Το γράμμα-Σωκράτης Μάλαμας(Κατράκειο 2024)

Τι θα ήταν το συναυλιακό καλοκαίρι μας χωρίς τον Σωκράτη Μάλαμα;
Ήρθε όπως κάθε χρόνο η στιγμή να κλείσουμε ραντεβού στις ανοιχτές μουσικές σκηνές και τα θέατρα, εντός και εκτός των πόλεων, στις εξοχές και όπου θα έρθει φέτος για να μας συναντήσει ο Σωκράτης.
Μαζί του στο τραγούδι η Ιουλία Καραπατάκη και δίπλα του σταθερά η μπάντα του. Με τον Γιάννη Παπατριανταφύλλου στο κοντραμπάσο, τον Κυριάκο Ταπάκη στο λαούτο και στο μπουζούκι, τον Κλέωνα Αντωνίου στην ηλεκτρική κιθάρα, τον Καλογιάννη Βεράνη στο βιολί, την τρομπέτα και το τραγούδι, το Νίκο Μαγνήσαλη στα τύμπανα, τον Γιάννη Μάλαμα στα κρουστά και το τραγούδι. Με ένα πρόγραμμα που θα έχει τα αγαπημένα μας και όσα δεν χορταίνουμε να τραγουδάμε παρέα.
Συντελεστές:
Τραγούδι: Ιουλία Καραπατάκη
Μουσικοί:
Γιάννης Παπατριανταφύλλου -κοντραμπάσο
Κυριάκος Ταπάκη - λαούτο, μπουζούκι
Κλέων Αντωνίου - ηλεκτρική κιθάρα
Καλογιάννης Βεράνης - βιολί, τρομπέτα, φωνή
Νίκος Μαγνήσαλης - τύμπανα
Γιάννης Μάλαμας - κρουστά, φωνή
Ηχοληψία: Παναγιώτης Ηλιόπουλος - Τίτος Καργιωτάκης
Φωτισμοί: Χρήστος Λαζαρίδης
Υπεύθυνος Σκηνής: Δημήτρης Κατέβας
Ηχοληψία: Παναγιώτης Ηλιόπουλος - Τίτος Καργιωτάκης
Φωτισμοί: Χρήστος Λαζαρίδης
Υπεύθυνος Σκηνής: Δημήτρης Κατέβας
Παραγωγή - Management: Novel Vox
Το γράμμα
Στίχοι|Μουσική:Σωκράτης Μάλαμας
Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να ‘ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
Να ’χω το νου μου αδειανό
Να ’χω και πρίμο τον καιρό
Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να ‘ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ’ αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια