Antep Savunması

Bayrağına düşman eli uzandığı anda, hiç kimsenin "uygun görmesine lüzum görmeden" şeref ve haysiyetini kurtarmak için silaha sarılan bir şehrin yaşanmış hikâyesidir, bu destan. Bir kutsal isyanın, bir başkaldırının, savaşın galiplerine meydan okuyuşun hikâyesidir. Fransızlar; topları, tankları ve uçakları ile halk ibadet halinde iken camileri vurmuştur! Çarşıları vurmuştur! Hanları, kervansarayları, bedestenleri vurmuştur! Evleri vurmuştur! Yalnız Kozanlı Mahallesi’nde 2 bin 657 ev obüs mermileri ile çökmüş, Antep’teki 10 bin evden 8 bini harabe haline gelmiştir! Tespit edilebilinen şehit sayısı 6 bin 317, yaralı sayısı 11 bindir! Bütün bunlara rağmen ne sitem edilmiştir, ne ah, aksine bir türkü söylenmiştir siperlerde her sabah:
Vurun Antepliler namus günüdür
Vurun Türk uşağı namus günüdür!
Albay Abadi’nin anılarının sonunda diyor ki:
‘Son günüydü savunmanın, Gaziantepli çocuklar çayıra çıktılar ve otlamaya başladılar. Demek ki kazanmıştık.’
Bu bizleri çok utandırdı onların adına: Çocukları, kadınları, insanları aç bırakarak galip gelmek. İnsana bir zafer gururu vermez. Utanç verir.
Bu dünyadaki en büyük şehir içi savaşı. Daha bir öncesi yok. Bunun benzeri yok.Türk tarihinde böyle bir şehir savaşı hiç yok. TBMM iki şeye Gazi unvanı verdi. Biri Atatürk, biri Antep…
Antep sen bir abidesin. 6317 şehidin can vererek hayat verdiği vatanın sarsılmaz kalesi, GAZİANTEP'sin.
25 Aralık 1921 son Fransız askeri Gazinatep'i terk eder. Kutlu olsun.