Ja taki jestem. Różnie to bywa, ale moja nieufność i zdolność wyciągania konsekwencji już wiele razy uratowały mnie od różnych nieszczęść oraz żerowania na mnie pasożytów, widzących że u mnie się nie da, więc przesiadły się na innych.
To jest fajny temat i mam niezły ubaw z tego, bo z jednej strony paranoicy wymyślają sobie coś i ogólnie się wszystkiego boją. Ale zabawne jest to ,że ogólnie mają rację, tylko nie wynika to z wiedzy/ doświadczenia (nie byli w biznesie/ nie zdobyli pewnego doświadczenia, wiedzy, informacji etc.). Oczywiście to się tyczy zagrożeń, które występują na prawdę, a nie te które on sobie wymyśli (ale niektóre są realne, tylko tutaj jest paradoks, bo nie jest w stanie tego rozróżnić, bo nie wie co jest prawdą, więc wszędzie widzi spisek). I to z drugiej strony pokazuje, że wielu psychologów nie ma pojęcia jak wygląda rzeczywistość- są odklejeni i żyją w jakiejś swojej różowej bańce ;) Czyli kreują jakiś alternatywny świat ;) Ironia losu... Może inaczej i nie o biznesie/ realiach świata, bo to nie jest wiedza dostępna publicznie; czy Illuminati istnieją i działają? :D Jest realnym, że jakby psychologowie poznali prawdę o świecie (a nie tą ich alternatywną rzeczywistość), to połowa z nich siedziałaby w piwnicy i wychodziliby raz na 3 msc, żeby tylko dokupić konserwy... :D
Moja mama się pod to łapie, choć diagnozowano jej także zaburzenie afektywne dwubiegunowe. Wszystko się zgadza - absurdalne, nie przystające do rzeczywistości oskarżenia. Budzenie w nocy (przyjechałem w odwiedziny) i pytanie mnie, czy na pewno nie planują jakiegoś spisku na jej życie jutro. I tak co godzinę. Albo mijamy czerwoną ciężarówkę na drodze i "coś dużo tych czerwonych ciężarówek ostatnio widuję, to chyba coś na mnie szykują". Wielokrotne obawy, że wyrzucą ją z pracy, powtarzające się co kilka tygodni. Ostatnio jak po jej podróży, gdy mówiła mi, że jest mocno zmęczona, pożegnałem się słowami "Cześć, to tam odpoczywaj", zaraz telefon i "O co Ci chodziło z tym odpoczywaniem? Wszyscy mi jakoś ostatnio to mówią". No masakra generalnie. Przez wiele lat nie widziałem, że jest to jej umysłowa codzienność. I to mnie chyba najbardziej przeraża. Ojciec, jej mąż, odszedł po długim i ciężkim rozwodzie. Zdradzała go, groziła, nawet w ruch poszedł klucz francuski. Kilka prób samobójczych. Ojciec nie bez winy (silny komponent narcystyczny). Więc tu też się zgadza z tym zagrożeniem życia. Mnie też raz wywaliła z domu, gdy zobaczyła, że rozmawiam przez telefon. I nie odwiedzam jej częściej niż raz na rok, bo nie czuję się tam bezpiecznie. Co działa? Nie zaprzeczam jej teoriom, nie reaguję emocjonalnie. Staram się nazwać towarzyszące jej emocje, ewentualnie znaleźć kontekst. Mówię "a więc mamo boisz się, że stracisz pracę, tak" albo "rozumiem, że towarzyszy Ci duży lęk i obawy i przychodzą Ci do głowy myśli, że ktoś planuje Cię zabić". "Czy może być tak, że się stresujesz, ponieważ zaginął Ci kot, a bardzo Ci na nim zależy?". I to zamyka z reguły temat. Nie ma się jednak co oszukiwać, że nie jest to relacja z miejscem na bliskość. Ta się czasami wydarza, czasami czuję, że przez chwilę siedzi tam ktoś i jest obecny. Natomiast to rzadkość. Generalnie pogodziłem się już z takim, a nie innym obrazem naszej relacji. Wszystkim osobom z bliskim z tym zaburzeniem ślę dużo wsparcia, to bardzo trudne do ogarnięcia. Mi zajęło to dobrych kilka lat, a jeszcze poszedłem w międzyczasie na studia i na własną terapię, więc miałem sporo rzeczy na widelcu.
