Baktım herkes yazıyor, dürüst bir şekilde ben de dökeyim içimde kalmasın dedim. Şu an lise 2. sınıf öğrencisiyim. Bahsedeceklerim geçen yıl oldu. Ben ortaokulda ders ve kitap hariç bir şeyle ilgilenmeyen tabiri caizse inek bir tiptim. Arkadaşlarım not için falan gelir konuşurdu, yakındık ama onun dışında samimi bir dostluğumuz yoktu. Liseye geçince işler değişti. Notlarım hala iyiydi fakat artık güzel bir arkadaş ortamım vardı, hep beraber takılıp eğleniyorduk. Ta ki arkadaşlarım bir diğer grupla konuşmaya başlayana kadar. Onları da seviyordum ama iki grup birleştiğinden ve hiçbir şey yapmamama rağmen beni dışlamaya başladıklarından kötü hissediyordum. Bunu onlara çok kez söyledim, arkamdan kötü konuştuklarını duyduğumu da, hislerimi de. Yalanlamaktan ve kimden duyduğumu sorup duyduğum kişiyle kavga etmekten başka bir şey yapmadılar. Neyse bir süre ortalık durgundu, normal devam ettik. O sıralar hem yakın oturduğum hem sınıf arkadaşım olan bir çocukla arkadaş olduk. Arkadaşlarım o çocuğu sevmiyor, görünüşüne göre kötü biri olarak yargılıyorlardı. Ben biliyordum ki düşündükleri gibi biri değildi o, bu sebeple konuşmaya devam ettim. Uzatmayayım, en sonunda beni öyle bir duruma soktular ki (özellikle en yakın olduğum kız), başta ima ettikleri şeyi açık açık söylemeye başladılar. Ya bizi seçeceksin ya da onu. Ben iki tarafa da değer verdiğimi söyledim. Kararlarıma karışmamalarını istedim. Yaptıkları şey tavsiyeyi aşıyordu ve zaten uzun zamandır inişli çıkışlı bir dönemden geçiyordu arkadaşlığımız. O çocuk için sizinle ilişkimi bitirmiyorum, tek sebebi sizin davranışlarınız diyerek her şeye son verdim. Fakat çok yalnız kalmıştım. Görüştüğüm neredeyse herkes o gruptaydı ve o çocuk erkeklerle takılıyordu genelde. Asosyal birine dönüştüm, sanal arkadaşlar edinmeye çalışarak bastırdım bunu (ne kadar olduysa artık), depresyona girdim, yemeğimi tuvalet kabininde yemeye başladım, okula gitmek istemedim, devamsızlık yüzünden az daha kalıyordum. Psikolojik acı çektiğim yetmiyormuş gibi fiziksel acı da çektirdim kendime. Düşününce hem üzülür hem utanırım. İkinci dönem böyle geçti. Sonra okul değiştirmeye ve yeni bir başlangıç yapmaya karar verdim. Şu an ilk dönemi yarıladık, burada çok güzel arkadaşlar edindim. Kâr amacı gütmeyen, beni ben olduğum için seven ve kararlarımda yanımda duran. Tabii o olaylardan sonra kimseye tamamen güvenemiyorum. Yine de daha tecrübeli ve olgun davranmayı öğrendim. Çevremdekileri de buna göre seçtim. Hatta hoşlandığım biriyle konuşmaya bile başladık. Derslerimi de toparlamaya çalışıyorum tekrardan, devamsızlıklarım geçen yıla göre azaldı. Kendime, gelişimime ve hala dışarıda bir yerlerde iyi insanların olduğuna inancım tam. Depresyonda olduğum dönem karşıma çıkan iyi insanlara karşı hatalar yapmıştım, bunları kabullendim ve ders çıkardım. Artık çok daha iyi hissediyorum. Yine de insan bazen durup bunlar yaşanmasaydı nasıl olurdu acaba diyor tabii. Olsun, iyi ki yaşandılar ve iyi ki bugünkü halim olmamı sağladılar. Okuduğunuz için çok teşekkür ederim...
Ya seni çok sevdim çok güzel anlaşılır yazmışsın.Seninle konuşma ihtimalim olsa da konuşabilsem acaba Pinterestin var mı konuşabilmek için soruyorum ben şuan 9. sınıfım senden tavsiyeler almak istiyorum benimde bir sanal arkadaşım var bu Haziran ayından beridir konuşuyoruz seninle de konuşmak istiyorum sende istersen
Aslında bende eğitim hayatım boyunca utangaç ve sessiz birisi olduğum için şuana kadar kimse arkadaş olmak istemiyor bazen takmıyor gibi yapıp duygularımı bastırmaya çalışıyorum ama içten içe çok üzüldüğümü hissediyorum. Ama onlara baktığım zaman böyle arkadaşların gerçek arkadaş olduğunu düşünmüyorum ve olmamakla doğru bir karar verdiğimi düşünüyorum. Bilemiyorum sanırım ben gerçek bir arkadaşlığa dair var olan inancımı kaybettim belkide en mantıklısı sadece ders çalışmaktır
Allah afftsin ben yemeği tuvalet kabininde yemeye başladım kısmında bıraktım. Çok kızdım kendime şu an başkalarının travmalarına yalan demek istemiyorum ama... ben pek inanamadım. Ya da belki özel okulda falan okuyorsunuz..
O kadar zorbalığa uğradım ki üstünden 10 yıl geçmesine rağmen yazmak bile istemiyorum. Hala o kişileri rüyamda görüyorum. Hiç arkadaşımın olmadığı, her gün tipimle, kilomla, hareketlerimle ismimle her şeyimle dalga geçildiği, insan içine çıkmaya utandığım, aynaya bakmaya utandığım anları hatırlıyorum. 14 yaşında yaşadım ama o kadar zarar verdi ki hareketlerim kalıcı olarak değişti. Şu an kimse beni sevemezmiş gibi geliyor, biri ilgilenirse şaşırıyorum, çünkü değmeyecek biriyim ben. Lisede de aynı şekilde devam etti, bakkala bile gidemeyecek özgüvensizliğe sahiptim. Yaşadığım olayları uzun uzun anlatsam tekrar psikolojim bozulur sanırım.
Hayatımda çok az zorbalığa uğramışımdır. Ve dürüst olmak gerekirse pek de sıkıntı yaşatan olaylar olmadı. Ben daha zorbalık yapanlara zorbalık yapan kişiydim/kişiyim. Bir nevi tek başına "King justice" diyebiliriz ahshshdjffj fiziksel olarak iri yarı denebilecek bir yapım var ve ağzım iyi laf yapar. Nerede zorbalığa uğrayan birine görsem elimde geldiğince müdahale ederim. Hatta bu yüzden işten atıldığım bile oldu ama neyse ahjdjfkfj
Kralsin ya bende öyleyim. Ama nedense bir kere zorbaliga ugrayinca karşimdakina ne diyecegimi unutuyorum daha dogrusu sakin kaliyorum ve korkuyorum ama şuan öyle degil hatta zorbalik yapanlarla kavga ediyorum
ne kadar öyle olsamda yanıma 10 kişi birden geldiğinde hepsi yalan yanlış şeylerle beni idareye verdiğinde adımı heryerde yaydığına cidden başedemiyorum çünkü destek olucak bir tane bile arkadaşım yok :D
Kilom ve görünüşüm yüzünden eleştirildim ama bu zorbalığı öyle geçici şekilde görmedim ben evde gördüm bizzat:d Keşke okulda görseydim de evde görmeseydim. Şu an 22 yaşındayım hala görüyorum, psikolojik şiddet bi nevi. Hayatım boyunca böyle oldu. Özgüvenim yok, kendimden görünüşümden nefret ediyorum, kendimi insanlarla kıyaslayip duruyorum. Okulda bunu yaşayanlar elbet geçip gider, ben bunu 22 yıldır her gün ama her gün yaşıyorum ve destek olan bir kişi bile yok.
Herkes kendi hikayesini yazmış dedim bende yazayım :-) Daha bu sene yaşandı. Bir kursa kaydoldum. Oldukça saf ve birazda maldım o zamanlar. Oradaki toxic insanları arkadaşım zannetmiştim. Onlar ne dese inanıyordum. Kendimi onları düşündüğümün yarısı kadar bile düşünmüyorum. Onlar ne dese yaparsam beni arkadaşları olarak göreceklerini ve kabul edeceklerini düşünmüştüm. Sonra bir baktım dışlanmaya başladım. Onlara nedenini sorduğumda hatalarım olduğunu ve düzeltmem gerektiğini, benim iyiliğimi istediklerini söylediler. Onlara inandım ve beni eleştirdiklerim he konuda onlara hak verdim. Sonra durum öyle bir noktaya geldi ki... benim arkadaşım sandığım bir kız benim ona anlattığım bir sırrı herkese söyledi. Sonra birisi gelip bana söyledi haberin var mı diye. Yoktu, şoka uğradım ve yanına gidip ona hesap sordum. O sırada tüm sınıf oradaydı ve kız ağlamaya başladı. Bunun üzerine beni azarlamaya başladılar. Ve ne dediler biliyor musunuz? " Kızı rencide ettin, böyle yapmaman gerekiyordu. Onun yerine kız ile özel olarak konuşmalı ve " sevgili arkadaşım, sırrımı herkese söylemişsin, keşke yapmasaydın, daha güzel olurdu. Ben biraz kırıldımda. " Evet böyle söylediler. Bende onlara hak verdim. " haklısınız, Kızı herkesin içinde rencide ettim. Keşke böyle yapmasaydım. " dedim. ( artık o zamanlar ne kadar gerizekali olduğumu siz düşünün ) ertesi gün başka bir kız başka bir kızın sırrını herkese söyledi ve bu sefer sırrı söylenen kız herkesin içinde ona hesap sordu neden söylediğiyle ilgili. Ve o sırrı söylenen'e hak verdiler. " nasıl arkadaşının sırrını söyleyebilirsin, o sana güvenmişti. Sana böyle yapılsa hoşuna gider miydi? " dediler. Ve ben bunu düşündüm " e daha dün herkesin içinde rencide etmenin kötü olduğunu konuşmamış mıydık " ama onlara soramadım bile, o kadar eziktim. Neyse işte, daha sonra sonra durumlar artmaya başladı. Artık arkamdan konuşmakla kalmıyor, resmen yüzüme söylüyorlardı dillerine ne gelirse. Bir gün eskiden çok sevip peşinden koştuğum ama ona olan sevgimi, beni kullanan bir kıza söyledim, beni dışlıyorsun diye. Ne dedi biliyor musunuz? " Bir tek ben dışlamıyorum ki..." O sözleri çok acıttı. Nasıl bu kadar yüzsüz olabiliyorlar, ben şakasına yaptığım bir espri için acaba ne düşünmüştür, kırılmışmıdır diye saatlerce düşünüyorum, onlar nasıl bu kadar acımasız olabiliyorlar diye... Ama ne yapacağımı bilemiyorum ve hiçbirşey yapmadım. Her zaman yaptığım gibi sessiz kaldım. Şu anda bana yapılanlar için öfkeliyim, kızgınım. Ama daha çok benim onların yaptıkları karşısında sessiz kaldığım için kendime daha çok kızgınım. Ama bir yandanda iyiki yaşamışım diyorum, yoksa dünyayı hep iyi bir yer zannedecektim, kaydolduğum o kursta dışlanarak, ezilerek, duygularım incitilerek, kullanılarak dünyanın sandığım gibi bir yer olmadığını anladım. Bana cok şey kattı, ama bir o kadarda acıttı. Bir gün geceleyin, bilincim açıldığında kendimi tuvalette ağlarken buldum. Klozete oturuyordum, karşımda 3 kişi vardı. Benimle dalga geçiyorlardı, gülüyorlardı, eziyorlardı ve ben ağlayarak şöyle diyordum " hayır... hayır... hayır... Ben haklıyım... Ben hatalı değilim... siz haksızsınız... hayır..." böyle konuşup duruyordum ve sonra birden uyandım. Gerçekten korkunç bir deneyimdi. Gerçek, halisülayon ve rüya... karışmışlardı. Tam olarak anlamadınız biliyorum. Şöyle ki, ben klozete oturup ağlarken aklım yerinde değildi ve bilincimde açık sayılmazdı. Karşımda bana zorbalık yapan 3 kişinin halisülsayonu vardı ve onlar benimle dalga geçip, gülüp, eziyorladı. onları gerçek zannediyordum, ağlıyordum. Gece iki buçuk civarıydı. Sonra birde bilincim açıldı, ve ben bir an ne olduğunu anlayamadım. Baktım, yoktular. Gitmişlerdi. Uyuduğumuz odaya baktığımda hepsi mışıl mışıl uyuyordu. Daha sonra anladım gördüklerimiz halisülsayon olduğunu. Korkunçtu... sonra o kurstan çıktım ve geriye asla unutamayacağım anılar ve tramvalar kaldı. Şu sıralar farkediyorum, artık insanlara bağlanmaktan ve sevmekten çok ama çok korkuyorum... Ya yine beni o kız gibi bırakıp giderlerse ve yine canım acırsa diye... Ve artık asla ilk adımı atamıyorum. Yani, birisinin yanına gidip onlarla konuşunca kendimi ezik gibi hissediyorum, herkesin peşinden koşan ezik bir kız gibiymişim gibi geliyor. Öyle olmadığını biliyorum ama öyle hissediyorum. Bu yüzden insanlarla arkadaş olmak için çaba gösteremiyorum. Hala daha rüyalarıma giriyorlar, o kurstan çıkalı 5 ay oldu. Ama önceki aylara göre oldukça iyi sayılırım, çünkü 2-3 ay her gün her saat anılar aklımda dolaşıp dururdu, ama artık her gün onları düşünmüyorum bana neden böyle yaptılar, nerede hata yaptım diye. Ama artık başıma gelenleri neredeyse kabullenmiş durumdayım. Biliyorum, üstteki hikayemi okumak yerine direk alta geçtin. Eh sende haklısın, sonuçta hiçkimse yüzlerce yorum arasında o kadar uzun bir yorumu okuyup kafasını şişirmek istemez. Hem kimbilir, belkide bu yorum 50 dakikalık uğraşıma değer ve bana anı olarak kalır... Herneyse, benim hikayem buraya kadardı. Hoşçakal ve kendine iyi bak güzel insan...🌺 Edit: Bu yorumu bana anı olarak kalması için yazmıştım ama birçok insan bana destek çıkmış. Destekleriniz için hepinize teşekkür ederim, iyi ki varsınız❤ Bu arada artık ilk adımı atabiliyorum, hala tam olarak yapamasam da birisinin yanına gibip sohbet edebiliyorum. Hatta birkaç hafta önce yeni bir karar aldım. Kendimi geliştireceğim. İkna edebilme yeteneği, insanları etkileme sanatı, güven vermek, "güçlü ve dik başlı" imajı vermek, insanların hissettiklerini anlayabilmek, problem değil çözüm odaklı olmak, çıkarım yapabilmek, kriz anlarında soğukkanlığını koruyabilmek, hızlı ve mantıklı düşünmek, rol yapabilme yeteneği, insanları kendine çekmek, yeni şeyler denemek, üşengeçlikten arınmak, planlı ve disiplinli olmak... Ve daha birçok şey. Bütün bu anlattıklarıma sahip olacağım. Tabi bunun için atmam gereken ilk adım, bol bol kişisel gelişim kitapları okumak. Neyse bu kadar yazmayacaktım uzattım biraz qwpwjdqpskz Hepiniz hoşçakalın, sağlıcakla kalın, ve çok değerli olduğunuzu unutmayın❤❤❤ Edit 2: Aradan epey zaman geçmiş. 1,5 yıl.. O kurs biteli 1,5 yıl olmuş. Ama sanırım hala bu sorunun üstesinden gelememişim. Bugün kendimi sorguluyordum ve bu yorumu hatırladım. Baştan sona okudum ve anladım ki hiç değişmemişim. Hala ezik ve zayıf olduğumu düşünüyorum bilinçaltımda. Aradan geçen zamanda epey sosyalleştim. Yeni arkadaşlar edindim, yeni insanlar tanıdım. Ama bu süreçte içimdeki zayıf kızı gizlemek için yeni bir kimlik oluşturdum. Enerjik, güleryüzlü, arkadaş canlısı bir kız. Hatta bu maskeye kendim bile inandım, değiştiğimi düşündüm. Ama dün bir şey bana hatırlattı gerçekte kim olduğumu. Ve şimdi anlıyorum ki bir kalıba sığmaya çalışmak da bir yere kadar götürüyor ve eninde sonunda problem yaratıyor. Bunun yerine asıl benliğimi geliştirmem gerekiyor. Özgüvenli davranmak yerine özgüvenli olmam gerekiyor. Umarım edit 3'te artık bu konuda bir problem yaşamadığımı ve tamamen aştığımı anlatırım. Yeniden, hoşçakalın, sağlıcakla kalın...
yoo sonuna kadar okudum bu mükememl kişinin yorumunu bende buna benzer birşey yaşadım ve seni çok iyi anlıyorum insanlar cidden çok korkunç....her ne kadar arkadaşlık ilişkilerinden soğumuş olsan(K) da bence bu bir nevi iyi çünkü insanlar can acıtıyor onlardan uzak kalmak iyi gelir sana diye düşünüyorum
İnsanlar gerçekten çok acımasız olabiliyor, senin yeni biriyle tanisirken hissettiklerini bende hissediyorum ve genelde ben biriyle tanisinca sanki o kisi benimle sohbeti bitirip hemen baskasiyla konusmak istiyormus gibi hissettigim için artik insanlarla tanismayi dusunmuyorum. Ki onlarda tanışmaya calismiyorlar zaten. Ben ilkokuldan beri bu duruma alistim sanirim olduysa en fazla 1 arkadaşım olmustur. Ama yaptiklari gercekten cok acimasiz ve insanlik denilmez birsey
Ben şuan 12.'ci sınıfım ve bu yaşadıklarım 7. Sınıfta olmuştu herneyse ben 3 yıldır aynı okula gidiyordum sosyal alanım baya iyiydi işte bir sene benim özguvenim tavan yapmıştı derslerim falan yükselince ortamım artınca ama genel olarak çok fazla anksiyetesi olan da bir insanım insan içine çıkıp çok zor konuşurum bazen poşet istemeye bile utanıyorum markette yani insanların ne düşündüğünü çok fazla önemsiyorum. O yıl herkesle aşırı rahat konuşur olmuştum ama erkeklerle asla anlaşamazdım ve konuşmazdım hoca beni bir erkeğin yanına oturtmuştu ama çocuk da böyle çok pislik ruh hastası bir tipti. Herneyse işte sırayı ikide bir sarsıyordu hiç susmuyordu ikidebir konuşup aşşırı sıkıntı veriyordu birde sonraki yıl lgs senem olduğu için bende derslere önem vermeye çalışıyordum ve çocuk yüzünden dinlediğim dersten hiçbirşey anlayamıyordum. Sonra çocuğa ikidebir kızmaya başladım susması için Sonra olay büyüdü bildiğin kavgalı olduk. Birbirimizi gördüğümüzde kafa göz gircek şeye gelmiştik. Sonra o gidip bana ikidebir küfür hakaret falan etmeye başladım sinirlenip bende baya baya ona sövmüştüm Sonra ben laf edince bir gün Sınıfta kimse yoktu boğazımı falan sıktı duvara çarptırarak ruh hastası bende gittim okul disiplinine şikayet ettim çocuğu rehber hocası da şu havada "aa görmiyim cocum hadi sarılın barışın bir daha olmasın" kafasında ben en az 3 kere daha disipline versem de çocuğu hiç bir şey yapmadılar sonraki günler 3 gün falan hasta oldum okula tekrar geldiğimde herkes bana garip garip bakıyordu ve benim anksiyetesilerim baya artmıştı sonra birkaç ders sonra kankam gelip bana dedi ki meğer o ruh hastası benim hakkımda +18 kadınların cinsel bölümleriyle alakalı igrenç bir dedikodu uydurmuş herkes bana bakıyordu şey düşündüm birkaç haftaya unuturlar falan ama hergün bana garip garip bakmaya devam ettiler ara sıra yanlarından geçtiğimde bile gülüyorlardı sonra panik ataklarım başladı o yıl mental açıdan çok düştüm ve bunun birçoğu da notlarıma yansıdı midem her hatırladığımda ne dediğini aşırı bulanıyordu bir yerden sonra okulun bitmesine yakın aileme bu konuyu çok açmadan anlattım ve daha hepsini anlatmadan aşırı kızdılar ve beni okuldan aldılar birde üstüne anlatamadığım için bana kızdılar neyseki ailem iyi o çocuğun ailesi ile biraz konuştular babası baya alkolik annesi de başka biriyle evliydi zaten ailesi de ruh hastası gibiydi bildiğin yaptıkları için oğluna destek verdi ama hayla insanların bana bakışlarını unutamıyorum güldüklerini veya kızlar tuvaletine benim hakkımda yazdıklarını bir nebze unutamıyorum ve sırf bu yüzden ne kadar rahatsız olursam olayım insanlarla konuşamıyorum...
Çayımı alıp geldim, çünkü bu biraz uzun sürebilir. Aslında yaşadığım çok fazla zorbalık var, çok fazla hasar görmüş bir gençliğim var, ki hala da gencim, ama burada beni en çok üzeninden bahsedeceğim. Şu an üniversite üçüncü sınıf olan, bir sene sonrasında mezun olacak bir genç kadınım, bu olay ise lise ikinci sınıfta başıma geldi. Hiçbir zaman aşırı zayıf bir insan olmadım ama, lise iki döneminde kullandığım astım karşıtı ilaçlardan dolayı fazlasıyla kilo aldım, eh, o dönemki çocukları iyi bilirsiniz, birilerinin hassas noktasını gördükleri anda saldırmak onların ilk işi olur genelde. Çok dalga geçildi, denemdik şey bırakılmadı o dönemde bana; formaların üzerine sweatler giyerdim ben mesela sıcak tutsun diye, o zamanlarda hevesle aldığım, vişne çürüğü bir sweatim vardı, bunu giymiştim üzerime, onunla bile dalga geçecek ve okulda giymeme engel olacak kadar düştüler diyeyim, gerisini de sen anla. Neyse işte, bir şekilde ben kitaplarımla ve gerçekten sevdiğim arkadaşlarımla o dönemi geçiştirmiş gibi oldum, adını vermek istemediğim bir arkadaşım vardı, o dönemde sevdiği bir çocuk da vardı onun. Kendisi benden biraz daha kiloluydu kızın ama bu onu o kadar tatlı gösteriyordu ki... Ama bunu ona kabul ettiremedik, o çocuk için zayıflamayı kafasına takmıştı, yaptı da, ama çok yanlış bir yöntemle. Anoreksiya olduğunu çok ama çok geç fark ettik ve bunun ne yazık ki geri dönüşü olmadı, onu kaybettim. Hala acısı hissedilir benim için, ancak o gün bugündür, kilo temelli zorbalıklara karşı duran birisi olmuşumdur hep, arkadaşım bana her zorbalığın önüne geçecek gücü tanıdı, acı, keder dolu bir yöntemle olsa da. Şimdi kendime özel bir tarzım, her aynaya baktığımda gülen bir yüzüm yok; ama acı acıdır, o artık burada değil.
Lise 1 de sessiz ve sosyal anksiyetesi olan biriydim. Genel olarak kendimi ön plana çıkarmaktan çekinirdim ama okul ortamım bunun için iyi bir yerdi. Aşık olduğum çocugun beni hiç umursamaması ve bir sene peşinden koşmam, reddedilmem sonucunda kendime olan nefretim ortaya çıktı ve depresyona girdim. Herseyden nefret edip uzaklaşmak istedim ama kendimden uzaklaşmanın tek çaresi etrafla yakınlaşmaktı ama anksiyetemden dolayı onu da yapamıyodum. Tatilde okulumu değiştirip yeni bi ben olarak baslangıç yapmak istedim ve kendimi buna hazırladım. Gittiğim okul ve düştügüm sınıf o kadar zorbaydı ki… resmen çete gibilerdi ve ilk gün nereye düştüm ben diye düsündüm. Güçlü ben tam olarak orda devreye girdi ve kendini gösterdi. Anksiyetesi olan kız gitmiş herkese haddini bildiren mükemmel kız gelmişti. Daha çok atılgandım laflarımı ve bakışlarımı esirgemiyodum. Suan hala o okuldayım ve bu kadar güçlü olucagımı hayal bile edemezdim. Öteki insanlar gibi olmaktansa zorbalara karsı cıktım ve oyunu kendi dogrularımla oynadım. Kendimi de sevmiyodum ama onlardan nefret ediyordum ve bu kendime olan bakış açımı değiştirdi. O çetedeki çogu kişinin zorbalanmamak için uyum sağladığını gördüm. Gerçekten çok acınası bi durum özellikle kendilerine bunu hak görmeleri daha bi trajikomik. Ayrıca benden tavsiye zorbalık yapan kişilere dikkat ederseniz zorbalık yaptıgı yönü kendisinde sevmiyo olur o yönlerle onu sıkıstırıp empati yapmasını sağlayabilirsiniz. İstediğiniz zaman bana yazabilirsiniz yardımcı olmaya calısırım.
yanlızlığı hiç bir zaman bi sorun olarak görmedim hatta çoğu zaman bu benim kendi seçimim oldu ama bi süre sonra insanlarla iletişime geçmeye çalıştığımda ( 7. sınıftım) benim yanlızken yaptığım şeylerle alay etmeleri dış görünüşümle dalga geçmeleri ve beni kalabalıklar arasında yanlız bıraktıklarında ben gerçekten yanlızlığı ve kimsesizliği iliklerime kadar hissettim. toplumda bi yerimin olamadığını düşünmeye başlayınca ailemden bi kabulleniş ve sahiplenme beklerken asıl darbeyi ailemden aldım ve yurda gönderildim yurt hayatım en berbatıytı soğuk duşun altında yediğim dayaklar ,yemek hanede aç bırakıldığım günler ve uğradığım iftiralar sonrası yurt müdürü tarafından cezalandırılmam 12 yaşınaki bi kız çocuğu için biraz fazla değilmi ? insanlar ne zaman benim hayatımı yaşamama izin vericekler? ben böle giderse gerçekten daha fazla dayanamam. ben ve benimgibilere bunları yapanlara sesleniyorum yeter artık dayanıcak gücümüz kalmadı herkezin bi sabrı vardır size bulaşmayan ve size hiç bi zararı olmayanlara eziyet etmeyin lütfen..
@@aleph2088 teşekkürler ama ben artık sadece yaşamak istiyorum iyi veya kötü fark etmez sadece yaşamak . inşallah ve umarımlardan da bıktım artık hiç bi insan böle yaşayamaz ben ve benim gibilerin olayı yaşamak değil zaten sadece ölmemek bedenim burda evet ama benim içimdeki o çucuk ruhu gözlerime haps edildi ..
@@kyr2256 cok gencsin senin soylediklerime benzer seyler yasadim.Cevremizin bizi anlamadigini dusunuruz evet cogu zaman da bu boyledir.Olabildigince kendine ve hobilerine yonel cok daha iyi hissedeceksin.Asla sana zarar verenlere boyun egme.Gerekirse kolluk kuvvetlerine git.Dilerdim ki tum cocuklar mutlu olsun.Kendine iyi bak.Cocuklugunu yaşa.
DEHB(dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu) ve disleksi sorunlarım var. Bu iki şey benim hayatımı kararttı. Disleksi yalnızca okuma bozukluğu demeyin. Eğer öyle olsaydı yaşadığım şeyler daha hafif olurdu. Bu iki problemime göre derslerim mükemmel ötesi sayılır. Sınıfın en başarılı 2. öğrencisiyim. Ama insanlarla ilişkiler konusunda hiçbir zaman iyi olmadım. Herkes benden nefret etti. Ailem bir defasında bana “ders notların olmasa sen bir hiçsin!” dedi. Senelerce boşuna itilip kakıldım. Dehb teşhisi konulduğunda hem zannettiğim gibi aptal, tembel, umursamaz, aklı bi’ karış havada biri olmadığım için sevindim; hem de ömrüm boyunca boşuna aşağılandım, gereksiz yere sevilmedim, hep haksızlığa uğradım diye derin bir kırgınlık hissettim. Dehb’li olduğumu öğrendiğim zaman ilk birkaç saniye sevindim, sonra birkaç saniye üzüldüm ve sonrasında ise ne hissedeceğimi bilemedim. Şaşkınlık duymuyordum. Sadece içime tok bir sıkıntı çökmüştü. Pasif hissediyordum. Şu anda ise iletişim sorunlarımı düzeltmeye çalışıyorum. Hayatım ince camdan zeminler üzerine kurulu. En ufak bir hatamda çatlaklar oluşur ve parçalanarak yıkılır. Ve bende zeminin altındaki boşluğa düşerim. Bu en basit örnekle göz kontağı kurmamakla bile gerçekleşir. Anlatmak istediğim çok şey var, anlatacak çok şey var. Ama zaman yok :(
ne yazık ki insanlar haklı olanın yanında olmaktansa bu tür zorbaları gazlamayı çok seviyor. 4 sene boyunca inanılmaz yoğun bir şekilde zorbalığa maruz kaldım ve hepsinden nefret ediyorum. Bunun bana getirdiği şey ise sosyal fobi. Şimdi ise üniversitedeyim kimseyle göz teması kuramıyorum arkadaş edinemiyorum çok yalnızım.
Zorbalığa gerçekten dayanıklı olmaya çalışıyorum. İlkokulda bir ortaokul öğrencisi tarafından tacize uğradım. Sınıfa gittim, ağlamaya başladım. Öğretmenimin yanına gittim. Öğretmenimiz çok bilinçliydi ve tacize uğradığımızda ne yapacağımızı da biliyorduk. Ortaokul katına çıktım, müdür yardımcısının odasına girdim rehber öğretmende oradaydı konuştuk. Uğradığım yerde kamera yokmuş bu yüzden unutuldu bitti gitti. Şuan bu olayı bilen arkadaşlarım garip gözüyle bakıyor, babam bilmiyor bense o anı unutamıyorum. Yaptığı an güldü ve bir şeyler söyledi o lanet gülüşü gitmiyor aklımdan. Hala kendimi istemsizce kirli hissediyorum. O an şok oluyorsunuz, bağıramıyorsunuz, beyniniz dank ediyor sanki uyarı alıyorsunuz. Felç gibi, müdür yardımcısının odasına gittim ve çocukla yüz yüze konuştum. İnkar ediyor. Kim etmez ki? Ağlamıştım, hala da ağlıyorum. Bunların üstüne annemin tüm akrabalara bunu yayması da ayrı bir olaydı.
Aynı durumu yaşadığım için yazıyorum, yoksa biliyorsundur bu olayı anlatmaktan hatta düşünmekten dâhi nefret ediyorum. O an maalesef unutulmuyor.. Hele ki küçük bir çocukken yaşandıysa asla. Çocuksun, pek anlayamıyorsun fakat canın yanıyor o an. Ailen açısından durumumuz az çok benzer. Benimkiler bilmiyorum çünkü akrabamız hatta abim dediğim biri. Seviyorlar onu, söylesem inanmazlar. Kendimce alıştım bu duruma. Yüzünü gördükçe tiksiniyorum. Bak senle neredeyse aynı durumu yaşamış biri var. Bu acını hafifletmez fakat kendini kirli hissetme.. Kendin için değil o küçük kız için hissetme. Sen o çocuk ruhunu koru lütfen. Kirli olan o, inanıyorum ben o çocuk karşılığını alacak. Kendi durumun için hep dua ediyorum Allah'a, cezasını vereceğine inandığım tek kişi Allah. Dinin ne bilmiyorum fakat senin yerine de dua edeceğim. Üzme kendini... Klasik ama üzme. Kendini koruyamadın belki, güçlü ol ve bu duruma maruz kalan çocukları/kadınları koru. İstersen instagram üzerinden konuşabiliriz. Çokça iyi geceler dilerim.
Bu video serisi cok hoşuma gitti. Şuan 11. sınıfım. Ben de yillardir sacma seylerden dolayi zorbalik gördüm. Ilkokulda sulugöz birisi oldugum icin temefuslerde yüzüme top atarlardi ve okul cikislarinda hizla arkamdan kosup beni yere ittirip dövmeye calisirlardi. Ailen ogretmenlerim uyarmasina ragmen yapilirdi bu.. ortaokulda yalnizdim yine. Keman kursuna gidiyordum ve yine 3-4 kisilik bir grup surekli kursa giderken beni takip edip önümü kesip konusmaya calisiyordu. Konusmayip yoluma devam edince bagirarak dalga geciyorlardi. Liseye gecince bir süre bu zorbaliklar bitti. Hayatim bu yönden iyiydi. Hem arkadaslarim da vardi. Ama depresyondaydim. Yeme bozuklugum vardi. Arkadaslatim ilk basta yardimci olmaya calisiyorlardi zaten psikologa da gidiyordum. Ama 11e gecince birden degistiler dış görünüşümü begenmedigim icin kötü seyler demeye basladilsr. Bla bla sana bu tiple bakar mi ki hahah hibi seyler diyorlardi sonra derslerim hakkinda kötü seyler diyorlardi. Bulusma plani yapalim dediklerinde benim gelemeyecegim gunleri secip ikisi bulusuyordu. Cok kirilmistim ve suclu oldugumu düşünmüştüm.. ve kendime zarar vermistim. Suan daha iyiyim atlattim bu olanlari ama hala icimde kirginlik var. Bu iğrenç davranislari en yakin gördüğüm kisilerden de görecegimi hic dusunmezdim.
Herkes eskiden yaşadığı zorbaliklardan bahsetmiş ama ben geçen sene yaşadığım bir olaydan ve hala devam eden bir olaydan bahsedeceğim. Ben şuan 8. Sınıfım. 6. Sınıfa gecerken okul degistimistim. O sene online eğitim vardı zaten. Kimseyi tanıyamadım. Sonra bize sınav yapacakları için okula gelmemizi istediler. Okula gittiğim gün utangaç biri olduğum için kimseyle konuşamıyordum Falan ingilizce hocamız sayesinde sınıftaki bir kızla tanıştım. Bizim sınıfta 3 4 kiziz. Karşı sinifta da 5 kız vardı. Bende arkadaşıma beni onlarla tanistirir misin falan diyordum. Iyiki o zaman tanışıp samimilesmemisim yoksa nasıl insanlar olduklarını anlayamazdim.her neyse o sene bir şekilde bitti ve 7. Sınıfa geçtiğimiz zaman benim çok sevdiğim bir arkadaşım da bizim okula geçti. Beraber güzel bir sene geçiririz diye düşünüyordum ama öyle olmadı. (Devam edecegim)
Sürekli kullanilan, zorbaliga ugrayan bir ogrenciyim. Yanliz olmamak için takildigim arkadaslarim beni hep ayak isleri icin kullanirdi. Kantine yollarlardi ben gidince arkamdan konusuyorlardi. Cok alinmadigimi saniyordum ama gun geçtikce icime kapanıp utangac biri olmaya basliyordum. Normalde okulun en iyilerinden biriyken ders notlarim dusuyor, derslerde zorlanmaya basliyordum. Rehberlik öğretmenlerim ailemi arayip beni psikologa goturmelerini soylediler. 2 ay psikoloğa gittim ama bisey değişmedi. Hâlâ utangac ve ice kapanik biriyim duzelecegimi zannetmiyorum. Arkadas islerine hic bulasmıyorum kullanilip zorbalik gormektense yanliz kalmak cok daha iyi
Seni gercekten cok iyi anliyorum bende aynı sekilde cok utangaç ve içe kapanik biriyim birisiyle konusmaya baslayinca cok heyecanlaniyorum yani böyle o ortamdan kalkip kacasim geliyor o derece. Tabii bu yüzden kimse konusmuyor arkadaş olmuyor ve genelde cogu kisi seninle çıkarı için iyi anlasiyor, sessizliginle dalga geciyor. Cok igrencsiniz
Ben bu yaşımda sınıftakiler tarafından o kadar zorbalığa uğradım ki ben onlara hiç birsey yapmamış olsamda zorbalığa uğruyorum seninde dediğin gibi zorbalık çok fazla normallestiriliyor ve bu çok rahatsız edici şimdi uğradığım zorbalığı anlatıyım: Ben okula gitmeyi çok seven bir çocuktum ve sınıfta sevmediğim, muhatap olmadığım bir çocuk görünüşüm, gözlüğüm ve bunun gibi birçok nedenden dolayı bana zorbalık yapıyordu .Ben hiç bir zaman yalnız değildim çünkü arkadaşlarıma birsey olduğunda üzulduklerinde mutlu olduklarında yanlarındaydim onlarda benim yanımdalardi fakat o zorbalık yapan kişinin 2 sahte arkadaşından başka kimsesi yoktu ben bana zorbalık yaptığına rağmen onun yanında olmak istedim ama o zorbaligini hala devam ettirdi ve artık umursamıyorum ve GERÇEK arkadaşlarımla okulda güzel vakit geçiriyorum.
