DANSE MACABRE رقص مردگان

زیژل و درس‌هایش استثنایی‌ هستند. اشراف عمیقش به موسیقی‌، تاریخ، تکنوازی، ارکستراسیون همراه با متدولوژی استثنایی‌ او، هر بی‌ علاقه به موسیقی‌ کلاسیک را نیز، شیفته می‌کند. پیکاسو میگوید که نقاشی (در اینجا موسیقی‌)، زبان اختصاصی خود را دارد و برای درک هر شاخه هنر، باید زبان آنرا آموخت. زیژل این زبان را به روشنی به ما میاموزد.
دلیل دیگر، تشابه اینروز‌های ایران با فرانسه آن دوران است. حدود صد سال از انقلاب کبیر فرانسه می‌گذرد، امپراطوری اول ناپلئون شکست خورده و مضمحل شده. کشور دستخوش آشوب و محنت است. در سال ۱۸۷۰ فرانسه از پروس (آلمان) شکست خورده و الزاس و لورن از پیکر کشور جدا شده‌اند. در سال ۱۸۷۱ و در دنباله شورش و خروش کمون، پاریس غرق در خون است و ما با کشوری خرد و مضمحل روبرو هستیم. سقوط دومین جمهوری و دومین امپراطوری از عواقب این دوران است. با این وجود جمهوری سوم در شرف زایش است و بازسازی در همه شئون آغاز شده است. در این فضاست که سان سانس در سال ۱۸۷۴، رقص مردگان را خلق می‌کند که از یکسو بیانگر برابری انسانها در برابر مرگ است و از سوی دیگر آشتی گذشته و حال از ورای زندگان و از دست رفتگان است. تداوم زندگی‌ است بر آوار گذشته و گذشتگان.