Witam, szperam co chwile na Pani kanale i odkrywam wiele nowych interesujacych tematow. Dobra ma Pani energie :) Zycze sukcesow i spelnienia w tym co Pani kocha! To czuc w filmach. Pozdrawiam!
Cześć. Ja na pewnym, dość długim okresie czasu przejawiałem myśli ksobne. Objawiało się to tym, że myślałem iż inni ludzie śmieją się ze mnie (nie zawsze) lub, że jestem jakimś szczególnym obiektem ich zainteresowania. Ten okres mam już za sobą 🙂. Natomiast trudno mi otwierać się przed innymi. Niestety przekonałem się, że zostało to później wykorzystane przeciwko mnie w formie zarzutu przez kilka osób. I tak, trudno jest mi wybaczać innym. Nie jest tak, że wszystkich uważam za wrogów i ludzi mi nieprzychylnych. Właściwie sądzę, że większość ludzi jest albo neutralna albo po prostu w porządku. Jako ciekawostkę przytoczę przykład kobiety, która twierdzi że ja patrzę na nią z nienawiścią (to nadinterpretacja i nieprawda). A gdy zapytałem się jej jak tam w pracy, to zinterpretowała to w ten sposób, iż ja liczę na to że to miejsce pracy zostanie zlikwidowane i ona będzie bez pracy. Doszła ta informacja drogą okrężną. To jest dopiero paranoja!! Jak niebezpieczna jest paranoja (zwłaszcza gdy paranoik dopcha się do władzy) wystarczy przyjrzeć się Józefowi Stalinowi. Dziękuję i pozdrawiam 👋.
Dziękuję za ten filmik. Niestety mam podstawy by sądzić, że jestem paranoikiem. Szukam podcastów na ten temat aby bardziej zrozumieć siebie, ale niestety jest bardzo mało. Akurat to zaburzenie nie jest zbyt modne :)
@@mateuszty575 Dr. Izabela Kopaniszyn nagrała świetny podcast na temat tego zaburzeniu. O tym jak działają paranoicy, o ich nieufności i różnych mechanizmach obronnych. Serdecznie polecam!
Byłam 8 miesięcy w związku z osobą z tym zaburzeniem. To był koszmar. Trauma ciągnie się za mną do tej pory. Nie wierzę, że osoby z tym zaburzeniem są w stanie z tego wyjść.
@@herbatkazpsychologiem ciężko zdecydować, co było najtrudniejsze. Na pewno ciągła próba udowadniania wierności. Nieustanne tłumaczenia, że jego tok myślenia nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Odpieranie nieuzasadnionych podejrzeń i ataków. Huśtawka i lęk przed tym jak będzie wyglądał kolejny dzień.
Ja jestem tego typu osobą i mam z tym duży problem. Głównie nadinterpretuję zachowania ludzi i mam wrażenie, że jestem odtrącany i pomijany nawet przez przyjaciół. Potrafię analizować nawet to, że ktoś nie zwróci na mnie uwagi. Ciężko się z tym żyje.
Mam podobnie, bardzo ciezko sie z tym zyje, ilosc mysli ktore sie kłębią jest potworna, ciezko je powstrzymac. Czesto siegam po kartke i dlugopis i spisuje dobre mysli jak sie tylko pojawia. To pomaga i zycie nie jest wtedy taką katorgą. Chetnie posluchalbym filmów jak sobie jeszcze z tym radzic.