Anaokulu,ilkokul ve Ortaokuldayken hep dışlanmıştım.8.Siniftayken herkes birbirine daha çok yaklaşmıştı ve sınıfa yeni biri geldi ve onunla yakın arkadaş oldum.8.Sınıfta gülüşümle dalga geçiyorlardı.Bunu zaten biliyordum ama kendimi durduramıyordum.Yine kendimi kahkaha atarken buluyordum.Bir gün sınıftaki 2 grup tartıştı(tartışmanin benimle en ufak bir ilgisi yok ve tartisan gruplardan biri yanımda oturuyor biri de arkamda.Bunlara D.grubu diyebilirim) tartışırma büyüdü ve konu nasıl olduğunu anlamadım ama bana geldi. A grubundan biri,D grubunun benim gülüşümle ilgili söylediklerini dile getirdi.Ağlamak istemiyordum,bunu zaten biliyordum ama yinede ağır geldi.Yakın arkadaşımın yanına gittim ve ağlamamaya çalışsam da kendimi tutamamdım.Aslında kendi sırama oturacaktım ama yüzüme gülüp arkamdan konuşan o kişinin yanına oturmak istemedim.Şu an 10.sınıfım (Ve gülüşüm hâlâ değişmedi,sadece istediğim gibi gülmek istiyorum) Şu an ailemle birlikte veya tek iken komik/eğlenceli diziler izlerken aynı kahkaları atıyorum ama bu sefer de annem ve kardeşim gülüşümle dalga geçiyor. "Arkadaşlarının yanında böyle gülmüyorsun değil mi?" "Düzgün gül" gibi. Belki de onlar haklıdır.Şu an artık birisi(ailem bile olsa) gülüşümle dalga geçse bile çok üzülmüyorum(en azından artık gözyaşlarımı tutabiliyorum)Böyle gülmeyi bende istemiyorum ama işte kendi seçimim değil.Değiştirmek istesemde değiştiremiyorum Şu an lisedeyim ve hiç yakın arkadaşım yok(en yakın arkadaşım başka ile taşındı)Zaten yalnızlığa alışkındım ama yakın arkadaşım olduktan sonra tekrar yalnız kalmak çok zor oldu benim için.Ama şu an gerçekten herşey normal ilerliyor.9'da ve 10.sinifin ilk döneminde de zorbalığa uğradım,benimle dalga geçildi ama sebep gülüşüm değildi.Yine de şu an mutluyum.Dizi,kitaplar ve derslerle hayatıma devam ediyorum:)
Merhabalar 14 yaşındayım lise 1 öğrencisiyim. Konuşma bozukluğu olan bir insanım yani zorbalığı tetikliyen bir bozukluğa sahibim . Okul hayatım boyunca dışlanan bir insan oldum hiç bir zaman bir arkadaşım olmadı okulda ilk başlarda cok taktım ama sonra a sosyal olmaya çabaladım ama insan fıtratında sosyal olmak varmış sosyal olmak istemiyorum ben ama ister istemez sosyal oluyorum. Dışlanmak en büyük zorbalık türüdür en ve büyük hasarı o verir kısasa kısas mantığında olun illa cezasını kesiceksiniz
Bu zorbalık sayılır mı bilmiyorum ama yine de anlatmak istiyorum. Benim ana sınıfından çok arkadaşım var ve hepimiz hâlâ aynı sınıftayız. İlkokulda zorbalık tarzı şeyler görmüştüm mesela biriyle atismistik isim vermek istemiyorum. Benimle küstü diye tüm sınıfı örgütlemisti berenle konuşmayın diye. Bunun üstünden baya geçti, bende olumsuz bir etkisi olmadı atlattim hatta şuan gayet iyiyim. Ama geçen senelerde kuzenim sırf ben basariliyim diye beni kiskaniyordu ve bazen durduk yere benimle konuşmuyordu, hep aşağılamaya calisiyordu. Mesela bazen duş almaya vaktim olmazdı ders çalışmaktan. Ertesi gün okula gittiğimde benimle dalga geçerdi saçların yağdan görünmüyor en son ne zaman banyo yaptın diye. Beni tabi ki üzmüştü ama hiçbir zaman olayları takan biri olmadım zaten, hatta çevremdekiler bana çok umursamazsin der. Bu tarz çok fazla olay yaşadım anlatmak zor. Kalın ses ile ilgili bir olay da yaşadım. Benim sesim de kalın ve geçen sene sınıftaki erkekler arkamdan "erkek beren" diyip dalga geciyorlarmis. Ama yüzüme söylemeye hiçbir zaman cesaretleri olmadı:) zaten umursamaz bir insanım ve lider bir kisiligim var bu tarz olaylardan çok etkilenmiyorum ama anlatmak istedim. Umarım kimse zorbalığa uğramaz. Unutmayın zorbalığa ses cikarmazsaniz, zorbadan farkınız kalmaz.
Ben bu zorbalığa yürümeye başladığımdan beri uğruyormuşum. Nedeni ise fiziksel zorbalık. Hemde benden yaşça çok çok büyük insanlar, yoldan geçerken bile siz bu kıza bir şey yedirmiyormusunuz demeleri. Sonrada bu kız neden hiç kimseyle rahat konuşamıyor diye ana okuluna verdiler orda da zorbalık gördüm öğretmenden. O zamanları pek hatırlamıyorum ve algılayamamışımda zaten. O zamanlar maddi durumumuz yoktu ve hergün yemek listesine uymak gerekirdi uymadığımda öğretmen kızardı. Onu hatırlayınca bile midem bulanıyor. Yılbaşında bütün kızlara barbie oyuncak alanlar bana pijama almış. O gün çok ağlamıştım. Babam bana ayıcık almıştı:) Belkide bu yüzdrn bende bir travma olarak kaldı ve herşeye çok çabuk ağlayabiliyorum.Her doktora götürdüler sağlık problemim çıkmadı ama hala o tarz cümleler kuruyorlardı. Ama keşke öyle davranmasalardıda bende daha çok yemek yiyebilseydim. Bilmiyorlardı çok düşünmekden stresten yiyememeyi. İnsanın nasıl kilo alamamasını, zorla yemeye alışmayı bilmiyorlardı. Önce fiziğimi övüp azcık yemek ye diyen vardı çok komik hemde çok üzücü. Ben buna yıllarca ağladım yıllarca hep aynı şeyi diledim. Onlar yüzünden kendimi sorguladım neden böyleyim dedim. Keşkelerim oldu.Bana bunları yapanlar umarım en agır bedelini öderler çünkü onlar için önemsiz o kelimeler küçük görmeler benim için çok ağırdı hıçkıra hışkıra ağkayacak kadar hemde.
Şuanda anlımda çok sivilce var çenemde de oldu ve ben de maskeyle kapatmaya çalıştım ama artık takmıyorum çünkü bir çok insanda da var onlar umursamazsa ben de umursamıyorum....
Şuan da lise 3. sınıf öğrencisiyim. Meslek okulunda moda tasarım teknolojileri üzerine okumaktayım. Okul adına konuşmak istiyorum. Bu dediğim zorbalığa girermi bilmem ama en iyisi anlatayım. Okulumuzda sadece kızlar okuyor. Okulumuzda dışarıdan yiyecek getirmek yasak. Geçen haftalardan bilirsiniz yerli malı gibi bir durum söz konusuydu. Her okulda ve sınıflarda kutlanıldığı gibi bizde yapmak istiyorduk. Tek sıkıntımız okulumuzun bu duruma karşı olmasıydı. Okulun karşı olması dediğim müdür, idare, müdür yardımcılarından bahsediyorum. Kantcilerden alınan bir şikayete göre "Yerli malı haftası, okuldaki bütün öğrenciler evlerinden yiyecek içecek getiriyor. Kimse kantinden satın almıyor paramızı kazanamıyoruz." gibi ve daha fazlası şikayetlerde bulundular. Bu sebepten dolayı evden yiyecek getirenlerin tek tek poşetleri veyahutta çantalarına bakılıyor. Ve o haftalardan bir günde kumaşlarımı ve dikim yapacağım malzemelerimi taşıdığım el çantam karıştırıldı. Erkek bir bekçinin kızların çantalarını karıştırması tacize girer diye düşünüyorum. (parantez içinde söylüyorum yerli malını zor da olsa yapmayı başardık. Benim karnım doyduysa gerisini okul düşünsün bence.)
Zorbalığa uğrayanlara tavsiye vermek istiyorum bende dönem dönem zorbalığa uğradığım zamanlar oldu ve buarda bunların çoğu kıskançlıktan ortaya çıkıyor size şunları öneririm yanlız kalıyorsanız eğer bol bol şarkı dinleyin ama depresif olmasın speed up şarkılar gibi ve boş kaldığınızda kitap okuyun bu sayede kendinizi yanlız hissetmiyeceksiniz çünkü insan birileriyle konuşmayınca kendini kötü hissediyo bunun yerine kitap okuyup müzik dinleyin ve size Wattpad kitaplarını öneririm yada macera romanı falan okuyabilirsiniz siz böyle devam edin bi süre sonra sizle arkadaş olmak isteyen konuşmak isteyen insanlar olacaktır işte ozman arkadaşlık kurmaya başlayın bir iki üç derken bi bakıcaksınız birsürü arkadaşınız olmuş işte o anı bekleyin ama tam tersini yapıp kendinizi sürekli aşağılayıp üzerseniz gençliğinizi heba ederseniz ve onlar sizi sevmiyorsa kötü davranıyosa ve sizin sizi destekleyecek bi arkadaşa ihtiyacınız olduğunu düşünüyorsanız bence yanlış düşünüyorsunuz rastgele tanıştığınız bi insandansa siz kendinize göre daha değerlisinz siz kendinizi sevin eğer siz kendinizi severseniz insanlar da sizi sever yada sevmesin boşverin siz kendinize değer verip sevdiğiniz sürece her şey daha iyi şekillenecektir hepinizi öpüyorum bb 🤍🧚🏻♀️✨
ben doğuştan konuşma bozukluğu olan birisiyim. bu bozukluk yüzünden insanlarla iletişime geçmekte hep zorlandım ve bunlar yetmezmiş gibi zorbalığa maruz kaldım. bunlardan en çok aklımda kalanı ilkokulda yaşadığım bir olaydır. barış diye bir çocuk bana konuşma bozukluğum yüzünden önce hakaret etti sonra karşılık verince sol gözümü morarttı ve ilkokul öğretmenime kaza olduğunu söyledi öğretmen bana değil ona inandı. şuanda konuşmam aldığım terapilerle daha anlaşılır hale geldi ama yine de asla bana zorbalık yapanları unutmadım. eğer bunu okuyorsanız kimseye elinde olmayan birşey yüzünden zorbalık yapmayın çünkü kimse diğerlerinden daha dezavantajlı olmak istemez ama doğarken bazıları daha kusurlu doğar. hiç kimse siz dalga geçip eğlenin diye yaratılmadı
Ben kardeşimin öğretmen tarafından uğradığı bir zorbalığı anlatmak istiyorum. (Küçük bir şey ama olsun) Okuldaydık. Sanırım dersimiz sosyaldi. Ben dersi normal bir şekilde dinlerken kardeşim bana karnının ağrıdığını söyledi. Ona lavaboya gidelim mi diye o da evet fakat sen gelme dedi tamam dedim ve kardeşim öğretmenden izin alıp lavaboya gitti. Kardeşim lavaboya gittiği zaman tenefüsün gelmesine çok az kalmıştı zaten kardeşim gittikten az bir şey süre sonra tenefüs oldu kardeşim tenefüste yanıma geldi pek iyi görünmüyordu fakat ona iyi olup olmadığını sorunca iyi olduğunu söyledi. Neyse işte bizim bir sonraki dersimiz de sosyaldi. Zil çaldı ve sınıfa girdik. Ders başladıktan 10 dakika sonra kardeşim bana ağlayarak karnının çok ağrıdığını söyledi. Ben de onu sakinleştirmeye çalışarak öğretmenin yanına gidebileceğimizi söyledim. Biraz ısrar etse de tamam dedi ve öğretmenin yanına gittik. Kardeşim öğretmene karnının ağrıdığını söyleyince öğretmen *"gülerek"* "E *defol git o zaman* kızım, ben ne yapayım?" dedi. Öğretmen *biraz güldükten sonra* kardeşimi ve beni müdür yardımcısının odasına gönderdi. Ne kadar kardeşim o olaydan sonra izin kağıdı alıp eve gitmiş olsa bile ben o günden beri o hocadan nefret ediyorum..
Geçen sene 8. Sınıftım. Korona döneminde işte okulları açtılar fln herkes mecburen maske takıyor ama ben o aralar kendimden nefret ettiğim için maske takıyordum. Aslında bir nevi kendime zorbalık yapıyordum. Sınıfta maskemi açamadığım için yemek de yemiyordum bu yüzden baya bir kilo vermiştim. Hatta bir keresinde bayılıyordum neyse. Maskemi açtığım zamanlarda sanki herkes bana bakıyor gibi hissediyordum. Sınıfımda çok fazla çalışkan yoktu. Kızlardan bir tek ben çalışkandım derslere katılıyordum. Arkadaşlarımda sürekli beni satıyordu. Hatta sınıfın popüler kızlarına yaranmak için kopya veriyordum her zaman. Bir gün matematik dersinde hoca tahtaya çıkardı ve ben yapamadım elim ayağım titriyordu. Sadece soruya baktım ve hocaya yapamayacğımı söyledim o da senden beklemezdim zeynep der gibi baktı. Yerime geçerken de sınıftakiler benimle dalga geçmeye başladılar ve çıksalar o soruyu yapamayacak kişilerde. Denemelerde sınıfta hep ben birinci oluyordum ve erkekler hep ikinci olan kişiyi ona S diyelim. İşte S birinci hep birinci olan o diyerek gözümün içine bakıyorlardı ben hiç bişey demiyordum. Daha sonra herkes maskeleri çıkarmaya başladı ve bende rahatsız olduğum için hep kapatın diyordum. Yasaklar kalktı işte çıkarıyor herkes maskesini ve bende hep maskemi çıkarmaya çalışıyorum. Annem sürekli bir yere giderken okul dışında çıkarttırıyordu. Bir gün çıkardım maskemi okula gittim ama çok kötüyüm biri dese ki çok çirkinsin oraya düşüp bayılacağım o derece. Daha sonra girdim okula merdivenlerden çıkıyorum. İlk ders beden olduğu için bir kaç kişi aşağı iniyordu sonra S dedi ki merdivenlerde “a bu bizim zeynep mi?” ben bakamadım kimsenin yüzüne. Girdim sınıfa o aralar arkadaşım olan kız bana baktı bir şaşırdı çünkü o da görmemişti göstermiyordum yüzümü. Sonra işte güzelmişsin fln dedi ama ben maske arıyorum. Sonra sınıftaki kızlar da dedi işte güzelsin fln diye ama inanmıyprdum yalandan söylediklerini düşünüyordum. Hocalar bile tanımamıştı beni. Herneyse o günleri bir şekilde atlattım kendime zarar vermekten çok korkuyordum çok şükür vermedim de. Bir de o aralar ailemle çok fazla kavga ediyordum. Bu yüzden de düşünüyordum ama yapmadım. Aynaya bile bakamıyordum aksimden nefret ettiğim için. Şimdi liseye geçtim az da olsa atlattım bunları ama anksiyetem arttı. Ben okul hayatımda ilk defa başkan oldum okulun ilk günü sınıf hocasının gözüne fln girdim. Bir kız bana düşman oldu çok korktum okulda kavga ederim disipline giderim hayatım kararır diye. Ama olmadı çok şükür.( şuan da bunları hatırlamak başımı döndürdü.) işte başkan olduğum için sınıfta bir olay olduğunda hocaya fln gittiğim için demedikleri lafları küfürleri bırakmadılar. Daha bir sürü şey oldu ama işte anlatsam daha da uzun olur gerek yok zaten kimse okumaz bu yorumu da biliyorum. Allahtan ikinci dönem değiştirecekler başkanı umarım benim olmamı istemez hoca. Eğer okuduysan buraya kadar teşekkür ederim. Sadece anlatmak içimi dökmek istedim. Çok boş yaptım ya
Şu an 10. sınıf öğrencisiyim ve liseye geçinceye kadar hiç zorbalığa uğramadım. Bana yapılan zorbalıklar geçen sene başladı. Hayatım boyunca ülkenin batı kesiminde yaşadım ama babamın mesleği gereği geçen sene doğuda bir ile taşındık. Türk'üm ve bu zamana kadar ırkımın bir zorbalık sebebi olabileceğini bilmiyordum çünkü daha önce kimseye ırkından dolayı kötü gözle bakmadım hala da bakmam çünkü bunun sadece iğrenç insanların yapabileceği bir şey olduğunun farkındayım. Neyse geçen sene yeni şehir yeni okul yeni arkadaşlar derken çok fazla adaptasyon sıkıntısı çektim ama bunu ne aileme ne çevreme asla yansıtmadım. Hem fiziksel olarak hem de tavır olarak dominant biriyim bu yüzden çevremdeki kişiler genel olarak benden çekinirler. Ama sınıftaki birkaç 'arkadaş' ırkçılık konusunda hassas olduğumu, kendi ırklarından olmadığımı fark ettikleri anda üstüme gelmeye başladılar. İlk başta zoruma gidiyordu onları ciddiye alıp muhatap oluyordum ama daha sonra asla değmediğini fark ettim. Çünkü onlar bir insanın milliyetini kullanıp zorbalık yapacak kadar aşağılıklar. Hala bu olay devam ediyor ama artık görmezden geliyorum ve canımı acıtmasına izin vermiyorum. Çok sınırları zorladıkları zaman en güzel gülümsememi takınıp hepsinin sinirini bozmayı tercih ediyorum :-)
Küçükken çok zengin veya çok fakir değildim. Ama bizim ilk okulumuzda bir kız vardı ki şeytanın tekiydi isim vermeyeceğim. O kız en yakın iki arkadaşımın parayla onlara kantinden aldığı iki abur cubur ile gözlerini boyamıştı. Ve hayatımda ilk defa kazık yedim yetmedi bundan tam bir hafta sonra annem ve babamın boşanacaklarını öğrendim. Ortaokula kadar sıkıntım yoktu ama ortaokulda annem ve babama bir şey oldu ve çok değiştiler. İkisi de karamsara bağladı ve öncesi iyiydi değişime bakmayın bir arkadaşlığım kötü bitti diye tüm arkadaşlıklarımda sıkıntılar yaşadım. Ve en sonunda düştüm. Yıkıldım . Ama beni gören de yok kaldıranda. Ben ise ikide bir düşen ailemi kaldırmaya çalışıyorum. Hayattan zevk alamıyorum artık. Kitaplara sarılmış hayali bir dünyanın içinde kendimi avutuyorum. Yanlızlığa mahkumum. Sence bu adil mi? Neyse artık Elifsu diye bir arkadaşım var artık çok mutluyum. Yani geçen yıllara göre. Sadece gıcık bir türkçecimiz var ama sıkıntı yok. Bide çocuğun biri bana çirkin demişti ve biliyormusun ilk defa birinin benim hakkımdaki düşüncesine önem vermedim. Artık hayatımı başkalarının düşüncelerine yaptıkları zorbalıklara göre değil kendi kafama göre yaşıyorum. Bu arada seni takip ediyorum ve senin yorumlarına hak veriyorum. tekrar tekrar dinleyip neden buna böyle demiş olabilir diye düşünüp tekrar orayı okuyup anlıyorum.
Ben de bir hikaye anlatayım o halde:) 5. sınıfın başlarına doğru aynı okulda 4 yıldır okumanın verdiği mutlulukla okula yeni gelen kişilerle arkadaş olmaya çalışıyordum. Onlara ilk arkadaşlık teklif eden kişilerdendim. Okulu gezdirdim, her yeri tanıttım ve sınıfın gıcık ve egolu kızı (ona A diyeceğim) beni sınıfın "ukalası" olarak tanıtıyordu. Duruma çok aldırış etmedim ama beni kırmıştı. Sonuçta o da 1 sene önce gelmişti ve ona ilk ben arkadaşlığı teklif etmiştim. Neyse gelelim okulun başına. Benim N diye bir arkadaşım vardı ve çok yakındık. Şuan 7 yıldır arkadaşım. Onunla çok kavga ederdik ama 2 saniye sonra barışırdık. A kişisi N ile arkadaş olmak istedi ve ben de N'ye herkesin birden fazla arkadaşı olabileceğini, onunla arkadaş olmasından mutluluk duyacağımı söylemiştim. Gerçekten de öyle oldu. O sırada 2 yıldır devam eden ailevi meseleler benim psikolojimi çok etkilemişti ve sağlıklı düşünemiyordum. A kişisi N ile arkadaş oldu ama onu kullandı ve onu üzdü. Her ne kadar karışmak istemesem de en sonunda bu işe dur demem gerekiyordu ama çok geç olmuş. N de A gibi davranmaya başladı ve ikisi bana anlatamayacağım çok kötü şeyler yaptı. Arkamdan konuşmayı geç hakkımda herkese yalan yanlış şeyler söylediler. Ben de bu duruma N ile konuşarak son vermeye karar verdim. Keşke konuşmasaymışım. Ona ailevi meselelerimin olduğunu, bu nedenle psikolojimin çok yerinde olmadığını söyledim ve ona üstüme gelmemelerini söyledim. N de bunu hemen A'ya söylemiş. N her A ile kavga ettiğinde bana kardeşim falan diyordu. Bu yüzden ona güveniyordum. A ise tüm bildiklerini benim üzerimden kullanmaya başladı. Benim de psikolojik bir rahatsızlığım var (sinir hastasıyım ama daha yeni teşhis konuldu) ve kendimi kontrol etmekte zorlanmaya başladığımı hissettim. Ailem de o sıralarda çok baskıcı değillerdi ama katı davranıyorlardı. Kendimi eve gidince yatağa attım ve "neden insan böyle" diyerek ağlamaya başladım. Çok arkadaşım vardı, onlarla beraber takılayım onlar bana iyi gelir derken A kişisi de o arkadaşlarıma benimle ilgili çok kötü şeyler söylemiş. 1 hafta boyunca yemekte tek başıma oturdum. En sonunda 4. sınıftan arkadaşım Elanur beni yanına çağırdı yemekte. Onun da Duru adında bir arkadaşı vardı (benim adım da Duru) ama ben onunla yakın olamıyordum şuan en yakın arkadaşlarım onlar benim
Eskiden ergenlik döneminde yani kiloluydum bazi insanlar hatta evli zannederdi bir grup vardi cevreme karşı basarili dürüst insandım bir türlü çekemiyorlardi hatta bitanesi benden daha kiloluydu ona birşey söylemezlerdi, güzel bisey basardim mesele aaa ne kadr iyi sonra senin şuranda söyle mesela derlerdi üzüldüğümü belli etmez alaya alırdım hep,ama kafaya taktığım ve ağladığımi bile hatırlıyorum çünkü herkesten az yediğim halde zayiflayamiyordum diyetisyene bile gitmiştim sonra korona girdi araya yollari ayırdik o ara ahmed apa diye bir diyetisyen gibi biri var telegramda ona basladim ve sayesinde 13 kilo verdim ve herkes şaşırmıştı begendiler fln.bir gün düğüne gittik o kızı gördüm aaa dedi sahte alaycı gülücükle ve neden zayıfladın diye sordu arkadaşım yanımda şok oldu bende sağlık için başka ne olcak dedim hatırladıkca gülüyorum.normalde yazmiyacaktim ama birine umut olur diye yazayim dedim gerçekten insanlar hiç kafaya takilacak gibi degiller. O kızla baska mevzularda yaşamıştım hatırladıkca mors olduğu günleri içimin yağları eriyor sevgilerr
şöyle diyebilirim yaklaşık 9 sene boyunca zorbalığa uğradım ; ezilebilecek, başarısız ,ailesi desteklemeyen biri değildim fakat hep zorbalığa uğradım , kişiler değişti veya aynı kaldı karakterler hep aynıydı o aile içerisinde önemi olmayan ama sosyal zamanda kendine yapılanları etrafındakilere yapanlardan . 4 yaşımda başladı bunlar , ilk zorbalık anım kreşte popüler olan kızla aynı kişiden hoşlanmamız sonucunda kendisi ve yandaşları tarafından dışlanmam ve toplumdan izole edilmemdi daha çok küçüktük bende onlarda gerçekten yazık . Ana okulunda iki kuzenle aynı sınıftaydık ve nedense hep böyle olur hiçbir şey yapmamalarına rağmen sınıfta çok saygı duyulan ve sanki biz onlardan bir alt tabakaymışız gibi davranıyorlardı ve ne yazık ki seçtikleri kurban ben olmuşum tüm yıl boyunca zorbalığa uğradım bir etkinlik düzenlenirdi benim yanıma kimse gelmezdi ben onların yanına giderdim uzaklaşırlardı o yaşlarında nasıl bir topluluğu manipüle etmeyi başarmışlarsa bravo gerçekten, aynı zamanda bir arkadaş grubum olmuştu binamızda ben onlardan bir yaş küçüktüm 3 kişiydik tekrar dışlandım ve bu arkadaş grubu psikolojik olarak bana çok zarar verdi hala özgüvenimi geliştiremiyorum ve daha geçen yıl bunları fark edip onlarla ilişkimi kestim . ilkokulda yine dışlandım bu sefer yaklaşık 3 kişilik bir kız grubu tarafından gerçekten çok canımı yakmıştı bu olaylar o küçük her eve geldiğinde ağlardı . Ortaokula geçtim orada anaokulunda bana zorbalık yapan kuzenler ve ilk okulda bana zorbalık yapan kızlardan birkaçı ile aynı sınıfa düştüm . bu haberi duyduğumda yıkılmıştım benim için bir hayal kırıklığıydı.5. 6. ve 7. sınıfta çok ağır bir şekilde dışlandım toplum tarafından tamamen izoleydim ama pes etmemiştim okulun en başarılılarındandım 7. sınıfta unutmadığım bir anımı da yazmak istiyorum matematik dersinde daha önce oynadığım bir matematik oyunu oynanıyordu anaokulundaki kuzenlerden biri ile ilkokuldaki kızla aynı gruptaydım aramızdan birini kararlaştırıyorduk tahtaya çıkıp diğerleriyle yarışıyordu ben çıkmak istemiştim duymamazlıktan geldiler o el yenildik sinirlendim bu el ben çıkacağım dedim ve benim için çok sert bir tepki almıştım karşımdaki kişi bana sen kimsin ki buna karar vereceksin gibisinden bir şey söyledi çok kırılmıştım ders sonunda ise bilerek omuz atmıştı o gün beni almaya annem gelmişti olanları anlattım o zaman ki en yakın arkadaşım .... teyze sadece ona yapmıyor ki herkese yapıyor hatta geçen gün bana omuz atmıştı yere düştüm herkese yapıyor gibisinden şeyler söylemişti annem ise ne yaptığını zannediyor bu diyerekten çocuğun annesini aradı yaptığı bazı terbiyesizliklerden annesinin de haberi yoktu annem anlatmış mesela sınıfta bir kıza arkadaşı tarafından bir söz iletmiş eğer ... ile çıkmazsan bu sefer ailelerimiz bile bizi barıştıramaz diye veya sınıfta bir erkek ve kızı yakıştırıyorlardı üstüne itmeler veya yenge enişte muhabbeti yapıyorlardı annesi bunu duyunca kızmış olaylar biraz aralanmıştı ama bu seferde TÜM SINIFÇA sözlü şiddete başladılar bir olay oluyordu kendim hakkımda veya olay hakkında açıklama yaparken .... annene söylesene bunu da gibisinden şeyler, bir gün beden dersinde voleybol oynuyorduk sonra 8 e 8 lik gruplar yapalım falan diye bizi oyundan çıkardılar en yakın arkadaşımla sınıfa çıktık oradaki bir kızla daha onlar hakkında konuştuk onların bir arkadaşı da oradaymış bu ... ile sevgili olmazsan bizi barıştıramazlar muhabbetini falan anlattım onlara bunları duyunca o çocuk gidip diğerlerine onların hakkında bunları söylediğimizi anlatmış olay büyüdü anneler geldi müdür falan geldi olay benim üzerime kaldı kendilerini suçlu çıkarmamak için direkt omuz atma bahsini açtılar ona iftira attığımı abartarak anneme anlattığımı söyledi müdür gelip sınıftaki herkese sordu sana omuz attı mı diye kimse sesini çıkartmadı anneme bunları diyen kız bir açıklama yapmadı herkes tarafından linçlendim 5. sınıfta çok sulu gözdüm benimle bu yüzden dalga geçerlerdi bu olaylar yaşanırken ağlayamadım o günden sonra hiç dışarda ağlayamadım... Şimdi zorbalığa uğramıyorum ama bunların etkisinden de çıkmış değilim lütfen yapmayın çok derin izler bırakıyor hem psikolojinizde hem gelecekte yaşanacak olaylara özgüvensizlik ,duygusuzluk istemsizce giriyor hayatına eğer üzücü veya çarpıcı olaylar yaşıyorsan veya yaşadıysan lütfen kendine zarar verme değmez... ben kendime zarar vermedim belki de bu yüzden daha çabuk ve acısız atlatabildim hiçbir şey o değersiz aptal insanlar için değmez sevilmediğini hissediyorsan yanlış düşünüyorsun ,sen hep değerliydin , hala değerlisin ve sevilmeye layıksın ve seviliyorsun da ❤
Herkes yazmış ben de yazayım. 2 yıl önce(pandemide)ben şu anki okuluma yeni gelmiştim.Ve benimle aynı anda okula yeni gelen çok az öğrenci vardı, haliyle herkes aradında arkadaş olmuştu ve ancak yeni gelenlerle arkadaşlık kurabiliyordum. Sonra bizim sınıfın popiler kızı(6 senedir bu okuldaydı) sınıf grubundan benim numaramı almış, bana mesaj attı ‘selam,naber,tanışallım mı?’genelde böyle mesajlar atıyordu ilk günler cevap vermedim. Sonra daha çok yazınca bende ‘senden naber?‘Diye mesaj attım. Sonra bu kızla ben baya iyi anlaştım hem kafa dengimdi, hem de çok tatlı bir kızdı. İlk defa, gerçek bir arkadaşkıl kurduğumu, gerçekten sevildiğimi hissetmiştim..Biz bu kızla pandemi boyunca hep mesajlaştık(pandemide o sabahçı ben öğlenci olduğum için birbirimizi hiç görmemiştik,sadece görüntülü konuşmuştuk.)Sonra okul açıldı ilk hafta kızla çok eğlendik, kızı o kadar sevmiştim ki,eve gidince yastığıma sarılıp hayeller kuruyor o kızla sonsuza kadar arkadaş olacağımıza emin bir şekilde rüyalar görüyordum. Açıkçası kız resmen benim dünyam olmuştu. O haftanın hafta sonu kıza mesaj atmama ramen kız cevap vermedi”işi var herhalde.”deyip geçtim. Sonraki hafta pazartesi okula geldiğimde o kız da dahil hiç kimse benimle konuşmuyordu. Ben dışarıda hep basket oynardım, hatta benimle oynatan bir takım bile vardı. O gün yine dışarı oynamaya çıktığımda kızda basket oynuyordu, ben de basket oynamak için yanlarına gittim. “Takımlar kim kim?” Diye sordum. Hepsi baya güldü(takımım ve kuzdan bahsediyorum) sonra kız bana bakarak “sen birde bizimle oynayabileceğini mi sandın?”dedi. İlk afalladım.(kıza X diyelim)şaka yaptıklarını sandığım için ben de güldüm.”senin takımına gelebilir miyim X?”diye sordum. “Sen seviyeni benimle aynı mı görüyorsun?”dedi X bağırarak. Benim takımım yine güldü. Hiç birşey demeden gitim ağlamak,koşmak, ya da X’e bağırmak gelmedi içimden. Sadece rüya olmasını umuyordum sanırım. Zor da olsa okul bitti X ve takımım baba bakıp gülüyordu ara sıra, sanki fark etmemiş gibi bakmıyordum onlara. Eve gelince, telefonumu elime aldım sınıf grubuna 67 yenimesaj gelmişti. En baştan okumaya başladım, hepsi benimle ilgiliydi!( benim adıma da Z diyelim) gelen ilk mesaj X’tendi “Z nin Y’den hoşlandığını biliyor muydunuz?” Yanına da gülen suratlı emoji koymuştu. İnanamadım. Ben X’e böyle bir şey anlatmamıştım, ve zaten böyle bir şey de yoktu. Hatta Y ile arkadaş bile değildim. Sonra herkes benim Y den hoşlanmamı konuşmaya başlamıştı. Beni okul mesaj grubundan atmışlardı, hiç arkadaşım da yoktu. Gerçekten çok zor zamanlardı.
Madem her kes içini döküyor bende bir faydasiı olmasa da içimi dökeyim dedim. Şu an lise 2 öğrencisiyim. Hayatımda hiç gerçekten arkadaşım dediğim biri olmadı. Farklıyım diye ailemde hep dışlanan ben oldum. Okulda da hep dışlandım ama biliyorum bunu ben kendi kendime yaptım. Okulda hep yalnız otururum hatta bazı öğretmenler sesimi bile duymadığını biraz konuşmam gerektiğini söyledi. Ama alıştım susmaya. Çünkü konuştuğumda hep susturmak istedi annem beni. Konuşmamam gerektiğini söyledi. Bende sustum. Sustukça içime attım. İçime attıkça hastalandım. Bazı günler ölmeyi diledim ama olmadı. Bunu yapacak cesaretde bulamadım kendimde. Defalazca ölmeyi düşündüm ama yapmadım. Hep annem abimle benim aramda fark koydu. Kabul etmesede hep öyleydi. Abimi beyler paşalar gibi büyüttü ama beni her defasında dövdü. Abimi sardı beni yaraladı. Abime sinirlendi hıncını benden çıkardı. Annem ağlattı, babam sakinleştirdi. Babam yılın 4 ayı yurtdışında oluyodu bu zaman diliminde de beni sakinleştiren yaralarımı saran bir babam olmuyor yanımda. Ve tüm bu çileye tek başıma göğüs germek zorunda kalıyorum. Annem öyle büyüttü ki beni duyğusuzlaştım. Gerçekten duygusuz ruhsuz kitap karakterleri olur ya işte tamda onlara dönüştüm. Hiç bir şeye tepki veremez oldum. Her gece ağladım. Büyüdüğümde sadece ağlmayı öğretti annem bana çünkü. Ama bazen ne kadar istesemde ağlayamadım. Hani bir kuş koyarsın kafese ve çıkmak için çabalar ya. Ben hayatım boyunca bu kafesten o kuş gibi çıkmayı denedim. Bir gece yatağımda uzanıp şarkı dinliyordum. Ve annem abime sinirlenmişti herzamanki gibi. Odama geldi aniden ve ne olduğunu bile anlamadan telefonumu alıp kırdı. Şu an o kırık telefonla atıyorum bu mesajı. O gece tam saat 3 e kadar uyumadım hep ağladım. Ölmek istedim. Ordaca alsın canımı Allah dedim ama olmadi. Ben telefonum kırıldı diye ağlamadım üzülmedim. O gece annem keşke ölseydin demişti. Ve abime değilde gelip bana saldırmıştı. Tıh dışardan ne kadarda mutlu bir aile gibi görünüyoruz. Ama içimiz çürümüş hiç kimsenin bundan haberi bile yok. Küçücük hayallerim vardı ona bile engel oldular. Bu sefer sadece annemde değil babamda. Ve babama da ilk o zaman kırılmıştım. Bu yüzden artık hayallerimi hislerimi yaşadıklarımı onlarla paylaşmıyorum. Bunuda mahvederler diye. Hep içime atıyorum. Hep içimde yaşıyorum. Ben o gece kendime bir söz vedim aslında. Ne olursa olsun iyileşecek ve o kafesten çıkacağım. Burdan dığerlerine tavsiyem kendinizi ezdirmeyin. Karsınızdaki anne ve babanız olsa bile. Çünkü sonunda benim gibi birine dönüşürsünüz. Görüşmek üzere.
Bursaya yeni taşındıktan 1 sene sonra ilkokula başlamıştım ve öğretmenim asker kızıymış kendine güveni yüksekti ama bunun özgüvenle alakası yok yaptığı terbiyesizlikti.Benim zamanımda dayak normaldi okullarda bir tık daha ama şikayet yenebiliyordu yinede.Sınıfımız 60 kişiydi oturduğumuz sempten dolayı.Ben gayet sakin sessiz bir çocuktum okulda ama kendisi bir soruyu bilemnedim diye benim saçımı çekip tokat atmıştı.Ben de bu durumu aileme anlattım.Annem toplantıda nasıl olur da benim çocuğuma vurursunuz demişti kavga etmişlerdi istediğine vurabileceğini çünkü asker kızı olduğunu söylemişti.Sonra annem okul müdürüne şikayet etti.Okul müdürü çağırdı ve eğer özür dilemezse okuldan atacağını söyledi.O da özür diledi benden.Ondan sonra bana daha kıl olmaya başladı.Sınıfın ne kısası ne de çok uzunuydum ama beni en arkada en yaramaz bana karışan çocukla oturtmuştu ve tüm kızlar kız kıza otururken beni erkeklerle oturtuyordu.Okulun her sınıfın folklörü olurdu bizim sınıftan herkesi katardı ama beni almazdı ve herkes provaya gittiğinde ben sınıfta tek başıma otururdum beni izlemeye bile almazdı.Daha sonra öğretmenler gününde o zaman maddi durumumuz iyi değildi annemde atkı örmüştü ve kim aldı bunu dedi ben elimi kaldırınca yüzünü asıp kenara attı.Daha sonra herkes ona not yazardı bir gün ben de yazmıştım ve yırtıp atmıştı.O bana böyle yaptıkça sınıftakilerde beni sevmiyordu sebepsizce ve hiç arkadaşım yoktu o okuldan ayrılanana kadar.İlkokul öğretmenimden bu şekilde zorbalığa uğramıştım ve öğretmenlerden çekinir olmuştum ama şuan Anaokulu öğretmeniyim ve onun bana davrandığı gibi biri olmadım asla her çocuğumu tek tek ayrı severim ayrım yapmadan.Umarım bunu görür ve paylaşırsın belki kendisinin önüne düşer ve ben ve diğer çocukların psikolojisini nasıl bozduğunu görür.
Ben yabancıyım ve ben çok küçük yaşta yani 4 sınıfta Türkçe yi anlıyordum ama malesef konuşamıyordum ve sınıf arkadaşlarım benim hiç bir şey anlamadığmı sanıp benim hakımda kötü düşüncelerini sadece biraz uzakta ama benim duyabileceğim bir şekilde söylüyorlardı, okulda gizli bir merdiven vardı hiç bir yere çikmiyordu bende her gün oraya geçip az da olsa kendimi mutlu etmeye çalışıyordum ama şuan iyim sanırım
Selam, seni şimdi bu videoyla keşfettim diksiyonun, anlatışın o kadar güzel ki.O kadar mükemmel ve kelimeleri özenle seçerek konuşuyorsun ki kıskanılmayacak gibi değil.Ayrıca ses tonun ve dış görünüş birebir uyumlu.Güzelliğine bakmaktan videoya odaklanamadım.O kadar saf, duru ve tatlı bir güzelliğin var ki cidden gözlerimi alamadım.Şuana kadar kimseye böyle bir yorum atma gereğinde duymadım, ilk kez sana aşırı fazla hayran kaldığım için atıyorum.Abone oldum, like attım.Bu serinin devamı gelmeli.Umarım 500k olursun.Başarılar dilerim!
