij van nature precies gedaan wat haar zoon nodig heeft . Ik herken hier zoveel . Ook hoe haar zoon reageerd , daarin herken ik mijn kind ..
Dank voor je commentaar. Je slaat de spijker op zijn kop! Herkenning helpt ook.
Er is niks mis met Autisme. Ik heb zelf een lichte vorm van Autisme en ik ben er niet minder door geworden hoor. God heeft mij zo geschapen en God maakt geen fouten. Autisme of niet, we zijn allemaal mensen en allemaal zijn wij waardig. Alles wat leeft is bezielt, en verdient respect. 🧕💟♥️. Autisme heeft ervoor gezorgd dat ik geobserdeerd ben door mijn interesses. Maar daardoor heb ik wel een studie theologie af kunnen maken !!!!! En heb ik veel verstand van archeologie en geschiedenis. Autisme heeft ook veel positieve voordelen! En ik ben er blij mee. T zijn meestal andere mensen die t erger maken omdat zij mij niet kunnen accepteren. Dat is hun probleem. Niet de mijne.
Er is zeker niks mis met autisme maar een lichte vorm bestaat niet, Je hebt t of je hebt t niet. Het is een spectrum en iedereen met autisme is anders en bij iedereen uit het zich anders en heeft andere kenmerken.
Ik heb het zelf ook en het heeft indd voor en nadelen we moeten ermee leren leven❤️
ben het eens met je er is niks mis mee met autisme, ik heb het geloof dat wij mensen op aarde zijn om te leren!
Sinds kort ook diagnose. Ik zie t ook in mijn kinderen. 1 vooral, die andere wat minder. Maar school is lastig idd. Dit verhaal komt me bekend voor. Sterkte met alles😊😊😊
Ik vind dat hij het heel goed uitlegt wat zijn uitdagingen zijn . Wat ik jammer vind dat er nog altijd vooroordelen zijn over autisme.
Het zijn gewoon mensen net als ieder ander. IK heb ook autisme en ADHD al zeggen sommige dat ik geen ADHD heb en dat vind ik soms vervelend dat sommige mensen dat zeggen en dat ik word overschat of onderschat en dat ik me heel vaak moet bewijzen als ik ergens begin
met bijvoorbeeld stage en ten op zichten van andere mensen. Wat ik lastig vind is een gesprek volgen of beginnen met mensen die ik niet ken.
Heel herkenbaar! Ik vind het achteraf jammer dat het bij mij zo laat de diagnose PPNOS heb gekregen (pas op mijn 21e!). Geen speciaal onderwijs gehad. Wel fijn voor de deze jongen dat hij en zijn familie op tijd hebben geweten wat hij heeft! Ik wens hem heel veel succes. Waardeer waar je goed in bent; uiteindelijk komt alles goed!😀🤗
Op 12-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose PDD-NOS. Hoewel dit resulteerde in speciaal onderwijs en alles wat daarbij hoort, vond ik het een lastige ervaring. Veel mensen zijn geneigd om snel labels op anderen te plakken, en hoewel het voor sommigen wellicht nuttig is, zie ik het slechts als een etiket. Ik kies er bewust voor om deze diagnose niet actief te delen. In plaats daarvan heb ik mezelf getraind om de vaardigheden en gedragingen die vaak geassocieerd worden met PDD-NOS te verbeteren. Bijvoorbeeld, ik had moeite met oogcontact. Om dit te overwinnen, oefende ik door gewoon een uur lang iemand recht in de ogen te kijken, totdat het voor mij natuurlijk aanvoelde. Er waren nog tal van andere uitdagingen, maar ik weiger mezelf te beperken tot een DSM-label.
Ik worstelde met het omgaan met veranderingen. De oplossing hiervoor vond ik in het continu blootstellen aan nieuwe omgevingen. Hoewel het in het begin overweldigend was, werd het mettertijd steeds vertrouwder. Ik bleef doorgaan totdat ik me volkomen op mijn gemak voelde in een nieuwe omgeving. Sociale interacties waren eveneens een uitdaging voor mij. In plaats van me terug te trekken, zocht ik actief het gezelschap van anderen op. Door stelselmatig nieuwe mensen te ontmoeten en sociale situaties aan te gaan, leerde ik me geleidelijk comfortabel te voelen in gezelschap van anderen.
