" οδός Ιταλίας" ~ Γιώργος Δημητριάδης

Όταν ο Γιώργος Δημητριάδης αποφάσισε να κατηφορίσει την οδό Ιταλίας προς την παραλία, η Θεσσαλονίκη, η δικιά του Θεσσαλονίκη, απέκτησε ένα υπέροχο τραγούδι που υμνεί με τρυφερότητα και ευαισθησία μια ολόκληρη εποχή.
"Γιώργος Δημητριάδης~ Η δικιά μου Θεσσαλονίκη
Το λιμάνι, τα λαδάδικα, η βόλτα στην παραλία μέσα στην ομίχλη, εγώ μικρός απάνω στο ποδήλατο πάλι στην παραλία να κυνηγάω γλάρους, η αλάνα πίσω από το σπίτι μου που παίζαμε μπάλλα,το εβραίικο παλιό εγκαταλελειμμένο σπίτι που παίζαμε κρυφτό και βάζαμε χέρι στα κορίτσια, η Τούμπα, το Καυταντζόγλειο με την Ηρακλάρα, το άλσος της Νέας Ελβετίας που μας πήγαιναν οδοιπορικά εκδρομή στο γυμνάσιο και όποτε περνούσαμε έξω από το 7ο θηλέων γινότανε χαμός, η Καμμένη Γωνιά το εστιατόριο που τρώω τα αγαπημένα μου σουτζουκάκια, ο κύριος Χριστιανόπουλος, η σπουδαία ποιήτρια Ζωή Καρέλλη που όταν ήμουνα μικρός την έβλεπα να περπατά στην Β.Όλγας αλλά δεν ήξερα ποια ήταν κι όταν το έμαθα μετά ένιωσα τόσο αμαθής, ο Νιόνιος,ο πατέρας μου που με έπαιρνε να ανάψουμε κερί στον Άγιο Μηνά στην Ίωνος Δραγούμη. Το καταπληκτικό παιχνιδάδικο του Δάνια στον ίδιο δρόμο που στεκόμουνα σχεδόν με σάλια στο στόμα εκστατικός μπροστά στα ακριβά μα τόσο όμορφα παιχνίδια του καλύτερα που δεν τα απέκτησα τελικά γιατί τώρα ακόμα τα θυμάμαι τόσο ζωντανά μπροστά μου το πρώτο ερωτικό ραντεβουδάκι στο πάρκο απέναντι από το σπίτι μου, στα κόκκινα παγκάκια, η Έκθεση με τα πυροτεχνήματά της, ο κινηματογράφος Διονύσια, η οδός Ερμού με τα παπουτσάδικα, τα ‘σπίτια’ πίσω από το λιμάνι και οι βόλτες που κάναμε οι τσακαλοπαρέες της εποχής, το Ντορέ με τον μόνιμο θαμώνα του Τάκη Κανελλόπουλο,ο Τάφος, το σφαιριστήριο στα χρόνια που είχα γίνει μόρτης και δεν διάβαζα τα μαθήματά μου, ο Φαλάκρας το άλλο σφαιριστήριο που με έπιασε ένας μπάτσος λίγο πριν γίνω 18 αλλά μετά απαλλάχτηκα των κατηγοριών, τα σινεμά Όσκαρ και Άρια με ταινίες που προσείλκυαν σαν τις μύγες τους σπυριασμένους έφηβους της χούντας, τις προσφυγικές παράγκες εκεί στον δρόμο που κατέβαινε από το γήπεδο της ΠΑΟΚΑΡΑΣ που μέσα στη φτώχια τους έστεκαν τόσο περήφανα μέσα στις μυρωδιές των λουλουδιών τους, η λάσπη μέσα στους ατέλειωτους χειμώνες της που λάτρεψα και άλλα πολλά…"
Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι τραγουδοποιός