şu an lise 3.sınıf öğrencisiyim, maalesef doğuştan olduğu için 7.00 numara gözlük kullanıyorum ve esmer tenliyim. hayatım boyunca hep zorbalığa uğradım fakat bunlar liseye geçince biter diye umdum hep. onuncu sınıfta karantina bittikten sonra okul açılmasıyla dünyam başıma yıkıldı. meğersem dış görünüşüm yüzünden uğradığım zorbalıklar son bulmayacakmış. bir de tüm bunlar yetmezmiş gibi sessiz ve içime kapanık kişiliğimden ve dinlediğim müzik türünden vurmaya başladılar. daha da içime kapandım. okula gitmek istemiyordum ve bu şekilde hyat dayanılmazdı. ve şu an tüm bunlar hala devam ediyor ama ben biraz daha iyiyim psikiyatriye gidiyorum ilaçlar kullanıyorum ve biraz daha mutlu olmayı başarabiliyorum. sorunun bende değil de onlarda olduğunu farketmem zaman aldı ama önemli değil. kısacası kimsenin benden daha değerli olmadığını öğrendim
Ben artık bir yere anlatmalıyım bu yaşadıklarımı. Şimdi ilk önce kişilere harf vericem. Bebeklik Arkadaşım: X Zorbam: Z Ben doğmadan 1 hafta önce doğan X’in annesi annemle yakın olduğu için doğduğumuz günden beri birbirimizi tanıyoruz. X biraz daha gösteriş meraklısıydı ama beni önemsiyordu. ana okuluna başladığımızda ilk gün bi kızla tanışmıştık ve bu kız Z. Z bebeklik arkadaşım X fazla yakın olmaya başladı. Daha ana sınıfında olmamıza rağmen beni saçma sapan şeylerle tehdit ediyordu. X’den uzak dur, bana karışma fln. Bu böyle böyle gitti. Ana sınıfından 5. Sınıfa kadar devam etti bu. 7 yıl full zorbalık görmeme rağmen etrafımdakiler bunu çocukluğa bağlıyordu. Zorbam gittikçe daha çok üzerime gelmeye başlamıştı. İlk sözel bi zorbalık varken şiddete dönüştü. Hatta 3. Sınıfta benden baya güçlüydü ve kolumu çevirip kırmayı da denedi, bir kaç gün pek kullanamadım kolumu. Bunu sadece o bana tokat atarken önlediğim için yapmıştı. Neyse işte. 7 yıl sonra 5. Sınıfta okul değiştirdi ve bizim ortamda kavga çıkıncada tamamen hayatımdan çıktı. 5,6,7. Sınıfta ise sınıftan zorbalık gördüm. Artık bebeklik arkadaşım X birileri ile takılıyor, onu satarlarsa anca yanıma geliyordu. Başarılı ve ya başarısız olmam zorbalık görmeme neden alıyordu. Sınavlarda iyi olduğumda kopya diyip beni müdürlük yaptıkları bile var. Şu an hala 7. Sınıfım ama dönem başından beri yaşamadığım kalmadı. Bir çok kere intihar etmeyi düşündüm ama Lise de kurtulucağımı düşünüyorum. Okuduysan teşekkür ederim. Belki benimki diğer yazanlara göre daha hafifti ama okul hayatımda özgüveni unutturdukları için anlatmak istedim. :’D
Zorbalığın hafifi olmaz ki herkesin çektiği çile farklıdır. Bu seni çok üzdüyse gerekli bir üzüntüyse hiç hafif sayılmaz. Keşke kimse zorbalığa uğramasa ama maalesef insanlar kendisi hariç kimseyi umursamıyor umursayanlarda çok nadirler umarım bu yaşadığın zorbalık devam etmez eğer karşı çıkabilecek gücün varsa bu konuyla ilgili direkt karşı çık. Çünkü sen kendin için bir şey yapmazsan daha çok üstüne gelirler. Kendine bundan sonra çok iyi bak kimsenin sana kötü davranmasına izin verme👋
Lise daha kötü kendinizi göstermek için yapılan manasizca şakalar hayatında başına gelmemiş olayları sallaya sallaya ek yapanlar ,gruplasmalar , üst sınıfların kendini bilmezligi ki bunu hır üst sınıf olarak yazıyorum ,9 10 da da şunu gözlemledim ezilmemek için kavga çıkarmaya çalışanlar bizim kata gelip efendi gibi dolaşmaya çalışmalar omuz atmalar ancak farkında değiller lise ortaokula benzemez üst sınıflardan herhangi birine karış hepsi birden 9 10 lari boykot eder sadece büyüklüklerini korumaya çalışanlar buna bende dahi benimde başıma geldi halbuki kimse kimseye durduk yere bisi yapmaz da diyemiyorum ergen psikoloji sataşmadan duramıyor . Hayatında birçok insana gelecek insanlar olarak önemli olan psikolojinin sağlam durmasını sağlamak
@@aysenursahin1318 ben şuan 9.sınıfım gerçektende lise biraz kötü ilerliyor. Ben uzun zamandır dışlanan biriyim. Arkadaş edinmeye çalışıyorum ama birçok kişiyle kafa yapım uymuyor. Bazen o kadar saçma sapan konuşmalar oluyor ki iğreniyorum. Gerçekten bizim katta olay çıkarmaya çalışan bir sürü kişi var. Sanırım ileride daha kötü olacak
bizim sınıfta öyleydi hala da öyle kendini hep güçlü tut sana söylenen hiçbir şeyi dinleme onların yanında ağlarsan sana daha kötü davranırlar hep güçlü ol ki yanına bile yaklaşamasınlar
Ben kücukken şişko bir çocuktum ve bana iğrenc görundügumu ,az yememi ve asla guzel olmaiyacaksin vb. şeyler diyorlardı hatta bir gün en iyi arkdasim bile bana biraz kilo versen mi dedi bana kiloluyum diye suc attilar ve ilkokul berbattı belki bu cok kotu degil ama cidden bu yuzden pisikolojim bozulmuştu. Normalde insanlarla cok konusan sosyal çocuk şimdi ise bu yuzden icine kapanık bir kiz oldu.Şu an ortaokula gidiyorum ve yine bu sözler azaldi ama yine devam ediyor bu sözler.Onlari gormezden gelmeye çalışyorum fakat olmuyor....
Her zaman güçlü olmaya çalış onları aldırma sen her zaman güzelsin İnsanlar sadece senin güzelliğini kıskanıyor onların karşısında güçlü dur sen zaten güçlü birisin Ve seen herzaman güzel görünüyorsun benzer şeyleri bende yaşadım seni anlıyorum:)
Ufak yaşlarda ortaokul lise vb. Fiziksel özellikler başta olmak üzre maddi durum vb baya dalgaya vuruluyor malsf. O dönemdeki zorbalıklara tamamen karşıyım elbette ama ileriki yaşlarda çalışma arkadaşlarınız, komşularınz vb aynı ortamda bulunmak zorunda olduğunuz insanlar, laftan anlamıyor. Kibarlığı ve empatiyi zayıflık olarak görüp suistimal ediyorlarsa, bu tip bireylere yapılan zorbalığa pek karşı değilim şahsen. Gram da sempati beslemiyorum. Yetişkin denen yaşa gelmiş ama sorumluluk nedir bilmeyenlere de masum duygularla yanaşmıyacaksın. Sorun çıkarıp onların dilinden cvp vericeksin ki herkes hak ettiğini bulsun. Gündelik hayatta da sık sık duyarız ya politik mesellerde fln "hak ettiğin gibi yönetilirsin" buna tamamen katılıyorum. Sen insan ilişkilerine düzgün yön veremeyecek biriysen daha sonra aynı muameleyle karşılaşmaya hazır olmalısın. Yorum yazarken bazı yüzler aklımda canlandı sbckahckjajdc umarım duzgun anlatabilmişimdir. Bir sonraki video makyaj ile alakalı diilse görüşürzzz, hoşçakal.
Arkadaşlar size bir şey yazmak istiyorum Yorumları okudum bir çoğunu hepiniz kötü şeyler yasamışşınız umursamayın diyeceğim ama o kadar kolay değil fakat o insanlar karşısında kendinizi değerli hissedin siz her zaman güzelsiniz her zaman güçlüsünüz bunu unutmayın onların karşısında her zaman iyi olun hiç birşey olmamış gibi işte ozaman anlayacaklar ki sizin ne kadar güçlü olduğunuzu böyle şeyler bende yaşadım ve gerçekten kötü bir duygu bence insanlar birşey söylemeden önce düşünmeliler bunu söylersem karşımdaki insan üzülürmü diye fakat bir çok insan böyle yapmıyor empati kurmuyor Arkadaşlar lütfen empati kurun kendinizi diğer insanın yerine koyun ve düşünün ve kötü birşey yaptıysanız gidip özür dileyin insan hayatında böyle şeyler olabilir hemen birşey söylemiş olabilirsiniz ama onunla hâlâ dalga geçmeyin,zorbalık yapmayın gidip o insanı teselli edin bu gerçekten kötü bir duygu UNUTMAYIN SİZ HER ZAMAN DEGERLİSİNİZ!!
Orta okula gidiyordum, bir gün bir kız bana gülme, çirkinsin sen gülünce çok çirkin oluyorsun demişti. Ve bir arkadaş bana seni birine benzetiyorum dedi, bende dedim kim? Koksal baba dedi. Aslında kendimi çirkin bulmuyordum. Amma şimdi üniye gidiyorum ve güzelliğe takıntılıyım, makyaj, saç ve s. Hep yanımdakilere nasıl gözüküyorum diye soruyorum. Zayıflamak için kaç gün aç kalıyordum. Beni çok derinden etkilediler
ilkokul ,ortaokul,lise , boyunca zorbalığı uğradım ilkokulda ki zorbalarimla ortaokuldada aynı sınıfa düşmüştük hem psigolojik hem fiziksel bi şiddet gördüm lisede ise yaşadıklarım yüzünden lisede ezik bi çocuk oldum lise 3 de intihar ettim ama başarısız oldum hala sessiz bi çocuktum
Anaokulundan beridir hayatım zorbalıkla geçti. Bir çocuğun asla çekmemesi gereken şeyleri çektim. Benden nefret edenler bile benim yalnızlığımın ne kadar asil olduğunu söylerler. Sorun oraya buraya, bu kız k*şar, ama az güçlü durmadı. Sürekli yalnızdı. Kimse onu sevmez derler. Benim hayatımın tek ve ilk kelimesi bu işte, yalnızlık. Çok acı, çok çok acı çektim. Şu an okulumda zorbalığa karşı hareket başlatarak bunu engellemeye çalışıyorum. Zorbalık basit bir şey değil. Hayatım berbat oldu, psikolojik olarak çok sorun yaşadım. Korkudan ailem ile bile konuşamadım. Yalnızca ilk okul öğrencisiyken bile arkadaşlarım tarafından sınıftan atıldım, öğretmen gelene kadar dışarıda tutuldum. Ortaokulum yeni arkadaşım olsun diye birilerinin tabiri caizse ayaklarına yatmam ile geçti. Zaten benim "Beyza" olarak tanımlanma sebebim orta okulum. Ben o senelerden ibaretim. Zorbalık anısı anlatmıyorum farkindaysan. Çünkü anlayabileceğim bir iki şey yok. Bir Watt yazarıyım, sanırım kendi romanımı yalnızca ortaokul olarak anlatsam bile elimde tasiyamayacagim bir kitap olur. Ben çok şey yaşadım. Yirmi yaşında gibiyim, cidden öyleyim. Kimse mütevazı olmami beklemesin, herkesten, o okuldaki herkesten çok acı çektim. Sağolsun onlar da bu psikolojik sorunları olan çocuğun üzerinden yaptığı salakça fedakarlıklara rağmen üzerinden geçtiler. Yaşadığım şeyleri unutamıyorum, kırk yaşına gelsem bile ben lise ikinci sınıfa kadar yaşadığım hiçbir olayı unutamayacağım. Yaşlanınca bir sandalyede otururken bile hayatımım berbat oluşu gelecek aklıma. Ama ben, ve bunu yaşayan bizler bundan ibaret değiliz. Ben bundan ibaret olmadığımı herkese kanıtladım. Umarım hayatınız boyunca bu unutamadığınız olayları bir güç olarak görür, daha da güçlenerek iyiliği, dostluğu yayarsınız. Bunu okur musun bilmem, ama ben oralarda bir yerlerde on yaşında bile çok acı çekmiş ve buna devam eden minik bir kız olarak bunları anlatmak istedim.
Yorumları okudum ve benim yaşadığım şeyden daha kötü şeyler yaşayan insanlar varmış. Bunların hepsini kafaya takmayın demek isterdim ama kendimden biliyorum ki işler göründüğü gibi olmuyor. Neyse bende küçük bir anımı yazmak istedim. Biz bir gün babalar günü için şarkı provası yapıyorduk(4. Sınıftım). Sonra ben bir an cesurca bağıraral söyledim. Bilmiyorum neden bağırarak söyledim, bir an içimden geldi ama gelmez olaymış. Sonrasında öğretmenim 36 kişi içinde bana sesimin kötü olduğunu ve söylememem gerektiğini söyledi. Bunu dedikten sonra herkes bir anda sustu bana bakıp kendi aralarında fısıldaştılar ve bana bakarak güldüler. O gün benim insan içinde şarkı söylememin son günü oldu. O hoca zaten bana takmış gibiydi. Başka bir gün de (yine aynı hoca) bir tiyatro yapıcaz. Sonrasında ezberi fazla olan bir replik varsı ve kim ister diye sordu. Bende parmak kaldırmıştım. Sonrasında hocanın bana bir bakışı var insanı yerin dibine sokmak için yer arıyan tavırla yapacağına emin misin dedi. Sonra yine herkes bana döndü ve bir şey diyemedim (neden diyemedim bilmiyorum bir anda hiç bişi hissetmedim, beni aşağıladı gibi hissettim) sonrasında o zaman yakın arkadaş diyip arkandan konuşan şahıs ben olurum hocam dedi ve hoca o tavrını değiştirip güler bir yüzle tabiki dedi ve devam etti. O sınıfa daha sonradan dahil olmuştum zaten. 4. Sınıfta hiç kimse beni sevmezdi. Kızlar ben yanlarına gelince bana bakıp susar, sonra aralarında fısıldaşırdı. Şimdi o günler aklıma geldi. Benim 4. Sınıfım çöptü resmen :)
Cidden yorumları okurken çok üzüldüm ve maalesef ki bende aynı şeyleri yaşıyorum. Şimdi yazacaklarımı sadece içimi dökmek için yazıyorum, okumak zorunda değilsiniz, ama okuyanlara buradan teşekkürlerimi iletiyorum. O zaman hemen başlayalım:) Ben hayatımın bir döneminde dışlanmadım, 14 yaşındayım ve her sene aynı şeyleri yaşadım. Dışlandım ve sadece dışlandım. Her zaman kendime kapanık bir insandım ve hala da öyleyim. Hiçbir zaman rahatça birinin yanında konuşamadım, sadece dinledim. Herkes yeni ortamlara girerken ben sadece izledim. Her teneffüs sınıfta durdum, hiçbir yere gitmedim. Kardeşimle boş boş sınıfta dolandık, durduk. Bir yerden sonra artık konuşmaya çalışmak da işe yaramadı. Dışlanma sebebim neydi, inanın ben bile bilmiyorum. Ama galiba özellikle dış görünüşümden dolayı daha çok dışlandım. Maddi durumumuz çok kötü değil ama genel olarak ailem bana hiçbir şey almaz. Hiç birlikte alışveriş yaptığımızı hatırlamıyorum, her zaman kavga içinde büyüdüm. Baba sevgisi de görmedim, annemle kalıyorum. Ama annem de çalışmak zorunda olduğu için hiç zaman geçiremiyoruz. Oturup doğru düzgün konuştuğumuz bir gün bile olmadı. Son zamanlarda da hem psikolojik olarak, hem de fiziksel olarak aşırı çökmüş durumdayım. Sağlık problemim var, yediğim her şeyi çıkartıyorum bildiğiniz. Beyaz tenli bir insanım, sağlık problerim var, hem de vitamin eksikliğim var, yüzüm sapsarı sanki hastaymışım gibi gözüküyorum, nefret ediyorum kendimden. Dış görünüş olarak nefret ediyorum kendimden, belki de dış görünüşüm iyi olsaydı bunları yaşamazdım. Kilom ve boyum yüzünden de aşırı zorbalık gördüm. Ayrıyetten bu da yetmiyormuş gibi aile sorunları beni yiyip bitiriyor... Ne yapacağımı bilmiyorum, derslerim de baya kötüleşti. Elimden birşey gelmiyor, hiçbir şey anlamıyorum. Kafam almıyor, aşırı yorgun hissediyorum. Dayanacak gücüm yokmuş gibi hissediyorum....
ben ilkokulda yapmistim zorbalık. gercekten boyle akilda kalmak istemezdim. birileri bana zorbalık yaptikca bende baskalarına yapıyordum. ve size sunu soyliyim egitim hayatımın cogusu zorbalık ile gecti her sey yapıldı ve o his cok berbattı. her defasında birileri beni neden sevmiyor. acaba onların bana yapistirdigi o etiket miyim diye dusunmekte cok zordu. ve size tavsiyem su ki eger zorbalık goruyorsanız yetkililer ile irtibata gecin asla korkup utanmayın sonrasında bedelleri cok agir olabiliyor psikolojiniz alt ust olabiliyor.
Açıkçası ben zorbalığa çok uğramadım ama bir tane anlatayım: O zamanlar daha küçüktüm, ilkokul 4. Sınıftaydım. Benim yakın bir arkadaşım vardı. Bir gün ben basketbol oynuyordum beden dersinde o arkadaşım ile birlikte, sonra ben o zaman küçük olduğum için fazla sayı attım diye çok sevinmiştim ve sevinirken elim o arkadaşımın gözüne gelmişti. Sonra ben ne olduğunu anlayamadan bana bağırmaya başladı. Ben o zamanlar hassas bir dönemdeydim ve öfke problemleri yaşıyordum. Sonra hala da çok yaşadığım ve nefret ettiğim bir sorunum olan sinirden ağlama problemimi yaşadım ve bir anda gözlerim doldu ve ağlamaya başlamak üzereydim o yüzden tuvalete koştum ve tuvalette uzun süre ağladıktan sonra kendimi toplayıp çıktım. Gözüm hala kızarık olduğu için oradaki kızlar bana dalga geçer gibi baktılar. Sonra ben dışarı çıktım. Diğer iki yakın arkadaşımı yolda gördüm ve olayı anlatmaya çalıştım ama onlar beni takmayıp boşver dediler ve gittiler. Sonra bizim sınıftakilerin yanına gittim onlarda bana "Ya kızım gözüne birşey olsaydı!", "Sen zaten hep insanların kalbini kırıyorsun", "Çok kötüsün" demişlerdi ve aşağılayıcı ve benden iğrenerek söylemişlerdi bunları. Bende tekrar tuvalete gidip ağlamıştım. Sonra tuvaletten çıktığımda bizim sınıftan bir kız bana "Seninde ne ağlayasın varmış bir çıkmadın şu tuvaletten" dedi ve güldü. O an yerin dibine girmek istemiştim. Ben yalnızlığı severdim ama onların aşağılayıcı cani bakışları altında değil.. O dönemler zaten başka sorunlarım falan vardı ve bu beni çok üzmüştü. Ama şimdi düşünüyorum da keşke bana öyle dediklerinde susmasaydımda atsaydım bir tokat. Neyseki şuan okul hayatım çok iyi, bir sürü arkadaşım var ve neredeyse popüler sayılacak oldum
İlkokul zamanlarimda beni dislayan bazi kizlar vardi ve bu kizlar sinifta belli bir ustunluk kurmuşlardı. Herkes onlarin yaninda olmak istiyordu. Bense istmedigim icin dislandim ve zorbaliga ugradim. Belki simdi cok cocukca gelebilir ama beni oyun oynarken içlerine almiyorlardi, ogretmenimiz bir grup oyunu kurup gruplari tek basina biraktiktan sonra beni gruptan atarlardi, onlar ip oynuyorken yan taraftaki bir bankta oturuyorum diye kalkmami istemislerdi bir keresinde.(Durum bundan ibaret degil daha fazlasi var ama daha fazlasini yazabilecegimi sanmiyorum cunku biraz fiziksel siddete kadar giden olaylar.) Bunu sinif (gecici bir ogretmendi) ogretmenime soylememize ragmen asla ilgilenmemislerdi aksine anneme bile o kizlari savunmaya devam etmislerdi. Annem salonda ogretmen adini verdigimiz o sahisla konusurken oturma odasinda aglama sesim telefona gitmesin diye yastigi issirdigimi hatirlarim. Rehberlige de gitmistim ama rehberlikte cozum bulamiyordu hoca bana uzak durmami soyluyordu ama ben o cocuk aklimla bunu nasil anlayabilirim ki? 4. Sinif gibi bir zamanda bunu anca kavrayabilmistim ve okulun arkasinda takiliyordum genel olarak. Beden derslerinde kendimi siniftan soyutlamak zorunda kalirdim ama o kizlar gelip benim oldugum yerde oyun oynarlardi. Sinifin icinden arkadas edinme denemelerimde hep o kisiyi yanimdan sana bir sey gosterecegiz diye gotururlerdi. Arkadaslarim olmadi degil ama tum arkadaslarimin onlarla da samimiligi vardi ve ortamlarda onlarla oyun oynamak istedigimde benle degil o kizlarla oynarlardi. Ama arkadaslarimi da suclayamiyordum cunku o kucuk yasimda onlarin da tehdit edildigini anlayabiliyordum. 4. Sinifin sonlarina dogru bizi bir sekilde baristirmislardi ve benden ozur dilettirmislerdi o kizlara. Bana yasattiklarindan sonra o ozur ne ise yaramisti bilmiyorum ama simdi liseye basladim ve hala bu yasadiklarimin etkisini hala uzerimde hissediyorum. Galiba icimde hala onlari affedebilmis degilim ve bu yuzden hala hissediyorum. Nasil affedebilecegimi bilmiyorum ama hala kendimi yasayacak kadar degerli bulamiyorum.
Şuan 8. Sınıfım. 3 ya da 4. sınıftayken olmuştu. Abim sürekli benimle dalga geçerdi. Her yaptığım şeye dalga geçerdi. Onun yüzünden tıravmam oluştu diyebilirim. Çünkü benimle ya da bir başkasıyla dalga geçildiğinde dayanamıyorum artık. Bunun için insanları uyardığımda beni takmıyorlar. Ya da insanların dalga geçtiği bir şeyi anlamayınca ya da anlamamazlıktan gelince de bana laf atabiliyorlar. Geçen sene de bizim 4'lü bir grubumuz vardı. Beni hep dışlıyorlardı. Kendileri 3'lü falan takıyorlardı. Ya da bazen onlarla konuşurken beni dinlemiyorlardı. Belki de benim bunu anlamadığımı sanıyorlardı bilmiyorum ama bunu fark edebiliyordum. Ailem de bunu yapıyor. Beni dinlemiyor. Bunu sesimin çok ince olmasına bağlıyorum ama gerçekten çok sinir bozucu, üzücü bir durum. İnsanları konuşmaya utandığım zamanlar oluyor, çok fazla. Benim başıma gelen şeyler çok basit kalıyor ama anlatmak istedim.
Hersey korkmamaktan ibaret aslinda. .Ben 8. Sınıftayken başka bir okula geçmiştim ve sevdiğim arkadaşlarımı bırakmıştım. Sonra yeni okulumda, 2 tane kız ile tanıştım(adlarını vermek istemiyorum) biz bi tık onlarla samimi olmuştuk gün geçtikçe ben bir şey farkettim onlar benden kaçıyordu benim popülaritem iyice düştü. Artık atıyorum bir kaç sınavda falan yüksek puanlar alıp iyi sınıfa falan geçmistim. Ve o sıralar sürekli şu hakimdi o diğerine hep şey dersi bu kız çok zeki bence sen bizimle takılma falan gibi şeyler işitiyorum.ama bunları hep böyle şakaya vurup aşağılayıcı bir şekilde söylüyorlardı 2 3 ay geçti benim psikolojim bozulmaya başladı sonra biz bir gün kavga ettik. Bana vurdular ve saçımı çektiler o günü hiç unutamadım. Hatta saçımdan kopan parçanın yere düşüşünü izledim ben. Sonra ben onlarla o günden sonra konuşmadım. Ama baskı yapmaya devam ediyorlardı.Okul bitti işte yeni dönem başladı devam ettiler. Ve ben bunların hicbirini aileme analtmadjm. Annem eninde sonunda öğrendi okulun ilk haftalri bana her şeyi anlatmamı istedi her şeyi anlattım. Sonra annem ve ben cesur davrandım ve 2sini birden disipline gönderdim birisi hatasını azaldı biri analamdi ama ikisinin arası bozuldu ve okuldan uzaklaştırma yediler. Sonraki sene popülaritem arttı ve sosyal çevrem iyileşti. Yani şunu kasdediyorum zorbalığa uğrarsanız söylemekten çekinmeyin. Ben söyleyemedim ve çok pişmanım. Umarım faydalı olur.(şuan 11. Sınıfım)
Ben 8.sinifta erkeklerin zorbaligina çok ugruyordum etek boyum normal boyda olmasına rağmen ilgi çekmek istiyorsun deyip eteğimi kaldirmaya calisiyorlardi derste bile arkamdan cekistiriyorlardi o zaman da sadece alnimda sivilceler vardi sivilceli pislik falan diyorlardi ben sınıfa girdiğimde ve boyum kısa diye cüce diye hep bagirirlardi hepsi birden her sabah sınıfa girdiğimde kaç yıl geçti unutamadım 24 yaşındayım şimdi çevremdeki herkes beni beğense çok güzelsin dese de kendimi hâlâ sevemiyorum...
Bende yazıyım..egolu değilim ama fiziğim hoştu ve güzel bi kızdım. Çoğu arkadaşımın ergenlik döneminde sivilceleri, fazla kiloları olurdu ve bende bundan yoktu. Her arkadaşıma ayrı ayrı değer veriyordum ve böyle dış görünüş için ağladıklarında vs hep yanlarında olup kendi yaptığım şeyleri tavsiye ediyordum. Bu bir yere kadar hoştu fakat ikinci dönemde yakın bir arkadaşım bir çocuktan hoşlanmaya başladı. En büyük destekçisi bendim. Hep gaza getiriyordum ve yanında oluyordum. Kız bu çocuktan benim yüzümden red yemişti. Benimle bir anda arkadaşlığı kesti. Red yemesinin sebebi de çocuğun eskiden benden hoşlanmasıymış. Daha sonra bu arkadaşım bütün çevremi bana karşı kullanıp herkesin bana sırt çevirmesine sebep oldu ve bu dönemde tam bir drama queendi. Çocuğu gördüğünde ağlıyordu, beni gördüğünde özellikle yanında ortak arkadaşlarımız varsa benden korkmuş gibi yapıp ağlayarak kaçıyordu.. bu baya böyle devam etti. Asosyalleşmiştim fakat derslerim baya bi yükselmişti. Yanımda olan tek kişi bunlara sebep olan o çocuktu. Ama çocuk çok iyi kalpli biriydi ve gerçekten beni seviyordu. Bende düşündüm ve madem herkes ztn benden nefret ediyor, backstabber olduğumu söylüyor bende gerçekten olayım dedim ve o çocukla sevgili oldum. Onun çevresi artık benim çevrem olmuştu ve eski popülerliğime kavuşmuştum. Şu an 2. Yılımız. Hala benden nefret edenler çok ama bir kaç tane adam akıllı seven dostum yanımda. O kız ise hala aynı. Onun yüzünden dedikodular susmuyor ve hala bana atılan imalı bakışlar geçmedi. Sevgilim ve arkadaşlarımla farklı sınıftayız kısacası ben kendi sınıfımda yapayalnızım. Ama hayatın her evresinde taş koymaya çalışanlar var. Bunları umursamayın arkadaşlar, onlar basit insanlar.
Boşver sevgilinle mutluysan sen onları takma ilerde eğer evlenirseniz -yaş kaç bilmiyorum ama - çocuklarınıza gülerek anlatacığınız bir anı olmuş kimse için değmez sen geleceğine, kariyerine odaklan.Sevgilinle mutluluklar...
Bunu yasiyodum ve hala yaşıyorum ben biraz iri bir kızım ve ilkokuldan beri bunu yaşıyorum bana ayı boğan diyorlar ve ayrıca sitemde (eski sitemde ) de doğru düzgün çocukluk yasiyamadim beni taşladılar islattilar disladilar dövdüler de ama ben hala beni aşağılayan kişilerin yanındayım çünkü küçükken çok arkadassiz kalmıştım ve yanlizligi hiç sevmemistim benimle ne kadar dalga gecselerde arkadassiz kalmamak için ne derlerse yapıyorum hatta kendimle dalga geçiyorum canımı acituyorum onların yanında ki arkadassiz kalmayayim diye onların yanında gülüyorum eve gelince ağlıyordum ve kimseye de anlatamıyorum da ailem kızar diye içimde çok şey var...
bende ortaokul 2 de zorbalığa uğramıştım.Sınıfta beni seven bi çocuk vardı.fakat ben onu sevmiyodum.çocuk ikidebir sevgili olalım fln diyodu ama ben yaşımın daha küçük olduğunu söylemiştim.bi gün fen sınavında arkada oturan arkadaşım kopya istemişti bende vermiştim benim sayemde yüksek not almıştı ve bunu bazı kişilere söylemiş sonra beni seven çocukta bunu duymuş ve yanıma gelip''ya benimle sevgili olursun yada hocaya kopya verdiğini söylerim''dedi.üzerine bide yalancı şayit tutmuş.yani beni hocaya söyleseler büyük ihtimalle hoca onlara inanırdı.çok korkuyodum disiplin cezası almak istemiyordum.ama ne olursa olsun onunla sevgili olmicaktım.sonra olay çözüldü ama nasıl çözüldü blmiyorum.olay yaklaşık 2 ay sürmüştü ve ben o süreçte depresyona girmiştim.ama olay çözülünce rahatladım.bu evrende karma denen bir şey olduğuna pek inanmam genelde intikama inanırım.bu olay sona erdiğinde çocuğu okuldan attırdım.herkese çocuk hakkında dilekçe yazdırıp müdüre verdim.müdürde annesine ya ya çocuğunuzu okuldan alın yada suçu siciline işlicek demiş:D DFJHJKFHJFGHGJHFGJHGJH
Ilkokul yillarimda apartman sitemizde ve okulumda zorbalik vardi. Okulumda yapilan zorbaliga cogu zmn seyirci kalirdm, apartmanda da kurbanin ta kendisiydim. Sadece sunu soylemek istedim, evet zalimler karsisinda susanlar da en az onlar kadar zalim olabilirer ancak ben okulda yapilan zorbaliga karsi her sustugumda emin olun sucluluktan yerin dibine girmek isterdim. Belki bazi insanlar gercekten gormezden gelmeyi seciyordur ama bana sorarsaniz bircogu icin seyirci kalmak bir secim degil. Kurbani korumak istedigimde zorbalarin beni tehdit etmeye/bana da aynisini yapacaklarina dair gondermeler yapmaya basladiklarini hatirliyorum. Lutfen ama lutfen ben ve benm gibiler kendini yeteri kdr bu hatalari icin suclarken bizi zorbalarla ayni kefeye koymayin, dilerdim ben de kurbanlari koruyabilecek kdr guclu birisi olaym ama hassas bir yapim vardir. Bunu soyledigim icin bile biraz utaniyorum aslinda ama artik o gunleri atlatabilmis birisi olarak suclunun ben olmadigimin farkindayim. Zalimlere karsi susan kisiler de kendi ic seslerinin mazlumu olabilirler. Bilinclendirmek amaciyla yaptigin bu videolari butun kalbimle takdir ediyorum, eger imkani olan varsa zorbaliga karsi koymak icin elinden geleni yapmasi gerektigini de savunurum ama denemelerine ragmen bu imkani kullanamayanlarin bir sucu yok. Amacim kotu bir yorumda bulunmak degil ama icimde kalmasina razi olamadim. ♡
Bende zorbalığa uğruyorum ve kendimden bir örnek vereyim. Şuan sekizinci sınıfım ve sesimin güzel olduğunu düşünüyordum. Bende en güvendiğim arkadaşlarımla aynı sınıfa düşmüştüm (ana sınıfından beri tanışıyorduk) daha sonra bir grup kuralım dedik ben grubun vokalisti oldum. Arkadaşlarım bu durumu okuldaki arkadaşlarına anlatmış o gün neredeyse herkes bana gelip “hava atma” “sesin güzel değil” gibi şeyler dediler. Daha sonra müzik hocamız duymuş bizim böyle bişey yaptığımızı bir müzik yarışması vardı hocamız katılın dedi bizde tamam dedik bir beste yaptık daha sonra baya çalıştık ve yarışma gününde yarışmayı kazandık ve o kupa gibi ödülü bana sesin güzel değil diyenlerin gözüne sokarak yüksek bir sesle “şimdi hava atıyorum” dedim. Sizde zorbalığı küçümsemeyin. Siz yapıyorsanız bırakıp düşünün , uğrayanlar yapanı karşısına alıp konuşsun susmayın ! Susturmayın ! Umarım artık böyle durumlar olmaz sizi seviyorum 💗💗
İlkokulum berbat geçmişti.Üst sınıflar belli bir dönem sürekli zorbalık yapardı.Hatırladığım iki olay var çünkü çok küçüktüm.İkisindede 1.sınıftım ve o zamanlar çok çelimsizdim.Bi gün bahçede arkadaşımla dolaşırken üst sınıflar gelip eteğimi kaldırıp gülmüşlerdi.Bidaha giymedim.Diğer bir olaysa (hatırladığım kadarıyla) yaptıkları şeyleri hocama söylediğim için kollarımdan tutup karnıma tekme atmışlardı.Ne ceza aldılar ne de aileleri arandı.Onlara kızmıyorum çünkü hepimiz çocuktuk.Sorun olan buna kimsenin bişey yapmaması.
Şu an sekizinci sınıfım ve sınava hazırlanıyorum. Sınıfta bir kaç kişinin bana karşı, başarılarımın kıskanılması nedeniyle büyük bir nefreti var. Kitapları ve şiirleri severim. Genellikle şiir yarışmaları benden sorulur. Bu yüzden benden nefret ediyorlar. Bir de giyimim ve din tercihim yüzünden sosyal şiddete maruz kalıyorum. Bu öncelerde azken, şimdi daha fazla olmaya başladı. Benimle arası iyi olan kimse kalmadı. Hepsi o birkaç kişi yüzünden. Beni yanlızlaştırmaya itiyorlar. Şahsiyetimle dalga geçiyorlar. Arkamdan suriyeli gibi giyinmiş, bu kesin mezuniyette elbise, onun altına da tayt giyer, varøş gibi hitaplarda bulunuyorlar. Hatta benim için kendileri kelime bile türetmişler. Varhoşt Hoşt kelimesi ve varøş kelimesini birleştirerek sınıfta arkamdan bağırıyorlar. Kimse bunu garipsemiyor ya da engel olmaya çalışmıyor. Çünkü herkes biliyor ki, buna karşı çıkan olursa benim gibi bu ithamlara ve baskılara katlanmak zorunda kalacak. Sırayı arkadan ittirip bana rahat vermiyorlar. Kütüphanede yalnız olduğumda sandalyeleri ve masaları yerlere sürterek ses çıkarıp beni rahatsız ediyorlar. Bunu yaptıklarında onlara bile bakmadan kitap okumaya devam ediyorum. Çünkü biliyorum. Eğer kafamı kaldırıp onlara bağırırsam ve bunu neden yaptığını sorarsam kavga çıkacak. Sınıfta kahkaha atmak benim için yasak gibi birşey. Eğer yüksek sesle konuşup kendimi belli edersem garip sesler çıkarıp kendi içlerinde hakaret tarzı mimikler sergiliyorlar. Benim yanımdan geçerken mimikleri, ıyyy, tarzı şekiller alıyor. Bazen bunu dile getirerek belli ediyorlar.Ya da en kötü ihtimal ağzımı tekrar ediyorlar. Sanma ki bende pısırık değilim. Gerektiğinde onlara cevap veririm ama bu artık öyle bir hal aldı ki onlarla uğraşmak istemiyorum. Bunu sınıf öğretmenimize anlattım. Onlarla konuşacağını söyledi. Aradan bir ay geçti. Herşey yine aynı. Bu sefer okul müdürünün yanına vardım. Onlarla konuşacağını söyledi. Bir ara hepimizi yanına çağırdı. Kendi yaptığı şeyleri, sanki ben yapmışım gibi anlatmaları sinirimi bozdu ve müdürün odasından çıktım. Onlar ne konuştularsa konuştular artık. Umrumda da değil. Çünkü bir gün ingilizce öğretmenim ile kurs işliyorduk. Bu ücretsiz okul kursuna o gün sadece ben gelmiştim. Konu, test çözemediğim zamanların sebebine geldiğinde ona herşeyi anlattım. Bana disiplin kurulunda üye olduğunu, bu tür şeylerin çok ağır cezaları olduğunu söyledi. Ve müdürlüğe dilekçe yazdırdı. Arkamda olduğunu ve kendimi üzmemi söyledi. Böyle öğretmenlerle çok sık karşılaşılmıyor ne yazık ki. Şimdi ise yazdığım dilekçenin sonuçlarını bekliyorum. Umarım bu düzelir. Sınava iki ay kalmışken kendimi hala bitkin hissediyorum. Çalışacak ve sınava girecek durumda değilim. Umarım görürsün.
Benim uğradığım zorbalık psikolojik zorbalık ve gerçekten yoruldum öncelikle söylemek isterim özgüvenliyimdir neşeliyimdir ama bi o kadarda içime kapanık biriyimdir hiç kimseye bi şeyimi anlatmam hani derler ya Hiç kimseye ne yaşadığını yada ne düşündüğünü anlatma yoksa yine kırılırsın. İşte ben bunu yıllar önce öğrendim önceler hiç kimseye bi şey söyleyemezdim hani arkamla konuşan bazende yüzüme bile benim hakkımda yersiz şeyler söyleyen sınıf arkadaşlarımdan onların utanmaz ve pardon ama söylicem karaktersiz tavırlarından bıkdım gerçekten. İnşAllah bana yaşatdıklarının aynısını kendileride yaşar. Şuan bütün her şeyimi bu videoya dökmek isterdim ama bu kadr yeter bence yoksa yazıcaklarımdan 8 sezonluk dizi çıkar
Bakıyorum da herkes zorbalık hikayelerini yazıyor bende yazayım dedim ; Bu gördüğüm iğrenç zorbalıkları Part 3 'e koyarsan çok sevinirim:) Okulumuzda anasınıfı, ilkokul ve ortaokuldan oluşuyor. Baya büyük yani. Bu okul evimize yakın olduğu için anasınıfından beri bu okulda okuyorum. Şuan 8.sınıfım:). Neyse şimdi en başından anlatmaya başlıyorum. Dediğim gibi evimiz bu okula yakın olduğu için annem ve babam beni anasınıfı için bu okula yazdı.Babamda o sıralar müdürlük sınavına çalışıyordu. Babam Sınava girdiği zmn anaokulunu bitirmiştim babam müdürlük sınavına girdi. Tercihlerine belki bir ihtimal benim okuluma gelir diye okuduğum okuluda tercihlerine yazdı. Ve inanmayacaksınız ama benim okuluma müdür olarak geldi.Çok mutlu olmuştum ve birazda kendimi havalı hissetmiştim .1.sınıftan 4.sınıfa kadar harika bir okul hayatım oldu. Ama her iyi şeyin bir sonu vardır değil mi:).Babam müdürlükten ayrılmıştı ve benim haberim yoktu. Beni sevmeyen kişiler babamın okuldan ayrıldığını öğrenince benim yanıma geldiler.(O sırada sırada oturmuş resim çiziyordum)4-5 Tane kız geldi ve boyalarımı yere fırlattı.Kızlardan biride resmimi alıp yırttı. Bende "ne yaptığınızı zannediyorsunuz?" dedim kızın biri çıkıp "Baban okuldan gitti ve tacın düştü tatlım. Artık popüler değilsin ve bundan sonrada benim kölemsin" dediler. Gülerek "Babam okuldan gitmedi bi kere boş konuşmayın" dedim kız gülerek "Hahah çok komiksin gerçekten" dediler ve aralarından 2 kız beni kolumdan tutup müdür odasının kapısına kadar çıkarıp,kapının üzerine fırlattılar. Sonra içlerinden biri "Aç bak bakalım kapıyı baban burda mıymış?" dediler. Bende dediklerini yapıp kapıyı açtım. Babam odada yoktu.Ve oda bomboştu. Babam gerçekten gitmişti. Ve bana söylememişti. O gün çok ağladım ve her okula gittiğimde mezun olana kadar hergün dövüldüm. Babama veya anneme söylemeye korktum çünkü beni tehtid ediyorlardı.Sonra birgün tekrar yangın merdivenlerinin orda bana bağırıp çağırıyorlardı. Temizlikçilerden biri bunu gördü ve o kızların aileleri çağırıldı. Kurtulmuştum:). Sonunda artık zorbalık görmeyecektim:). 5.sınıftada hayatım normaldi ve güzel gidiyordu. 6.sınıfta korona çıkmıştı. Bu yüzden arkadaşlarımı çok göremedim. Neyse sonra 7.sınıfa geçince sınıflarda karma yapıldığı için arkadaşlarımdan ayrıldım. 7.sınıftada tekrar zorbalığa uğradım. Ama bu daha da kötüydü. 3 tane kız vardı. ve nedense peşimi hiç bırakmıyorlardı.Nereye dönsem onları görüyordum. Ve birgün sıkılıp yanlarına gittim " Siz beni takip mi ediyorsunuz?" diye sordum. Kızlardan biri "Seni niye takip edelim?" dedi.Sonra "Seni takip etmiyorduk ama şuandan itibaren takip ederiz o halde " diyerek sırıttılar. Bende arkamı dönüp gittim. Ama beni takip ettiklerine adım gibi emindim. Birkaç hafta sonra tuvalete girdim elimi yüzümü yıkadım sonra o 3 kızda tuvalete girdiler.2si benim kollarımdan tutup duvarı yasladılar. "Ne yapıyorsunuz?" diye bağırdım.Kollarımı tutan kızlar o kadar güçlülerdi ki onlardan kurtulamıyordum. 3.kız bana baktı ve cebinden bir ruj çıkarıp "Bu sana çok yakışacak" dedi ve yüzüme "Pis Uzaylı" yazdı. Ve beni dışarı atıp. Tuvaletin kapısını yüzüme kapattı. Açmaya çalıştım ama açamadım. Oradaki çocuklar bana gülmeye başladılar. Ben ise ağlıyordum. İnanmayacaksınız ama oradaki nöbetçi öğretmen bile bana gülüyordu. Sonra O kız kapıyı açıp herkesin içinde beni saçımdan tutup yere fırlattı."Bu uzaylı arkadaşımız biraz kaşındı.Bende haddini bildirdim arkadaşlar" diye bağırdı. Çok kötü ağlıyordum. O an aklıma 4.sınıfta gördüğüm zorbalık geldi. Aynısıydı.Herkes bana gülüyordu. Korkmuştum. 7.sınıfın 2.dönemine kadar o kızın kölesi oldum:(.8.Sınıfa geçtiğim zaman o kızlar okul değiştirdi. Çoook Sevinmiştim Şuan 8.sınıfım ve O kızın bana yaptığı zorbalıklar hala aklıma geliyor. Kamu Spotu sjsjsj: SİZ ASLA BENİM GİBİ KORKAK OLMAYIN VE LÜTFEN BU TÜR ZORBALIKLAR GÖRÜNCE DERHAL BÜYÜKLERİNİZE BİLDİRİN...