@kolbe11 , @barlusd ,. Polecam terapie z psychoterapelta lub psychiatra od tego oni sa. Stany lekowe i mysli paranoiczne moga miec podloze z dziecinstawa. Trzeba zagladnac do przeszlosci i odpracowac pewne sprawy. Zycze spokoju. Pozdrawiam
Mam dokładnie takiego samego znajomego w pracy. Po latach nadal rozpamiętuje odrzucenie przez jedną kobietę. Ma poczucie, że wszyscy knują gadają o nim, itp. Ciężko z nim się dogadać. Ma poczucie wyższości nad innymi, a jednocześnie że jest niedoceniany.
Mam koleżankę, ktora cały czas błędnie interpretuje moje intencje. Dodatkowo mowi najcześciej zle o innych ludziach i wszędzie szuka drugiego dna. Musiaam rozluznic z nią kontkt, gdyz nie wytrzymalam psychicznie jej ciąglego obrazania się i szukania zlych intencji. Czy taka osoba jest paranoikiem? Pozdrawiam serdecznie ❤❤
Niekoniecznie. Czasami to kwestia nie tyle zaburzenia psychicznego, co kwestia duchowa . Myślę, że bardzo dobrze Pani zrobila oddalając tę osobę od siebie. Serdecznie pozdrawiam!
Ja taki jestem. Różnie to bywa, ale moja nieufność i zdolność wyciągania konsekwencji już wiele razy uratowały mnie od różnych nieszczęść oraz żerowania na mnie pasożytów, widzących że u mnie się nie da, więc przesiadły się na innych.
To jest fajny temat i mam niezły ubaw z tego, bo z jednej strony paranoicy wymyślają sobie coś i ogólnie się wszystkiego boją. Ale zabawne jest to ,że ogólnie mają rację, tylko nie wynika to z wiedzy/ doświadczenia (nie byli w biznesie/ nie zdobyli pewnego doświadczenia, wiedzy, informacji etc.). Oczywiście to się tyczy zagrożeń, które występują na prawdę, a nie te które on sobie wymyśli (ale niektóre są realne, tylko tutaj jest paradoks, bo nie jest w stanie tego rozróżnić, bo nie wie co jest prawdą, więc wszędzie widzi spisek).
I to z drugiej strony pokazuje, że wielu psychologów nie ma pojęcia jak wygląda rzeczywistość- są odklejeni i żyją w jakiejś swojej różowej bańce ;) Czyli kreują jakiś alternatywny świat ;) Ironia losu...
Może inaczej i nie o biznesie/ realiach świata, bo to nie jest wiedza dostępna publicznie; czy Illuminati istnieją i działają? :D
Jest realnym, że jakby psychologowie poznali prawdę o świecie (a nie tą ich alternatywną rzeczywistość), to połowa z nich siedziałaby w piwnicy i wychodziliby raz na 3 msc, żeby tylko dokupić konserwy... :D
Moja mama się pod to łapie, choć diagnozowano jej także zaburzenie afektywne dwubiegunowe. Wszystko się zgadza - absurdalne, nie przystające do rzeczywistości oskarżenia. Budzenie w nocy (przyjechałem w odwiedziny) i pytanie mnie, czy na pewno nie planują jakiegoś spisku na jej życie jutro. I tak co godzinę. Albo mijamy czerwoną ciężarówkę na drodze i "coś dużo tych czerwonych ciężarówek ostatnio widuję, to chyba coś na mnie szykują". Wielokrotne obawy, że wyrzucą ją z pracy, powtarzające się co kilka tygodni. Ostatnio jak po jej podróży, gdy mówiła mi, że jest mocno zmęczona, pożegnałem się słowami "Cześć, to tam odpoczywaj", zaraz telefon i "O co Ci chodziło z tym odpoczywaniem? Wszyscy mi jakoś ostatnio to mówią". No masakra generalnie. Przez wiele lat nie widziałem, że jest to jej umysłowa codzienność. I to mnie chyba najbardziej przeraża. Ojciec, jej mąż, odszedł po długim i ciężkim rozwodzie. Zdradzała go, groziła, nawet w ruch poszedł klucz