Մարդը սենց թե նենց հաճելիի կարիք ունի, և ինչքան կյանքը դեպրեսիվ է այդքան էլ դրա կարիքը ավելի շատ է, հավասարվելով հակումի: Մարդը գտնելով հեշտ մխիթարվելու ձև , այսինքն փախուստ այս կեղծված իրականությունից, նա սկսում է սնվել այդ աղբյուրից: Օրինակ խաղերը, ալկոհոլը, թմրանյութերը և այլ տարատեսակ էնթերթայմենթներ: Կյանքի դժվարությունը բերում է մտքի ծանրաբեռնվածություն, որը ստիպում է մարդուն մտածել ավելի շատ, քանզի մարդը իդեալիստ է, և ունի գունավոր հեռանկար որին ձգտում է: Մարդու միտքը շատ մտածելուց վերածվում է դատողականության, որովհետև մարդը զգում է, որ իրոք մեղավոր կա դրա համար և վիճակից ելք էլ կա: Դատողականությունը աուռալ երևույթ է, այն երկվությունն է, դուալիզմը, կրոնի և ցիվիլիզացիայի իրականությունը, ըստ եկեղեցու լեզվի կրոնի տիեզերքը: Մարդը մտնում է այդ պառանոիդ միջավայր և ապրում այնտեղ: Կրեատիվ, դրական միտքը փոխվում է դատողականության, այսինքն կես բարի, կես չար միջավայրի, որը արդեն չարիք է իր բարիով և չարով հանդերձ: Մարդը հայտնվեց թակարդում, լարված ծուղակում, սարդոստայնում: Այդ սև և սպիտակ միջավայրում մարդու ուղեղը զրկվում է Լույսից և Խավարից, դրանց արանքում եղած գույներից: Երբ նա սկսում է մտածել, սկսում է նաև դեպրեսիան: Այնքան է տևում պրոցեսը, որ լավագույն դեպքում սևն ու սպիտակը խառնվելով իրար ստեղծում են մոխրագույն իրականություն (GREYS): Պրոցեսը կոչվում է այրվել դժոխքում մինչև կատարյալ մոխրացում: Այդ իրականությունից են սնվում շատ միջակ ստեղծագործողներ և իրենք իրենցով դառնում կեր և գեներացնում այն: Նայիր նրանց ստեղծագործությունների ոսկորներին, դրանք բոլորն էլ նման են մեկը մյուսին: Երևույթը բնորոշ չէ Հանճարներին: Հաճելի միջավայրը գտնվում է Իրականությունում(Apollo and Nine Muses), իսկ Իրականությունը կեղծված իրականությունից անդին, որին հասնում են կրեատիվ լինելով և նրանով ավելի կրեատիվ են դառնում: Արարչությունն է հենց Աստվածանմանությունը, որի արգասիքը՝ հաճույքը: Իսկ ինչքանո՞վ է մեզ հաճույք պատճառողը հակաէնտրոպիկ կամ էնտրոպիկ: Միգուցե ինչը մեզ հաճույք է պատճառում վատ բան է, միգուցե մենք ուրախանում ենք վատ բանով: Մարդը ապրում է ստեղծագործելիս, և այդ ընթացքում վաստակում հավերժություն, կյանք, հիվանդություն կամ մահ: Փախնելով կամ մերժելով, երբեմն ավերելով վատ իրականությունը մոռանում ենք նրան անզգամությամբ, որը Ամնեզիան է, քանզի այն հոգու ցավոտ ախտ է: Իսկ ի՞նչ ենք հիշում այդ ընթացքում, մեկ այլ կեղծ իրականություն թե՞ Իրականությունը: Կեղծ աշխարհները ստեղծված են մարդկանց կողմից և նրանք կաղապարներ են, գաղափարներ, ստեղծված վերը նշված աուռայի ազդեցությամբ: Դրանք կյանքին դուալիստական մոտեցումներ են, որոնք ոչ այլ ինչ են քան սևի և սպիտակի անմիտ ու անընդհատ պայքար, որը ներթափանցելով ներս նպաստում է մտքի անկմանը: Հանճարը նկատելով այս ամենը սկսում է սիրել բնականը և ատել մարդը ընդհուպ մինչև Միզանտրոպիա: Մարդը այդ պարտությունում չհասկանալով, որ դուալիզմն է իր իրական թշնամին և իրական պատճառը իր անկման, այդ պարտությունը վերագրում է սևին, քանզի նա հայտնվել է արդեն անհայտ, ոչ բնական և alien չլուսաբանված նոր խավարում առանց Լույսի: Հետևաբար դուալիստական աշխարհին համապատասխան ապրելով, ենթարկվելկով նրան կուրաբար, չսնվելով Արվեստից մարդը ունենում է համապատասխան դուալիստ ուղեղ և դրան համարժեք բերքահավաք, ամեն ինչում թե էֆեկտներ և թե դեֆեկտներ(անորակության և միջակության աղբյուր), որը հրահրում է պայքար ուղեղում, արդեն սահմանափակված տարածքում: Այն ինչ ի սկզբանե, բնատուր տրված էր հավերժության