5. sınıftayken bir tane çocuk vardı birbirimizden nefret ederdik ama hocalar hep bizi yanyana oturtuyordu. Bizde herkes gibi anlaşamadığımız için masanın ortasına kalemle çizgi çizerdik ve bunu geçmeyeceğimizi söylerdik. Geçmeyeceğini söylemesine rağmen herzaman geçerdi ve ben onun omzunu itmeye çalışırdım -Pek bir faydası olmasada- bende "sen çekmiyorsan bende koyarım" diyip çizgiyi geçiyordum ve beni gerçekten sert bir şekilde itiyordu. Bu şekilde hep kavga ediyorduk ve birbirimizden nefret ediyorduk. Bir gün bu olay tekrar oldu ve diğer derste sandalyede sallanıyordu (en arka sırada, en köşede oturuyorduk) ve benim sandalyeme dokunmaya çalıştığını fark ettim. "Napıyorsun?" diye sorduğumda "Hiç bişey yapmıyorum. Hem sanane?" diye sormuştu. Ders bitincede önümüzde oturan ve kavgalı olduğum kıza "gel sana iğrenç birşey göstereyim" diyerek benim sandalyemin altını gösterdi ve kız gülmeye başlayıp "bu onun mu?" diye sordu ve çocuk kafasını salladı. Ben sandalyemin altına baktığımda orda gerçekten iğrenç bir sümük vardı. Burnumu karıştıran biri değildim karıştırsamda asla biryere sürmezdim. Bu kız tüm bu şeyleri sınıfa yaydı ve herkes benden iğrenmeye başladı. Sınıftaki kişiler yanımdan geçerken "ıyy" diyip geçiyordu. Birgün hoca beni bir kızla beraber oturtmuştu ve kız masanın diğer köşesine geçiyordu. Hocalar niye oraya geçtiğini sorunca "Hocam yanımda çok iğrenç bir kız var ölsem oraya geçmem" diyordu ve sınıf buna gülüyordu. Hatta birgün sınıfta dolabımı topluyordum ve sınıfta, bizim sınıftan biri ve başka sınıftan biri vardı kulak kulağa konuluyorlardı ve başka sınıftan olan çocuk yanına gelip "sınıfta damla adında iğrenç, burnunu karıştıran bir kız varmış nerede oturuyor?" diye sormuştu o gün aklımdan hiç çıkmıyor gerçekten berbattı. Neyseki yılın ortasında online oldu yoksa bunlara dayanamazdım. Umarım bu yorumu videoya alırsın veya cevap yazarsın
Hiç kimse görmeyecek ama olsun: Beden dersinde en yakın arkadaşım ben biraz kilolu olduğum için ve koşamadığım için benimle dalga geçti. Ben saygımı bozmamak için bir şey söylemedim herneyse. Sonra hoca yarış yaptırdı bende o varlığı (eski arkım.) yarışta yendim diye beni dövdü:D hocaya söyledim hiç bişi yapmadı. Çok adaletli demii:D neyse,arkadaşım hocaya söylediğimi öğrenmiş ve erkek arkadaşlarını çağırmış ilk önce beni dövdüler sonra taciz ettiler ve şöyle dediler”eğer bunu birine söylersen seni öldürürüz”dediler korktum söyleyemedim…
Eski okulumdaki insanlar gerçek anlamda çok dindar insanlardı. Daha 6. sınıftık ve ben böyle tutucu ve dindar bir insan değildim ve değilim. İşte Ramazan aylarındayız, okuldaki herkes oruç tutuyor ama ben hayatımın hiçbir döneminde oruç tutmadım ve tercih etmiyordum, etmiyorum. Ama herkese saygı duyan ve hiç kimsenin inancını yargılamayan (ki yargılayabilecek konumda da değilim.) bir insan oldum her zaman. Oruç tutmadığım için bir kaç çocuk bana şiddet uygulamaya, tekme atmaya, vurmaya başladı. Bana fiziksel olarak zarar vermese de psikolojik olarak hasar açtı. Ben göbeği açık bir şey giyiyodum (cumartesi serbest giyiliyordu) işte beni ayıplıyolar fln. Bu sürede de bu çocuk hep bana vurmaya devam ediyor. Bunlar bana böyle davrandığı için tüm sınıf beni dışlamaya başladı. Benim de 2 arkadaşım vardı. Onları da ben tanıştırmıştım. Bu ikisi aşırı yakın arkadaş olup beni sattılar. Ben tamamen yalnız kaldım işte. Tek başıma gezmekten utandığım için yemeğe,kantine vs. hiçbir yere gidemiyorum. Arada gerçekten açlıktan bayılcak gibi olduğumda gidiyorum ve sınıfta bana zararı olmayan ama çok konuşmadığım bi kaç kız vardı. Ama bunlar da benim hiç sevmediğim tabiri caizse çirkef bir kız vardı. Ben çok çok arada bunlardan izin istiyordum tek başıma yemek istemediğim için. Bu kız da şey yapıyodu “Iyy! Biz bunla yemek mi yicez şimdi? Ben gidiyorum. Gelmezseniz size de küserim.” gibi şeyler söylüyordu. Bi gün sınav olmuştu ben de fulledim sınavı işte bu 3 çocuk vardı bana zorbalık yapan, onlar beni sınıfa kilitlediler. Yaklaşık 15 dakika bekledim. O zamanlar servisle gidip geliyordum. Beni biraz beklemişler sonra abla çıkıp sınıfıma geldi. Sonra başka bir abla gelip çıkardı. Aslında ailem çok anlayışlı ve hep bana destek çıkan insanlar ama o zaman anlatamadım. Bi gece dayanamayıp anlattım. Ablam da bana bunları aileme anlatmamız gerektiğini onların buna çözüm bulacağını bu tarz insanların konuşarak anlamayacağını söyledi. Anlattık falan sonrasında ailem 4-5 defa okulun kurucu müdürüyle konuşmaya okula gittiler. Çocuğu bi defa konuşmak için odasına çağırdı ama bunun dışında herhangi bir şey yapmadı. Çocuğu(asıl sorunlu çocuk) disiplin kuruluna göndermeyi bırak ailesine bile haber vermemiş. Ve çocuklar benden özür bile dilemediler. Ben çok enerjik, hareketli ve dışa dönük biriydim. Bu sene okul değiltirdim ve bu çocuklar yüzünden sosyal anksiyete edindim. Bugün beni arayıp dediler ki: “Ahtapot suratlı kız senin yüzünden kolum kırıldı bize hakkını helal et.” …
Bu zorbalık sayılır mı bilemem. 9cı sınıf öğrencisiyim. Notlarım fln iyiydi. Notlarım her zaman iyi olmuştu. Sınıf arkadaşlarım hep daha ilerde oldum. 8cı sınıfa kadar arkadaşlarım test gibi şeylerde kopya verip yardımcı olmuşumdur. Ancak 9cu sınıfta artık yaptığımın bu kopya verme işleminin bana hiç bir arkadaş kazandırmadığını farkettim. Şu ana kadar "arkadaş" bildiğim insanlara kopya verdim. Bir teşekküre layık görülmedim. Yenı sınıfa geçtiğimde kendime bir söz verdim. Sadece derste aktif olan, bir şeyler öğrenmek isteyen insanlara yardım edecektim. Sınfımızdaki neredeyse çoğu insan zaten derslerde zayıftı. Bu yıl test yazdığım zaman kimseye yardım etmedim. Çünki ben bana normal zamanlarda kötü davranıp, test zamanı yalvaran insanlara yardım etmek zorunda değilim. Kopya vermediğimi gördükten sonra öğretmen sınıftan çıktığında testimi zorla almaya başladılar. Daha sonrakı zamanlardaysa bu gibi şeyler yüzünden şiddet görmeye başladım. Bu durum zaman-zaman düzeldi. Fakat hala kimseye yardım etmiyorum. Sırf onlara kopya vermem için bu yaptıklarını unutamıyorum. Tavsiye verin lütfen.
Merhaba. Umarım şimdi iyisindir. İnsanlara kopya vermek zorunda değilsin. Kimse bunu zorla isteyemez, elinden alamaz, vermediğin zaman şiddet uygulayamazlar. Bunlara hakları yok. Gerçekten dur demen gerek. Her zaman susarsan tepene çıkarlar. Bir kaç kere bişeyler söyle. Ciddi ol. Biraz da tehdit. (böyle insanlar böyle şeylerden anlarlar ancak tehditten kastım 'bir daha buna cesaret edersen, kendini müdürün odasında bulursun.' gibi. Eminim ki bir müdür öğrencisinin zorbalığa ve şiddete maruz kalmasına sessiz kalmayacaktır. Sadece cesaretli ol. Hiç bir şey kaybetmezsin. Zaten şiddet görüyorsun, zorbalığa uğruyorsun, dışlanıyorsun. Daha kötü ne olabilir?? Susma. Çekinme. Çekilirsen sende cesaret alırlar ve alıyorlar. Son durumundan haberder edersen sevinirim
@@BatiAryel desteğin için teşekkürler. Şu an evet daha iyiyim. Zorbalık falan zaman-zaman azaldı. Eski arkadaşlarımı buldum. Şu an onlarla konuşup takılıyorum. Hayatım normal. Sen nasılsın
Ortaokulda aşırı sessiz bir insandım ve bir gün teknoloji tasarım dersinde hoca gruplara ayrılmamızı soylemisti ve 1 kişi bile açıkta kalırsa herkese 0 vereceğini söylemişti.Kimse benimle olmak istemedi sanki onlara bir şey yapmışım gibi ve ben hocaya bu durumu söyleyeceğimi söylediğimde, herkes bana kızmaya falan başladı benim yüzümden kötü not almak istemediklerini, sınıftan gitmemi söylediler ve ben sadece o kadar kişinin arasında ağlayabildim başka hiçbir şey yapamadım ve daha bir sürü zorbalık yaptılar bunun gibi
Of seni o kadar iyi anliyorum ki gercekten cok kötü ve sessiz oldugun için sesini cikarmayacagini dusunup daha da ustune gelmeleri. Gercekten ortaokul arkadaslarimi hic sevmiyorum gerçi şuanda arkadaşım yok genelde oturup kitap okuyorum
ben biraz baskın bir tip olduğumdan akran zorbalığına uğramadım. ama kendi baskınlığımı koyamadığım çok sevgili öğretmenim bana en travmatik anıları bırakan kişidir. ben iyi bir lisede okudum aynı zamanda da reklama aç bir okulda. küçük bir şehirde yaşadığım için özel ders verdikleri için belirli öğretmenler popülerdir. benim matematik öğretmenim birçok başarılı kişiye özel ders veren bir tipti. ve biz 10.sınıftan itibaren bu adam ne derse onu yapmak zorunda kalıyorduk. sky castle adlı bir dizi vardı izleyenler belki vardır onun muadili bir durum olduğunu söyleyebilirim. dehşet bir rekabet. çalışmayana, başarılı olamayana dehşet bir psikolojik baskı. boş derslerimiz olurdu. o derslerde ne yapacağımız belliydi. örneğin tyt matematik denemesi çözülecekti. çözmezsen kara listeye girersin. hiç birini yapmayan bir insan olarak okulun anarşisti olarak nitelendirilen biriydim. birçok arkadaşım ve ben hukuk fakültesindeyiz şu anda. ama ben bunu deli gibi isteyen arkadaşımın sırf ankara hukuk olmadığı için yaptığı başarıdan mutlu olmaya vakti kalmadığını bilirim. bu beğenmemezlik değil. bu bize lanse edilen. kaç kez hakaret duymuştur arkadaşlarım ve ben. sırf fen netlerimiz kötü diye aptal damgası yediğimizi de bilirim. biz bu sınavdan başarılı çıktık. ama 2 bine girmediğimiz için bu öğretmenimizden takdir görmedik.
takdir beklediğim için değil. ama ben öğretmeni karşıma alıp açık açık ben sizin başarı olarak nitelendirdiğiniz şeye inanmıyorum dedim. ben okumak istemiyorum belki abi boğaziçinde. herkes derece yapacak diye bir durum mu var. basit anlattım gerçekten ama daha neler neler oldu. birçok arkadaşıma travmatik bir iz bırakmıştır eminim.
ha birde, her çarşamba deneme sınavımız olurdu. perşembe günleri de hesap verme günlerimizdi. bazı arkadaşlarım perşembe günleri bilerek gelmezdi. kimi arkadaşlarımın sırf hocadan çekindikleri için deneme sınavını birlikte çözdüklerini bilirim. son zamanlarda haftada 4 deneme sınavı olurdu. mesela eksiklerini analiz etmeye zamanınız olmazdı. bunu istemediğim için sınıf ortasında onlarca kez tartışmışımdır öğretmenimle. sinirden üstüme yürümediği kalmıştı bir tek. sonrasında aramızın kötü kalmasını istemedim ben. bir şekilde sarıldık hallettik ama o senelerin travmaları hala duruyor kendimde. hep bir kendimi kanıtlama çabası. hukuku sırf bu kendini gösterme açısından yazdım şimdi de pişmanım ve sınava bir daha hazırlanıyorum. sadece kendi hislerime odaklansaydım belki daha doğru tercihler yapabilirdim. sonuçta bir seneme mal oldu. ama geç olsun güç olmasın demişler en azından ailem arkamda bu konuda.
Geçen yıl yani 8. Sınıfta sağlık problemlerim yüzünden zorbalık gördüm, okulumun idaresi berbattı, rehberlik servisi sadece 2 haftada bir lgs zaman kontrol semineri vermek dışında bir şey yapmıyodu, sınıf hocam (ki ona hoca denilirse) igrenc bir insandi asiri ilgisizdi hatta marttaki veli toplantisinda beni yerin dibine batirabilmek icin erken bir tarihe aldirtmisti ablam oyle bi konusmus ki toplantida herkes hayran kalmis sınıf hocam en son size hayran kaldim falan demis ablama, cok zorlandim, nisandan sonrasinda okula gitmedim, zorbalara kızmıyorum okula kızıyorum cunku bana zorbalik yapan kisiler zorbaligin ne demek oldugunu bilmiyolardi ve su an hepsi meslek lisesinde, 8. Sınıfın bana kattıgı tek sey ilerde olacagim meslege karar verdim PDR okuyup rehberlik öğretmeni olup benim gibilere, bizim gibilere yardim etmek istiyorum
Kreşte bir kız grubu vardı, mean girls gibi geziyorlardı (4 yaşındayız :d) benimle dalga geçiyorlardı sürekli. Bir hastalığım vardı o zamanlar, idrarımı tutamıyordum, bebeğiz zaten. Benimle onun için dalga geçiyorlardı. Teneffüslerde herkes bahçede oynarken ben öğretmenlerin yanında banklarda oturuyordum. Hoca okul dışına çöp atmaya gittiğinde herkes kapıya toplanmıştı. Benimde boyum diğerlerine göre uzundu. Sırf biraz ilgi çekmek, sevilmek için hocaya kapıyı açtım. Hoca gelip bana bağırıp çağırmaya başladı, çok korkmuştum. Aradan 2 yıl geçti, ilkokula başladım. Bir kız vardı sınıfta, yine kraliçe gibi geziyor. Beni sebebini bilmediğim bir şekilde sevmiyordu. Beni oyunlara almıyor, herkese "Merveyle konuşmayın." diyordu ve herkes onu dinliyordu. Çok sessizdim, hiç arkadaşım yoktu onun yüzünden. Aradan yıllar geçti, ortaokula başlamıştım. Okula hiç arkadaşım yoktu, benimle arkadaş olmak isteyenlere fırsat vermiyordum "Ya onlarda beni dışlarsa." diye düşünüyordum. Sınıftaki erkekler yüzümle dalga geçmişti, çok üzülmüştüm. Ardından Corona çıktı, evlere kapandık. Güzellik algısıyla tanıştım o zamanlar. Kilolu bir çocuktum her zaman, yemek yememeye, kendimi kusturmaya başladım. Bos bol giyindim. Ne kadar zayıflarsam zayıflayım kiloluydum benim gözümde, ki hâlâ öyle. Bu özgüven eksikliği anksiyeteyi doğurdu. Kaç tane psikologa gittim anlatamam. Ailevi bazı sorunlar yaşadım. Hiç arkadaşım yok, dertleşecek insan yok. Bu sefer kendimi kesmeye başladım. Başta makasla yapıyordum, sonra tiktok da bir video da kalemtıraş jiletini çıkarmayı gördüm, ve onunla yapmaya devam ettim. Ne zaman sinirlensem kendimi kesiyordum. En sonunda iyi bir çocuk psikiyatristi ile görüşmeye başladım. İleri seviye anksiyete ve bundan kaynaklanan paranoya başlangıcı, Yeme bozukluğu, uyku problemleri, kendine zarar verme ve narsistlik başlangıcı tanısı koyuldu. Gerekli belgeler ile birlikte ilaç tedavisine başladım. Sakinleştiriciler, uyku ilaçları derken hicbir şey hissetmiyordum, anti depresan kullananlar bilir. Tam o dönem okullar tekrar başladı. Başta eskisi gibi yalnızdım. Tam o ara aşık oldum. Ona olan sevgimle kendimden nefret etmeye başladım. Onu hakketmediğimi, onun beni asla sevmeyeceğini söylüyordum kendime. Bu uzun bir süre devam etti. Psikiyatriyi ve sakinleştileri bıraktım. Kendimi kesip uyku ilacı içip uyuyordum. 3 gün hiçbir şey yemeden sadece yattığımı hatırlıyorum. Ben bu kadar kötüyken gaza gelip yazdım, kısaca sevgili olduk. Her şey çok güzeldi ben toparlanmıştım. İlişkimizi ayakta tutan kişi bendim, sadece benim aşkım. O beni asla sevmedi. Ayrıldım, çok kavga ettik. Ölüm tehditleri hakaretler yazdı. Instagram şifremi çalıp dalga geçtiler. Okula şikayet ettik ailemle, bu sefer bebek diye dalga geçtiler. Zaten okulda bir şey yapmadı, rehberlik onu, beni satan en yakın arkadaşımı ve beni çağırıp beni azarladı gözlerinin önünde. Benim tanıştırdığım arkadaşlarım onu seçti, ben yine yapayalnız kaldım. Ama bu farklıydı. Sadece ağlıyordum, asla mutlu olamıyordum. Bütün günlerim müzik dinleyip, ağlayarak uykuya dalmak ile bitiyordu. İlaçlarımı da içmeyip kendi hayatımı mahvediyordum. Ölmek için elimden geli yaptım, ama olmadı. Bu böyle 1-1.5 ay devam etti, en sonunda annem işe el attı, beni tekrar psikologa götürdü. Ama ben kendimi asla tam olarak açmadım. Sonda yeni arkadaşlar edinmeye başladım, eski arkadaşıma da zorbalık yapıyorlarmış bana zararı olmamıştı o kızın. Onunla barıştık. Herşey mükemmel derken, tekrar hayatıma girdiler. Asla muhatap olmama rağmen istek atıp eski fotoğraflarımı atarak dalga geçtiler. Tam diyorum oh gittiler, çevremdekilere veya onların çevrelerindekilere dmden benim fotoğraflarımı gönderip, güvenip anlattığım şeyleri anlatıyorlar. Kürt olmamla (Kürt de değilim bu arada annem Kürt sadece, karslıyım yani.) dalga geçiyor, beni ordan ezmeye çalışıyorlar. Şuan sakinleştiriciler ile ayakta kalıyorum. Bu da benim hikayem, baştan sona hep zorbalıklar ile uğraştım. Şuan 8'e gidiyorum. Zorbalarım dan biri okuldan ayrıldı, diğeri bana bulaşmaya korkuyor. Bunu sağlayan arkadaşlarıma o kadar minnettarım ki, özellikle o eski grubumdan olan kıza. Şuan en yakın arkadaşım ve anksiyete krizlerimde sakinleşticisiz sakinleşmemi sağlayan tek kişi. İyi ki varsın.
lise 1e gidiyorum ilkokuldan beri hep zorbaliga ugrardim suanda zorlalik dislanma gibi bir sey yasamiyorum ilk okuldan kaln bir tranvam var 3. siniftim ve bir kac sinf arkadasim bana hirsiz iftirasi atmisti herkes bana 6. sinifa kadar hirsiz dedi bu yuzden her hirsiz kelimesini duyunca direk oraya bakiyorum. 7. sinifta pandemi oldugu icin online di 8. sinifta baska bir okula gectim o zmanalarda dislandim cok zorbaliga ugramadim suan lisedeyim ve acicikcasi genis bir arkadas cevrem var umidinizi kaybetmeyin kendiniz olun tek verebilecegim tavsiye bu he bide ozguvensiz oldugunuzu gorurlerse daha cok zorbalik yapiyorlar haberiniz olsun..
Biraz saçma gelebilir ama okulda gözlüğümü çıkaramıyorum. Tamamen farklı biri olduğum için zorbalığa uğruyorum. Maskesini açmayan arkadaşım sadece bana güvenip benim yanımda açabiliyor. Çünkü aynısını ben de yaşıyorum ve benim onu yargılamayacağımı biliyor. Umarım insanları dış görünüşleriyle yargılamaya devam etmezsiniz çünkü bu insanları yerle bir ediyor. Ben, "evet, değil mi tamamen öyleyim." gibi tepkiler veriyorum fakat yanlız olduğumda "bu kadar kötü müyüm ya?" diye kendime bir soruyorum hatta ağladığım zamanlar bile oluyor. Sadece bir gözlük insanın hayatını değiştirebiliyor. Gözlerim küçük diyedir belkide, bilmiyorum. Ama bunu yaşamaktan oldukça rahatsızlık duyuyorum.
Ortaokuldayken çok fazla dalga geçildim 9 yaşında babamı kaybettim ve cesedini kendi gözlerimle gördüm ve çok altında kaldım aylarca kabus görüp durdum ama kimse benimle ilgilenmedi ve sonuç olarak depresyona gidebilecek bir karamsarlığa girdim daha sonra ortaokula başladım ve yasitlarima göre biraz daha kiloluydum 58-60 kilo arasında değişip duruyordu ve annem liseye geçene kadar kişisel olarak bıyık olsun bacak olsun almama izin vermemisti ve kaslarım vb gizlice almaya çalışıyordum çünkü çok dalga geçiliyordu bir yerden sonra hırkami çıkaramaz oldum çünkü ikidebir dalga geçiyorlardı yazın bile hırka giyer oldum. Daha sonra bir çocuk beni benimle çıkacaksın diye benimle tehtid etmeye falan başlamıştı ve çok korkmaya başlamıştım çünkü evime kadar takip ediyordu bende en sonunda benim sevdiğim biri var lütfen beni bırakır mısın diye bağırmış bulundum okulun ortasında daha sonra diğer insanlarda kim kim diye üstüme gelmeye başladı ve bende rastgele birini söyledim okuldan bildiğim ve şansıma o çocukta oradaydı ve beni ezikledi sana asla bakmam erkek fatma kıllı vb diye sonra sen anca apo(beni takip eden çocuk) gibilerine layıksın siz ikiniz birbirinize harika olursunuz falan diye dalga geçti neyse sonraki gün 15 tatil vardı ve apo denilen çocuk beni niye sevmiyorsun diye beni sıraya yatırıp boğdu hala zamanında polise gitmediğim için çok pişmanım ama büyük ihtimalle bir şey yapmazlardı ayrıca çocuk daha sonra 2 yıl boyunca peşimde koşmaya devam etti hatta okul nakil aldırınca bir yerden öğrenip o da benimle nakil olmuştu umarım ettiğini bulursun kodumun tacizcisi
Ben de 2.sınıf arkadaşımdan zorbalığa uğramıştım . O zaman anlamamıştım, ortaokul zamanlarında yine zorbalığa uğradım o günleri hatırladıkça keşke hemen anneme söyleseydim . Şuan 15 yaşındayım bugün ne kadar sevilmediğim kadar sevildim hatta 6.sınıflar bile beni seviyor
Çoğu zorbalık yorumlarında şunu fark ettim hep çok çalışanlar bir şeyler için çaba sarf edenler başarılı olanlar dışlanıyor ve yalnız bırakılıyor bu durumu ben de yaşadığımı hissediyorum notlarım arkadaşlarımınkinden yüksek ve dışlanmış hissediyorum
Ben 6. sınıfım ben kitap okumaya bayılıyorum ama servisteki 5. sınıflar bana ördek öğrenci diye dalga geçtiler yazar olmak istiyorum ve aynı zamanda çok çalışanlar en fazla migrosta bimde a101de vb. dedi birisi ama ben karşı çıktım ve onlara asla aldanıp vazgeçmeyeceğim sizlere bu videoyu izleyen herkese şunu söylemek istiyorum Allah aşkına sırf insanlar sizin ile dalga geçti diye hayallerinizden lütfen vazgeçmeyin daima kendiniz olun lütfen.
Benimkide şu 6. Sınıftaydım. Benim 3 senelik arkadaşlarım ve 2 senelik arkadaşım. Bizim bi grubumuz vardı. O grubu o sene bi tane kızı daha aldık. O grubumuza girdikten sonra beni dışlamaya basladılar. Bir çok kere onları uyardım. Her sederinde bi daha yapmıcaz dediler. Ve 2. Günü yapmaya devam ettiler. Her tenefus sıramda tek basıma oturuyodum. Gözlerim doluyodu ama ağlamıyodum. Bende bizim sınıfta bi grupla takılmaya başladım. Sonra onlar beni bi kere yanlarına çağırdı. Gittim. 3 senelik arkadasım artık sana kanka bile demek istemiyorum dedi ve devam etti. Beni gruptan atmak istediklerini söylediler. Bende üzüldüm ama tınmıyomuş gibi yaptım. Hatta beni gruptan atmadan bi önceki gün doğum günümdü. Hediye bile almadılar. Ben onlara aldım. Bana sen bize almadın biz sana nie alalım dediler. Sonra işte 2-3 gün geçti. Kütüphanedeydik. Yanlarına çağırdılar beni. Gittim. Dedilerki biz senle düşman gibi kalmak istemiyoruz arkadaş olarak kalmak istiyoruz bende ilk başta kabul etmedim. Çünkü sana kazık atmışlar yani. Nie kabul edesinki. Sonra kırk saat dil döktüler barıstık ve beni geri gruplarına aldılar. Bu senem en güzel senem diebilirim. Kimse dıslanmıyo, zoebalığa uğramıo. Umarım bunu okursun. Okunmasını çok isterim :)
zorbalığa uğrayan herkese verebileceğim en iyi tavsiye görmezden gelin yapması söylemesi kadar kolay değil ama gerçekten insanlar o kadar bencil ve aptal ki tek umursadıkları kendileri bi şekilde size zorbalık yaptıklarında onlara verdiğiniz tepkiler umursandıklarını hissedip rütbeleri yükseliyomuş gibi aptal bi yanılgıya düşüyolar ne zaman ki tavırlarını önemsemeyip muhattap olmayıp onların umrunuzda olmadığınızı gösterdiğinizde daha da bi kuduruyolar ve insanları kudurtmanın zevkli bi yanı var zaten bi süre sonra tepkisizliğinizden bıkıp sizinle uğraşmayı bırakıyolar
Herkes içini dökmüş, ben neden dökmeyeyim. Tüm çocukluğum boyunca dış görünüşüm yüzünden zorbalığa uğradım. Ten rengim, kaşlarım ve kilomla sürekli dalga geçildi. Çocukken çok zayıftım, beni oyunlarında oynatmadılar. Kilo aldım, onunla dalga geçtiler. Yemek yerken bana at ağızlı derlerdi. Hâlâ toplum önünde yemek yerken utanıyorum. Zaman geçtikçe zorbalık kişiliğime sıçradı, sessiz olsam onunla konuşkan olsam onunla dalga geçerlerdi. Sürekli bana "sen garipsin" dediler. Buna inanarak büyüdüm, aşmam çok uzun sürdü. Sonrasında genetik aktarımla gelen psikolojik sorunlarım olduğu ortaya çıktı, bu yüzden davranışlarımın nedenini çözdüm ve yine bu yüzden de arkadaşsız kaldım. Hâlâ sosyal anksiyete ve diğer şeylerle uğraşıyorum. Artık dışlanmıyorum, insanlar beni seviyor ama yine de yalnız kalmaktan korkuyorum. Yıllarca kendime zarar verdim, ailemin bile bana nefret ettiğine inandım. Kendimden nefret ettiğim için yavaş yavaş ölmeyi umarak anoreksiya geliştirdim, şu an aşmış olsam da zor zamanlardı. Birçok kez intihar etmeye çalıştım, hastanelik oldum. Babam hep yanımdaydı ama annem cinsel yönelimim yüzünden bana ağıza alınmayacak şeyler söylemeye başladı. Artık kendimi seviyorum, her zaman da seveceğim. Bunların hepsi 10 yıl boyunca devam etti, üniversiteye geçince her şey bir anda düzeliverdi. Lütfen sonsuza kadar bunu yaşamayacağınızı bilin, gerçekten. Zorbalık insanı derinden etkiliyor, gerçekten. İnsanlar çok kötü, karşısındaki insanın nasıl hissettiğini gram umursamadan konuşuyorlar. Ama aşma gücü yine sizin elinizde, asla hayatınızdan vazgeçmeyin. Gerçekten öleceğinizi anladığınız an her şey çok korkunç oluyor. Hepiniz güzel hayatları hak ediyorsunuz
1. sınıf olsa bile hatırladığım zorbalıklar var bunları sizle paylaşmak istiyorum 1. sınıf heyecanı falan işte ."arkadaşlarım " bana şiddet uyguluyordu sınıfta 6 tane yabanci uyruklu vardi onlar bana cok siddet uygalimistir mesela diger arkadaslarimda bu yabanci uyruklalara uyup beni dovuyorlardi bir keresinde sirtim mismor eve gelmistim annem babam sinir kupune dönmüştü hemen sikayet ettiler okuldan atildilar sonraki sene farkli bir subede okudum ve cenneti yasadim hala bazi kisilerle gorusuyoruz yaralarimin iyilesmesinde buyuk rol oynadilar
Burada Almanya’da yaşıyorum 5 sınıftım ve çok arkadaşım vardı sınıfta ve dışardada öyleydi. Sınıfta 3 tane çok yakın arkadaşım vardı ve çok iyiydik ve sonra bir kız geldi sınıfımıza o kızı tanıyorum basketboldan ve o kızda yakın arkadaşımın kavga ettiği bir kızdı ve bende yakın arkadaşımı ve o kızı barıştırdım. Çok iyi gidiyordu hayattım arkadaş çevrem falan. 5 sınıfın sonunda o kız bana çok kötü bir iftira attı ve bütün arkadaşlarımda ona inandı ama ben bir şey yapmadım onlara karşı çünkü onların gerçek yüzünü görmüştüm şuan 6 sınıfım ve yine arkamdan konuşuyorlar duyuyorum ama hiç umursamıyorum 🤷♀️ banane bu hayat geçici diyer hayat bakıyorum ben .Notlarımda çok iyi gidiyor Allah’a şukur ❤️
Ben şuan yedinci sınıf öğrencisiyim altıncı sınıfta çok sevdiğim okulumdan ayrıldım ve yeni bir okula geldim tahmin edersiniz ki yeni bir ortam, yeni arkadaşlar ve bu duruma alışmak gerçekten zordur. Ve bu okulda herkes kendini çok üstte görüyor ve özellikle kızlar benim güzelliğimle ve notlarım ile ilgili dalga geçiyor ve alkol, sigara tarzı şeyler kullanmayan kişileri yani beni de dışlıyorlar ayrıca sivilcelerle dalga geçiyorlar ama bunu söyleyen kızların yüzün de 1 kılo makyaj var şuan okula 3 haftadır gitmiyorum
Herkes içini döküyor bende dökmek istedim. Videoya alınsın çok istiyorum çünkü ne yapacağımı bilmiyorum. En azından tavsiye verirsin diye umuyorum. Hayatımın her anında zorbalık gördüm. İlkokulda eziğin tekiydim ve arkadaşlarımı kaybetmemek için elimden geleni yapardım. Beni kullandıklarını anladığımda çok geçti. İlkokulda servisle gidiyordum ve birde serviste en arkaya oturanlardan zorbalık görüyordum. Sitede ismimle dalga geçen kişiler var ve ben olaylara aşırı taktığım için 4 saat falan ağladım. Asla dışarı adımımı atamazdım. Ortaokul en kötüsüydü. 5. sınıfta yine yalnızdım ama sonra ilkokuldan kalma gerçek arkadaşlarım okula geldi. Beni ayakta tutanlar sadece onlardı. 6. sınıfta böyle arkadaşlarımdan gelen cesaretle bana laf atanların ağzına laf tıkamakla geçti. 6. sınıf yazında biri bizi sattı. Şuan ben ve o var. 7 de okulun ilk gününde o da okuldan ayrılmak zorunda kaldı evi çok uzaktı. Günlerim iğrenç geçti. Okulda sapık bir çocuk beni takip etti ve müdürler "sadece senle arkadaş olmak istiyor" deyip beni başlarından kovdular. 13 erkekle TEK başıma baş edemiyorum artık ama intihar etmek istemiyorum. Nefret ediyorum sizden umarım Allah cezanızı verir
Bizim sınıfta kilolu bı çocuk var sürekli tarih hocamız ve sınıf arkadaşlarımdan bazilari kilosu ile alakalı espri sanılan ama olmayan şeyler söylüyorlar , o kadar kırıcı ki çocuk alınmıyor gibi ama ben çok üzülüyorum .
49 yaşında bir hanım olarak seni dinlemek bana nasıl iyi geldi bilemezsin. Can sıkıcı bir akşamda güç aldım senden. Sevgiler gönderiyorum.
❤❤
Baktım herkes yazıyor, dürüst bir şekilde ben de dökeyim içimde kalmasın dedim. Şu an lise 2. sınıf öğrencisiyim. Bahsedeceklerim geçen yıl oldu. Ben ortaokulda ders ve kitap hariç bir şeyle ilgilenmeyen tabiri caizse inek bir tiptim. Arkadaşlarım not için falan gelir konuşurdu, yakındık ama onun dışında samimi bir dostluğumuz yoktu. Liseye geçince işler değişti. Notlarım hala iyiydi fakat artık güzel bir arkadaş ortamım vardı, hep beraber takılıp eğleniyorduk. Ta ki arkadaşlarım bir diğer grupla konuşmaya başlayana kadar. Onları da seviyordum ama iki grup birleştiğinden ve hiçbir şey yapmamama rağmen beni dışlamaya başladıklarından kötü hissediyordum. Bunu onlara çok kez söyledim, arkamdan kötü konuştuklarını duyduğumu da, hislerimi de. Yalanlamaktan ve kimden duyduğumu sorup duyduğum kişiyle kavga etmekten başka bir şey yapmadılar. Neyse bir süre ortalık durgundu, normal devam ettik. O sıralar hem yakın oturduğum hem sınıf arkadaşım olan bir çocukla arkadaş olduk. Arkadaşlarım o çocuğu sevmiyor, görünüşüne göre kötü biri olarak yargılıyorlardı. Ben biliyordum ki düşündükleri gibi biri değildi o, bu sebeple konuşmaya devam ettim. Uzatmayayım, en sonunda beni öyle bir duruma soktular ki (özellikle en yakın olduğum kız), başta ima ettikleri şeyi açık açık söylemeye başladılar. Ya bizi seçeceksin ya da onu. Ben iki tarafa da değer verdiğimi söyledim. Kararlarıma karışmamalarını istedim. Yaptıkları şey tavsiyeyi aşıyordu ve zaten uzun zamandır inişli çıkışlı bir dönemden geçiyordu arkadaşlığımız. O çocuk için sizinle ilişkimi bitirmiyorum, tek sebebi sizin davranışlarınız diyerek her şeye son verdim. Fakat çok yalnız kalmıştım. Görüştüğüm neredeyse herkes o gruptaydı ve o çocuk erkeklerle takılıyordu genelde. Asosyal birine dönüştüm, sanal arkadaşlar edinmeye çalışarak bastırdım bunu (ne kadar olduysa artık), depresyona girdim, yemeğimi tuvalet kabininde yemeye başladım, okula gitmek istemedim, devamsızlık yüzünden az daha kalıyordum. Psikolojik acı çektiğim yetmiyormuş gibi fiziksel acı da çektirdim kendime. Düşününce hem üzülür hem utanırım. İkinci dönem böyle geçti. Sonra okul değiştirmeye ve yeni bir başlangıç yapmaya karar verdim. Şu an ilk dönemi yarıladık, burada çok güzel arkadaşlar edindim. Kâr amacı gütmeyen, beni ben olduğum için seven ve kararlarımda yanımda duran. Tabii o olaylardan sonra kimseye tamamen güvenemiyorum. Yine de daha tecrübeli ve olgun davranmayı öğrendim. Çevremdekileri de buna göre seçtim. Hatta hoşlandığım biriyle konuşmaya bile başladık. Derslerimi de toparlamaya çalışıyorum tekrardan, devamsızlıklarım geçen yıla göre azaldı. Kendime, gelişimime ve hala dışarıda bir yerlerde iyi insanların olduğuna inancım tam. Depresyonda olduğum dönem karşıma çıkan iyi insanlara karşı hatalar yapmıştım, bunları kabullendim ve ders çıkardım. Artık çok daha iyi hissediyorum. Yine de insan bazen durup bunlar yaşanmasaydı nasıl olurdu acaba diyor tabii. Olsun, iyi ki yaşandılar ve iyi ki bugünkü halim olmamı sağladılar. Okuduğunuz için çok teşekkür ederim...