francuski. Kilka prób samobójczych. Ojciec nie bez winy (silny komponent narcystyczny). Więc tu też się zgadza z tym zagrożeniem życia. Mnie też raz wywaliła z domu, gdy zobaczyła, że rozmawiam przez telefon. I nie odwiedzam jej częściej niż raz na rok, bo nie czuję się tam bezpiecznie. Co działa? Nie zaprzeczam jej teoriom, nie reaguję emocjonalnie. Staram się nazwać towarzyszące jej emocje, ewentualnie znaleźć kontekst. Mówię "a więc mamo boisz się, że stracisz pracę, tak" albo "rozumiem, że towarzyszy Ci duży lęk i obawy i przychodzą Ci do głowy myśli, że ktoś planuje Cię zabić". "Czy może być tak, że się stresujesz, ponieważ zaginął Ci kot, a bardzo Ci na nim zależy?". I to zamyka z reguły temat. Nie ma się jednak co oszukiwać, że nie jest to relacja z miejscem na bliskość. Ta się czasami wydarza, czasami czuję, że przez chwilę siedzi tam ktoś i jest obecny. Natomiast to rzadkość. Generalnie pogodziłem się już z takim, a nie innym obrazem naszej relacji. Wszystkim osobom z bliskim z tym zaburzeniem ślę dużo wsparcia, to bardzo trudne do ogarnięcia. Mi zajęło to dobrych kilka lat, a jeszcze poszedłem w międzyczasie na studia i na własną terapię, więc miałem sporo rzeczy na widelcu.
Mama koniecznie powinna brać leki.
Bardzo Pani dziekuje za jasne wyjasnienia.
@@christopheriwaniuk2589 Dzięki.
Pani Moniko dziękuję bardzo ♥️♥️♥️
Serdecznie pozdrawiam!🌹
Jest Pani świetna 😊
Dziękuję
Witam, szperam co chwile na Pani kanale i odkrywam wiele nowych interesujacych tematow. Dobra ma Pani energie :) Zycze sukcesow i spelnienia w tym co Pani kocha! To czuc w filmach. Pozdrawiam!
@@tmbe_official Dziękuję i pozdrawiam.
Cześć. Ja na pewnym, dość długim okresie czasu przejawiałem myśli ksobne. Objawiało się to tym, że myślałem iż inni ludzie śmieją się ze mnie (nie zawsze) lub, że jestem jakimś szczególnym obiektem ich zainteresowania. Ten okres mam już za sobą 🙂. Natomiast trudno mi otwierać się przed innymi. Niestety przekonałem się, że zostało to później wykorzystane przeciwko mnie w formie zarzutu przez kilka osób. I tak, trudno jest mi wybaczać innym. Nie jest tak, że wszystkich uważam za wrogów i ludzi mi nieprzychylnych. Właściwie sądzę, że większość ludzi jest albo neutralna albo po prostu w porządku. Jako ciekawostkę przytoczę przykład kobiety, która twierdzi że ja patrzę na nią z nienawiścią (to nadinterpretacja i nieprawda). A gdy zapytałem się jej jak tam w pracy, to zinterpretowała to w ten sposób, iż ja liczę na to że to miejsce pracy zostanie zlikwidowane i ona będzie bez pracy. Doszła ta informacja drogą okrężną. To jest dopiero paranoja!! Jak niebezpieczna jest paranoja (zwłaszcza gdy paranoik dopcha się do władzy) wystarczy przyjrzeć się Józefowi Stalinowi. Dziękuję i pozdrawiam 👋.
Bardzo dziękuję za komentarz! Pozdrawiam!
Zly przyklad.
@@zorka9136 trudno, co zrobić.
Dziękuję za ten filmik. Niestety mam podstawy by sądzić, że jestem paranoikiem. Szukam podcastów na ten temat aby bardziej zrozumieć siebie, ale niestety jest bardzo mało. Akurat to zaburzenie nie jest zbyt modne :)
Znalazłaś coś ? Jakieś informacje o tym zaburzeniu ?
@@mateuszty575 Dr. Izabela Kopaniszyn nagrała świetny podcast na temat tego zaburzeniu. O tym jak działają paranoicy, o ich nieufności i różnych mechanizmach obronnych. Serdecznie polecam!