Laten we juist stoppen met het labelen van kinderen en ze allemaal onderdrukkende medicijnen te geven. ADHD plaats ik hier ook onder.
Dit is best wel herkenbaar ik heb zelf ook een lichte vorm van autisme en ik herken me al helemaal in het niet goed kunnen plannen van dingen en strek zijn op verbaal gebied met woorden en dan bedoel ik vooral dat ik de betekenis vaak weet, me speling is een heel andere verhaal
Wat een eerlijk en oprecht verhaal!
Dank voor t teruggeven team Cyberpoli
Mijn dochter van 15 heeft 2 jaar geleden de diagnose gekregen. Wat herkenbaar! Alleen accepteert zij totaal de diagnose niet, wat hulp vragen bijna onmogelijk maakt. Ik zou zo graag zien dat voor haar de negatieve lading uit het woord gaat. Zolang zij het niet accepteert, is het risico groot dat ze zich afweet aan anderen en zichzelf overvraagt.
Ik hoop dat ze ooit het station zelfacceptatie bereikt. Sending the best of luck your way 💗
Puberteit, wij herkennen dat in onze kinderen.....puberteit en autisme gaan niet samen (in ons geval), ze kijken naar een ander op deze leeftijd en daar past hun "gedrag" niet bij.....en daarnaast is hun lichaam aan het veranderen, ze begrijpen dat niet....wij zijn met onze zoon ( mijn stiefzoon) bezig wat het is om een puber te zijn en wat de verwachting is vanuit een ander.....ik ben zelf heel gelukkig met het feit dat ik "anders" in het leven sta als een gemiddelde persoon.....ben altijd open en vrij geweest, en dat helpt wel!!!
Kreeg de diagnose op 63 jarige leeftijd bij het ATN in Hoogeveen
Heb mijn weg altijd in het leven gevonden met veel vallen en opstaan
De diagnose was een opluchting, veel puzzelstukjes vielen op hun plek
Wel sterk het gevoel van ‘ jammer van niet eerder ‘ dan was het dagelijks leven met wat begeleiding misschien een stuk makkelijker geweest.
Vorm van autisme van deze jongeman doet mij aan Asperger denken
Gelukkig is hij op de middelbare school blijkbaar niet gepest om zijn anders zijn zoals mij helaas is overkomen
Dank voor reactie en eigen ervaring
team Cyberpoli
Zo herkenbaar verhaal dit vanuit de moeder en héél gedetailleerd. Hier ook niet bekend met autisme in de familie. Ook huilgedrag, mate van gevoeligheden/overprikkeling.
Wat een ontdekkingsreis he? En inderdaad groei je met jouw kind mee. Ze spreekt met veel rust en respect over haar zoon.
Hoopvol verhaal. En ook héél herkenbaar. 😊
Verschrikkelijk veel moeite met dingen die vanzelfsprekend lijken voor anderen. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik op een scholengemeenschap terecht kwam. Ik vond de hectiek ondraaglijk. Vaak een gevoel van paniek als het uur voorbij was en ik naar een ander lokaal moest. Ik wist dan niet waar ik naartoe moest en probeerde zoveel mogelijk met andere kinderen mee te lopen. Het maken van aantekeningen en luisteren, dat ging bij mij niet samen. Het was of of.
Bedankt voor je reactie en je eigen ervaring
Team Cyberpoli
Hoe is het mogelijk. Iets waar ik 10 jaar voor nodig had..,om er achter te komen wat autisme nou betekend voor mij.
Het lijkt weg gestaged xD
Deze familie mag van geluk spreken dat ze gaandeweg goede hulp hebben kunnen accepteren dat geld niet voor elk gezin.
Het advies wat ik heb is ook "blijf in gesprek praat er over.
Heel typisch om te zien.
Mindfullnes sport en mediteren helpen.