Yaşadıkların çok üzücü umarım karşına güzel insanlar çıkar :)
@@sero5520 çok teşekkür ederim, umarım senin de🫀
Ya seni çok sevdim çok güzel anlaşılır yazmışsın.Seninle konuşma ihtimalim olsa da konuşabilsem acaba Pinterestin var mı konuşabilmek için soruyorum ben şuan 9. sınıfım senden tavsiyeler almak istiyorum benimde bir sanal arkadaşım var bu Haziran ayından beridir konuşuyoruz seninle de konuşmak istiyorum sende istersen
Aslında bende eğitim hayatım boyunca utangaç ve sessiz birisi olduğum için şuana kadar kimse arkadaş olmak istemiyor bazen takmıyor gibi yapıp duygularımı bastırmaya çalışıyorum ama içten içe çok üzüldüğümü hissediyorum. Ama onlara baktığım zaman böyle arkadaşların gerçek arkadaş olduğunu düşünmüyorum ve olmamakla doğru bir karar verdiğimi düşünüyorum. Bilemiyorum sanırım ben gerçek bir arkadaşlığa dair var olan inancımı kaybettim belkide en mantıklısı sadece ders çalışmaktır
Allah afftsin ben yemeği tuvalet kabininde yemeye başladım kısmında bıraktım. Çok kızdım kendime şu an başkalarının travmalarına yalan demek istemiyorum ama... ben pek inanamadım.
Ya da belki özel okulda falan okuyorsunuz..
O kadar zorbalığa uğradım ki üstünden 10 yıl geçmesine rağmen yazmak bile istemiyorum. Hala o kişileri rüyamda görüyorum. Hiç arkadaşımın olmadığı, her gün tipimle, kilomla, hareketlerimle ismimle her şeyimle dalga geçildiği, insan içine çıkmaya utandığım, aynaya bakmaya utandığım anları hatırlıyorum. 14 yaşında yaşadım ama o kadar zarar verdi ki hareketlerim kalıcı olarak değişti. Şu an kimse beni sevemezmiş gibi geliyor, biri ilgilenirse şaşırıyorum, çünkü değmeyecek biriyim ben. Lisede de aynı şekilde devam etti, bakkala bile gidemeyecek özgüvensizliğe sahiptim. Yaşadığım olayları uzun uzun anlatsam tekrar psikolojim bozulur sanırım.
Seni o kadar iyi anliyorum ki umarim her sey senin icin guzel olur❤
Hayatımda çok az zorbalığa uğramışımdır. Ve dürüst olmak gerekirse pek de sıkıntı yaşatan olaylar olmadı. Ben daha zorbalık yapanlara zorbalık yapan kişiydim/kişiyim. Bir nevi tek başına "King justice" diyebiliriz ahshshdjffj fiziksel olarak iri yarı denebilecek bir yapım var ve ağzım iyi laf yapar. Nerede zorbalığa uğrayan birine görsem elimde geldiğince müdahale ederim. Hatta bu yüzden işten atıldığım bile oldu ama neyse ahjdjfkfj
Kralsin ya bende öyleyim. Ama nedense bir kere zorbaliga ugrayinca karşimdakina ne diyecegimi unutuyorum daha dogrusu sakin kaliyorum ve korkuyorum ama şuan öyle degil hatta zorbalik yapanlarla kavga ediyorum
go girl dicem de kız değilsin herhalde södşşsödnfm
Hayata anlam katıyorsun birtanesin
Cagatay bey işten atılma olayı nasıl oldu
ne kadar öyle olsamda yanıma 10 kişi birden geldiğinde hepsi yalan yanlış şeylerle beni idareye verdiğinde adımı heryerde yaydığına cidden başedemiyorum çünkü destek olucak bir tane bile arkadaşım yok :D
Kilom ve görünüşüm yüzünden eleştirildim ama bu zorbalığı öyle geçici şekilde görmedim ben evde gördüm bizzat:d Keşke okulda görseydim de evde görmeseydim. Şu an 22 yaşındayım hala görüyorum, psikolojik şiddet bi nevi. Hayatım boyunca böyle oldu. Özgüvenim yok, kendimden görünüşümden nefret ediyorum, kendimi insanlarla kıyaslayip duruyorum. Okulda bunu yaşayanlar elbet geçip gider, ben bunu 22 yıldır her gün ama her gün yaşıyorum ve destek olan bir kişi bile yok.
Herkes kendi hikayesini yazmış dedim bende yazayım :-)
Daha bu sene yaşandı. Bir kursa kaydoldum. Oldukça saf ve birazda maldım o zamanlar. Oradaki toxic insanları arkadaşım zannetmiştim. Onlar ne dese inanıyordum. Kendimi onları düşündüğümün yarısı kadar bile düşünmüyorum. Onlar ne dese yaparsam beni arkadaşları olarak göreceklerini ve kabul edeceklerini düşünmüştüm. Sonra bir baktım
dışlanmaya başladım. Onlara nedenini sorduğumda hatalarım olduğunu ve düzeltmem gerektiğini, benim iyiliğimi istediklerini söylediler. Onlara inandım ve beni eleştirdiklerim he konuda onlara hak verdim. Sonra durum öyle bir noktaya geldi ki... benim arkadaşım sandığım bir kız benim ona anlattığım bir sırrı herkese söyledi. Sonra birisi gelip bana söyledi haberin var mı diye. Yoktu, şoka uğradım ve yanına gidip ona hesap sordum. O sırada tüm sınıf oradaydı ve kız ağlamaya başladı. Bunun üzerine beni azarlamaya başladılar. Ve ne dediler biliyor musunuz? " Kızı rencide ettin, böyle yapmaman gerekiyordu. Onun yerine kız ile özel olarak konuşmalı ve " sevgili arkadaşım, sırrımı herkese söylemişsin, keşke yapmasaydın, daha güzel olurdu. Ben biraz kırıldımda. " Evet böyle söylediler. Bende onlara hak verdim. " haklısınız, Kızı herkesin içinde rencide ettim. Keşke böyle yapmasaydım. " dedim. ( artık o zamanlar ne kadar gerizekali olduğumu siz düşünün ) ertesi gün başka bir kız başka bir kızın sırrını herkese söyledi ve bu sefer sırrı söylenen kız herkesin içinde ona hesap sordu neden söylediğiyle ilgili. Ve o sırrı söylenen'e hak verdiler. " nasıl arkadaşının sırrını söyleyebilirsin, o sana güvenmişti. Sana böyle yapılsa hoşuna gider miydi? " dediler. Ve ben bunu düşündüm " e daha dün herkesin içinde rencide etmenin kötü olduğunu konuşmamış mıydık " ama onlara soramadım bile, o kadar eziktim. Neyse işte, daha sonra sonra durumlar artmaya başladı. Artık arkamdan konuşmakla kalmıyor, resmen yüzüme söylüyorlardı dillerine ne gelirse. Bir gün eskiden çok sevip peşinden koştuğum ama ona olan sevgimi, beni kullanan bir kıza söyledim, beni dışlıyorsun diye. Ne dedi biliyor musunuz? " Bir tek ben dışlamıyorum ki..." O sözleri çok acıttı. Nasıl bu kadar yüzsüz olabiliyorlar, ben şakasına yaptığım bir espri için acaba ne düşünmüştür, kırılmışmıdır diye saatlerce düşünüyorum, onlar nasıl bu kadar acımasız olabiliyorlar diye... Ama ne yapacağımı bilemiyorum ve hiçbirşey yapmadım. Her zaman yaptığım gibi sessiz kaldım. Şu anda bana yapılanlar için öfkeliyim, kızgınım. Ama daha çok benim onların yaptıkları karşısında sessiz kaldığım için kendime daha çok kızgınım. Ama bir yandanda iyiki yaşamışım diyorum, yoksa dünyayı hep iyi bir yer zannedecektim, kaydolduğum o kursta dışlanarak, ezilerek, duygularım incitilerek, kullanılarak dünyanın sandığım gibi bir yer olmadığını anladım. Bana cok şey kattı, ama bir o kadarda acıttı. Bir gün geceleyin, bilincim açıldığında kendimi tuvalette ağlarken buldum. Klozete oturuyordum, karşımda 3 kişi vardı. Benimle dalga geçiyorlardı, gülüyorlardı, eziyorlardı ve ben ağlayarak şöyle diyordum " hayır... hayır... hayır... Ben haklıyım... Ben hatalı değilim... siz haksızsınız... hayır..." böyle konuşup duruyordum ve sonra birden uyandım. Gerçekten korkunç bir deneyimdi. Gerçek, halisülayon ve rüya... karışmışlardı. Tam olarak anlamadınız biliyorum. Şöyle ki, ben klozete oturup ağlarken aklım yerinde değildi ve bilincimde açık sayılmazdı. Karşımda bana zorbalık yapan 3 kişinin halisülsayonu vardı ve onlar benimle dalga geçip, gülüp, eziyorladı. onları gerçek zannediyordum, ağlıyordum. Gece iki buçuk civarıydı. Sonra birde bilincim açıldı, ve ben bir an ne olduğunu anlayamadım. Baktım, yoktular. Gitmişlerdi. Uyuduğumuz odaya baktığımda hepsi mışıl mışıl uyuyordu. Daha sonra anladım gördüklerimiz halisülsayon olduğunu. Korkunçtu... sonra o kurstan çıktım ve geriye asla unutamayacağım anılar ve tramvalar kaldı. Şu sıralar farkediyorum, artık insanlara bağlanmaktan ve sevmekten çok ama çok korkuyorum... Ya yine beni o kız gibi bırakıp giderlerse ve yine canım acırsa diye... Ve artık asla ilk adımı atamıyorum. Yani, birisinin yanına gidip onlarla konuşunca kendimi ezik gibi hissediyorum, herkesin peşinden koşan ezik bir kız gibiymişim gibi geliyor. Öyle olmadığını biliyorum ama öyle hissediyorum. Bu yüzden insanlarla arkadaş olmak için çaba gösteremiyorum. Hala daha rüyalarıma giriyorlar, o kurstan çıkalı 5 ay oldu. Ama önceki aylara göre oldukça iyi sayılırım, çünkü 2-3 ay her gün her saat anılar aklımda dolaşıp dururdu, ama artık her gün onları düşünmüyorum bana neden böyle yaptılar, nerede hata yaptım diye. Ama artık başıma gelenleri neredeyse kabullenmiş durumdayım.
Biliyorum, üstteki hikayemi okumak yerine direk alta geçtin. Eh sende haklısın, sonuçta hiçkimse yüzlerce yorum arasında o kadar uzun bir yorumu okuyup kafasını şişirmek istemez. Hem kimbilir, belkide bu yorum 50 dakikalık uğraşıma değer ve bana anı olarak kalır... Herneyse, benim hikayem buraya kadardı. Hoşçakal ve kendine iyi bak güzel insan...🌺
Edit: Bu yorumu bana anı olarak kalması için yazmıştım ama birçok insan bana destek çıkmış. Destekleriniz için hepinize teşekkür ederim, iyi ki varsınız❤
Bu arada artık ilk adımı atabiliyorum, hala tam olarak yapamasam da birisinin yanına gibip sohbet edebiliyorum. Hatta birkaç hafta önce yeni bir karar aldım. Kendimi geliştireceğim.
İkna edebilme yeteneği, insanları etkileme sanatı, güven vermek, "güçlü ve dik başlı" imajı vermek, insanların hissettiklerini anlayabilmek, problem değil çözüm odaklı olmak, çıkarım yapabilmek, kriz anlarında soğukkanlığını koruyabilmek, hızlı ve mantıklı düşünmek, rol yapabilme yeteneği, insanları kendine çekmek, yeni şeyler denemek, üşengeçlikten arınmak, planlı ve disiplinli olmak... Ve daha birçok şey. Bütün bu anlattıklarıma sahip olacağım. Tabi bunun için atmam gereken ilk adım, bol bol kişisel gelişim kitapları okumak.
Neyse bu kadar yazmayacaktım uzattım biraz qwpwjdqpskz
Hepiniz hoşçakalın, sağlıcakla kalın, ve çok değerli olduğunuzu unutmayın❤❤❤
Edit 2: Aradan epey zaman geçmiş. 1,5 yıl.. O kurs biteli 1,5 yıl olmuş. Ama sanırım hala bu sorunun üstesinden gelememişim. Bugün kendimi sorguluyordum ve bu yorumu hatırladım. Baştan sona okudum ve anladım ki hiç değişmemişim. Hala ezik ve zayıf olduğumu düşünüyorum bilinçaltımda. Aradan geçen zamanda epey sosyalleştim. Yeni arkadaşlar edindim, yeni insanlar tanıdım. Ama bu süreçte içimdeki zayıf kızı gizlemek için yeni bir kimlik oluşturdum. Enerjik, güleryüzlü, arkadaş canlısı bir kız. Hatta bu maskeye kendim bile inandım, değiştiğimi düşündüm. Ama dün bir şey bana hatırlattı gerçekte kim olduğumu. Ve şimdi anlıyorum ki bir kalıba sığmaya çalışmak da bir yere kadar götürüyor ve eninde sonunda problem yaratıyor. Bunun yerine asıl benliğimi geliştirmem gerekiyor. Özgüvenli davranmak yerine özgüvenli olmam gerekiyor. Umarım edit 3'te artık bu konuda bir problem yaşamadığımı ve tamamen aştığımı anlatırım. Yeniden, hoşçakalın, sağlıcakla kalın...
"Ben nerede hata yaptım?" diye düşünmene gerek yok. Onlar biraz (aslında baya) yüzsüzmüş o kadar:)
sen doğru olanı yapmışsın birde o kızın ağlaması ve onu savunan aptal
komik insanların olması sghsnhd
yoo sonuna kadar okudum bu mükememl kişinin yorumunu bende buna benzer birşey yaşadım ve seni çok iyi anlıyorum insanlar cidden çok korkunç....her ne kadar arkadaşlık ilişkilerinden soğumuş olsan(K) da bence bu bir nevi iyi çünkü insanlar can acıtıyor onlardan uzak kalmak iyi gelir sana diye düşünüyorum
Bişey sorcam gittiğin kurs okul hafta sonu kursumuydu
İnsanlar gerçekten çok acımasız olabiliyor, senin yeni biriyle tanisirken hissettiklerini bende hissediyorum ve genelde ben biriyle tanisinca sanki o kisi benimle sohbeti bitirip hemen baskasiyla konusmak istiyormus gibi hissettigim için artik insanlarla tanismayi dusunmuyorum. Ki onlarda tanışmaya calismiyorlar zaten. Ben ilkokuldan beri bu duruma alistim sanirim olduysa en fazla 1 arkadaşım olmustur. Ama yaptiklari gercekten cok acimasiz ve insanlik denilmez birsey
Ben şuan 12.'ci sınıfım ve bu yaşadıklarım 7. Sınıfta olmuştu herneyse ben 3 yıldır aynı okula gidiyordum sosyal alanım baya iyiydi işte bir sene benim özguvenim tavan yapmıştı derslerim falan yükselince ortamım artınca ama genel olarak çok fazla anksiyetesi olan da bir insanım insan içine çıkıp çok zor konuşurum bazen poşet istemeye bile utanıyorum markette yani insanların ne düşündüğünü çok fazla önemsiyorum. O yıl herkesle aşırı rahat konuşur olmuştum ama erkeklerle asla anlaşamazdım ve konuşmazdım hoca beni bir erkeğin yanına oturtmuştu ama çocuk da böyle çok pislik ruh hastası bir tipti. Herneyse işte sırayı ikide bir sarsıyordu hiç susmuyordu ikidebir konuşup aşşırı sıkıntı veriyordu birde sonraki yıl lgs senem olduğu için bende derslere önem vermeye çalışıyordum ve çocuk yüzünden dinlediğim dersten hiçbirşey anlayamıyordum. Sonra çocuğa ikidebir kızmaya başladım susması için Sonra olay büyüdü bildiğin kavgalı olduk. Birbirimizi gördüğümüzde kafa göz gircek şeye gelmiştik. Sonra o gidip bana ikidebir küfür hakaret falan etmeye başladım sinirlenip bende baya baya ona sövmüştüm Sonra ben laf edince bir gün Sınıfta kimse yoktu boğazımı falan sıktı duvara çarptırarak ruh hastası bende gittim okul disiplinine şikayet ettim çocuğu rehber hocası da şu havada "aa görmiyim cocum hadi sarılın barışın bir daha olmasın" kafasında ben en az 3 kere daha disipline versem de çocuğu hiç bir şey yapmadılar sonraki günler 3 gün falan hasta oldum okula tekrar geldiğimde herkes bana garip garip bakıyordu ve benim anksiyetesilerim baya artmıştı sonra birkaç ders sonra kankam gelip bana dedi ki meğer o ruh hastası benim hakkımda +18 kadınların cinsel bölümleriyle alakalı igrenç bir dedikodu uydurmuş herkes bana bakıyordu şey düşündüm birkaç haftaya unuturlar falan ama hergün bana garip garip bakmaya devam ettiler ara sıra yanlarından geçtiğimde bile gülüyorlardı sonra panik ataklarım başladı o yıl mental açıdan çok düştüm ve bunun birçoğu da notlarıma yansıdı midem her hatırladığımda ne dediğini aşırı bulanıyordu bir yerden sonra okulun bitmesine yakın aileme bu konuyu çok açmadan anlattım ve daha hepsini anlatmadan aşırı kızdılar ve beni okuldan aldılar birde üstüne anlatamadığım için bana kızdılar neyseki ailem iyi o çocuğun ailesi ile biraz konuştular babası baya alkolik annesi de başka biriyle evliydi zaten ailesi de ruh hastası gibiydi bildiğin yaptıkları için oğluna destek verdi ama hayla insanların bana bakışlarını unutamıyorum güldüklerini veya kızlar tuvaletine benim hakkımda yazdıklarını bir nebze unutamıyorum ve sırf bu yüzden ne kadar rahatsız olursam olayım insanlarla konuşamıyorum...
Çayımı alıp geldim, çünkü bu biraz uzun sürebilir. Aslında yaşadığım çok fazla zorbalık var, çok fazla hasar görmüş bir gençliğim var, ki hala da gencim, ama burada beni en çok üzeninden bahsedeceğim. Şu an üniversite üçüncü sınıf olan, bir sene sonrasında mezun olacak bir genç kadınım, bu olay ise lise ikinci sınıfta başıma geldi. Hiçbir zaman aşırı zayıf bir insan olmadım ama, lise iki döneminde kullandığım astım karşıtı ilaçlardan dolayı fazlasıyla kilo aldım, eh, o dönemki çocukları iyi bilirsiniz, birilerinin hassas noktasını gördükleri anda saldırmak onların ilk işi olur genelde. Çok dalga geçildi, denemdik şey bırakılmadı o dönemde bana; formaların üzerine sweatler giyerdim ben mesela sıcak tutsun diye, o zamanlarda hevesle aldığım, vişne çürüğü bir sweatim vardı, bunu giymiştim üzerime, onunla bile dalga geçecek ve okulda giymeme engel olacak kadar düştüler diyeyim, gerisini de sen anla. Neyse işte, bir şekilde ben kitaplarımla ve gerçekten sevdiğim arkadaşlarımla o dönemi geçiştirmiş gibi oldum, adını vermek istemediğim bir arkadaşım vardı, o dönemde sevdiği bir çocuk da vardı onun. Kendisi benden biraz daha kiloluydu kızın ama bu onu o kadar tatlı gösteriyordu ki... Ama bunu ona kabul ettiremedik, o çocuk için zayıflamayı kafasına takmıştı, yaptı da, ama çok yanlış bir yöntemle. Anoreksiya olduğunu çok ama çok geç fark ettik ve bunun ne yazık ki geri dönüşü olmadı, onu kaybettim. Hala acısı hissedilir benim için, ancak o gün bugündür, kilo temelli zorbalıklara karşı duran birisi olmuşumdur hep, arkadaşım bana her zorbalığın önüne geçecek gücü tanıdı, acı, keder dolu bir yöntemle olsa da. Şimdi kendime özel bir tarzım, her aynaya baktığımda gülen bir yüzüm yok; ama acı acıdır, o artık burada değil.
Lise 1 de sessiz ve sosyal anksiyetesi olan biriydim. Genel olarak kendimi ön plana çıkarmaktan çekinirdim ama okul ortamım bunun için iyi bir yerdi. Aşık olduğum çocugun beni hiç umursamaması ve bir sene peşinden koşmam, reddedilmem sonucunda kendime olan nefretim ortaya çıktı ve depresyona girdim. Herseyden nefret edip uzaklaşmak istedim ama kendimden uzaklaşmanın tek çaresi etrafla yakınlaşmaktı ama anksiyetemden dolayı onu da yapamıyodum. Tatilde okulumu değiştirip yeni bi ben olarak baslangıç yapmak istedim ve kendimi buna hazırladım. Gittiğim okul ve düştügüm sınıf o kadar zorbaydı ki… resmen çete gibilerdi ve ilk gün nereye düştüm ben diye düsündüm. Güçlü ben tam olarak orda devreye girdi ve kendini gösterdi. Anksiyetesi olan kız gitmiş herkese haddini bildiren mükemmel kız gelmişti. Daha çok atılgandım laflarımı ve bakışlarımı esirgemiyodum. Suan hala o okuldayım ve bu kadar güçlü olucagımı hayal bile edemezdim. Öteki insanlar gibi olmaktansa zorbalara karsı cıktım ve oyunu kendi dogrularımla oynadım. Kendimi de sevmiyodum ama onlardan nefret ediyordum ve bu kendime olan bakış açımı değiştirdi. O çetedeki çogu kişinin zorbalanmamak için uyum sağladığını gördüm. Gerçekten çok acınası bi durum özellikle kendilerine bunu hak görmeleri daha bi trajikomik. Ayrıca benden tavsiye zorbalık yapan kişilere dikkat ederseniz zorbalık yaptıgı yönü kendisinde sevmiyo olur o yönlerle onu sıkıstırıp empati yapmasını sağlayabilirsiniz. İstediğiniz zaman bana yazabilirsiniz yardımcı olmaya calısırım.
Tanismamiz ve sanaldan arkadas olmamiz gereken konular vart
@@tuana9294 ig ver ekliyim konusalim
aynısını yasıyorum ve bende okulumu degidtirmek istiyorum yeni bir baslangıç için ama sanırım bunu yapmıyacagım...
@@NisaNurSaygl bosverin derselerini odaklaninn
@@NisaNurSaygl bi kac sene sonra bu insanlar hayatimizda olmicak sonucta ama dersler tüm hayatimizi belirleyebilir
yanlızlığı hiç bir zaman bi sorun olarak görmedim hatta çoğu zaman bu benim kendi seçimim oldu ama bi süre sonra insanlarla iletişime geçmeye çalıştığımda ( 7. sınıftım) benim yanlızken yaptığım şeylerle alay etmeleri dış görünüşümle dalga geçmeleri ve beni kalabalıklar arasında yanlız bıraktıklarında ben gerçekten yanlızlığı ve kimsesizliği iliklerime kadar hissettim. toplumda bi yerimin olamadığını düşünmeye başlayınca ailemden bi kabulleniş ve sahiplenme beklerken asıl darbeyi ailemden aldım ve yurda gönderildim yurt hayatım en berbatıytı soğuk duşun altında yediğim dayaklar ,yemek hanede aç bırakıldığım günler ve uğradığım iftiralar sonrası yurt müdürü tarafından cezalandırılmam 12 yaşınaki bi kız çocuğu için biraz fazla değilmi ? insanlar ne zaman benim hayatımı yaşamama izin vericekler? ben böle giderse gerçekten daha fazla dayanamam. ben ve benimgibilere bunları yapanlara sesleniyorum yeter artık dayanıcak gücümüz kalmadı herkezin bi sabrı vardır size bulaşmayan ve size hiç bi zararı olmayanlara eziyet etmeyin lütfen..
Asla başkalarinin senin uzerinde hukum vermesine izin verme Sen degerlisin.İnsallah cok iyi bir hayatin olur
@@aleph2088 teşekkürler ama ben artık sadece yaşamak istiyorum iyi veya kötü fark etmez sadece yaşamak . inşallah ve umarımlardan da bıktım artık hiç bi insan böle yaşayamaz ben ve benim gibilerin olayı yaşamak değil zaten sadece ölmemek bedenim burda evet ama benim içimdeki o çucuk ruhu gözlerime haps edildi ..
@@kyr2256 cok gencsin senin soylediklerime benzer seyler yasadim.Cevremizin bizi anlamadigini dusunuruz evet cogu zaman da bu boyledir.Olabildigince kendine ve hobilerine yonel cok daha iyi hissedeceksin.Asla sana zarar verenlere boyun egme.Gerekirse kolluk kuvvetlerine git.Dilerdim ki tum cocuklar mutlu olsun.Kendine iyi bak.Cocuklugunu yaşa.
O kadar güzel şeyler söyledin ki ve benim içimi rahatlatan, evet devam etmeliyim dedirten bir video oldu bu video çok teşekkür ederim
DEHB(dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu) ve disleksi sorunlarım var. Bu iki şey benim hayatımı kararttı. Disleksi yalnızca okuma bozukluğu demeyin. Eğer öyle olsaydı yaşadığım şeyler daha hafif olurdu. Bu iki problemime göre derslerim mükemmel ötesi sayılır. Sınıfın en başarılı 2. öğrencisiyim. Ama insanlarla ilişkiler konusunda hiçbir zaman iyi olmadım. Herkes benden nefret etti. Ailem bir defasında bana “ders notların olmasa sen bir hiçsin!” dedi. Senelerce boşuna itilip kakıldım. Dehb teşhisi konulduğunda hem zannettiğim gibi aptal, tembel, umursamaz, aklı bi’ karış havada biri olmadığım için sevindim; hem de ömrüm boyunca boşuna aşağılandım, gereksiz yere sevilmedim, hep haksızlığa uğradım diye derin bir kırgınlık hissettim. Dehb’li olduğumu öğrendiğim zaman ilk birkaç saniye sevindim, sonra birkaç saniye üzüldüm ve sonrasında ise ne hissedeceğimi bilemedim. Şaşkınlık duymuyordum. Sadece içime tok bir sıkıntı çökmüştü. Pasif hissediyordum. Şu anda ise iletişim sorunlarımı düzeltmeye çalışıyorum. Hayatım ince camdan zeminler üzerine kurulu. En ufak bir hatamda çatlaklar oluşur ve parçalanarak yıkılır. Ve bende zeminin altındaki boşluğa düşerim. Bu en basit örnekle göz kontağı kurmamakla bile gerçekleşir.
Anlatmak istediğim çok şey var, anlatacak çok şey var. Ama zaman yok :(
Bende de var o
@@elifbayrakl hangisi?
ne yazık ki insanlar haklı olanın yanında olmaktansa bu tür zorbaları gazlamayı çok seviyor. 4 sene boyunca inanılmaz yoğun bir şekilde zorbalığa maruz kaldım ve hepsinden nefret ediyorum. Bunun bana getirdiği şey ise sosyal fobi. Şimdi ise üniversitedeyim kimseyle göz teması kuramıyorum arkadaş edinemiyorum çok yalnızım.
Zorbalığa gerçekten dayanıklı olmaya çalışıyorum. İlkokulda bir ortaokul öğrencisi tarafından tacize uğradım. Sınıfa gittim, ağlamaya başladım. Öğretmenimin yanına gittim. Öğretmenimiz çok bilinçliydi ve tacize uğradığımızda ne yapacağımızı da biliyorduk. Ortaokul katına çıktım, müdür yardımcısının odasına girdim rehber öğretmende oradaydı konuştuk. Uğradığım yerde kamera yokmuş bu yüzden unutuldu bitti gitti. Şuan bu olayı bilen arkadaşlarım garip gözüyle bakıyor, babam bilmiyor bense o anı unutamıyorum. Yaptığı an güldü ve bir şeyler söyledi o lanet gülüşü gitmiyor aklımdan. Hala kendimi istemsizce kirli hissediyorum. O an şok oluyorsunuz, bağıramıyorsunuz, beyniniz dank ediyor sanki uyarı alıyorsunuz. Felç gibi, müdür yardımcısının odasına gittim ve çocukla yüz yüze konuştum. İnkar ediyor. Kim etmez ki? Ağlamıştım, hala da ağlıyorum. Bunların üstüne annemin tüm akrabalara bunu yayması da ayrı bir olaydı.
Aynı durumu yaşadığım için yazıyorum, yoksa biliyorsundur bu olayı anlatmaktan hatta düşünmekten dâhi nefret ediyorum. O an maalesef unutulmuyor.. Hele ki küçük bir çocukken yaşandıysa asla. Çocuksun, pek anlayamıyorsun fakat canın yanıyor o an. Ailen açısından durumumuz az çok benzer. Benimkiler bilmiyorum çünkü akrabamız hatta abim dediğim biri. Seviyorlar onu, söylesem inanmazlar. Kendimce alıştım bu duruma. Yüzünü gördükçe tiksiniyorum. Bak senle neredeyse aynı durumu yaşamış biri var. Bu acını hafifletmez fakat kendini kirli hissetme.. Kendin için değil o küçük kız için hissetme. Sen o çocuk ruhunu koru lütfen. Kirli olan o, inanıyorum ben o çocuk karşılığını alacak. Kendi durumun için hep dua ediyorum Allah'a, cezasını vereceğine inandığım tek kişi Allah. Dinin ne bilmiyorum fakat senin yerine de dua edeceğim. Üzme kendini... Klasik ama üzme. Kendini koruyamadın belki, güçlü ol ve bu duruma maruz kalan çocukları/kadınları koru. İstersen instagram üzerinden konuşabiliriz. Çokça iyi geceler dilerim.
@@BayanKafka kanalımda kısa videolar atıyotum beğenip abone olurmusun
İnsanlarımız bu konuda çok duyarsız bence. Bunu çokca zorbalık gören biri olarak söylüyorum. ❤️❤️
Bu video serisi cok hoşuma gitti. Şuan 11. sınıfım. Ben de yillardir sacma seylerden dolayi zorbalik gördüm. Ilkokulda sulugöz birisi oldugum icin temefuslerde yüzüme top atarlardi ve okul cikislarinda hizla arkamdan kosup beni yere ittirip dövmeye calisirlardi. Ailen ogretmenlerim uyarmasina ragmen yapilirdi bu.. ortaokulda yalnizdim yine. Keman kursuna gidiyordum ve yine 3-4 kisilik bir grup surekli kursa giderken beni takip edip önümü kesip konusmaya calisiyordu. Konusmayip yoluma devam edince bagirarak dalga geciyorlardi. Liseye gecince bir süre bu zorbaliklar bitti. Hayatim bu yönden iyiydi. Hem arkadaslarim da vardi. Ama depresyondaydim. Yeme bozuklugum vardi. Arkadaslatim ilk basta yardimci olmaya calisiyorlardi zaten psikologa da gidiyordum. Ama 11e gecince birden degistiler dış görünüşümü begenmedigim icin kötü seyler demeye basladilsr. Bla bla sana bu tiple bakar mi ki hahah hibi seyler diyorlardi sonra derslerim hakkinda kötü seyler diyorlardi. Bulusma plani yapalim dediklerinde benim gelemeyecegim gunleri secip ikisi bulusuyordu. Cok kirilmistim ve suclu oldugumu düşünmüştüm.. ve kendime zarar vermistim. Suan daha iyiyim atlattim bu olanlari ama hala icimde kirginlik var. Bu iğrenç davranislari en yakin gördüğüm kisilerden de görecegimi hic dusunmezdim.
İlginç bir video olacak izlemek için sabırsızlaniyorum
Herkes eskiden yaşadığı zorbaliklardan bahsetmiş ama ben geçen sene yaşadığım bir olaydan ve hala devam eden bir olaydan bahsedeceğim. Ben şuan 8. Sınıfım. 6. Sınıfa gecerken okul degistimistim. O sene online eğitim vardı zaten. Kimseyi tanıyamadım. Sonra bize sınav yapacakları için okula gelmemizi istediler. Okula gittiğim gün utangaç biri olduğum için kimseyle konuşamıyordum Falan ingilizce hocamız sayesinde sınıftaki bir kızla tanıştım. Bizim sınıfta 3 4 kiziz. Karşı sinifta da 5 kız vardı. Bende arkadaşıma beni onlarla tanistirir misin falan diyordum. Iyiki o zaman tanışıp samimilesmemisim yoksa nasıl insanlar olduklarını anlayamazdim.her neyse o sene bir şekilde bitti ve 7. Sınıfa geçtiğimiz zaman benim çok sevdiğim bir arkadaşım da bizim okula geçti. Beraber güzel bir sene geçiririz diye düşünüyordum ama öyle olmadı. (Devam edecegim)
devam et lütfen
Seni çok seviyorum, çok samimi geliyorsun iyiki varsın💕
Hiii kalp atmışssınnn çook mutlu oldumm
Sürekli kullanilan, zorbaliga ugrayan bir ogrenciyim. Yanliz olmamak için takildigim arkadaslarim beni hep ayak isleri icin kullanirdi. Kantine yollarlardi ben gidince arkamdan konusuyorlardi. Cok alinmadigimi saniyordum ama gun geçtikce icime kapanıp utangac biri olmaya basliyordum. Normalde okulun en iyilerinden biriyken ders notlarim dusuyor, derslerde zorlanmaya basliyordum. Rehberlik öğretmenlerim ailemi arayip beni psikologa goturmelerini soylediler. 2 ay psikoloğa gittim ama bisey değişmedi. Hâlâ utangac ve ice kapanik biriyim duzelecegimi zannetmiyorum. Arkadas islerine hic bulasmıyorum kullanilip zorbalik gormektense yanliz kalmak cok daha iyi
Seni gercekten cok iyi anliyorum bende aynı sekilde cok utangaç ve içe kapanik biriyim birisiyle konusmaya baslayinca cok heyecanlaniyorum yani böyle o ortamdan kalkip kacasim geliyor o derece. Tabii bu yüzden kimse konusmuyor arkadaş olmuyor ve genelde cogu kisi seninle çıkarı için iyi anlasiyor, sessizliginle dalga geciyor. Cok igrencsiniz
Ben bu yaşımda sınıftakiler tarafından o kadar zorbalığa uğradım ki ben onlara hiç birsey yapmamış olsamda zorbalığa uğruyorum seninde dediğin gibi zorbalık çok fazla normallestiriliyor ve bu çok rahatsız edici şimdi uğradığım zorbalığı anlatıyım: Ben okula gitmeyi çok seven bir çocuktum ve sınıfta sevmediğim, muhatap olmadığım bir çocuk görünüşüm, gözlüğüm ve bunun gibi birçok nedenden dolayı bana zorbalık yapıyordu .Ben hiç bir zaman yalnız değildim çünkü arkadaşlarıma birsey olduğunda üzulduklerinde mutlu olduklarında yanlarındaydim onlarda benim yanımdalardi fakat o zorbalık yapan kişinin 2 sahte arkadaşından başka kimsesi yoktu ben bana zorbalık yaptığına rağmen onun yanında olmak istedim ama o zorbaligini hala devam ettirdi ve artık umursamıyorum ve GERÇEK arkadaşlarımla okulda güzel vakit geçiriyorum.
Anaokulu,ilkokul ve Ortaokuldayken hep dışlanmıştım.8.Siniftayken herkes birbirine daha çok yaklaşmıştı ve sınıfa yeni biri geldi ve onunla yakın arkadaş oldum.8.Sınıfta gülüşümle dalga geçiyorlardı.Bunu zaten biliyordum ama kendimi durduramıyordum.Yine kendimi kahkaha atarken buluyordum.Bir gün sınıftaki 2 grup tartıştı(tartışmanin benimle en ufak bir ilgisi yok ve tartisan gruplardan biri yanımda oturuyor biri de arkamda.Bunlara D.grubu diyebilirim) tartışırma büyüdü ve konu nasıl olduğunu anlamadım ama bana geldi. A grubundan biri,D grubunun benim gülüşümle ilgili söylediklerini dile getirdi.Ağlamak istemiyordum,bunu zaten biliyordum ama yinede ağır geldi.Yakın arkadaşımın yanına gittim ve ağlamamaya çalışsam da kendimi tutamamdım.Aslında kendi sırama oturacaktım ama yüzüme gülüp arkamdan konuşan o kişinin yanına oturmak istemedim.Şu an 10.sınıfım
(Ve gülüşüm hâlâ değişmedi,sadece istediğim gibi gülmek istiyorum)
Şu an ailemle birlikte veya tek iken komik/eğlenceli diziler izlerken aynı kahkaları atıyorum ama bu sefer de annem ve kardeşim gülüşümle dalga geçiyor.
"Arkadaşlarının yanında böyle gülmüyorsun değil mi?"
"Düzgün gül" gibi.
Belki de onlar haklıdır.Şu an artık birisi(ailem bile olsa) gülüşümle dalga geçse bile çok üzülmüyorum(en azından artık gözyaşlarımı tutabiliyorum)Böyle gülmeyi bende istemiyorum ama işte kendi seçimim değil.Değiştirmek istesemde değiştiremiyorum
Şu an lisedeyim ve hiç yakın arkadaşım yok(en yakın arkadaşım başka ile taşındı)Zaten yalnızlığa alışkındım ama yakın arkadaşım olduktan sonra tekrar yalnız kalmak çok zor oldu benim için.Ama şu an gerçekten herşey normal ilerliyor.9'da ve 10.sinifin ilk döneminde de zorbalığa uğradım,benimle dalga geçildi ama sebep gülüşüm değildi.Yine de şu an mutluyum.Dizi,kitaplar ve derslerle hayatıma devam ediyorum:)
Nedense bizim sinifta ne kadar caliskansan o kadar sevilirsin ve kimse birbirinin kilosuyla konusmasiyla boyuyla dalga gecmez ve bu cok güzel birşey
Sıla gerçekten videolarını çok seviyorum❤️
Çok daha fazla aboneyi hak eden kanallardansın...✨
Merhabalar 14 yaşındayım lise 1 öğrencisiyim.
