ΠΑΤΡΙΑ ΕΘΙΜΑ ΚΑΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΜΑΣ

Η ΚΑΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ
«Αμφι δε νεκροισιν κατακαιεμεν ου τι μεγαιρω, ου γαρ τις φειδω νεκυων κατατεθνηωτων γιγνετ , επει κε θανωσι, πυρος μειλισσεμεν ωκα»
ΙΛΙΑΣ Η 408
Αυτο που γραφει παραπανω ο Ομηρος μεσω του Αγαμεμνονος ειναι πως την καυση των νεκρων την ηθελαν απαντες διοτι η πυρα λυτρωνει το σωμα του νεκρου και του δινει παρηγορια.
Πριν την καυση το σωμα του νεκρου μας αλειφεται με αρωμα , λιπομενο ελαιολαδο και μελι και τον καλυπτουμε με θεικο εσθητα
(Ιλιας Σ 350)
Κατα την καυση καιγονται αρωματωδη ξυλα, δαφνες, κεδροι, κυπαρισσια ενω ταυτοχρονα χυνουμε στην πυρα ελαιολαδο και αρωμα.
Τα αγγεια των χοων τα καιμε στην πυρα του νεκρου μας ενω παραλληλα ψαλλεται ωδη η οποια συνοδεύεται απο αυλο που παιζει ο σπονδαυλης. Ραντιζουμε την πυρα με κριθαλευρο (Οδυσσεια Κ 518)
Ολογυρα οι συγγενεις θρηνουν .
Μετα την καυση συλλεγονται τα οστα , πλενονται με ακρατο οινο και τοποθετουνται σε αγγεια νεκροδοχους ή τεφροδοχους.
Τα σκεπαζουμε με μαυρο λινο υφασμα σε ενηλικες και στα παιδια το χρωμα που αγαπουσαν. (Οδυσσεια Μ 11).
Το δοχειο θαβεται με κτερισματα.
Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ
Ο Ενταφιασμός πρέπει να γίνεται όσον το δυνατον γρηγορότερα μετα τον θάνατο, διότι αυτό ευχαριστεί τον νεκρό, όπως η σκιά του Πατρόκλου που παρακαλεί τον Αχιλλέα να τον θαψει γοργά για να διαβεί τον Αδη, διότι άταφο οι ψυχές τον διώχνουν χωρίς να έχουν τελεστεί τα νενομισμένα. [ΙΛΙΑΣ Ψ 71].
Οι Έλληνες τελούν την ταφή με κατόρυξις δηλαδή ενταφιασμός ολόκληρου του σώματος. [ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ 27, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ Α’137]
Στον ενταφιασμό χωρίς καύση τα σώματα των νεκρών μας πρέπει να πλυθούν να αλειφθουν με αρωμα και ελαιολαδο να σκεπασθούν με θεϊκο έσθητα και να τοποθετηθούν σε κιβωτιοσχημους Πύελους ή Σορούς ή Λάρνακες, ή Δροίτες από ψημένο πηλό ή Σαρκοφάγους μαρμάρινους. Αυτό ορίζεται από την οικογένεια και την κοινωνική θέση του αγαπημένου μας.
Οι νεκροί τοποθετούνται σε ύπτια θέση με την κεφαλή προς την Ανατολή ή προς την Δύση ανάλογα με τα Πάτρια έθιμα του τόπου του νεκρού.
Οι Αθηναίοι (Ίωνες) ενταφιαζουν τους νεκρούς στραμμένους προς την Δύση
Οι Μεγαρείς και Μακεδόνες (Δωριείς)ενταφιάζουν τους νεκρούς στραμμένους προς την Ανατολή
Αιολείς και Αχαιοί ενταφιάζουν τους νεκρους τους σταμμένους ανάλογα με τα πάτρια έθιμα του τόπου τους [ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΟΛΩΝ10]
Ο ενταφιασμός πριν τον -8ο αιωνα γίνεταν έξω από την πόλη διοτι μέσα στην πόλη οι ζωντανοί στην οικογένεια αποκτούσαν μίασμα.
Από τον 8o αιωνα και έπειτα επιτρέπεται οι νεκροί μας να θάβονται κοντά ή και μέσα στην πόλη [ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ Α43.2- ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ 27].
Οι ταφοι ποικιλλουν αναλογα τα εθιμα του νεκρου και της οικογένειας.
Δύναται να είναι υπόγειοι ή λαξευμένοι σε βράχο ή σκαμμένοι στη γή.
Μόλις τελεστεί ο ενταφιασμός τότε γίνονται Χοές με αναμεμειγμένο άκρατο οίνο 3 μέρη και 1 μέρος ελαιόλαδο. Τα αγγεία των Χοών τα σπάζουμε μετά το πέρας ή τα τοποθετουμε μεσα στον νεκρικο λάκκο.
Τότε τοποθετουμε μεσα στον νεκρικό λάκκο τα οικία και τα αγαπημενα είδη , σκευη του νεκρού μας, καθώς και αγγεία με νερό να μην διψασουν τροφες , βραστα αυγα , μέλι , Ελευσινιο σιταρι, και τον Μελιτούττα που συνοδεύει τον νεκρο μας από την πρόθεση. [ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΑΛΚΗΣΤΙΣ 618, ΑΙΑΣ 1407]
Στις ανύπαντρες γυναίκες κοριτσια τοποθετούμε και λουτροφόρους.
Γίνεται η ταφή και ιδρύουμε Μνημείο, Στήλη, Ναϊδιο ή Ομηρικό Τύμβο [ΟΔΥΣΣΕΙΑ Μ 13]
Στο τέλος της ταφης οι γυναίκες γυρνουν στην οικία και καθαρίζουν το νεκρικο δωματιο και τους οικείους με νερό πηγής.
Την επομένη ημέρη τελείται καθαρμός με νερό θαλάσσης στην οικεία του νεκρού από τις γυναίκες για να ελευθερωθεί το «μίασμα».
Τότε ακολουθεί το Νεκροδειπνο ή το Περίδειπνο [ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ Η66] , εκεί μοιράζεται η Μακαρία στους οικείους και φίλους του νεκρου, η οποία είναι ψυχόπιτα.
Το Νεκροδειπνο συνοδεύεται από μελωδικό Θρήνο, Ιάλεμο , Γόο και Επικήδειο προς τιμήν του νεκρού μας. [ΙΛΙΑΣ Ψ 29]