Po wieczerzy już zmyte naczynka, we śnie leży spowita dziecinka, Którą los na pociechę mi dał za kolejną pomyłkę dwóch ciał. Nastawiony już budzik na szóstą, mętnie senne odbija mnie lustro, Tylko ja czuwam jeszcze w moim oknie na piętrze I w uśpioną uliczkę znów krzyczę... O Romeo, słowiczy sokole! O tęsknoto, niewieścich pokoleń! Otworzyłam Ci okno, Na tę moją samotność. O Romeo! Czy jesteś na dole? Czy jesteś na dole? A na dole jak zwykle nikogo, może kolej z Werony za drogo, Może konno wyruszył a koń, nieżyczliwie odnosił się doń? Może nie ma na klimat nasz palta, Może jeszcze dokańcza Tybalta? Może zły mu Kapulet sprzeniewierzył amulet? Więc w uśpioną uliczkę znów krzyczę... O Romeo, kochanku pokoleń! O Romeo, już na mnie jest kolej! Otworzyłam Ci okno, Na tę moją samotność. O Romeo! Czy jesteś na dole? Czy jesteś na dole? A na dole odpowiedź jest ciszą, a na czole mym troska o przyszłość, Co to będzie za miesiąc jak wiek, kiedy drogi zawieje Ci śnieg? Co dzień gorsza Romeo pogoda, i ja jestem codziennie mniej młoda, Do klasztoru Ci zbiegnę lub innemu ulegnę, żeby potem znów krzyczeć w uliczkę... Nie ma Ciebie Romeo na dole! O Godocie niewieścich pokoleń! Otwieramy wciąż okna, W każdym oknie samotna. Patrzy w pole, Gdzieś wywiódł ją!
![[UA] NAVI vs MOUZ | BO5 | IEM Rio 2024](http://i.ytimg.com/vi/CMBYk0cbGoA/mqdefault.jpg)
Mogłabym słuchać tego na okrągło super
Mogę słuchać tego godzinami... Pan Wasowski był Geniuszem Muzyki! Cudowne wykonanie, ach...
masz rację
PRZYBORA WASOWSKI GENIALNI
Magda Umer, cóż za głos, co za dykcja...
kocham Magdę Umer cos tak ze sto lat już
Niesamowite
Po wieczerzy już zmyte naczynka, we śnie leży spowita dziecinka,
Którą los na pociechę mi dał za kolejną pomyłkę dwóch ciał.
Nastawiony już budzik na szóstą, mętnie senne odbija mnie lustro,
Tylko ja czuwam jeszcze w moim oknie na piętrze
I w uśpioną uliczkę znów krzyczę...
O Romeo, słowiczy sokole!
O tęsknoto, niewieścich pokoleń!
Otworzyłam Ci okno,
Na tę moją samotność.
O Romeo!
Czy jesteś na dole?
Czy jesteś na dole?
A na dole jak zwykle nikogo, może kolej z Werony za drogo,
Może konno wyruszył a koń, nieżyczliwie odnosił się doń?
Może nie ma na klimat nasz palta,
Może jeszcze dokańcza Tybalta?
Może zły mu Kapulet sprzeniewierzył amulet?
Więc w uśpioną uliczkę znów krzyczę...
O Romeo, kochanku pokoleń!
O Romeo, już na mnie jest kolej!
Otworzyłam Ci okno,
Na tę moją samotność.
O Romeo!
Czy jesteś na dole?
Czy jesteś na dole?
A na dole odpowiedź jest ciszą, a na czole mym troska o przyszłość,
Co to będzie za miesiąc jak wiek, kiedy drogi zawieje Ci śnieg?
Co dzień gorsza Romeo pogoda, i ja jestem codziennie mniej młoda,
Do klasztoru Ci zbiegnę lub innemu ulegnę, żeby potem znów krzyczeć w uliczkę...
Nie ma Ciebie Romeo na dole!
O Godocie niewieścich pokoleń!
Otwieramy wciąż okna,
W każdym oknie samotna.
Patrzy w pole,
Gdzieś wywiódł ją!
Jak już stracić głowę, to dla pani Magdy, a nie dla p. Osieckiej....
#piękne💞
Zbyt piękne, zbyt smutne.
Xd O Romeo!!!!