Konuşma bozukluğu olan bir insanım yani zorbalığı tetikliyen bir bozukluğa sahibim . Okul hayatım boyunca dışlanan bir insan oldum hiç bir zaman bir arkadaşım olmadı okulda ilk başlarda cok taktım ama sonra a sosyal olmaya çabaladım ama insan fıtratında sosyal olmak varmış sosyal olmak istemiyorum ben ama ister istemez sosyal oluyorum.
Dışlanmak en büyük zorbalık türüdür en ve büyük hasarı o verir kısasa kısas mantığında olun illa cezasını kesiceksiniz
Bu zorbalık sayılır mı bilmiyorum ama yine de anlatmak istiyorum. Benim ana sınıfından çok arkadaşım var ve hepimiz hâlâ aynı sınıftayız. İlkokulda zorbalık tarzı şeyler görmüştüm mesela biriyle atismistik isim vermek istemiyorum. Benimle küstü diye tüm sınıfı örgütlemisti berenle konuşmayın diye. Bunun üstünden baya geçti, bende olumsuz bir etkisi olmadı atlattim hatta şuan gayet iyiyim. Ama geçen senelerde kuzenim sırf ben basariliyim diye beni kiskaniyordu ve bazen durduk yere benimle konuşmuyordu, hep aşağılamaya calisiyordu. Mesela bazen duş almaya vaktim olmazdı ders çalışmaktan. Ertesi gün okula gittiğimde benimle dalga geçerdi saçların yağdan görünmüyor en son ne zaman banyo yaptın diye. Beni tabi ki üzmüştü ama hiçbir zaman olayları takan biri olmadım zaten, hatta çevremdekiler bana çok umursamazsin der. Bu tarz çok fazla olay yaşadım anlatmak zor. Kalın ses ile ilgili bir olay da yaşadım. Benim sesim de kalın ve geçen sene sınıftaki erkekler arkamdan "erkek beren" diyip dalga geciyorlarmis. Ama yüzüme söylemeye hiçbir zaman cesaretleri olmadı:) zaten umursamaz bir insanım ve lider bir kisiligim var bu tarz olaylardan çok etkilenmiyorum ama anlatmak istedim. Umarım kimse zorbalığa uğramaz. Unutmayın zorbalığa ses cikarmazsaniz, zorbadan farkınız kalmaz.
Ben bu zorbalığa yürümeye başladığımdan beri uğruyormuşum. Nedeni ise fiziksel zorbalık. Hemde benden yaşça çok çok büyük insanlar, yoldan geçerken bile siz bu kıza bir şey yedirmiyormusunuz demeleri. Sonrada bu kız neden hiç kimseyle rahat konuşamıyor diye ana okuluna verdiler orda da zorbalık gördüm öğretmenden. O zamanları pek hatırlamıyorum ve algılayamamışımda zaten. O zamanlar maddi durumumuz yoktu ve hergün yemek listesine uymak gerekirdi uymadığımda öğretmen kızardı. Onu hatırlayınca bile midem bulanıyor. Yılbaşında bütün kızlara barbie oyuncak alanlar bana pijama almış. O gün çok ağlamıştım. Babam bana ayıcık almıştı:) Belkide bu yüzdrn bende bir travma olarak kaldı ve herşeye çok çabuk ağlayabiliyorum.Her doktora götürdüler sağlık problemim çıkmadı ama hala o tarz cümleler kuruyorlardı. Ama keşke öyle davranmasalardıda bende daha çok yemek yiyebilseydim. Bilmiyorlardı çok düşünmekden stresten yiyememeyi. İnsanın nasıl kilo alamamasını, zorla yemeye alışmayı bilmiyorlardı. Önce fiziğimi övüp azcık yemek ye diyen vardı çok komik hemde çok üzücü. Ben buna yıllarca ağladım yıllarca hep aynı şeyi diledim. Onlar yüzünden kendimi sorguladım neden böyleyim dedim. Keşkelerim oldu.Bana bunları yapanlar umarım en agır bedelini öderler çünkü onlar için önemsiz o kelimeler küçük görmeler benim için çok ağırdı hıçkıra hışkıra ağkayacak kadar hemde.
Şuanda anlımda çok sivilce var çenemde de oldu ve ben de maskeyle kapatmaya çalıştım ama artık takmıyorum çünkü bir çok insanda da var onlar umursamazsa ben de umursamıyorum....
Şuan da lise 3. sınıf öğrencisiyim. Meslek okulunda moda tasarım teknolojileri üzerine okumaktayım. Okul adına konuşmak istiyorum. Bu dediğim zorbalığa girermi bilmem ama en iyisi anlatayım. Okulumuzda sadece kızlar okuyor. Okulumuzda dışarıdan yiyecek getirmek yasak. Geçen haftalardan bilirsiniz yerli malı gibi bir durum söz konusuydu. Her okulda ve sınıflarda kutlanıldığı gibi bizde yapmak istiyorduk. Tek sıkıntımız okulumuzun bu duruma karşı olmasıydı. Okulun karşı olması dediğim müdür, idare, müdür yardımcılarından bahsediyorum. Kantcilerden alınan bir şikayete göre "Yerli malı haftası, okuldaki bütün öğrenciler evlerinden yiyecek içecek getiriyor. Kimse kantinden satın almıyor paramızı kazanamıyoruz." gibi ve daha fazlası şikayetlerde bulundular. Bu sebepten dolayı evden yiyecek getirenlerin tek tek poşetleri veyahutta çantalarına bakılıyor. Ve o haftalardan bir günde kumaşlarımı ve dikim yapacağım malzemelerimi taşıdığım el çantam karıştırıldı. Erkek bir bekçinin kızların çantalarını karıştırması tacize girer diye düşünüyorum. (parantez içinde söylüyorum yerli malını zor da olsa yapmayı başardık. Benim karnım doyduysa gerisini okul düşünsün bence.)
Zorbalığa uğrayanlara tavsiye vermek istiyorum bende dönem dönem zorbalığa uğradığım zamanlar oldu ve buarda bunların çoğu kıskançlıktan ortaya çıkıyor size şunları öneririm yanlız kalıyorsanız eğer bol bol şarkı dinleyin ama depresif olmasın speed up şarkılar gibi ve boş kaldığınızda kitap okuyun bu sayede kendinizi yanlız hissetmiyeceksiniz çünkü insan birileriyle konuşmayınca kendini kötü hissediyo bunun yerine kitap okuyup müzik dinleyin ve size Wattpad kitaplarını öneririm yada macera romanı falan okuyabilirsiniz siz böyle devam edin bi süre sonra sizle arkadaş olmak isteyen konuşmak isteyen insanlar olacaktır işte ozman arkadaşlık kurmaya başlayın bir iki üç derken bi bakıcaksınız birsürü arkadaşınız olmuş işte o anı bekleyin ama tam tersini yapıp kendinizi sürekli aşağılayıp üzerseniz gençliğinizi heba ederseniz ve onlar sizi sevmiyorsa kötü davranıyosa ve sizin sizi destekleyecek bi arkadaşa ihtiyacınız olduğunu düşünüyorsanız bence yanlış düşünüyorsunuz rastgele tanıştığınız bi insandansa siz kendinize göre daha değerlisinz siz kendinizi sevin eğer siz kendinizi severseniz insanlar da sizi sever yada sevmesin boşverin siz kendinize değer verip sevdiğiniz sürece her şey daha iyi şekillenecektir hepinizi öpüyorum bb 🤍🧚🏻♀️✨
ben doğuştan konuşma bozukluğu olan birisiyim. bu bozukluk yüzünden insanlarla iletişime geçmekte hep zorlandım ve bunlar yetmezmiş gibi zorbalığa maruz kaldım. bunlardan en çok aklımda kalanı ilkokulda yaşadığım bir olaydır. barış diye bir çocuk bana konuşma bozukluğum yüzünden önce hakaret etti sonra karşılık verince sol gözümü morarttı ve ilkokul öğretmenime kaza olduğunu söyledi öğretmen bana değil ona inandı. şuanda konuşmam aldığım terapilerle daha anlaşılır hale geldi ama yine de asla bana zorbalık yapanları unutmadım. eğer bunu okuyorsanız kimseye elinde olmayan birşey yüzünden zorbalık yapmayın çünkü kimse diğerlerinden daha dezavantajlı olmak istemez ama doğarken bazıları daha kusurlu doğar. hiç kimse siz dalga geçip eğlenin diye yaratılmadı
Liseye gidiyorum ve zorbalığa 8.sinifta uğramıştim sanırım hayatım boyunca unutmayacağım
Ben 4.sınıfta uğramiştim ve hala atlatamadım
Ben kardeşimin öğretmen tarafından uğradığı bir zorbalığı anlatmak istiyorum. (Küçük bir şey ama olsun)
Okuldaydık. Sanırım dersimiz sosyaldi. Ben dersi normal bir şekilde dinlerken kardeşim bana karnının ağrıdığını söyledi. Ona lavaboya gidelim mi diye o da evet fakat sen gelme dedi tamam dedim ve kardeşim öğretmenden izin alıp lavaboya gitti. Kardeşim lavaboya gittiği zaman tenefüsün gelmesine çok az kalmıştı zaten kardeşim gittikten az bir şey süre sonra tenefüs oldu kardeşim tenefüste yanıma geldi pek iyi görünmüyordu fakat ona iyi olup olmadığını sorunca iyi olduğunu söyledi. Neyse işte bizim bir sonraki dersimiz de sosyaldi. Zil çaldı ve sınıfa girdik. Ders başladıktan 10 dakika sonra kardeşim bana ağlayarak karnının çok ağrıdığını söyledi. Ben de onu sakinleştirmeye çalışarak öğretmenin yanına gidebileceğimizi söyledim. Biraz ısrar etse de tamam dedi ve öğretmenin yanına gittik. Kardeşim öğretmene karnının ağrıdığını söyleyince öğretmen *"gülerek"* "E *defol git o zaman* kızım, ben ne yapayım?" dedi. Öğretmen *biraz güldükten sonra* kardeşimi ve beni müdür yardımcısının odasına gönderdi. Ne kadar kardeşim o olaydan sonra izin kağıdı alıp eve gitmiş olsa bile ben o günden beri o hocadan nefret ediyorum..
Geçen sene 8. Sınıftım. Korona döneminde işte okulları açtılar fln herkes mecburen maske takıyor ama ben o aralar kendimden nefret ettiğim için maske takıyordum. Aslında bir nevi kendime zorbalık yapıyordum. Sınıfta maskemi açamadığım için yemek de yemiyordum bu yüzden baya bir kilo vermiştim. Hatta bir keresinde bayılıyordum neyse. Maskemi açtığım zamanlarda sanki herkes bana bakıyor gibi hissediyordum. Sınıfımda çok fazla çalışkan yoktu. Kızlardan bir tek ben çalışkandım derslere katılıyordum. Arkadaşlarımda sürekli beni satıyordu. Hatta sınıfın popüler kızlarına yaranmak için kopya veriyordum her zaman. Bir gün matematik dersinde hoca tahtaya çıkardı ve ben yapamadım elim ayağım titriyordu. Sadece soruya baktım ve hocaya yapamayacğımı söyledim o da senden beklemezdim zeynep der gibi baktı. Yerime geçerken de sınıftakiler benimle dalga geçmeye başladılar ve çıksalar o soruyu yapamayacak kişilerde. Denemelerde sınıfta hep ben birinci oluyordum ve erkekler hep ikinci olan kişiyi ona S diyelim. İşte S birinci hep birinci olan o diyerek gözümün içine bakıyorlardı ben hiç bişey demiyordum. Daha sonra herkes maskeleri çıkarmaya başladı ve bende rahatsız olduğum için hep kapatın diyordum. Yasaklar kalktı işte çıkarıyor herkes maskesini ve bende hep maskemi çıkarmaya çalışıyorum. Annem sürekli bir yere giderken okul dışında çıkarttırıyordu. Bir gün çıkardım maskemi okula gittim ama çok kötüyüm biri dese ki çok çirkinsin oraya düşüp bayılacağım o derece. Daha sonra girdim okula merdivenlerden çıkıyorum. İlk ders beden olduğu için bir kaç kişi aşağı iniyordu sonra S dedi ki merdivenlerde “a bu bizim zeynep mi?” ben bakamadım kimsenin yüzüne. Girdim sınıfa o aralar arkadaşım olan kız bana baktı bir şaşırdı çünkü o da görmemişti göstermiyordum yüzümü. Sonra işte güzelmişsin fln dedi ama ben maske arıyorum. Sonra sınıftaki kızlar da dedi işte güzelsin fln diye ama inanmıyprdum yalandan söylediklerini düşünüyordum. Hocalar bile tanımamıştı beni. Herneyse o günleri bir şekilde atlattım kendime zarar vermekten çok korkuyordum çok şükür vermedim de. Bir de o aralar ailemle çok fazla kavga ediyordum. Bu yüzden de düşünüyordum ama yapmadım. Aynaya bile bakamıyordum aksimden nefret ettiğim için. Şimdi liseye geçtim az da olsa atlattım bunları ama anksiyetem arttı. Ben okul hayatımda ilk defa başkan oldum okulun ilk günü sınıf hocasının gözüne fln girdim. Bir kız bana düşman oldu çok korktum okulda kavga ederim disipline giderim hayatım kararır diye. Ama olmadı çok şükür.( şuan da bunları hatırlamak başımı döndürdü.) işte başkan olduğum için sınıfta bir olay olduğunda hocaya fln gittiğim için demedikleri lafları küfürleri bırakmadılar. Daha bir sürü şey oldu ama işte anlatsam daha da uzun olur gerek yok zaten kimse okumaz bu yorumu da biliyorum. Allahtan ikinci dönem değiştirecekler başkanı umarım benim olmamı istemez hoca.
Eğer okuduysan buraya kadar teşekkür ederim. Sadece anlatmak içimi dökmek istedim. Çok boş yaptım ya
Şu an 10. sınıf öğrencisiyim ve liseye geçinceye kadar hiç zorbalığa uğramadım. Bana yapılan zorbalıklar geçen sene başladı. Hayatım boyunca ülkenin batı kesiminde yaşadım ama babamın mesleği gereği geçen sene doğuda bir ile taşındık. Türk'üm ve bu zamana kadar ırkımın bir zorbalık sebebi olabileceğini bilmiyordum çünkü daha önce kimseye ırkından dolayı kötü gözle bakmadım hala da bakmam çünkü bunun sadece iğrenç insanların yapabileceği bir şey olduğunun farkındayım. Neyse geçen sene yeni şehir yeni okul yeni arkadaşlar derken çok fazla adaptasyon sıkıntısı çektim ama bunu ne aileme ne çevreme asla yansıtmadım. Hem fiziksel olarak hem de tavır olarak dominant biriyim bu yüzden çevremdeki kişiler genel olarak benden çekinirler. Ama sınıftaki birkaç 'arkadaş' ırkçılık konusunda hassas olduğumu, kendi ırklarından olmadığımı fark ettikleri anda üstüme gelmeye başladılar. İlk başta zoruma gidiyordu onları ciddiye alıp muhatap oluyordum ama daha sonra asla değmediğini fark ettim. Çünkü onlar bir insanın milliyetini kullanıp zorbalık yapacak kadar aşağılıklar. Hala bu olay devam ediyor ama artık görmezden geliyorum ve canımı acıtmasına izin vermiyorum. Çok sınırları zorladıkları zaman en güzel gülümsememi takınıp hepsinin sinirini bozmayı tercih ediyorum :-)
Hoşgeldiniz evlatlarım hoşgeldiniz burası Diyarbakır Askeri Cezaevi ben iç güvenlik amiri Esat Oktay yıldıran (;
@@Ottoman_beg1299komik misin sen? Bir kaç kürt çocuk zorbalık yapmış diye kürtlere işkence yapan bir komutan ne alaka?
Küçükken çok zengin veya çok fakir değildim. Ama bizim ilk okulumuzda bir kız vardı ki şeytanın tekiydi isim vermeyeceğim. O kız en yakın iki arkadaşımın parayla onlara kantinden aldığı iki abur cubur ile gözlerini boyamıştı. Ve hayatımda ilk defa kazık yedim yetmedi bundan tam bir hafta sonra annem ve babamın boşanacaklarını öğrendim. Ortaokula kadar sıkıntım yoktu ama ortaokulda annem ve babama bir şey oldu ve çok değiştiler. İkisi de karamsara bağladı ve öncesi iyiydi değişime bakmayın bir arkadaşlığım kötü bitti diye tüm arkadaşlıklarımda sıkıntılar yaşadım. Ve en sonunda düştüm. Yıkıldım . Ama beni gören de yok kaldıranda. Ben ise ikide bir düşen ailemi kaldırmaya çalışıyorum. Hayattan zevk alamıyorum artık. Kitaplara sarılmış hayali bir dünyanın içinde kendimi avutuyorum. Yanlızlığa mahkumum.
Sence bu adil mi?
Neyse artık Elifsu diye bir arkadaşım var artık çok mutluyum. Yani geçen yıllara göre. Sadece gıcık bir türkçecimiz var ama sıkıntı yok. Bide çocuğun biri bana çirkin demişti ve biliyormusun ilk defa birinin benim hakkımdaki düşüncesine önem vermedim. Artık hayatımı başkalarının düşüncelerine yaptıkları zorbalıklara göre değil kendi kafama göre yaşıyorum. Bu arada seni takip ediyorum ve senin yorumlarına hak veriyorum. tekrar tekrar dinleyip neden buna böyle demiş olabilir diye düşünüp tekrar orayı okuyup anlıyorum.
Ben de bir hikaye anlatayım o halde:)
5. sınıfın başlarına doğru aynı okulda 4 yıldır okumanın verdiği mutlulukla okula yeni gelen kişilerle arkadaş olmaya çalışıyordum. Onlara ilk arkadaşlık teklif eden kişilerdendim. Okulu gezdirdim, her yeri tanıttım ve sınıfın gıcık ve egolu kızı (ona A diyeceğim) beni sınıfın "ukalası" olarak tanıtıyordu. Duruma çok aldırış etmedim ama beni kırmıştı. Sonuçta o da 1 sene önce gelmişti ve ona ilk ben arkadaşlığı teklif etmiştim. Neyse gelelim okulun başına. Benim N diye bir arkadaşım vardı ve çok yakındık. Şuan 7 yıldır arkadaşım. Onunla çok kavga ederdik ama 2 saniye sonra barışırdık. A kişisi N ile arkadaş olmak istedi ve ben de N'ye herkesin birden fazla arkadaşı olabileceğini, onunla arkadaş olmasından mutluluk duyacağımı söylemiştim. Gerçekten de öyle oldu. O sırada 2 yıldır devam eden ailevi meseleler benim psikolojimi çok etkilemişti ve sağlıklı düşünemiyordum. A kişisi N ile arkadaş oldu ama onu kullandı ve onu üzdü. Her ne kadar karışmak istemesem de en sonunda bu işe dur demem gerekiyordu ama çok geç olmuş. N de A gibi davranmaya başladı ve ikisi bana anlatamayacağım çok kötü şeyler yaptı. Arkamdan konuşmayı geç hakkımda herkese yalan yanlış şeyler söylediler. Ben de bu duruma N ile konuşarak son vermeye karar verdim. Keşke konuşmasaymışım. Ona ailevi meselelerimin olduğunu, bu nedenle psikolojimin çok yerinde olmadığını söyledim ve ona üstüme gelmemelerini söyledim. N de bunu hemen A'ya söylemiş. N her A ile kavga ettiğinde bana kardeşim falan diyordu. Bu yüzden ona güveniyordum. A ise tüm bildiklerini benim üzerimden kullanmaya başladı. Benim de psikolojik bir rahatsızlığım var (sinir hastasıyım ama daha yeni teşhis konuldu) ve kendimi kontrol etmekte zorlanmaya başladığımı hissettim. Ailem de o sıralarda çok baskıcı değillerdi ama katı davranıyorlardı. Kendimi eve gidince yatağa attım ve "neden insan böyle" diyerek ağlamaya başladım. Çok arkadaşım vardı, onlarla beraber takılayım onlar bana iyi gelir derken A kişisi de o arkadaşlarıma benimle ilgili çok kötü şeyler söylemiş. 1 hafta boyunca yemekte tek başıma oturdum. En sonunda 4. sınıftan arkadaşım Elanur beni yanına çağırdı yemekte. Onun da Duru adında bir arkadaşı vardı (benim adım da Duru) ama ben onunla yakın olamıyordum şuan en yakın arkadaşlarım onlar benim
Eskiden ergenlik döneminde yani kiloluydum bazi insanlar hatta evli zannederdi bir grup vardi cevreme karşı basarili dürüst insandım bir türlü çekemiyorlardi hatta bitanesi benden daha kiloluydu ona birşey söylemezlerdi, güzel bisey basardim mesele aaa ne kadr iyi sonra senin şuranda söyle mesela derlerdi üzüldüğümü belli etmez alaya alırdım hep,ama kafaya taktığım ve ağladığımi bile hatırlıyorum çünkü herkesten az yediğim halde zayiflayamiyordum diyetisyene bile gitmiştim sonra korona girdi araya yollari ayırdik o ara ahmed apa diye bir diyetisyen gibi biri var telegramda ona basladim ve sayesinde 13 kilo verdim ve herkes şaşırmıştı begendiler fln.bir gün düğüne gittik o kızı gördüm aaa dedi sahte alaycı gülücükle ve neden zayıfladın diye sordu arkadaşım yanımda şok oldu bende sağlık için başka ne olcak dedim hatırladıkca gülüyorum.normalde yazmiyacaktim ama birine umut olur diye yazayim dedim gerçekten insanlar hiç kafaya takilacak gibi degiller. O kızla baska mevzularda yaşamıştım hatırladıkca mors olduğu günleri içimin yağları eriyor sevgilerr
şöyle diyebilirim yaklaşık 9 sene boyunca zorbalığa uğradım ; ezilebilecek, başarısız ,ailesi desteklemeyen biri değildim fakat hep zorbalığa uğradım , kişiler değişti veya aynı kaldı karakterler hep aynıydı o aile içerisinde önemi olmayan ama sosyal zamanda kendine yapılanları etrafındakilere yapanlardan . 4 yaşımda başladı bunlar , ilk zorbalık anım kreşte popüler olan kızla aynı kişiden hoşlanmamız sonucunda kendisi ve yandaşları tarafından dışlanmam ve toplumdan izole edilmemdi daha çok küçüktük bende onlarda gerçekten yazık . Ana okulunda iki kuzenle aynı sınıftaydık ve nedense hep böyle olur hiçbir şey yapmamalarına rağmen sınıfta çok saygı duyulan ve sanki biz onlardan bir alt tabakaymışız gibi davranıyorlardı ve ne yazık ki seçtikleri kurban ben olmuşum tüm yıl boyunca zorbalığa uğradım bir etkinlik düzenlenirdi benim yanıma kimse gelmezdi ben onların yanına giderdim uzaklaşırlardı o yaşlarında nasıl bir topluluğu manipüle etmeyi başarmışlarsa bravo gerçekten, aynı zamanda bir arkadaş grubum olmuştu binamızda ben onlardan bir yaş küçüktüm 3 kişiydik tekrar dışlandım ve bu arkadaş grubu psikolojik olarak bana çok zarar verdi hala özgüvenimi geliştiremiyorum ve daha geçen yıl bunları fark edip onlarla ilişkimi kestim . ilkokulda yine dışlandım bu sefer yaklaşık 3 kişilik bir kız grubu tarafından gerçekten çok canımı yakmıştı bu olaylar o küçük her eve geldiğinde ağlardı . Ortaokula geçtim orada anaokulunda bana zorbalık yapan kuzenler ve ilk okulda bana zorbalık yapan kızlardan birkaçı ile aynı sınıfa düştüm . bu haberi duyduğumda yıkılmıştım benim için bir hayal kırıklığıydı.5. 6. ve 7. sınıfta çok ağır bir şekilde dışlandım toplum tarafından tamamen izoleydim ama pes etmemiştim okulun en başarılılarındandım 7. sınıfta unutmadığım bir anımı da yazmak istiyorum
matematik dersinde daha önce oynadığım bir matematik oyunu oynanıyordu anaokulundaki kuzenlerden biri ile ilkokuldaki kızla aynı gruptaydım aramızdan birini kararlaştırıyorduk tahtaya çıkıp diğerleriyle yarışıyordu ben çıkmak istemiştim duymamazlıktan geldiler o el yenildik sinirlendim bu el ben çıkacağım dedim ve benim için çok sert bir tepki almıştım karşımdaki kişi bana sen kimsin ki buna karar vereceksin gibisinden bir şey söyledi çok kırılmıştım ders sonunda ise bilerek omuz atmıştı o gün beni almaya annem gelmişti olanları anlattım o zaman ki en yakın arkadaşım .... teyze sadece ona yapmıyor ki herkese yapıyor hatta geçen gün bana omuz atmıştı yere düştüm herkese yapıyor gibisinden şeyler söylemişti annem ise ne yaptığını zannediyor bu diyerekten çocuğun annesini aradı yaptığı bazı terbiyesizliklerden annesinin de haberi yoktu annem anlatmış mesela sınıfta bir kıza arkadaşı tarafından bir söz iletmiş eğer ... ile çıkmazsan bu sefer ailelerimiz bile bizi barıştıramaz diye veya sınıfta bir erkek ve kızı yakıştırıyorlardı üstüne itmeler veya yenge enişte muhabbeti yapıyorlardı annesi bunu duyunca kızmış olaylar biraz aralanmıştı ama bu seferde TÜM SINIFÇA sözlü şiddete başladılar bir olay oluyordu kendim hakkımda veya olay hakkında açıklama yaparken .... annene söylesene bunu da gibisinden şeyler,
bir gün beden dersinde voleybol oynuyorduk sonra 8 e 8 lik gruplar yapalım falan diye bizi oyundan çıkardılar en yakın arkadaşımla sınıfa çıktık oradaki bir kızla daha onlar hakkında konuştuk onların bir arkadaşı da oradaymış bu ... ile sevgili olmazsan bizi barıştıramazlar muhabbetini falan anlattım onlara bunları duyunca o çocuk gidip diğerlerine onların hakkında bunları söylediğimizi anlatmış olay büyüdü anneler geldi müdür falan geldi olay benim üzerime kaldı kendilerini suçlu çıkarmamak için direkt omuz atma bahsini açtılar ona iftira attığımı abartarak anneme anlattığımı söyledi müdür gelip sınıftaki herkese sordu sana omuz attı mı diye kimse sesini çıkartmadı anneme bunları diyen kız bir açıklama yapmadı herkes tarafından linçlendim 5. sınıfta çok sulu gözdüm benimle bu yüzden dalga geçerlerdi bu olaylar yaşanırken ağlayamadım o günden sonra hiç dışarda ağlayamadım...
Şimdi zorbalığa uğramıyorum ama bunların etkisinden de çıkmış değilim lütfen yapmayın çok derin izler bırakıyor hem psikolojinizde hem gelecekte yaşanacak olaylara özgüvensizlik ,duygusuzluk istemsizce giriyor hayatına
eğer üzücü veya çarpıcı olaylar yaşıyorsan veya yaşadıysan lütfen kendine zarar verme değmez... ben kendime zarar vermedim belki de bu yüzden daha çabuk ve acısız atlatabildim hiçbir şey o değersiz aptal insanlar için değmez
sevilmediğini hissediyorsan yanlış düşünüyorsun ,sen hep değerliydin , hala değerlisin ve sevilmeye layıksın ve seviliyorsun da ❤
Herkes yazmış ben de yazayım.
2 yıl önce(pandemide)ben şu anki okuluma yeni gelmiştim.Ve benimle aynı anda okula yeni gelen çok az öğrenci vardı, haliyle herkes aradında arkadaş olmuştu ve ancak yeni gelenlerle arkadaşlık kurabiliyordum. Sonra bizim sınıfın popiler kızı(6 senedir bu okuldaydı) sınıf grubundan benim numaramı almış, bana mesaj attı ‘selam,naber,tanışallım mı?’genelde böyle mesajlar atıyordu ilk günler cevap vermedim. Sonra daha çok yazınca bende ‘senden naber?‘Diye mesaj attım. Sonra bu kızla ben baya iyi anlaştım hem kafa dengimdi, hem de çok tatlı bir kızdı. İlk defa, gerçek bir arkadaşkıl kurduğumu, gerçekten sevildiğimi hissetmiştim..Biz bu kızla pandemi boyunca hep mesajlaştık(pandemide o sabahçı ben öğlenci olduğum için birbirimizi hiç görmemiştik,sadece görüntülü konuşmuştuk.)Sonra okul açıldı ilk hafta kızla çok eğlendik, kızı o kadar sevmiştim ki,eve gidince yastığıma sarılıp hayeller kuruyor o kızla sonsuza kadar arkadaş olacağımıza emin bir şekilde rüyalar görüyordum.
Açıkçası kız resmen benim dünyam olmuştu. O haftanın hafta sonu kıza mesaj atmama ramen kız cevap vermedi”işi var herhalde.”deyip geçtim. Sonraki hafta pazartesi okula geldiğimde o kız da dahil hiç kimse benimle konuşmuyordu. Ben dışarıda hep basket oynardım, hatta benimle oynatan bir takım bile vardı. O gün yine dışarı oynamaya çıktığımda kızda basket oynuyordu, ben de basket oynamak için yanlarına gittim. “Takımlar kim kim?” Diye sordum. Hepsi baya güldü(takımım ve kuzdan bahsediyorum) sonra kız bana bakarak “sen birde bizimle oynayabileceğini mi sandın?”dedi. İlk afalladım.(kıza X diyelim)şaka yaptıklarını sandığım için ben de güldüm.”senin takımına gelebilir miyim X?”diye sordum. “Sen seviyeni benimle aynı mı görüyorsun?”dedi X bağırarak. Benim takımım yine güldü. Hiç birşey demeden gitim ağlamak,koşmak, ya da X’e bağırmak gelmedi içimden. Sadece rüya olmasını umuyordum sanırım. Zor da olsa okul bitti X ve takımım baba bakıp gülüyordu ara sıra, sanki fark etmemiş gibi bakmıyordum onlara. Eve gelince, telefonumu elime aldım sınıf grubuna 67 yenimesaj gelmişti. En baştan okumaya başladım, hepsi benimle ilgiliydi!( benim adıma da Z diyelim) gelen ilk mesaj X’tendi “Z nin Y’den hoşlandığını biliyor muydunuz?” Yanına da gülen suratlı emoji koymuştu. İnanamadım. Ben X’e böyle bir şey anlatmamıştım, ve zaten böyle bir şey de yoktu. Hatta Y ile arkadaş bile değildim. Sonra herkes benim Y den hoşlanmamı konuşmaya başlamıştı. Beni okul mesaj grubundan atmışlardı, hiç arkadaşım da yoktu. Gerçekten çok zor zamanlardı.
Madem her kes içini döküyor bende bir faydasiı olmasa da içimi dökeyim dedim.
Şu an lise 2 öğrencisiyim. Hayatımda hiç gerçekten arkadaşım dediğim biri olmadı. Farklıyım diye ailemde hep dışlanan ben oldum. Okulda da hep dışlandım ama biliyorum bunu ben kendi kendime yaptım. Okulda hep yalnız otururum hatta bazı öğretmenler sesimi bile duymadığını biraz konuşmam gerektiğini söyledi. Ama alıştım susmaya. Çünkü konuştuğumda hep susturmak istedi annem beni. Konuşmamam gerektiğini söyledi. Bende sustum. Sustukça içime attım. İçime attıkça hastalandım. Bazı günler ölmeyi diledim ama olmadı. Bunu yapacak cesaretde bulamadım kendimde. Defalazca ölmeyi düşündüm ama yapmadım. Hep annem abimle benim aramda fark koydu. Kabul etmesede hep öyleydi. Abimi beyler paşalar gibi büyüttü ama beni her defasında dövdü. Abimi sardı beni yaraladı. Abime sinirlendi hıncını benden çıkardı. Annem ağlattı, babam sakinleştirdi. Babam yılın 4 ayı yurtdışında oluyodu bu zaman diliminde de beni sakinleştiren yaralarımı saran bir babam olmuyor yanımda. Ve tüm bu çileye tek başıma göğüs germek zorunda kalıyorum. Annem öyle büyüttü ki beni duyğusuzlaştım. Gerçekten duygusuz ruhsuz kitap karakterleri olur ya işte tamda onlara dönüştüm. Hiç bir şeye tepki veremez oldum. Her gece ağladım. Büyüdüğümde sadece ağlmayı öğretti annem bana çünkü. Ama bazen ne kadar istesemde ağlayamadım. Hani bir kuş koyarsın kafese ve çıkmak için çabalar ya. Ben hayatım boyunca bu kafesten o kuş gibi çıkmayı denedim. Bir gece yatağımda uzanıp şarkı dinliyordum. Ve annem abime sinirlenmişti herzamanki gibi. Odama geldi aniden ve ne olduğunu bile anlamadan telefonumu alıp kırdı. Şu an o kırık telefonla atıyorum bu mesajı. O gece tam saat 3 e kadar uyumadım hep ağladım. Ölmek istedim. Ordaca alsın canımı Allah dedim ama olmadi. Ben telefonum kırıldı diye ağlamadım üzülmedim. O gece annem keşke ölseydin demişti. Ve abime değilde gelip bana saldırmıştı. Tıh dışardan ne kadarda mutlu bir aile gibi görünüyoruz. Ama içimiz çürümüş hiç kimsenin bundan haberi bile yok. Küçücük hayallerim vardı ona bile engel oldular. Bu sefer sadece annemde değil babamda. Ve babama da ilk o zaman kırılmıştım. Bu yüzden artık hayallerimi hislerimi yaşadıklarımı onlarla paylaşmıyorum. Bunuda mahvederler diye. Hep içime atıyorum. Hep içimde yaşıyorum. Ben o gece kendime bir söz vedim aslında. Ne olursa olsun iyileşecek ve o kafesten çıkacağım.
Burdan dığerlerine tavsiyem kendinizi ezdirmeyin. Karsınızdaki anne ve babanız olsa bile. Çünkü sonunda benim gibi birine dönüşürsünüz. Görüşmek üzere.
Şey konuşmak istersen bana yazabilirsin sohbet edebiliriz. Ayrıca yalnız değilsin bir gün kurtulacaksın bu durumdan.
Bursaya yeni taşındıktan 1 sene sonra ilkokula başlamıştım ve öğretmenim asker kızıymış kendine güveni yüksekti ama bunun özgüvenle alakası yok yaptığı terbiyesizlikti.Benim zamanımda dayak normaldi okullarda bir tık daha ama şikayet yenebiliyordu yinede.Sınıfımız 60 kişiydi oturduğumuz sempten dolayı.Ben gayet sakin sessiz bir çocuktum okulda ama kendisi bir soruyu bilemnedim diye benim saçımı çekip tokat atmıştı.Ben de bu durumu aileme anlattım.Annem toplantıda nasıl olur da benim çocuğuma vurursunuz demişti kavga etmişlerdi istediğine vurabileceğini çünkü asker kızı olduğunu söylemişti.Sonra annem okul müdürüne şikayet etti.Okul müdürü çağırdı ve eğer özür dilemezse okuldan atacağını söyledi.O da özür diledi benden.Ondan sonra bana daha kıl olmaya başladı.Sınıfın ne kısası ne de çok uzunuydum ama beni en arkada en yaramaz bana karışan çocukla oturtmuştu ve tüm kızlar kız kıza otururken beni erkeklerle oturtuyordu.Okulun her sınıfın folklörü olurdu bizim sınıftan herkesi katardı ama beni almazdı ve herkes provaya gittiğinde ben sınıfta tek başıma otururdum beni izlemeye bile almazdı.Daha sonra öğretmenler gününde o zaman maddi durumumuz iyi değildi annemde atkı örmüştü ve kim aldı bunu dedi ben elimi kaldırınca yüzünü asıp kenara attı.Daha sonra herkes ona not yazardı bir gün ben de yazmıştım ve yırtıp atmıştı.O bana böyle yaptıkça sınıftakilerde beni sevmiyordu sebepsizce ve hiç arkadaşım yoktu o okuldan ayrılanana kadar.İlkokul öğretmenimden bu şekilde zorbalığa uğramıştım ve öğretmenlerden çekinir olmuştum ama şuan Anaokulu öğretmeniyim ve onun bana davrandığı gibi biri olmadım asla her çocuğumu tek tek ayrı severim ayrım yapmadan.Umarım bunu görür ve paylaşırsın belki kendisinin önüne düşer ve ben ve diğer çocukların psikolojisini nasıl bozduğunu görür.
Ben yabancıyım ve ben çok küçük yaşta yani 4 sınıfta Türkçe yi anlıyordum ama malesef konuşamıyordum ve sınıf arkadaşlarım benim hiç bir şey anlamadığmı sanıp benim hakımda kötü düşüncelerini sadece biraz uzakta ama benim duyabileceğim bir şekilde söylüyorlardı, okulda gizli bir merdiven vardı hiç bir yere çikmiyordu bende her gün oraya geçip az da olsa kendimi mutlu etmeye çalışıyordum ama şuan iyim sanırım
Bu çok kötü bir şey bence geçmiş olsun dicem ama pek geçmemiş umarım lisede daha iyi insanlarla tanışırsın
@@Butterfly-qq2di umarım ve beni döşündüğün için teşekkürler
Sakıncası yoksa nerelisin? Merak ettiğim için sordum da türkçen gayet iyi
@@kedileriseverim8013 İran'lıyim
Lisedeyken sessiz bir kızla arkadaş oldum diye beni çocuksu kız yerine koyup küçümsemişlerdi.
Selam, seni şimdi bu videoyla keşfettim diksiyonun, anlatışın o kadar güzel ki.O kadar mükemmel ve kelimeleri özenle seçerek konuşuyorsun ki kıskanılmayacak gibi değil.Ayrıca ses tonun ve dış görünüş birebir uyumlu.Güzelliğine bakmaktan videoya odaklanamadım.O kadar saf, duru ve tatlı bir güzelliğin var ki cidden gözlerimi alamadım.Şuana kadar kimseye böyle bir yorum atma gereğinde duymadım, ilk kez sana aşırı fazla hayran kaldığım için atıyorum.Abone oldum, like attım.Bu serinin devamı gelmeli.Umarım 500k olursun.Başarılar dilerim!