Nie szukaj dziury w calym, bo naprawde stanie sie to twoja obsesja.
Byłam 8 miesięcy w związku z osobą z tym zaburzeniem. To był koszmar. Trauma ciągnie się za mną do tej pory. Nie wierzę, że osoby z tym zaburzeniem są w stanie z tego wyjść.
@@karolinaspryszynska9733 Co było najtrudniejsze?
@@herbatkazpsychologiem ciężko zdecydować, co było najtrudniejsze. Na pewno ciągła próba udowadniania wierności. Nieustanne tłumaczenia, że jego tok myślenia nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Odpieranie nieuzasadnionych podejrzeń i ataków. Huśtawka i lęk przed tym jak będzie wyglądał kolejny dzień.
@@karolinaspryszynska9733 To mógł być też u niego zespół Otella- chorobliwa zazdrość.
Ja jestem tego typu osobą i mam z tym duży problem. Głównie nadinterpretuję zachowania ludzi i mam wrażenie, że jestem odtrącany i pomijany nawet przez przyjaciół. Potrafię analizować nawet to, że ktoś nie zwróci na mnie uwagi. Ciężko się z tym żyje.
Mam podobnie, bardzo ciezko sie z tym zyje, ilosc mysli ktore sie kłębią jest potworna, ciezko je powstrzymac. Czesto siegam po kartke i dlugopis i spisuje dobre mysli jak sie tylko pojawia. To pomaga i zycie nie jest wtedy taką katorgą. Chetnie posluchalbym filmów jak sobie jeszcze z tym radzic.
No to ich olewaj i nie przejmuj sie.
@kolbe11 ,
@barlusd ,. Polecam terapie z psychoterapelta lub psychiatra od tego oni sa. Stany lekowe i mysli paranoiczne moga miec podloze z dziecinstawa. Trzeba zagladnac do przeszlosci i odpracowac pewne sprawy. Zycze spokoju. Pozdrawiam
Mam dokładnie takiego samego znajomego w pracy. Po latach nadal rozpamiętuje odrzucenie przez jedną kobietę. Ma poczucie, że wszyscy knują gadają o nim, itp. Ciężko z nim się dogadać. Ma poczucie wyższości nad innymi, a jednocześnie że jest niedoceniany.
Uwielbiam Pani filmiki 😊
Bardzo miło mi to czytać! Dziękuję bardzo!
❤❤❤
Jak nakłonic paranoika do leczenia i podjecia terapii?
Przede wszystkim trzeba zadbać o leczenie psychiatryczne.
👍👍...
..paranoik a narcyzm ukryty z nieograniczona fantazja-na czym polega rozn7ca???, pozdrawiam
Mowi sie ze Stalin byl paronoikiem. A Hitler klinicznym narcyzem I paranoikiem jak to pojac?
czy ma Pani pomysł może na bohatera filmowego/bajkowego z osobowością paranoiczną?
Mam koleżankę, ktora cały czas błędnie interpretuje moje intencje. Dodatkowo mowi najcześciej zle o innych ludziach i wszędzie szuka drugiego dna. Musiaam rozluznic z nią kontkt, gdyz nie wytrzymalam psychicznie jej ciąglego obrazania się i szukania zlych intencji. Czy taka osoba jest paranoikiem? Pozdrawiam serdecznie ❤❤
Niekoniecznie. Czasami to kwestia nie tyle zaburzenia psychicznego, co kwestia duchowa . Myślę, że bardzo dobrze Pani zrobila oddalając tę osobę od siebie. Serdecznie pozdrawiam!
Mam siostre schizofreniczke paranoidalna Zastanawiam sie jak ukrócic jej te meki elgzystencialne
Tylko leczenie psychiatryczne.
@@herbatkazpsychologiem Ma żółte papiery od 40 lat
Chodzi wolno napada na ludzi ,Do tego jest ławniczka w prokuraturze,chociaż ukończyła 6 klas podstawówki
Szukasz bezpiecznego sposobu?😂😂😂😂😂obejrzyj kroniki kryminalme.