Was mijn moeder er maar zo mee omgegaan. Die schreeuwde alleen maar dat ik een stuk stront was.
Wat triest om dit te lezen. Ben je er uiteindelijk toch goed uitgekomen?
Eigenlijk dacht ik dat autisme veel eerder en beter herkenbaar zou zijn in deze tijd. In mijn jeugd, ik ben nu 65 jaar bestond autisme niet, schijnbaar, natuurlijk bestond het wel maar men was er niet mee bekend. Ik was een, onhandelbaar en moeilijk, kind. Dat was ook de reden dat ik van de lagere school af moest en naar een LOM-school moest, wat ik perse niet wou. LOM stond voor, leer en opvoeding moeilijkheden. Na die school moest ik naar het voortgezet onderwijs. Natuurlijk niet naar een LTS o.i.d. maar naar de, ITO. Ik heb al deze stappen altijd ervaren als een vernedering, ook de rest van mijn leven. Ik kon en wilde veel meer, dat bleek ook uit testen die werden gedaan, maar mijn ouders wilden hier absoluut niet aan. Ook dit heb ik ze mijn hele leven kwalijk genomen. Kortom het hele ADHD/Autisme heeft me mijn hele leven achtervolgd, ik durf te stellen dat ik hier blijvende schade door heb opgelopen. Toen ik ongeveer 53 jaar was ben ik langs mijn huisarts gegaan, omdat ik steeds meer het vermoeden kreeg dat er iets niet in orde was met me op verschillende gebieden. gebieden op het vlak van, sociale contacten/omgang met andere mensen. Weinig inlevingsvermogen, grote concentratieproblemen, warrig niet gestructureerd in alles wat ik deed. De situatie in mijn hoofd omschreef en omschrijf ik als, een altijd durende storm in mijn hoofd. Toen ik, enige jaren medicatie had, Methylfenidaat, kwam ik weer terecht bij mijn huisarts met de vraag of mijn medicatie nog iets omhoog kon. toen hij vroeg hoe het er nu mee ging heb ik een hele tijd zitten huilen als een kind, en hem verteld dat mijn leven er totaal anders uit zou hebben gezien als de medicatie van nu er vroeger ook geweest zou zijn. Desondanks zijn de klachten nu toch nog wel van een behoorlijk niveau. Ik vrees dan ook dat ik het er de rest van mijn leven mee moet doen. Toch fijn dat er nu veel meer hulp beschikbaar is voor de jongere generatie, ik gun het ze zo!
Wat erg voor je, want je bent zoveel meer waard. Als je nog geen hulp hebt en het wel nodig hebt, zoek dan hulp. Ook jij hebt een toekomst. Het ga je goed!
Het klinkt heel eerlijk gezegd dat je er zelf achter moest komen wat er nou eigenlijk aan de hand was met jouzelf dat is een eenzame lange verterende weg als je het mijn zou vragen. Heel veel respect daarvoor ik kan rustig met je mee praten maar je bent wel ff 35 jaar ouder als ik en ik deed er 10 jaar over ongeveer. Dat lijkt niks vergeleken met jou verhaal..
Ik moet zeggen dat we vrij sterk uit de verf kunnen komen.
Heel herkenbaar! Kijk zo kun je iemand met autisme ook "neerzetten"; beter als met Kees Momma (ik heb zelf ook PDD NOS)! Fijn dat hij het al jonge leeftijd wist; scheelt een hoop gedoe!
Toch moet je je niet zomaar neerleggen bij een diagnose als ASS, in de zin van 'dat heb ik nou eenmaal. Autisme is de manier waarop het brein zich ontwikkeld heeft als reactie op trauma. Trauma kan succesvol behandeld worden met lichaamsgericht therapie. En de 'blindheid' voor hoe iets moet kan zichtbaar gemaakt worden en geleerd worden. Ons brein is neuroplastisch en kan zich tot op hoge leeftijd aanpassen.
Interessante opmerking Team Cyberpoli
Dappere jongeman.
Afmeet aan anderen...
hoi beetje sport cardio en calistenics zou goed voor je zijn goed gemeend