Bu şekilde insanlara destek çıkman o kadar güzel birşey ki iyi ki varsın Sıla seni seviyoruz ❤❤❤
şu an lise 3.sınıf öğrencisiyim, maalesef doğuştan olduğu için 7.00 numara gözlük kullanıyorum ve esmer tenliyim. hayatım boyunca hep zorbalığa uğradım fakat bunlar liseye geçince biter diye umdum hep. onuncu sınıfta karantina bittikten sonra okul açılmasıyla dünyam başıma yıkıldı. meğersem dış görünüşüm yüzünden uğradığım zorbalıklar son bulmayacakmış. bir de tüm bunlar yetmezmiş gibi sessiz ve içime kapanık kişiliğimden ve dinlediğim müzik türünden vurmaya başladılar. daha da içime kapandım. okula gitmek istemiyordum ve bu şekilde hyat dayanılmazdı. ve şu an tüm bunlar hala devam ediyor ama ben biraz daha iyiyim psikiyatriye gidiyorum ilaçlar kullanıyorum ve biraz daha mutlu olmayı başarabiliyorum. sorunun bende değil de onlarda olduğunu farketmem zaman aldı ama önemli değil. kısacası kimsenin benden daha değerli olmadığını öğrendim
Peki benim bugün iki sene önceki videoyu tekrar izlemem ve akşamında ikincisi gelmesi... Bunu da manifestlemişiz işteKLDKŞWKW
Ben artık bir yere anlatmalıyım bu yaşadıklarımı.
Şimdi ilk önce kişilere harf vericem.
Bebeklik Arkadaşım: X
Zorbam: Z
Ben doğmadan 1 hafta önce doğan X’in annesi annemle yakın olduğu için doğduğumuz günden beri birbirimizi tanıyoruz. X biraz daha gösteriş meraklısıydı ama beni önemsiyordu. ana okuluna başladığımızda ilk gün bi kızla tanışmıştık ve bu kız Z. Z bebeklik arkadaşım X fazla yakın olmaya başladı. Daha ana sınıfında olmamıza rağmen beni saçma sapan şeylerle tehdit ediyordu. X’den uzak dur, bana karışma fln. Bu böyle böyle gitti. Ana sınıfından 5. Sınıfa kadar devam etti bu. 7 yıl full zorbalık görmeme rağmen etrafımdakiler bunu çocukluğa bağlıyordu. Zorbam gittikçe daha çok üzerime gelmeye başlamıştı. İlk sözel bi zorbalık varken şiddete dönüştü. Hatta 3. Sınıfta benden baya güçlüydü ve kolumu çevirip kırmayı da denedi, bir kaç gün pek kullanamadım kolumu. Bunu sadece o bana tokat atarken önlediğim için yapmıştı. Neyse işte. 7 yıl sonra 5. Sınıfta okul değiştirdi ve bizim ortamda kavga çıkıncada tamamen hayatımdan çıktı. 5,6,7. Sınıfta ise sınıftan zorbalık gördüm. Artık bebeklik arkadaşım X birileri ile takılıyor, onu satarlarsa anca yanıma geliyordu. Başarılı ve ya başarısız olmam zorbalık görmeme neden alıyordu. Sınavlarda iyi olduğumda kopya diyip beni müdürlük yaptıkları bile var.
Şu an hala 7. Sınıfım ama dönem başından beri yaşamadığım kalmadı. Bir çok kere intihar etmeyi düşündüm ama Lise de kurtulucağımı düşünüyorum.
Okuduysan teşekkür ederim. Belki benimki diğer yazanlara göre daha hafifti ama okul hayatımda özgüveni unutturdukları için anlatmak istedim. :’D
Zorbalığın hafifi olmaz ki herkesin çektiği çile farklıdır. Bu seni çok üzdüyse gerekli bir üzüntüyse hiç hafif sayılmaz. Keşke kimse zorbalığa uğramasa ama maalesef insanlar kendisi hariç kimseyi umursamıyor umursayanlarda çok nadirler umarım bu yaşadığın zorbalık devam etmez eğer karşı çıkabilecek gücün varsa bu konuyla ilgili direkt karşı çık. Çünkü sen kendin için bir şey yapmazsan daha çok üstüne gelirler. Kendine bundan sonra çok iyi bak kimsenin sana kötü davranmasına izin verme👋
Lise daha kötü kendinizi göstermek için yapılan manasizca şakalar hayatında başına gelmemiş olayları sallaya sallaya ek yapanlar ,gruplasmalar , üst sınıfların kendini bilmezligi ki bunu hır üst sınıf olarak yazıyorum ,9 10 da da şunu gözlemledim ezilmemek için kavga çıkarmaya çalışanlar bizim kata gelip efendi gibi dolaşmaya çalışmalar omuz atmalar ancak farkında değiller lise ortaokula benzemez üst sınıflardan herhangi birine karış hepsi birden 9 10 lari boykot eder sadece büyüklüklerini korumaya çalışanlar buna bende dahi benimde başıma geldi halbuki kimse kimseye durduk yere bisi yapmaz da diyemiyorum ergen psikoloji sataşmadan duramıyor . Hayatında birçok insana gelecek insanlar olarak önemli olan psikolojinin sağlam durmasını sağlamak
@@aysenursahin1318 ben şuan 9.sınıfım gerçektende lise biraz kötü ilerliyor. Ben uzun zamandır dışlanan biriyim. Arkadaş edinmeye çalışıyorum ama birçok kişiyle kafa yapım uymuyor. Bazen o kadar saçma sapan konuşmalar oluyor ki iğreniyorum. Gerçekten bizim katta olay çıkarmaya çalışan bir sürü kişi var. Sanırım ileride daha kötü olacak
bizim sınıfta öyleydi hala da öyle kendini hep güçlü tut sana söylenen hiçbir şeyi dinleme onların yanında ağlarsan sana daha kötü davranırlar hep güçlü ol ki yanına bile yaklaşamasınlar
@@isilk.k.830 kanalımda kısa videolar atıyotum beğenip abone olurmusun
Ben kücukken şişko bir çocuktum ve bana iğrenc görundügumu ,az yememi ve asla guzel olmaiyacaksin vb. şeyler diyorlardı hatta bir gün en iyi arkdasim bile bana biraz kilo versen mi dedi bana kiloluyum diye suc attilar ve ilkokul berbattı belki bu cok kotu degil ama cidden bu yuzden pisikolojim bozulmuştu. Normalde insanlarla cok konusan sosyal çocuk şimdi ise bu yuzden icine kapanık bir kiz oldu.Şu an ortaokula gidiyorum ve yine bu sözler azaldi ama yine devam ediyor bu sözler.Onlari gormezden gelmeye çalışyorum fakat olmuyor....
Her zaman güçlü olmaya çalış onları aldırma sen her zaman güzelsin
İnsanlar sadece senin güzelliğini kıskanıyor onların karşısında güçlü dur sen zaten güçlü birisin
Ve seen herzaman güzel görünüyorsun benzer şeyleri bende yaşadım seni anlıyorum:)
@@geleceginpsikologu16 💗💗💗💗
@@wchikuaşmaya çalisiyorum dediklerinde de haklısin inşallah aşabilirim bu sikintiyı💗
Ufak yaşlarda ortaokul lise vb. Fiziksel özellikler başta olmak üzre maddi durum vb baya dalgaya vuruluyor malsf. O dönemdeki zorbalıklara tamamen karşıyım elbette ama ileriki yaşlarda çalışma arkadaşlarınız, komşularınz vb aynı ortamda bulunmak zorunda olduğunuz insanlar, laftan anlamıyor. Kibarlığı ve empatiyi zayıflık olarak görüp suistimal ediyorlarsa, bu tip bireylere yapılan zorbalığa pek karşı değilim şahsen. Gram da sempati beslemiyorum. Yetişkin denen yaşa gelmiş ama sorumluluk nedir bilmeyenlere de masum duygularla yanaşmıyacaksın. Sorun çıkarıp onların dilinden cvp vericeksin ki herkes hak ettiğini bulsun. Gündelik hayatta da sık sık duyarız ya politik mesellerde fln "hak ettiğin gibi yönetilirsin" buna tamamen katılıyorum. Sen insan ilişkilerine düzgün yön veremeyecek biriysen daha sonra aynı muameleyle karşılaşmaya hazır olmalısın.
Yorum yazarken bazı yüzler aklımda canlandı sbckahckjajdc umarım duzgun anlatabilmişimdir. Bir sonraki video makyaj ile alakalı diilse görüşürzzz, hoşçakal.
Arkadaşlar size bir şey yazmak istiyorum
Yorumları okudum bir çoğunu hepiniz kötü şeyler yasamışşınız umursamayın diyeceğim ama o kadar kolay değil fakat o insanlar karşısında kendinizi değerli hissedin siz her zaman güzelsiniz her zaman güçlüsünüz bunu unutmayın onların karşısında her zaman iyi olun hiç birşey olmamış gibi işte ozaman anlayacaklar ki sizin ne kadar güçlü olduğunuzu böyle şeyler bende yaşadım ve gerçekten kötü bir duygu bence insanlar birşey söylemeden önce düşünmeliler bunu söylersem karşımdaki insan üzülürmü diye fakat bir çok insan böyle yapmıyor empati kurmuyor
Arkadaşlar lütfen empati kurun kendinizi diğer insanın yerine koyun ve düşünün ve kötü birşey yaptıysanız gidip özür dileyin insan hayatında böyle şeyler olabilir hemen birşey söylemiş olabilirsiniz ama onunla hâlâ dalga geçmeyin,zorbalık yapmayın gidip o insanı teselli edin bu gerçekten kötü bir duygu
UNUTMAYIN SİZ HER ZAMAN DEGERLİSİNİZ!!
Orta okula gidiyordum, bir gün bir kız bana gülme, çirkinsin sen gülünce çok çirkin oluyorsun demişti. Ve bir arkadaş bana seni birine benzetiyorum dedi, bende dedim kim? Koksal baba dedi. Aslında kendimi çirkin bulmuyordum. Amma şimdi üniye gidiyorum ve güzelliğe takıntılıyım, makyaj, saç ve s. Hep yanımdakilere nasıl gözüküyorum diye soruyorum. Zayıflamak için kaç gün aç kalıyordum. Beni çok derinden etkilediler
ilkokul ,ortaokul,lise , boyunca zorbalığı uğradım ilkokulda ki zorbalarimla ortaokuldada aynı sınıfa düşmüştük hem psigolojik hem fiziksel bi şiddet gördüm
lisede ise yaşadıklarım yüzünden lisede ezik bi çocuk oldum lise 3 de intihar ettim ama başarısız oldum hala sessiz bi çocuktum
Anaokulundan beridir hayatım zorbalıkla geçti. Bir çocuğun asla çekmemesi gereken şeyleri çektim. Benden nefret edenler bile benim yalnızlığımın ne kadar asil olduğunu söylerler. Sorun oraya buraya, bu kız k*şar, ama az güçlü durmadı. Sürekli yalnızdı. Kimse onu sevmez derler. Benim hayatımın tek ve ilk kelimesi bu işte, yalnızlık.
Çok acı, çok çok acı çektim. Şu an okulumda zorbalığa karşı hareket başlatarak bunu engellemeye çalışıyorum. Zorbalık basit bir şey değil. Hayatım berbat oldu, psikolojik olarak çok sorun yaşadım. Korkudan ailem ile bile konuşamadım. Yalnızca ilk okul öğrencisiyken bile arkadaşlarım tarafından sınıftan atıldım, öğretmen gelene kadar dışarıda tutuldum. Ortaokulum yeni arkadaşım olsun diye birilerinin tabiri caizse ayaklarına yatmam ile geçti. Zaten benim "Beyza" olarak tanımlanma sebebim orta okulum. Ben o senelerden ibaretim. Zorbalık anısı anlatmıyorum farkindaysan. Çünkü anlayabileceğim bir iki şey yok. Bir Watt yazarıyım, sanırım kendi romanımı yalnızca ortaokul olarak anlatsam bile elimde tasiyamayacagim bir kitap olur. Ben çok şey yaşadım. Yirmi yaşında gibiyim, cidden öyleyim. Kimse mütevazı olmami beklemesin, herkesten, o okuldaki herkesten çok acı çektim. Sağolsun onlar da bu psikolojik sorunları olan çocuğun üzerinden yaptığı salakça fedakarlıklara rağmen üzerinden geçtiler. Yaşadığım şeyleri unutamıyorum, kırk yaşına gelsem bile ben lise ikinci sınıfa kadar yaşadığım hiçbir olayı unutamayacağım. Yaşlanınca bir sandalyede otururken bile hayatımım berbat oluşu gelecek aklıma. Ama ben, ve bunu yaşayan bizler bundan ibaret değiliz. Ben bundan ibaret olmadığımı herkese kanıtladım. Umarım hayatınız boyunca bu unutamadığınız olayları bir güç olarak görür, daha da güçlenerek iyiliği, dostluğu yayarsınız. Bunu okur musun bilmem, ama ben oralarda bir yerlerde on yaşında bile çok acı çekmiş ve buna devam eden minik bir kız olarak bunları anlatmak istedim.
Yorumları okudum ve benim yaşadığım şeyden daha kötü şeyler yaşayan insanlar varmış. Bunların hepsini kafaya takmayın demek isterdim ama kendimden biliyorum ki işler göründüğü gibi olmuyor. Neyse bende küçük bir anımı yazmak istedim.
Biz bir gün babalar günü için şarkı provası yapıyorduk(4. Sınıftım). Sonra ben bir an cesurca bağıraral söyledim. Bilmiyorum neden bağırarak söyledim, bir an içimden geldi ama gelmez olaymış. Sonrasında öğretmenim 36 kişi içinde bana sesimin kötü olduğunu ve söylememem gerektiğini söyledi. Bunu dedikten sonra herkes bir anda sustu bana bakıp kendi aralarında fısıldaştılar ve bana bakarak güldüler. O gün benim insan içinde şarkı söylememin son günü oldu. O hoca zaten bana takmış gibiydi.
Başka bir gün de (yine aynı hoca) bir tiyatro yapıcaz. Sonrasında ezberi fazla olan bir replik varsı ve kim ister diye sordu. Bende parmak kaldırmıştım. Sonrasında hocanın bana bir bakışı var insanı yerin dibine sokmak için yer arıyan tavırla yapacağına emin misin dedi. Sonra yine herkes bana döndü ve bir şey diyemedim (neden diyemedim bilmiyorum bir anda hiç bişi hissetmedim, beni aşağıladı gibi hissettim) sonrasında o zaman yakın arkadaş diyip arkandan konuşan şahıs ben olurum hocam dedi ve hoca o tavrını değiştirip güler bir yüzle tabiki dedi ve devam etti. O sınıfa daha sonradan dahil olmuştum zaten. 4. Sınıfta hiç kimse beni sevmezdi. Kızlar ben yanlarına gelince bana bakıp susar, sonra aralarında fısıldaşırdı. Şimdi o günler aklıma geldi. Benim 4. Sınıfım çöptü resmen :)
Cidden yorumları okurken çok üzüldüm ve maalesef ki bende aynı şeyleri yaşıyorum. Şimdi yazacaklarımı sadece içimi dökmek için yazıyorum, okumak zorunda değilsiniz, ama okuyanlara buradan teşekkürlerimi iletiyorum. O zaman hemen başlayalım:)
Ben hayatımın bir döneminde dışlanmadım, 14 yaşındayım ve her sene aynı şeyleri yaşadım. Dışlandım ve sadece dışlandım. Her zaman kendime kapanık bir insandım ve hala da öyleyim. Hiçbir zaman rahatça birinin yanında konuşamadım, sadece dinledim. Herkes yeni ortamlara girerken ben sadece izledim. Her teneffüs sınıfta durdum, hiçbir yere gitmedim. Kardeşimle boş boş sınıfta dolandık, durduk. Bir yerden sonra artık konuşmaya çalışmak da işe yaramadı. Dışlanma sebebim neydi, inanın ben bile bilmiyorum. Ama galiba özellikle dış görünüşümden dolayı daha çok dışlandım. Maddi durumumuz çok kötü değil ama genel olarak ailem bana hiçbir şey almaz. Hiç birlikte alışveriş yaptığımızı hatırlamıyorum, her zaman kavga içinde büyüdüm. Baba sevgisi de görmedim, annemle kalıyorum. Ama annem de çalışmak zorunda olduğu için hiç zaman geçiremiyoruz. Oturup doğru düzgün konuştuğumuz bir gün bile olmadı. Son zamanlarda da hem psikolojik olarak, hem de fiziksel olarak aşırı çökmüş durumdayım. Sağlık problemim var, yediğim her şeyi çıkartıyorum bildiğiniz. Beyaz tenli bir insanım, sağlık problerim var, hem de vitamin eksikliğim var, yüzüm sapsarı sanki hastaymışım gibi gözüküyorum, nefret ediyorum kendimden. Dış görünüş olarak nefret ediyorum kendimden, belki de dış görünüşüm iyi olsaydı bunları yaşamazdım. Kilom ve boyum yüzünden de aşırı zorbalık gördüm. Ayrıyetten bu da yetmiyormuş gibi aile sorunları beni yiyip bitiriyor... Ne yapacağımı bilmiyorum, derslerim de baya kötüleşti. Elimden birşey gelmiyor, hiçbir şey anlamıyorum. Kafam almıyor, aşırı yorgun hissediyorum. Dayanacak gücüm yokmuş gibi hissediyorum....
Dış görünüşünün bunla alakası yok. Gerçekten yok.
ben ilkokulda yapmistim zorbalık. gercekten boyle akilda kalmak istemezdim. birileri bana zorbalık yaptikca bende baskalarına yapıyordum. ve size sunu soyliyim egitim hayatımın cogusu zorbalık ile gecti her sey yapıldı ve o his cok berbattı. her defasında birileri beni neden sevmiyor. acaba onların bana yapistirdigi o etiket miyim diye dusunmekte cok zordu. ve size tavsiyem su ki eger zorbalık goruyorsanız yetkililer ile irtibata gecin asla korkup utanmayın sonrasında bedelleri cok agir olabiliyor psikolojiniz alt ust olabiliyor.
Gerçekten böyle zorba insanların çoğalması çok üzücü=(
Açıkçası ben zorbalığa çok uğramadım ama bir tane anlatayım:
O zamanlar daha küçüktüm, ilkokul 4. Sınıftaydım. Benim yakın bir arkadaşım vardı. Bir gün ben basketbol oynuyordum beden dersinde o arkadaşım ile birlikte, sonra ben o zaman küçük olduğum için fazla sayı attım diye çok sevinmiştim ve sevinirken elim o arkadaşımın gözüne gelmişti. Sonra ben ne olduğunu anlayamadan bana bağırmaya başladı. Ben o zamanlar hassas bir dönemdeydim ve öfke problemleri yaşıyordum. Sonra hala da çok yaşadığım ve nefret ettiğim bir sorunum olan sinirden ağlama problemimi yaşadım ve bir anda gözlerim doldu ve ağlamaya başlamak üzereydim o yüzden tuvalete koştum ve tuvalette uzun süre ağladıktan sonra kendimi toplayıp çıktım. Gözüm hala kızarık olduğu için oradaki kızlar bana dalga geçer gibi baktılar. Sonra ben dışarı çıktım. Diğer iki yakın arkadaşımı yolda gördüm ve olayı anlatmaya çalıştım ama onlar beni takmayıp boşver dediler ve gittiler. Sonra bizim sınıftakilerin yanına gittim onlarda bana "Ya kızım gözüne birşey olsaydı!", "Sen zaten hep insanların kalbini kırıyorsun", "Çok kötüsün" demişlerdi ve aşağılayıcı ve benden iğrenerek söylemişlerdi bunları. Bende tekrar tuvalete gidip ağlamıştım. Sonra tuvaletten çıktığımda bizim sınıftan bir kız bana "Seninde ne ağlayasın varmış bir çıkmadın şu tuvaletten" dedi ve güldü. O an yerin dibine girmek istemiştim. Ben yalnızlığı severdim ama onların aşağılayıcı cani bakışları altında değil.. O dönemler zaten başka sorunlarım falan vardı ve bu beni çok üzmüştü. Ama şimdi düşünüyorum da keşke bana öyle dediklerinde susmasaydımda atsaydım bir tokat. Neyseki şuan okul hayatım çok iyi, bir sürü arkadaşım var ve neredeyse popüler sayılacak oldum
İlkokul zamanlarimda beni dislayan bazi kizlar vardi ve bu kizlar sinifta belli bir ustunluk kurmuşlardı. Herkes onlarin yaninda olmak istiyordu. Bense istmedigim icin dislandim ve zorbaliga ugradim. Belki simdi cok cocukca gelebilir ama beni oyun oynarken içlerine almiyorlardi, ogretmenimiz bir grup oyunu kurup gruplari tek basina biraktiktan sonra beni gruptan atarlardi, onlar ip oynuyorken yan taraftaki bir bankta oturuyorum diye kalkmami istemislerdi bir keresinde.(Durum bundan ibaret degil daha fazlasi var ama daha fazlasini yazabilecegimi sanmiyorum cunku biraz fiziksel siddete kadar giden olaylar.) Bunu sinif (gecici bir ogretmendi) ogretmenime soylememize ragmen asla ilgilenmemislerdi aksine anneme bile o kizlari savunmaya devam etmislerdi. Annem salonda ogretmen adini verdigimiz o sahisla konusurken oturma odasinda aglama sesim telefona gitmesin diye yastigi issirdigimi hatirlarim. Rehberlige de gitmistim ama rehberlikte cozum bulamiyordu hoca bana uzak durmami soyluyordu ama ben o cocuk aklimla bunu nasil anlayabilirim ki? 4. Sinif gibi bir zamanda bunu anca kavrayabilmistim ve okulun arkasinda takiliyordum genel olarak. Beden derslerinde kendimi siniftan soyutlamak zorunda kalirdim ama o kizlar gelip benim oldugum yerde oyun oynarlardi. Sinifin icinden arkadas edinme denemelerimde hep o kisiyi yanimdan sana bir sey gosterecegiz diye gotururlerdi. Arkadaslarim olmadi degil ama tum arkadaslarimin onlarla da samimiligi vardi ve ortamlarda onlarla oyun oynamak istedigimde benle degil o kizlarla oynarlardi. Ama arkadaslarimi da suclayamiyordum cunku o kucuk yasimda onlarin da tehdit edildigini anlayabiliyordum. 4. Sinifin sonlarina dogru bizi bir sekilde baristirmislardi ve benden ozur dilettirmislerdi o kizlara. Bana yasattiklarindan sonra o ozur ne ise yaramisti bilmiyorum ama simdi liseye basladim ve hala bu yasadiklarimin etkisini hala uzerimde hissediyorum. Galiba icimde hala onlari affedebilmis degilim ve bu yuzden hala hissediyorum. Nasil affedebilecegimi bilmiyorum ama hala kendimi yasayacak kadar degerli bulamiyorum.
Hos geldin beybi 😚😙👄🐾🦋
Şuan 8. Sınıfım. 3 ya da 4. sınıftayken olmuştu. Abim sürekli benimle dalga geçerdi. Her yaptığım şeye dalga geçerdi. Onun yüzünden tıravmam oluştu diyebilirim. Çünkü benimle ya da bir başkasıyla dalga geçildiğinde dayanamıyorum artık. Bunun için insanları uyardığımda beni takmıyorlar. Ya da insanların dalga geçtiği bir şeyi anlamayınca ya da anlamamazlıktan gelince de bana laf atabiliyorlar.
Geçen sene de bizim 4'lü bir grubumuz vardı. Beni hep dışlıyorlardı. Kendileri 3'lü falan takıyorlardı. Ya da bazen onlarla konuşurken beni dinlemiyorlardı. Belki de benim bunu anlamadığımı sanıyorlardı bilmiyorum ama bunu fark edebiliyordum. Ailem de bunu yapıyor. Beni dinlemiyor. Bunu sesimin çok ince olmasına bağlıyorum ama gerçekten çok sinir bozucu, üzücü bir durum. İnsanları konuşmaya utandığım zamanlar oluyor, çok fazla. Benim başıma gelen şeyler çok basit kalıyor ama anlatmak istedim.
Hersey korkmamaktan ibaret aslinda. .Ben 8. Sınıftayken başka bir okula geçmiştim ve sevdiğim arkadaşlarımı bırakmıştım. Sonra yeni okulumda, 2 tane kız ile tanıştım(adlarını vermek istemiyorum) biz bi tık onlarla samimi olmuştuk gün geçtikçe ben bir şey farkettim onlar benden kaçıyordu benim popülaritem iyice düştü. Artık atıyorum bir kaç sınavda falan yüksek puanlar alıp iyi sınıfa falan geçmistim. Ve o sıralar sürekli şu hakimdi o diğerine hep şey dersi bu kız çok zeki bence sen bizimle takılma falan gibi şeyler işitiyorum.ama bunları hep böyle şakaya vurup aşağılayıcı bir şekilde söylüyorlardı 2 3 ay geçti benim psikolojim bozulmaya başladı sonra biz bir gün kavga ettik. Bana vurdular ve saçımı çektiler o günü hiç unutamadım. Hatta saçımdan kopan parçanın yere düşüşünü izledim ben. Sonra ben onlarla o günden sonra konuşmadım. Ama baskı yapmaya devam ediyorlardı.Okul bitti işte yeni dönem başladı devam ettiler. Ve ben bunların hicbirini aileme analtmadjm. Annem eninde sonunda öğrendi okulun ilk haftalri bana her şeyi anlatmamı istedi her şeyi anlattım. Sonra annem ve ben cesur davrandım ve 2sini birden disipline gönderdim birisi hatasını azaldı biri analamdi ama ikisinin arası bozuldu ve okuldan uzaklaştırma yediler. Sonraki sene popülaritem arttı ve sosyal çevrem iyileşti. Yani şunu kasdediyorum zorbalığa uğrarsanız söylemekten çekinmeyin. Ben söyleyemedim ve çok pişmanım. Umarım faydalı olur.(şuan 11. Sınıfım)
Ben 8.sinifta erkeklerin zorbaligina çok ugruyordum etek boyum normal boyda olmasına rağmen ilgi çekmek istiyorsun deyip eteğimi kaldirmaya calisiyorlardi derste bile arkamdan cekistiriyorlardi o zaman da sadece alnimda sivilceler vardi sivilceli pislik falan diyorlardi ben sınıfa girdiğimde ve boyum kısa diye cüce diye hep bagirirlardi hepsi birden her sabah sınıfa girdiğimde kaç yıl geçti unutamadım 24 yaşındayım şimdi çevremdeki herkes beni beğense çok güzelsin dese de kendimi hâlâ sevemiyorum...
Bende yazıyım..egolu değilim ama fiziğim hoştu ve güzel bi kızdım. Çoğu arkadaşımın ergenlik döneminde sivilceleri, fazla kiloları olurdu ve bende bundan yoktu. Her arkadaşıma ayrı ayrı değer veriyordum ve böyle dış görünüş için ağladıklarında vs hep yanlarında olup kendi yaptığım şeyleri tavsiye ediyordum. Bu bir yere kadar hoştu fakat ikinci dönemde yakın bir arkadaşım bir çocuktan hoşlanmaya başladı. En büyük destekçisi bendim. Hep gaza getiriyordum ve yanında oluyordum. Kız bu çocuktan benim yüzümden red yemişti. Benimle bir anda arkadaşlığı kesti. Red yemesinin sebebi de çocuğun eskiden benden hoşlanmasıymış. Daha sonra bu arkadaşım bütün çevremi bana karşı kullanıp herkesin bana sırt çevirmesine sebep oldu ve bu dönemde tam bir drama queendi. Çocuğu gördüğünde ağlıyordu, beni gördüğünde özellikle yanında ortak arkadaşlarımız varsa benden korkmuş gibi yapıp ağlayarak kaçıyordu.. bu baya böyle devam etti. Asosyalleşmiştim fakat derslerim baya bi yükselmişti. Yanımda olan tek kişi bunlara sebep olan o çocuktu. Ama çocuk çok iyi kalpli biriydi ve gerçekten beni seviyordu. Bende düşündüm ve madem herkes ztn benden nefret ediyor, backstabber olduğumu söylüyor bende gerçekten olayım dedim ve o çocukla sevgili oldum. Onun çevresi artık benim çevrem olmuştu ve eski popülerliğime kavuşmuştum. Şu an 2. Yılımız. Hala benden nefret edenler çok ama bir kaç tane adam akıllı seven dostum yanımda. O kız ise hala aynı. Onun yüzünden dedikodular susmuyor ve hala bana atılan imalı bakışlar geçmedi. Sevgilim ve arkadaşlarımla farklı sınıftayız kısacası ben kendi sınıfımda yapayalnızım. Ama hayatın her evresinde taş koymaya çalışanlar var. Bunları umursamayın arkadaşlar, onlar basit insanlar.
Boşver sevgilinle mutluysan sen onları takma ilerde eğer evlenirseniz -yaş kaç bilmiyorum ama - çocuklarınıza gülerek anlatacığınız bir anı olmuş kimse için değmez sen geleceğine, kariyerine odaklan.Sevgilinle mutluluklar...
Bunu yasiyodum ve hala yaşıyorum ben biraz iri bir kızım ve ilkokuldan beri bunu yaşıyorum bana ayı boğan diyorlar ve ayrıca sitemde (eski sitemde ) de doğru düzgün çocukluk yasiyamadim beni taşladılar islattilar disladilar dövdüler de ama ben hala beni aşağılayan kişilerin yanındayım çünkü küçükken çok arkadassiz kalmıştım ve yanlizligi hiç sevmemistim benimle ne kadar dalga gecselerde arkadassiz kalmamak için ne derlerse yapıyorum hatta kendimle dalga geçiyorum canımı acituyorum onların yanında ki arkadassiz kalmayayim diye onların yanında gülüyorum eve gelince ağlıyordum ve kimseye de anlatamıyorum da ailem kızar diye içimde çok şey var...
bende ortaokul 2 de zorbalığa uğramıştım.Sınıfta beni seven bi çocuk vardı.fakat ben onu sevmiyodum.çocuk ikidebir sevgili olalım fln diyodu ama ben yaşımın daha küçük olduğunu söylemiştim.bi gün fen sınavında arkada oturan arkadaşım kopya istemişti bende vermiştim benim sayemde yüksek not almıştı ve bunu bazı kişilere söylemiş sonra beni seven çocukta bunu duymuş ve yanıma gelip''ya benimle sevgili olursun yada hocaya kopya verdiğini söylerim''dedi.üzerine bide yalancı şayit tutmuş.yani beni hocaya söyleseler büyük ihtimalle hoca onlara inanırdı.çok korkuyodum disiplin cezası almak istemiyordum.ama ne olursa olsun onunla sevgili olmicaktım.sonra olay çözüldü ama nasıl çözüldü blmiyorum.olay yaklaşık 2 ay sürmüştü ve ben o süreçte depresyona girmiştim.ama olay çözülünce rahatladım.bu evrende karma denen bir şey olduğuna pek inanmam genelde intikama inanırım.bu olay sona erdiğinde çocuğu okuldan attırdım.herkese çocuk hakkında dilekçe yazdırıp müdüre verdim.müdürde annesine ya ya çocuğunuzu okuldan alın yada suçu siciline işlicek demiş:D DFJHJKFHJFGHGJHFGJHGJH
Ilkokul yillarimda apartman sitemizde ve okulumda zorbalik vardi. Okulumda yapilan zorbaliga cogu zmn seyirci kalirdm, apartmanda da kurbanin ta kendisiydim. Sadece sunu soylemek istedim, evet zalimler karsisinda susanlar da en az onlar kadar zalim olabilirer ancak ben okulda yapilan zorbaliga karsi her sustugumda emin olun sucluluktan yerin dibine girmek isterdim. Belki bazi insanlar gercekten gormezden gelmeyi seciyordur ama bana sorarsaniz bircogu icin seyirci kalmak bir secim degil. Kurbani korumak istedigimde zorbalarin beni tehdit etmeye/bana da aynisini yapacaklarina dair gondermeler yapmaya basladiklarini hatirliyorum. Lutfen ama lutfen ben ve benm gibiler kendini yeteri kdr bu hatalari icin suclarken bizi zorbalarla ayni kefeye koymayin, dilerdim ben de kurbanlari koruyabilecek kdr guclu birisi olaym ama hassas bir yapim vardir. Bunu soyledigim icin bile biraz utaniyorum aslinda ama artik o gunleri atlatabilmis birisi olarak suclunun ben olmadigimin farkindayim. Zalimlere karsi susan kisiler de kendi ic seslerinin mazlumu olabilirler. Bilinclendirmek amaciyla yaptigin bu videolari butun kalbimle takdir ediyorum, eger imkani olan varsa zorbaliga karsi koymak icin elinden geleni yapmasi gerektigini de savunurum ama denemelerine ragmen bu imkani kullanamayanlarin bir sucu yok. Amacim kotu bir yorumda bulunmak degil ama icimde kalmasina razi olamadim. ♡
Bende zorbalığa uğruyorum ve kendimden bir örnek vereyim.
Şuan sekizinci sınıfım ve sesimin güzel olduğunu düşünüyordum. Bende en güvendiğim arkadaşlarımla aynı sınıfa düşmüştüm (ana sınıfından beri tanışıyorduk) daha sonra bir grup kuralım dedik ben grubun vokalisti oldum. Arkadaşlarım bu durumu okuldaki arkadaşlarına anlatmış o gün neredeyse herkes bana gelip “hava atma” “sesin güzel değil” gibi şeyler dediler. Daha sonra müzik hocamız duymuş bizim böyle bişey yaptığımızı bir müzik yarışması vardı hocamız katılın dedi bizde tamam dedik bir beste yaptık daha sonra baya çalıştık ve yarışma gününde yarışmayı kazandık ve o kupa gibi ödülü bana sesin güzel değil diyenlerin gözüne sokarak yüksek bir sesle “şimdi hava atıyorum” dedim. Sizde zorbalığı küçümsemeyin. Siz yapıyorsanız bırakıp düşünün , uğrayanlar yapanı karşısına alıp konuşsun susmayın ! Susturmayın ! Umarım artık böyle durumlar olmaz sizi seviyorum 💗💗
İlkokulum berbat geçmişti.Üst sınıflar belli bir dönem sürekli zorbalık yapardı.Hatırladığım iki olay var çünkü çok küçüktüm.İkisindede 1.sınıftım ve o zamanlar çok çelimsizdim.Bi gün bahçede arkadaşımla dolaşırken üst sınıflar gelip eteğimi kaldırıp gülmüşlerdi.Bidaha giymedim.Diğer bir olaysa (hatırladığım kadarıyla) yaptıkları şeyleri hocama söylediğim için kollarımdan tutup karnıma tekme atmışlardı.Ne ceza aldılar ne de aileleri arandı.Onlara kızmıyorum çünkü hepimiz çocuktuk.Sorun olan buna kimsenin bişey yapmaması.
Şu an sekizinci sınıfım ve sınava hazırlanıyorum. Sınıfta bir kaç kişinin bana karşı, başarılarımın kıskanılması nedeniyle büyük bir nefreti var. Kitapları ve şiirleri severim. Genellikle şiir yarışmaları benden sorulur. Bu yüzden benden nefret ediyorlar. Bir de giyimim ve din tercihim yüzünden sosyal şiddete maruz kalıyorum. Bu öncelerde azken, şimdi daha fazla olmaya başladı. Benimle arası iyi olan kimse kalmadı. Hepsi o birkaç kişi yüzünden. Beni yanlızlaştırmaya itiyorlar. Şahsiyetimle dalga geçiyorlar. Arkamdan suriyeli gibi giyinmiş, bu kesin mezuniyette elbise, onun altına da tayt giyer, varøş gibi hitaplarda bulunuyorlar. Hatta benim için kendileri kelime bile türetmişler.
Varhoşt
Hoşt kelimesi ve varøş kelimesini birleştirerek sınıfta arkamdan bağırıyorlar. Kimse bunu garipsemiyor ya da engel olmaya çalışmıyor. Çünkü herkes biliyor ki, buna karşı çıkan olursa benim gibi bu ithamlara ve baskılara katlanmak zorunda kalacak. Sırayı arkadan ittirip bana rahat vermiyorlar. Kütüphanede yalnız olduğumda sandalyeleri ve masaları yerlere sürterek ses çıkarıp beni rahatsız ediyorlar. Bunu yaptıklarında onlara bile bakmadan kitap okumaya devam ediyorum. Çünkü biliyorum. Eğer kafamı kaldırıp onlara bağırırsam ve bunu neden yaptığını sorarsam kavga çıkacak. Sınıfta kahkaha atmak benim için yasak gibi birşey. Eğer yüksek sesle konuşup kendimi belli edersem garip sesler çıkarıp kendi içlerinde hakaret tarzı mimikler sergiliyorlar. Benim yanımdan geçerken mimikleri, ıyyy, tarzı şekiller alıyor. Bazen bunu dile getirerek belli ediyorlar.Ya da en kötü ihtimal ağzımı tekrar ediyorlar. Sanma ki bende pısırık değilim. Gerektiğinde onlara cevap veririm ama bu artık öyle bir hal aldı ki onlarla uğraşmak istemiyorum. Bunu sınıf öğretmenimize anlattım. Onlarla konuşacağını söyledi. Aradan bir ay geçti. Herşey yine aynı. Bu sefer okul müdürünün yanına vardım. Onlarla konuşacağını söyledi. Bir ara hepimizi yanına çağırdı. Kendi yaptığı şeyleri, sanki ben yapmışım gibi anlatmaları sinirimi bozdu ve müdürün odasından çıktım. Onlar ne konuştularsa konuştular artık. Umrumda da değil. Çünkü bir gün ingilizce öğretmenim ile kurs işliyorduk. Bu ücretsiz okul kursuna o gün sadece ben gelmiştim. Konu, test çözemediğim zamanların sebebine geldiğinde ona herşeyi anlattım. Bana disiplin kurulunda üye olduğunu, bu tür şeylerin çok ağır cezaları olduğunu söyledi. Ve müdürlüğe dilekçe yazdırdı. Arkamda olduğunu ve kendimi üzmemi söyledi. Böyle öğretmenlerle çok sık karşılaşılmıyor ne yazık ki. Şimdi ise yazdığım dilekçenin sonuçlarını bekliyorum. Umarım bu düzelir. Sınava iki ay kalmışken kendimi hala bitkin hissediyorum. Çalışacak ve sınava girecek durumda değilim. Umarım görürsün.