և անսահմանության Բարի Լույս, որը ուղորդում էր դեպի Վեհին: Պայքար, որը ինքը իրենով պարտություն է, և ընդհանրապես նրանում թե հաղթանակը և թե պարտությունը ավելի են հրահրում վերջնական պարտությունը, Մահը: Իսկ ով չի ուզում լինել երանության մեջ: Մի բան որ սիրում ես և այն հասանելի չի և հանկարծ այն դառնում է հասանելի ու անասելի մաշտաբներով, կրելով շարունակական բնույթ, լինում ես նրանում միշտ, ագահորեն: Ամեն մարդ է Ագահ , կարևորը որտեղով ես զգում այդ ագահությունը: Անկումը այդ զգացողության տեղափոխումն է ավելի ստորին մակարդակներ: Մի խոսքով խնդիրը արժեհամակարգային է:
Միտքն ու զգացողությունը ընթանում են զուգահեռ... ի՞նչ ենք մենք զգում պրոցեսում, էկրան, ջոյստիկ թե մեր իսկ ֆանտազմը, որում տեղ է գտնում պրոցեսը, սկսաց իր սցենարից:
Ագրեսիան անիմաստ չի գոյանում, այն մտքի փրկության համար է ընդդեմ arch ի, կամ Ark ի։ Anarchy դրսևորումը պիտի լինի ներսում, այսինքն մտքի անսահմանությունը, բեզպրիդելը պահպանելու համար, թևազրկումը կանխարգելելու համար։ Կաղապարը Archն է։ Թևեր ունեցողը ոչ Arch ի, ոչ էլ Ark ի կարիք ունի։
Amen inch shat tuyner erkarutyunnel karevor chi shat hajuyqov nayumem
Թույն հաղորդում ա ստացվել, մերսի։
☑️Շատ հետաքրքիր էր
Bomba🔥
Ամեն ինչ իր տեղում , դզեց, մերսի տղերք ջան :)
Halala dzez likel em taracel em shat lavma apreq 10 rope em nayel der bayc shat hetaqriqira 👍👍👍
Amen inch shat lav er temanery chgitem bayc shat hetaqrqir er shat manremasn bacatrecik u es videoid heto im mej shat ban poxvec mersi
Տանեմ էս վիդեոն տնեցիքին ցույց տամ ։Դ
Թողարկումը հետաքրքիր էր, թեման առավել ևս: Ասեցի դեմի 20 րոպեն նայեմ, մնացածն էլ հետո, էն էլ էնքան հետաքրքրի էր, որ մեկից սաղ նայեցի ))
;)
մի շնչով նայելու 1,5 ժամամոց վիդեո '))) շատ հետաքրքրիր էր ! իրականում օգնեցիք 😍
պետք է ներկայիս իրավիճակից ազատվել ու շարունակել ալիքով զբաղվել, ոնց հասկացա նայող կա
Videoi meji xax@ mitesak ushadrutyuner shexum nayumeir mekel jogumes vor ban ches haskace isk teman aveli shat kensabanutyan daser😂
Մարդը սենց թե նենց հաճելիի կարիք ունի, և ինչքան կյանքը դեպրեսիվ է այդքան էլ դրա կարիքը ավելի շատ է, հավասարվելով հակումի: Մարդը գտնելով հեշտ մխիթարվելու ձև , այսինքն փախուստ այս կեղծված իրականությունից, նա սկսում է սնվել այդ աղբյուրից: Օրինակ խաղերը, ալկոհոլը, թմրանյութերը և այլ տարատեսակ էնթերթայմենթներ: Կյանքի դժվարությունը բերում է մտքի ծանրաբեռնվածություն, որը ստիպում է մարդուն մտածել ավելի շատ, քանզի մարդը իդեալիստ է, և ունի գունավոր հեռանկար որին ձգտում է: Մարդու միտքը շատ մտածելուց վերածվում է դատողականության, որովհետև մարդը զգում է, որ իրոք մեղավոր կա դրա համար և վիճակից ելք էլ կա: Դատողականությունը աուռալ երևույթ է, այն երկվությունն է, դուալիզմը, կրոնի և ցիվիլիզացիայի իրականությունը, ըստ եկեղեցու լեզվի կրոնի տիեզերքը: Մարդը մտնում է այդ պառանոիդ միջավայր և ապրում այնտեղ: Կրեատիվ, դրական միտքը փոխվում է դատողականության, այսինքն կես բարի, կես չար միջավայրի, որը արդեն չարիք է իր բարիով և չարով հանդերձ: Մարդը հայտնվեց թակարդում, լարված ծուղակում, սարդոստայնում: Այդ սև և սպիտակ միջավայրում մարդու ուղեղը զրկվում է Լույսից և Խավարից, դրանց արանքում եղած գույներից: Երբ նա սկսում է մտածել, սկսում է նաև դեպրեսիան: Այնքան է տևում պրոցեսը, որ լավագույն դեպքում սևն ու սպիտակը խառնվելով իրար ստեղծում են մոխրագույն իրականություն (GREYS): Պրոցեսը կոչվում է այրվել դժոխքում մինչև կատարյալ մոխրացում: Այդ իրականությունից են սնվում շատ միջակ ստեղծագործողներ և իրենք իրենցով դառնում կեր և գեներացնում այն: Նայիր նրանց ստեղծագործությունների ոսկորներին, դրանք բոլորն էլ նման են մեկը մյուսին: Երևույթը բնորոշ չէ Հանճարներին:
Հաճելի միջավայրը գտնվում է Իրականությունում(Apollo and Nine Muses), իսկ Իրականությունը կեղծված իրականությունից անդին, որին հասնում են կրեատիվ լինելով և նրանով ավելի կրեատիվ են դառնում: Արարչությունն է հենց Աստվածանմանությունը, որի արգասիքը՝ հաճույքը: Իսկ ինչքանո՞վ է մեզ հաճույք պատճառողը հակաէնտրոպիկ կամ էնտրոպիկ: Միգուցե ինչը մեզ հաճույք է պատճառում վատ բան է, միգուցե մենք ուրախանում ենք վատ բանով: Մարդը ապրում է ստեղծագործելիս, և այդ ընթացքում վաստակում հավերժություն, կյանք, հիվանդություն կամ մահ:
Փախնելով կամ մերժելով, երբեմն ավերելով վատ իրականությունը մոռանում ենք նրան անզգամությամբ, որը Ամնեզիան է, քանզի այն հոգու ցավոտ ախտ է: Իսկ ի՞նչ ենք հիշում այդ ընթացքում, մեկ այլ կեղծ իրականություն թե՞ Իրականությունը: Կեղծ աշխարհները ստեղծված են մարդկանց կողմից և նրանք կաղապարներ են, գաղափարներ, ստեղծված վերը նշված աուռայի ազդեցությամբ: Դրանք կյանքին դուալիստական մոտեցումներ են, որոնք ոչ այլ ինչ են քան սևի և սպիտակի անմիտ ու անընդհատ պայքար, որը ներթափանցելով ներս նպաստում է մտքի անկմանը: Հանճարը նկատելով այս ամենը սկսում է սիրել բնականը և ատել մարդը ընդհուպ մինչև Միզանտրոպիա:
Մարդը այդ պարտությունում չհասկանալով, որ դուալիզմն է իր իրական թշնամին և իրական պատճառը իր անկման, այդ պարտությունը վերագրում է սևին, քանզի նա հայտնվել է արդեն անհայտ, ոչ բնական և alien չլուսաբանված նոր խավարում առանց Լույսի: Հետևաբար դուալիստական աշխարհին համապատասխան ապրելով, ենթարկվելկով նրան կուրաբար, չսնվելով Արվեստից մարդը ունենում է համապատասխան դուալիստ ուղեղ և դրան համարժեք բերքահավաք, ամեն ինչում թե էֆեկտներ և թե դեֆեկտներ(անորակության և միջակության աղբյուր), որը հրահրում է պայքար ուղեղում, արդեն սահմանափակված տարածքում: Այն ինչ ի սկզբանե, բնատուր տրված էր հավերժության և անսահմանության Բարի Լույս, որը ուղորդում էր դեպի Վեհին: Պայքար, որը ինքը իրենով պարտություն է, և ընդհանրապես նրանում թե հաղթանակը և թե պարտությունը ավելի են հրահրում վերջնական պարտությունը, Մահը:
Իսկ ով չի ուզում լինել երանության մեջ: Մի բան որ սիրում ես և այն հասանելի չի և հանկարծ այն դառնում է հասանելի ու անասելի մաշտաբներով, կրելով շարունակական բնույթ, լինում ես նրանում միշտ, ագահորեն: Ամեն մարդ է Ագահ , կարևորը որտեղով ես զգում այդ ագահությունը: Անկումը այդ զգացողության տեղափոխումն է ավելի ստորին մակարդակներ: Մի խոսքով խնդիրը արժեհամակարգային է:
Միտքն ու զգացողությունը ընթանում են զուգահեռ... ի՞նչ ենք մենք զգում պրոցեսում, էկրան, ջոյստիկ թե մեր իսկ ֆանտազմը, որում տեղ է գտնում պրոցեսը, սկսաց իր սցենարից:
Ագրեսիան անիմաստ չի գոյանում, այն մտքի փրկության համար է ընդդեմ arch ի, կամ Ark ի։ Anarchy դրսևորումը պիտի լինի ներսում, այսինքն մտքի անսահմանությունը, բեզպրիդելը պահպանելու համար, թևազրկումը կանխարգելելու համար։ Կաղապարը Archն է։ Թևեր ունեցողը ոչ Arch ի, ոչ էլ Ark ի կարիք ունի։
կյանքում սենց անպիտանիություն կարդացած չկայ )))))) հուսով եմ ջերմության հետ խնդր չունես և մոտ ապագայում ինքնասպանության փորձ չէս անի :D WTF dude )))))
“There's only one thing that can save a man from madness and that's uncertainty.”
― Dmitry Glukhovsky, Metro 2033
@@AvoyanDrive ես հիվանդ տղա եմ իմ գրածները մի կարդա ընդհանրապես