Adrianna Bednarska-Hałasa - Wieżowce

Tekst:
pamiętam jak stoję w oknie
mam może z dwanaście lat
przede mną za szybą świat
zupełnie mi obcy
chodź mało tak dzieli nas
tylko ta szyba co moknie
a za szkłem nieustający blask
ewakuacyjnych lamp
lśnią się
śródmiejskie latarnie nocne
z hen daleka zewsząd widoczne
nieba sięgające biurowce
nie dają o sobie zapomnieć
wieżowce
refren:
Szanghaj czy Manhattan czy Warszawa centralna
tyle korytarzy tyle wnęk tyle sal na
jednym metrze kwadratowym tyle się mieści
tyle ludzkich dusz na tak małej powierzchni
trochę to przytłacza ale trochę nas ciągnie
do ostatnich pięter i z wysoka rozglądnięć
gdy drapiemy chmury serce bije nam mocniej
to mają w sobie wieżowce
minęło już wiele lat
przez ten czas niejeden stołeczny gmach
zwiedziłam od parteru po dach
został we mnie jednak ślad
tej ciekawskiej małej mnie
gdy przeglądam się w tym szkle
nieustannie dziwię się, że
cienkie tafle szkła a tak mocne
lata inżynierii osiągnięć
w szaro-niebny wpadają odcień
te bryły wieloboczne
[refren]
błyszczące fortece z oszkleń
wieżą, że mają moc się
przebić przez chmury i dosięgnąć słońce
pe ka i en zepchnęły w cień
zalewają miasto, prą jak lodowce
nie tylko u nas bo i
[refren]
----
Tekst, aranż i wykonanie: Adrianna Bednarska-Hałasa