Benim uğradığım zorbalık psikolojik zorbalık ve gerçekten yoruldum öncelikle söylemek isterim özgüvenliyimdir neşeliyimdir ama bi o kadarda içime kapanık biriyimdir hiç kimseye bi şeyimi anlatmam hani derler ya Hiç kimseye ne yaşadığını yada ne düşündüğünü anlatma yoksa yine kırılırsın. İşte ben bunu yıllar önce öğrendim önceler hiç kimseye bi şey söyleyemezdim hani arkamla konuşan bazende yüzüme bile benim hakkımda yersiz şeyler söyleyen sınıf arkadaşlarımdan onların utanmaz ve pardon ama söylicem karaktersiz tavırlarından bıkdım gerçekten. İnşAllah bana yaşatdıklarının aynısını kendileride yaşar. Şuan bütün her şeyimi bu videoya dökmek isterdim ama bu kadr yeter bence yoksa yazıcaklarımdan 8 sezonluk dizi çıkar
Bakıyorum da herkes zorbalık hikayelerini yazıyor bende yazayım dedim ;
Bu gördüğüm iğrenç zorbalıkları Part 3 'e koyarsan çok sevinirim:)
Okulumuzda anasınıfı, ilkokul ve ortaokuldan oluşuyor. Baya büyük yani. Bu okul evimize yakın olduğu için anasınıfından beri bu okulda okuyorum. Şuan 8.sınıfım:). Neyse şimdi en başından anlatmaya başlıyorum. Dediğim gibi evimiz bu okula yakın olduğu için annem ve babam beni anasınıfı için bu okula yazdı.Babamda o sıralar müdürlük sınavına çalışıyordu. Babam Sınava girdiği zmn anaokulunu bitirmiştim babam müdürlük sınavına girdi. Tercihlerine belki bir ihtimal benim okuluma gelir diye okuduğum okuluda tercihlerine yazdı. Ve inanmayacaksınız ama benim okuluma müdür olarak geldi.Çok mutlu olmuştum ve birazda kendimi havalı hissetmiştim .1.sınıftan 4.sınıfa kadar harika bir okul hayatım oldu. Ama her iyi şeyin bir sonu vardır değil mi:).Babam müdürlükten ayrılmıştı ve benim haberim yoktu. Beni sevmeyen kişiler babamın okuldan ayrıldığını öğrenince benim yanıma geldiler.(O sırada sırada oturmuş resim çiziyordum)4-5 Tane kız geldi ve boyalarımı yere fırlattı.Kızlardan biride resmimi alıp yırttı. Bende "ne yaptığınızı zannediyorsunuz?" dedim kızın biri çıkıp "Baban okuldan gitti ve tacın düştü tatlım. Artık popüler değilsin ve bundan sonrada benim kölemsin" dediler. Gülerek "Babam okuldan gitmedi bi kere boş konuşmayın" dedim kız gülerek "Hahah çok komiksin gerçekten" dediler ve aralarından 2 kız beni kolumdan tutup müdür odasının kapısına kadar çıkarıp,kapının üzerine fırlattılar. Sonra içlerinden biri "Aç bak bakalım kapıyı baban burda mıymış?" dediler. Bende dediklerini yapıp kapıyı açtım. Babam odada yoktu.Ve oda bomboştu. Babam gerçekten gitmişti. Ve bana söylememişti. O gün çok ağladım ve her okula gittiğimde mezun olana kadar hergün dövüldüm. Babama veya anneme söylemeye korktum çünkü beni tehtid ediyorlardı.Sonra birgün tekrar yangın merdivenlerinin orda bana bağırıp çağırıyorlardı. Temizlikçilerden biri bunu gördü ve o kızların aileleri çağırıldı. Kurtulmuştum:). Sonunda artık zorbalık görmeyecektim:). 5.sınıftada hayatım normaldi ve güzel gidiyordu. 6.sınıfta korona çıkmıştı. Bu yüzden arkadaşlarımı çok göremedim. Neyse sonra 7.sınıfa geçince sınıflarda karma yapıldığı için arkadaşlarımdan ayrıldım. 7.sınıftada tekrar zorbalığa uğradım. Ama bu daha da kötüydü. 3 tane kız vardı. ve nedense peşimi hiç bırakmıyorlardı.Nereye dönsem onları görüyordum. Ve birgün sıkılıp yanlarına gittim " Siz beni takip mi ediyorsunuz?" diye sordum. Kızlardan biri "Seni niye takip edelim?" dedi.Sonra "Seni takip etmiyorduk ama şuandan itibaren takip ederiz o halde " diyerek sırıttılar. Bende arkamı dönüp gittim. Ama beni takip ettiklerine adım gibi emindim. Birkaç hafta sonra tuvalete girdim elimi yüzümü yıkadım sonra o 3 kızda tuvalete girdiler.2si benim kollarımdan tutup duvarı yasladılar. "Ne yapıyorsunuz?" diye bağırdım.Kollarımı tutan kızlar o kadar güçlülerdi ki onlardan kurtulamıyordum. 3.kız bana baktı ve cebinden bir ruj çıkarıp "Bu sana çok yakışacak" dedi ve yüzüme "Pis Uzaylı" yazdı. Ve beni dışarı atıp. Tuvaletin kapısını yüzüme kapattı. Açmaya çalıştım ama açamadım. Oradaki çocuklar bana gülmeye başladılar. Ben ise ağlıyordum. İnanmayacaksınız ama oradaki nöbetçi öğretmen bile bana gülüyordu. Sonra O kız kapıyı açıp herkesin içinde beni saçımdan tutup yere fırlattı."Bu uzaylı arkadaşımız biraz kaşındı.Bende haddini bildirdim arkadaşlar" diye bağırdı. Çok kötü ağlıyordum. O an aklıma 4.sınıfta gördüğüm zorbalık geldi. Aynısıydı.Herkes bana gülüyordu. Korkmuştum. 7.sınıfın 2.dönemine kadar o kızın kölesi oldum:(.8.Sınıfa geçtiğim zaman o kızlar okul değiştirdi. Çoook Sevinmiştim Şuan 8.sınıfım ve O kızın bana yaptığı zorbalıklar hala aklıma geliyor. Kamu Spotu sjsjsj: SİZ ASLA BENİM GİBİ KORKAK OLMAYIN VE LÜTFEN BU TÜR ZORBALIKLAR GÖRÜNCE DERHAL BÜYÜKLERİNİZE BİLDİRİN...
5. sınıftayken bir tane çocuk vardı birbirimizden nefret ederdik ama hocalar hep bizi yanyana oturtuyordu. Bizde herkes gibi anlaşamadığımız için masanın ortasına kalemle çizgi çizerdik ve bunu geçmeyeceğimizi söylerdik. Geçmeyeceğini söylemesine rağmen herzaman geçerdi ve ben onun omzunu itmeye çalışırdım -Pek bir faydası olmasada- bende "sen çekmiyorsan bende koyarım" diyip çizgiyi geçiyordum ve beni gerçekten sert bir şekilde itiyordu. Bu şekilde hep kavga ediyorduk ve birbirimizden nefret ediyorduk. Bir gün bu olay tekrar oldu ve diğer derste sandalyede sallanıyordu (en arka sırada, en köşede oturuyorduk) ve benim sandalyeme dokunmaya çalıştığını fark ettim. "Napıyorsun?" diye sorduğumda "Hiç bişey yapmıyorum. Hem sanane?" diye sormuştu. Ders bitincede önümüzde oturan ve kavgalı olduğum kıza "gel sana iğrenç birşey göstereyim" diyerek benim sandalyemin altını gösterdi ve kız gülmeye başlayıp "bu onun mu?" diye sordu ve çocuk kafasını salladı. Ben sandalyemin altına baktığımda orda gerçekten iğrenç bir sümük vardı. Burnumu karıştıran biri değildim karıştırsamda asla biryere sürmezdim. Bu kız tüm bu şeyleri sınıfa yaydı ve herkes benden iğrenmeye başladı. Sınıftaki kişiler yanımdan geçerken "ıyy" diyip geçiyordu. Birgün hoca beni bir kızla beraber oturtmuştu ve kız masanın diğer köşesine geçiyordu. Hocalar niye oraya geçtiğini sorunca "Hocam yanımda çok iğrenç bir kız var ölsem oraya geçmem" diyordu ve sınıf buna gülüyordu. Hatta birgün sınıfta dolabımı topluyordum ve sınıfta, bizim sınıftan biri ve başka sınıftan biri vardı kulak kulağa konuluyorlardı ve başka sınıftan olan çocuk yanına gelip "sınıfta damla adında iğrenç, burnunu karıştıran bir kız varmış nerede oturuyor?" diye sormuştu o gün aklımdan hiç çıkmıyor gerçekten berbattı. Neyseki yılın ortasında online oldu yoksa bunlara dayanamazdım. Umarım bu yorumu videoya alırsın veya cevap yazarsın
Burnumla alakalı laf edenler eğer bu sayfaya gelmişse ve bu yazıyı okuyorsa sizi Allah a havale ediyorum
Hiç kimse görmeyecek ama olsun:
Beden dersinde en yakın arkadaşım ben biraz kilolu olduğum için ve koşamadığım için benimle dalga geçti. Ben saygımı bozmamak için bir şey söylemedim herneyse. Sonra hoca yarış yaptırdı bende o varlığı (eski arkım.) yarışta yendim diye beni dövdü:D hocaya söyledim hiç bişi yapmadı. Çok adaletli demii:D neyse,arkadaşım hocaya söylediğimi öğrenmiş ve erkek arkadaşlarını çağırmış ilk önce beni dövdüler sonra taciz ettiler ve şöyle dediler”eğer bunu birine söylersen seni öldürürüz”dediler korktum söyleyemedim…
Eski okulumdaki insanlar gerçek anlamda çok dindar insanlardı. Daha 6. sınıftık ve ben böyle tutucu ve dindar bir insan değildim ve değilim. İşte Ramazan aylarındayız, okuldaki herkes oruç tutuyor ama ben hayatımın hiçbir döneminde oruç tutmadım ve tercih etmiyordum, etmiyorum. Ama herkese saygı duyan ve hiç kimsenin inancını yargılamayan (ki yargılayabilecek konumda da değilim.) bir insan oldum her zaman. Oruç tutmadığım için bir kaç çocuk bana şiddet uygulamaya, tekme atmaya, vurmaya başladı. Bana fiziksel olarak zarar vermese de psikolojik olarak hasar açtı. Ben göbeği açık bir şey giyiyodum (cumartesi serbest giyiliyordu) işte beni ayıplıyolar fln. Bu sürede de bu çocuk hep bana vurmaya devam ediyor. Bunlar bana böyle davrandığı için tüm sınıf beni dışlamaya başladı. Benim de 2 arkadaşım vardı. Onları da ben tanıştırmıştım. Bu ikisi aşırı yakın arkadaş olup beni sattılar. Ben tamamen yalnız kaldım işte. Tek başıma gezmekten utandığım için yemeğe,kantine vs. hiçbir yere gidemiyorum. Arada gerçekten açlıktan bayılcak gibi olduğumda gidiyorum ve sınıfta bana zararı olmayan ama çok konuşmadığım bi kaç kız vardı. Ama bunlar da benim hiç sevmediğim tabiri caizse çirkef bir kız vardı. Ben çok çok arada bunlardan izin istiyordum tek başıma yemek istemediğim için. Bu kız da şey yapıyodu “Iyy! Biz bunla yemek mi yicez şimdi? Ben gidiyorum. Gelmezseniz size de küserim.” gibi şeyler söylüyordu. Bi gün sınav olmuştu ben de fulledim sınavı işte bu 3 çocuk vardı bana zorbalık yapan, onlar beni sınıfa kilitlediler. Yaklaşık 15 dakika bekledim. O zamanlar servisle gidip geliyordum. Beni biraz beklemişler sonra abla çıkıp sınıfıma geldi. Sonra başka bir abla gelip çıkardı. Aslında ailem çok anlayışlı ve hep bana destek çıkan insanlar ama o zaman anlatamadım. Bi gece dayanamayıp anlattım. Ablam da bana bunları aileme anlatmamız gerektiğini onların buna çözüm bulacağını bu tarz insanların konuşarak anlamayacağını söyledi. Anlattık falan sonrasında ailem 4-5 defa okulun kurucu müdürüyle konuşmaya okula gittiler. Çocuğu bi defa konuşmak için odasına çağırdı ama bunun dışında herhangi bir şey yapmadı. Çocuğu(asıl sorunlu çocuk) disiplin kuruluna göndermeyi bırak ailesine bile haber vermemiş. Ve çocuklar benden özür bile dilemediler. Ben çok enerjik, hareketli ve dışa dönük biriydim. Bu sene okul değiltirdim ve bu çocuklar yüzünden sosyal anksiyete edindim. Bugün beni arayıp dediler ki:
“Ahtapot suratlı kız senin yüzünden kolum kırıldı bize hakkını helal et.” …
Bu zorbalık sayılır mı bilemem. 9cı sınıf öğrencisiyim. Notlarım fln iyiydi. Notlarım her zaman iyi olmuştu. Sınıf arkadaşlarım hep daha ilerde oldum. 8cı sınıfa kadar arkadaşlarım test gibi şeylerde kopya verip yardımcı olmuşumdur. Ancak 9cu sınıfta artık yaptığımın bu kopya verme işleminin bana hiç bir arkadaş kazandırmadığını farkettim. Şu ana kadar "arkadaş" bildiğim insanlara kopya verdim. Bir teşekküre layık görülmedim. Yenı sınıfa geçtiğimde kendime bir söz verdim. Sadece derste aktif olan, bir şeyler öğrenmek isteyen insanlara yardım edecektim. Sınfımızdaki neredeyse çoğu insan zaten derslerde zayıftı. Bu yıl test yazdığım zaman kimseye yardım etmedim. Çünki ben bana normal zamanlarda kötü davranıp, test zamanı yalvaran insanlara yardım etmek zorunda değilim. Kopya vermediğimi gördükten sonra öğretmen sınıftan çıktığında testimi zorla almaya başladılar. Daha sonrakı zamanlardaysa bu gibi şeyler yüzünden şiddet görmeye başladım.
Bu durum zaman-zaman düzeldi. Fakat hala kimseye yardım etmiyorum. Sırf onlara kopya vermem için bu yaptıklarını unutamıyorum. Tavsiye verin lütfen.
Merhaba. Umarım şimdi iyisindir.
İnsanlara kopya vermek zorunda değilsin. Kimse bunu zorla isteyemez, elinden alamaz, vermediğin zaman şiddet uygulayamazlar. Bunlara hakları yok. Gerçekten dur demen gerek. Her zaman susarsan tepene çıkarlar. Bir kaç kere bişeyler söyle. Ciddi ol. Biraz da tehdit. (böyle insanlar böyle şeylerden anlarlar ancak tehditten kastım 'bir daha buna cesaret edersen, kendini müdürün odasında bulursun.' gibi. Eminim ki bir müdür öğrencisinin zorbalığa ve şiddete maruz kalmasına sessiz kalmayacaktır. Sadece cesaretli ol. Hiç bir şey kaybetmezsin. Zaten şiddet görüyorsun, zorbalığa uğruyorsun, dışlanıyorsun. Daha kötü ne olabilir?? Susma. Çekinme. Çekilirsen sende cesaret alırlar ve alıyorlar.
Son durumundan haberder edersen sevinirim
@@BatiAryel desteğin için teşekkürler. Şu an evet daha iyiyim. Zorbalık falan zaman-zaman azaldı. Eski arkadaşlarımı buldum. Şu an onlarla konuşup takılıyorum. Hayatım normal. Sen nasılsın
@@Cheri135 umarım daha da iyi olursun. Ben iyiyim teşekkür ederim
Ortaokulda aşırı sessiz bir insandım ve bir gün teknoloji tasarım dersinde hoca gruplara ayrılmamızı soylemisti ve 1 kişi bile açıkta kalırsa herkese 0 vereceğini söylemişti.Kimse benimle olmak istemedi sanki onlara bir şey yapmışım gibi ve ben hocaya bu durumu söyleyeceğimi söylediğimde, herkes bana kızmaya falan başladı benim yüzümden kötü not almak istemediklerini, sınıftan gitmemi söylediler ve ben sadece o kadar kişinin arasında ağlayabildim başka hiçbir şey yapamadım ve daha bir sürü zorbalık yaptılar bunun gibi
Of seni o kadar iyi anliyorum ki gercekten cok kötü ve sessiz oldugun için sesini cikarmayacagini dusunup daha da ustune gelmeleri. Gercekten ortaokul arkadaslarimi hic sevmiyorum gerçi şuanda arkadaşım yok genelde oturup kitap okuyorum
@@aurora-io5ko ben son zamanlarda kitap bile okuyamiyorum onlarında katkısı olduğu bozuk psikolojimden dolayı umarım yasattiklarini yasarlar
ben biraz baskın bir tip olduğumdan akran zorbalığına uğramadım. ama kendi baskınlığımı koyamadığım çok sevgili öğretmenim bana en travmatik anıları bırakan kişidir. ben iyi bir lisede okudum aynı zamanda da reklama aç bir okulda. küçük bir şehirde yaşadığım için özel ders verdikleri için belirli öğretmenler popülerdir. benim matematik öğretmenim birçok başarılı kişiye özel ders veren bir tipti. ve biz 10.sınıftan itibaren bu adam ne derse onu yapmak zorunda kalıyorduk. sky castle adlı bir dizi vardı izleyenler belki vardır onun muadili bir durum olduğunu söyleyebilirim. dehşet bir rekabet. çalışmayana, başarılı olamayana dehşet bir psikolojik baskı. boş derslerimiz olurdu. o derslerde ne yapacağımız belliydi. örneğin tyt matematik denemesi çözülecekti. çözmezsen kara listeye girersin. hiç birini yapmayan bir insan olarak okulun anarşisti olarak nitelendirilen biriydim. birçok arkadaşım ve ben hukuk fakültesindeyiz şu anda. ama ben bunu deli gibi isteyen arkadaşımın sırf ankara hukuk olmadığı için yaptığı başarıdan mutlu olmaya vakti kalmadığını bilirim. bu beğenmemezlik değil. bu bize lanse edilen. kaç kez hakaret duymuştur arkadaşlarım ve ben. sırf fen netlerimiz kötü diye aptal damgası yediğimizi de bilirim. biz bu sınavdan başarılı çıktık. ama 2 bine girmediğimiz için bu öğretmenimizden takdir görmedik.
takdir beklediğim için değil. ama ben öğretmeni karşıma alıp açık açık ben sizin başarı olarak nitelendirdiğiniz şeye inanmıyorum dedim. ben okumak istemiyorum belki abi boğaziçinde. herkes derece yapacak diye bir durum mu var. basit anlattım gerçekten ama daha neler neler oldu. birçok arkadaşıma travmatik bir iz bırakmıştır eminim.
ha birde, her çarşamba deneme sınavımız olurdu. perşembe günleri de hesap verme günlerimizdi. bazı arkadaşlarım perşembe günleri bilerek gelmezdi. kimi arkadaşlarımın sırf hocadan çekindikleri için deneme sınavını birlikte çözdüklerini bilirim. son zamanlarda haftada 4 deneme sınavı olurdu. mesela eksiklerini analiz etmeye zamanınız olmazdı. bunu istemediğim için sınıf ortasında onlarca kez tartışmışımdır öğretmenimle. sinirden üstüme yürümediği kalmıştı bir tek. sonrasında aramızın kötü kalmasını istemedim ben. bir şekilde sarıldık hallettik ama o senelerin travmaları hala duruyor kendimde. hep bir kendimi kanıtlama çabası. hukuku sırf bu kendini gösterme açısından yazdım şimdi de pişmanım ve sınava bir daha hazırlanıyorum. sadece kendi hislerime odaklansaydım belki daha doğru tercihler yapabilirdim. sonuçta bir seneme mal oldu. ama geç olsun güç olmasın demişler en azından ailem arkamda bu konuda.
Geçen yıl yani 8. Sınıfta sağlık problemlerim yüzünden zorbalık gördüm, okulumun idaresi berbattı, rehberlik servisi sadece 2 haftada bir lgs zaman kontrol semineri vermek dışında bir şey yapmıyodu, sınıf hocam (ki ona hoca denilirse) igrenc bir insandi asiri ilgisizdi hatta marttaki veli toplantisinda beni yerin dibine batirabilmek icin erken bir tarihe aldirtmisti ablam oyle bi konusmus ki toplantida herkes hayran kalmis sınıf hocam en son size hayran kaldim falan demis ablama, cok zorlandim, nisandan sonrasinda okula gitmedim, zorbalara kızmıyorum okula kızıyorum cunku bana zorbalik yapan kisiler zorbaligin ne demek oldugunu bilmiyolardi ve su an hepsi meslek lisesinde, 8. Sınıfın bana kattıgı tek sey ilerde olacagim meslege karar verdim PDR okuyup rehberlik öğretmeni olup benim gibilere, bizim gibilere yardim etmek istiyorum
Kreşte bir kız grubu vardı, mean girls gibi geziyorlardı (4 yaşındayız :d) benimle dalga geçiyorlardı sürekli. Bir hastalığım vardı o zamanlar, idrarımı tutamıyordum, bebeğiz zaten. Benimle onun için dalga geçiyorlardı. Teneffüslerde herkes bahçede oynarken ben öğretmenlerin yanında banklarda oturuyordum. Hoca okul dışına çöp atmaya gittiğinde herkes kapıya toplanmıştı. Benimde boyum diğerlerine göre uzundu. Sırf biraz ilgi çekmek, sevilmek için hocaya kapıyı açtım. Hoca gelip bana bağırıp çağırmaya başladı, çok korkmuştum. Aradan 2 yıl geçti, ilkokula başladım. Bir kız vardı sınıfta, yine kraliçe gibi geziyor. Beni sebebini bilmediğim bir şekilde sevmiyordu. Beni oyunlara almıyor, herkese "Merveyle konuşmayın." diyordu ve herkes onu dinliyordu. Çok sessizdim, hiç arkadaşım yoktu onun yüzünden. Aradan yıllar geçti, ortaokula başlamıştım. Okula hiç arkadaşım yoktu, benimle arkadaş olmak isteyenlere fırsat vermiyordum "Ya onlarda beni dışlarsa." diye düşünüyordum. Sınıftaki erkekler yüzümle dalga geçmişti, çok üzülmüştüm. Ardından Corona çıktı, evlere kapandık. Güzellik algısıyla tanıştım o zamanlar. Kilolu bir çocuktum her zaman, yemek yememeye, kendimi kusturmaya başladım. Bos bol giyindim. Ne kadar zayıflarsam zayıflayım kiloluydum benim gözümde, ki hâlâ öyle. Bu özgüven eksikliği anksiyeteyi doğurdu. Kaç tane psikologa gittim anlatamam. Ailevi bazı sorunlar yaşadım. Hiç arkadaşım yok, dertleşecek insan yok. Bu sefer kendimi kesmeye başladım. Başta makasla yapıyordum, sonra tiktok da bir video da kalemtıraş jiletini çıkarmayı gördüm, ve onunla yapmaya devam ettim. Ne zaman sinirlensem kendimi kesiyordum. En sonunda iyi bir çocuk psikiyatristi ile görüşmeye başladım. İleri seviye anksiyete ve bundan kaynaklanan paranoya başlangıcı, Yeme bozukluğu, uyku problemleri, kendine zarar verme ve narsistlik başlangıcı tanısı koyuldu. Gerekli belgeler ile birlikte ilaç tedavisine başladım. Sakinleştiriciler, uyku ilaçları derken hicbir şey hissetmiyordum, anti depresan kullananlar bilir. Tam o dönem okullar tekrar başladı. Başta eskisi gibi yalnızdım. Tam o ara aşık oldum. Ona olan sevgimle kendimden nefret etmeye başladım. Onu hakketmediğimi, onun beni asla sevmeyeceğini söylüyordum kendime. Bu uzun bir süre devam etti. Psikiyatriyi ve sakinleştileri bıraktım. Kendimi kesip uyku ilacı içip uyuyordum. 3 gün hiçbir şey yemeden sadece yattığımı hatırlıyorum. Ben bu kadar kötüyken gaza gelip yazdım, kısaca sevgili olduk. Her şey çok güzeldi ben toparlanmıştım. İlişkimizi ayakta tutan kişi bendim, sadece benim aşkım. O beni asla sevmedi. Ayrıldım, çok kavga ettik. Ölüm tehditleri hakaretler yazdı. Instagram şifremi çalıp dalga geçtiler. Okula şikayet ettik ailemle, bu sefer bebek diye dalga geçtiler. Zaten okulda bir şey yapmadı, rehberlik onu, beni satan en yakın arkadaşımı ve beni çağırıp beni azarladı gözlerinin önünde. Benim tanıştırdığım arkadaşlarım onu seçti, ben yine yapayalnız kaldım. Ama bu farklıydı. Sadece ağlıyordum, asla mutlu olamıyordum. Bütün günlerim müzik dinleyip, ağlayarak uykuya dalmak ile bitiyordu. İlaçlarımı da içmeyip kendi hayatımı mahvediyordum. Ölmek için elimden geli yaptım, ama olmadı. Bu böyle 1-1.5 ay devam etti, en sonunda annem işe el attı, beni tekrar psikologa götürdü. Ama ben kendimi asla tam olarak açmadım. Sonda yeni arkadaşlar edinmeye başladım, eski arkadaşıma da zorbalık yapıyorlarmış bana zararı olmamıştı o kızın. Onunla barıştık. Herşey mükemmel derken, tekrar hayatıma girdiler. Asla muhatap olmama rağmen istek atıp eski fotoğraflarımı atarak dalga geçtiler. Tam diyorum oh gittiler, çevremdekilere veya onların çevrelerindekilere dmden benim fotoğraflarımı gönderip, güvenip anlattığım şeyleri anlatıyorlar. Kürt olmamla (Kürt de değilim bu arada annem Kürt sadece, karslıyım yani.) dalga geçiyor, beni ordan ezmeye çalışıyorlar. Şuan sakinleştiriciler ile ayakta kalıyorum. Bu da benim hikayem, baştan sona hep zorbalıklar ile uğraştım. Şuan 8'e gidiyorum. Zorbalarım dan biri okuldan ayrıldı, diğeri bana bulaşmaya korkuyor. Bunu sağlayan arkadaşlarıma o kadar minnettarım ki, özellikle o eski grubumdan olan kıza. Şuan en yakın arkadaşım ve anksiyete krizlerimde sakinleşticisiz sakinleşmemi sağlayan tek kişi. İyi ki varsın.
lise 1e gidiyorum ilkokuldan beri hep zorbaliga ugrardim suanda zorlalik dislanma gibi bir sey yasamiyorum ilk okuldan kaln bir tranvam var 3. siniftim ve bir kac sinf arkadasim bana hirsiz iftirasi atmisti herkes bana 6. sinifa kadar hirsiz dedi bu yuzden her hirsiz kelimesini duyunca direk oraya bakiyorum. 7. sinifta pandemi oldugu icin online di 8. sinifta baska bir okula gectim o zmanalarda dislandim cok zorbaliga ugramadim suan lisedeyim ve acicikcasi genis bir arkadas cevrem var umidinizi kaybetmeyin kendiniz olun tek verebilecegim tavsiye bu he bide ozguvensiz oldugunuzu gorurlerse daha cok zorbalik yapiyorlar haberiniz olsun..
Biraz saçma gelebilir ama okulda gözlüğümü çıkaramıyorum. Tamamen farklı biri olduğum için zorbalığa uğruyorum. Maskesini açmayan arkadaşım sadece bana güvenip benim yanımda açabiliyor. Çünkü aynısını ben de yaşıyorum ve benim onu yargılamayacağımı biliyor. Umarım insanları dış görünüşleriyle yargılamaya devam etmezsiniz çünkü bu insanları yerle bir ediyor. Ben, "evet, değil mi tamamen öyleyim." gibi tepkiler veriyorum fakat yanlız olduğumda "bu kadar kötü müyüm ya?" diye kendime bir soruyorum hatta ağladığım zamanlar bile oluyor. Sadece bir gözlük insanın hayatını değiştirebiliyor. Gözlerim küçük diyedir belkide, bilmiyorum. Ama bunu yaşamaktan oldukça rahatsızlık duyuyorum.
Ortaokuldayken çok fazla dalga geçildim
9 yaşında babamı kaybettim ve cesedini kendi gözlerimle gördüm ve çok altında kaldım aylarca kabus görüp durdum ama kimse benimle ilgilenmedi ve sonuç olarak depresyona gidebilecek bir karamsarlığa girdim daha sonra ortaokula başladım ve yasitlarima göre biraz daha kiloluydum 58-60 kilo arasında değişip duruyordu ve annem liseye geçene kadar kişisel olarak bıyık olsun bacak olsun almama izin vermemisti ve kaslarım vb gizlice almaya çalışıyordum çünkü çok dalga geçiliyordu bir yerden sonra hırkami çıkaramaz oldum çünkü ikidebir dalga geçiyorlardı yazın bile hırka giyer oldum. Daha sonra bir çocuk beni benimle çıkacaksın diye benimle tehtid etmeye falan başlamıştı ve çok korkmaya başlamıştım çünkü evime kadar takip ediyordu bende en sonunda benim sevdiğim biri var lütfen beni bırakır mısın diye bağırmış bulundum okulun ortasında daha sonra diğer insanlarda kim kim diye üstüme gelmeye başladı ve bende rastgele birini söyledim okuldan bildiğim ve şansıma o çocukta oradaydı ve beni ezikledi sana asla bakmam erkek fatma kıllı vb diye sonra sen anca apo(beni takip eden çocuk) gibilerine layıksın siz ikiniz birbirinize harika olursunuz falan diye dalga geçti neyse sonraki gün 15 tatil vardı ve apo denilen çocuk beni niye sevmiyorsun diye beni sıraya yatırıp boğdu hala zamanında polise gitmediğim için çok pişmanım ama büyük ihtimalle bir şey yapmazlardı ayrıca çocuk daha sonra 2 yıl boyunca peşimde koşmaya devam etti hatta okul nakil aldırınca bir yerden öğrenip o da benimle nakil olmuştu umarım ettiğini bulursun kodumun tacizcisi
Ben de 2.sınıf arkadaşımdan zorbalığa uğramıştım . O zaman anlamamıştım, ortaokul zamanlarında yine zorbalığa uğradım o günleri hatırladıkça keşke hemen anneme söyleseydim . Şuan 15 yaşındayım bugün ne kadar sevilmediğim kadar sevildim hatta 6.sınıflar bile beni seviyor
Sıla,iyiki varsın,bu video için teşekkürler🥺💗
Çoğu zorbalık yorumlarında şunu fark ettim hep çok çalışanlar bir şeyler için çaba sarf edenler başarılı olanlar dışlanıyor ve yalnız bırakılıyor bu durumu ben de yaşadığımı hissediyorum notlarım arkadaşlarımınkinden yüksek ve dışlanmış hissediyorum
Ben 6. sınıfım ben kitap okumaya bayılıyorum ama servisteki 5. sınıflar bana ördek öğrenci diye dalga geçtiler yazar olmak istiyorum ve aynı zamanda çok çalışanlar en fazla migrosta bimde a101de vb. dedi birisi ama ben karşı çıktım ve onlara asla aldanıp vazgeçmeyeceğim sizlere bu videoyu izleyen herkese şunu söylemek istiyorum Allah aşkına sırf insanlar sizin ile dalga geçti diye hayallerinizden lütfen vazgeçmeyin daima kendiniz olun lütfen.
Benimkide şu
6. Sınıftaydım. Benim 3 senelik arkadaşlarım ve 2 senelik arkadaşım. Bizim bi grubumuz vardı. O grubu o sene bi tane kızı daha aldık. O grubumuza girdikten sonra beni dışlamaya basladılar. Bir çok kere onları uyardım. Her sederinde bi daha yapmıcaz dediler. Ve 2. Günü yapmaya devam ettiler. Her tenefus sıramda tek basıma oturuyodum. Gözlerim doluyodu ama ağlamıyodum. Bende bizim sınıfta bi grupla takılmaya başladım. Sonra onlar beni bi kere yanlarına çağırdı. Gittim. 3 senelik arkadasım artık sana kanka bile demek istemiyorum dedi ve devam etti. Beni gruptan atmak istediklerini söylediler. Bende üzüldüm ama tınmıyomuş gibi yaptım. Hatta beni gruptan atmadan bi önceki gün doğum günümdü. Hediye bile almadılar. Ben onlara aldım. Bana sen bize almadın biz sana nie alalım dediler. Sonra işte 2-3 gün geçti. Kütüphanedeydik. Yanlarına çağırdılar beni. Gittim. Dedilerki biz senle düşman gibi kalmak istemiyoruz arkadaş olarak kalmak istiyoruz bende ilk başta kabul etmedim. Çünkü sana kazık atmışlar yani. Nie kabul edesinki. Sonra kırk saat dil döktüler barıstık ve beni geri gruplarına aldılar. Bu senem en güzel senem diebilirim. Kimse dıslanmıyo, zoebalığa uğramıo.
Umarım bunu okursun. Okunmasını çok isterim :)
Sıla yine zorbalıkla ilgili video yapar mısın
zorbalığa uğrayan herkese verebileceğim en iyi tavsiye görmezden gelin yapması söylemesi kadar kolay değil ama gerçekten insanlar o kadar bencil ve aptal ki tek umursadıkları kendileri bi şekilde size zorbalık yaptıklarında onlara verdiğiniz tepkiler umursandıklarını hissedip rütbeleri yükseliyomuş gibi aptal bi yanılgıya düşüyolar ne zaman ki tavırlarını önemsemeyip muhattap olmayıp onların umrunuzda olmadığınızı gösterdiğinizde daha da bi kuduruyolar ve insanları kudurtmanın zevkli bi yanı var zaten bi süre sonra tepkisizliğinizden bıkıp sizinle uğraşmayı bırakıyolar
Herkes içini dökmüş, ben neden dökmeyeyim. Tüm çocukluğum boyunca dış görünüşüm yüzünden zorbalığa uğradım. Ten rengim, kaşlarım ve kilomla sürekli dalga geçildi. Çocukken çok zayıftım, beni oyunlarında oynatmadılar. Kilo aldım, onunla dalga geçtiler. Yemek yerken bana at ağızlı derlerdi. Hâlâ toplum önünde yemek yerken utanıyorum. Zaman geçtikçe zorbalık kişiliğime sıçradı, sessiz olsam onunla konuşkan olsam onunla dalga geçerlerdi. Sürekli bana "sen garipsin" dediler. Buna inanarak büyüdüm, aşmam çok uzun sürdü. Sonrasında genetik aktarımla gelen psikolojik sorunlarım olduğu ortaya çıktı, bu yüzden davranışlarımın nedenini çözdüm ve yine bu yüzden de arkadaşsız kaldım. Hâlâ sosyal anksiyete ve diğer şeylerle uğraşıyorum. Artık dışlanmıyorum, insanlar beni seviyor ama yine de yalnız kalmaktan korkuyorum. Yıllarca kendime zarar verdim, ailemin bile bana nefret ettiğine inandım. Kendimden nefret ettiğim için yavaş yavaş ölmeyi umarak anoreksiya geliştirdim, şu an aşmış olsam da zor zamanlardı. Birçok kez intihar etmeye çalıştım, hastanelik oldum. Babam hep yanımdaydı ama annem cinsel yönelimim yüzünden bana ağıza alınmayacak şeyler söylemeye başladı. Artık kendimi seviyorum, her zaman da seveceğim. Bunların hepsi 10 yıl boyunca devam etti, üniversiteye geçince her şey bir anda düzeliverdi. Lütfen sonsuza kadar bunu yaşamayacağınızı bilin, gerçekten. Zorbalık insanı derinden etkiliyor, gerçekten. İnsanlar çok kötü, karşısındaki insanın nasıl hissettiğini gram umursamadan konuşuyorlar. Ama aşma gücü yine sizin elinizde, asla hayatınızdan vazgeçmeyin. Gerçekten öleceğinizi anladığınız an her şey çok korkunç oluyor. Hepiniz güzel hayatları hak ediyorsunuz
1. sınıf olsa bile hatırladığım zorbalıklar var bunları sizle paylaşmak istiyorum 1. sınıf heyecanı falan işte ."arkadaşlarım " bana şiddet uyguluyordu sınıfta 6 tane yabanci uyruklu vardi onlar bana cok siddet uygalimistir mesela diger arkadaslarimda bu yabanci uyruklalara uyup beni dovuyorlardi bir keresinde sirtim mismor eve gelmistim annem babam sinir kupune dönmüştü hemen sikayet ettiler okuldan atildilar sonraki sene farkli bir subede okudum ve cenneti yasadim hala bazi kisilerle gorusuyoruz yaralarimin iyilesmesinde buyuk rol oynadilar
Burada Almanya’da yaşıyorum 5 sınıftım ve çok arkadaşım vardı sınıfta ve dışardada öyleydi. Sınıfta 3 tane çok yakın arkadaşım vardı ve çok iyiydik ve sonra bir kız geldi sınıfımıza o kızı tanıyorum basketboldan ve o kızda yakın arkadaşımın kavga ettiği bir kızdı ve bende yakın arkadaşımı ve o kızı barıştırdım. Çok iyi gidiyordu hayattım arkadaş çevrem falan. 5 sınıfın sonunda o kız bana çok kötü bir iftira attı ve bütün arkadaşlarımda ona inandı ama ben bir şey yapmadım onlara karşı çünkü onların gerçek yüzünü görmüştüm şuan 6 sınıfım ve yine arkamdan konuşuyorlar duyuyorum ama hiç umursamıyorum 🤷♀️ banane bu hayat geçici diyer hayat bakıyorum ben .Notlarımda çok iyi gidiyor Allah’a şukur ❤️
Ben şuan yedinci sınıf öğrencisiyim altıncı sınıfta çok sevdiğim okulumdan ayrıldım ve yeni bir okula geldim tahmin edersiniz ki yeni bir ortam, yeni arkadaşlar ve bu duruma alışmak gerçekten zordur. Ve bu okulda herkes kendini çok üstte görüyor ve özellikle kızlar benim güzelliğimle ve notlarım ile ilgili dalga geçiyor ve alkol, sigara tarzı şeyler kullanmayan kişileri yani beni de dışlıyorlar ayrıca sivilcelerle dalga geçiyorlar ama bunu söyleyen kızların yüzün de 1 kılo makyaj var şuan okula 3 haftadır gitmiyorum
İlk defa bir videonu izledim, gerçekten çok tatlı konuşmuşsun 💕
Herkes içini döküyor bende dökmek istedim. Videoya alınsın çok istiyorum çünkü ne yapacağımı bilmiyorum. En azından tavsiye verirsin diye umuyorum.
Hayatımın her anında zorbalık gördüm. İlkokulda eziğin tekiydim ve arkadaşlarımı kaybetmemek için elimden geleni yapardım. Beni kullandıklarını anladığımda çok geçti. İlkokulda servisle gidiyordum ve birde serviste en arkaya oturanlardan zorbalık görüyordum. Sitede ismimle dalga geçen kişiler var ve ben olaylara aşırı taktığım için 4 saat falan ağladım. Asla dışarı adımımı atamazdım. Ortaokul en kötüsüydü. 5. sınıfta yine yalnızdım ama sonra ilkokuldan kalma gerçek arkadaşlarım okula geldi. Beni ayakta tutanlar sadece onlardı. 6. sınıfta böyle arkadaşlarımdan gelen cesaretle bana laf atanların ağzına laf tıkamakla geçti. 6. sınıf yazında biri bizi sattı. Şuan ben ve o var. 7 de okulun ilk gününde o da okuldan ayrılmak zorunda kaldı evi çok uzaktı. Günlerim iğrenç geçti. Okulda sapık bir çocuk beni takip etti ve müdürler "sadece senle arkadaş olmak istiyor" deyip beni başlarından kovdular. 13 erkekle TEK başıma baş edemiyorum artık ama intihar etmek istemiyorum. Nefret ediyorum sizden umarım Allah cezanızı verir
Bizim sınıfta kilolu bı çocuk var sürekli tarih hocamız ve sınıf arkadaşlarımdan bazilari kilosu ile alakalı espri sanılan ama olmayan şeyler söylüyorlar , o kadar kırıcı ki çocuk alınmıyor gibi ama ben çok üzülüyorum .